Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

...Υπάρχει και η αγρότισσα φίλτατοι!!!

Είναι να απορείς όλες αυτές τις ημέρες που διατυπώνονται τα αιτήματα των αγροτών γιατί δεν ακούγεται καθόλου η φωνή της αγρότισσας. Είναι πράγματι εντυπωσιακό που ακόμα και σήμερα, στον 21ο αιώνα η αναφορά στην αγρότισσα συσχετίζεται με τον εορτασμό για την Ημέρα της Γυναίκας, «με τη συνοχή της ελληνικής οικογένειας σε μια, φαινομενικά (;!) ανδροκρατούμενη κοινωνία, με τη συμβολή της στην οικονομική ζωή της υπαίθρου, τη συντήρηση και πρόοδο της οικογένειας και το λαϊκό πολιτισμό».Δηλαδή σε ό,τι έχει σχέση με στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας που απλά επανατοποθετούν τη γυναίκα-αγρότισσα στην ίδια θέση με χθες και προχθές.

Όταν συζητάμε για την αγρότισσα είναι σαν να συζητάμε για ένα είδος προς εξαφάνιση που κάποιοι καλούνται να το προστατέψουν. Ξεχνούν οι περισσότεροι πολιτικοί ότι στις γυναίκες οφείλεται όχι μόνο ο πολιτισμός αλλά και η οικονομία αν αναλογιστεί κανείς ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΑΤΗΣΕΙ είτε γιατί οι άνδρες τους ταξιδεύουν είτε γιατί ασχολούνται με άλλες δουλειές παράλληλα είτε γιατί είναι στο καφενείο. Και μη τρέχουν κάποιοι να πουν ότι υποτιμώ τη δουλειά των ανδρών – αγροτών. Καθόλου. Αλλά κανείς από αυτούς που διεκδικούν δίκαια αιτήματα στα μπλόκα δεν έχει αναφέρει ούτε μια φορά ότι μεταξύ τους υπάρχει κι ένα σημαντικό κομμάτι γυναικείας εργασίας που όχι μόνο δεν φαίνεται στις οθόνες αλλά δεν ακούγεται καν από τους ίδιους που το γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα!

Γιατί πώς να το κάνουμε πράγματι οι Ελληνίδες αγρότισσες ζούν σε μια κοινωνία που εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να είναι πατριαρχική, ιεραρχική, εξουσιαστική και άδικη. Αλήθεια, πόσοι γνωρίζουν ότι υπάρχουν 130 αγροτικοί συνεταιρισμοί που έχουν δημιουργηθεί από γυναίκες που ζούν στην ύπαιθρο και εργάζονται στα χωράφια χωρίς να είναι καταγεγραμμένες σε κανένα μητρώο και σε καμία στατιστική; Πόσες απο αυτές είναι ανασφάλιστες, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σύνταξη; Ακόμα και για τή σύνταξη το 81 χρειάστηκε να εγκριθεί απο τον Αρειο Πάγο...!!! Κατά τα άλλα οι αγρότισσες λογίζονται ωσάν τις άλλες εργαζόμενες και η σύνταξή τους μειώνεται μόνο κατά 3 χρόνια (δηλαδή απο τα 65 στα 63) με τέτοια 'γενναιοδωρία'....

Αλήθεια ποια είναι τα κίνητρα και τα μέτρα για την ανάπτυξη μιάς νέας γενιάς αγροτισσών που παράλληλα είναι μητέρες, σύζυγοι, κόρες (κι αυτό έχει σημασία)…σε μια εποχή που το αγροτικό εισόδημα έχει συρρικνωθεί κατά 15% ενώ στις ευρωπαϊκές χώρες αυξάνεται κατά 25%;

Και ανάμεσά τους;;; Και οι μετανάστριες γυναίκες που δουλεύουν συνοδοιπορώντας κάτω από αντίξοες συνθήκες στα όρια της φτώχειας και της ανέχειας και που η ελληνική νομοθεσία ακόμα δεν τις έχει συμπεριλάβει σε κάποια διάταξή της για να προστατέψει την άνιση μεταχείριση και την εκμετάλλευση. Θυμηθείτε τι έγινε με τους καλλιεργητές της φράουλας στην Ηλεία αλλά και με μετανάστες γενικότερα που πεθαίνουν από πείνα και κρύο (σήμερα πέθανε ένας μετανάστης βουλγαρικής καταγωγής και πάλι στην Ηλεία).

Κατά τα άλλα πολλές από τις Ελληνίδες βουλευτίνες και, λυπάμαι που το λέω, περιδιαβαίνουν καθημερινά τα πολυτελή καταστήματα, solarium, κέντρα αισθητικής και καφέ του Κολωνακίου απλά για να προετοιμάσουν μια εμφάνισή τους στην τηλεόραση στον κο Πρεντετέρη, Αυτιά, Καμπουράκη κ.ο.κ.!

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Η τελευταία πράξη


Διαβάζω τη παρακάτω είδηση κι αναρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι εδω στην Ελλάδα, δίπλα σε μια άλλη χώρα, πολύ μακρυά αλλά και τόσο κοντά βρίσκονται στην ίδια απελπισμένη κατάσταση; Είναι απλά μια απονενοημένη πράξη ή μήπως η τελευταία πράξη πολλών άγνωστων προσωπικών δραμάτων

που κανείς δεν φαντάζεται οτι θα συμβεί στον γείτονα, στον συγγενή...ή μήπως στον ίδιο...

Δείτε τα πρόσωπα και σκεφτείτε πόσο εύκολο είναι να τα χάσεις όλα απο τη μια στιγμή στην άλλη....Δείτε!


Απελπισμένος επειδή αυτός και η σύζυγός του έχασαν τη δουλειά τους, αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του, αφού πρώτα σκότωσε τα πέντε παιδιά και τη μητέρα τους.

