Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Γιατί η Ελλάδα;

Αυτός είναι ο τίτλος από βιβλίο της γαλλίδας ελληνίστριας Jacqueline de Romilly με το οποίο επιχειρεί να εξηγήσει γιατί όλα αυτά τα μεγάλα έργα που έχουν ως μοναδικό κριτήρια την εξήγηση της επιθυμίας του Ανθρώπου, το πάθος να εξηγήσουν τη ζωή και να εξυμνήσουν τον άνθρωπο ξεκίνησαν απο τον ελληνικό πολιτισμό. Πώς απο το προσωπικό οι Ελληνες κατάφεραν τότε να πάνε στο καθολικό το οικουμενικό, το ανθρωπιστικό εν τέλει….
Πώς και γιατί τότε η Ελλάδα;
Γιατί τώρα….
Οποιος/α βρεθεί σε τάξη εφήβων θα πρέπει να σκεφτεί κάτι παραπάνω για το μέλλον αυτής της χώρας. Και το λέω αυτό γιατί ενώ η οικονομία βρίσκεται σε κρίση κι ενώ στα πεζοδρόμια γίνονται προληπτικές προσαγωγές η ΠΑΙΔΕΙΑ βράζει στο ζουμί της. Ο Πολιτισμός, το Περιβάλλον και η Παιδεία βράζουν στο ζουμί τους καλύτερα….

Βλέπω παιδιά 11, 12 και μέχρι 18 ετών στοιχημένα σε εξεταστικά κέντρα να έχουν αγωνία για την επιτυχία τους. Μια επιτυχία που στοιχίζει στους ίδιους κόπο – στους γονείς χρήμα –και στους δυο απογοήτευση ή ακόμα μια χαρά με πολλά ερωτηματικά για το μέλλον Γιατί ακόμα κι αυτή, η επιτυχία, ΔΕΝ ΒΓΑΖΕΙ κάπου σίγουρα. Στοιβαγμένα Παιδιά-Στοιβαγμένα Χαρτιά – Στοιβαγμένο ΑΥΡΙΟ.

Αύριο; Τι έχουμε να πούμε για το αύριο σε αυτά τα παιδιά που κάνουν το καλύτερό τους για να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά, ευ ζην, ασφάλεια, μέλλον; Γιατί κάποιοι αγορεύουν σαν να έχουν να κάνουν με εχθρούς….Μήπως σκύψανε πάνω από τα προβλήματα που η δική τους, η δική μας γενιά έχει δημιουργήσει και κληρονομεί σε αυτούς τους νέους ανθρώπους;
Αναρωτιέμαι πάντα αλλά κι αντιδρώ σε όσα ΔΕΝ μου αρέσουν:

Δεν μου αρέσουν τα κρισέντο των πολιτικών. Πολύ έπαρση αντί για απολογία. Πολύ βεβαιότητα χωρίς ερωτηματικά. Ο,τι πιο επικίνδυνο. Λίγη αυτοκριτική και καθόλου σιωπή για αναστοχασμό.
Δεν μου αρέσουν κι οι άσκοποι ενθουσιασμοί, τα παράφορα χειροκροτήματα, τα πρώτα καθίσματα και οι υποκριτικές χαιρετούρες σε αμφιθέατρα…εκεί που η Ελλάδα αναστενάζει.
Δεν μου αρέσουν τα πρότυπα της τηλεόρασης που κανείς δεν συλλαμβάνει κάποιον/α προληπτικά όταν προπαγανδίζουν πρότυπα και life style.
Δεν μου αρέσουν οι βολεμένοι που ενδιαφέρονται για ρόλους.
Δεν μου αρέσουν οι ξερόλες που ειρωνεύονται την πράσινη ανάπτυξη ενώ οι ίδιοι μπαζώνουν και ρυπαίνουν….γνωρίζοντας.
Δεν μου αρέσουν οι ‘αριστεροί’ που διαμαρτύρονται χωρίς να σχεδιάζουν

Κι ακόμα αναρωτιέμαι πώς μπορεί να νοιώθει ένας νέος σήμερα όταν βλέπει την Νίκη της Σαμοθράκης να ζητιανεύει σε ξένα πρωτοσέλιδα; Πώς νοιώθει όταν η χώρα του θεωρείται πιο διεφθαρμένη ακόμα κι από την Μποτσουάνα αλλά κανείς δεν απολογείται γι’ αυτό; Πώς νοιώθει όταν απολύεται ο γονιός του και δανείζεται για να ζήσει; Πώς αισθάνεται όταν οι φίλοι του συνεχίζουν σπουδές ενώ αυτός ψάχνει για δουλειά; Πώς είναι να κάνεις θυσίες χωρίς να αλλάζει η ζωή σου προς το καλύτερο;

Και τελικά ΓΙΑΤΙ η ΕΛΛΑΔΑ όπου κι αν πάω με πληγώνει….;

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Εξυπνάδες...

Παρακολούθησα την ανταλλαγή βολών μεταξύ Προέδρου ΣΥΝ και ΛΑΟΣ και πραγματικά μου έκανε πολύ εντύπωση η δεινή θέση του κ. Καρατζαφέρη. Φαίνεται....
Εντάξει ο αρχηγός του ΛΑΟΣ αλλά και οι εκπρόσωποί του αρέσκονται στα ευφυολογήματα
και τις εξυπνάδες...ακόμα κι όταν αντιφάσκουν με ηθικά και ηρωικά τσιτάτα που επιλέγουν ενίοτε. Ομως, οι εξυπνάδες είναι στάση ζωής για τους εκπροσώπους του.
Μόνο που οι εξυπνάδες δεν κάνουν για την Πολιτική αλλά για τον λαϊκισμό και, ο λαϊκισμός, δεν είναι παρά ντενεκές ξεγάνωτος όπως θα έλεγε κι ένας παλιός κωμικός...όταν μάλιστα επιμένει δεν είναι καν για γέλια αλλά για κλάματα και μετά τα κλάματα είναι απλά για λήθη.
Αυτή είναι και η πορεία πλέον του ΛΑΟΣ. Ο κ. Καρατζαφέρης μέσα στον λαϊκισμό και τις εξυπνάδες του το έχει αντιληφθεί γι΄αυτό και επιτίθεται φραστικά υποβαθμίζοντας το Κοινοβούλιο. Η προσωρινότητά του έχει κρατήσει περισσότερο απ' όσο περίμενε κι ο ίδιος. Αυτό είναι μια αλήθεια για την οποία μπορεί να χαίρεται. Ομως, μια δεύτερη αλήθεια που ακυρώνει την πρώτη είναι οτι τώρα πια η Δεξιά έχει εκφραστή και μάλιστα με ευρύτερες συναινέσεις και αποδοχή. Βλέπετε όλα κάποτε έχουν κι ένα τέλος. Και, μάλιστα, όσο πιο γρήγορα το καταλαβαίνει κάποιος τόσο πιο καλά ξέρει και να αποχωρεί....
Ο εξυπνάκιας αρχηγός του ΛΑΟΣ καλά θα κάνει να το καταλάβει και να αποχωρήσει εγκαίρως. Ειδάλλως θα κληθεί να λέει ανέκδοτα, όπως όλοι όσοι στο τέλος μιας κουβέντας δεν έχουν τίποτα άλλο να προσθέσουν....

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Είναι νωρίς... αλλά όχι και τόσο αργά!

Η εκλογή Σαμαρά ήταν αναμενόμενη. Και τώρα είναι πολύ νωρίς για να μαντέψει ή να κρίνει κάποιος. Είναι νωρίς....αλλά όχι και τόσο αργά!

Η ΝΔ έχει, ήδη, διανύσει μια σημαντική πορεία τόσο ως αξιωματική αντιπολίτευση όσο και ως κυβέρνηση. Τόσο ως 'καραμανλικό' κόμμα και όχι τόσο ως 'μητσοτακικό'.... Φάνηκε αυτό, εξάλλου. Ομως, πρώτη φορά θα διανύσει μια πορεία, μετά την μεταπολίτευση, χωρίς κάποιον απο τα παλιά ιδρυτικά της μέλη ή τους διαδόχους του. Κάτι είναι και αυτό. Οπως και να το κάνει κανείς, οι άνθρωποι δεν προσήλθαν τόσο μαζικά στην κάλπη έτσι για βόλτα....
Μια ακόμα καινοτομία αυτής της εκλογής είναι οτι ο κ.Σαμαράς είχε αποχωρήσει...και είχε σιωπήσει. Για αρκετά χρόνια ...11-12 αν δεν κάνω λάθος. Και ω! του θαύματος επέστρεψε και σε μέσα σε σύντομο διάστημα έγινε αρχηγός του κόμματος. Χωρίς φθορά αφού δεν ήταν μαζί με τους 'καπεταναίους' για πολύ, χωρίς κόστος αφού δεν 'εμπλεξε΄με τους Βατοπεδινούς...χωρίς μηχανισμό στημένο, τουλάχιστον απο τον ίδιο...δεν προλάβαινε. Εξάλλου υπήρχε έτοιμος. Το κόμμα ήταν και παραμένει μόνο 'καραμανλικό΄κι αυτό φάνηκε γιατί δεν χάθηκε ουσιαστικά καμία πολύτιμη ψήφος απο εκείνους που, χωρίς να ψηφίσουν με παλιά λογική (μηχανισμούς κ.λ.π.) ψήφισαν με προτίμηση...διατυπωμένη και εμπεριστατωμένη απο γεννησιμιού της Νέας Δημοκρατίας.

Να δείτε που ο αποχωρών Πρόεδρος, Κωνσταντίνος ο νεώτερος, δεν θα χαθεί.
Να δείτε που ο επερχόμενος Πρόεδρος, μπορεί και να εκπλήξει ή να χαθεί...
Να δείτε που το τέλος της μεταπολίτυευσης έχει επέλθει και το βιώνουμε αλλά δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα....και να δείτε που σύντομα θα αρχίσουν και πάλι οι δημοσκοπήσεις και τα γκάλοπ και δεν συμμαζεύεται...
Να δείτε που τα κόμματα προσφέρονται ακόμα για έρευνα...ειδικά στη μεταβατική τους φάση...

Κατά τα άλλα η Ελλάδα χρωστάει...και δεν προβλέπεται να ξεχρεώνει σύντομα. Παρά την απαξίωση της Πολιτικής και των πολιτικών οι Ελληνες ψηφίζουν ακόμα και, μάλιστα, προσέρχονται μαζικά όταν πρόκειται για αρχηγό, αλλά όχι τόσο για Ευρωεκλογές...Τι να πεί κανείς; Πάντα μια ελαφρά σχιζοφρένεια την είχαμε σε αυτή τη χώρα.. Ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει αν ανήκουμε στη Δύση ή την Ανατολή. Ισως γι' αυτό και απο τις Βρυξέλλες λένε να μας κόψουν τον 13ο μισθό μπάς και καταλάβουμε...οτι όσο βλέπουμε τα πράγματα προσωπικά κι όχι συλλογικά τόσο θα κάνουμε λάθος επιλογή στα πρόσωπα που μας κυβερνάνε.

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Για πέστε μας, λοιπόν....

Η χώρα είναι καταχρεωμένη. Δεν χρειάζεται να πανικοβληθούμε αλλά νομίζω οτι όλοι λίγο-πολύ το γνωρίζουμε. Και δεν το γνωρίζουμε επειδή το λένε τα δελτία ειδήσεων ούτε γιατί το ομολογούν οι ειδήμονες. Το γνωρίζουμε γιατί ξέρουμε τι χρωστά και τι πέρνει ο καθένας για να αποπληρώσει. Και το αυτό γνωρίζουμε και για τον γείτονα κι ας μην κάνουμε και παρέα. Κάποιοι το αποδίδουν στην Κρίση. Μάλιστα. Σωστό κι αυτό. Κάποιοι το αποδίδουν στην προηγούμενη κυβέρνηση. Κάποιοι ενδεχομένως να το αποδώσουν μετά απο καιρό και σε αυτή τη κυβέρνηση.....

