Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007

Σταχυολογώντας τον Γκαίτε...



Αποχαιρετώντας και το 2007 (μόλις μια μέρα πριν από τη νέα αρχή) ανέτρεξα για μια ακόμη φορά σε αγαπημένες θεματολογίες, όπως οι Στοχασμοί του Γκαίτε. Σταχυολόγησα κάποιους από αυτούς και σας τους γράφω έτσι για να κοντοσταθείτε, να προσπεράσετε, να χαμογελάσετε ή να συμφωνήσετε μαζί τους πατώντας στη μύτη στ' αχνάρια του 2008...

Για την εκλεκτή συναναστροφή έχουν πει ότι σ’ αυτήν η συζήτηση διδάσκει, η σιωπή μορφώνει.

Λυπάμαι τους ανθρώπους που τονίζουν συνεχώς τον εφήμερο χαρακτήρα των πραγμάτων και εξαντλούνται στη θεώρηση της γήινης μηδαμινότητας. Αλλά ακριβώς γι’ αυτό ζούμε, για να κάνουμε το εφήμερο αιώνιο. Αυτό μπορεί να κατορθωθεί μόνο αν ξέρει κανείς να τα εκτιμά και τα δύο.

Όταν αντιστρατεύεται κανείς κάτι σημαντικό είναι σαν να χτυπάει αναμμένα κάρβουνα: αυτά σκορπίζονται εδώ κι εκεί πυροδοτώντας πράγματα που διαφορετικά θα είχαν μείνει ανέπαφα.

Όταν ξέρεις να εκτιμάς μια καλή συμβουλή είναι σαν να πρόκειται για κάτι δικό σου.

Επιφανής ή άσημος- αυτό είναι εντελώς αδιάφορο-, το ανθρώπινο φορτίο το κουβαλάς πάντα.

Το πιο φοβερό είναι όταν άνθρωποι ρηχοί κι ανίκανοι σμίγουν με φαντασιοκόπους.

Οι μεγαλύτερες δυσκολίες υπάρχουν εκεί που δεν τις ψάχνουμε

Υπάρχουν άνθρωποι που χτυπούν με το σφυρί εδώ κι εκεί στον τοίχο και πιστεύουν πώς πετυχαίνουν κάθε φορά το καρφί.

Όταν ένας έξυπνος άνθρωπος κάνει μια ανοησία αυτή δεν είναι ασήμαντη
.

Γνήσιος σκοταδισμός δεν είναι να εμποδίζεις να απλωθεί το αληθινό, το ξεκάθαρο, το χρήσιμο αλλά το να θέτεις σε κυκλοφορία το κίβδηλο

Αφηρημένες έννοιες μαζί με μεγάλη έπαρση καταλήγουν πάντοτε σε μεγάλη συμφορά

Πώς θα μπορούσε κανείς να εμφανίζεται σπουδαίος στην ειδικότητά του αν δεν δίδασκε και κάτι άχρηστο!

Και η πιο μικρή τρίχα ρίχνει τη σκιά της.

Όταν η συμπάθεια σβήνει, σβήνει και η μνήμη



Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2007

Γιορτάζουμε....με συνοπτικές διαδικασίες


Τελικά σε αυτή τη χώρα και με αυτή τη κυβέρνηση οι συνοπτικές διαδικασίες λειτουργούν τάχιστα. Έτσι ο ελληνικός λαός δεν προλαβαίνει να μάθει ποιος τελικά είναι ο ‘θύτης’ και ποιο το ‘θύμα’. Τι σημαίνει Κράτος Δικαίου και πώς λειτουργούν οι δημοκρατικοί θεσμοί; Ποιοι και με ποιό τρόπο δεν σέβονται το τεκμήριο αθωότητας και τις αρχές της δίκαιης δίκης, δημιουργώντας εντυπώσεις που γίνονται βεβαιότητες στην κοινή γνώμη χωρίς αποδείξεις; Πώς εφαρμόζεται η δικονομία από τη δικαστική εξουσία, ποια είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα και πότε και γιατί ένας άνθρωπος οδηγείται στη φυλακή; Γιατί άλλοι απαλλάσσονται χωρίς ποτέ να εξετασθούν οι εις βάρος τους κατηγορίες και με ποιο τρόπο αιτιολογούνται καθυστερήσεις, απαλλαγές, διευκολύνσεις σε όσους έχουν και κατέχουν; Παραδείγματα πολλά: Από τη πρόσφατη περίπτωση της συμβασιούχου που ήθελε μόνιμη εργασία απο τον Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού μέχρι τη ζαρντινιέρα, τον Κύπριο φοιτητή και την εξ απαλών ονύχων ‘καταδικαστική’ απόφαση για τους ένοχους αστυνομικούς. Τα πρόσωπα δεν έχουν σημασία, ακριβώς γιατί κανείς δεν τους δίνει σημασία.

