Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Κοινωνία συνενοχής



Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα διακατέχεται από μια έντονη συγκρουσιακή κουλτούρα με αποκορύφωση σχεδόν πάντα τη πολιτική ζωή του τόπου ακόμα κι όταν πρόκειται για εθνικά ζητήματα. Αυτή η νοοτροπία, σε συνδυασμό με τη κρίση της πολιτικής τα τελευταία χρόνια, είναι παράγοντες που επηρεάζουν τα ίδια τα κόμματα και το κομματικό σύστημα. Ο πολιτικός διάλογος είναι ξύλινος, προβλέψιμος, απαίδευτος και φυσικά άγονος.
Με αυτά και με τα άλλα, φθάσαμε να διανύουμε τη μεταβατική εποχή της παγκοσμιοποίησης αλλά και ενός νέου ψυχρού πολέμου στον γεωπολιτικό χάρτη με πολιτικό προσωπικό που-πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- δείχνει αδυναμία διατύπωσης πολιτικής και εθνικής στρατηγικής. Ποιος, όμως, είναι ο ρόλος των κομμάτων μέσα σε αυτό το πολιτικό σκηνικό; Μπορούν, δηλαδή, τα κόμματα να αρθρώσουν συγκροτημένα προτάσεις για τις ανάγκες της κοινωνίας προς το δημόσιο χώρο και να διαμορφώσουν δημόσιες πολιτικές που να υπερβαίνουν την υπάρχουσα κομματικοκρατική δημοκρατία; Μπορούν να απορρίψουν τις δομικές δυσλειτουργίες του κομματικού τους συστήματος και να αφουγκραστούν με ειλικρίνεια το κοινό συμφέρον; Έχουν τη δυνατότητα να κάνουν άρση της ίδιας της ιστορικής τους διαδρομής και ν’ ανακτήσουν τη πολιτική με νόημα, προτάσεις και όραμα για το παρόν και για το μέλλον; Όταν τα παραπάνω ερωτήματα δεν απασχολούν καν τα μέλη ενός κόμματος τότε αυτό κινδυνεύει να απολέσει ακόμα και τη ιστορική του βάση. Τα παραδείγματα των σοσιαλιστών του Κράξι και, κατ’ αναλογία, όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια τόσο με τον «μπερλουσκονισμό» όσο και με τα εθνικιστικά κινήματα του Βελγίου, της Ολλανδίας και της Πολωνίας, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και στο δικό μας πολιτειακό σύστημα.
Γι’ αυτό και το κομματικό σύστημα στην Ελλάδα πρέπει να αλλάξει! Η εσωκομματική διαδικασία επιλογής και ανάδειξης στελεχών των προηγούμενων γενιών κατ’ επανάληψη σε ρόλους που δεν μπορούν ν’ ανταποκριθούν στις σύγχρονες ανάγκες έχει μπλοκάρει τη διαδικασία αναπαραγωγής υγιούς πολιτικού λόγου με ανταπόκριση στη κοινωνία. Και, φυσικά, το ζήτημα δεν είναι ηλικιακό αλλά αφορά γενικότερα στον αποκλεισμό καινούργιων ανθρώπων που θέλουν να ασχοληθούν με τη πολιτική. Ανθρώπων που είναι δημιουργικοί, έχουν γνώσεις και ικανότητες, διακατέχονται από διάθεση προσφοράς, είναι εργατικοί και πετυχημένοι στη δουλειά τους αλλά…αποκλείονται από τις γνωστές κομματικές συνομοταξίες τόσο σε επίπεδο εσωκομματικό όσο και σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης. Όσο, αυτού του τύπου το ανθρώπινο δυναμικό μπλοκάρεται, τόσο η κοινωνία αδυνατεί να ανακτήσει τα κίνητρα διαφυγής από το πολιτικό αδιέξοδο. Σε αυτό την πρώτη ευθύνη την έχουν οι κομματικές ηγεσίες που δεν βλέπουν ή δεν θέλουν να δουν τις δομικές δυσλειτουργίες του συστήματος αφήνοντας ταυτοχρόνως το «θυμό» των πολιτών να μεγαλώνει και τον «κυνισμό» των ιθυνόντων (από όποιο κόμμα κι αν προέρχονται) να θεριεύει.
Οι επικείμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, δεν πρόκειται να λύσουν το πραγματικό πρόβλημα. Απλά γιατί αυτό δεν λύνεται με βερμπαλιστικές κορώνες εκλογικών δοκιμασιών αλλά με πολιτική βούληση για την αλλαγή μέσα στην ίδια τη κοινωνία και με τη συμμετοχή της. Αντίθετα όσο ευκολότερα κατακτηθεί η 'κορυφή' τόσο οι κοινωνικές συναινέσεις θα είναι συγκυριακές κι άκαρπες. Τα σχέδια για τη διέξοδο απο τη κρίση θα είναι πρόσκαιρα και θα συκλίνουν με τα συμφέροντα των επιμέρους ομάδων και ιδιαίτερα των επιχειρηματιών και του τραπεζικού συστήματος. Η κοινωνία της συνενοχής θα συνεχίζει να ανέχεται τις κομπίνες και τις λαμογιές των πάνω φθάνει να συμμετέχει κι εκείνη να έχει ένα μικρό μερίδιο στη παρανομία ξεχνώντας την ελληνική τραγωδία που αργά ή γρήγορα υποδεικνύει στον ήρωα οτι κι ο ίδιος εμπλέκεται μέσα στις ίδιες του τις παγίδες....
Αλλωστε, όπως θα έλεγε και η Χ.Αρεντ "αυτό που είναι ενοχλητικό στις μοντέρνες θεωρίες δεν είναι ότι σφάλλουν, αλλά ότι μπορεί ν΄ αποδειχθούν αληθινές".



Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

Απο που ν' αρχίσουμε τελικά και με τι να συνεχίσουμε;


Τελικά τι να πιστέψει κάποιος σε αυτή τη χώρα και γιατί όταν:





Σύμφωνα με έρευνα του Τμήματος Στατιστικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών η διαφθορά κυριαρχεί σε βουλευτές, πολιτικά κόμματα, πολεοδομία, γιατρούς, νοσοκομεία, εφορίες, αστυνομία και στο χώρο της δικαιοσύνης. Το 44% δηλώνει ότι λάδωσε για να προχωρήσει η υπόθεση τους στο δημόσιο.


Παράλληλα, εκτιμάται ότι για την καταπολέμηση χρειάζεται η επιβολή βαρύτερων ποινών, παρότι το 55% πιστεύει ότι η πολιτική εξουσία δεν είναι διατεθειμένη να καταπολεμήσει το φαινόμενο αυτό.

Σε σειρά ιεράρχησης των εστιών διαφθοράς οι πολίτες τοποθετούν: βουλευτές και πολιτικά κόμματα, πολεοδομία, γιατρούς και νοσοκομεία, εφορίες, αστυνομία και δικαιοσύνη. Το νέο στοιχείο αυτής της έρευνας είναι ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας ξεπερνά φορείς και οργανισμούς. Η έρευνα έγινε σε δείγμα 4.720 ατόμων άνω των 18 ετών σε όλη τη χώρα.

Πρώτο στοιχείο της διαφθοράς είναι ο χρηματισμός, καθώς το 44% των ερωτηθέντων θεωρούν πως για να προχωρήσει μια υπόθεσή τους στο δημόσιο θα πρέπει να δώσουν χρήματα. Μάλιστα το 34% δηλώνουν ταπεινωμένοι και το 29% θυμωμένοι που έδωσαν το σχετικό...δωράκι.

Για το ποιος είναι υπεύθυνος για το πρόβλημα της διαφθοράς οι πολίτες μοιράζουν τις ευθύνες ανάμεσα στους ίδιους και στην κυβέρνηση, με μια μικρή...υπεροχή της κυβέρνησης. Το 25% αποδίδει τη διάδοση της διαφθοράς στην κακή λειτουργία της δικαιοσύνης και άλλο ένα 25% στη νοοτροπία.
Για την αποτελεσματική καταπολέμηση της διαφθοράς, και ως μέτρα αντιμετώπισής της οι ερωτηθέντες προτείνουν επιβολή βαρύτερων ποινών σε ποσοστό 71%, καλύτερο έλεγχο το 69%, βελτίωση των αποδοχών των υπόπτων για διαφθορά το 52%. Το 73%, δεν πιστεύει πως η κυβέρνηση και η κεντρική πολιτική εξουσία είναι διατεθειμένες να καταπολεμήσουν το πρόβλημα της διαφθοράς

Αλλά και η έξωθεν καλή μαρτυρία...καλά κρατά!







Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Σπάμε πλάκα;

Εχουμε χιούμορ στην Ελλάδα. Αυτό είναι αλήθεια. Και το χιούμορ επαληθεύεται, κυρίως, μέσα απο τον αυτοσαρκασμό. Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό ο αυτοσαρκασμός μάς έγινε χόμπυ. Φυσικά η ζωή -με ή χωρίς αυτοσαρκασμό- συνεχίζεται και, το χειρότερο, είναι οτι παρά τα γέλια δεν αλλάζει και κάτι σημαντικό τόσο στη δική μας καθημερινότητα όσο και στη καθημερινότητα του πολιτικού σκηνικού.

Σειρά απο δημόσιες σχέσεις...Παρουσιάσεις βιβλίων πρώην νεοφιλελεύθερων υπουργών σε πρώην αριστερούς ή πρώην αριστερών σε νυν υπουργούς, ανταλλαγές φιλοφρονήσεων, φιλικές προσφωνήσεις, κοινές έξοδοι, τραπεζώματα και τυχαίες συναντήσεις σε γνωστά καφέ του κέντρου, συζητήσεις μεταξύ 'τυρίου και αχλαδίου', τόσο φυσικά και κομψευόμενα όλα που είναι να απορείς πώς και γιατί αυτή η χώρα δεν προοδεύει με τόση συναίνεση!!!

Είναι να απορείς πώς και γιατί μάθαμε να καταπίνουμε την μια μετά την άλλη τις εκπτώσεις του πολιτικού συστήματος, πώς αντιστρέψαμε τον πολιτικό διάλογο σε χειραψία δίχως νόημα και σε προειλημμένες αποφάσεις δίχως εμάς αλλά για εμάς. Είναι να απορείς πώς το αυτόητο έγινε ζητούμενο και πώς ο λαϊκισμός και η άγνοια επιλέχθηκαν ως προσόντα για θέσεις ευθύνης. Πώς και ποιοί αποφάσισαν οτι θα πεθάνουν επάνω στη 'σκηνή του Κοινοβουλίου' απλά και μόνο γιατί σπάνε ρεκόρ στις εμφανίσεις τους στη τηλεόραση ομιλώντας επι παντός επιστητού ακόμα και στα μεσημερινά κους-κους...φθάνει να 'βγαίνουν' για να βγαίνουν. Ποιοί και τελικά πόσοι με τη ψήφο τους χρίζουν σε κάθε εκλογική δοκιμασία όλους αυτούς τους επαρμένους ως εκπροσώπους τους για θέματα που όχι μόνο δεν τα κατέχουν αλλά το σπουδαιότερο -δεν ενδιαφέρονται να μάθουν!

