"Ξεκινώ πάντα απο το τέλος. Η αρχή θα'ρθει μετά..."*

Βαρέθηκα να βλέπω τη σκηνή
Και σήκωσα τα μάτια μου στα θεωρεία
Κ.Π.Καβάφης, Στο θέατρο, 1904

Η σκηνή ήταν το «Κύτταρο», γωνία Ηπείρου και Αχαρνών…εκεί στην παλιά μου γειτονιά... Από εκεί πέρασαν οι Socrates, ο Δ.Σαββόπουλος, ο Π. Σιδηρόπουλος, ο Γ. Μαρκόπουλος, ο Ν. Ξυλούρης, ο Δ. Πουλικάκος, ο Θ. Γκαϊφύλλιας, η Δ. Γλέζου, η Μ Κώχ, ο Τ. Πανούσης αλλά και η Δανάη. Ο Αντώνης Μποσκοϊτης, φίλος ..ποιητών, το πήρε –το φερε- το σενιάρισε και τώρα είναι ζωντανό σαν κύτταρο.

Εκεί βρέθηκα το βράδυ της περασμένης Δευτέρας…κι εκεί στα θεωρεία καθόντουσαν τρείς γυναίκες, τρία αναγεννησιακά πορτραίτα: Η Λούλα Αναγνωστάκη, η Λένα Πλάτωνος, η Μαλβίνα Κάραλη. Τρείς τραγουδίστριες: η Σεβάς Χανούμ, η Λευκή-Μπλάνς Μπέμπα, η Γιώτα Γιάννα. Κι ένας διαβάτης, ένας περαστικός, ένας κατ’ έξην θαμώνας της νύχτας, ένας μοναχικός λύκος που αγριεύει, σηκώνει ανέμους και σπέρνει θύελλες με τη ποιητική του γραφή, Ο Γ. Χρονάς.

Κι ενώ η Σωτηρία (Λεονάρδου)…η Γιώτα(Γιάννα) βγήκε από το βελούδινο υπόγειο να φτερουγίσει ανάμεσά μας, κι ενώ πάλι από το τέλος είχαμε ξεκινήσει κι ενώ η ταμπακέρα έμενε άθικτη και το κείμενο ‘χαστούκιζε’ όλους εμάς τους αδαείς της τηλεσκότισης, θνησιγενείς λαμπτήρες μιάς βραδιάς στο «Κύτταρο»…σηκώθηκε αέρας….κι η Γιώτα Γιάννα ξεγλίστρησε σαν γάτα στη σκηνή με μια φυσαρμόνικα. Μια γυναίκα απροσδιόριστης ηλικίας, μια αμαζόνα!

«Ήμουνα αμαζόνα πάντα. Και στις καλύτερες στιγμές μου και στα κάτω μου. Όπως ο δρομέας, οι αθλητές, έχουνε ένα κάτω. Υπάρχει και το κάτω στους μεγάλους καλλιτέχνες. Δεν ήμουνα ποτέ το κορίτσι του ασανσέρ, να πηγαίνω μια πάνω μια κάτω. Ποτέ. Σταθερά. Μου άρεσαν πάντα τα υπόγεια. Το ιδανικό μου είναι να έχω βελούδινο υπόγειο. Εκεί να δέχομαι τους φίλους μου. Θα τους κέρναγα ο,τι υπήρχε στο σπίτι. Τα πάντα υπάρχουνε. Αγάπη πάνω απ’ όλα. Η αγάπη θεραπεύει. Έχω αγαπήσει….χωρίς να ζητάω τίποτα(…) στο σπίτι ο άνθρωπός μου με προστατεύει, με κοιτάζει…Πάνω από το μάτι μου….Μ’ αρέσει η νύχτα και το περιθώριο. Είμαι αντιστάρ…..Σηκώθηκε αέρας. Έτσι θέλω να φύγω, όπως ήρθα. Δεν θέλω να φύγω σορός»

Η Γιάννα τραγούδησε. Είπε: Θέλω να κάνω κάτι άξιο της στιγμής, άξιο του Χειμωνά, άξιο της Σωτηρίας…κι έκανε κάτι άξιο για όλους…τραγούδησε αυθεντικά. Ήταν από τα πιο αυθεντικά πράγματα που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Γροθιά στο στομάχι…
Μου φάνηκαν τόσο φρούδα τα ‘χαρτιά’, οι αριθμοί, οι τίτλοι, ο λαϊκισμός που περισσεύει, οι στρατιές υποψηφίων παντός καιρού κι άνευ λόγου…

"Υ.Γ. Αυτές οι γυναίκες, και οι άλλες που ευκόλως παραλείπονται-Νίνου, Μπέλλου, Γεωργακοπούλου, Χασκίλ, Αμαλία Φλέμινγ- με παράξενα ρούχα, τον ιδιαίτερο τρόπο σκέψης, είναι οι Ελληνίδες Γερτρούδη, Στάϊν, Γεωργία Σάνδη, ¨Ηντιθ Σίτγουελ, Μαντάμ Κιουρί, Βιρτζίνια Γούλφ, Κοκό Σανέλ, Κάρεν Μπλίξεν….η φρουρά στέκει στην είσοδο με το μάτι άγρυπνο…." ευτυχώς!

Το κείμενο εμπνευσμένο και εμπλουτισμένο απο το βιβλίο του Γ. Χρονά! "Το Μονόπρακτο Σεβάς Χανούμ", εκδόσεις Οδός Πανός, Αθήνα 2007

*Η Λούλα Αναγνωστάκη μια Κυριακή απόγευμα. Στο σαλόνι.