Αυτό που αναρωτιέμαι είναι γιατί σε αυτή τη χώρα ποτέ δεν αποδόθηκαν οι ένοιχοι στην δικαιοσύνη. Αν κάποιοι, τέλος πάντων, δεν ήξεραν απο ευθύνες αλλά ήθελαν να έχουν θέσεις και να πληρώνονται γι' αυτό ΓΙΑΤΙ δεν αποδίδονται στην δικαιοσύνη και στην κοινωνία τα ονόματά τους για να ξέρουμε τους ενόχους αυτής της κατάστασης. Θα μου πείτε, ίσως: Τι σημασία έχει τώρα πιά...ΕΧΕΙ!!! και ΕΧΕΙ γιατί αυτά τα πρόσωπα μέσα στην ανευθυνότητά τους δεν έχουν καταλάβει ΤΙ ζημιά έχουν προκαλέσει στη χώρα με την αδιαφορία τους, την αμέλειά τους, την κακοδιαχείρισή τους. Αντίθετα θεωρούν τον εαυτό τους μάλλον αδικημένο γιατί κάθησε βουλευτής ή υπουργός κατά τι λιγότερο απο όσο του έπρεπε στον κόσμο ετούτο. Δηλαδή, ενδεχομένως και μια ολόκληρη ζωή!

Κάποιοι κάνουμε εύκολη την υπόθεση που λέγεται Πολιτική Ευθύνη σε κάποιους και πολύ απλά είμαστε συνυπεύθυνοι για τις αυθαιρεσίες της διοίκησής τους σε βαθμό ενθάρρυνσης να συνεχίζουν να βάζουν υποψηφιότητα, να θεωρούν τον εαυτό τους ικανό να διαχειριστεί, να κάνουν λάθος και να μην το παραδέχονται....Και τελικά αν η νέα κυβέρνηση θέλει απο κάπου να αρχίσει, πέρα απο την ανοικτή διαβούλευση, πέρα απο τη κοινοποίηση μέσω διαδικτύου των αποφάσεών της, πέρα απο τις καλές προθέσεις για ανοικτές γενικότερα διαδικασίες, πρέπει να διδάξει οτι αυτοί που κυβερνούν έχουν ευθύνη να απολογούνται για τα λάθη τους. Να μάθουμε, λοιπόν, ΠΟΙΟΙ, ΠΟΣΟ και ΓΙΑΤΙ έβλαψαν αυτή τη χώρα με τις αποφάσεις τους. Να σπάσουν αυγά, αγαπητέ Πρωθυπουργέ, με αυτούς που συμπολιτεύσατε...δηλαδή, όσους ο λαός ήδη καταδίκασε με την ψήφο του. Γιατί δεν μας λέτε τι ακριβώς έγινε; Αν το γνωρίζετε εσείς πρέπει να το γνωρίζουμε κι εμείς. Επιτέλους σε αυτή τη χώρα κάποιοι θα πρέπει να ξέρουν οτι η Δημοκρατία ξεκινά με ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ!

Στην αντίθετη περίπτωση απλά το έργο θα συνεχιστεί χωρίς δίδαγμα και για τους επόμενους. Τόσο απλά!!!

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Συνεχίζεται...


ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Κίττυ Ξενάκη απο τα Νέα, 18.11.2009

Ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος συνεχίζει την περιοδεία του στην Ασία, μία κρίση δεκαετιών σε μια άλλη περιοχή του πλανήτη απειλεί να βγει ξανά εκτός ελέγχου.

Απογοητευμένοι με τον Ομπάμα, οι Παλαιστίνιοι διερευνούν λύσεις απελπισίας και οι αναλυτές προειδοποιούν πως η απελπισία μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε νέο ξέσπασμα βίας στη Μέση Ανατολή.

Τις τελευταίες ημέρες, η παλαιστινιακή πλευρά μοιάζει να παίζει εναλλάξ το χαρτί της μονομερούς διακήρυξης παλαιστινιακού κράτους στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, με την Ανατολική Ιερουσαλήμ για πρωτεύουσα, και το χαρτί της λύσης ενός ενιαίου διεθνικού κράτους στο οποίο αναπόφευκτα, δεδομένου του μεγαλύτερου ποσοστού γεννήσεων μεταξύ των Αράβων, οι Εβραίοι θα καταστούν σύντομα μειοψηφία.

Την Κυριακή, Παλαιστίνιοι αξιωματούχοι δήλωσαν πως σκοπεύουν να στραφούν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ προκειμένου να εξασφαλίσουν διεθνή υποστήριξη για τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Η δήλωση αυτή έγινε δεκτή με απειλές από το Ισραήλ, προειδοποιήσεις από Αμερικανούς γερουσιαστές πως οι ΗΠΑ θα ασκήσουν βέτο και αμήχανη συμπάθεια από την Ε.Ε.: «Μακάρι να ήμασταν σε θέση να αναγνωρίσουμε ένα παλαιστινιακό κράτος, πρώτα όμως πρέπει να υπάρξει ένα παλαιστινιακό κράτος. Νομίζω λοιπόν πως όλα αυτά είναι λίγο πρόωρα» δήλωσε χθες ο υπουργός Εξωτερικών της προεδρεύουσας Σουηδίας Καρλ Μπιλτ.

«Με τις εποικιστικές τους δραστηριότητες, οι Ισραηλινοί δεν αφήνουν άλλο περιθώριο πέραν της λύσης του ενός κράτους», επανέλαβε χθες ο επικεφαλής διαπραγματευτής των Παλαιστινίων Σαέμπ Ερεκάτ, την ώρα η επιτροπή σχεδιασμού της Ιερουσαλήμ κατέθετε σχέδιο για την ανέγερση 900 νέων οικιστικών μονάδων πλάι σε μια ήδη υπάρχουσα εβραϊκή συνοικία στην Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Το ευαίσθητο ζήτημα των εβραϊκών οικισμών, η άρνηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου να δεχθεί κάτι περισσότερο από έναν μερικό περιορισμό της επέκτασής τους στη Δυτική Όχθη, αλλά κυρίως η αλλαγή στάσης της Ουάσιγκτον, που αξιώνει πλέον την έναρξη ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων χωρίς προϋποθέσεις, έχουν οδηγήσει το Μεσανατολικό σε νέο αδιέξοδο και έχουν βάλει την Παλαιστινιακή Αρχή σε μια διαδικασία άσκησης πίεσης με κάθε τρόπο. «Είτε θα υπάρξει επανάληψη των διαπραγματεύσεων, κάτι που προϋποθέτει αμερικανική πρωτοβουλία», προειδοποιεί ο Τζορτζ Τζιάκαμαν, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Μπιρζεΐτ κοντά στη Ραμάλα, «ή θα υπάρξει πολιτικό κενό, που είναι επικίνδυνο διότι το πιθανότερο είναι ότι θα καλυφθεί κάποια στιγμή από τη βία».

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Η τέχνη της Πολιτικής

άρθρο Ν. Κοτζιά, συγγραφέα και Καθηγητή Τμ. Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Πανεπιστημίου Πειραιώς.

Ορος επιτυχίας στην πολιτική είναι η Πολιτική

1. Η πολιτική είναι τέχνη και επιστήμη. Πρέπει να στηρίζεται σε ένα σχέδιο και σε ένα πρόγραμμα υλοποίησης του. Το πρόγραμμα δεν είναι δόγμα. Χρειάζεται να είναι ευέλικτο, ικανό να προσαρμόζεται με ρεαλισμό στις υπάρχουσες συνθήκες, χωρίς, όμως, να υποκλίνεται σε αυτές και χωρίς να χάνει το όραμα από τα μάτιά του. Αυτό που ασφαλώς δεν μπορεί να είναι η πολιτική, είναι μια απλή «τεχνική» ή ένα παρακολούθημα δημοσκοπήσεων (λέγε με Καραμανλή).

2. Πολιτική είναι η πράξη που επηρεάζει τα αποτελέσματα των επιλογών της, παράγοντας το ορθό και όχι το αρεστό. Η πολιτική δεν ανάγεται σε επικοινωνία και πολύ λιγότερο σε μικροπολιτική. Αυτό ας το σκεφτούν καλά εκείνοι που επιδιώκουν να διαβάλουν τους γύροω τους. Διότι με αυτό τον τρόπο μπορεί να νομίζουν ότι λύνουν τα προσωπικά προβλήματά τους, αλλά σίγουρα δεν λύνουν τα ζητήματα της χώρας και της κοινωνίας.

3. Η πολιτική απαιτεί ένα ειδικό σετ εργαλείων και μεθόδων. Αυτά τα αντλεί από τις διδαχές της επιστήμης της πολιτικής, από την πείρα τρίτων χωρών καθώς και από την ίδια την ιστορία. Αν μάλιστα, η πολιτική ως επιστήμη δεθεί με την τέχνη (και όπως είπαμε όχι με την τεχνική), τότε σημαίνει ότι διαθέτει και τα κατάλληλα ένστικτα και την απαιτούμενη διαίσθηση. Αυτά τα προσόντα δεν τα διαθέτουν, επί παραδείγματι, ακόμα και καλοί τεχνοκράτες και ασφαλώς δεν τα κατέχουν εκείνοι που είναι οι επαρχιώτες (με τη μεταφορική έννοια) της μεγάλης πολιτικής. Η πολιτική πρέπει να έχει συνοχή και να μην σπάει σε επιμέρους μέτρα, διαδικασίες ή σε λεγόμενα χάπενινγκ. Η ΝΔ κυβέρνησε χωρίς συνοχή, αποσπασματικά και προς όφελος των λίγων. Η σημερινή κυβέρνηση δείχνει τη διάθεση να κυβερνήσει με γνώμονα και τις ανάγκες των πολλών, ιδιαίτερα των κατατρεγμένων και αυτό είναι καλό, αρκεί να μην μείνει σε ημίμετρα. Ακόμα, όμως, δεν έχει αποκτήσει στην πολιτική της την απαιτούμενη συνοχή, ορίζοντα και ρυθμό.

4. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, η πολιτική υποφέρει από σειρά ασυμμετριών. Αυτές οφείλονται κύρια στην εμφάνιση νέων παικτών στην πολιτική σκηνή, την ικανότητα της τεχνολογίας να διαχέεται μέσα στον χρόνο με επιταχυνόμενους ρυθμούς καθώς και στην δυνατότητα των αγορών να παγκοσμιοποιούνται και να υποσκάπτουν το εθνικό κράτος και τις δημοκρατικά οργανωμένες κοινωνίες. Για να μπορέσει να ανταπεξέλθει η (δημοκρατική) πολιτική σε αυτές τις πιέσεις θα πρέπει να καταβάλει μεγάλες προσπάθειες. Να δώσει τη μάχη ως ένας στρατός σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Εκείνοι που είναι μικροί για τέτοια καθήκοντα θα πρέπει να περιοριστούν. Και σίγουρα μικροί έναντι των σημερινών δυσκολιών είναι όσοι ασχολούνται με «διαρροές πληροφοριών» (και τους γνωρίζει η πιάτσα, ουδέν κρυπτώ υπό τον ήλιο) όταν η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση παρατεταμένης και πολυεπίπεδης κρίσης. Στην πολιτική, οι άνθρωποι οφείλουν να μετρούν τον εαυτό τους με το πρόβλημα και όχι με το πόσο νομίζουν ότι είναι το μπόι του παραδίπλα.

5. Σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, η πολιτική οφείλει να βρει μεθόδους διαχείρισης που θα είναι τόσο δημοκρατικοί, όσο και χρονικά έγκαιροι. Η κυβέρνηση Κ.Καραμανλή δεν έκανε ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Η σημερινή τείνει να χάσει τον χρονικό ορίζοντα και να ανάγει διαδικασίες σε αυτοσκοπό και όχι σε υπηρέτη της πολιτικής. Οφείλει να επιταχύνει.