Τέλος(;), είναι να απορείς πόσο εύκολα με τα γέλια ΞΕΧΝΑΜΕ τα κλάματα κι έτσι όταν έρχεται η ώρα είμαστε μονότονα επαναληπτικοί στο λάθος. Μάλλον μας αρέσει ως λαός να σπάμε πλάκα...δεν εξηγείται αλλιώς.
:)




Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

Πολιτική χωρίς φώτα

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ελληνική πολιτική κινείται με σενάρια.

Παρά τη πρόσφατη κρίση και την ανάγκη για επαναφορά της πραγματικής πολιτικής, όπως άλλωστε και της πραγματικής οικονομίας, στη κοινωνία οι αρμόδιοι αλλά και οι έχοντες άπειρο χρόνο για πηγάδια σε διαδρόμους δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται τα αίτια της κρίσης. Και πράγματι για όσους αρέσκονται στα φώτα της δημοσιότητας και των εντυπώσεων τα αίτια δεν μπορεί να είναι ορατά. Έτσι κάθε φορά που ένα πρόβλημα εμφανίζεται υπό τη μορφή σκανδάλου, παραίτησης, αντίθεσης, προβληματισμού, διαδοχολογίας ή δυσφορίας πρωτοκλασσάτων στελεχών, απασχολεί επιδερμικά τους περισσότερους που, φυσικά, το ξεχνούν μετά το κλείσιμο του κουμπιού της τηλεόρασης. Το ίδιο γίνεται και με τα διεθνή ζητήματα που μας απασχολούν μόνο όσο υπάρχει τροφή για σενάρια ή σκηνικό για 'φώτα'...ακόμα και με τη μακάβρια εκδοχή τους...Ποιός, άραγε, ασχολείται σήμερα με τη Γάζα; Ε! Αυτή τη τυχάρπαστη και περιστασιακή (και τις περισσότερες φορές ψευδεπίγραφη και κατασκευασμένη) ιστορία πρέπει να σταματήσει.

Η πραγματική πολιτική είναι άλλη.

Και φυσικά δεν αναπαράγεται στα κανάλια, στις μαζικές εκδηλώσεις όπου κανείς δεν παίρνει το λόγο αλλά όλοι χειροκροτούν, στους κομματικούς μηχανισμούς, στις επιθυμίες με αποκλειστικό γνώμονα το ατομικό συμφέρον, στη προετοιμασία για ανάληψη ρόλων χωρίς όρους και δεοντολογία, στον λαϊκισμό των υποσχέσεων, στο κυνηγητό της ‘χρυσόσκονης’ των ημετέρων.

Η πραγματική πολιτική λείπει.

Γιατί λείπει η ουσία της Πολιτικής που είναι ο Διάλογος. Η ‘ζύμωση’ μέσα στη κοινωνία και η δράση σύμφωνα με καινοτόμες ιδέες που έχουν τη δυνατότητα να καταγραφούν και να μη σκεπαστούν απο τα 'φώτα' της κατ' επίφαση πολιτικής... Οι πράξεις και τα έργα με συλλογικούς στόχους. Η βιωμένη κοινωνικότητα και η αλληλεγγύη. Ο ενεργοποιημένος πολίτης και η δυνατότητά του να πραγματοποιήσει τη προσωπική του βιογραφία μέσα από την αποδοχή και τη σύνθεση του διαφορετικού. Η αντίσταση στη ξενοφοβία και τη πολιτισμική περιχαράκωση. Η ευκολία της συμβίωσης μέσα από τις νέες συνθήκες διαβίωσης και η καλλιέργεια ενός νέου διεθνισμού.

Η πραγματική πολιτική θα επανέλθει όταν μάθουμε να λειτουργούμε χωρίς ‘φώτα’. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο αφού οι περισσότεροι εκπαιδεύτηκαν να ψηφίζουν για τα ‘φώτα’ και εξαιτίας τους. Ίσως, γι’ αυτό τούτη η χρονιά των διαρκών εξελίξεων να είναι και η πιο ενδιαφέρουσα, κυρίως, γιατί είναι απρόβλεπτη.


Τόσο απρόβλεπτη που ακόμα και οι stars των δελτίων αδυνατούν να προλογίσουν…

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

Για το δικαίωμα στη Πόλη: Μια διεθνιστική απαίτηση


Ευτυχώς έχω καλούς φίλους!!! Ετσι πάντα μαθαίνω κάτι παραπάνω, όπως το blog Κοινωνικά κινήματα και Δίκτυα που πρόσφατα φιλοξένησαν αλλά και μετέφρασαν την ομιλία του D. Harvey.

Ο Harvey είναι γεωγράφος και ΤΙ Γεωγράφος!!! Θα έλεγα απο τους πιο διαχρονικούς και, μάλιστα, εν ζωή. Μαρξιστής και Δάσκαλος είναι μια φυσιογνωμία που εμπνέει τόσο για τη σεμνότητα και το ήθος του όσο και για τον εκπαιδευτικό του λόγο. Διαβάστε πώς εξηγεί κι αναλύει την παρούσα χρηματικο-οικονομική κρίση του καπιταλισμού κι επιμένει ότι η έξοδος απ' αυτόν είναι συνυφασμένη με τους αγώνες για τη διεκδίκηση του δικαιώματος στην πόλη. Η μαγεία στη Γεωγραφία είναι οτι, τελικά, είναι όντως η πιο διεπιστημονική και διαδραστική επιστήμη!





Για το δικαίωμα στην πόλη

του David Harvey
(μετάφραση Κοινωνικά κινήματα και Δίκτυα)

Ομιλία στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, Μπελέμ Βραζιλίας, 29 Ιανουαρίου 2009.

Χαίρομαι που βρίσκομαι εδώ, αλλά εξ αρχής θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη που θα μιλήσω στα Αγγλικά, τη γλώσσα του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Ελπίζω ότι αυτά που θα πω να είναι αρκετά αντιμπεριαλιστικά ώστε να με συγχωρέσετε.

Είμαι πολύ ευγνώμονας για την πρόσκλησή σας, επειδή μαθαίνω πολλά πράγματα από τα κοινωνικά κινήματα. Ήρθα εδώ να μάθω και να ακούσω κι, έτσι, ήδη αποκτώ αυτή τη μεγάλη εκπαιδευτική εμπειρία, γιατί, όπως κάποτε το είχε θέσει ο Μαρξ, πάντοτε υπάρχει το μεγάλο ζήτημα του ποιος θα εκπαιδεύσει τους εκπαιδευτές.

Δουλεύω για κάποιο καιρό τώρα πάνω στην ιδέα του Δικαιώματος στην Πόλη. Θεωρώ ότι το Δικαίωμα στην Πόλη σημαίνει το δικαίωμα όλων μας να φτιάχνουμε πόλεις, που ικανοποιούν τις ανθρώπινες ανάγκες, τις ανάγκες μας. Το δικαίωμα στην πόλη δεν είναι το δικαίωμα να παίρνουμε –χρησιμοποιώντας μια γνωστή έκφραση– τα ψίχουλα από το τραπέζι των πλούσιων. Θα πρέπει όλοι μας να έχουμε τα ίδια δικαιώματα, για να μπορούμε να φτιάχνουμε τα διαφορετικά είδη πόλεων, που θέλουμε να υπάρχουν.

Το δικαίωμα στην πόλη δεν είναι μόνο το δικαίωμα σ’ ό,τι ήδη υπάρχει στην πόλη, αλλά το δικαίωμα να μπορούμε να κάνουμε την πόλη να γίνει κάτι ριζικά διαφορετικό. Όταν κοιτάζω την ιστορία, βλέπω ότι η διαχείριση των πόλεων γινόταν περισσότερο από το κεφάλαιο παρά από τους άνθρωπους. Επομένως, μέσα στην πάλη αυτή για το δικαίωμα στην πόλη θα πρέπει να υπάρχει και μια πάλη ενάντια στο κεφάλαιο.

Θα ήθελα τώρα να μιλήσω λίγο για την ιστορία της σχέσης μεταξύ κεφάλαιου και πόλης, δομώντας και θέτοντας το ερώτημα: Γιατί συμβαίνει το κεφάλαιο να καταφέρνει να ασκεί τόσα πολλά δικαιώματα πάνω στην πόλη; Και γιατί οι λαϊκές δυνάμεις είναι σχετικά ασθενείς απέναντι στην εξουσία αυτή; Και θά ’θελα επίσης να μιλήσω για το πώς, στην πραγματικότητα, ο τρόπος, με τον οποίον λειτουργεί το κεφάλαιο στις πόλεις, είναι μια από τις αδυναμίες του. Γι’ αυτό, στην παρούσα συγκυρία, θεωρώ ότι η πάλη για το δικαίωμα στην πόλη βρίσκεται στο επίκεντρο των αγώνων ενάντια στο κεφάλαιο. Τώρα έχουμε –όπως γνωρίζετε– μια οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Αν κοιτάξετε την πρόσφατη ιστορία, θα δείτε ότι τα τελευταία τριάντα χρόνια συνέβησαν πολλές οικονομικές κρίσεις. Κάποιος έκανε μια μέτρηση και είπε ότι από το 1970 έγιναν 378 οικονομικές κρίσεις στον κόσμο. Μεταξύ 1945 και 1970, έγιναν μόνο 56 οικονομικές κρίσεις. Επομένως, ο καπιταλισμός έχει δημιουργήσει πολλές οικονομικές κρίσεις κατά τη διάρκεια των τελευταίων 30-40 ετών. Κι αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι πολλές από τις οικονομικές κρίσεις αυτές έχουν τη βάση τους στην αστικοποίηση. Στο τέλος των 1980, η Ιαπωνική οικονομία κατάρρευσε κι αυτό έγινε γύρω από το ζήτημα της κερδοσκοπίας για την ιδιοκτησία και την γη. Το 1987, στις Ηνωμένες Πολιτείες, συνέβη μια τεράστια κρίση, στην οποίαν εκατοντάδες τραπεζών πτώχευσαν κι ο λόγος ήταν πάλι η κερδοσκοπία γύρω από τη στέγαση και την κτηματική ανάπτυξη. Στα 1970, υπήρχε μια μεγάλη παγκόσμια κρίση των κτηματικών αγορών. Και θα μπορούσα να συνέχιζα, δίνοντάς σας κι άλλα παραδείγματα οικονομικών κρίσεων με βάση τον αστικό χώρο. Εικάζω ότι οι μισές από τις οικονομικές κρίσεις των τελευταίων 30 ετών είναι κρίσεις, που έχουν να κάνουν με την κυριότητα του αστικού χώρου. Η έναρξη της παρούσης κρίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες προήλθε από κάτι που ονομάσθηκε κρίση των υποθηκών των sub prime χρεωστικών ασφάλιστρων. Για μένα, η κρίση αυτή θα έπρεπε να ονομάζονταν κρίση του αστικού χώρου.

