Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Απο το ημερολόγιο μιας άνεργης...

Δεν γνωρίζω τον/την συγγραφέα του παρακάτω γράμματος αλλά δημοσιεύεται στα σημερινά ΝΕΑ....Μου άρεσε και το μοιράζομαι μαζί σας....


Προχθές πήρα το Μετρό για να πάω σε άλλη συνέντευξη. Δεν ξέρω πια πόσες συνεντεύξεις έχω δώσει. Έχω χάσει τον λογαριασμό. Στην έξοδο του Μετρό κάποιοι νεαροί μοίραζαν δωρεάν εφημερίδες. Δεν πήρα, αλλά πρόσεξα τον Μαρξ στο πρωτοσέλιδο. Καημένε Μαρξ, σκέφτηκα, κάποτε είχες πει: «Οιπρολετάριοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους». Τώρα έχουν να χάσουν την τηλεόραση plasma, το ψυγείο, το αυτοκίνητο, το αυθαίρετο και τα ριάλιτι σόου.
Δεν θυμώνουν πια με τους καπιταλιστές αλλά με τους μετανάστες. Και όσο πιο πολύ δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις πιστωτικές τους κάρτες τόσο πιο πολύ θέλουν να τσακίσουν τους μετανάστες. Η εργατική τάξη είναι κατακερματισμένη, πετσοκομμένη, σχεδόν αόρατη. Και μαζί της και η εργασία. Στην τηλεόραση βλέπεις τραπεζίτες, μάνατζερ, ειδικούς της αγοράς, μιλάνε όλη την ώρα για ομόλογα και subprimes. Μόνο εργάτες που δουλεύουν δεν βλέπεις. Συμβαίνει κάτι παράξενο. Η λέξη «άνεργος» προκαλεί τρόμο, αλλά ταυτόχρονα η εργασία είναι περιφρονημένη, απαξιωμένη. Ξέρω ότι το Δημόσιο νοσεί αλλά η γελοιοποίηση του δημοσίου υπαλλήλου είναι και αυτό κομμάτι της γελοιοποίησης της εργασίας. Ο ιδανικός εργάτης είναι αυτός που δεν ακούγεται, δεν συζητά με τους συναδέλφους του. Ο ιδανικός εργάτης είναι εκείνος που ζει βουτηγμένος στη μοναξιά του. Κάποτε μιλούσαμε για «ελεύθερο χρόνο». Σήμερα μιλάμε για «κενό χρόνο»: ο χρόνος που μεσολαβεί από την απόλυση μέχρι την εύρεση εργασίας, που κανείς δεν ξέρει πόσο διαρκεί. Εγώ υπάρχω σε αυτόν τον «κενό χρόνο», ανεβαίνω στο ασανσέρ, πάω για συνέντευξη. Αποφασισμένη να μη με ρίξει καμία απόρριψη. Αποφασισμένη να τα καταφέρω...

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Κάποιος που αρνείται...

Τον είχα γνωρίσει κάποτε απο κοντά. Κάποιος φίλος μου διηγήθηκε την ιστορία του, την ίδια ώρα που αυτός έδινε συνέντευξη σε διπλανό τραπέζι.
- Ο Βανούνου μου είπε. Πυρηνικός μηχανικός που συνελήφθη απο την Μοσάντ μεταξύ Λονδίνου και Ρώμης όταν μια πράκτοράς της τον παρέσυρε με μυθιστορηματικό τρόπο....Στη συνέχεια, τον απήγαγαν και τον μετέφεραν πίσω στο Ισραήλ. Δικάστηκε σε 18 χρόνια κάθειρξη και απο αυτά τα 11 ήταν στην απομόνωση. Νόμίζω οτι τώρα έχει γίνει χριστιανός. Αποφυλακίστηκε το 1994 και απαγορεύεται να μιλάει με δημοσιογράφους και μη Ισραηλινούς.
-Και τώρα τι κάνει εδώ, ρώτησα.
Ο Βανούνου καθόταν σ' ενα τραπέζι με κάποιον, προφανώς δημοσιογράφο, και μιλούσαν ήσυχα στο Jerusalem Hotel σαν να μη συνέβαινε τίποτα.
-Προφανώς δίνει συνέντευξη, είπε κι ο φίλος και γέλασε...