Τα άψυχα σώματά τους, εντοπίστηκαν την Τρίτη, σε σπίτι στο Λος Άντζελες, στην περιοχή Γουίλμινγκτον. Τα παιδιά ήταν από δύο έως οκτώ ετών και τα τέσσερα ήταν δίδυμα. Ο Έρβιν Λουπόε, πριν αυτοκτονήσει, κάλεσε ασθενοφόρο και επικοινώνησε με τηλεοπτικό σταθμό μέσω φαξ, με το οποίο ενημέρωνε ότι θα βρουν την οικογένειά του νεκρή και πως αυτός είναι ο δολοφόνος.

«Ύστερα από επίπονη δοκιμασία, η γυναίκα μου είπε ότι είναι καλύτερα να βάλουμε τέλος στη ζωή μας και αναρωτήθηκε γιατί να αφήσουμε τα παιδιά μας σε ξένα χέρια», αναφερόταν στο σημείωμα. Το ζευγάρι εργαζόταν στο ιατρικό κέντρο Κάιζερ Πέρμανεντ και απολύθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα. Έκτοτε, όπως αναγράφεται στο φαξ, η ζωή τους έγινε «κόλαση».

«Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν αυτή την τραγωδία», είπε ο δήμαρχος του Λος Άντζελες, Αντόνιο Βιλιαραϊγκόζα. "


Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Οι άλλες φωνές...


Του Γιώργου Αγγελόπουλου gangel@dolnet.gr

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 26 Ιανουαρίου 2009 στα ΜΕΑ
Ενώ η εύθραυστη εκεχειρία αντέχει ακόμη στη Γάζα, ας ακούσουμε τις φωνές Εβραίων διανοουμένων που μιλούν εναντίον των ενεργειών της ισραηλινής κυβέρνησης και δίνουν κάποιες διαφορετικές διαστάσεις του προβλήματος.

«Σ΄ αυτό τον πόλεμο, όπως και σε κάθε σύγχρονο πόλεμο, η προπαγάνδα διαδραματίζει μείζονα ρόλο. Η ανισορροπία των δυνάμεων, ανάμεσα στον ισραηλινό στρατό και τις λίγες χιλιάδες ελαφρά οπλισμένους μαχητές της Χαμάς, είναι ένα προς χίλια, ίσως προς ένα εκατομμύριο. Στην πολιτική αρένα, το χάσμα ανάμεσά τους είναι ακόμη μεγαλύτερο. Και στον πόλεμο της προπαγάνδας, το χάσμα είναι σχεδόν άπειρο... Σχεδόν όλα τα δυτικά μέσα ενημέρωσης αρχικά επανέλαβαν την επίσημη ισραηλινή προπαγάνδα. Αγνόησαν σχεδόν εντελώς την παλαιστινιακή πλευρά της ιστορίας, όπως και τις καθημερινές διαδηλώσεις του ισραηλινού στρατοπέδου της ειρήνης. Η λογική της ισραηλινής κυβέρνησης («το κράτος πρέπει να υπερασπιστεί τους πολίτες του από τις ρουκέτες Κασάμ») έγινε αποδεκτή ως η πλήρης αλήθεια. Η άποψη της άλλης πλευράς, ότι οι Κασάμ είναι αντίποινα για την πολιορκία εξαιτίας της οποίας λιμοκτονούν 1,5 εκατομμύριο κάτοικοι της Λωρίδας της Γάζας, δεν αναφέρθηκε καθόλου». (Ούρι Άβνερυ, ένας από τους σημαντικότερους ηγέτες των Ισραηλινών υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πρώην στρατιώτης και μέλος της Κνεσέτ).

«Οι γονείς μου έφτασαν στη Βρετανία ως πρόσφυγες από την Πολωνία. Οι οικογένειές τους δολοφονήθηκαν αργότερα από τους ναζί στο Ολοκαύτωμα. Η γιαγιά μου ήταν άρρωστη στο κρεβάτι όταν οι ναζί μπήκαν στο σπίτι της, στο Στάζοου. Ένας Γερμανός στρατιώτης την πυροβόλησε στο κεφάλι... Η γιαγιά μου δεν πέθανε για να προσφέρει κάλυψη στους Ισραηλινούς στρατιώτες που δολοφονούν Παλαιστίνιες γιαγιάδες στη Γάζα. Η σημερινή ισραηλινή κυβέρνηση εκμεταλλεύεται ανελέητα και κυνικά για να σκοτώνει Παλαιστίνιους τη διαρκή ενοχή των μη Εβραίων για τη σφαγή των Εβραίων στο Ολοκαύτωμα. Υπονοείται ότι οι εβραϊκές ζωές είναι πολύτιμες, αλλά οι ζωές των Παλαιστινίων δεν μετρούν». (Από ομιλία του Εβραίου Βρετανού βουλευτή Τζέραλντ Κάουφμαν στη Βουλή των Κοινοτήτων).

«Ένας Παλαιστίνιος φίλος με ρώτησε, “Γιατί το Ισραήλ επιτίθεται την ώρα που τα παιδιά σχολούν από το σχολείο και οι γυναίκες είναι στις αγορές;”. Γιατί άραγε είμαστε ανίκανοι να αποδεχθούμε ότι οι Παλαιστίνιοι είναι άνθρωποι και να τους περιλάβουμε στα ηθικά όριά μας; Αντ΄ αυτού, απορρίπτουμε οποιαδήποτε ανθρώπινη σύνδεση με τον λαό που καταπιέζουμε... Οι νίκες του Ισραήλ είναι πύρρειες και αποκαλύπτουν τα όρια της ισραηλινής ισχύος και τα όριά μας ως λαού. Ώς εδώ λοιπόν φτάνει η αναγέννησή μας μετά το Ολοκαύτωμα; Πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε τον φόβο και να οραματιστούμε κάτι διαφορετικό, έστω κι αν είναι αβέβαιο; Οι απαντήσεις που θα δώσουμε θα καθορίσουν το ποιοι είμαστε και το τι τελικά θα γίνουμε». (Από πρόσφατο άρθρο στην «Κρίστιαν Σάιενς Μόνιτορ» της Σάρας Ρόυ, ερευνήτριας στο Κέντρο Μεσανατολικών Σπουδών του Χάρβαρντ).