Αυτά έχουν γίνει. Στα 1990, προέκυψε ένα πρόβλημα, όταν τα χρήματα της υπεραξίας δεν είχαν πού να πάνε. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα, που πάντα παράγει υπεραξία. Μπορείτε να το σκεφθείτε ως εξής: ο καπιταλιστής ξυπνά το πρωί και πάει στην αγορά μ’ ένα ορισμένο ποσό χρημάτων, για να αγοράσει εργασία και μέσα παραγωγής. Βάζει αυτά τα πράγματα που αγόρασε σε λειτουργία, παράγει ένα εμπόρευμα και το πουλά για να βγάλει περισσότερα χρήματα από αυτά που αρχικά δαπάνησε. Επομένως, στο τέλος της μέρας, ο καπιταλιστής έχει περισσότερα από αυτά που είχε στην αρχή της μέρας. Οπότε το μεγάλο ερώτημα είναι τι κάνει με το περίσσευμα που μάζεψε; Βέβαια, αν ήταν σαν εσάς ή σαν εμένα, ίσως να τα παράταγε, για να περνούσε καλά ξοδεύοντάς τα. Αλλά ο καπιταλισμός δεν λειτουργεί έτσι. Υπάρχουν οι δυνάμεις του ανταγωνισμού, που τον ωθούν να επανεπενδύσει μέρος του κεφάλαιου σε νέα εγχειρήματα. Στην ιστορία του καπιταλισμού, υπήρχε πάντα ένας ρυθμός ανάπτυξης 3%, συνέχεια από το 1750 κι ύστερα. Αλλά ένας ρυθμός ανάπτυξης 3% σημαίνει ότι θα πρέπει να βρεθούν διέξοδοι εκροής για το κεφάλαιο. Επομένως, ο καπιταλισμός έρχεται πάντοτε αντιμέτωπος μ’ αυτό που ονομάζω πρόβλημα απορρόφησης της υπεραξίας του κεφάλαιου. Πού μπορώ να βρω μια επικερδή διέξοδο για να διοχετεύσω το κεφάλαιό μου; Βέβαια, πίσω στο 1750, ολόκληρος ο κόσμος ήταν ανοιχτός, για να δώσει λύσεις στο πρόβλημα αυτό. Και την εποχή εκείνη, η συνολική αξία της παγκόσμιας οικονομίας ήταν 315 δισεκατομμύρια δολάρια σ’ αγαθά κι υπηρεσίες. Όταν ήρθαμε στα 1950, υπήρχαν 4 τρισεκατομμύρια δολάρια και θα έπρεπε να βρεθούν διέξοδοι για το 3% απ’ αυτά. Κι όταν ήρθαμε στα 2000, είχαμε 42 τρισεκατομμύρια δολάρια σε κυκλοφορία. Σήμερα, είναι περίπου 50 τρισεκατομμύρια δολάρια. Μετά από 25 χρόνια και πάλι με ρυθμό ανάπτυξης 3%, θα είναι περίπου 100 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια ολοένα κι αυξανόμενη δυσκολία εύρεσης επικερδών διεξόδων για την υπεραξία του κεφάλαιου. Η κατάσταση αυτή μπορεί να παρουσιασθεί και μ’ έναν άλλον τρόπο. Όταν ο καπιταλισμός ουσιαστικά ήταν αυτό που συνέβαινε στο Μάντσεστερ και σε λίγα ακόμη μέρη του κόσμου, ο ρυθμός ανάπτυξης 3% δεν δημιουργούσε κανένα πρόβλημα. Τώρα όμως, πρέπει να δούμε τον ρυθμό ανάπτυξης του 3% σε σχέση μ’ ο,τιδήποτε συμβαίνει στην Κίνα, την Ανατολική και τη Νοτιοανατολική Ασία, την Ευρώπη, το μεγαλύτερο μέρος της Λατινικής Αμερικής και της Βόρειας Αμερικής, οπότε υπάρχει ένα μεγάλο, ένα τεράστιο, πρόβλημα. Αλλά, όταν έχουν χρήματα, οι καπιταλιστές πρέπει να έχουν και μια επιλογή για το πώς να τα επανεπενδύουν. Μπορούν να τα επενδύουν σε καινούργια παραγωγή. Μια δικαιολογία για να γίνει ο πλούσιος πλουσιότερος είναι ότι θα επανεπενδύει στην παραγωγή κι, έτσι, θα δημιουργείται περισσότερη απασχόληση κι ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για τους ανθρώπους. Αλλά, από το 1970, γίνονται όλο και λιγότερες επενδύσεις σε κάποια νέα παραγωγή. Επενδύουν στην αγορά πάγιου κεφάλαιου, σε χρηματιστηριακά μερίσματα, σε δικαιώματα ιδιοκτησίας, σε δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και, φυσικά, και ιδιοκτησίας. Έτσι, από τα 1970, όλο και περισσότερο χρήμα πήγαινε σε περιουσιακά στοιχεία κι, όταν η καπιταλιστική τάξη αρχίζει να αγοράζει περιουσιακά στοιχεία, η αξία τους φυσικά αυξάνεται. Επομένως, αρχίζουν να βγάζουν χρήματα κι από την αύξηση της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων. Γι’ αυτό, οι τιμές της περιουσίας ανεβαίνουν όλο και πιο πάνω. Κι αυτό είναι κάτι που δεν κάνει μια καλύτερη πόλη, αλλά μια ακριβότερη πόλη. Επιπλέον, στο βαθμό που θέλουν να κτίζουν πολυτελή συγκροτήματα διαμερισμάτων και πλούσιες κατοικίες, πρέπει να πετούν τους φτωχούς έξω από τις περιοχές που ζουν. Πρέπει να μας στερήσουν του δικαιώματός μας στην πόλη. Έτσι, στη Νέα Υόρκη, το βρίσκω πολύ δύσκολο να ζω στο Μανχάταν, παρότι είμαι ένας καλοπληρωμένος καθηγητής. Η μεγάλη μάζα του πληθυσμού, που τώρα εργάζεται στην πόλη, δεν μπορεί να διαθέσει τα χρήματα, για να μένει μέσα στην πόλη, επειδή οι τιμές των κατοικιών έχουν ανεβεί πολύ ψηλά, όλο και περισσότερο ψηλά. Μ’ άλλα λόγια, έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα των ανθρώπων στην πόλη τους. Κάποιες φορές, τους έχει αφαιρεθεί από τις ενέργειες της αγοράς, κάποιες φορές, από τις κυβερνητικές πολιτικές, που τους πετούν έξω από τα μέρη που ζουν, κάποιες φορές, με παράνομα μέσα, την βία, την πυρπόληση ενός κτιρίου. Υπήρχε μια περίοδος που συνέβαιναν κάθε τόσο διαδοχικές πυρκαγιές σ’ ένα τμήμα της Νέας Υόρκης.

Επομένως, αυτό που δημιουργείται έτσι είναι μια κατάσταση, στην οποία οι πλούσιοι μπορούν όλο και περισσότερο να έχουν υπό τον έλεγχο της κυριότητάς τους ολόκληρη την πόλη. Και πρέπει να κάνουν κάτι τέτοιο, επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος να χρησιμοποιήσουν την υπεραξία του κεφάλαιού τους. Όμως, σε κάποιο σημείο, υπάρχει ακόμη και το κίνητρο για τη διαδικασία αυτή της δόμησης της πόλης μέσω της αφαίμαξης των φτωχότερων. Οι χρηματο-οικονομικοί οργανισμοί δανειοδοτούν τις εταιρίες οικιστικής ανάπτυξης, για να μπορούν αυτές να αναπτύσσουν μεγάλες περιοχές της πόλης. Ναι, έχουμε τότε τις εταιρίες οικιστικής ανάπτυξης, αλλά μετά το πρόβλημα είναι σε ποιους οι εταιρείες αυτές θα πουλήσουν τους χώρους και τα κτίρια που κατασκευάζουν; Αν τα έσοδα της εργατικής τάξης αυξάνονταν, τότε ίσως να μπορούσαν να τα πουλούσαν στην εργατική τάξη. Αλλά, από τα 1970, οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού έχουν να κάνουν με τη συμπίεση των μισθών. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι πραγματικοί μισθοί δεν αυξήθηκαν από το 1970 κι ύστερα, οπότε έχετε μια κατάσταση, στην οποίαν οι πραγματικοί μισθοί είναι σταθεροί, αλλά οι τιμές των ιδιοκτησιών ανεβαίνουν. Επομένως, από πού θα προέλθει η ζήτηση στέγης; Η απάντηση ήταν να κληθεί η εργατική τάξη να μπει μέσα στο δανειοληπτικό περιβάλλον. Κι αυτό που βλέπουμε είναι ότι τα στεγαστικά δάνεια στις Ηνωμένες Πολιτείες ανέβηκαν τα τελευταία 20 χρόνια από περίπου 40.000 δολάρια ανά νοικοκυριό σε πάνω από 120.000 δολάρια ανά νοικοκυριό. Οι χρηματο-οικονομικοί οργανισμοί χτυπούν τις πόρτες της εργατικής τάξης και λένε, “Έχουμε να σας κάνουμε μια πολύ καλή πρόταση. Δανείζεστε χρήματα από μας, αγοράζετε το σπίτι σας και μετά μην ανησυχείτε, αν κάποια στιγμή δεν μπορείτε να ξεπληρώσετε το δάνειό σας, γιατί οι τιμές των σπιτιών θα ανεβαίνουν κι, επομένως, όλα θα είναι μια χαρά.”

