Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

Συνειρμοί...

Απο τη ταινία του Παλαιστίνου σκηνοθέτη, Elias Souleiman

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

H Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Διαδικτύου

Μεταφέρω απο το blog της παρρησίας ένα ατόφιο κείμενο όπως και ο ιδιοκτήτης. Αν και νέος στο 'επάγγελμα' έχει πάρει σοβαρά τα τσαντήρια των blogs και οφείλω να πώ πώς ....γράφει το άτομο ακόμα κι όταν διαλέγει κείμενα όπως αυτό του John Perry Barlow !!!!



Κυβερνήσεις του Βιομηχανικού Κόσμου, κουρασμένοι γίγαντες της σάρκας και του ατσαλιού, έρχομαι από τον κυβερνοχώρο, το καινούργιο σπίτι του πνεύματος. Εκ μέρους του μέλλοντος, ζητώ από εσάς που ανήκετε στο παρελθόν να μας αφήσετε ήσυχους. Δεν είστε ευπρόσδεκτοι ανάμεσά μας. Δεν έχετε καμμία εξουσία εκεί που μαζευόμαστε.Δεν έχουμε καμμία εκλεγμένη κυβέρνηση, ούτε πρόκειται να έχουμε ποτέ, γιʼ αυτό απευθύνομαι σε σας με μόνη τη δικαιοδοσία, με την οποία μιλά πάντα η ελευθερία. Κηρύσσω λοιπόν ότι ο παγκόσμιος κοινωνικός χώρος που δομούμε είναι από φυσικού του ανεξάρτητος από τις τυρρανίες που επιδιώκετε να μας επιβάλλετε. Δε έχετε κανένα ηθικό δικαίωμα να μας κυβερνάτε, ούτε κατέχετε κάποιες μεθόδους επιβολής, για τις οποίες έχουμε βάσιμους λόγους να φοβόμαστε.Οι κυβερνήσεις αντλούν τις νόμιμες εξουσίες τους από την αποδοχή των κυβερνωμένων. Ποτέ δε ζητήσατε, ούτε ποτέ πήρατε τη δική μας. Δε σας καλέσαμε. Δε μας γνωρίζετε, ούτε γνωρίζετε για τον κόσμο μας. Ο κυβερνοχώρος δε χωρά μέσα στα σύνορά σας. Να μην πιστεύετε ότι μπορείτε να τον δομήσετε σα να είναι δημόσιο έργο. Δε μπορείτε. Εναπόκειται στη φυσική εξέλιξη και αναπτύσσεται μέσα από τις συλλογικές μας δράσεις.Δεν πήρατε μέρος στον δικό μας μεγάλο και διαρκώς κλιμακούμενο διάλογο, ούτε δημιουργήσατε τον πνευματικό πλούτο που υπάρχει στις «αγορές» μας. Αγνοείτε την κουλτούρα, τα ήθη ή τους κώδικές μας που ήδη παρέχουν στην κοινωνία μας περισσότερη τάξη από όση ποτέ θα μπορούσαν να επιβάλλουν οι βίαιοι νόμοι σας.Ισχυρίζεστε ότι υπάρχουν προβλήματα ανάμεσά μας που χρειάζονται την επέμβασή σας, για να λυθούν. Χρησιμοποιείτε αυτό τον ισχυρισμό ως δικαιολογία, ώστε να εισβάλετε στους κόσμους μας. Πολλά από αυτά τα προβλήματα δεν υπάρχουν. Όπου υπάρχουν αληθινές εντάσεις, όπου υπάρχουν προβλήματα, θα τα προσδιορίσουμε και θα τα λύσουμε με τον τρόπο μας. Δημιουργούμε το δικό μας Κοινωνικό Συμβόλαιο. Αυτό το καινούργιο σύστημα διακυβέρνησης θα χτιστεί σύμφωνα με τις συνθήκες του δικού μας κόσμου, όχι του δικού σας. Ο κόσμος είναι διαφορετικός.Ο κυβερνοχώρος αποτελείται από συμβάσεις, σχέσεις και πνευματική δημιουργία, που σαρώνουν σα κύμα τους ιστούς της επικοινωνίας μας. Ο δικός μας κόσμος είναι ένας κόσμος που βρίσκεται παντού και πουθενά, αλλά πάντως δε βρίσκεται εκεί όπου κατοικούν τα σώματά μας.Χτίζουμε ένα κόσμο όπου όλοι μπορούν να συμμετέχουν χωρίς προνόμια ή περιορισμούς που να απορρέουν από τη φυλή, την οικονομική ισχύ, στρατιωτική δύναμη ή τόπο γέννησής τους.Οι νομικές σας έννοιες σχετικές με την ιδιοκτησία, την έκφραση, την ταυτότητα, την κινητικότητα και τον περιβάλλοντα κόσμο δεν έχουν εφαρμογή στο δικό μας κόσμο. Είναι όλες βασισμένες στην ύπαρξη της ύλης και εδώ δεν υπάρχει ύλη.Οι υπάρξεις μας δεν έχουν φυσική υπόσταση, γι' αυτό, αντίθετα με εσάς, δεν μπορούμε να αποκτήσουμε τάξη μέσω της βίας. Πιστεύουμε ότι το σύστημα διακυβέρνησής μας θα προκύψει από την ηθική, την αμοιβαία αλληλοκατανόηση και την επιδίωξη του κοινού καλού. Οι υπάρξεις μας μπορεί να πραγματώνονται ταυτόχρονα σε πολλούς από τους χώρους, στους οποίους ασκείτε δικαιοδοσία. Ο μόνος νόμος που αναγνωρίζουν όλες οι επιμέρους κοινότητές μας είναι ο χρυσός κανόνας. Πιστεύουμε ότι θα μπορέσουμε να συγκεκριμενοποιήσουμε λύσεις στα προβλήματά μας σε αυτή τη βάση. Δεν μπορούμε όμως να δεχτούμε τις λύσεις που προσπαθείτε να μας επιβάλλετε.Στις ΗΠΑ σήμερα ψηφίσατε ένα νομοθέτημα, το Νόμο Περί Αναμόρφωσης των Τηλεπικοινωνιών, ο οποίος αντίκειται στο ίδιο το Σύνταγμά μας και προσβάλλει τα όνειρα του Jefferson, του Washington, του Mill, του Madison, του DeToqueville και του Brandeis. Αυτά τα όνειρα πρέπει τώρα να ξαναγεννηθούν ανάμεσά μας.Είστε φοβισμένοι από τα ίδια σας τα παιδιά, επειδή αυτά είναι ιθαγενείς σε έναν κόσμο, στον οποίο εσείς θα είστε πάντα μετανάστες.Επειδή τα φοβάστε, εμπιστεύεστε στις κυβερνητικές γραφειοκρατίες τις γονικές υποχρεώσεις, που είστε τόσο δειλοί να αντιμετωπίσετε εσείς οι ίδιοι. Στον κόσμο μας, όλα τα συναισθήματα και οι εκφράσεις της ανθρωπότητας, από τα πιο ποταπά μέχρι τα πιο αγγελικά, είναι μέρη ενός αδιάσπαστου όλου, του παγκοσμίου ηλεκτρονικού διαλόγου. Δε μπορούμε να διαχωρίσουμε τον άνεμο που πνίγει από τον άνεμο που απογειώνει.Στην Κίνα, τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία, τη Σιγκαμπούρη, την Ιταλία και τις ΗΠΑ, προσπαθείτε να σταματήσετε τον ιό της ελευθερίας με το να φτιάχνετε αστυνομίες στα σύνορα του κυβερνοχώρου. Αυτές μπορεί να κρατούν μακριά την επιδημία για κάποιο χρόνο αλλά θα αποτύχουν σε ένα κόσμο που σύντομα θα κυριευθεί από τα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας.Οι όλο και πιο απολιθωμένες βιομηχανίες πληροφορικής σας θα προσπαθούν να επιτείνουν την επιβίωσή τους με το να προτείνουν νόμους στις ΗΠΑ και αλλού, με τους οποίους θα ισχυρίζονται ότι έχουν έχουν παγμόσμια δικαιώματα ιδιοκτησίας στην ίδια την ανθρώπινη έκφραση. Οι νόμοι αυτοί θα κηρύττουν ότι οι ιδέες δεν είναι τίποτα άλλο από άλλο ένα βιομηχανικό προϊόν, ίδιας φύσης με το ακατέργαστο σίδερο. Στον κόσμο μας, ο,τιδήποτε παράγει ο ανθρώπινος νους, μπορεί να αναπαραχθεί και να μοιραστεί απεριόριστα και με μηδενικό κόστος. Η παγκόσμια διακίνηση σκέψης δε χρειάζεται πλέον τις βιομηχανίες σας, για να ευδοκιμήσει.Αυτά τα αυξανώμενα εχθρικά και αποικιοκρατικά μέτρα μας τοποθετούν στην ίδια θέση με παρελθόντες εραστές της ελευθερίας και της αυτονομίας, που έπρεπε να απορρίψουν την κυριαρχία μακρινών, ανίδεων εξουσιών. Οφείλουμε να κάνουμε τους εικονικούς εαυτούς μας να αναπτύξουν ανοσία στην εξουσίασή σας, ακόμη και αν οι φυσικές μας υπάρξεις συνεχίζουν να υποκύπτουν στο νόμο σας. Θα απλωθούμε σε όλο τον πλανήτη έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να συλλάβει τις σκέψεις μας.Θα δομήσουμε έναν πολιτισμό του νου στον κυβερνοχώρο. Ας είναι πιο ανθρώπινος και δίκαιος από τον κόσμο που έχουν μέχρι τώρα φτιάξει οι κυβερνήσεις σας. Νταβός, ΕλβετίαΦεβρουάριος 8, 1996