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Αριστερά και Χαμάς

Ενα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Τ. Γέρου* που δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ της Κυριακής (18.1.2009)

Είναι σαφές ότι από τη στιγμή που ξεκίνησε η άγρια επίθεση του ισραηλινού στρατού στη Λωρίδα της Γάζας η ελληνική Αριστερά στάθηκε συνολικά στο πλευρό των Παλαιστινίων, αντιδρώντας στην πολιτική των "ίσων αποστάσεων". Σε ό,τι αφορά όμως την αντιμετώπιση των παλαιστινιακών κομμάτων, έχει κανείς την αίσθηση ότι μεγάλο μέρος της ελληνικής Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ, συμμερίζεται σε σημαντικό βαθμό τη στάση των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων. Αναφέρομαι εδώ στην επιφύλαξη ή ακόμη και την αρνητική στάση απέναντι στη Χαμάς και τις πολιτικές της επιλογές. Η στάση αυτή δεν εκφράζεται ρητά, αλλά προκύπτει κυρίως με έμμεσο τρόπο: είτε μέσω της προβολής απόψεων που προέρχονται από στελέχη της Φάταχ και της αντίστοιχης αποσιώπησης του πολιτικού λόγου που εκφέρεται από τη Χαμάς, είτε μέσα από την απουσία σοβαρών αναλύσεων σχετικά με τη φυσιογνωμία, τις εσωτερικές διεργασίες και τους μετασχηματισμούς της ισλαμιστικής οργάνωσης.1

Τη λανθάνουσα επιφύλαξη απέναντι στη Χαμάς θα μπορούσε κάποιος να τη διαγνώσει και στις πρόσφατες πορείες διαμαρτυρίας που οργανώθηκαν προς την ισραηλινή πρεσβεία στην Αθήνα, όχι βέβαια μέσα από τα συνθήματα που κυριάρχησαν αλλά περισσότερο από τις κουβέντες στα "πηγαδάκια" που είχαν στηθεί ανάμεσα στους έλληνες διαδηλωτές. Συνολικά, η στάση αυτή, στην οποία αναφέρομαι, θα μπορούσε να συνοψιστεί ως μια σαφής υποστήριξη προς τους Παλαιστίνιους αλλά όχι και προς τη "φονταμενταλιστική" Χαμάς. Την ίδια στιγμή, σημαντικό τμήμα της ελληνικής Αριστεράς δεν φαίνεται διατεθειμένο να προβεί σε μια σοβαρή --ή και οποιαδήποτε-- κριτική απέναντι στις επιλογές της "κοσμικής" Φάταχ.

Οι παραδοχές αυτές, ωστόσο, εμπεριέχουν σοβαρά προβλήματα και αντιφάσεις, που μοιάζουν να περνούν απαρατήρητες. Έτσι, οι αναλύσεις που φιλοξενούνται σε διάφορα έντυπα της Αριστεράς επικρίνουν τις πολιτικές των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στους Παλαιστίνιους, όχι μόνο για την αμέριστη στήριξη που προσφέρουν στο Ισραήλ, αλλά και για την τιμωρία των Παλαιστινίων εξαιτίας των πολιτικών επιλογών τους, το εμπάργκο που επέβαλαν στα κατεχόμενα εδάφη, καθώς και τη διαίρεση της παλαιστινιακής αντίστασης. Αν όμως οι αριστερές αυτές αναλύσεις είναι ακριβείς σε ό,τι αφορά την περιγραφή του διεθνούς πλαισίου, που καθιστά εφικτή την εγκληματική πολιτική του Ισραήλ, είναι ταυτόχρονα βαθιά προβληματικές στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις μέσα στην ίδια την Παλαιστίνη. Και αυτό διότι η πολιτική της Δύσης απέναντι στους Παλαιστίνιους δεν υλοποιείται με ένα μαγικό ραβδάκι που κινείται από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες, αλλά επιβάλλεται και διαμέσου των τοπικών εκφραστών της πολιτικής αυτής.

Αυτές τις μέρες μοιάζει να έχει ξεχαστεί το γεγονός ότι η πολιτική των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης μετά την εκλογική νίκη της Χαμάς στις εκλογές του 2006 στηρίχθηκε έμπρακτα από την ηγεσία της Φάταχ, και ιδιαίτερα από τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς. Η τιμωρία των Παλαιστινίων που επέλεξαν να ψηφίσουν την "τρομοκρατική" Χαμάς υλοποιήθηκε αρχικά μέσω της διακοπής της άμεσης οικονομικής βοήθειας που διοχετευόταν προς την Παλαιστινιακή Αρχή. Το καλοκαίρι όμως του 2006 συστήθηκε ο λεγόμενος "Προσωρινός Διεθνής Μηχανισμός", υπό την αιγίδα της Παγκόσμιας Τράπεζας, που ανέλαβε να παράσχει ένα ποσό οικονομικής βοήθειας απευθείας στο γραφείο του Μαχμούντ Αμπάς, παρακάμπτοντας έτσι τη νόμιμη κυβέρνηση της Χαμάς. Άλλωστε, η ανταγωνιστική κυβέρνηση που στήθηκε στη Δυτική Όχθη, με πρωθυπουργό τον οικονομολόγο Σαλάμ Φαγιάντ, πρώην στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας, αναγνωρίζεται ως νόμιμη από τη διεθνή κοινότητα, παρά την αντισυνταγματικότητά της. Ακόμη πιο σοβαρό όμως είναι το γεγονός ότι ο Αμπάς έλαβε οικονομική υποστήριξη ύψους 82 εκατομμυρίων δολαρίων από την αμερικανική κυβέρνηση, προκειμένου να εξοπλιστούν τα ένοπλα τμήματα της Φάταχ και να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις της Χαμάς.