Έτσι, όλο και περισσότεροι χαμηλο-εισοδηματίες σέρνονται μέσα στο δανειοληπτικό περιβάλλον. Αλλά τότε, πριν περίπου δυο χρόνια, οι τιμές άρχισαν να πέφτουν. Το χάσμα μεταξύ των οικονομικών δυνατοτήτων της εργατικής τάξης και των χρεών τους έγινε αγεφύρωτο. Ξαφνικά, ενέσκηψε ένα κύμα κατασχέσεων, που διαδίδονταν μεταξύ πολλών Αμερικανικών πόλεων. Αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει με κάποιο τέτοιο φαινόμενο, υπήρχε μια άνιση γεωγραφική ανάπτυξη του κύματος. Το πρώτο κύμα χτύπησε κοινότητες πολύ χαμηλού εισοδήματος σε πολλές από τις παλιότερες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Υπάρχει ένας υπέροχος χάρτης, που μπορείτε να δείτε στο σάϊτ του BBC τις κατασχέσεις στην πόλη του Κλήβελαντ. Κι αυτό που βλέπετε είναι ένας χάρτης με κουκίδες, οι οποίες είναι ιδιαίτερα πυκνά συγκεντρωμένες σ’ ορισμένες περιοχές της πόλης. Πίσω του, υπάρχει ένας άλλος χάρτης, που δείχνει την κατανομή στην πόλη του πληθυσμού των Αφρο-Αμερικανών. Οι δυο χάρτες συμπίπτουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αυτό σημαίνει ότι ό,τι συνέβη ήταν μια καταλήστευση του Αφρο-Αμερικανικού πληθυσμού χαμηλού εισοδήματος. Κι αυτό ήταν η μεγαλύτερη απώλεια περιουσιακών στοιχείων για πληθυσμούς χαμηλού εισοδήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες, που είχε ποτέ γίνει. Δυο εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους. Και την ίδια ακριβώς στιγμή που αυτό συνέβαινε, τα μπόνους που πληρώνονταν στην Γουόλ Στρητ ξεπερνούσαν τα 30 δισεκατομμύρια δολάρια –δηλαδή, τα έξτρα χρήματα που έπαιρναν οι τραπεζίτες για τη δουλειά τους. Επομένως, τα 30 εκατομμύρια δολάρια, που στην πραγματικότητα αποσπώνταν από τις γειτονιές των χαμηλόμισθων, κατέληγαν στην Γουόλ Στρητ. Το γεγονός αυτό έχει συζητηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες σαν μια περίπτωση ενός οικονομικού τυφώνα Κατρίνα, γιατί, όπως θυμάστε, ο τυφώνας Κατρίνα χτύπησε τη Νέα Ορλεάνη με διαφορετικούς τρόπους κι ήταν ο μαύρος πληθυσμός χαμηλού εισοδήματος, αυτός που έχασε τις περιουσίες του, ενώ πολλοί πέθαναν. Οι πλούσιοι προστάτευσαν τα δικαιώματά τους στην πόλη, αλλά οι φτωχοί ουσιαστικά τα έχασαν. Στη Φλόριντα, στην Καλιφόρνια και την Αμερικανική Νότια Δύση, το πρόβλημα έπαιρνε διαφορετικές μορφές. Εκεί, ως επί το πλείστον, λάμβανε χώρα έξω, στις περιφέρειες των πόλεων. Αλλά κι εκεί, πολλά χρήματα ήταν δανεισμένα για να χτισθούν ή να αγορασθούν σπίτια μέσω εταιριών οικιστικής ανάπτυξης. Έχτιζαν εντελώς έξω από τις πόλεις, 30 μίλια έξω από το Τούσον ή το Λος Άντζελες, δεν μπορούσαν να βρουν κανένα να αγοράσει και, γι’ αυτό, στόχευαν στο λευκό πληθυσμό, που δεν του άρεσε να μένει κοντά σε μετανάστες ή μαύρους στο κέντρο των πόλεων. Τότε, αυτό οδήγησε σε μια κατάσταση, που συνέβη πριν ένα χρόνο, όταν οι ψηλές τιμές της βενζίνης έκαναν πολύ δύσκολη τη ζωή για όσους ζούσαν σε τέτοιες απομακρυσμένες κοινότητες. Πολλοί από τους άνθρωπους αυτούς είχαν πρόβλημα να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους κι, έτσι, συναντήσαμε πάλι ένα κύμα κατασχέσεων, που λάμβανε χώρα στα προάστια κι αφορούσε κυρίως λευκούς σε μέρη όπως η Φλόριντα, η Αριζόνα ή η Καλιφόρνια. Στο μεταξύ, το μόνο που έκανε η Γουόλ Στρητ ήταν να μαζεύει όλες αυτές τις υποθήκες ψηλού ρίσκου και να τις πακετάρει μέσα σε περίεργα όργανα χρηματικο-οικονομικών ανταλλαγών. Μαζεύετε όλες τις υποθήκες ενός συγκεκριμένου μέρους, τις βάζετε σ’ ένα δοχείο και μετά πουλάτε τις μετοχές του δοχείου αυτού σε κάποιον άλλο. Το αποτέλεσμα ήταν να παγκοσμιοποιηθεί ολόκληρη η χρηματικο-οικονομική αγορά των υποθηκών. Και βλέπετε τμήματα κυριότητας των υποθηκών στη Νορβηγία ή την Γερμανία ή τις χώρες του Κόλπου ή οπουδήποτε αλλού. Όλοι ήξεραν ότι οι υποθήκες αυτές και τα αντίστοιχα χρηματικο-οικονομικά όργανα ήταν ασφαλή σαν τα σπίτια. Κατέληξαν όμως να μην είναι καθόλου ασφαλή και τότε είχαμε τη μεγάλη κρίση, που εξακολουθεί να συνεχίζεται χωρίς τελειωμό. Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι, αν η παρούσα κρίση είναι βασικά μια κρίση της αστικοποίησης, τότε η λύση θα έχει να κάνει με μια αστικοποίηση ενός διαφορετικού τύπου κι εδώ είναι που η πάλη για το δικαίωμα στην πόλη αποκτά μια κρίσιμη σημασία, γιατί μ’ αυτήν έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι διαφορετικό.

Αλλά συχνά ερωτούμαι αν η παρούσα κρίση αποτελεί το τέλος του νεοφιλελευθερισμού.. Η απάντησή μου είναι “όχι,” αν κοιτάξετε τι προτείνεται στην Γουόσινγκτον και το Λονδίνο. Μια από τις βασικές αρχές, που εγκαινιάσθηκε τα 1970, είναι ότι η κρατική εξουσία πρέπει να προστατεύει τους χρηματικο-οικονομικούς θεσμούς με κάθε κόστος. Κι όταν υπάρχει μια σύγκρουση μεταξύ της ευημερίας των χρηματικο-οικονομικών θεσμών και της ευημερίας των ανθρώπων, επιλέγετε την ευημερία των χρηματικο-οικονομικών θεσμών. Αυτή είναι η αρχή, της οποίας η επεξεργασία έγινε στην Πόλη της Νέας Υόρκης στα μέσα των 1970 κι η οποία για πρώτη φορά εφαρμόσθηκε διεθνώς στο Μεξικό, όταν η χώρα κινδύνευε να πτωχεύσει. Αν όμως πτώχευε το Μεξικό, θα καταστρέφονταν οι επενδυτικές τράπεζες της Νέας Υόρκης. Γι’ αυτό, το Υπουργείο Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο συνεργάσθηκαν, για να βοηθήσουν το Μεξικό να μην πτωχεύσει. Μ’ άλλα λόγια, δάνεισαν στο Μεξικό τα χρήματα, για να ξεπληρώσει τους τραπεζίτες της Νέας Υόρκης. Αλλά, με τον τρόπο αυτό, επέβαλαν τη λιτότητα στο Μεξικανικό λαό. Δηλαδή, προστάτευσαν τις τράπεζες και κατέστρεψαν τους άνθρωπους. Από τότε, αυτή ήταν η τυπική πρακτική του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Τώρα, αν δείτε την απάντηση στην κρίση, που έδωσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες κι η Βρετανία, αυτό που έκαναν στην πραγματικότητα ήταν μόνο να υποστηρίξουν οικονομικά τις τράπεζες. 700 δισεκατομμύρια δολάρια στις τράπεζες των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν έκαναν απολύτως τίποτε, για να προστατεύσουν τους ιδιοκτήτες κατοικιών, που έχαναν τα σπίτια τους. Επομένως, είναι η ίδια αρχή, που βλέπουμε κι εδώ να εφαρμόζεται –προστατεύστε τους χρηματικο-οικονομικούς θεσμούς κι ας πάει ο κόσμος να.. Αυτό που θα έπρεπε να κάναμε είναι να παίρναμε τα 700 δισεκατομμύρια δολάρια και να φτιάχναμε μια τράπεζα επανανάπτυξης του αστικού χώρου, για να σώσουμε όλες εκείνες τις γειτονιές που καταστράφηκαν και για να επαναδομήσουμε τις πόλεις περισσότερο με βάση τις απαιτήσεις του λαού. Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι, αν το κάναμε αυτό, τότε ένα μεγάλο μέρος της κρίσης θα είχε εξαφανιστεί, γιατί δεν θα υπήρχε καμία υποθήκη να κατασχεθεί. Στο μεταξύ, πρέπει να οργανώσουμε ένα κίνημα ενάντια στις εξώσεις κι έχουμε δει κάτι τέτοιο να γίνεται στην Βοστόνη και σε κάποιες άλλες πόλεις. Αλλά, αυτή την ιστορική στιγμή στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχει μια αίσθηση ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις πρέπει να είναι περιορισμένες, επειδή έχει την προτεραιότητα η εκλογή του Ομπάμα. Πολλοί ελπίζουν ότι ο Ομπάμα θα κάνει κάτι διαφορετικό, αλλά, αλίμονο, οι οικονομικοί του σύμβουλοι είναι ακριβώς τα ίδια πρόσωπα, που είχαν δημιουργήσει το πρόβλημα αρχικά. Αμφιβάλω αν ο Ομπάμα θα είναι τόσο προοδευτικός όσο ο Λούλα. Θα πρέπει να περιμένετε λίγο, νομίζω, πριν αρχίσουν να κινητοποιούνται τα κοινωνικά κινήματα. Χρειαζόμαστε ένα πανεθνικό κίνημα Αναμόρφωσης του Αστικού Χώρου, σαν αυτό που έχετε εδώ. Χρειαζόμαστε μια πολιτική μαχητικότητα, σαν αυτή που έχετε οικοδομήσει εδώ. Χρειαζόμαστε, στην πραγματικότητα, να ξεκινήσουμε να ασκούμε τα δικαιώματά μας στην πόλη. Και κάποια στιγμή, πρέπει να αντιστρέψουμε όλον αυτόν τον τρόπο, με τον οποίον δίνεται προτεραιότητα στους χρηματικο-οικονομικούς θεσμούς αντί σε μας. Πρέπει να θέσουμε το ερώτημα, τι είναι πιο σημαντικό, η αξία των τραπεζών ή η αξία της ανθρωπότητας; Το τραπεζιτικό σύστημα πρέπει να υπηρετεί τους άνθρωπους, όχι να συντηρείται από το μόχθο των ανθρώπων. Κι ο μόνος τρόπος, με τον οποίον κάποια στιγμή θα κατορθώσουμε πράγματι να ασκήσουμε το δικαίωμα στην πόλη, είναι να πάρουμε την εποπτεία του προβλήματος της καπιταλιστικής απορρόφησης της υπεραξίας. Πρέπει να κοινωνικοποιήσουμε την υπεραξία του κεφάλαιου. Πρέπει να την χρησιμοποιήσουμε για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Πρέπει να βγούμε έξω από το πρόβλημα της διαρκούς συσσώρευσης του 3%. Τώρα, βρισκόμαστε στο σημείο, όπου ένας διαρκής ρυθμός ανάπτυξης 3% θα έχει ένα τεράστιο περιβαλλοντικό κόστος, θα συνεπάγεται μια τεράστια πίεση πάνω στις κοινωνικές καταστάσεις, έτσι ώστε να πηγαίνουμε από τη μια οικονομική κρίση σε μια άλλη. Αν βγούμε από την παρούσα οικονομική κρίση με τον τρόπο που θέλουν, θα συμβεί μια άλλη οικονομική κρίση μετά από πέντε χρόνια. Έτσι, ερχόμαστε στο σημείο, όπου δεν μπορούμε πια να αποδεχθούμε αυτό που είχε πει η Μάργκαρετ Θάτσερ, ότι “δεν υπάρχει καμιά άλλη εναλλακτική λύση” και λέμε ότι πρέπει να υπάρχει κάποια εναλλακτική λύση. Γενικώς, πρέπει να υπάρχει μια εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό. Και μπορούμε να αρχίσουμε να την προσεγγίζουμε αντιλαμβανόμενοι το δικαίωμα στην πόλη σαν μια λαϊκή και διεθνιστική απαίτηση κι ελπίζω ότι όλοι μπορούμε να είμαστε ενωμένοι στο έργο αυτό. Σας ευχαριστώ πολύ.