6. Σε μια εποχή κρίσης, η πολιτική πρέπει να είναι σε θέση μάχης. Να διατάσσει με επάρκεια και έγκαιρα το σύνολο των δυνάμεών της. Δεν μπορεί να λειτουργεί με παρέες, ούτε με προκαταλήψεις. Οφείλει να αποκτά αυτοπεποίθηση σε κάθε επιτυχία της, και η σημερινή κυβέρνηση έχει αρκετές για το μικρό χρονικό διάστημα που κυβερνά. Οφείλει, όμως, και να διακρίνει όσο το δυνατό πιο γρήγορα τα λάθη και να τα διορθώνει αποφασιστικά, χωρίς να ντρέπεται. Η έγκαιρη διάγνωση των προβλημάτων απαιτεί ανθρώπους με θάρρος γνώμης, με εσωτερικές αντιστάσεις και με την διάθεση -αυτό που ονομάζεται στην κεντρική Ευρώπη σε κάθε περίοδο μεγάλων μεταρρυθμίσεων και αλλαγών ως «το κουράγιο του πολίτη»- να λέει την αλήθεια. Διότι η αλήθεια είναι στην πολιτική παραγωγική δύναμη.

7. Σε μια εποχή κρίσης της χώρας και υποχώρησης των θέσεών της, που είναι, ταυτόχρονα, εποχή μεγάλων αλλαγών, η Ελλάδα δεν μπορεί να πορεύεται με τις συνταγές προηγούμενων περιόδων. Από το παρελθόν οφείλει και πρέπει κανείς να διδάσκεται. Δεν πρέπει, όμως, να εγκλωβίζεται σε αυτό. Σήμερα που αλλάζει ο κόσμος απαιτείται μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική η οποία, επί παραδείγματι, δεν θα υποτάσσεται στα όρια που θέτουν εκείνοι που δεν έχουν διάθεση να τα κρατήσουν. Ανάλογα, οι καταστάσεις σήμερα διαφέρουν από εκείνη της δεκαετίας του ενενήντα όταν «φτιάχτηκε» το Ελσίνκι. Οι ΗΠΑ δεν είναι πια ο μοναδικός «άρχοντας» του πλανήτη και η Τουρκία συμμετέχει στους G20 γεγονός που τις δίνει λόγο σε ένα επίπεδο «ανώτερο» και της ίδιας της ΕΕ στην οποία θέλει να ενταχθεί. Πρόκειται για αλλαγές που όποιος δεν τις λάβει υπόψη του θα τις πληρώσει ακριβά, όπως δείχνω στο νέο μου βιβλίο που κυκλοφορεί το Πάσχα του 2010. Όποιος δεν τις πάρει υπόψη του και προσπαθήσει να επαναλάβει πετυχημένες συνταγές από το παρελθόν θα μετατραπεί σε αυτό που εδώ και χρόνια ονομάζω ως «φυλακισμένος της ιστορίας».

8. Σε μια εποχή κρίσης και πολλών αδιεξόδων για τη χώρα, η Πολιτική οφείλει να είναι τολμηρή και όχι συντηρητική. Να διαθέτει υπομονή, δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα όταν δεν είναι ακόμα έτοιμη, οφείλει, όμως, να ετοιμάζεται ώστε να δείξει τις ικανές επιλογές της έγκυρα και πειστικά. Χρειάζεται σχέδιο το οποίο θα δίνει συνοχή και συνέχεια στις επιμέρους πολιτικές, αλλά, ταυτόχρονα, θα εξασφαλίζει τις απαραίτητες συμμαχίες για την υλοποίησή της. Είναι αστείο να νομίζει κανείς ότι αυτές οι συμμαχίες θα φτιαχτούν μέσα από επικοινωνιακά τρυκ του τύπου «ο τάδε συνομιλεί ή βλέπει τον δείνα». Κάτι τέτοιο δείχνει αντιλήψεις που δεν έχουν καταλάβει πώς φτιάχνονται συμμαχίες και πώς διασφαλίζονται συνεργασίες. Μάλιστα, αν αυτός ο «τάδα» διακατέχεται από προκαταλήψεις απέναντι σε αυτούς με τους οποίους οφείλει να συνομιλήσει, ή έστω παριστάνει ότι συνομιλεί, τότε είναι σίγουρο ότι θα επιλέξει λάθος συνομιλητή, για λάθος θέμα και λάθος στιγμή. Θα αποδειχτεί, ότι σε αυτή την περίπτωση, ο σκοπός του είναι η «εικόνα της επικοινωνίας» και όχι η ουσία της πολιτικής.

9. Σε περίοδο κρίσης χρειάζεται στην ομάδα που δρα στο κέντρο της πολιτικής διαβούλευσης και της λήψης δεσμευτικών αποφάσεων να υπάρχει αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη. Όποιος νομίζει ότι μπορεί να παρακάμψει μια τέτοια αναγκαιότητα, θα δυστυχήσει υποχρεωνόμενος να γνωρίσει πολλούς Βρούτους. Η πολιτική, γνωρίζουμε, στηρίζεται σε σχέσεις εμπιστοσύνης. Όποιος πουλά θα πουληθεί, έστω και αν τα πρόσωπα που τον υφίστανται διαφέρουν από εκείνα από τα οποία θα υποστεί ότι θα υποστεί.

Η πολιτική είναι ένα πολύ σοβαρό πράγμα για να το αφήνει κανείς σε ερασιτέχνες και ανθρώπους μωρών φιλοδοξιών που δεν μπορούν να ενδιαφέρουν την κοινωνία. Απαιτεί πρόσωπα που οι φιλοδοξίες τους δεν αρχίζουν και τελειώνουν στον εαυτούλη τους, αλλά στο πώς θα υπηρετήσουν την κοινωνία, την πατρίδα. Που υποτάσσουν το είναι τους σε αυτή την απαίτηση. Διαφορετικά ας πάνε σπίτι τους, ιδιαίτερα σε μια τόσο δύσκολη περίοδο. Και δεν μπορεί παρά να ανησυχεί κανείς να βλέπει όλους αυτούς που λοιδορούσαν σε βάρος συγκεκριμένων πολιτικών και πολιτικών επιλογών να παριστάνουν σήμερα τους «Ηρακλείς» του στέμματος και να εξαρτάται η εικόνα της πολιτικής από τον σε πιο βαθμό οι χθεσινοι υβριστές είναι οι σημερινοί αυλοκόλακες.

10. Η πολιτική απαιτεί από τους πολιτικούς να διασφαλίζουν την αυτονομία τους, ακόμα και την ψυχική, έναντι επιμέρους συμφερόντων. Να επιθυμούν να κάνουν μεγάλα και σπουδαία και όχι να αποκτούν σπουδαίες δημόσιες θέσεις για το θεαθήναι. Να νιώθουν ότι ανήκουν σε μια ομάδα που σκοπό έχει να καλυτερεύσει τη ζωή των πολιτών. Να εξασφαλίσει την αναβάθμιση της χώρας και να επιτρέψει στους πολίτες να συμμετάσχουν στην πολιτική με χαμόγελα φωτεινά. Να νιώσουν ότι αξίζει τον κόπο να ζει κανείς για υποθέσεις που ξεπερνούν τα νεοφιλελεύθερης υφής «εγώ». Ώστε να αποκτήσουν ως φιλοσοφία τους την φιλοσοφία της ιστορικής αισιοδοξίας και να αντικρίζουν τα πιο δύσκολα προβλήματα με ελπίδα.



Το άρθρο δημοσιεύεται στην ΑΞΙΑ του Σαββάτου, 14.11.2009

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Καθρέφτες


...και βέβαια η δυναμική είσοδος Σαμαρά είναι σαν έτοιμη απο καιρό.

Ακόμα κι εγώ την είχα προβλέψει.... και φυσικά αυτό θα έχει αντίκτυπο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό. Η ιστορία συνηθίζει να εκδικείται αυτούς που δεν βλέπουν πέρα της μύτης τους. Τα πράγματα είναι πάντα δυναμικά και αυτό που έχει αξία στην Πολιτική είναι να μπορείς να προβλέπεις έγκαιρα ακόμα και τις ανατροπές. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θυμίζει τη σημερινή κυβέρνηση πριν απο 2 χρόνια ακριβώς. Με τη μόνη διαφορά οτι ο απερχόμενος Πρόεδρός της ΝΔ αφήνει πίσω του μια ανομολόγητη ακόμα αλήθεια απο τους επίδοξους συνεχιστές του: οτι πέρα απο τη παγκόσμια κρίση ευθύνεται κι ο ίδιος για όλα όσα έχουν συμβεί στην οικονομία της χώρας. Είναι εντυπωσιακό αλλά μόνο ένα δεξιό κόμμα...ίσως και ένα ακραίο αριστερό ΔΕΝ ΜΙΛΑ για τα αίτια της ήττας, δεν κάνει κριτική στα λάθη του, δεν δίνει την ευκαιρία σχηματισμού πολιτικού λόγου εντός του. Γιατί πέρα απο τα πρόσωπα αυτό που πρέπει να αναδεικνυεται πάντα μέσα απο τις περιόδους κρίσεις είναι νέες μορφές διαβούλευσης και λογοδοσίας. Αλλωστε τα πρόσωπα είναι φορείς απόψεων και πολιτικών επιλογών.

Η πολιτική της διεκπεραίωσης σε στύλ πρωτοκόλλου φυσικά είναι μια χρόνια ασθένεια του πολιτικού συστήματος και η κατ' αποκοπήν αλήθεια μια ακόμα τακτική του τα τελευταία ...δεν θυμάμαι, αλλά, πολλά χρόνια. Η επικοινωνία του φαίνεσθαι αλλά όχι του είναι, επίσης, είναι μια άλλη τακτική που δεσμεύει αντι να απελευθερώνει, που καθυστερεί αντί να ανατρέπει, που καθηλώνει αντί να τρέχει για την αυριανή ημέρα.

Με αυτές τις συνθήκες ίσως τελικά αυτοί που δικαιώνονται να είναι οι ψιθυριστές. Απλά γιατί αυτοί κουβεντιάζουν ό,τι οι υπόλοιποι θάβουν. Κι αυτό που θάβεται επιμελώς στην ΝΔ είναι η ανικανότητα του πρώην Προέδρου της και η αποτυχία των περισσότερων στελεχών της να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, στο ύψος της γενναιοδωρίας ενός λαού που ξέρει να δίνει ευκαιρίες αλλά φυσικά και να παίρνει!

Τα χαρακτηριστικά της ήττας της ΝΔ δεν είναι τυχαία. Είναι σημάδια των καιρών και ως τέτοια ΠΡΕΠΕΙ να τα λαμβάνουμε υπόψη για το μέλλον. Γιατί ο ενασχολούμενος με τη Πολιτική, αυτό που λέμε πολιτικό όν, είναι τελικά αυτός που βλέπει μπροστά. Και το μπροστά εμπεριέχει πράξη και σκληρή δουλειά -όχι στα κόμματα- αλλά στην κοινωνία.

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Απο την Ελλη στην Κωνσταντίνα...



Παρακολούθησα την τελευταία συνέντευξη της Ελλης Παππα στον Μανώλη Κοττάκη (ΕΤ1).
Μια γλυκειά, θαρραλέα κι ασυμβίβαστη γυναίκα της αριστεράς που με τον τρόπο της είπε όλα όσα σκεφτόμαστε αλλά δεν τα εννοούμε για να τα κάνουμε πράξεις. Η διαφορά είναι οτι εκείνη τα εννοούσε.

Δεν ξέρω αν την ευνόησε η εποχή της, οι αγώνες της αριστεράς, η προσωπικότητά της, η οικογένεια, η γνωριμία με τον Μπακογιάννη, η φυλακή, ο θάνατος, η Ζωή εν τέλει....αλλά αναρωτιέμαι τι θα ήταν το σημαντικό σήμερα που θα μπορούσε να εμπνεύσει μια τόσο ίδια ή παράλληλη έστω, διαδρομή. Βλέπω τόσους συμβιβασμούς και τόση μικρότητα γύρω που είχε δίκιο η κα Ελλη....το χρήμα μόνο έχει σημασία! Τόσο απλά.