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

Ολική επαναφορά

Αντιγράφω απο την Ιδιωτική Οδό του Ο. Ελύτη
"Αυτά που μ' αρέσουν είναι και η μοναξιά μου. Δεν σιμώνει κανένας. Χρόνια τώρα περνάω τις ώρες μου συντροφιά με κάτι μεγάλες μισοσβησμένες νωπογραφίες, εικόνες παλαιές αλλά φρέσκιες ακόμη απο τα χείλη εκείνων που τις ασπάστηκαν, γυναίκες της αμιλησιάς και του κοντού χιτώνα που φυλάγουν το κουτί με τα διαμαντικά του ωκεανού. Δεν σιμώνει κανένας.

...............................................................................................................

Δεν μιλώ γι΄αυτόν που βάζει φωτιές την ίδια στιγμή στον Λίβανο ή στην Αγκόλα, που διαστρέφει συνειδήσεις στη Καμπότζη, στη Χιλή στο Ιράν. Ανήκει σε όλους μας αυτός και τον έχουμε προικιστεί δια βίου. Τον άλλον εννοώ, τον "ιδιωτικής χρήσεως", που μόλις καταφέρω κάτι καθαρό μου το μαγαρίζει, εμένα, που και το πι0 ταπεινό πράγμα εάν τ' αγαπώ, τ' ονειρεύομαι να φτάνει στην τελειότητα ενός κιονόκρανου.


........................................................................................................................


Ο μόνος δρόμος που μας απομένει τώρα είναι ο κίνδυνος. Είναι η μαυριδερή εκείνη διαχωριστική γραμμή που σχηματίζεται δεξιά, στο βάθος, η γεμάτη βράχια κοφτά, ξέρες, ύφαλα, ρουφήχτρες, απονέρια. Μένουμε σταματημένοι μεσοπέλαγα.


..........................................................................


Προσοχή.Κανένας μη λιγοψυχήσει. Τα χέρια στο τιμόνι. Κιόλας ένα μήνυμα δήγηνου οξυγόνου φτάνει ως εμάς. Προσοχή. Θάρρος. Εφτασε ο καιρός να επαληθευτούμε. Τα χέρια στο τιμόνι. Πρόσω. Πρόσω ηρέμα προς το μη θολούμενον, το έτρεπτον, το γυμνόν, το φαίνον, το αυτώ καταληπτόν, το αναλλοίωτον.


ΥΓ Σε μια εποχή που ο θόρυβος του τίποτα ελλοχεύει να διαστρεβλώσει και να καταπιεί δημόσια και ιδιωτικά, η ολική επαναφορά ενός στοχαστή του αιώνα που πέρασε είναι η ήπια δύναμη όσων απέμειναν. Πρόσω......