Ευχαριστώ τον GR για την ευκαιρία που μου έδωσε και τα Κινήματα για την ποιότητα των αναρτήσεών τους.

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

Υποδοχή =ΣΩΤΗΡΙΑ

απο την εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ (της Πέλλυς Γιακουμή), Μυτιλήνη, 12.2.2009
Λίγα μέτρα μακριά από την ακτή, 32 άνθρωποι πάλευαν χθες το πρωί μέσα στα κύματα. Ανάμεσά τους τρία μικρά παιδιά και δυο γυναίκες. Όλοι τους βρεγμένοι, παγωμένοι από το κρύο, πάνω απ’ όλα όμως φοβισμένοι. Μισό μίλι από την ακτή κινδύνευαν να πνιγούν, αφού έπλεαν με ανέμους έντασης εφτά μποφώρ, μέσα σε μια εξάμετρη φουσκωτή βάρκα στην οποία επέβαιναν. Η μηχανή σταμάτησε να λειτουργεί κι ήταν στο έλεος του καιρού, αλλά και του Θεού.
Μπορεί να λένε πολλά για τον τρόπο που το Λιμενικό Σώμα λειτουργεί. Μπορεί και οι καταγγελίες σε βάρος στελεχών του να συζητιούνται. Χθες όμως, η κινητοποίηση του λιμεναρχείου Μυτιλήνης, αμέσως μόλις έλαβε το σήμα από το Ενιαίο Κέντρο Συντονισμού Έρευνας και Διάσωσης του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, ήταν άμεση και σωτήρια. Σαν απεσταλμένοι του Θεού που λέγαμε…
Από το νερό…Από την ακτή της Επάνω Σκάλας ήταν πολλοί χθες το πρωί οι Μυτιληνιοί που παρακολουθούσαν την επιχείρηση διάσωσης των 32 αυτών ανδρών. Στις 9:30 το πρωί δυο πλωτά του λιμεναρχείου Μυτιλήνης, ένα του λιμενικού σταθμού Μολύβου, το μεγάλο πλοίο ανοικτής θαλάσσης του Λιμενικού Σώματος, καθώς και ένα ελικόπτερο super puma από τη Χίο, έσπευσαν στο σημείο όπου είχε αναφερθεί η ύπαρξη του ακυβέρνητου σκάφους. Τη βάρκα εντόπισε από αέρος το ελικόπτερο, το οποίο και κάλεσε όλα τα σκάφη να πλησιάσουν στο σημείο. Αμέσως μόλις οι πρόσφυγες αντιλήφθηκαν την παρουσία των λιμενικών, κατά τη συνήθη τακτική τους, τρύπησαν με ένα μαχαίρι τη βάρκα και έπεσαν στη θάλασσα, φοβούμενοι ότι θα τους γυρίσουν πίσω.Οι λιμενικοί τους ανέσυραν όλους από το νερό και τους επιβίβασαν σε ένα από τα σκάφη για να τους μεταφέρουν στο λιμάνι. Γύρω στις 10:30, όλοι τους ασφαλείς, μεταφέρθηκαν στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Κάποιοι, αμέσως μόλις πάτησαν στην ξηρά, έπεσαν στο έδαφος και άρχισαν να προσεύχονται. Όλοι τους δήλωσαν Παλαιστίνιοι.
Με στεγνά ρούχα. Εδώ ας σημειωθεί η πρόβλεψη της ύπαρξης στεγνών ρούχων στο σταθμό του Λιμενικού Σώματος, μέσα στο χώρο του λιμανιού, ώστε όλοι να αλλάξουν. Τα τρία ανήλικα παιδιά, που κυριολεκτικά έτρεμαν από το κρύο, μαζί τις μητέρες τους μεταφέρθηκαν αμέσως σε μια κλούβα της Αστυνομίας για να προστατευθούν από το δυνατό αέρα και εκεί να φορέσουν άλλα στεγνά ρούχα.Από το λιμάνι μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης για τον τυπικό ιατρικό έλεγχο και μετά στο Κέντρο Υποδοχής.«Θα μπορούσαμε να έχουμε δυσάρεστη κατάληξη αν ήταν νύχτα ή αν δεν υπήρχε τόσο άμεση κινητοποίηση. Με αυτές τις καιρικές συνθήκες, μια τόσο μικρή βάρκα ήταν αδύνατο να μεταφέρει τόσα πολλά άτομα. Και όμως, όπως έχουμε δει να συμβαίνει πολλές φορές, οι άνθρωποι αυτοί επιλέγουν με όποιες συνθήκες και με ό,τι μέσο βρουν, να ταξιδέψουν, διατρέχοντας άμεσο κίνδυνο για τη ζωή τους», δήλωσε στο «Ε» ο λιμενάρχης Μυτιλήνης, Μιχάλης Παριάρος.
Λίγα μέτρα μακριά από την ακτή, 32 άνθρωποι πάλευαν χθες το πρωί μέσα στα κύματα. Ανάμεσά τους τρία μικρά παιδιά και δυο γυναίκες. Όλοι τους βρεγμένοι, παγωμένοι από το κρύο, πάνω απ’ όλα όμως φοβισμένοι. Μισό μίλι από την ακτή κινδύνευαν να πνιγούν, αφού έπλεαν με ανέμους έντασης εφτά μποφώρ, μέσα σε μια εξάμετρη φουσκωτή βάρκα στην οποία επέβαιναν. Η μηχανή σταμάτησε να λειτουργεί κι ήταν στο έλεος του καιρού, αλλά και του Θεού.
Μπορεί να λένε πολλά για τον τρόπο που το Λιμενικό Σώμα λειτουργεί. Μπορεί και οι καταγγελίες σε βάρος στελεχών του να συζητιούνται. Χθες όμως, η κινητοποίηση του λιμεναρχείου Μυτιλήνης, αμέσως μόλις έλαβε το σήμα από το Ενιαίο Κέντρο Συντονισμού Έρευνας και Διάσωσης του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, ήταν άμεση και σωτήρια. Σαν απεσταλμένοι του Θεού που λέγαμε…
Από το νερό…Από την ακτή της Επάνω Σκάλας ήταν πολλοί χθες το πρωί οι Μυτιληνιοί που παρακολουθούσαν την επιχείρηση διάσωσης των 32 αυτών ανδρών. Στις 9:30 το πρωί δυο πλωτά του λιμεναρχείου Μυτιλήνης, ένα του λιμενικού σταθμού Μολύβου, το μεγάλο πλοίο ανοικτής θαλάσσης του Λιμενικού Σώματος, καθώς και ένα ελικόπτερο super puma από τη Χίο, έσπευσαν στο σημείο όπου είχε αναφερθεί η ύπαρξη του ακυβέρνητου σκάφους. Τη βάρκα εντόπισε από αέρος το ελικόπτερο, το οποίο και κάλεσε όλα τα σκάφη να πλησιάσουν στο σημείο. Αμέσως μόλις οι πρόσφυγες αντιλήφθηκαν την παρουσία των λιμενικών, κατά τη συνήθη τακτική τους, τρύπησαν με ένα μαχαίρι τη βάρκα και έπεσαν στη θάλασσα, φοβούμενοι ότι θα τους γυρίσουν πίσω.Οι λιμενικοί τους ανέσυραν όλους από το νερό και τους επιβίβασαν σε ένα από τα σκάφη για να τους μεταφέρουν στο λιμάνι. Γύρω στις 10:30, όλοι τους ασφαλείς, μεταφέρθηκαν στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Κάποιοι, αμέσως μόλις πάτησαν στην ξηρά, έπεσαν στο έδαφος και άρχισαν να προσεύχονται. Όλοι τους δήλωσαν Παλαιστίνιοι.
Με στεγνά ρούχα. Εδώ ας σημειωθεί η πρόβλεψη της ύπαρξης στεγνών ρούχων στο σταθμό του Λιμενικού Σώματος, μέσα στο χώρο του λιμανιού, ώστε όλοι να αλλάξουν. Τα τρία ανήλικα παιδιά, που κυριολεκτικά έτρεμαν από το κρύο, μαζί τις μητέρες τους μεταφέρθηκαν αμέσως σε μια κλούβα της Αστυνομίας για να προστατευθούν από το δυνατό αέρα και εκεί να φορέσουν άλλα στεγνά ρούχα.Από το λιμάνι μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης για τον τυπικό ιατρικό έλεγχο και μετά στο Κέντρο Υποδοχής.«Θα μπορούσαμε να έχουμε δυσάρεστη κατάληξη αν ήταν νύχτα ή αν δεν υπήρχε τόσο άμεση κινητοποίηση. Με αυτές τις καιρικές συνθήκες, μια τόσο μικρή βάρκα ήταν αδύνατο να μεταφέρει τόσα πολλά άτομα. Και όμως, όπως έχουμε δει να συμβαίνει πολλές φορές, οι άνθρωποι αυτοί επιλέγουν με όποιες συνθήκες και με ό,τι μέσο βρουν, να ταξιδέψουν, διατρέχοντας άμεσο κίνδυνο για τη ζωή τους», δήλωσε στο «Ε» ο λιμενάρχης Μυτιλήνης, Μιχάλης Παριάρος.