Την ίδια ώρα ο Προϋπολογισμός αποφασίζει για το πόσο ακόμα φτωχότεροι θα γίνουμε την επόμενη χρονιά…..Ο Υπουργός, αρμόδιος για το ασφαλιστικό, παραιτείται εν μέσω αυθαιρεσιών και αναψυκτηρίων, η νέα Υπουργός έρχεται για να ξανα-συζητήσει προειλημμένες αποφάσεις κάτω από άλλη μέθοδο, ένα 13χρονο παιδί μαχαιρώνεται από τον ‘σύντροφο’ της μητέρας του, 5 παιδιά μένουν στον δρόμο, η Αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων οδηγείται σε παράλυση, οι εργαζόμενοι αρχίζουν να είναι «δανεικοί» (2% στην Ελλάδα), η πορνογραφία οργιάζει στο διαδίκτυο κ.α. που γράφουν στις ειδήσεις. Εύκολο ομολογουμένως να τα βρείς. Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας και της τεχνολογίας, μην το ξεχνάς! Την ίδια ώρα, στο άλλο κανάλι ………………….η Ελλάδα βλέπει Λαζόπουλο.

Η Μπούτο δολοφονείται και το Πακιστάν βρίσκεται στα πρόθυρα εμφυλίου.

Ο Σαρκοζί ξεναγεί την Κάρλα στα ανάκτορα του Λούξορ

Οι Δήμοι ανταγωνίζονται στα δενδράκια, τα καρουσέλ, τα jingle-bells, τις φάτνες, τους χριστουγεννιάτικους ύμνους, τα πόνι, τους αγιο-βασίληδες. Ένα άρωμα από cucci, Armani, Christian Dior σκεπάζει για μια ακόμα φορά τις ‘άγιες μέρες’ του καπιταλισμού έτσι για να ξεχνιόμαστε και να πιστεύουμε ότι ίσως, μπορεί, ποιος ξέρει κάποτε να γεφυρώσουμε τα χάσματα….Η φλυαρία του δυτικού πολιτισμού κάνει πράγματι καλό μοντάζ…ναι και μασάζ θα έλεγα, τόσο που μας κόβεται η μιλιά!!!


Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007

Απλά...

Φοβάμαι ότι τελικά υπάρχει περίπτωση η ΝΔ να συνεχίσει να κυβερνά ακόμα και μετά τη παραίτηση, απόσυρση, αποχή όλου του Υπουργικού Συμβουλίου.
Πώς να εξηγήσει κανείς ότι σε όλη τη διάρκεια της θητείας της κι ενώ καταγράφονται σκάνδαλα, διαφθορά, ανικανότητα διαχείρισης, σφάλματα, καθυστερήσεις, ξεπουλήματα, ακόμα και απώλειες ζωής συνανθρώπων μας, όπως έγινε με τις πυρκαγιές, εκείνη είναι ακόμα κυβέρνηση και προηγείται και στις δημοσκοπήσεις.
Ποιος από τους πολίτες μπορεί να πει ότι είδε ‘άσπρη μέρα’ με τη ΝΔ, ποιος μπορεί να πει ότι σε κάτι έχει ωφεληθεί, ότι επιτέλους λύθηκε κάποιο πρόβλημά του, ξεχρέωσε, ξεκουράστηκε, προχώρησε η ζωή του ….Ποιος μπορεί να πει ότι οι μέρες που ζούμε, εμείς οι περισσότεροι Έλληνες Πολίτες, έγιναν σε κάτι καλύτερες;

Κι όμως, ακόμα ο θυμός για το ΠΑΣΟΚ είναι περισσότερος από εκείνον για τη ΝΔ. Ακόμα αυτή η δυσανασχέτηση σε πρόσωπα δεν αφήνει τον Έλληνα Πολίτη να μας εμπιστευτεί. Αναρωτιέμαι τι φταίει και τίποτα από τη φθορά δεν εισπράττουμε ως αξιωματική αντιπολίτευση. Τι δεν κάνουμε καλά; Φταίει ο αρχηγός; Τα πρόσωπα; Η ταυτότητα του κινήματος; Ο πολιτικός μας λόγος στην Βουλή; Στην TV; Η ανικανότητα και η αλαζονεία των στελεχών μας; Τι φταίει, τέλος πάντων;