Η ενδυνάμωση όμως της Χαμάς οφείλεται κυρίως στη διάψευση των ελπίδων που είχαν δημιουργήσει οι Συνθήκες του Όσλο και τη συνακόλουθη ανάπτυξη ενός πνεύματος αντίστασης στον παλαιστινιακό πληθυσμό. Η αντίσταση αυτή στην παρούσα συγκυρία λαμβάνει, κατά κύριο λόγο, τη μορφή της μη συνεργασίας, δηλαδή της μη συναίνεσης απέναντι στην "ειρηνευτική διαδικασία" που προωθούν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ μέσω της σύμπραξης του Μαχμούντ Αμπάς. Η στροφή όμως προς τη Χαμάς συνδέεται και με την έντονη διαφθορά της πολιτικής ελίτ που αναδείχθηκε μέσα από τη διαδικασία του Όσλο. Η ελίτ αυτή περιλαμβάνει νεότερους πολιτικούς, όπως ο Μοχάμεντ Νταχλάν, που προοριζόταν από τη Δύση και το Ισραήλ για διάδοχος του Γιάσερ Αραφάτ (και ο οποίος καρπωνόταν ποσοστά από το λαθρεμπόριο των τούνελ ανάμεσα στην Αίγυπτο και τη Γάζα), αλλά και παλαιότερους πολιτικούς της Φάταχ, όπως ο Άχμεντ Κουρέια (πρωθυπουργός κατά την περίοδο 2003-2005). Αποτελεί κοινό μυστικό για τους Παλαιστίνιους ότι στην οικογένεια του τελευταίου ανήκει το εργοστάσιο που παράγει το τσιμέντο για την κατασκευή του Διαχωριστικού Τείχους, το οποίο έχει καταστρέψει την οικονομική και κοινωνική ζωή του παλαιστινιακού πληθυσμού.

Είναι πραγματικά δύσκολο να κατανοήσει κανείς το πώς αντιτάσσεται η εγχώρια Αριστερά στα σχέδια του Ισραήλ και των δυτικών συμμάχων του για τη μελλοντική δημιουργία ενός κατακερματισμένου και εξαρτημένου παλαιστινιακού Μπαντουστάν στα κατεχόμενα εδάφη, τη στιγμή που τηρεί μια άκριτη και άρρητη στάση υποστήριξης απέναντι στην ηγεσία της Φάταχ, η οποία έως τώρα συμπλέει με τις επιδιώξεις αυτές. Στην περίπτωση που αυτά συνέβαιναν σε μια διαφορετική περιοχή του κόσμου, η στάση της τελευταίας κατά πάσα πιθανότητα θα στιγματιζόταν ως μια πολιτική δωσιλόγων. Αντίθετα, τώρα, σε αριστερές εφημερίδες, όπως η Αυγή, συναντάμε πολύ συχνά περιγραφικούς όρους όπως η "μετριοπαθής Φάταχ" και η "εξτρεμιστική Χαμάς". Οι όροι όμως αυτοί έχουν επιβληθεί και νομιμοποιηθεί από εκείνους που απεργάζονται την υπονόμευση του αντιστασιακού κινήματος των Παλαιστινίων.

Δεν πιστεύω ότι οι όποιες βίαιες αντιστασιακές ενέργειες των μαχητών της Χαμάς όπως η εκτόξευση ρουκετών (ό,τι κι αν πιστεύει κανείς σχετικά με την αποτελεσματικότητά τους) είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο πολλοί αριστεροί αντιμετωπίζουν με τόσο μεγάλη επιφύλαξη την οργάνωση αυτή. Παραδοσιακά, άλλωστε, η Αριστερά δεν αρνείται κατηγορηματικά την ιδέα της βίαιας αντίστασης απέναντι σε κατοχικές δυνάμεις, όπως το Ισραήλ. Αντίθετα, η στάση αυτή φαίνεται να σχετίζεται με την πάγια επιφύλαξη της Αριστεράς απέναντι σε οποιουδήποτε είδους θρησκευτικό λόγο, πράγμα που κάνει την απαξιωμένη "κοσμική Φάταχ" να φαίνεται ως προτιμότερη από τους "φονταμενταλιστές της Χαμάς". Ίσως όμως να πρόκειται, εν τέλει, για έναν πιο συγκεκριμένο αρνητισμό απέναντι στο ισλαμικό στοιχείο της οργάνωσης. Με την έννοια αυτή, η Αριστερά πιθανόν να μην είναι απόλυτα αδιάβροχη, όσο θα ήθελε να πιστεύει, απέναντι στην ισλαμοφοβία που έχει κατακλύσει τα τελευταία χρόνια τον δυτικό κόσμο.

Είναι ενδεικτικό μάλιστα της εθνοκεντρικής αυτής στάσης το γεγονός ότι η αντίσταση της Χεζμπολάχ στην ισραηλινή επιθετικότητα, το καλοκαίρι του 2006, αντιμετωπίστηκε από τους έλληνες αριστερούς με διαφορετικό τρόπο από ό,τι αντιμετωπίζεται σήμερα η αντίσταση της Χαμάς. Αν και η Χεζμπολάχ είναι επίσης μια ρητά ισλαμιστική οργάνωση, εντούτοις έχει προσαρμόσει τον πολιτικό της λόγο με τρόπο που τη φέρνει κοντύτερα στο διεθνικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Η αποσιώπηση, από την άλλη πλευρά, της φωνής της Χαμάς από τα εγχώρια αριστερά έντυπα συντείνει στην εμπέδωση μιας σειράς προβληματικών παραδοχών σχετικά με τη φυσιογνωμία της οργάνωσης και στην αδυναμία να παρακολουθήσει κάποιος τους μετασχηματισμούς που έχουν επέλθει στον λόγο αλλά και τις πρακτικές της, το διάστημα των τελευταίων χρόνων. Εξάλλου, ο λόγος της Χαμάς μόνο ομοιογενής δεν είναι, αφού υπάρχουν διαφορετικές --και συχνά αντιφατικές-- φωνές μέσα στην ίδια την οργάνωση.2

Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε, πιστεύω, να διακρίνουμε ανάμεσα στη ρητορική των ισλαμιστικών κινημάτων, που συχνά έχει έναν ουσιοκρατικό χαρακτήρα, και τα πραγματικά διακυβεύματα που καθοδηγούν τις πολιτικές τους πρακτικές σε πολύ πιο πραγματιστικά μονοπάτια. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι τα κινήματα του πολιτικού Ισλάμ διακρίνονται από, μικρότερες ή μεγαλύτερες, αντιφάσεις. Μήπως όμως δεν συνέβαινε εξαρχής το ίδιο και στην περίπτωση του κοσμικού αραβικού εθνικισμού, που είχε κυριαρχήσει στις αραβικές χώρες κατά τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες; Και δεν ήταν τα νασερικά και μπααθικά αυτά κόμματα που, παρά τις προοδευτικές πολιτικές τις οποίες εφάρμοσαν αρχικά και την εκσυγχρονιστική τους ρητορική, οδήγησαν τις χώρες της Μέσης Ανατολής στη σημερινή κατάσταση της κοινωνικής μιζέριας και του πολιτικού αυταρχισμού; Εντούτοις, τις προηγούμενες δεκαετίες οι πολιτικές αυτές δυνάμεις εξέφρασαν το ευρύ λαϊκό αίτημα για μια κοινωνική χειραφέτηση και μια ουσιαστική αποαποικιοποίηση των αραβικών χωρών.

Μια βαθύτερη αριστερή ανάλυση θα όφειλε λοιπόν να κατανοήσει ότι και τα κινήματα του πολιτικού Ισλάμ εκφράζουν, στη σημερινή συγκυρία, τα ίδια λαϊκά οράματα, τα οποία έπειτα από τόσες δεκαετίες παραμένουν ακόμη ανεκπλήρωτα. Άλλωστε, ακριβώς η αποτυχία του κοσμικού αραβικού εθνικισμού στην υλοποίηση των οραμάτων αυτών ήταν εκείνη που έχει οδηγήσει στη σημερινή κατίσχυση των ισλαμιστικών κινημάτων. Στην περίπτωση της Χαμάς, ο στόχος διόλου δεν φαίνεται να είναι η εγκαθίδρυση ενός θεοκρατικού καθεστώτος στην Παλαιστίνη (ούτε, πολύ περισσότερο, η δημιουργία ενός υπερεθνικού "μουσουλμανικού έθνους"), αλλά η διεκδίκηση μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης και η αντίσταση απέναντι στον εκφυλισμό των παλαιστινιακών αγώνων σε ένα αδιέξοδο πάρε-δώσε με τις εκάστοτε ισραηλινές ηγεσίες.

Πολλοί από εμάς πιθανόν θα επιθυμούσαν την υπερίσχυση οργανώσεων που έχουν μια ρητή αριστερή ιδεολογία, όπως το PFLP (Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) ή το DFLP (Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης). Η ουσία όμως είναι ότι στη συγκεκριμένη συγκυρία η οργάνωση που εκφράζει τη διάθεση αντίστασης πάρα πολλών Παλαιστινίων απέναντι στην ισραηλινή κατοχή είναι η Χαμάς. Αυτό που μπορούμε λοιπόν να κάνουμε είναι να μην επαναλαμβάνουμε με άκριτο τρόπο τους διαχωρισμούς ανάμεσα σε "Χαμάς" και "Παλαιστίνιους", αλλά και να μην προβάλλουμε επάνω στους Παλαιστίνιους τους εθνοκεντρισμούς και τις ιδεολογικές μας εμμονές. Και να ανοίξουμε, επιτέλους, έναν ουσιαστικότερο και ειλικρινή διάλογο πάνω στα ζητήματα αυτά.

*Ο Τάκης Γέρος διδάσκει κοινωνική ανθρωπολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και έχει εργαστεί για έναν χρόνο (2006-2007) ως μέλος ανθρωπιστικής ΜΚΟ στα παλαιστινιακά εδάφη.

1. Μια τέτοια στάση αντανακλάται συχνά, πιστεύω, και στην αρθρογραφία της Αυγής. Βλ., για παράδειγμα, το εισαγωγικό σημείωμα της Ελένης Τσερεζόλε που συνόδευε τις συνεντεύξεις δύο Παλαιστινίων, οι οποίοι πρόσκεινται στη Φάταχ πριν από δύο εβδομάδες (Κυριακάτικη Αυγή, 4.1.2009).

2. Σχετικά με τους μετασχηματισμούς στον λόγο και τις πρακτικές της οργάνωσης, βλ. το άρθρο του ισραηλινού ακαδημαϊκού Μεναχέμ Κλάιν, "Οι αντιφατικές φωνές της Χαμάς" ("Ενθέματα", Κυριακάτικη Αυγή, 11.6.2006).

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Μια παύση με σημασία!

Ίσως λίγοι να το πρόσεξαν. Στην αρχή της ομιλίας του, ο Ομπάμα είπε «Είμαστε ένα έθνος χριστιανών και μουσουλμάνων», έκανε μια παύση, και συνέχισε: «και εβραίων, ινδουιστών και αθέων».

Ανέκαθεν οι παύσεις είχαν πολλά νοήματα. Είτε γιατί απλά οφείλονταν στη κόπωση του ομιλητή είτει, κυρίως, γιατί αυτό που ακολουθούσε τη παύση ήταν καλά ζυγισμένο. Κανείς δεν μπορεί να πει τι εννοούσε ο 'ποιητής'...γιατί πράγματι οι ποιητές γράφουν με παύσεις, όπως σκέφτονται, άλλωστε...με την μόνη διαφορά ότι γι' αυτούς ανάσα είναι ταυτόχρονα και η κατάλληλα 'δουλεμένη' λέξη...