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008

ΕΝΕΡΓΟΣ, ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ: ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Ο κόσμος βομβαρδίζεται καθημερινά από άχρηστες, ανόητες, στερεοτυπικές ‘πληροφορίες’ που άλλοτε του τις σερβίρουν με σαντιγί κι άλλοτε με μπισκότο. Για κάποιους βέβαια λόγους αρκετοί ανταποκρίνονται στο ‘κέρασμα’ γιατί τους αρέσει να περνάει η ώρα…ή γιατί αλλιώς δεν περνάει η ζωή.

Ρωτήστε για παράδειγμα τους περισσότερους αν γνωρίζουν τι σημαίνει εναλλακτικές μορφές ενέργειας, ανακύκλωση, ανθρώπινα δικαιώματα, έρευνα, δικαιώματα παιδιών, μεταναστών, ΑμΕΑ και ένα σωρό άλλα τα οποία καθημερινά παραλείπονται η ‘φιλτράρονται’ από τα ΜΜΕ.

Τα blogs μέσα σε αυτά είναι Η καινοτομία, ίσως και η επανάσταση αφού κάποιος μπορεί να λέει την άποψή του χωρίς περικοπές. Τα παραδοσιακά μέσα ‘κινδυνεύουν’ από αυτή την επανάσταση. Ήδη η τηλεόραση θεωρείται ξεπερασμένη και μεγάλοι οργανισμοί, κανάλια ενημέρωσης κ.λ.π. κατευθύνονται στο Internet.
Όμως τα blogs είναι αξιόπιστα όταν δεν προσποιούνται κι όταν ο blogger δεν έχει ανάγκη υπόστασης από το blog του. Είναι, ήδη, μια προσωπικότητα από μόνος του και στην καθημερινή του ζωή και δεν ‘κινδυνεύει’ να ψωνιστεί από όσα γράφει ή του γράφουνε γιατί το blog είναι μέσο ενημέρωσης, κατάθεσης άποψης και σχολίων. Τόσο απλά, όταν ξέρεις, έχεις, θέλεις αντίστοιχα.

Αλήθεια αναρωτιέμαι πόσοι από τους πολιτικούς τόλμησαν να έχουν blogs? Πόσοι μπορούν να δεσμευτούν γι’ αυτά που γράφουν; Οχι υπο τύπου ανακοίνωσης...αυτό είναι εύκολο.....

Λοιπόν, η κρίση της πολιτικής έχει λύση: Πρέπει άμεσα οι πολίτες να οικειοποιηθούν το δημόσιο χώρο και λόγο. Κι αυτό γίνεται πρώτον όταν είναι σωστά ενημερωμένοι και δεύτερον όταν οι πολίτες αποφασίζουν εκείνοι ποιόν θα προτείνουν υποψήφιο βουλευτή. Γι’ αυτό και χρειάζεται άμεσα να δημιουργηθούν, να αυτό-οργανωθούν επιτροπές πολιτών που θα επεξεργάζονται και θα προτείνουν λύσεις σε τοπικά προβλήματα αλλά και λίστες προτεινόμενων πολιτών που θα ασχολούνται με την Τ.Α., πέρα από τα κόμματα. Το cv του κάθε υποψήφιου να είναι στη διάθεση των πολιτών, αναρτημένο στο διαδίκτυο όπου θα καταχωρούνται και οι απόψεις του έτσι ώστε να δεσμεύεται για όσα λέει και, κυρίως, γράφει. Οφείλουμε να πάψουμε να αναλύουμε τις σημερινές συγκυρίες με πολιτική ανάλυση της δεκαετίας του 60, 70 ακόμα και 80. Γι’ αυτό και όσοι ασχολούνται με τα Κοινά θα πρέπει στοιχειωδώς να ανοίγουν έναν υπολογιστή και να ενημερώνονται.

Η πολιτική δεν είναι άσκηση επι χάρτου στα γραφεία του κόμματος, διαδικασίες χωρίς ανταπόκριση στην κοινωνία, αποστολές κενών εκπροσώπων που δεν θα πάρουν τον λόγο ποτέ, πλήθη στην αρένα γυμναστηρίων, διαφημιστικό σποτάκι, κονκάρδα στο γιλέκο γραφικών….
Η πολιτική είναι δρόμος
: Ιδού!

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Τελικά τι μπορούμε;;

Μεταφέρω απο το blog του sxoliasti την παρακάτω έκκληση ενός πατέρα. Τελικά μπορούμε να κάνουμε κάτι όλοι εμείς που γράφουμε, που έχουμε άποψη, που παρακολουθούμε, κρίνουμε, απορρίπτουμε, επιλέγουμε, εκπροσωπούμε; Τι νόημα έχουν όλα αυτά αν τελικά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι όταν αυτό το κάτι φωνάζει, ζητάει, κραυγάζει για να το ακούσουμε; Τι νόημα έχει να λέμε, να λέμε, να λέμε όταν δεν είμαστε σε θέση να αλλάζουμε και να διορθώνουμε; Τι νόημα έχει να λέμε ότι μας ενδιαφέρει να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, όταν ο κόσμος γίνεται χειρότερος κι ολοένα πιο απελπισμένος; Τι νόημα έχει το θέαμα του ενός όταν δεν υπάρχει η ουσία των πολλών; Φίλες και φίλοι, όσοι θέλετε, διαδώστε το κι αν μπορείτε εκεί και όπου είστε ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ!!