Λοιπόν, στα πολλά χρόνια που κυβερνήσαμε αλλάξαμε. Είμαστε άλλοι. Και είναι άλλοι –όχι οι ‘πρωτοκλασσάτοι’ μας- αλλά είμαστε άλλοι κι εμείς-τα μεσαία στελέχη. Αυτοί που αναμειγνύονται περισσότερο με τον κόσμο, αυτοί που είναι ο ‘μεσαίος άνθρωπος’ μέσα στην κοινωνία, αυτοί βλάπτουν περισσότερο. Οι περισσότεροι έχουν περάσει από κάποιες θέσεις, οι περισσότεροι συνεργάστηκαν με εκείνους που κατείχαν θέσεις και η πλειοψηφία έχει καρφωμένη στο μυαλό της ‘μια θέση’. Μια θέση για τους ίδιους ή για τα παιδιά τους. Μια διαδοχή. Γι’ αυτό και όλη η συζήτηση, ακόμα και στα blogs, περιστρέφεται πολλές φορές στα πρόσωπα που είναι και σ’ εκείνα που δεν είναι. Κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ότι αυτή η ανησυχία είναι απλά η ανθρώπινη φιλοδοξία. Όχι δεν είναι ανθρώπινη φιλοδοξία γιατί ο επιθετικός προσδιορισμός «ανθρώπινη» εμπεριέχει και την έννοια της σκέψης για τον συνάνθρωπο. Δεν είναι εγωϊστική στάση το ανθρώπινο. Αντίθετα είναι συλλογική αυτοσυνειδησία, είναι Κοινός Νούς που σκέφτεται πέρα από το ατομικό.
Κι έτσι η φθορά συνεχίζεται αυθωρεί μέσα στην κοινωνία. Από τους ίδιους που δεν αλλάζουν συμπεριφορά, από αυτούς που δεν θέλουν καμία συνέχεια πλην της δικής τους, της οικογένειάς τους ή της ομάδας τους. Αυτά βλέπει η κοινωνία και μας απορρίπτει. Είναι τόσο κοντά στον κόσμο όλα αυτά. Δίπλα μας, δίπλα σας, δίπλα τους. Στους χώρους δουλειάς, στη γειτονιά, στο καφενείο, στη Τ.Α., στην εκπαίδευση, στο διαδίκτυο, στις επιτροπές, στα συμβούλια, στα αμφιθέατρα, στο δρόμο…παντού. Πώς να ξεχάσει ο κόσμος; Τον αφήνουμε;

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007

Το Κοινό που δεν μιλάει...