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ μπορεί και να υπονοεί πολλά πράγματα. Αυτονόητα πράγματα. Δηλαδή, το δικαίωμα στην ανεξιθρησκεία, τη διαφορετικότητα, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ελπίδα αλλά και τη Πολιτική. Τι άλλο μπορεί να περιμένει, άλλωστε, ένα ολόκληρο πλήθος που παρακολουθεί και εκστασιάζεται -όχι μόνο στην Αμερική-μ' έναν διαφορετικό(;) Πρόεδρο, όχι μόνο στο χρώμα αλλά και στη ρητορική; Περιμένει πολιτική βούληση. Γιατί αυτή απλά είναι το Α και το Ω όλων των άλλων εννοιών που υπονόησε ο Barack Hussein Obama: Η Πολιτική Βούληση!

Αυτό το συστατικό μάς έλειψε. Μας λείπει. Και, μας λείπει, κυρίως, γιατί ανάμεσα στις άλλες ανθρώπινες ανάγκες μας, το αίσθημα της προσδοκίας είναι αυτό που μας κινητοποιεί να συνεχίζουμε αυτόν τον αέναα πεπερασμένο χρόνο μας. Οι επιθυμίες, επίσης. Ενα γερό αίσθημα που κατευθύνει, ακόμα και τους πιο συγκρατημένους, να χαμογελούν και να ελπίζουν οτι υπάρχει πράγματι το καλύτερο που κάποτε θα δικαιώσει τη προσδοκία.

Αφιερωμένο, λοιπόν, σ' αυτούς που "αρπάζονται απο την εξουσία μέσα απο τη διαφθορά, την απάτη και τη φίμωση της διαφωνίας, σε όσους βρίσκονται σ λάθος πλευρά της ιστορίας"...σ' αυτούς που αντικατέσαν τη προσδοκία με τον κυνισμό και την επίδειξη. Για να ξέρουν οτι, ακόμα κι αν ο Ομπάμα αποδειχθεί ένας ακόμα συμβιβασμός της ιστορίας...η απέναντι πλευρά είναι τόσο ορατή, όσο μια παύση με σημασία!


Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009

ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ;;;;


Βράδυ Παρασκευής. Ξεκίνησα για μια παρουσίαση του Αι-Στράτη ως πράσινου νησιού. Οραματικά, αισιόδοξα...απο ένα μικρό μέρος κάποιες φορές βγαίνουν τα καλύτερα...

Κι έπειτα συναντήθηκα με τον Γιάννη και τη φίλη του τη Μαριέττα. Κι οι δυο γύρω στα 28. Ο Γιάννης απόφοιτος του Τμήματός μας, η Μαριέττα τοπογράφος. Η παρέα συμπληρώθηκε απο τον Γιώργο και τη Δέσποινα. Στην ίδια ηλικία κι αυτοί. Με τα ίδια προβλήματα....οι δύο απο αυτούς άνεργοι, οι άλλοι κακοπληρωμένοι...κι άλλοι ανασφάλιστοι. Οσοι δουλεύουν; 'Μηχανάκια'. Πολλές ώρες, πολύ παζάρι για τα λεφτά, πολύ ανασφάλεια αν αύριο θα υπάρχει δουλειά. Καθόλου ή κακής ποιότητας προσωπική ζωή. Όνειρα; Τίποτα ιδιαίτερο...κι αυτά που είχαν έχουν εξανεμισθεί. 'Εξαρτήματα της μηχανής', είπε ο Γιάννης.
Για τη Πολιτική; Σκέτη απαξίωση. Για το μέλλον; Αδηλο!

Κουβέντες σοφές απο ενήλικες που όλοι μας λέμε ΤΑ παιδιά. Κουβέντες σκληρές, συνθήκες απαράδεκτες, ωράρια τρελλά. Να μείνουν ή να φύγουν απο αυτή τη χώρα; Μέχρι πότε θα είναι όλα τόσο άνισα και παράδοξα γι' αυτή τη γενιά;

Κάποτε η δική μας γενιά πάλευε για τη δημοκρατία. Ούτε να το φανταστούμε δεν μπορούσαμε οτι σήμερα θα ξαναγυρίζαμε σε τέτοια εκμετάλλευση, σε τέτοιο: αγοράζω και πουλάω. Η 'ελεύθερη αγορά' του εργαζόμενου, πτυχιούχου, μαστερούχου, διδάκτορα και συναφή χωρίς καμία αξία. Η ελεύθερη αγορά του τίποτα, του ίσως, του θα δούμε. Η ελεύθερη αγορά με το μπλοκάκι που σε προσλαμβάνει κι έπειτα σε απολύει χωρίς δικαιολογία. Ετσι. Και τώρα "παιδιά, τέλος". Κάπως έτσι απολύθηκε ο Γιάννης μ' άλλους 20. Φυσικά δεν είναι ο μόνος...

-Κάθε πρωι που βλέπω την Αναστασία (απλήρωτη εδώ και μήνες απο προγράμματα που ακόμα δεν ήλθαν τα λεφτά κι όταν θα έλθουν θα είναι 500€ το μήνα για πλήρες ωράριο)... νοιώθω σαν σκουλήκι. Νοιώθω βολεμένος. Νοιώθω...τίποτα. Γιατί εγώ έχω δουλειά. Γιατί πληρώνομαι. Εχω ασφάλεια....και ποιός ξέρει μπορεί να προλάβω να πάρω και σύνταξη....λέει ο Κώστας.
-Εγω πάντως δεν ξέρω αν θα προλάβω...απαντάει ο Γιάννης. 1,5 χρόνο στην ανεργία. 6 μήνες δουλειά και πάλι στο ψάξιμο. Νοίκι, ΔΕΗ κ.λ.π. στο σπιτάκι δίπλα στο ρέμα κι αναμονή....Ποιός ξέρει...ίσως τώρα με τα ΕΣΠΑ...ίσως αύριο ...με κανένα πρόγραμμα...στην τελική θα πάω και σερβιτόρος, σε κάποιο super market...έδωσα και βιογραφικό...Θα περιμένω...