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009

ΜΑΡΤΥΡΙΑ

«Δεν έχω σκοπό να πω ακόμα μια δραματική ιστορία. Θέλω μόνο να πω την αλήθεια για όσα συμβαίνουν στη Γάζα. Εκεί η ζωή ενός Ισραηλινού αντιστοιχεί στις ζωές 500 Παλαιστινίων. Πεθαίνει ένας Εβραίος και μαθαίνεις τα πάντα για τη ζωή του και την οικογένειά του. Πεθαίνουν Παλαιστίνιοι και είναι απλώς νούμερα. Αυτή είναι η πραγματικότητα... άρθρο απο τα σημερινά ΝΕΑ (επιμέλεια Γ. Αράπογλου)


Είμαι ο Σαΐντ Μοσλέ. Γεννήθηκα στην Μπέιτ Χανούν. Είμαι 15 χρονών. Έχω άλλα δέκα αδέρφια που αυτή τη στιγμή βρίσκονται στη Γάζα. Εγώ είμαι ο μεγαλύτερος. Έχω μέρες να μάθω νέα τους. Και ανησυχώ όλο και περισσότερο για την τύχη τους.
Πήγαινα με τον πατέρα και τον θείο μου στο χωράφι όταν τραυματίστηκα. Όλα ήταν αρχικά ήρεμα και δεν φαινόταν να υπάρχει κίνδυνος.
Ξαφνικά, ένα ισραηλινό τανκ μάς χτύπησε. Δεν προειδοποίησε, απλά έριξε κατευθείαν επάνω μας. Αργότερα είπαν πως είχαν πληροφορίες ότι στο χωριό μας υπήρχαν μαχητές της Χαμάς και ήθελαν να χτυπήσουν αυτούς. Πάντα έτσι λένε.
Είχα χτυπηθεί πολύ άσχημα. Έχασα το πόδι μου, ενώ είχα σοβαρές πληγές και σε όλο το υπόλοιπο σώμα. Οι γιατροί πίστευαν πως δεν θα τα καταφέρω.
Στάθηκα πολύ τυχερός, όταν έπειτα από λίγες μέρες έφτασαν στην περιοχή τα καΐκια του “Free Gaza”. Με πήραν μαζί τους στην επιστροφή για την Κύπρο. Με “φυγάδευσαν” για να μου δώσουν μια ευκαιρία να ζήσω. Από τότε με φωνάζουν “πειρατή”. Στην Κύπρο με ανέλαβαν οι Εθελοντές Γιατροί, στους οποίους χρωστάω πολλά και μου υποσχέθηκαν πως θα με βοηθήσουν να τα καταφέρω. Έπειτα από πολλές συνεννοήσεις και συμφωνίες, αποφασίστηκε να μεταφερθώ στην Ελλάδα για να κάνω τη θεραπεία και να προσπαθήσω να βάλω τεχνητό μέλος.
Είμαι εδώ ήδη 4 μήνες. Σε λίγες μέρες θα φύγω πάλι για την Κύπρο, όπου θα μείνω μέχρι ο οργανισμός μου να αποδεχθεί το καινούργιο μέλος. Ίσως πάρει λίγο χρόνο γιατί είμαι ακόμα στην ανάπτυξη και θα χρειαστούν πολλές θεραπείες, που ίσως πάρουν 2-3 χρόνια.
Θα χρειαστούν ενέργειες για να μπορέσει ο πατέρας μου Χαλίντ, που δεν έχει φύγει από το πλευρό μου όλο αυτό το διάστημα, να βρει κάποια δουλειά, ώστε να στείλει λίγα χρήματα πίσω στη μητέρα μου που είναι μόνη της με τα αδέρφια μου.
Ανυπομονώ να γυρίσω πίσω. Θέλω να ζήσω όπως κάθε οικογένεια εκεί. Ζούσαμε χρόνια χωρίς πόλεμο και τώρα μου λείπει το σπίτι. Θέλω να συμμετάσχω σε αυτόν τον πόλεμο. Τα ΜΜΕ ξύπνησαν μόνο για λίγες μέρες και δεν έδειξαν την πραγματική εικόνα.
Μιλούν για αποκλεισμό. Όταν λέμε “αποκλεισμός”, όμως, δεν εννοούμε μόνο ότι απαγορεύονται τα όπλα. Δεν περνά ούτε ιατροφαρμακευτική βοήθεια, υλικά υποδομής, ούτε γιατροί. Τους κρατούν μέρες στα σύνορα μέχρι να τους αφήσουν να περάσουν.
Πεθαίνουν εκατοντάδες άνθρωποι καθημερινά. Εγώ στάθηκα πολύ τυχερός γιατί θα μπορούσα να μείνω εκεί αποκλεισμένος για χρόνια. Σήμερα, υπάρχουν 6.000 τραυματίες, ακρωτηριασμένοι που έχουν ανάγκη, αλλά κανένας δεν ασχολείται σοβαρά.
Παρ΄ όλα αυτά, ούτε εγώ και η οικογένειά μου ούτε κανένας δεν θέλει να φύγει. Το μόνο που θέλουμε είναι να έχουμε ένα δικό μας ανεξάρτητο κράτος. Το Ισραήλ, όμως, έχει στόχο τον αφανισμό των Παλαιστινίων.
Αναρωτιέμαι. Η Γερμανία δικάστηκε για τα εγκλήματά της. Θα δικαστεί ποτέ και το Ισραήλ; Μιλάει για εκεχειρία, αλλά ποτέ δεν την εφάρμοσε. Πάντα σε περιόδους εκεχειρίας είχαμε θανάτους και βομβαρδισμούς. Οι ΗΠΑ, η Ευρώπη, θα το καταδικάσουν άραγε ποτέ; Απορώ για ένα πράγμα. Πού είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν συμβαίνουν όλα αυτά τόσα χρόνια στη Γάζα; Πού είναι οι διεθνείς οργανώσεις;
Θέλουμε να δείξουμε πως ο παλαιστινιακός λαός υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Έχω την ελπίδα πως κάποια μέρα θα ελευθερωθούμε και θα ιδρυθεί το παλαιστινιακό κράτος.
Το τελευταίο που θέλουμε είναι να μας λυπάται ο κόσμος. Δεν χρειαζόμαστε οικονομική υποστήριξη, δεν είναι μόνο λεφτά. Υπάρχουν ευρωπαϊκές χώρες που υποστηρίζουν τον αγώνα μας, αλλά, δυστυχώς, ό,τι και να κάνουν οι λαοί, στο τέλος είναι θέμα πολιτικής. Οι άνθρωποι που κατέβηκαν με το “Free Gaza” δεν ήρθαν για διακοπές. Είδαν την καταστροφή και τον θάνατο με τα μάτια τους. Είναι οι πιο κατάλληλοι να δώσουν το μήνυμα για το τι ακριβώς επικρατεί στη Γάζα. Μακάρι να γινόταν όλος ο κόσμος σαν όλους αυτούς που υποστηρίζουν τον λαό της Παλαιστίνης.
Θα ήθελα κάποτε να εξασκήσω ένα επάγγελμα τέτοιο, ώστε να βοηθήσω όσο το δυνατόν περισσότερο τον παλαιστινιακό λαό. Έχω, όμως, ένα όνειρο. Θέλω να γίνω γιατρός και να βοηθήσω τους τραυματίες να ξαναβρούν τη ζωή τους, να κάνω ανάπηρους να περπατήσουν ξανά, να κάνω ανθρώπους που έχουν χάσει την ελπίδα να χτίσουν μια καινούργια ζωή. Να ειδικευτώ και να βοηθήσω τον λαό εκεί κάτω που υποφέρει. Θέλων να συμμετάσχω σε αυτόν τον δρόμο και να ξαναδώσω την ελπίδα στους ανθρώπους που την έχουν χάσει"



«Πολεμάμε με έναν στρατό που δεν σέβεται τίποτα. Μπαίνουν με τα όπλα σπίτια μας, καταστρέφουν ό,τι βρουν, σκορπούν τις προμήθειές μας και μας απειλούν πως θα μας εξοντώσουν αν βοηθήσουμε τη Χαμάς. Εκείνη την ώρα δεν τολμάς να μιλήσεις γιατί φοβάσαι για την οικογένειά σου, όμως μέσa μου έχω τόσο θυμό, τόση οργή...
Όλους αυτούς τους μήνες που είμαι μακριά, το μυαλό μου δεν φεύγει από κοντά τους. Η γυναίκα μου είναι μόνη της με δέκα παιδιά και κάθε στιγμή που περνάει ανησυχώ περισσότερο για την τύχη τους. Έχω πάθει κατάθλιψη σκεπτόμενος όσα συμβαίνουν εκεί, χωρίς καν να μπορώ να επικοινωνήσω για πολλές μέρες, να μάθω αν ζούν, τι κάνοι οι άλλοι συγγενείς, αν χτυπήθηκε το χωριό.
Μπροστά στο παιδί όμως δεν το δείχνω καθόλου. Εκεί χαμογελώ και βλέπω την προσπάθειά του. Όσα και να συμβαίνουν μέσα μου δεν αφήνω κανέναν να τα “διαβάσει”.
Μας πρότειναν να φέρουμε όλη την οικογένειά μας και να ζήσουμε στην Ελλάδα, όπου οι συνθήκες θα είναι καλύτερες. Κανένας μας δεν θέλει. Θέλουμε να ζήσουμε όπως όλες οι άλλες οικογένειες εκεί. Εκεί είναι η ζωή μας, η ιστορία μας. Δεν θα την εγκαταλείψουμε όσο κι αν θέλουν να μας αναγκάσουν να το κάνουμε


Έχουμε, όμως, ακόμα την ελπίδα. Ο Σαΐντ Μοσλέ είναι Παλαιστίνιος που τραυματίστηκε στη Γάζα και νοσηλεύεται το τελευταίο διάστημα στην Αθήνα. Μαζί του βρίσκεται ο πατέρας του Χαλίντ.
.

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Ας προσπαθήσουμε πάλι στις 11 Φεβρουαρίου!!!

Πρίν ένα χρόνο μαζι με μερικούς εξαίρετους μπλόγκερς, τους Παπαχατζή Παν. τον vagnes, τον τζονάκο, τον KαπKουμ, τον Αντώνη.και τον NdN σκεφτήκαμε να απαιτήσουμε μια ποιοτική τηλεόραση με καλύτερα προγράμματα, καλύτερα δελτία ειδήσεων, καλύτερες συζητήσεις, ενημερωτικές εκπομπές κ.α. Ζητήσαμε το αυτονόητο: Να μην υποτιμάνε τη νοημοσύνη μας τόσο οι δημοσιογράφοι όσο και οι προσκεκλημένοι τους.


Ο κόσμος βομβαρδίζεται καθημερινά από άχρηστες, ανόητες, στερεοτυπικές ‘πληροφορίες’ που άλλοτε του τις σερβίρουν με σαντιγί κι άλλοτε με μπισκότο. Για κάποιους βέβαια λόγους αρκετοί ανταποκρίνονται στο ‘κέρασμα’ γιατί τους αρέσει να περνάει η ώρα…ή γιατί αλλιώς δεν περνάει η ζωή.

Δείτε πόσα προγράμματα προσφέρει η τηλεόραση για την ενημέρωση των πολιτών στις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, την ανακύκλωση, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την έρευνα, τα δικαιώματα παιδιών, των μεταναστών, των ΑμΕΑ και ένα σωρό άλλα τα οποία καθημερινά παραλείπονται ή ‘φιλτράρονται’ από το χαζοκούτι.
Δείτε και απορρίψτε τις φίρμες των πολιτικών και των καλλιτεχνών που άκοπα και αυθαίρετα ανακυκλώνονται και αναλώνονται στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Αναρωτηθείτε γιατί αυτοί οι ίδιοι και οι ίδιοι είναι ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ. Ποιός και γιατί τους επιλέγει;
Αναρωτηθείτε πώς και γιατί συναντιώνται τα ίδια πρόσωπα, στις ίδιες συνοικίες, στις ίδιες ταβέρνες, στα ίδια καφέ, στα ίδια πλατώ;
Αναρωτηθείτε και κλείστε για μια μέρα τη τηλεόρασή στα μούτρα όσων προφανώς υποτιμούν τη νοημοσύνη σας.
Ανοίξτε το blog γιατί μπορείτε να επιλέξετε.