Έχετε παρατηρήσει ότι μετά το τέλος ομιλιών-διαλέξεων σε εκδηλώσεις ποικίλου περιεχομένου ο ομιλητής συνηθίζει ν’ απευθύνεται στο κοινό αναζητώντας ερωτήσεις; Το κοινό, τις περισσότερες φορές, δεν ανταποκρίνεται στο κάλεσμα και, όταν κάποιοι σηκώνουν το χέρι, τυχαίνει να είναι τα ίδια πρόσωπα που συνήθως έχουν ερωτήσεις ή κάποιοι που θέλουν για προσωπικούς λόγους να τοποθετηθούν και όχι να ρωτήσουν. Με απασχολεί αυτή η στάση του Κοινού και, ιδιαίτερα, όταν το ακροατήριο αποτελείται από νέους. Γιατί δεν μιλάνε οι νέοι; Δεν έχουν ερωτήματα; Συμφωνούν σε όλα; Έχουν άλλες απόψεις τελικά ή μήπως δεν θέλουν να τις δηλώσουν και, κυρίως, να τις υπερασπιστούν; Άραγε στα χρόνια της εκπαίδευσής τους έμαθαν ν’ αναπτύσσουν κριτικά τη σκέψη τους έτσι ώστε να έχουν άποψη για θέματα που, αν μη τι άλλο, θα τους απασχολήσουν αργότερα στη ζωή τους; Μήπως κάποιοι άλλοι τους λύνουν τις απορίες πριν καν οι ίδιοι τις εκφράσουν; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα με απασχολούν κάθε φορά που βρίσκομαι σ’ ένα ακροατήριο που δεν μιλάει, δεν έχει ερωτήματα, δεν έχει ίσως κι απαντήσεις. Η σιωπή από την άλλη μεριά, πολλές φορές, εμπεριέχει κι ένα βαθμό κριτικής σκέψης. Είναι αλήθεια αυτό. Όταν η επανάληψη των ίδιων και ίδιων πραγμάτων, άλλοτε από τα παράθυρα της τηλεόρασης κι άλλοτε από τους ίδιους -αέναους εκφραστές της πολιτικής-τα πρόσωπα- είναι δεδομένη και δεν ξεφεύγει ούτε κατά εκαταστόν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, το κοινό αποχωρεί από την αίθουσα. Γιατί να ρισκάρει; Γιατί να διαφοροποιηθεί; Επιλέγει ν’ αδιαφορήσει και ν’ αποδεχτεί σχεδόν αβασάνιστα ότι: «τίποτα δεν αλλάζει» και ότι: «όλοι λένε ψέματα» ξεχνώντας ότι αυτό επιστρέφει αργά ή γρήγορα στην καθημερινότητά του.
Πώς ήταν παλιότερα, σκέφτομαι….Μιλούσαμε περισσότερο. Αυτό είναι αλήθεια. Μιλούσαμε γιατί πιστεύαμε ότι μας ακούγανε ή γιατί έπρεπε να τους αναγκάσουμε να μας ακούσουν. Είχαμε να πούμε πολλά και σημαντικά. Σήμερα το ρίσκο για να εκφραστεί προϋποθέτει μια κοινωνία που είναι έτοιμη να συνεργήσει στη πρόκληση ειδάλλως δεν έχει νόημα. Στην Ελλάδα, συνήθως, το παρόν μας αλλά και το μέλλον μας, εναποτίθεται στους πολιτικούς που, τα τελευταία χρόνια, τους απαξιώνουμε, πολλές φορές, όχι και τόσο άδικα. Ο Αριστοτέλης υποστήριζε ότι ο κάθε Πολίτης πρέπει να είναι σε θέση να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί, ανεξαρτήτως καταγωγής, θώκου, επαγγέλματος και οικονομικής ευμάρειας. Κάτι ήξερε ο φιλόσοφος! Γι’ αυτό και το περίφημο «εμείς» που, πολλοί εκκολαπτόμενοι και όχι μόνο, στην πολιτική χρησιμοποιούν με ελαφρά τη γλώσσα, πρέπει να έχει ταυτότητα και μάλιστα αυτή να μην καλλιεργείται στο παραπέντε των εκλογικών εκστρατειών. Γιατί με αυτόν τον τρόπο, δεν διαμορφώνεται «εμείς» αλλά «εγώ». Οι συνθήκες για ένα καινούργιο ‘ηθικό κλίμα’ στη πολιτική ή αλλιώς για ένα νέο ‘παράδειγμα,’ όπου η δυναμική επικοινωνία με τον λαό θα εμπεριέχει ένα μακρύ και δοκιμασμένο διάλογο, προϋποθέτουν ισότιμη μεταχείριση και γενναίο ρίσκο στην αλλαγή συμπεριφοράς των πολιτικών αλλά και των Πολιτών. Προϋποθέτει ρήξη με τον καθωσπρεπισμό και την υποκρισία αμφότερων. Σ’ έναν κόσμο που ολοένα και περισσότερο έχει τη δυνατότητα να επιλέγει μέσα από τη διαφορετικότητα και να απορρίπτει στερεότυπα, οι πολιτικοί δεν μπορούν να εφαρμόζουν ακόμα τις παμπάλαιες μορφές επιδεικτικής μεγαλοπρέπειας ή της τηλεοπτικής επιδειξιμανίας για να δικαιολογήσουν τις ενέργειές τους. Όσο πιο σύντομα το αντιληφθούν τόσο πιο σύντομα θα προσελκύσουν στοχαστικούς πολίτες και όχι διεκπεραιωτές της ψήφου. Τότε ίσως να λειτουργήσει και η Δημοκρατία σε βάθος και όχι σε επιφάνεια.

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2007

Μια συνέχεια για την αυτο-οργάνωση.....