"Είμαι πατέρας 3 αγοριών. Ο μικρός μου γυιός, σήμερα 26, είναι στα ναρκωτικά, στην ηρωίνη, από τα 16, από το σχολείο. Κατ' ευθεία στην ηρωίνη, τίποτα άλλο.Είμαστε μιά διαλυμένη οικογένεια, όπου ο πόνος είναι παντού και πάντα, 24 ώρες την ημέρα.Η γυναίκα μου, σε βαριά κατάθλιψη, με χάπια, σχεδόν σε καταστολή. Ο μεγάλος μου γυιός φευγάτος, δική του οικογένεια, δικό του σπίτι, μακρυά από εμάς, μακρυά απ' τον πόνο. Θέλει να βοηθήσει, μα δεν μπορεί. Θέλει να μας βλέπει, μα δεν μπορεί. Οποτε έρχεται στο σπίτι, κοιτάζει τη μάνα του, βάζει τα κλάμματα και φεύγει.Μόνος εγώ, με την βαρειά υποχρέωση να ζήσω. Να αντέξω, γιά φροντίσω όσο μπορώ, τη γυναίκα μου, να υποστηρίξω το γυιό μου. Δεν ξέρω πιά λέξη περιγράφει την καθημερινή προσπάθεια, την γύρα στις γειτονιές ψάχνοντας τα παγκάκια, τις σκοτεινές γωνιές, τα γνωστά στέκια, με μία μονο ελπίδα: "Ας είναι, θεέ μου ζωντανός, τίποτα άλλο".Τρεις φορές σε κώμα, τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Εγώ και το ασθενοφόρο, ούτε ο αδερφός του εκεί, δεν άντεχει, δεν φταίει.Η ζωή -ας την πούμε ζωή- στο σπίτι, διαρκής προφύλαξη, μην κλέψει, μην πουλήσει πράγματα, μην βρεί λεφτά, για τη δόση. Σκοπός της ζωής του είναι μόνο η δόση. Τίποτα άλλο, και με όποιο μέσο. Αγωνία μην τον πιάσουν να εμπορεύεται: 20 χρόνια καταδίκη, φίλος του στο δράμα. Το τεράστιο δίλημμα γιά μένα: Οχι λεφτά, λένε οι γιατροί. Και τι? Αν μείνει χωρίς λεφτά, δεν θα κλέψει, δεν θα εμπορευτεί?4 προγράμμματα απεξάρτησης, κάποια τα άφησε στη μέση, κάποια τα τέλειωσε. Ενθουσιασμός, νομίζαμε ότι τα κατάφερε, και σε λίγες μέρες τα ίδια, πάλι πίσω, πάντα από τον ουρανό στα τάρταρα, πάλι στη χρήση.Εχω κοιτάξει γκρεμούς, έχω βγεί στις άκρες μπαλκονιών πολλές φορές, για δώσω τέλος, γιά να ησυχάσω.Δεν τα κατάφερα, δεν είχα το δικάιωμα να το κάνω. Τι θα άφηνα πίσω? Ποιος θα μάζευε τα απομεινάρια της γυναίκας μου και του γυιού μου. Πως να ξεχάσω την παράκληση της γυναίκας μου, 'το μόνο που σου ζητάω είναι να φύγεις μετά από μένα'. Ειμαι από τους ανθρώπους που δεν έχουν το δικαίωμα, την πολυτέλεια να πεθάνουν, να ησυχάσουν.Γραφω σε σας ζητώντας βοήθεια. Δεν ξέρω από ιντερνετ, παρακάλεσα φίλο να το κάνει. Πριν από λίγες μέρες η Καθημερινή, την Κυριακή η Χώρα, ασχολούνται με το πρόβλημα των ναρκωτικών, και τη μόνη ελπίδα μας πιά, την απελευθέρωση της Μεθαδόνης.Ενώστε τη φωνή σας γιά την απελευθέρωση της διάθεσής της, από Νοσοκομεία, γιατρούς, από οτιδήποτε. Αρκεί να καταργηθούν οι λίστες της ντροπής. Βοηθείστε τα παιδιά μας να ζήσουν σαν άνθρωποι. Βοηθείστε οικογένειες να ξαναβρεθούν, τα παιδιά να μπορούν να βλεπουν πατεράδες χωρίς να ντρέπονται.Αντιγράψτε αυτό το γράμμα, αν νομίζετε ότι θα βοηθήσει η φωνή ενός απελπισμένου πατέρα, αλλάξτε το, γράψτε κάτι δικό σας, στειλετέ το σε άλλους, κάντε κάτι.Εσάς μπορεί να σας ακούσουν, εμάς δεν μας ακούει πιά κανείς. Ουτε κόμματα, ούτε κυβέρνηση.Βοηθείστε μας Ενας Πατέρας"Τι να προσθέσω? Χρειάζεται να προσθέσω κάτι? Θα πω κάτι καλυτερα?Απλά, να ενώσω τη φωνή μου:Βοηθείστε ΟΛΟΙ φίλοι μου! Αντιγράψτε την έκκληση! Αναδημοσιεύστε την! Βοηθείστε!

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

Η Πολιτική ως διεκπεραίωση….

Όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό αντιλαμβάνομαι ότι βιώνουμε την συμμετοχή μας σε ο,τιδήποτε συλλογικό κάτω από όρους διεκπεραίωσης και εθιμοτυπίας.

Παρευρισκόμαστε σε συλλογικά όργανα χωρίς να συμμετέχουμε, εκπροσωπούμε κόμματα ή συλλόγους με ανυπαρξία λόγου, θέσεων ή διαφωνίας έστω, μεταφέρουμε κάτι που δεν ειπώθηκε -αν μεταφέρουμε- κατέχουμε ρόλους εθιμοτυπικά χωρίς παρουσία και λόγο, μετράμε παρουσίες για λόγους απαρτίας αλλά όχι ουσίας, καθόμαστε ώρες σε αίθουσες συνεδριάσεων αμίλητοι έως μονότονοι, επαναλαμβάνουμε τα ίδια με τους ίδιους ανθρώπους χωρίς νόημα, αναζητάμε ψήφους χωρίς δεσμεύσεις και λόγο, μετακινούμαστε χωρίς εκπλήξεις και στόχο κι επιστρέφουμε ίδιοι ακριβώς όπως πήγαμε, χειροκροτάμε ταυτόχρονα με τόσους άλλους αλλά για διαφορετικούς λόγους κι αναμένουμε κάτι που θα μας προκύψει χωρίς καν να τόχουμε σκεφτεί. Ωραία Δημοκρατία!