Πού πάμε, αναρωτιέμαι; Πόσο ακόμα θα κωφαίνουν οι πολιτικοί. Πόσοι θα κάθονται στα στρογγυλά τραπέζια προβάροντας κουστούμια εξουσίας για τη πάρτη τους και για τους κολλητούς τους; Πόσο ακόμα θα κατηγορούν κάποιοι βολεμένοι αυτή τη γενιά γιατί βγαίνει στους δρόμους και οργίζεται; Πόσο ακόμα θα σφυρίζουν κλέφτικα οι επαγγελματίες της μεταπολίτευσης, όταν οι ίδιοι φρόντισαν ν' αφήσουν πίσω τους καμένη γή; Πόσο ο μικρόκοσμός τους θα είναι στο κέντρο του ενδιαφέροντος των ΜΜΕ; Πόσο τα στοιχήματα στο γυαλί θα παίζονται για τις καρέκλες τους κι εμείς θα νοιώθουμε ψευτορηγάδες;

Και, κυρίως, πόσοι και πόσες ακόμα θα αναπαύονται δικαιωμένοι(!) μπροστά στις οθόνες τους για να κρίνουν και να επικρίνουν χωρίς να κάνουν κάτι για ν' αλλάξουν τα πράγματα; Πόσοι θα οδηγούνται στην άχρηστη ψήφο που έριξαν εξαιτίας της αναγνωρισιμότητας του προσώπου και του ρευστού που έριξε στην αγορά; Πόσο ακόμα θα νοιώθουν είλωτες και 'υποχρεωμένοι' για το ρουσφέτι που τους έγινε κάποτε; Σε ποιό ρουσφέτι που δεν θα τους γίνει θα νοιώσουν οτι το δένδρο που ποτίζουν έχει σαπίσει απο τη ρίζα κι άρα κι απο τη κοινωνία που το στηρίζει; Σε ποιά συνδιαλλαγή θα σταματήσουν;

Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό, μόνο πολιτικό, μόνο κοινωνικό αλλά είναι βαθεία πολιτισμικό κι έχει να κάνει με μια ολόκληρη νοοτροπία που έχουμε χτίσει όλοι μας για να εξακολουθεί να υπάρχει. Μέσα απο ένα ατομικικίστικο συντηρητισμό έχουμε συμβάλλει στην ανεργία και την αναξιοπρέπεια της νέας γενιάς. Πάνω σε αυτό το μέλλον χτίσαμε το δικό μας παρόν για τη δική μας 'δουλίτσα' 'σπιτάκι' 'φαγάκι' 'παιδάκι' κ.λ.π....απόροια κι αυτό μιάς άλλης προηγούμενης γενιάς. Γι' αυτό και εύκολα σιωπήσαμε...Μέσα στις ίδιες μας τις παγίδες σύντομα θα καταλάβουμε πόσο λάθος κάναμε και κάνουμε που δεν είπαμε -δεν λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους αλλά παίζουμε με τα ονόματα και τις καριέρες των ηθοποιών...
"Ανίδεοι και Χορτάτοι" που έλεγε κι ο Σεφέρης...

Γιατί, πράγματι, ο καθένας έχει τον παράδεισο που το αξίζει!


Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Ναι μεν αλλά....

Και μετά; Και μετά;

-Μετά τον ανασχηματισμό, τι;
-Μετά την επιστροφή της τρομολαγνείας, τι;
-Μετά την διαπραγμάτευση και την εκεχειρία όταν κριθεί οτι αυτή βολεύει, τι;
-Μετά τις βεντέτες, τι;
-Μετά τις εκτός ημερήσιας διάταξης συζητήσεις στη Βουλή, τι;

Αναρωτιέμαι πώς γίνεται τελικά όλα αυτά τα δύστοκα ΤΙ να 'συνομωτούν' σ' ενα απίστευτο ΤΙΠΟΤΑ. Ενθουσιαζόμαστε γρήγορα και ξεχνάμε ακόμα πιο γρήγορα. Και η ζωή τσουλάει. Ετσι.

Για να μεταφράζουν κάποιοι εύκολα οτι, όσοι έχουν κατακρίνει κρούσματα αυθαιρεσίας, διαφθοράς, υπέρβασης εξουσίας, καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αιματοχυσίες και μια σειρά άλλων αυθαιρεσιών που κατατρέχουν τη σύγχρονη διεθνή 'Δημοκρατία', είναι υποκινητές και ηθικοί αυτουργοί αποτρόπαιων πράξεων. Για να αποφασίζουν ξαφνικά και μέσα σε μια νύχτα ότι, παρά τις όποιες καταχρήσεις, τα πράγματα μπορούν να αντιστραφούν εύκολα απο ΚΑΤΑ σε ΥΠΕΡ. Κι αυτό ΕΤΣΙ.