Εχουν περάσει 3-4 χρόνια απο τότε και σήμερα διαβάζω στα ΝΕΑ:
"Για πρώτη φορά στην ιστορία της Νορβηγικής Επιτροπής Νομπέλ, κάποιος διατύπωσε προληπτικά το αίτημα να μην εξεταστεί ενδεχόμενη υποψηφιότητά του για το Νομπέλ Ειρήνης"
Πρόκειται για τον Ισραηλινό πυρηνικό μηχανικό και αποδιοπομπαίο τράγο του εβραϊκού κράτους Μορντεχάι Βανούνου. Στις 24 Φεβρουαρίου, ο Γκέιρ Λούντεσταντ, ο διευθυντής του Νορβηγικού Ινστιτούτου Νομπέλ και γραμματέας της Νορβηγικής Επιτροπής Νομπέλ, η οποία απονέμει το Νομπέλ Ειρήνης, αποκάλυψε ότι ο Βανούνου ζήτησε με επιστολή του προς την Επιτροπή να μην εξεταστεί ενδεχόμενη πρόταση να είναι υποψήφιος για το βραβείο. Ο Μορντεχάι Βανούνου «μας έγραψε επιστολές φέτος καθώς και πέρυσι, στις οποίες δήλωνε ρητά ότι δεν θέλει να είναι υποψήφιος για το Βραβείο Νομπέλ Ειρήνης. Ο λόγος που εξέθεσε ήταν ότι με το Νομπέλ Ειρήνης έχει τιμηθεί και ο Σιμόν Πέρες, για τον οποίο ισχυρίζεται ότι ήταν ο πατέρας της ισραηλινής ατομικής βόμβας και δεν θέλει να συνδεθεί με οποιονδήποτε τρόπο μαζί του».
Από το 1976 ώς το 1985, ο Βανούνου εργάστηκε ως τεχνικός στον ισραηλινό πυρηνικό σταθμό της Ντιμόνα, στην Ερημο Νεγκέβ. Το 1986, σε συνέντευξή του στη βρετανική εφημερίδα «Τhe Sunday Τimes», αποκάλυψε για πρώτη φορά την παράνομη πυρηνική δραστηριότητα της χώρας του. Μια εβδομάδα πριν δημοσιευτεί η συνέντευξη, μια πράκτορας της Μοσάντ τον παρέσυρε από το Λονδίνο στη Ρώμη, απ΄ όπου τον απήγαγαν και τον μετέφεραν στο Ισραήλ. Δικάστηκε μυστικά για προδοσία και καταδικάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες σε ποινή κάθειρξης 18 ετών. Εξ αυτών, τα ένδεκα χρόνια τα πέρασε στην απομόνωση. «Λέω στη Σαμπάκ (η Σιν Μπετ), λέω στη Μοσάντ, "δεν καταφέρατε να με σπάσετε, δεν καταφέρατε να με τρελάνετε". Είμαι υπερήφανος και ευτυχής που έκανα αυτό που έκανα», δήλωσε όταν αποφυλακίστηκε με αναστολή τον Απρίλιο του 2004.
Του απαγορεύτηκε να μιλάει με δημοσιογράφους και με οποιονδήποτε μη Ισραηλινό. Του επιβλήθηκαν περιορισμοί στις μετακινήσεις του μέσα στο Ισραήλ και του απαγορεύτηκαν τα ταξίδια στο εξωτερικό. Το 2007 διαπιστώθηκε παραβίαση της αναστολής του και πέρασε άλλους τρεις μήνες στη φυλακή. Το γεγονός ότι ασπάστηκε τον χριστιανισμό, καθώς και το ότι υποστηρίζει τα δικαιώματα των Παλαιστινίων δεν τον κάνουν συμπαθέστερο μεταξύ των συμπατριωτών του.
Ακριβώς επειδή ο Σιμόν Πέρες ήταν ο παρασκηνιακός αρχιτέκτονας της ανάπτυξης του πυρηνικού οπλοστασίου του Ισραήλ, γράφει στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Counterpunch» o ανεξάρτητος σχολιαστής Ράνι Αμίρι, ο Βανούνου δεν θέλει να τιμηθεί με το ίδιο βραβείο. Όμως ο Αμίρι υποστηρίζει πως η Επιτροπή του Νομπέλ πρέπει να του το απονείμει παρ΄ όλα αυτά, διότι έπρεπε να το είχε κάνει από πολύν καιρό για την αξιοπρέπεια, την ακεραιότητα και την άρνησή του να συμβιβαστεί.