Ακόμα και αυτή η διαστρέβλωση των συλλογικοτήτων, του παραγοντισμού, της αμετροέπειας, αυτό το μπέρδεμα του ηθικού με το νόμιμο, του συνηθισμένου με το τίποτα καλλιεργείται εξαιτίας του χρήματος. Γιατί δεν είναι απλά να καταφέρει κάποιος/α να πρωταγωνιστήσει. Πίσω απο αυτό είναι σαφές οτι περιμένει το χρήμα...Εξού και η βιομηχανία που αναπαράγει με τόση ευκολία top mondel και ex factor...

Τι έχουν χάσει οι άνθρωποι; Το κυριότερο. Το πιο ανθρώπινο! Να ζούν μαζί! Εχουν ξεχάσει πώς είναι να ζείς μαζί και σπρώχνονται....

Απο την Ελλη στην Κωνσταντίνα φαίνεται να μεσολαβεί
ένας αιώνας...κι όμως οι εξαιρέσεις σαν την
Κούνεβα
φαίνεται ακόμα ότι μπορούν να εμπνέουν, να κατανοούν και να θυσιάζουν για τις ιδέες τους και την έγνοια τους για τον διπλανό ακόμα και τη ζωή τους. Αυτό που έστειλε την Ελλη φυλακή τότε, έχει αφήσει μισότυφλη την Κωνσταντίνα σήμερα. Εκείνο που την έκανε τότε να αψηφήσει τον φόβο είναι εκείνο που κάνει την Κωνσταντίνα να αψηφά τον φόβο σήμερα. Είναι αυτό που έλεγε η Ελλη:
Αυτό το να ζούν οι άνθρωποι μαζί ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ!

Η Κωνσταντίνα Κούνεβα μιλάει αύριο το βράδ, 23:15 στους "άλλους πρωταγωνιστές" του Σ. Θεοδωράκη στο MEGA

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Η χρήση των αντιθέτων και ο μεγάλος Δάσκαλος Λεβί- Στρος

Tο πρωί της περασμένης Δευτέρας η Γαλλία έχασε έναν από τους σπουδαιότερους διανοουμένους της και ο κόσμος τον κορυφαίο ανθρωπολόγο του. Ο Κλοντ Λεβί-Στρος, θεμελιωτής του στρουκτουραλισμού, πέθανε στο Παρίσι πλήρης ημερών, στα 100 του χρόνια.

Για τον Κλοντ Λεβί-Στρος πρωτάκουσα την περίοδο της δικτατορίας από τον αείμνηστο Γιώργο Μουρέλο , καθηγητή Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ο οποίος υπήρξε προσωπικός του φίλος. Αργότερα είχαμε την τύχη να διαβάσουμε στα ελληνικά το magnum opus του Λεβί-Στρος «Η άγρια σκέψη», μεταφρασμένο θαυμάσια από τη μαθήτριά του Αλκη Κυριακίδου Νέστορος, η οποία πέθανε πρόωρα χτυπημένη από την επάρατο.

Ο Λεβί-Στρος ανήκε στις προσωπικότητες που μόνο θαυμασμό προκαλούν. Οι οφειλές των νεότερων γάλλων διανοουμένων αλλά και των συγχρόνων του είναι τεράστιες και αποτελούν θέμα έρευνας που θα συνεχίζεται για πολλά χρόνια. Ο Φουκό, λόγου χάρη, προϋποθέτει τον Λεβί-Στρος, όπως άλλωστε και ο Ντεριντά . Μόνον ο Σαρτρ, ο οποίος δεν ανεχόταν κανέναν ο οποίος αμφισβητούσε με το έργο και την παρουσία του τον μύθο του, συγκρούστηκε ανοικτά με τον Λεβί-Στρος. Σήμερα ο Σαρτρ δεν επηρεάζει πλέον σχεδόν κανέναν, όχι όμως και ο Λεβί-Στρος, ο μαρξισμός του οποίου δένεται αράγιστα με τον στρουκτουραλισμό και τη χρήση γλωσσικών προτύπων για την ερμηνεία των μύθων, την ανάλυση των αντιθέτων και τη σχέση των πολιτισμικών προτύπων με τη ζωή στις πρωτόγονες κοινωνίες. Ουδείς πριν από αυτόν θα μπορούσε έστω και να διανοηθεί ότι υπάρχει οργανική σχέση ανάμεσα στο παραμύθι της Σταχτοπούτας και στους μύθους των Ινδιάνων της Αμερικής.

Περισσότερες από τρεις δεκαετίες πέρασε ο Λεβί-Στρος μελετώντας από κοντά τη ζωή και τη συμπεριφορά των φυλών του Αμαζονίου και των Ινδιάνων της Αμερικής προκειμένου να διατυπώσει τις απόψεις του για τον πολιτισμό και τις νοητικές λειτουργίες και να τις συνδέσει με τα ζητήματα της Ιστορίας και των κοινωνικών αλλαγών.

O Λεβί-Στρος δεν ήταν όμως μόνο σπουδαίος επιστήμονας αλλά και εξαίρετος αφηγητής. Αλλωστε στο ευρύτερο κοινό έγινε γνωστός με το βιβλίο του «Θλιβεροί Τροπικοί», ένα θαυμάσιο οδοιπορικό στον χώρο και στον χρόνο, όπου κατέγραφε τις εμπειρίες των ετών που πέρασε αυτοεξόριστος, τις σκέψεις του για τη ζωή, τον κόσμο και την τέχνη καθώς και τον τρόπο με τον οποίον προσέγγιζε και ανέλυε τη ζωή των φυλών στον Αμαζόνιο.

Η ανάλυση των σταθερών δομών του μύθου, που εκφράζεται με πλήθος παραλλαγών, υπήρξε η μεγάλη επανάσταση στην κοινωνική ανθρωπολογία.

Η αριστοτεχνική χρήση των αντιθέτων στην ανθρωπολογία ήταν επίσης κάτι νέο. Η καθιέρωση, για παράδειγμα, της ιδέας των μητρικών δομών από τον Τσόμσκι (η δυνατότητα, δηλαδή, να χρησιμοποιεί κανείς σωστά τη μητρική του γλώσσα χωρίς να ανακαλεί τον κανόνα) οφείλει πολλά στον ΛεβίΣτρος. Δεν είναι ακόμη τυχαίο ότι ο ήρεμος πεσιμισμός του δεν τον επηρέασε στις προσπάθειές του να θεμελιωθεί η κοινωνική ανθρωπολογία ως επιστήμη, αρχικώς στη Γαλλία και στη συνέχεια στον υπόλοιπο κόσμο.

Ούτε το ότι ενέπνευσε τους υπερρεαλιστές, αφού θεωρούσε ότι το ανθρώπινο γένος δεν είχε κανένα δικαίωμα να απολαμβάνει μια ιδιαίτερη θέση στον κόσμο, υποστηρίζοντας πως, κατακερματίζοντας μέσα στους αιώνες τόσες δομές, θα έφθανε στο σημείο να τις καταστήσει ανίκανες να συγκροτήσουν ένα οργανικό σύνολο και ως εκ τούτου το γένος αυτό είναι προορισμένο να αυτοκαταστραφεί.

Θ υμούμαι τώρα τι μου είχε πει ο Νικόλαος Κάλας στη Νέα Υόρκη απαντώντας στην απορία μου γιατί θεωρούσε τον Λεβί-Στρος σημαντικότερο από μια πρώτης γραμμής αμερικανίδα ανθρωπολόγο, τη Μάργκαρετ Μιντ , στην οποία επιπλέον ο Κάλας όφειλε πολλά: «Δεν υπάρχει θέμα σύγκρισης. Η Μιντ ήταν σπουδαία γυναίκα, αλλά ο Στρος έφτιαξε ένα σύστημα αρραγές. Ηταν ο πρώτος που συνέδεσε την ανθρωπολογία με την τέχνη, δημιουργώντας μια νέα μυθολογία για τον 20ό αιώνα».

Σημάδεψε την κουλτούρα του 20ού αιώνα

Ο Κλοντ Λεβί-Στρος γεννήθηκε στις Βρυξέλλες το 1908. Σπούδασε νομικά και φιλοσοφία στη Σορβόννη, εργάστηκε για ένα διάστημα στη μέση εκπαίδευση και το 1935 ταξίδεψε στη Βραζιλία, όπου έζησε ως το 1939 διεξάγοντας τις πρώτες εθνογραφικές έρευνές του. Το 1939, με το ξέσπασμα του Β Δ Παγκοσμίου Πολέμου, επέστρεψε στη Γαλλία για να πάρει μέρος στον πόλεμο αλλά μετά την παράδοσή της στους Γερμανούς ο εβραίος Λεβί-Στρος εκπατρίστηκε και, όπως πολλοί άλλοι γάλλοι διανοούμενοι, κατέληξε στη Νέα Υόρκη. Εκεί συνδέθηκε με τον γλωσσολόγο Γιάκομπσον, εκείνος όμως που επέδρασε στη σκέψη του ήταν ένας άλλος σημαντικός ανθρωπολόγος, ο Φραντς Μπόας. Στο Παρίσι ο Στρος επέστρεψε το 1948, χρονιά κατά την οποία έλαβε και το διδακτορικό του από τη Σορβόννη. Το ακαδημαϊκό και συγγραφικό του έργο είναι τεράστιο. Οταν, το 1971, η Γαλλική Ακαδημία τον εξέλεγε μέλος της, δεν έπραττε παρά το αυτονόητο. Να επιβραβεύσει, δηλαδή, ένα έργο που σημάδεψε την εποχή του, τη σκέψη των συγχρόνων του, την επιστημονική έρευνα και την κουλτούρα στο σύνολό της.

άρθρο απο το ΒΗΜΑ, 4.11.2009 ΤΟΥ Α.ΒΙΣΤΩΝΙΤΗ

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Γλυκύ μου Εαρ....