Τα blogs εμπεριέχουν την καινοτομία -ίσως και επανάσταση - αφού κάποιος μπορεί να λέει την άποψή του χωρίς περικοπές. Τα παραδοσιακά μέσα ‘κινδυνεύουν’ από αυτή την επανάσταση. Ήδη η τηλεόραση θεωρείται ξεπερασμένη και μεγάλοι οργανισμοί, κανάλια ενημέρωσης κ.λ.π. κατευθύνονται στο Internet.
Όμως τα blogs είναι αξιόπιστα όταν δεν προσποιούνται κι όταν ο blogger δεν έχει ανάγκη υπόστασης από το blog του. Είναι, ήδη, μια προσωπικότητα από μόνος του και στην καθημερινή του ζωή και δεν ‘κινδυνεύει’ να ψωνιστεί από όσα γράφει ή του γράφουνε γιατί το blog είναι μέσο ενημέρωσης, κατάθεση άποψης και σχολίων. Τόσο απλά, όταν ξέρεις, έχεις, θέλεις αντίστοιχα.

Λοιπόν, η κρίση της πολιτικής έχει λύση: Πρέπει άμεσα οι πολίτες να οικειοποιηθούν το δημόσιο χώρο και λόγο. Κι αυτό γίνεται όταν είναι σωστά ενημερωμένοι.


Ας το προσπαθήσουμε πάλι στις 11 Φεβρουαρίου!!!


Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ

Ακούγονται πράγματι πολλές διαμαρτυρίες για τον τρόπο που λειτουργεί η Πολιτική και οι πολιτικοί. Και δεν είναι άδικες. Είναι πλέον πολύ διαδεδομένη η διαφθορά όσο και η φθορά στη πολιτική. Βλέπετε το πολιτικό σύστημα έχει επιλέξει να διάγει "Εκλογές Πολυτελείας" και να έχει, επίσης, "Πολιτικούς Πολυτελείας" αν κρίνουμε απο το χρήμα που διακινείται πριν, κατά και μετά τις εκλογές στη πολιτική ζωή του τόπου. Ανθρωποι μεσαίου εισοδήματος, παλιότερα αρκετοί - τώρα όχι τόσο γιατί τώρα κατεβαίνουν οι πλούσιοι και οι φτιαγμένοι,-οι πολιτικοί μετά απο μια θητεία σε υπουργείο βρίσκονται σχεδόν πλούσιοι. Αλλάζουν θα λέγαμε "τάξη" με ό,τι σημαίνει αυτό: χρήμα, γόητρο, παρέες, στυλ ντυσίματος, ακόμα και ο τρόπος που περιδιαβαίνει ένας έμπειρος πολιτικός το δρόμο, το περπάτημά του βρε παιδί....έχει άλλον αέρα αυτοπεποίθησης. Κάτι μεταξύ του "ξέρετε ποιός είμαι εγώ;" ή του "Εχετε τη συμπάθειά μου ή μήπως την ευλογία μου". Οι περισσότεροι έχουν θητείες διαχρονικές...κατά διαστήματα ή με συνέχειες...Ακόμα κι όσοι έχουν διαφωνίσει κατά καιρούς όλο και κάτι θα πάρουν...

Εντάξει. Το έχω ξαναπεί. Δεν μου αρέσει να τσουβαλιάζω. Ομως, οι λίγοι που απέκτησαν σοφία και κράτησαν χαμηλούς τόνους...ε! πώς να το κάνουμε...αυτοί είναι απλά μειοψηφία ή στο σπίτι τους.
Υπάρχουν βέβαια και οι άλλοι. Αυτοί που δεν είχαν...αλλά θέλουν οπωσδήποτε να έχουν. Και περιμένουν...περιμένουν ντυμένοι ιανοί τη σειρά τους. Κι ανάλογα στρατοπαιδεύουν.

Δυστυχώς, αυτά αναπαράγονται και μέσα στη κοινωνία...γιατί βλέπετε το ζήτημα είναι μόνο ΠΟΛΙΤΙΚΟ. Οταν, λοιπόν, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΝΟΝΕΣ, το πολιτικό απλά γίνεται ΑΠΟΛΙΤΙΚΟ!! Κι εκεί ο καθένας και τα όπλα του. Γιούργια για τη πάρτη μας!

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί ξέρετε η 'διεθνής κρίση' πέρα απο το γεγονός οτι είναι οικονομική είναι και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ. Και η κοινωνία που δεν έχει κανόνες υποφέρει ακόμα περισσότερο. Μια τέτοια κοινωνία είναι και η ελληνική. Χωρίς κανόνες. Σήμερα εσύ αύριο εγώ και ας καεί το πελεκούδι!
Γι' αυτό και η δική μας ένταση, η δική μας εξέγερση, τα δικά μας πάθη, η δική μας διαμαρτυρία, θα είναι πιο δυνατά και πιο οδυνηρά, φοβάμαι. Όταν το "κάδρο" της μικρογραφίας του καθενός/μιάς μας μεταφέρεται απο τοίχο σε τοίχο στο "σπίτι" απλά και μόνο για να αλλάζει θέση και να ποζάρει...σύντομα το σπίτι θα είναι μια οφθαλμαπάτη....Και τότε η "πάρτη" του καθενός θα έχει κόστος γιατί απλά απο τη πολυτέλεια θα έχει μείνει μόνο ο φιόγκος.

Λύση; Υπάρχει. Αλλά όπως όλα τα πολύτιμα και δύσκολα πράγματα θέλει χρόνο, υπομονή, επιμονή και κατάλληλους ανθρώπους....Α! και πολλά "Οχι. Ευχαριστώ. ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΩ".



Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ...ΑΠΛΑ ΕΜΕΙΣ ΣΤΑΘΗΚΑΜΕ ΤΥΧΕΡΟΙ...

απο την εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ του Γ. Τυρίκου, ΕΡΓΑΣ* (31.1.2009)

Η Κινηματογραφική Ομάδα Μήθυμνας οργάνωσε ένα πολύ ενδιαφέρον συνέδριο για τους πρόσφυγες. Σκοπός της Ομάδας ήταν αφενός να ενημερώσει και αφετέρου να αναλάβει πρακτική, χειροπιαστή δράση για την πιο ανθρώπινη μεταχείριση των προσφύγων που φθάνουν στο νησί. Το πρόβλημα, καθώς τονίστηκε στο κατάμεστο Συνεδριακό Κέντρο Μήθυμνας, έχει δυο όψεις. Υπάρχει η ανάγκη άμεσης περίθαλψης των προσφύγων, η ανακούφιση δηλαδή των πρώτων τους αναγκών σε σίτιση και ένδυση. Και έπειτα, το πιο δύσκολο, υπάρχει ανάγκη για μακρόπνοη, σοβαρή και συντονισμένη πολιτική έκφραση η οποία θα ασκήσει πιέσεις, θα καταδείξει τα πραγματικά προβλήματα και θα βοηθήσει να γίνουν τα βήματα που χρειάζονται, ώστε η Μυτιλήνη να μην είναι πια κολαστήριο, αλλά ένας τόπος ειρήνης και συμβουλής για τους «αναζητητές της ζωής».

Η κ. Νατάσα Στραχίνη, δικηγόρος από τη Χίο της οργάνωσης «Λάθρα» (βλ. www.lathra.gr), έκανε την πρώτη εισήγηση αναλύοντας το νομικό πλαίσιο για τους πρόσφυγες και πιο συγκεκριμένα τα αδιέξοδα αυτού του πλαισίου. Η διαδικασία αίτησης και απόκτησης ασύλου είναι μια «οδύσσεια» χωρίς Ιθάκη. Από τη στιγμή που κάποιος καταφέρει να καταθέσει αυτήν την αίτηση, πράγμα από μόνο του πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο για τον αποπροσανατολισμένο πρόσφυγα, η διαδικασία που ακολουθείται είναι η εξής: Ακατάλληλοι για αυτήν τη δουλειά υπάλληλοι, με ελάχιστες γνώσεις αγγλικών, είναι επιφορτισμένοι να «πάρουν από τον πρόσφυγα συνέντευξη» και να κρίνουν αν θα πρέπει να του δοθεί η ροζ κάρτα. Ετούτες οι «πρωτοβάθμιες» αποφάσεις είναι όλες τους αρνητικές. Υπάρχει όμως δυνατότητα προσφυγής εντός 30 ημερών και τότε πρέπει να δοθεί δεύτερη συνέντευξη, αυτήν τη φορά ενώπιον της Επιτροπής Ασύλου. Από την Επιτροπή εκδίδεται η δευτεροβάθμια απόφαση, η οποία, αν είναι θετική, προσφέρει στον αιτούντα πενταετή δυνατότητα παραμονής και εργασίας, σε δουλειές που, όπως λέει αντιφατικά και με τη μορφή χρησμού ο νόμος, «δεν μπορούν να καλυφθούν από Έλληνες ή υπηκόους της Ε.Ε.».
Οι θετικές αποφάσεις το 2008 ήταν μόνο το 0,04% του αριθμού των συνολικών αιτήσεων. Σε όλους τους άλλους δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες δίνεται προθεσμία ενός μηνός για να εγκαταλείψουν τη χώρα. Απαγορεύεται, δε, να προσεγγίσουν τους νομούς Αχαΐας και Θεσπρωτίας όπου βρίσκονται τα κεντρικά λιμάνια προς Ιταλία! Έτσι ο νόμος περί μη επαναπροώθησης που προβλέπει το Σύνταγμά μας, μεταμορφώνεται από το υπεκφεύγον κράτος σε κενό γράμμα. Με τη φράση, «πρόσφυγες είμαστε όλοι μας, απλά εμείς σταθήκαμε πιο τυχεροί», η κ. Στραχίνη ολοκλήρωσε την εισήγησή της αναφερόμενη στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι χώρες καταγωγής των προσφύγων.