Ας σημειώθεί οτι το Ισραήλ ουδέποτε έχει παραδεχθεί οτι έχει στην κατοχή του πυρηνικά όπλα. Αρνείται, μάλιστα, να υπογράψει τη συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων και να δεχθεί έλεγχο του σταθμού Ντιμόνα που κατασκευάστηκε στη δεκαετία του 1960 στην έρημο Νεγκέβ με τη βοήθεια της Γαλλίας.

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Η στάση της κοινωνίας στην κρίση

Αρθρο του Ν. Κοτζιά απο τη σημερινή "Αξία"

Η άποψη, ότι ο ελληνικός λαός κατανοεί την αναγκαιότητα των μέτρων και στηρίζει τις επιλογές της ευρωπαϊκής συντηρητικής πλειοψηφίας είναι λανθασμένη. Πρόκειται για συμπέρασμα σε σημαντικό βαθμό αυθαίρετο. Από μια ορισμένη σκοπιά, μάλιστα, αποπροσανατολιστικό για όσους λαμβάνουν δημόσιες αποφάσεις, δηλαδή, προωθούν δεσμευτικές πολιτικές.

Δημοσκοπήσεις και συντηρητική ευρωπαϊκή πλειοψηφία

Καταρχάς πρέπει να συμφωνήσουμε ότι οι δημοσκοπήσεις δίνουν τη «φωτογραφία της στιγμής». Ότι δεν είναι σε θέση να καταγράψουν τα υπόγεια ρεύματα και τις δυναμικές που εξελίσσονται ανάμεσα στους πολίτες που συνήθισαν κάποιοι να ονομάζουν ως «σιωπηλή πλειοψηφία». Όπως θα υποστηρίξω δε, στη συνέχεια, το βουβό ποτάμι κάποια στιγμή φτάνει στην στενωπό και δημιουργεί αναταραχές, κύματα, ακόμα και καταρράκτες που στην διάβα τους μπορούν να αποδιοργανώσουν, συχνά τυφλά, κάθε είδους πολιτική. Αυτή, ακριβώς, τη δυναμική, δεν μπορεί να την κατανοήσει η δημοσκοπική προσέγγιση της πολιτικής. Προς το παρόν, επίσης, κυριαρχεί στην δημόσια σφαίρα ο λόγος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που υποστηρίζουν τα μέτρα λιτότητας. Όχι διότι ξαφνικά έγιναν πιο σοφά και κοινωνικά υπεύθυνα από εμάς τους υπόλοιπους, αλλά διότι αυτά είναι τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους καθώς και εκείνων εκ των τραπεζών που διασυνδέονται μαζί τους. Η στήριξη που δίνουν οι προαναφερόμενοι στα μέτρα μονόπλευρης λιτότητας δεν αφορά τόσο στην αναγκαιότητα τους, όσο στον συγκεκριμένο προσανατολισμό τους. Το ίδιο ισχύει και για την υποστήριξη που δίνουν στις επιλογές της Επιτροπής και του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Τέλος, πολλές δημοσκοπήσεις και μέσα μαζικής ενημέρωσης βιάζονται στην εφαρμογή των μέτρων διότι γνωρίζουν ότι ο χρόνος δημιουργεί αντιστάσεις. Ότι μέσα στο χρόνο αυξάνουν οι πιθανότητες να στηριχτούν διαφορετικές πολιτικές εξόδου από την κρίση. Πολιτικές που έχω ήδη περιγράψει σε πολλαπλά κείμενα.

Οι κεντρικοί θεσμοί, όμως, της ΕΕ κυριαρχούνται κατά συντριπτική πλειοψηφία από εκπροσώπους συντηρητικών κομμάτων με νεοφιλελεύθερο οικονομικό προσανατολισμό. Δηλαδή, για να μην ξεχνιόμαστε, τα όργανα της ΕΕ δεν είναι κάποια σοφά τεχνοκρατικά, ουδέτερα και αμέτοχα στην κοινωνική πάλη όργανα, αλλά η συντεταγμένη και οργανωμένη σε πλειοψηφία ευρωπαϊκή συντηρητική παράταξη. Ως δε είναι φυσικό, δυστυχώς, αυτή η πλειοψηφία στηρίζει μια πολιτική που μόλις πριν λίγες μήνες απορρίφθηκε από την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού εκλογικού σώματος.