Στο κοιμητήριο του Άγιο Παντελεήμονα έγινε χθες το μεσημέρι η ταφή της οικογένειας που ξεκληρίστηκε από το ναυάγιο, αφού πνίγηκαν η μητέρα και τα τρία ανήλικα παιδιά της, ενώ αγνοείται ο 33χρονος πατέρας. Στην τελετή παρευρέθηκαν όλοι οι επιζήσαντες από το τραγικό ναυάγιο, για να αποχαιρετήσουν τους ανθρώπους με τους οποίους ξεκίνησαν μαζί αυτό το ταξίδι για τη νέα ζωή, που κατέληξε σε εφιάλτη.Τραγική φιγούρα ο 14χρονος που έχασε μάνα και αδελφή μέσα στη θάλασσά, ενώ αγνοείται και ο εξάχρονος αδελφός του. Η ταφή της μητέρας και της αδελφής του θα γίνει σήμερα, εκείνος όμως έκλαιγε με λυγμούς για τα τρία παιδιά και τη γυναίκα με τους οποίους δυο μέρες πριν βρισκόταν στην ίδια βάρκα, και χάθηκαν όπως χάθηκαν και οι δικοί του συγγενείς. Ο πατέρας του βρίσκεται στο Ιράν μαζί με έναν ακόμη μικρότερο αδελφό του. Είχαν ξεκινήσει όλοι μαζί από το Αφγανιστάν, στη διαδρομή όμως χάθηκαν. Ήδη οι ανθρωπιστικές οργανώσεις στη Μυτιλήνη έχουν ξεκινήσει διαδικασίες προκειμένου ο 14χρονος να επιστρέψει κοντά στον πατέρα και τον αδελφό του. Και από εκεί, όμως, θα πρέπει να ξεκινήσουν ξανά το ταξίδι της αναζήτησης μιας νέας πατρίδας, αφού η ιρανική κυβέρνηση έχει δώσει τελεσίγραφο σε όλους τους μετανάστες να εγκαταλείψουν το συντομότερο τη χώρα.
Ήρθε ένας πατέρας…Από τη Γερμανία έφθασε στη Μυτιλήνη ο πατέρας μια άλλης οικογένειας από την οποία χάθηκαν η μητέρα και η κόρη. Ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί να πιστέψει την τραγωδία που βρήκε την οικογένειά του. Είχε εγκατασταθεί στη Γερμανία και ξεκίνησε τις διαδικασίες για να πάρει τη γυναίκα και το παιδί του κοντά του με το νόμιμο τρόπο, όμως διαπίστωσε ότι θα χρειάζονταν χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία και ένας κυκεώνας γραφειοκρατίας που μπορεί να μην είχε και κανένα αποτέλεσμα. Έτσι επέλεξε τον πιο «σύντομο» δρόμο, μέσω των δουλεμπορικών κυκλωμάτων της Τουρκίας. Η γυναίκα και το παιδί του ήταν μέσα στη μοιραία βάρκα και όταν θα έφθαναν στη Μυτιλήνη, θα πήγαιναν στην Αθήνα και από εκεί θα πήγαιναν κοντά του στη Γερμανία. Η μοίρα, όμως, είχε άλλα σχέδια. Ήρθε χθες για να πάρει τις σορούς της γυναίκας και των παιδιών του και να τις κηδέψει στη Γερμανία ή πίσω στην πατρίδα τους το Αφγανιστάν.Στο κοιμητήριο του Αγίου Παντελεήμονα για το τελευταίο αντίο ήταν χθες όλοι εκεί. Όλοι όσοι έζησαν την τραγωδία της περασμένης Τρίτης. Μια μητέρα με το περίπου ενός έτους παιδί στην αγκαλιά της, και το σύζυγό της, κατάφεραν να επιζήσουν. Δεν μπορεί να πιστέψει την περιπέτεια που έζησε, δεν μπορεί να ξεχάσει τις εφιαλτικές στιγμές, τη μάχη για επιβίωση και τους ανθρώπους δίπλα της που είδε να χάνονται. Κρατώντας το παιδί της στην αγκαλιά της, βρέθηκε στον Άγιο Παντελεήμονα για να αποχαιρετήσει τους ανθρώπους που χάθηκαν.
Το τελετουργικό Πρώτα έγινε η ταφή των τριών παιδιών και τελευταίας της μητέρας. Για κάθε έναν ακολουθούνταν το ίδιο τελετουργικό. Οι σοροί ήταν τυλιγμένοι σε ένα λευκό σεντόνι, από πάνω τοποθετούνταν ένα άλλο ύφασμα και ακούγοταν οι ευχές και τα λόγια του αποχαιρετισμού για κάθε νεκρό.Στη συνέχεια τοποθετούνταν μερικά κομμάτια μάρμαρο πάνω από τους νεκρούς και σκέπαζαν τους τάφους με χώμα. Σε μια πλακίτσα οι επιζήσαντες έγραφαν τα ονόματά τους. Ό,τι γνώριζε ο καθένας, ό,τι πρόλαβε να γνωρίζει στο ταξίδι μερικών ωρών που βρέθηκαν μαζί από τα παράλια της Τουρκίας μέχρι τις ακτές της Λέσβου. Ένα κομμάτι ύφασμα ένωνε την πάνω με την κάτω πλευρά του τάφου και ένα λευκό τριαντάφυλλο πάνω από κάθε μνήμα. Η τελετή κράτησε συνολικά δυο ώρες περίπου.Σήμερα θα πραγματοποιηθεί η ταφή της μητέρας και τους αδελφής του 14χρονου Αφγανού που σώθηκε από το ναυάγιο.Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις βρίσκονται στο πλευρό των εννιά επιζώντων του τραγικού ατυχήματος και καταβάλλεται προσπάθεια να τους παρασχεθεί κάθε δυνατή βοήθεια και υποστήριξη μέχρι να φύγουν από το νησί. Όλοι τους παραμένουν στο ξενοδοχείο «Ζαΐρα» με ευθύνη της νομαρχίας.

Απο την εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της Π. Γιακουμή



Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Οι πατρίδες των άλλων...

Αναρωτιόμουν πώς τελικά το δικαίωμα στη ζωή ή ακόμα και σε μια καλύτερη ζωή μπορεί να χαρακτηριστεί "λαθραίο" ... Και το λέω αυτό γιατί πράγματι με πολύ ευκολία οι άνθρωποι που μετακινούνται διεκδικώντας το απο μια χώρα στην άλλη διατηρώντας παράλληλα την ελπίδα μιάς καλύτερης ζωής ή ακόμα της απλής επιβίωσης λέγονται "λαθρομετανάστες"! Μήπως, δηλαδή, οι άλλοι, όλοι εμείς, οι καθ' όλα νόμιμοι πολίτες, εάν βρισκόμασταν στην θέση τους, δεν θα κάναμε ακριβώς το ίδιο που κάνουν αυτοί; ' Η μήπως έχουμε τη ψευδαίσθηση οτι οι χώρες που βρίσκονται σε συνεχή εμπόλεμη δράση αποφασίζουν εντελώς μόνες για τη τύχη των πολιτών τους και όχι με τη συνέργεια ημών των 'νομίμων' που είτε πέρνουμε θέση είτε απλά σιωπούμε μέσα στη δική μας βολή ή ανάγκη.

Μόλις χθές 5 παιδιά και τρείς γυναίκες ανασύρθηκαν νεκροί στη περιοχή Ακρωτήριο Κόρακα στη Μυτιλήνη. Η 'τύχη' τους ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη μέσα απο τις πολιτικές της ίδιας τους της πατρίδας αλλά και όλων όσων ανέχονται τις πατρίδες των άλλων.... Γιατί οι πατρίδες των άλλων δεν μπορεί παρά να είναι και δικές μας πατρίδες σε θέματα που αφορούν ανθρώπινα δικαιώματα, ειδικά σήμερα, που ο παγκόσμιος χάρτης διαγράφεται τόσο εγγύς όσο ποτέ άλλοτε....Δεν μπορεί, λοιπόν, το εμπόριο να είναι 'κοινό' αλλά η ανθρώπινη ζωή να είναι χώρια. Δεν μπορεί το δικαίωμα να επιβιώνεις να αφορά μόνο εμάς κι όχι τους συνανθρώπους μας. Η ελευθερία δεν είναι ένα επιμεριστικά διαθέσιμο δικαίωμα. Το παιδί του άλλου δεν παύει να είναι ΠΑΙΔΙ!

Στη Μυτιλήνη τα δύο μεγάλα κόμματα δεν έχουν ποτέ ασχοληθεί σοβαρά με αυτό που λέγεται "χώρος υποδοχής". Πρόσφατα μόνον, ο νέος υφυπουργός της κυβέρνησης, κ. Σ. Βούγιας επισκέφθηκε τη ΠΑΓΑΝΗ. Λίγες ώρες αργότερα ξέσπασε νέα εξέγερση και αστυνομικοί εμφανίστηκαν να έχουν χτυπήσει 17χρονο Αφγανό. Τι αποδεικνύει αυτό; Απλά οτι η δουλειά για αλλαγή νοοτροπίας στην αντιμετώπιση ΚΑΙ στα θέματα "υποδοχής" μεταναστών δεν αλλάζει μόνο με επισκέψεις. Θέλει δουλειά μέσα στην Κοινωνία και συμμετοχή του Πολίτη. Αμφιβάλλω αν τα κόμματα πράγματι μπορούν να συμβάλλουν προς αυτή τη κατεύθυνση όταν η νοοτροπία της πλειοψηφίας των στελεχών μπορεί και να εμφορείται απο τέτοιου είδους νοοτροπίες....γιατί, αν όχι, πώς δικαιολογείται η ανοχή μιάς τέτοιας κατάστασης. Ακόμα και τα μικρότερα κόμματα δεν παίρνουν σαφείς θέσεις ή αν θέλετε δεν πράττουν σαφείς δράσεις. Δεν χρειάζεται πάντα να συνοδεύεσαι απο τον φακό για να αποδεικνύεις το ενδιαφέρον σου, ούτε κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος να εμφανίζεσαι εκ των υστέρων. Τα Δελτία Τύπου δεν είναι άλλοθι.

Τι να κάνουμε; Να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο ενοχλώντας τόσο τους ιθύνοντες όσο και τον τύπο. Με αιτίες και όχι με αφορμές. Με θέσεις κι όχι με ανακοινώσεις. Σταθερά κι όχι περαστικά έξω απο τα κλουβιά των μεταναστών. Δεν είναι λαθραίοι...αναγκάζονται να μην έχουν χαρτιά. Ισως να μην ήταν πάντα έτσι...στο δρόμο για αναζήτηση. Κάποτε μπορεί να είχαν ένα σπίτι, να πήγαιναν σχολείο και να είχαν μια οικογένεια. Να ξυπνούσαν κάθε πρωι για δουλειά, να πήγαιναν επισκέψεις σε φίλους, να τηρούσαν τα ήθη και τα έθιμά τους όπως κι εμείς. Να ζούσαν με ταυτότητα.

Οι πατρίδες των άλλων παραμένουν πατρίδες ακόμα κι όταν ο άλλος ξενιτεύεται. Ισως, μάλιστα, όταν επιστρέφει γιατί κανείς δεν θέλει να λείπει για πάντα, να φέρνει πίσω μαζί του και μια μικρή καλή ανάμνηση απο τη φιλοξενία που κάποιοι του πρόσφεραν για να μη χάσει την αξιοπρέπειά του.

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Οι κίνδυνοι της ενδοσκόπησης στο blogging

Μία συνέντευξη του Greert Lovink
sτον Παύλο Χατζόπουλο για το Re-public


Παύλος Χατζόπουλος: Είναι τα wikis το αντίθετο των blogs; Η δημιουργία μιας συλλογικής ευφυΐας ενάντια στον σολιψισμό;


Geert Lovink: Είναι ενδιαφέρον που τοποθετείτε τα blogs και τα wikis ως ανταγωνιστικούς παίκτες. Συνήθως, μέσα στην τρέλα του Web 2.0, blogs, wikis και ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης παρουσιάζονται ως συμπληρωματικές εφαρμογές. Η αλήθεια είναι ότι ο πολιτισμός των blogs, όπως υφίσταται αυτή τη στιγμή, εξυπηρετεί την ιδέα ‘είμαι το μόνο μυαλό που υπάρχει’. Στη μελέτη μου ‘Blogging, the Nihilist Impulse’ (Μπλόγκινγκ, η Μηδενιστική Παρόρμηση), αναλύω τη μπλογκοσφαίρα ως ιδιαίτερα ενδοσκοπική. Τα blogs αναδιαμορφώνουν τη μεταμοντέρνα τεχνολογική υποκειμενικότητα με τρόπο που δεν έχει ακόμη πλήρως ερευνηθεί. Γιατί; Επειδή το αποτέλεσμα θα ήταν εντελώς βαρετό. Γεγονός είναι ότι τα περισσότερα blogs έχουν διάρκεια ζωής δύο μηνών και συνεισφέρουν ελάχιστα στον φιλελεύθερο μύθο της εποχής μας που διακηρύσσει ότι οι bloggers είναι ‘πολίτες δημοσιογράφοι’. Είναι μια θλιβερή κατάσταση, ιδίως για την πρώτη και δεύτερη γενιά bloggers που πίστεψαν στη μεταξύ τους διασύνδεση και αλληλογραφία. Ωστόσο, από το 2004 η συνεργατική ατμόσφαιρα εξαφανίστηκε από την μπλογκοσφαίρα. Οι αρχικές αξίες χάθηκαν και η μπλογκοσφαίρα έγινε θορυβώδης και αυτό-διαφημιζόμενη.


Απομένει να δούμε κατά πόσον τα wikis θα ανακτήσουν τη χαμένη ‘συλλογική ευφυΐα’. Το blogging έγινε πρόγραμμα αυτό-αναφοράς. Εάν αφήσουμε απέξω τη συζήτηση για τη Wikipedia, τα wikis χρησιμεύουν περισσότερο ως εργαλείο και είναι πιο ανοιχτά από το μάλλον περιοριστικό λογισμικό blog που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι άνθρωποι. Πέραν τούτου, είναι προφανές ότι τόσο τα blogs όσο και τα wikis δυσκολεύονται να συμπεριλάβουν στην εικόνα τον ανταγωνιστή τους. Με τον ίδιο τρόπο που δεν συνδέεις το blog σου με τον εχθρό σου, δεν θέλεις ο ανταγωνιστής σου ή αυτός που σε απειλεί να σε αναστατώνει. Αυτό είναι γενικό πρόβλημα της έννοιας της ‘συλλογικής ευφυΐας’ που προέκυψε από την εκστατική κουλτούρα της δεκαετίας του 1990 των διαφόρων ηλιθίων που συζητούν, φυσικά, αλλά πάντα στο πλαίσιο να πετύχουν συναίνεση σε ένα πρόγραμμα που μοιράζονται από κοινού. Στην πραγματική ζωή, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν διαθέτουν ένα τέτοιο πρόγραμμα για να δουλέψουν σ’ αυτό. Μπορούμε μόνο να συζητήσουμε τη φύση των blogs και wikis μέσα σε περιορισμένα κοινωνικά δίκτυα και επομένως να συμφιλιωθούμε ξανά με την περιορισμένη εγκυρότητα της γνώσης και της ηθικής του.