Δηλαδή, μετά τη καταδίκη της βίας (όπως πρέπει δηλαδή) περάσαμε σε 'μέτρα' και 'οδηγίες'. Ακόμα και ο Δήμαρχος Αθηναίων μας απαγόρευσε να αμφιβάλουμε. Κάποιοι είπαν οτι όσοι διαμαρτυρήθηκαν για το φόνο του 15χρονου παιδιού είναι οι ίδιοι που προκάλεσαν την απόπειρα δολοφονίας ενάντια του 21χρονου αστυνομικού. Αντί, δηλαδή, στην αστυνομία να ξανασχεδιάσουν την εκπαίδευσή τους, τον επαγγελματικό τους προσανατολισμό, τη συστηματική δουλειά για τη προστασία του πολίτη και όχι τον 'τσαμπουκά' εναντίον του, αντί να επικρίνουν τους συναδέλφους τους και να ζητήσουν την απόλυσή τους εξαιτίας της αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς τους απέναντι σε Πολίτες, αντί να εξατάσουν αν τελικά αληθεύει οτι η νοοτροπία τους εκφοβίζει και τρομοκρατεί αντί να υπερασπίζεται και να υποστηρίζει, αποφάσισαν οτι τώρα είναι η στιγμή να προχωρήσουν σε 'μέτρα'. Τα ίδια 'μέτρα' δεν είδα να τα παίρνει ο πολιτικός σχεδιασμός για τις άδικες κρατήσεις πολιτών και τη κακομεταχείρισή τους σε Τμήματα. "Μέτρα" δεν είδαμε για το Βατοπέδι, για τη 'ζαρντινιέρα,' για τις off shore εταιρείες, για τις υποκλοπές, τους εργολάβους που ρίχνουν βιτριόλι σε ενοικιασμένους εργαζόμενους-συνδικαλιστές, τις παράνομες κρατήσεις, τις αυθαίρετες συλλήψεις ανύποπτων πολιτών, τις ανακρίσεις και μια σειρά άλλων 'μέτρων' παραγραφής και αποσιώπησης. Συμβαίνουν κάθε μέρα αλλά δεν μετατρέπονται σε κατασκευασμένες απειλές και "άλλοθι"για την παραγραφή των πραγματικών προβλημάτων. Αντίθετα, εμείς οι απλοί Πολίτες που πιστεύουμε οτι αυτή η εξέγερση είχε αιτίες, είμαστε υποχρεωμένοι να απολογηθούμε....!!!

Κι αυτό το μέτρο των "700 €' ; Αυτός ο παρονομαστής ποιούς δικαιώνει τελικά; Τους κακοπληρωμένους όλους, μήπως;

Η κλιμάκωση της ανασφάλειας δεν είναι παρά το υπόβαρθμο μιάς νέας συντηρητικής στροφής που αντί να λύνει το πρόβλημα, το επιδεινώνει. Τι κρύβεται πίσω απο αυτή τη κλιμάκωση; Μα, αυτό το έλλειμα πολιτικής, το μοναδικό αντίδοτο στη βία ένθεν - κακείθεν. Τι χρειαζόμαστε; Μα, συζητητές! Ανθρώπους που να διαβουλεύονται, να πείθουν, να ζυμώνονται με τη Πολιτική, να ανταλλάσσουν, να διαφωνούν και να συνθέτουν. Αυτό είναι που έχει λήψει απο τους περισσότερους νέους:μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους, αστυνομικούς...Κι εκεί είναι η ευθύνη των κομμάτων που 'πολιτεύονται' με τις ταμπέλες απο τα νούμερα των δημοσκοπήσεων αναρτημένες στο πιο ψηλό τους σκαλί.

Γι' αυτό χρειάζεται αυτό το "ναι μεν αλλά" που κάποιοι θέλουν να απαγορεύσουν. Εκεί βρίσκεται η πηγή της ελεύθερης γνώμης κι επομένως της Ελευθερίας που επικυρώνεται μέσω αυτού του αντιθετικού συνδέσμου "αλλά" και που καταξιώνει μέσα απο την αμφιβολία την αντίληψη ακριβώς γιατί δεν τρομοκρατεί και δεν συμορφώνει. Μια τέτοια Δημοκρατία ψάχνουμε. Για μια τέτοια Δημοκρατία οφείλουμε να ξαναστήσουμε τη Πολιτική.




Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Διαγενωμένων των...'εορτών'...

ΔΙΑΓΕΝΩΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ

Διαγενομένου του Μίσους
άγγελοι κυανόκρανοι έραιναν τα πλήθη
τσίχλες σοκολάτες εμβόλια και επιδέσμους.

Παρθένες λυσίκομες μεν βιασμένες δε
ψάχνουν ακόμα μέλη συγγενών να μυρώσουν
στο διάδρομο προσγείωσης.

Σύκο ανοιγμένο ο τρούλος και ο Αντρέι Ρουμπλιώφ
στάζει τον κόκκινο ουρανό
πάνω στις ράμπες των γυναικών.

Μανάδες με γκρίζες φανελένιες ρόμπες
πιτσιλίζονται γκρενά ανθάκια, ολόφτυστες
οι μάνες μας
ξεψειρίζουν τα τσίνορα των παιδιών απο τα σύνορα.

Γειτόνισσες παλιές οι Τρωαδίτισσες φρόντισαν
σε κάθε ανασκαφή, κάθε κυρία Σλήμαν διαμάντια
να φορέσει στο λαιμό τα πετρωμένα δακρυά τους

Τα ορφανά τους μικροί μελανιασμένοι δύτες
της σαπουνάδας
στα φανάρια γυαλοκαθαρίζουν συνειδήσεις και παρμπρίζ
κραδαίνοντας χαρτομάντηλα και σφουγγάρια

Στα μύχια της ύπαρξης
αναπαύεται το άτομο και η διάσπασή του
κελεύοντας το φίλμ της αναταπόκρισης

Απο κανάλι σε κανάλι το καρότσι της
η Μάνα του πολέμου, που μπόρεσε και φόρεσε
του Σάυλοκ τη σκούφια στη ζωή μας.

Ελα...

Ελα να πιούμε μια μπιρίτσα. Απόψε Μωάμεθ
Ναζωραίος, Βούδας και Κρίσνα συζητούν
σε στρογγυλό τραπέζι για το τι είναι Αλήθεια
Ο Μαμωνάς θα συντονίζει τη συζήτηση
και το ψωρόσκυλο η Αγάπη πίσω απ' τις κάμερες
θα μασουλάει το ποπκόρν της.

Απο τη ποιητική συλλογή της καλής μου φίλης, Μαρίας Λαγγουρέλη,
Νερό στα κάρβουνα,

εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2005, σελ. 30