Τι είναι αυτό που μας διαφεύγει για να ξεχνάμε ότι η πολιτική, δεν έχει νόημα αν δεν είναι ζώσα πολιτική; Τι είναι αυτό που καθηλώνει συνειδήσεις και προσωπικότητες σε μια αέναη και χωρίς νόημα ματαιότητα της συναλλαγής χωρίς δράση;

Πώς θα βγούμε από το τέλμα αν δεν επαναφέρουμε τα πράγματα στη βάση του πολιτικού διαλόγου και της συζήτησης;

Αυτά και άλλα πολλά με απασχολούν στην ιδιώτευσή μου που είναι δημιουργική όταν τη μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που είναι εν δυνάμει η αυριανή εναλλακτική λύση. Ακούει κανείς;

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Αναθεωρήσεις του πολιτικού*

Με αφορμή την εκλογή του συναγωνιστή....Α.Τσίμπρα στην αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ πολύ συζήτηση έχει ανοίξει στα blogs. Το θέμα είναι πράγματι επίκαιρο και, παρά τις παροτρύνσεις της φίλης Κατερίνας αναστολής συζήτησης για σήμερα λόγω ...'αργίας'(14 φεβρουαρίου γαρ) και χαλάρωση, δεν άντεξα στον πειρασμό να μην ανεβάσω ένα κείμενο του Ν.Κοτζιά, όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Αξία, 9.2.2008 και αναδημοσιεύθηκε στο blog "θέλω να πω μια γνώμη",Αν και 'σεντόνι' αξίζει ανάγνωση-σκέψη και φυσικά σχολιασμό....

Ο προχουντικός δικομματισμός και η τύχη του το 1974

Το πολιτικό σύστημα είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα διεθνή ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα που το επηρεάζουν, από τις συνθήκες και τις κοινωνικές διεργασίες μέσα στις οποίες αναπτύσσεται η Ελλάδα, καθώς και από την ικανότητα, αποτελεσματικότητα και το προσωπικό των ίδιων των κομμάτων που το συναπαρτίζουν. Οι αλλαγές στο πολιτικό σύστημα μπορεί να είναι από μικρές μέχρι ακόμα και σεισμικές.

Η δημιουργία της Ένωσης Κέντρου το 1963, επί παραδείγματι, ήταν μια σημαντική αλλαγή. Κάτω από το έμβλημά της συμπορεύτηκαν οι πιο διαφορετικές δυνάμεις, από κεντροδεξιές μέχρι και κεντροαριστερές. Αυτή η συσπείρωση, έδωσε στην Ενωση Κέντρου τον άνεμο της νίκης τον Νοέμβριο του 1963 καθώς και τον Φεβρουάριο του 1964. Όμως, η μη ουσιαστική πολιτική ενοποίηση των δυνάμεων που την συναποτελούσαν, καθώς και οι προσωπικές φιλοδοξίες καθώς και διασυνδέσεις πολλών στελεχών της, διευκόλυναν την αποστασία του 1965. Ανάλογα, η εμφάνιση του ΠΑΣΟΚ και η νομιμοποίηση του ΚΚΕ το 1974, επέφεραν μια ουσιαστική αλλαγή στο πολιτικό σύστημα της χώρας και εξέφραζαν την προς τα αριστερά μετακίνηση του εκλογικού σώματος μεταχουντικά. Αντίθετα, η εμφάνιση στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, μικρότερων κομμάτων, όπως η Συμμαχία, η ΔΗΑΝΑ, το ΚΟΔΗΣΟ και τόσες άλλες ανάλογες προσπάθειες, αποτέλεσαν αλλαγές περιορισμένου δομικού χαρακτήρα. Τόσο χρονικά, διότι επέζησαν σχετικά λίγο, όσο και τοπικά, διότι δεν μπόρεσαν να πείσουν μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος. Τέλος, η μεταχουντική μετεξέλιξη της κοινοβουλευτικής δεξιάς από την αμαρτωλή ΕΡΕ στην καραμανλική ΝΔ αποτέλεσε σημαντική αλλαγή ως προς τα χαρακτηριστικά του κόμματος της συντήρησης, αλλά δεν επέδρασε σεισμικά ως προς τον τύπο του κομματικού συστήματος συνολικά.

Μετά το 1974 το κομματικό σύστημα στην Ελλάδα λειτούργησε κύρια ως δικομματικό, με την έννοια ότι τα δύο μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, εναλλάχθηκαν στην εξουσία ανάμεσα στο 1974 και το 1989, χάρη στην κάθε φορά μετατόπιση των απογοητευμένων ψηφοφόρων από το ένα κόμμα εξουσίας στο άλλο. Μετατοπίσεις προς τρίτες δυνάμεις ήταν περιορισμένες. Ακόμα και αυτές που καταγράφονται σε τελευταίες δημοσκοπήσεις δεν είναι σεισμικές. Απλά εξαιτίας του ισχύοντος εκλογικού νόμου λαμβάνουν μεγαλύτερη λειτουργική σημασία.

2. Ο δικομματισμός και οι «αρνητές του»

Το 1989 πολλοί εκτίμησαν ότι είχε διαμορφωθεί μια μεγάλη δυνατότητα μετεξέλιξης του συνολικού πολιτικού σκηνικού. Η ΝΔ πίστευε ότι μπορούσε – και αυτό έχει μεγάλη σημασία για τις σημερινές εξελίξεις – να μετεξελιχθεί σε ένα ηγεμονικό κόμμα. Σε ένα κόμμα, δηλαδή, που να κυριαρχεί μακρόχρονα και σταθερά. Να κυβερνά μόνο ή μαζί με μικρότερες δυνάμεις χωρίς να υπάρχει εναλλαγή στην κυβερνητική εξουσία. Από την άλλη, η αριστερά που είχε προχωρήσει σε μια σημαντική για τα μεγέθη της αλλαγή, είχε συνενωθεί στον Συνασπισμό και πίστευε ατράνταχτα ότι με το νέο της όχημα θα μπορούσε να αποδιοργανώσει το ΠΑΣΟΚ και να «φάει» μεγάλη πίττα από την ηθική ήττα που προσπαθούσε να επιφέρει το κατεστημένο στον Α.Παπανδρέου. Με βάση αυτή τη λογική, και με πρόφαση την κάθαρση, ΝΔ και Συνασπισμός προχώρησαν στην υπό τον κ.Τζαννετάκη συγκυβέρνηση. Στόχος η αποδιοργάνωση του ΠΑΣΟΚ, με πρόσχημα τα σκάνδαλα, προκειμένου να αυξηθούν οι δυνάμεις των συγκυβερνώντων. Η πρώτη πλευρά ονειρευόταν την μεταεμφυλιακή της ηγεμονία σε άλλα πλαίσια ασφαλώς καθώς και άλλες μεθόδους, ενώ η δεύτερη την μετατροπή της ακόμα και σε αξιωματική αντιπολίτευση όπως είχε συμβεί το 1958. Χρονιά που δεν είχε ηττηθεί το Κέντρο και είχε ενισχυθεί σημαντικά η ΕΔΑ, η τότε κοινοβουλευτική αριστερά.