Που βρίσκεται σήμερα η «ψυχή του πολίτη»;

Υποστηρίζω ότι ΜΜΕ και δημοσκοπήσεις δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν την πραγματική κατάσταση της συνείδησης των πολιτών και της «λαϊκής ψυχής». Υπάρχουν δύο στοιχεία που δεν τα λαμβάνουν υπόψη τους. Το πρώτο είναι, ότι ο πολίτης έχει φοβηθεί και η ψυχή του έχει μαυρίσει από όσα ακούει. Από τον καθημερινό βομβαρδισμό «μαύρων ειδήσεων» για την οικονομία και ακόμα πιο μαύρων ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης. Όσο μπορώ και έχω εικόνα, σε πολλές μεγάλες επιχειρήσεις και σε υπηρεσίες του δημοσίου, η εργασιακή διαδικασία έχει παραλύσει. Από το πρωί μέχρι το βράδυ οι μισθωτοί προσπαθούν μέσα από συζητήσεις και «διαβουλεύσεις» στον τόπο εργασίας τους να κατανοήσουν τί και πότε θα εφαρμοστεί. Τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στο μέλλον τους και πόσο θα κοπεί το σημερινό εισόδημα και η αυριανή σύνταξή τους. Με τις καθημερινές μαύρες ειδήσεις που ακούει ο πολίτης, τις συνεχείς (άτυχες και πολιτικά ανόητες) διαρροές μερίδας του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, μαυρίζει όλο και περισσότερο η ψυχή του και τον διαπερνά ένα αίσθημα φόβου. Όλη αυτή η εικόνα κάνει πολύ κακό στην ίδια την οικονομία, αφού με αυτή την παράλυση χειροτερεύει και άλλο η κατάστασή της. Ουδέποτε ο φόβος υπήρξε παραγωγικός. Όπως σοφά έχει αναλύσει ο Α.Σεν, παραγωγικότητα δίνουν η δημοκρατία, οι ελευθερίες, τα αισιόδοξα αισθήματα, όχι ο φόβος.

Η παράλυση από τον ειδησεογραφικό βομβαρδισμό και τις «διαρροές» οδηγεί πράγματι σε ακινησία τους πολίτες. Φοβούνται. Δεν γνωρίζουν επακριβώς τι τους περιμένει. Αναμένουν να φτάσει η πρώτη του Απρίλη προκειμένου να καταλάβουν ποια είναι η έκταση της ζημιάς. Όχι της ελληνικής οικονομίας εν γένει, αλλά της τσέπης τους. Αυτό που δεν κατανοούν ορισμένοι, είναι ότι όταν θα φτάσει το πλήρωμα του χρόνου και θα καταλάβουν οι μισθωτοί το πόσα θα λείπουν από τις τσέπες τους, ο φόβος θα παραμεριστεί από την σκληρή πραγματικότητα. Θα σταματήσει η ανησυχία για το άγνωστο. Τα ποσά και οι προοπτικές θα έχουν αποσαφηνιστεί. Η παράλυση θα έχει τελειώσει και θα έρχεται η ώρα της κινητοποίησης.

Το δεύτερο στοιχείο, κατά προέκταση, των πιο πάνω, που δεν κατανοούν ορισμένοι που νομίζουν ότι όλα θα γίνουν αποδεκτά ως έχουν, είναι ότι μόλις περάσει η αίσθηση του φόβου και της παράλυσης, μόλις υπάρξει σαφήνεια ποιος χάνει τι, θα έρθει και η ώρα της σύγκρισης. Η ώρα όπου θα είναι σαφές τι θα λείπει από την τσέπη του ενός και τι δεν πληρώνει ο άλλος, εκείνος που θα έπρεπε να πληρώσει αν ζούσαμε σε δίκαιη κοινωνία. Θα γίνει αντιληπτή μέσα στην πράξη η οικονομική πολιτική και ο μονόπλευρος ή όχι χαρακτήρας της. Και τότε θα έρθει η ώρα της αναμέτρησης και της ανατροπής της σημερινής εικόνας.