Αυτό που μ’ ενοχλεί περισσότερο στο δημόσιο βίο είναι οι χωριστοί διάλεκτοι. Τι εννοώ; Συναντώντας τους πολίτες, ούσα και η ίδια μια ‘κανονική’ πολίτης, έχω μάθει να διαπραγματεύομαι τα καθημερινά μου μέσα από όρους κοινωνίας. Δηλαδή, είμαι εργαζόμενη, έχω ωράριο εργασίας, υπόκειμαι σε εργασιακούς κανόνες, απολογούμαι για το έργο μου, περιμένω τη σειρά μου σε ουρές, μένω στην επαρχία και δη στην παραμεθόριο, ξέρω που πέφτει ο Αι-Στράτης και πόσους κατοίκους έχει, κλείνω ραντεβού με το γιατρό χωρίς διαμεσολάβηση, περνώ απαρατήρητη από χώρους όπου συχνάζει πολύς κόσμος, οδηγώ μόνη μου το αυτοκίνητό μου –χωρίς οδηγό δηλαδή-και προσέχω τους άλλους όταν μου μιλάνε γιατί ενδεχομένως να έχουν να μου πουν πράγματα που δεν γνωρίζω. Αυτή είναι η μια διάλεκτος.
Η άλλη είναι εκείνη των πολυάσχολων ‘πολιτικών’ παραγόντων που κάνουν ακριβώς τα’ αντίθετα. Όχι όλοι φυσικά, αλλά η πλειονότητα. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι αυτοί που μας εκπροσωπούν, πολλές φορές, δεν καταλαβαίνουν τη διάλεκτο της καθημερινότητάς μας. Έχουν ελάχιστο χρόνο ν’ ακούσουν- εκτός κι αν πρόκειται για προεκλογική περίοδο- έχουν χρόνια να κυκλοφορήσουν ως απλοί θνητοί, σπάνια εξυπηρετούνται από τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας, δεν περιμένουν στην ουρά και όλο και κάποιος τους αναγνωρίζει για να τους εξυπηρετήσει ιδιαιτέρως. Κι αυτοί το δέχονται και ίσως το θεωρούν πλέον μια φυσιολογική κατάσταση.
Με όλα αυτά προβληματίζομαι και μαζί μ’ εμένα προβληματίζονται κι άλλοι πολίτες. Γι’ αυτό στο post «Γιατί η αυτο-οργάνωση» προσπάθησα να συμπυκνώσω περιεκτικά με προτάσεις ποια πρέπει να είναι η στάση ενός ενεργού πολίτη που αναλαμβάνει πολιτική δράση μέσα από καθημερινά προβλήματα. Η προτροπή του Γιώργου Παπανδρέου στην ομιλία του στη ΚΟΕΣ, μου έδωσε την αφορμή γιατί μαζί με αυτό το κάλεσμα το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται ν’ αλλάξει σελίδα και μάλιστα στο νέο του κεφάλαιο η επικεφαλίδα πρέπει να είναι: «Η διάλεκτος των Πολιτών και οι τρόποι εκμάθησης». Άλλωστε το συνέδριο ένα πρώτο εργαλείο γι’ αυτή την εκμάθηση θα είναι:

Αυτές είναι οι δύο ερωτήσεις που δέχτηκα από τον προσωπικό κόμβο του Προέδρου: http://www.papandreou.gr/.
1. Στο blog σου έχεις να άρθρο Γιατί η αυτό-οργάνωση; και γράφεις με πολύ συναίσθημα για το θέμα. Σημειώνεις, για παράδειγμα
"... Γιατί πιστεύω στον ακτιβισμό ως στάση ζωής. Γιατί ξέρω ότι αν δεν αλλάξουμε από αύριο κι αν τελικά δεν πάρουμε θέση, τίποτα
δεν θα γίνει από μόνο του...". Έμπρακτα λοιπόν, ένα βήμα πιο πέρα από το συναίσθημα πως υλοποιείται αυτά; &
2. Αναφορικά με τη πορεία του ΠΑΣΟΚ προς το Συνέδριο, ο Γιώργος Παπανδρέου υπογράμμισε την έμφαση που αποδίδει στην αυτο-οργάνωση. Πιστεύεις ότι το πρώτο βήμα είναι ο αυτοποροσδιορισμός και από αυτόν θα πηγάσει η αυτο-οργάνωση και η ‘σχέση’ της με τη νέα πορεία του ΠΑΣΟΚ;

Τις απαντήσεις θα τις βρείτε ΕΔΩ

Όσο για τις απαντήσεις….περιμένω τα σχόλιά σας...