Π.Χ.: Με ποιο τρόπο η διάδοση των ηλεκτρονικών συνεργατικών μεθόδων επιδρά στην πολιτική υποκειμενικότητα; Σηματοδοτεί μήπως ότι οι πολλοί γίνονται πολιτικά υποκείμενα;


G.L.: Είναι ίσως γνωστό ότι δεν υπερεκτιμώ το ρόλο των νέων τεχνολογιών των μέσων επικοινωνίας στην άνοδο πολιτικών σχηματισμών. Τα τακτικά μέσα επικοινωνίας μπορούν να παίξουν έναν ενδιαφέροντα, επικουρικό ρόλο στην καθημερινή ζωή των κοινωνικών κινημάτων. Ωστόσο, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σε σχέση με τις προσδοκίες ότι τα δικτυακά γκάτζετς μπορούν αιφνιδίως να δημιουργήσουν δυσαρέσκεια κι ύστερα να μετατρέψουν αυτή την απειλητική και ανατρεπτική δυναμική σε κάποια μορφή οργάνωσης. Οφείλουμε να είμαστε συγκρατημένοι και να εκφραζόμαστε ευθαρσώς ενάντια σε όλες τις σχεδόν τεχνο-ντετερμινιστικές προσδοκίες που μας απομακρύνουν απλώς από τα πιο συναφή ζητήματα. Εμείς, οι καλλιτέχνες, οι ακτιβιστές και οι κριτικοί πρέπει να πούμε σταματήστε μια για πάντα! Η αλήθεια είναι ότι μελετάμε τη νομοθεσία για τα Μέσα Επικοινωνίας, ότι προσπαθούμε να εφεύρουμε εναλλακτική διασύνδεση και λογισμικό, να αναπτύξουμε εναλλακτικό περιεχόμενο, να στήσουμε blogs και wikis για κάθε είδους αγώνα, αλλά εμείς οι εργαζόμενοι στην τεχνολογία καλούμαστε να λύσουμε τα μεγάλα πολιτικά προβλήματα της εποχής μας. Πρέπει να προωθήσουμε μια νέα ταπεινότητα στα μέσα επικοινωνίας. Είναι αλήθεια ότι τα (νέα) μέσα επικοινωνίας μπορούν να συμβάλουν σε μια λύση αλλά δεν μπορούμε να προσδοκούμε πάρα πολλά από τα δίκτυα και την επικοινωνία. Από τη στιγμή που οι πολλοί είναι έξω στους δρόμους, ναι, μπορούν να κάνουν την καλύτερη χρήση των τεχνολογιών του έξυπνου όχλου (smart mob), αλλά πρέπει να επιμείνουμε πως όταν πρόκειται για αλλαγή, η πολιτική και η εξουσία είναι οι πρωταγωνιστές.


Π.Χ.: Ποια είναι σήμερα η σχέση ανάμεσα στα δίκτυα ελεύθερης συνεργασίας και τους παραδοσιακούς θεσμούς;


G.L.: Είναι ακόμη νωρίς, αλλά είναι η αλλαγή είναι ορατή, ιδίως στον κόσμο των εταιριών. Οι πολιτιστικοί θεσμοί, ο εκπαιδευτικός τομέας και οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις υστερούν, αλλά αποτελεί μάλλον έκπληξη καθώς η πρωτοπορία έχει μπει στο παιχνίδι εδώ και πολύ καιρό. Οι μάχες στις καλλιτεχνικές σχολές και τον πολιτιστικό τομέα είναι θλιβερές, καθώς υπάρχει πραγματική αντίσταση, κυρίως απ’ την πλευρά της κυρίαρχης γενιάς των ‘μπέιμπι μπούμερς’, να τα παρατήσουμε και να δεχτούμε την ευχάριστη πλευρά, το σχιζο-παραγωγικό στοιχείο των τεχνολογιών της δικτύωσης. Είναι θέμα ελέγχου και καχυποψίας, αν δείτε, για παράδειγμα, πώς οι παρανοϊκοί γραφειοκράτες και τα ηλίθια εκτελεστικά όργανά τους αντιδρούν στην άνοδο των wifi δικτύων. Μεταχειρίζονται τους χρήστες σαν εγκληματίες, εάν όχι τρομοκράτες. Ορισμένα τμήματα του επιχειρηματικού κόσμου είναι πιο ανοιχτά. Λυπάμαι που το λέω αυτό, ιδίως επειδή προτίθενται να πειραματιστούν για να δουν πώς μπορούν να αποσπάσουν αξία από τη μπλογκοσφαίρα και τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό σημαίνει, εν μέρει, μελέτη των κανόνων σύμφωνα με τους οποίους η εφαρμογή του Web 2.0 έγινε και μπορεί να προσελκύσει εκατομμύρια χρήστες.


Τα δίκτυα ελεύθερης συνεργασίας δεν αποτελούν απειλή για τους παραδοσιακούς θεσμούς, γιατί δεν έχουν πόρους. Το γεγονός ότι είναι περιθωριακά, μη ορατά, θα μπορούσε να αποτελεί μυθική πηγή, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Αν εξαιρέσουμε τους συμμετέχοντες, για τους οποίους το παιχνίδι, blog ή δίκτυο, έχει εξαιρετική σημασία, η ελεύθερη συνεργασία στοχεύει στη διανεμημένη εξουσία. Δεν εννοώ ότι η εξουσία ως τέτοια εξαφανίζεται, αλλά υπάρχει σίγουρα μια μεταβολή, από το επίσημο στο ανεπίσημο, από τις υπεύθυνες δομές σε μια εθελοντική, προσωρινή διασύνδεση. Πρέπει να συμφιλιωθούμε ξανά με το γεγονός ότι αυτή η δομή υπονομεύει το κατεστημένο αλλά όχι μέσω αναγνωρίσιμων μορφών αντίστασης. Συχνά, το στοιχείο ‘αντί’ λείπει. Αυτό είναι που κάνει τους παραδοσιακούς, μη αναθεωρημένους αριστερούς τόσο καχύποπτους, καθώς αυτά τα δίκτυα κάνουν απλώς τη δουλειά τους και δεν προσαρμόζονται στη μια ή την άλλη ιδεολογία, είτε είναι νεοφιλελεύθερη είτε αυτόνομη μαρξιστική. Η αοριστία τους ξεφεύγει από οποιαδήποτε προσπάθεια αποδόμησης της πρόθεσή τους, είτε ως πρωτο-καπιταλιστικής είτε ως ανατρεπτικής.


Π.Χ.: Όλη αυτή η υπερβολική δημοσιότητα για τα νέα ηλεκτρονικά συνεργατικά εργαλεία πηγάζει από την τάση τους ενάντια στις μη ιεραρχικές δομές;


G.L.: Η υπερβολική δημοσιότητα για το Web 2.0 και το YouTube ειδικότερα καθοδηγείται από τα παραδοσιακά μέσα επικοινωνίας που πανικοβάλλονται και αισθάνονται την ανάγκη να προλάβουν να επανακτήσουν τον έλεγχο. Η υπερβολική δημοσιότητα δεν είναι χαρακτηριστικό του Ίντερνετ. Οι συστάσεις είναι (και μπορούν να προκαλέσουν εκατομμύρια χτυπήματα), όπως και η εισδοχή (ειδήσεων). Η αξιολόγηση, επίσης. Όλα αυτά τα φαινόμενα δεν οδηγούν σε υπερβολική δημοσιότητα αλλά σε διασκορπισμένες μάζες ή (ηλεκτρονικά) πλήθη, όπως αποκαλούνται στις μέρες μας. Όπως και στο παρελθόν, τα πλήθη συγκεντρώνονται, και μετά, γρήγορα, εξαφανίζονται ξανά. Έχω εκπαιδευτεί στην ψυχολογία της μάζας και δεν εγκατέλειψα ποτέ αυτό το πεδίο, μολονότι δεν υφίσταται πια στον ακαδημαϊκό κόσμο. Μέσω του Βίλχελμ Ράιχ είναι ένα επιστημονικό αντικείμενο συνδεδεμένο με την άνοδο του φασισμού, αλλά κάποτε αποτελούσε γενική γνώση που εφαρμοζόταν σε όλα τα είδη των κοινωνικών, ιστορικών και πολιτικών συμβάντων. Η ψυχολογία της μάζας εμφανίστηκε στο τέλος του 19ου αιώνα και εξαφανίστηκε στη δεκαετία του 1980, κυρίως λόγω της ανόδου των μέσων επικοινωνίας και των επικοινωνιακών σπουδών. Τώρα έχει έρθει η ώρα για την επιστροφή της ψυχολογίας της μάζας, για το απλό γεγονός ότι τα μέσα επικοινωνίας γίνονται κοινωνικά, χαρακτηρίζονται ως ‘συμμετοχικός πολιτισμός’ και επομένως πρέπει να μελετηθούν οι υποκείμενες δυναμικές.


Τα πλήθη αναπτύσσονται οργανικά και είναι αόρατα μέχρι τη στιγμή που προκαλούν θόρυβο. Αυτό εννοείτε με το μη ιεραρχικό; Ίσως η μη ιεραρχική φύση στην οποία αναφερθήκατε να είναι η λιγότερο κατανοητή και πιο δύσκολη πτυχή της δικτύωσης. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να μην την υμνούμε, καθώς είναι προφανές ότι αποτρέπει τους ανθρώπους από βαθύτερους, βιώσιμους δεσμούς και παρεμποδίζει τις προσπάθειες οργάνωσης της δυσαρέσκειας. Η ρευστότητά της είναι καλή για λίγο, αλλά έπειτα αποκαλύπτεται ως μη δέσμευση, που τροφοδοτεί ακόμη περισσότερο μια νοοτροπία φυγής.


Π.Χ.: Είναι οι wiki κοινότητες ‘οργανωμένα δίκτυα’ στη δράση; Ή τουλάχιστον έχουν τη δυνατότητα να γίνουν;


G.L.: Τα wiki νεφελώματα θα μπορούσαν δυνητικά να εξελιχθούν σε μια άλλη κοινωνική μορφή, αλλά μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν στοιχεία για μια τέτοια υπόθεση. Αυτό που τα wikis καταφέρνουν να κάνουν είναι να βοηθούν διεσπαρμένες ομάδες στο έργο της επιμέλειας. Όσο μικρότερη είναι η κοινότητα, τόσο πιο μικρές είναι οι προθεσμίες και τόσο καλύτερα μπορεί ένα wiki να χρησιμοποιηθεί. Όσο περισσότερες προσδοκίες προβάλλουμε για μια τέτοια εφαρμογή, τόσο προδικάζουμε την αποτυχία της. Αντί να κάνουμε υποθέσεις για τις δυνατότητές της, είναι καλύτερα να καθίσουμε λίγο ήσυχα, να μη μιλάμε και να παρατηρήσουμε τα wikis σε δράση. Η θέση μου είναι ότι τα wikis καθρεφτίζουν έναν πολιτισμό πραγματιστικής μη δέσμευσης. Πρόκειται για μια ανάμιξη χαμηλής έντασης. Δεν αναφέρομαι σε έλλειψη ενδιαφέροντος, μη δέσμευση, απολιτική αντιμετώπιση και άλλες παρόμοιες κατηγορίες. Κάποιος επιμελείται, προσθέτει, διαγράφει, αλλάζει ένα κείμενο και μετά σταματά. Είναι ώρα να σηκωθεί, να πιει έναν καφέ, να καπνίσει ένα τσιγάρο, να μιλήσει στο τηλέφωνο ή να κουβεντιάσει και να ξαναγυρίσει μπροστά στην οθόνη. Τα wikis λειτουργούν σε τέτοια ανεπίσημα, επί μέρους, με παράλληλες διαδικασίες περιβάλλοντα.