Όλοι μας γνωρίζουμε ότι η επίθεση ανατροπής του δικομματισμού το 1989 μέσα από δύο διαφορετικές οπτικές δεν επέφερε στους συγκυβερνώντες τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Στη συνέχεια, οι μεν κυβερνήσεις Μητσοτάκη δεν μπόρεσαν να σταθεροποιηθούν και η δε αριστερά είδε τις δυνάμεις της να υποχωρούν, όπως ορθά είχα προβλέψει. Διότι το «βρώμικο 1989», όπως πρώτος το χαρακτήρισα την ίδια βραδιά που παραιτήθηκα από όλες μου τις καθοδηγητικές θέσεις της αριστεράς (μερικών δεν τους αρέσει αυτό ακόμα και σήμερα. Για αυτό άλλοι θέλουν να διαγράψουν με ψέματα την ιστορία, ενώ άλλοι δεν μου το συγχωρούν και εξακολουθούν να υβρίζουν σε βάρος μου, αλλά και να σχεδιάζουν προκλήσεις), είχε δύο αδύναμες πλευρές: Η πρώτη ήταν ότι δεν έχε περιθώρια επιτυχίας μια προσπάθεια επιβολής στην κοινωνία αλλαγών στην πολιτική εκπροσώπηση μέσω παρασκηνιακών και χωρίς αρχές συμφωνιών. Η δεύτερη ότι τους πολιτικούς του αντίπαλους δεν τους στέλνει κανείς σε φυλακές. Κάτι που όφειλε να το γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους η αριστερά.

Αυτό που συγκράτησε η ιστορία από εκείνη την προσπάθεια αλλαγής του κομματικού συστήματος είναι η επίθεση «διάλυσης» του ΠΑΣΟΚ από αριστερά και δεξιά, με διαφορετικούς στόχους και προσδοκίες, αλλά μέσα από κοινή δράση, καθώς και η προσπάθεια του κατεστημένου να επιφέρει μια μεγάλη ήττα στον Α.Παπανδρέου, διότι δεν τον ήλεγχε, προκειμένου να σταθεροποιήσει στην εξουσία μια κομματική εξουσία με την οποία διέθετε ειδικές ιστορικές διασυνδέσεις. Ακόμα η ιστορία συγκράτησε μια ελληνική ιδιομορφία: Η αριστερά θεώρησε την ΝΔ ως έναν πιο συνενοήσιμο εταίρο και το ΠΑΣΟΚ ως κύριο εχθρό. Επιλογές που παραμένουν ζωντανές μέχρι σήμερα, έστω και με ιδιαιτερότητες.

3. Το 2008 και οι σχεδιασμοί έναντι του δικομματισμού

Σήμερα η στάση των δυνάμεων από τις «δύο πλευρές» του ΠΑΣΟΚ δεν έχει αλλάξει επί της ουσίας της. Η ΝΔ πέραν της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των ολίγων δεν φροντίζει καν την λειτουργία των θεσμών και δομών που έχει η χώρα. Ακόμα, δεν έχει καμιά πρόθεση να ασχοληθεί με τα μεγάλα προβλήματα από τη σκοπιά των συμφερόντων των πολλών. Αντίθετα, η ΝΔ κυβερνά και μάλιστα με πάθος προκειμένου να εξυπηρετήσει δύο σκοπούς: την παραμονή της στην κυβερνητική εξουσία και την διασφάλιση των αναγκών των κοινωνικών της στηριγμάτων. Απ’ αυτή τη σκοπιά πρώτιστο μέλημά της είναι η συνεχής αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ, ασφαλώς και με την βοήθεια εκείνων που εξυπηρετεί. Ευτυχώς, αυτή η πολιτική καταγράφει, πλέον, κόστος. Διότι η υπονόμευση μόνο του αντίπαλου μέσα σε μια περίοδο σκανδάλων και έλλειψη παραγωγής πολιτικών οδηγεί σε πολύ μεγαλύτερη πτώση της ΝΔ, και κύρια – σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ – σε έλλειψη προοπτικών.

Από πλευράς του ο Συνασπισμός, χάρη στο εκλογικό του αποτέλεσμα και τις δημοσκοπήσεις δείχνει να πιστεύει ότι μπορεί να επαναλάβει με άλλους όρους το εγχείρημα του 1989. δηλαδή να αποδομήσει το ΠΑΣΟΚ. Αρνείται σταθερά κάθε συνεργασία μαζί του. Αποκλείει κάθε συμπόρευση μαζί του παρά το γεγονός ότι η κατάσταση της χώρας είναι πολλαπλά χειρότερη από εκείνη του 1989, έτος στο οποίο συνέπραξε με τη ΝΔ. Το ερώτημα είναι, βέβαια, αν ο Συνασπισμός διαθέτει τις δυνατότητες και ικανότητες να κερδίσει με τρόπο μακρόχρονο και σταθερό την παρτίδα που έχει ανοίξει. Ή πιο σωστά, από τι θα εξαρτηθεί κάτι τέτοιο.

4. Οι επιδιώξεις των μεγάλων συμφερόντων

Τα μεγάλα συμφέροντα παίζουν σε πολλαπλά ταμπλό. Προσβλέπουν γενικά σε αδυνάτισμα του Πολιτικού. Μετά την επιδίωξη το Πολιτικό να υποταχτεί στην σφαίρα της αγοράς ως προς την οικονομική πολιτική, τώρα προσβλέπουν στην συνολική υποταγή της πολιτικής στους κυρίαρχους της αγοράς. Προκειμένου να υλοποιηθεί αυτός ο στόχος επιδιώκεται η αποδυνάμωση του Γ.Παπανδρέου εντός του ΠΑΣΟΚ και του ΠΑΣΟΚ εντός του κομματικού συστήματος. Ταυτόχρονα επιδιώκεται να αυξηθούν οι εξαρτήσεις της ΝΔ από τα επιχειρηματικά συμφέροντα και επιλογές. Οι ίδιοι κύκλοι που διαφθείρουν την πολιτική, καλούν τώρα και τους μη διαφθαρμένους πολιτικούς σε υποταγή.