Μια μαρτυρία εκ των έσω
Στη συνέχεια ο Αφγανός διερμηνέας Μοχαμεντίν Μαϊέν μίλησε για την κατάσταση στη χώρα του. Η εισήγησή του ήταν πολύ σημαντική, καθώς το ευρύ κοινό δεν έχει συχνά την ευκαιρία να ακούσει μια εκ των έσω μαρτυρία για τα όσα αναγκάζουν τους συνανθρώπους μας να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς με κάθε κόστος. Τα λόγια του ήταν χωρίς αυστηρή συνοχή, μα γεμάτα πάθος και πικρές αλήθειες: «Αν ήθελαν να πιάσουν τον Μπιν Λάντεν θα το έκαναν. Ο Μπιν Λάντεν ήταν απεσταλμένος της ίδιας της Αμερικής για να αντιμετωπίσει την ρωσική παρουσία. Οι Αμερικανοί απλά χτίζουν βάσεις γιατί ήρθαν στο Αφγανιστάν για να μείνουνε. Ασφάλεια δεν υπάρχει. Μετά τις τέσσερις δεν ταξιδεύεις από το ένα χωριό στο άλλο. Παίζεις με το κεφάλι σου. Παιδεία δεν υπάρχει. Το σχολείο στο χωριό μου δεν έχει αναγνωριστεί από το κράτος. Κι όμως, 600 και πλέον κορίτσια μαθαίνουν εκεί γράμματα, οι δάσκαλοι έχουν δυο βάρδιες. Πληρώνονται με λεφτά που στέλνουν πού και πού Αφγανοί μετανάστες από το εξωτερικό.»
Ο Μοχαμεντίν Μαϊέν μίλησε για τη ρίζα του κακού στο Αφγανιστάν: τις διακρίσεις. «Υπάρχουν τέσσερις φυλές στο Αφγανιστάν. Η Παστούν ήταν πάντα κυρίαρχη. Οι άλλες ήταν πάντα καταπιεσμένες. Όλα ήταν έτοιμα να εκραγούν, απλά περίμεναν την κατάλληλη στιγμή. Η ρωσική παρουσία άφησε πίσω της δυο εκατομμύρια νεκρούς και το κράτος σε αναρχία. Ακόμα και σήμερα δεν υπάρχει κράτος. Αστυνομία, Στρατός, σημαίνει “κλέφτης”. Αν κάποιος έχει πρόβλημα δε ζητά ποτέ βοήθεια από εκεί. Ο εμφύλιος στο Αφγανιστάν μεταξύ των φυλών δεν άργησε να ξεσπάσει. Οι Παστούν και οι Τάζι εναντίον των υπολοίπων. Το 1994 δημιουργούνται, με τη συνέργεια του Πακιστάν, οι Ταλιμπάν, που σημαίνει “θρησκευτικοί φοιτητές”. Μπαίνουν στην Καμπούλ. Το 2001 έρχονται οι Αμερικανοί και τους διώχνουν.» Τα λόγια του Μαϊέν ηχούν ακόμα στ’ αυτιά μας: «Η χώρα με όλα αυτά είναι ρημαγμένη. Φόνοι που δε θα δικαστούν ποτέ, είναι καθημερινό φαινόμενο. Δεν υπάρχουν στο Αφγανιστάν νοσοκομεία. Δεν υπάρχουν δρόμοι το χειμώνα. Τα χρήματα βοήθειας από τη Διεθνή Κοινότητα δε δόθηκαν ποτέ στο λαό. Τα πήραν οι πανίσχυροι δημόσιοι υπάλληλοι, οι κρατικοί. Η ανεργία είναι τεράστια, δεν υπάρχουν δουλειές. Οι Αμερικανοί δεν υπακούν στο ΝΑΤΟ και κάνουν ό,τι θέλουν: στα κονβόι χρησιμοποιούν τον Αφγανικό Στρατό για ασπίδα. Είναι δυνάμεις κατοχής, δε γίνεται να τους δει λογικός άνθρωπος αλλιώς. Ο Ομπάμα στέλνει κι άλλους στρατιώτες. Γιατί;» Ο Μαϊέν μάς καλεί να σκεφτούμε γιατί. Γιατί να υπάρχουν Έλληνες στρατιώτες στο Αφγανιστάν, γιατί δε γίνεται τίποτα για το λαό αυτής της χώρας; Πολλά και δύσκολα «γιατί». Έκλεισε την εισήγησή του με την περιγραφή του δικού του ταξιδιού. «Ξεκίνησα με τα πόδια, με το λεωφορείο, από το Πακιστάν, πέρασα στο Ιράν. Τουρκία, βουνά. Έχουμε πιει λάσπη, κοιμηθήκαμε στα χωράφια, αρρώστησα και με πήρανε στα χέρια. Ταξίδεψα με κάποιον που τον απέλασαν 17 φορές. Είδα ανθρώπους να τα έχουν χαμένα, να μιλούν με τον εαυτό τους, να κλαίνε χωρίς λόγο, ξαφνικά. Ρούχα δεν είχα. Ήρθα εδώ με 20 ευρώ και τα ρούχα που φορούσα. Για τους δουλεμπόρους τα ρούχα είναι περιττό βάρος στη βάρκα.»

Οι πειρατές της Λέσβου
Ακολούθησε ντοκυμαντέρ του κ. Μάριου Διονέλλη. Είδαμε με ντροπή το πώς μερικοί συντοπίτες μας τρομοκρατούν τους πρόσφυγες μέσα στη νύχτα περιπολώντας τις ακτές για να αρπάξουν τα φουσκωτά. Δε διστάζουν σε πολλές περιπτώσεις να ρίξουν τους πρόσφυγες στα παγωμένα νερά.
Ο κ. Μιχάλης Κατσαμπρόκος, που παρουσιάζεται στο ντοκυμαντέρ, είπε συνοπτικά κάτι που μας εκφράζει: «Είμαστε ζώα. Θα τα οικονομήσουμε με τον πόνο του άλλου;» Οι πράξεις αυτές ισοδυναμούν με πειρατεία και είναι ποινικά κολάσιμες, τόνισε η δικηγόρος κ. Στραχίνη.
Ο λόγος έπειτα δόθηκε στα μέλη της μυτιληνιάς οργάνωσης για τους πρόσφυγες «ΠροςΦυγή». Παρουσιάστηκε το έργο τους με μια μικρή ανασκόπηση: Η δημιουργία της «ΠροςΦυγής» και οι δράσεις της. «Εκτός από ρούχα και φαγητό κάνουμε κι άλλα, πιο σημαντικά πράγματα. Δίνουμε φυλλάδια στους πρόσφυγες όπου εξηγούνται τα δικαιώματά τους. Μιλάμε μαζί τους. Ήμαστε εμείς που κινητοποιηθήκαμε για να έρθει δικηγόρος στην Παγανή. Καταγγείλαμε και καταγγέλλουμε καταστάσεις. Επισημάναμε την παράνομη κράτηση των ανήλικων προσφύγων στην Παγανή και πρωτοστατήσαμε στο άνοιγμα του Κέντρου Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανήλικων Προσφύγων στην Αγιάσο. Μιλήσαμε για οικονομικά στοιχεία που είχαμε στα χέρια μας και από τότε οι πρόσφυγες έχουν πρόσβαση στα θαλάσσια μέσα μεταφοράς προς Πειραιά.»
Με τίτλο «Τι γίνεται μέσα στη θάλασσα» ο Ηλίας Πιστικός αναφέρθηκε στις αντιφατικές εντολές που έχει λάβει το Λιμενικό Σώμα από το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής για τη διαχείριση του ζητήματος των προσφύγων, εντολές που ανάγουν τους λιμενικούς σε συνοπτικούς δικαστές, με δικαιοδοσία άρνησης εισόδου στους πρόσφυγες και συνεπώς δικαιοδοσία στην κατά τα άλλα παράνομη επαναπροώθησή τους. «Ποιοι είναι αυτοί που θα κρίνουν ποιος είναι πρόσφυγας και ποιος όχι, με τι κριτήρια;», είπε χαρακτηριστικά. Εκτός αυτού, έγινε αναφορά σε εκθέσεις της γνωστής οργάνωσης PROASYL και της Διεθνούς Αμνηστίας, όπου καταγγέλλονται παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων: κάποιοι «δημοκρατικοί» Έλληνες λιμενικοί δεν έχουν διστάσει να χτυπήσουν ακόμα και να βασανίσουν ανήμπορους πρόσφυγες. Ο διοικητής του Λιμενικού της Μήθυμνας, βέβαια, παρών στη συζήτηση, προσπάθησε αργότερα να μιλήσει για το ανθρώπινο πρόσωπο του Λιμενικού Σώματος γενικότερα. Η προσπάθειά του, γεμάτη γενικολογίες και τετριμμένα επιχειρήματα, άστοχη σε πολλά σημεία, φάνηκε να έχει μικρή απήχηση.

Η εμπειρία του Μάριου Διονέλλη
Ακολούθησε το δεύτερο, συγκλονιστικό ντοκυμαντέρ για τους πρόσφυγες στη Λέσβο, πάλι από το tvxs.gr και το Μάριο Διονέλλη, ο οποίος αμέσως μετά κατέθεσε τη δική του, προσωπική εμπειρία. Μίλησε για μια «Πέτρου Ράλλη» γεμάτη από ανθρώπους που θέλουν να κάνουν αίτηση για άσυλο και δεν μπορούν. Για έναν Άγιο Παντελεήμονα όπου είδε «κόσμο ποτισμένο με μίσος» εναντίον των προσφύγων. Για εκμετάλλευση των προσφύγων και μεροκάματα πείνας, για σύγχρονη δουλεία.
Τέλος, η Τουλίνα Δέμελη, δικηγόρος στο λεγόμενο «Κέντρο Υποδοχής» της Παγανής, μίλησε για το αίσχος των συνθηκών κράτησης των εκεί προσφύγων. Για τα προβλήματά τους μετά την Παγανή, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Όλα, σύμφωνα με την κ. Δέμελη, καταδεικνύουν μια και μόνη λύση: «Η Παγανή πρέπει να κλείσει»


Τρεις ομάδες υπέρ των προσφύγων
σε τρία κομβικά σημεία της Λέσβου

Το Συνέδριο της Κινηματογραφικής Ομάδας Μήθυμνας ήταν μια επιτυχημένη εκδήλωση που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων για τέσσερις ολόκληρες ώρες. Μετά τις εισηγήσεις, ακολούθησε ελεύθερη συζήτηση. Απ’ όσα ακούστηκαν έγινε φανερό πως οι κάτοικοι του Μολύβου προβληματίζονται, ενδιαφέρονται να βοηθήσουν και θα το κάνουν.
Ο δήμαρχος Μήθυμνας, κ. Καραντώνης, άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων με τις εύστοχες παρατηρήσεις του και το ενεργό του ενδιαφέρον.
Μπορεί να πει κανείς πως στο νησί μας έχουν αφυπνίσει εκείνες οι δυνάμεις που θα αποτελέσουν τον αρωγό για την αντιμετώπιση του προσφυγικού, τουλάχιστον από μέρους των πολιτών. Αν μη τι άλλο, αν κάποιος θέλει να βοηθήσει τους πρόσφυγες, ξέρει πού να αποταθεί όπου και αν διαμένει. Αν είναι κάτοικος Μυτιλήνης, στην «ΠροςΦυγή», αν είναι κάτοικος Καλλονής και των γύρω χωριών, στο δίκτυο του π. Ευστρατίου Δήμου και της Μυρσίνης Σκιαδέλλη. Αν είναι κάτοικος Μολύβου, στην Κινηματογραφική Ομάδα Μήθυμνας, που με τη δική της σύσταση ομάδας διαχείρισης του προσφυγικού στο Μόλυβο, «σφραγίζει» πλέον τη Λέσβο στο τρίτο σημείο δράσης, βόρεια. Ευχόμαστε αυτές οι ομάδες να ξεκινήσουν και την από κοινού δράση, ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη κοινωνική πίεση σε αυτούς που μπορούν και οφείλουν να κάνουν την πολιτική διαφορά.