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Μπορούμε ακόμα να ασκούμε κριτική στην καταναλωτική κοινωνία;


του Πιέρ-Αντρέ Ταγκιέφ*

Στη δεκαετία του 1960, η πρωτοποριακή κριτική σκέψη, είτε νεομαρξιστική είτε ελευθεριακή, πρόκρινε την καταγγελία της «καταναλωτικής κοινωνίας» που υποτίθεται ότι ενσωμάτωνε τα άτομα ως παθητικούς καταναλωτές στην εμπορευματική κοινωνία, αποπολιτικοποιώντας τα και κάνοντάς τους πλύση εγκεφάλου, διαμέσου ενός πελώριου συστήματος γοητείας και διαφθοράς των πνευμάτων.

Η νέα ιδέα μιας υποδούλωσης μέσα στην και από την ευμάρεια διαδόθηκε στο πεδίο των διανοουμένων. Οι νεομαρξιστές θεωρητικοί της «αλλοτρίωσης» τής προσέδωσαν τα ευγενή φιλοσοφικά της διαπιστευτήρια. Η καταναλωτική προσταγή έγινε ο πρωταρχικός στόχος της κριτικής σκέψης, τροφοδοτούμενης από την αμφισβήτηση των αναρίθμητων «επίπλαστων αναγκών» που δημιουργούνται από το εμπορευματικό σύστημα. Η διανοητική εξέγερση κατά του «Συστήματος» στόχευε πριν απ' όλα την ομοιογενοποιητική ισχύ που του αποδιδόταν και την αύξουσα τεχνητότητα της ζωής που προϋπέθετε. Η επιβαλλόμενη ομοιογενοποίηση από μια ανώδυνη συμβολική βία, κατ' εικόνα της νέας σεξουαλικής καταπίεσης με φιλελεύθερο ή διαλλακτικό πρόσωπο, ιδού τι ήταν αυτό που εμφανιζόταν να σφραγίζει την ανάδυση ενός νέου ολοκληρωτισμού, την ομοιογενοποιητική ποδηγέτηση που προσιδίαζε στις «προηγμένες βιομηχανικές κοινωνίες». Ο φιλόσοφος-κοινωνιολόγος Ανρί Λεφέβρ κατάγγελλε «τη διευθυνόμενη γραφειοκρατική κοινωνία της κατανάλωσης» που εικόνιζε το αλα γαλλικά κράτος-πρόνοιας.

Η«αμφισβήτηση» των ριζοσπαστών διαμαρτυρόμενων έστρεφε τα βέλη της προς ένα σύνολο «αναγωγών» στιγματιζόμενων ως ακρωτηριασμών, εκπτωχεύσεων ή μη συνειδητών στερήσεων. Αλυσιδωτές «καταναλωτιστικές» αναγωγές: Ο άνθρωπος ανάγεται στην καταναλωτική του όρεξη, η ευτυχία στην κατανάλωση νέων πάντα αντικειμένων, η κουλτούρα στην κατανάλωση στανταρισμένων προϊόντων, σε ψυχαγωγικά θεάματα προσφερόμενα από την «κοινωνία του θεάματος» λιτανικά καταγγελλόμενης από τον Γκι Ντεμπόρ και τους οπαδούς του. Από εδώ απέρρεε και η ανάλυση του «μονοδιάστατου ανθρώπου» από τον Χέρμπερτ Μαρκούζε, που πάραυτα συνεχίστηκε από την «αμφισβητησιακή γενιά» που αναγνωριζόταν μέσα σε αυτό το «εναλλακτικό» κράμα απαισιοδοξίας και ουτοπισμού (η σωτηρία διαμέσου των νέων, των μη Δυτικών, των γυναικών, των περιθωριακών). Η κριτική ανάλυση της «πολιτισμικής βιομηχανίας», σύμφωνα με την έκφραση που εισήγαγε ο Τέοντορ Αντόρνο, επιβλήθηκε ως ένα από τα πρωταρχικά θεωρητικά εργαλεία αυτής της «μεγάλης άρνησης» που εξαγγέλθηκε έναντι της «καταναλωτικής κοινωνίας».

Αυτό το κίνημα της «ριζοσπαστικής» κριτικής σκέψης κορυφώθηκε τον Μάη του '68. Εντούτοις, κάτω από τις προβαλλόμενες γιορταστικές διεκδικήσεις διαφαίνονταν ορισμένα αιτήματα λιτότητας και ολιγαρκούς βίου, φέροντας σε πρώτη σειρά το πνεύμα ισότητας και συνεργατικότητας στο εσωτερικό μικρών αυτόνομων ομάδων, των οποίων «ο κοινοτικός βίος», εκτός των ορίων του «Συστήματος» (μισθωτή εργασία, τριαδική οικογένεια, εθνικό συναίσθημα), συνιστούσε μια απόπειρα πραγματοποίησης στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Οταν όμως οι ουτοπίες εκπληρώνονται, αδράχνονται αναπόφευκτα από το διαστροφικό αποτέλεσμα. Οι ουτοπικές «κοινότητες» διαλύθηκαν, σαρωμένες από την ελκτική ισχύ του «Συστήματος» (πρώτα το χρήμα). Ανθρωπολογική εκδίκηση της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Οι «αμφισβητίες» του '68, μεγάλοι καταναλωτές ουτοπιών, σε μεγάλο αριθμό ενσωματώθηκαν στο «Σύστημα» τη δεκαετία του 1970 και κατέλαβαν θέσεις εξουσίας, πράγμα που μπορούσε να κάνει κάποιον να πιστέψει ότι θα το άλλαζαν από τα μέσα. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Η «καταναλωτική κοινωνία» πέτυχε να ενσωματώσει τις πιο αδιάλλακτες κριτικές τους και να εξουδετερώσει τους πιο αδυσώπητους εχθρούς της, ωθώντας αυτούς τους τελευταίους στην κόλαση της τρομοκρατικής δράσης ή της εξτρεμιστικής εγκληματικότητας («Αμεση Δράση»). Ενισχύθηκε μάλιστα μέσω της εξάσκησης της ιδιότητάς της να αφομοιώνει σε όλα τα επίπεδα το ετερογενές, το παραβατικό, το ανυπότακτο, το εξεγερμένο. Εμβληματικό διαλογικό αποτέλεσμα, η έκφραση «πολιτισμική βιομηχανία» έχασε την κριτική της φορά που είχε στις αριστερίστικες χρήσεις της για να μεταλλαχθεί σε κοινότοπο περιγραφικό όρο της διοικητικής και διαχειριστικής γλώσσας.

Η περιφρονημένη και μισητή «καταναλωτική κοινωνία» έγινε τεράστια επιδοτούμενη επιχείρηση, κρατική υπόθεση. Η εξομάλυνση επιταχύνθηκε μέχρι του να χαθεί κάθε νόημα στην αντίθεση Αριστερά-Δεξιά: από δρόμους που κανείς δεν περίμενε, η Αριστερά πέρασε ασυναίσθητα στο στρατόπεδο της συντήρησης και της υπεράσπισης του status quo («υπεράσπιση των κεκτημένων»), ενώ η Δεξιά ταυτοποιούνταν με αγαλλίαση σε αυτό της αλλαγής («όλα είναι εφικτά»). Ο σοσιαλισμός έπαψε να δρα ως μυστικό που συνεγείρει τις ψυχές, για να μην είναι πλέον παρά μια μετριοπαθής τεχνική αναδιανομής του πλούτου που επιτρέπει σε επαγγελματίες δημαγωγούς να κερδίζουν τις εκλογές. Βέβαια, η Αριστερά παραμένει μία φίρμα, αλλά η ιδεολογική της «αξία» είναι σε πτώση. Γιατί η πίστη ότι η σωτηρία θα έλθει μέσω της αναδιανομής, τελευταίο απομεινάρι της σοσιαλιστικής ουτοπίας, αντικαταστάθηκε από τη λυτρωτική πίστη στη «ρύθμιση», που εκθειάζεται από τη Δεξιά και την Αριστερά ταυτόχρονα.

Παρ' όλα αυτά, μπορεί κανείς να φανταστεί, χωρίς να γελάσει, την ανάδυση ενός μαζικού μαχητικού ενθουσιασμού υπέρ της «παγκόσμιας ρύθμισης»; Κάτι ακόμα πιο σημαντικό: Στις δεκαετίες 1990 και 2000, ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ακροαριστερά και ακροδεξιά εξαλείφθηκε στο επίπεδο του λόγου, στο εξής τα δύο άκρα επικοινωνούν στο μίσος κατά του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, της «ιμπεριαλιστικής Δύσης», της υπό «σιωνιστικό» έλεγχο Αμερικής και βέβαια του Ισραήλ. Αυτό το νέο στρατόπεδο της ριζοσπαστικής αμφισβήτησης, συσπειρώνοντας τους ανατρεπτικούς και τους επαναστάτες κάθε διανοητικής προέλευσης, εκτρέπεται ενίοτε σε τρομακτικές συμμαχίες με τους ισλαμιστικούς κύκλους, οι οποίοι υποδέχθηκαν και επανερμήνευσαν την παλιά κληρονομιά του μαρξοειδούς τριτοκοσμισμού.

Ο συνολικός απολογισμός για τη γαλλική κοινωνία μπορεί να συνοψιστεί από μια απλή διαπίστωση, θριαμβευτικά διατυπωμένη, στα τέλη Σεπτεμβρίου 2009, από μια δημοσιογραφική ανακοίνωση: «Τα νοικοκυριά καταναλώνουν τρεις φορές περισσότερο από ό,τι πριν πενήντα χρόνια». Πράγματι, αυτό είναι το αποτέλεσμα επίσημης μελέτης για την κατανάλωση των Γάλλων μεταξύ 1960 και 2007. Εκεί, μαθαίνουμε ότι τα γαλλικά νοικοκυριά καταναλώνουν περισσότερο, αλλά διαφορετικά: ξοδεύουν λιγότερα για τη διατροφή τους ή την ένδυσή τους και περισσότερα για την κατοικία τους, τις μετακινήσεις τους, την επικοινωνία τους, την υγεία τους και την «ψυχαγωγία» τους (όρος που τείνει να υποκαταστήσει την στα αζήτητα λέξη «κουλτούρα»). Βέβαια, οι καταναλωτές δεν θέτουν ερωτήσεις, αλλά ξέρουν να απαντούν τουλάχιστον σε μία: «Τι να επιλέξω;». Η «φιλοεπιλεκτική» ιδεολογία είναι η αυθόρμητη ιδεολογία των γνωστικών καταναλωτών. Στο εξής, ο καταναλωτισμός είναι μέσα σε όλα τα μυαλά, η αμφισβητησιακή ουτοπία των '60ς κατέφυγε στο υπερ-περιθωριακό δίκτυο των οπαδών της «αποανάπτυξης». Εξού και το συναινετικό δημοσιογραφικό σχόλιο: «Η κατανάλωση παραμένει ο μοχλός της οικονομίας μας».

Αποφύγαμε συνεπώς τα χειρότερα: Οι πολίτες μεταμορφώθηκαν όλοι σε καταναλωτές. Οι μόνες συγκρούσεις που πραγματικά τούς αντιπαραθέτουν σχετίζονται με την ανισότητα της πρόσβασής τους στα καταναλωτικά αγαθά. Πράγματι, η επιθυμία, ο φθόνος και η μνησικακία είναι πάθη που αντιστέκονται σε όλες τις ιστορικές ανατροπές. Η εξισωτιστική/καταναλωτιστική επαγρύπνηση πήρε τα πρωτεία από την αντιφασιστική επαγρύπνηση. Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από τη διάγνωση εκείνων, οι οποίοι σκέπτονται τη μετανεωτερικότητα ως «τέλος των μεγάλων αφηγήσεων»: Μια ακραία εξατομίκευση.