Οι αλλαγές, όμως, στο πολιτικό σύστημα δεν γίνονται με βάση σχεδιασμών επί χάρτου. Όπως έδειξε το 1989, αλλά και το φθινόπωρο του 2007, αυτοί δεν επαρκούν. Για να πετύχουν τέτοιοι σχεδιασμοί απαιτείται η ικανοποίηση δύο όρων-προϋποθέσεων. Ο πρώτος είναι να αποδέχονται τους σχεδιασμούς τους και ορισμένοι εξ’ αυτών των οποίων συμμετέχουν στο υπάρχον κυρίαρχο κομματικό σύστημα. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά και όταν συμβαίνει δεν αφορά, εξ’ ορισμού, όλους. Ο δεύτερος είναι να μην αντιστέκεται η κοινωνία σε τέτοια σχέδια, ακόμα «καλύτερα» να αδιαφορεί. Αν πάλι ενδιαφέρεται να νιώσει ένα έλλειμμα αντιπροσώπευσής της. Να της δημιουργηθεί δε η αυταπάτη, ότι αυτό το έλλειμμα θα καλυφθεί από τους σχεδιασμούς των ισχυρών συμφερόντων που επιθυμούν παραπέρα υποταγή της πολιτικής σε αυτά. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η ψυχολογία αυτών των συμφερόντων είναι ότι οι παρεμβάσεις, απαιτήσεις, πρωτοβουλίες και ενέργειές τους είναι αυτονόητο δικαίωμά τους, ενώ να είναι απαγορευτική η αντίσταση σε αυτούς. Ως προς την υλοποίηση της πρώτης προϋπόθεσης αξιοποιούν με όλη τους τη δύναμη τις δυνατότητες που τους παρέχει η δημοκρατία. Ως προς την δεύτερη, δρουν άμεσα αντιδημοκρατικά με βάση την ασυμμετρία ισχύος που διαθέτουν. Και αυτό το τελευταίο πρέπει να αποφευχθεί.

Υπάρχει εν δυνάμει αίσθηση κρίσης αντιπροσώπευσης, έστω και εν μέρει, στην ελληνική κοινωνία? Ασφαλώς και ναι. Σ’ αυτό συμβάλλει η ηθική κρίση που διατρέχει μεγάλο μέρος της πολιτικής σκηνής. Η αύξηση της ανισότητας πλούτου ανάμεσα στους «πάνω και τους κάτω» και το γεγονός ότι τα μεσαία στρώματα τείνουν σήμερα, κατά κανόνα, περισσότερο προς τα κάτω παρά προς τα πάνω. Αυτό σημαίνει ότι εάν οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις δεν μπορέσουν να εκφράσουν μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία που να συμπεριλαμβάνει τα δυναμικά τμήματα της κοινωνίας σε συνδυασμό με μια στρατηγική προστασίας εκείνων που δεν διαθέτουν προοπτικές, τότε πράγματι μπορεί να υπάρξει κρίση αντιπροσώπευσης. Κρίση που θα την καλύψουν εκείνες ακριβώς οι δυνάμεις που αναφέραμε προηγούμενα. Κάλυψη επικοινωνιακή, αλλά ασφαλώς όχι πραγματική. Κατά συνέπεια η τύχη των σχεδίων επί χάρτου είναι αντίστροφη από την τύχη της συμμαχίας των ταλαντούχων και των ασθενέστερων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Η πραγμάτωση της μίας σημαίνει την ήττα των άλλων και αντίστροφα.

*τίτλος συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε στη Μυτιλήνη απο το Τμ. Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας(8-11 Νοεμβρίου 2007)

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

"Αμα το έργο σου αξίζει, οι άνθρωποι θα το βρούν και θα στο φέρουν πίσω..."

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία που μου διηγήθηκε ένας πολύ καλός μου φίλος ζωγράφος, 86 χρονών. Ο Μ.Κ. είναι μια φυσιογνωμία απο αυτές που τείνουν να εκλείψουν στις μέρες μας. Η ζωή του είναι μυθιστορηματική και ευελπιστούμε σύντομα να γίνει κα αυτοβιογραφία.

Ο φίλος μου, λοιπόν, ο Μ.Κ. τη δεκαετία του 40 πήγε στο Παρίσι μετά απο μια εντελώς ανορθόδοξη πορεία και διαδρομή (μέσω Παλαιστίνης έφυγε στη Ν.Αφρική κι απο εκεί με πλοίο στη Αγγλία για να καταλήξει στο Παρίσι). Εφθασε στη Πόλη του φωτός πιστεύοντας ότι η ζωγραφική του θα ήταν άμεσα αναγνωρίσμιμη και ότι σύντομα θα μπορούσε να ζει κάνοντας το ζωγράφο. Σύντομα κατάλαβε ότι απλά στο Παρίσι όλοι ήσαν καλλιτέχνες και επομένως κανείς δεν τον περίμενε...! Η καρριέρα έπρεπε να χτιστεί βήμα - βήμα.

Εκανε αρκετή παρέα με άλλους ζωγράφους, γλύπτες, ποιητές κ.λ.π. που ήσαν εν τω γίγνεσθαι όπως κι αυτός, μιάς κι έμενε σ' ενα κοινόβιο. Εκεί γνώρισε ένα ηλικιωμένο γλύπτη που αργότερα έγινε πολύ γνωστός...Πήγε, λοιπόν, σε αυτόν και του είπε: Δάσκαλε τι να κάνω; Δεν βλέπω να τα καταφέρνω...όλοι είναι καλλιτέχνες εδώ, δεν με ξέρει κανείς...

Ο γλύπτης του απάντησε:
-Βλέπεις αυτές τις πέτρες έξω στο δρόμο;(εννοούσε αυτές που είναι στα πλακώστροτα).
Θα πάς θα βγάλεις μερικές απο δαύτες (γλύπτης ήταν) και θα της σμιλεύσεις. Θα φιάξεις ένα έργο, όποιο θέλεις και, μόλις δείς ότι έφιαξες κάτι που σου αρέσει θα το κλείσεις στην ντουλάπα για 1 μήνα. Μετά απο 1 μήνα θα το βγάλεις και θα το προχωρήσεις όσο νομίζεις και αφού σιγουρευτείς ότι είσαι ευχαριστημένος, θα το βάλεις πάλι στην ντουλάπα για 3 μήνες. Μετά τους 3 μήνες θα το βγάλεις, θα κάνεις πάλι ό,τι νομίζεις έτσι ώστε να είσαι ικανοποιημένος απο το έργο σου και μετά έτσι όπως θα είναι θα το πάρεις και θα πάς να το πετάξεις στο Σηκουάνα.
-Τι λές δάσκαλε, τόσο καιρό θα το δουλεύω για να το πετάξω;
-Αμα το έργο σου αξίζει, οι άνθρωποι θα το βρούν και θα στο φέρουν πίσω!!