Πώς ετοιμάζεται η Πολιτική;

Αν η πολιτική πορευτεί με βάση τις σημερινές δημοσκοπήσεις και δημοσιογραφικές αξιολογήσεις κινδυνεύει να βρεθεί ενώπιον οδυνηρών εκπλήξεων. Διότι μετά το Πάσχα, όταν η Ελλάδα θα έχει συσκεφτεί και διαβουλευτεί με άδειες τις τσέπες πάνω από τον οβελία, θα αρχίσουν οι κοινωνικές αναταράξεις. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στην πολιτική σκηνή του τόπου είναι να φτάσουμε σε αυτές τις αναταράξεις και η κυβέρνηση να είναι απροετοίμαστη να τις αντιμετωπίσει, ενώ η αντιπολίτευση να μην διαθέτει εναλλακτικές προτάσεις γύρο από τις οποίες θα επιδιώξει να κερδίσει συμμαχίες και ρεύματα.

Εάν το πολιτικό σύστημα παγιδευτεί σε μια απλουστευτική αντίληψη για το τι θα συμβεί μετά το Πάσχα, κινδυνεύει να είναι απροετοίμαστο. Για να είναι έτοιμο, θα πρέπει επιτέλους να πάψει να σκορπά φόβο στους μισθωτούς και να κάνει καλές εξηγήσεις μαζί τους. Να πει που αρχίζουν και που τελειώνουν τα μέτρα. Ποια θα είναι τα υποστηρικτικά και τι βλέπει να γίνεται και προγραμματίζει να κάνει ώστε να μην πάει η χώρα σε ύφεση και καταλήξει από το σκοτεινό παρόν στο μαύρο μέλλον. Πολύ δε περισσότερο, από τις εξηγήσεις χρειάζονται πράξεις. Δηλαδή, ο λαός δεν θα δείξει καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση αν δεν δει ότι στα νύχια και στα δόντιά της δεν έχει μόνο τη σάρκα των μισθωτών, αλλά πριν από όλα τη σάρκα εκείνων που σε όλες τις περιστάσεις γνωρίζουν να βγάζουν κέρδη από τον «αέρα της λαμογιάς», να εξασφαλίζουν υπερκέρδη για τον εαυτό τους, να φοροδιαφεύγουν και φοροκλέπτουν.

Η κυβέρνηση οφείλει να κατανοήσει, ότι μόλις πάψει η παράλυση της αναμονής, θα έρθουν τα πραγματικά δύσκολα για τη χώρα και θα θερίσει ανέμους. Η μία παραλλαγή είναι να υπάρξουν αυθόρμητα ξεσπάσματα των οποίων η κατάληξη είναι στις σημερινές συνθήκες απρόβλεπτη. Μπορεί τα αυθόρμητα ξεσπάσματα να οδηγηθούν σε αδιέξοδα, αλλά σε αυτή την περίπτωση η ελληνική οικονομία θα έχει ήδη πληρώσει μεγάλο τίμημα. Μπορεί, όμως, να οδηγήσουν σε νέου τύπου οργάνωση που θα επιδιώξει να βάλει σε μια κατεύθυνση τις αντιστάσεις της κοινωνίας απέναντι στις νεοφιλελεύθερες επιλογές των Βρυξελλών.

Υπάρχει, βέβαια, και μια άλλη προοπτική. Να πάθει η χώρα μετά από ορισμένα κοινωνικά 2ξεσπάσματα συλλογική κατάθλιψη και διάθεση αναχωριτισμού. Σε αυτή την περίπτωση ναι μεν θα «περάσουν» τυπικά τα μέτρα, αλλά στην πραγματικότητα η χώρα θα βουλιάζει στην ύφεση, όχι μόνο εξαιτίας των οικονομικών μέτρων, αλλά, κύρια, λόγω της ατμόσφαιρας παραίτησης που θα κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία. Όμως, η οικονομία δεν μπορεί να ανορθωθεί χωρίς τον παράγοντα εργαζόμενος άνθρωπος. Χωρίς την θέληση, το πείσμα, το ταλέντο και τη δημιουργικότητα των εργαζομένων.

Το συμπέρασμα είναι πολύ απλό: η κυβέρνηση οφείλει να δείξει με τα μέτρα που θα λάβει κοινωνική δικαιότητα και όχι κοινωνική αδιαφορία όπως την πιέζουν οι φορείς της νεοσυντηρητικής στρατηγικής. Θα πρέπει να λάβει μέτρα ώστε να μην οδηγήσει την Ελλάδα είτε σε μια συλλογική αναχώρηση στην κατάθλιψη, είτε σε μια τυφλή έκρηξη. Στο χέρι της είναι.

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Γιατί οι ποιητές ήσαν πάντε προφήτες;


Κωνσταντίνου Καβάφη: Περιμένοντας τους Βαρβάρους

-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.

-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.

-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.