Κι επειδή κάναμε πολλές συζητήσεις για την TV, για την αριστερά, για το ΠΑΣΟΚ, για τον νέο αρχηγό του ΣΥΝ και για ένα σωρό άλλα στην ελληνική πραγματικότητα....τα σχόλια είναι δικά σας.

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

Σήμερα 11 Φεβρουαρίου κλείνουμε την TV



Στις 1 Φεβρουαρίου μια ομάδα από 6 bloggers ξεκινήσαμε μια προσπάθεια για το κλείσιμο της TV, τη Δευτέρα,11 Φεβρουαρίου. Απο την αρχή τα αισθήματα ήσαν ανάμεικτα:ενθουσιασμός, επιφύλαξη, σκέψεις για την επιτυχία του εγχειρήματος, ανταλλαγή απόψεων, συναίνεση. Αλλος έβαλε την ιδέα(Vagnes), άλλος την εστίαση(η υποφαινόμενη), άλλος την οργάνωση και τη διάχυση τις πληροφορίας(πρόχειρο τετράδιο), άλλος τη δημιουργία του ηλεκτρονικού υλικού αλλά και τη δημιουργία έντυπου, επίσης,(tzonakos), άλλος την ενθάρρυνση και τον καλό του λόγο που πάντα χρειάζεται(αντώνης και ndn) αλλά και πολλοί άλλοι που ταυτόχρονα μιλήσαμε και συνταχθήκαμε σε αυτή τη προσπάθεια με οποιο τρόπο μπορέσαμε ο καθένας.
Το μήνυμα, όμως, ήταν πράγματι αυτό: Επειδή όλα ξεκινάνε απο μια Ιδέα ...να την περπατήσουμε αυτή την Ιδέα και παρακάτω και, κυρίως, να τη στηρίξουμε όσο γίνεται συλλογικά. Πολλοί απο αυτούς ΔΕΝ βλέπουν TV αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε ν' ανεβάσουν το banner στο ιστολόγιό τους, έτσι για την ενθάρρυνση της ιδέας που λέγαμε...

Δεν ξέρουμε αν καταφέραμε να περάσουμε το μήνυμα αλλά πιστεύουμε ότι κάτι κάναμε περισσότερο απο το να αναμασάμε μεταξύ μας πόσο κακή πληροφόρηση έχουμε απο τα δελτία και την ποιότητα γενικά των προγραμμάτων. Κυρίως, σκεφτήκαμε ότι μπορούμε να κλείσουμε την TV, έστω και για μια ημέρα....


Η κίνηση "Μια
μέρα χωρίς τηλεόραση"
δημιουργήθηκε απο τον href="http://vagnes.blogspot.com/">vagnes, τον href="http://tzonakos.blogspot.com/">tzonako, την href="http://gournelou.blogspot.com/">Ελένη, το href="http://tsouknida.blogspot.com/">καπιταλιστικό κουμμούνι, τον
Αντώνη και href="http://proxeirotetradio.blogspot.com/">.

Συμπέρασμα:Τελικά, ακόμα και σήμερα, η δύναμη μιάς ΙΔΕΑΣ δεν είναι αμελητέα ...ακόμα μπορούμε να ξεκινάμε και να χτίζουμε πάνω σε αυτή.

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

Αύριο κλείνουμε την TV για 1 μέρα και, ίσως, για 2 -3....όσο το θέαμα λειτουργεί σε βάρος της ποιότητας της ενημέρωσης που μας αξίζει!



Στις 1 Φεβρουαρίου μια ομάδα από 6 bloggers ξεκινήσαμε μια προσπάθεια για το κλείσιμο της TV, τη Δευτέρα,11 Φεβρουαρίου. Απο την αρχή τα αισθήματα ήσαν ανάμεικτα:ενθουσιασμός, επιφύλαξη, σκέψεις για την επιτυχία του εγχειρήματος, ανταλλαγή απόψεων, συναίνεση. Αλλος έβαλε την ιδέα(Vagnes), άλλος την εστίαση(η υποφαινόμενη), άλλος την οργάνωση και τη διάχυση τις πληροφορίας(πρόχειρο τετράδιο), άλλος τη δημιουργία του ηλεκτρονικού υλικού αλλά και τη δημιουργία έντυπου, επίσης,(tzonakos), άλλος την ενθάρρυνση και τον καλό του λόγο που πάντα χρειάζεται(αντώνης και ndn) αλλά και πολλοί άλλοι που ταυτόχρονα μιλήσαμε και συνταχθήκαμε σε αυτή τη προσπάθεια με οποιο τρόπο μπορέσαμε ο καθένας.
Το μήνυμα, όμως, ήταν πράγματι αυτό: Επειδή όλα ξεκινάνε απο μια Ιδέα ...να την περπατήσουμε αυτή την Ιδέα και παρακάτω και, κυρίως, να τη στηρίξουμε όσο γίνεται συλλογικά. Πολλοί απο αυτούς ΔΕΝ βλέπουν TV αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε ν' ανεβάσουν το banner στο ιστολόγιό τους, έτσι για την ενθάρρυνση της ιδέας που λέγαμε...

Δεν ξέρουμε αν καταφέραμε να περάσουμε το μήνυμα αλλά πιστεύουμε ότι κάτι κάναμε περισσότερο απο το να αναμασάμε μεταξύ μας πόσο κακή πληροφόρηση έχουμε απο τα δελτία και την ποιότητα γενικά των προγραμμάτων. Κυρίως, σκεφτήκαμε ότι μπορούμε να κλείσουμε την TV, έστω και για μια ημέρα....


Συμπέρασμα:Τελικά, ακόμα και σήμερα, η δύναμη μιάς ΙΔΕΑΣ δεν είναι αμελητέα ...ακόμα μπορούμε να ξεκινάμε και να χτίζουμε πάνω σε αυτή.