Από τη στιγμή που απελευθερώνονται των απελευθερωτικών μετα-αφηγήσεων του ανθρωπίνου είδους, οι Γάλλοι αντιπρόσωποι αυτού του τελευταίου δεν έχουν παρά να γίνουν συνδρομητές στο «60 εκατομμύρια καταναλωτές» («Το περιοδικό που ξαναδίνει την εξουσία στους καταναλωτές»). Ο τόσο αιτούμενος από τον Αριστοτέλη «αγαθός βίος» βρήκε τον τελικό του ορισμό: το «καλώς καταναλίσκειν» όλοι μαζί, με ισότητα ή σχεδόν με ισότητα. Αυτή είναι η άψυχη καρδιά της μεταμοντέρνας φρόνησης. Μένει να δούμε αν αυτή η υποβοηθούμενη ευτυχία θα αντισταθεί στα υποτιθέμενα προβλεπτά αποτελέσματα της κλιματικής υπερθέρμανσης όσο και στα βιαστικά μέτρα που λαμβάνονται για να την καταπολεμήσουν. Το μέλλον της ευτυχίας παραμένει αβέβαιο.

Μετάφραση: Ανδρέας Πανταζόπουλος

* Ο Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ είναι φιλόσοφος, ιστορικός των ιδεών και πολιτειολόγος, διευθυντής ερευνών στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών στο Παρίσι (CEVIPOF/CNRS). Το άρθρο δημοσιεύθηκε στη γαλλική εφημερίδα Le Figaro, 8/10/2009 απο τη σημερινή Ελευθεροτυπία

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

ΦΥΣΑΕΙ...!!!

Οπως και να το κάνουμε η νέα κυβέρνηση φαίνεται να φυσάει απο την πρώτη εβδομάδα. Παρά το γεγονός οτι, κατά τη προσωπική μου άποψη, τα πράγματα αλλάζουν "απο τα κάτω" ίσως η εποχή της επικοινωνίας να αλλάζει τα πράγματα κι "απο τα πάνω". Και το λέω αυτό γιατί, πολλές φορές, ο κόσμος χωμένος μέσα στη κυνικότητά του και την απομάκρυνσή του απο τα Κοινά χρειάζεται μια σκουντιά, ένα σπρώξιμο βρε αδελφέ οτι: Να! ξέρεις δεν είναι όλοι ίδιοι κι ότι κάποιοι τελικά σκέφτονται και πάρα πέρα απο τον μικρό εαυτό τους και την καρέκλα τους. Ξέρω...ξέρω!!! Πολλοί θα πείτε οτι είναι νωρίς...Κι εγω πιστεύω οτι είναι νωρίς πράγματι. Αλλά, όπως και να το κάνουμε ένας αέρας αισιοδοξίας υπάρχει. Ειδικά κάθε φορά που βλέπουμε να τηρούνται με συνέπεια πράγματα που μέχρι πριν δεν τα πολυπιστεύαμε μαθημένοι απο τα ψέμματα και την ανικανότητα να συνδυάζουν οι πολιτικοί μας έργα και πράξεις.
Κι όμως κάτι πάει να γίνει μετά απο τόσα χρόνια απραξίας. Και να δείς που ακόμα και η Παπαρήγα κινδυνεύει αντί ξυπνάει όπως επιθυμεί τις λαϊκές μάζες να θεωρείται πιά κι απο αυτές σχεδόν γραφική....
Τα πράγματα τελικά δεν αλλάζουν απο τη μια στιγμή στην άλλη. Αλλά αλλάζουν.
"Οταν το έργο αξίζει ο κόσμος θα το βρεί και θα στο φέρει πίσω".....

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

Σσσσττττ!!!!


Η αρχή μιάς κουβέντας για αργότερα.....
Η αλήθεια είναι οτι τα πράγματα έχουν αρχίσει να επιταχύνονται. Ετσι είναι οι καιροί της πράξης. Εστω αυτής της Α πράξης που αλλάζει το έργο, τους πρωταγωνιστές και, κυρίως, τους τίτλους που πέφτουν στη σκηνή.
Κι εκεί πράγματι πρέπει να κάνεις τις κατάλληλες κινήσεις. Ασπρο-Μαύρο...κι έπειτα ΜΑΤ.
Η αλήθεια είναι οτι το σκάκι είναι εγκαφαλική παιξιά. Τίποτα δεν είναι τυχαίο και, κυρίως, όλα μα όλα έχουν επιπτώσεις. Επομένως πρέπει να συγκεντρώνεσαι, να μεθοδεύεις και να έχεις στρατηγική για να νικήσεις.
Ολα αυτά ακριβώς γιατί το παιχνίδι άνοιξε και η παρτίδα είναι μπροστά. Οι παίκτες έχουν πάρει ήδη τη θέση τους. Το κοινό παρακολουθεί επισταμένως...και μια αλληγορική αλλά εκκοφαντική σιωπή αναμένει το σύνθημα της πρώτης κίνησης....
Η Πολιτική της σιωπής περνάει στη Πολιτική της πράξης....έστω της 1ης. Οπως και νάχει τούτο τον χειμώνα δεν θα πλήξουμε!


Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

Νο Βorders στη Λέσβο

Τρίτη 25-08-09

17:00 – 19:00
Ευρωπαϊκό Καθεστώς συνόρων και πολιτικές εξωτερικοποίησης
Εισαγωγικό εργαστήριο με καλεσμένους/ ακτιβιστές από την Ουκρανία, Μαρόκο, Μάλι, Μαυριτανία
Συντονισμός από την Conni από το refugee council/Hamburg και τον Hagen από το no one is illegal/Hanau.

19:00
Εναρκτήρια Συνέλευση

Τετάρτη 26-08-09

9:30 – 11:30 Συνέλευση

11:30- 13:30 Η κατάσταση των μεταναστών και των προσφύγων στην Ελλάδα: από τα σύνορα στο κέντρο των πόλεων. Εισηγήσεις από ομάδες αλληλεγγύης στην Ελλάδα

13:30> Μεσημεριανό

15:30-17:30 Δουβλίνο II – Νομοθεσία
Εισηγήσεις από την Gisela από το Caravan/Munich, Karl από το Pro Asyl/Frankfurt.

Παράλληλο εργαστήριο: Tech-workshop, από το sid.gr

19:00 > Ανοιχτή συζήτηση «Ευρωπαϊκό καθεστώς συνόρων: καταστολή και αντίσταση», στην πόλη της Μυτιλήνης, Πάρκο Κουλμπάρα

Πέμπτη 27-08-09

9:30 – 11:30 Συνέλευση

11:30- 13:30 Πρόσβαση στην προστασία και την ελευθερία μετακίνησης. Εμπειρίες από Ουκρανία/ Ουγγαρία, Ελλάδα/ Τουρκία, Ισπανία/ Μαρόκο, Ιταλία/ Λιβύη
Εισηγήσεις από τον Franck/London από το Border monitoring Project, Ουκρανία και Mamdou/Rabat από το Gadem.

13:30> Μεσημεριανό

15: OO- 17:O0 Frontexplode Συνέχιση της καμπάνιας ενάντια στη Frontex
Εισηγήσεις από τον Bernd Caravan/Munich, Vincent All included/Amsterdam
Παράλληλο εργαστήριο: Αόρατο Θέατρο
Από την Ειρήνη Καπτάνη

19:00 > Εκδηλώσεις, συζητήσεις, δράσεις σε διαφορετικά μέρη της Λέσβου
Αγιάσος > Εκδήλωση – συζήτηση «Μετανάστευση και εργασία»
Μόλυβος > Έκθεση Φωτογραφίας, Συζήτηση «Εμπειρίες και αντιστάσεις από διαφορετικά σημεία των Ευρωπαϊκών συνόρων»,
Επίσης εκδηλώσεις στο Πλωμάρι και στο Μανταμάδο.

Παρασκευή 28-08-09

9:30 – 11:30 Συνέλευση

Παράλληλα Εργαστήρια 11:30-14:00
1. Διακήρυξη της Μυτιλήνης –Πρόταση για ένα δια-εθνικό κάλεσμα που θα υποστηρίζει τα κινήματα των μεταναστών/ριων ενάντια στην αυξανόμενη ποινικοποίηση.
Εισηγήσεις από την Tanja Flash/Hamburg και τον Hagen no one is illegal/Hanau

2. Περνώντας τα σύνορα: νομικές διαστάσεις και προβληματισμοί
Εισήγηση από την Ομάδα Δικηγόρων για τα δικαιώματα Προσφύγων και Μεταναστών – Αθήνα

14:00> Μεσημεριανό

17:00> Συγκέντρωση έξω από το κέντρο κράτησης μεταναστών στην Παγανή
20:00> Διαδήλωση στο κέντρο της πόλης της Μυτιλήνης (σημείο συνάντησης Πλατεία Αλυσίδας)

Σάββατο 29-08-09

9:30 – 11:30 Συνέλευση

Παράλληλα Εργαστήρια 11:30-14:00
1. Χώρες καταγωγής
Εισηγήσεις από μετανάστες/ριες και πρόσφυγες που ζουν στην Ευρώπη (Ιράκ, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη)

2. Προετοιμασία της καμπάνιας ενάντια στο Παγκόσμιο Φόρουμ για τη Μετανάστευση και την Ανάπτυξη που θα γίνει το Νοέμβριο στην Αθήνα.
Εισήγηση από το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών.

3. Κλιματική δικαιοσύνη και κινητοποίηση για την Σύνοδο για το Κλίμα της Κοπενχάγης. Εισηγήσεις από την ομάδα clima/ Αθήνα και από τον Alexis από την Attac/Berlin.

14:00> Μεσημεριανό

Εκδηλώσεις στο λιμάνι
20:00> No Border Συναυλία στην πόλη της Μυτιλήνης (Πάρκο κοντά στην Νέα Μαρίνα, Μακρύς Γιαλός)

Κυριακή 30-08-09

9:30 – 11:30 Συνέλευση

11:30- 13:30 Εργασία και Μετανάστευση
Εισηγήσεις από το Frassanito Network/Bologna, Valery από το Justice for Janitors/Amsterdam, Dieter από το European Civic Forum/Vienna

13:30> Μεσημεριανό

13:30- 15:30 Βιοπολιτικά σύνορα και έλεγχος
Εισήγηση από τον Θοδωρή Σάρα

19:00> Ανοιχτή συζήτηση «Εργασία, επισφάλεια, μετανάστευση» στην πόλη της Μυτιλήνης, Πάρκο Κουλμπάρα
Συνημμένο




Κυριακή 9 Αυγούστου 2009

'Συνδαυλίζοντας το κακό'

Ο κόσμος δεν μας αγαπάει τους πολιτικούς. Είμαστε οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της εποχής μας.
Γ.Β.: Ο Καλλίμαχος είχε πει: «Εχθαίρω τα δημόσια». Υπάρχει μια καταστατική αρχή. Ο διοικούμενος κρίνει και αποδοκιμάζει συνήθως τον διοικούντα. Όμως εγώ πιστεύω ότι ακόμα μεγαλύτερο ρόλο στην κακή ποιότητα της ζωής μας παίζουν οι δημοσιογράφοι. Και συγγνώμη που είστε και δημοσιογράφος. Γνωρίζω πολιτικούς φιλοπάτριδες. Με το δικό τους ξερό κεφάλι. Ο καθένας με την άποψή του. Αλλά όταν ο δημοσιογράφος διαρκώς συνδαυλίζει το κακό, τότε συνδαυλίζει την απειλή και τη φρίκη.

του ποιητή Γ. Βαρβέρη απο τα σημερινά ΝΕΑ

Κυριακή 12 Ιουλίου 2009

NEVERLAND...


...έτσι ονόμαζε ο M. Jackson τη χώρα του...τη χώρα του Peter Pan. Τουλάχιστον αυτή ήταν μια χώρα της Ουτοπίας...που αναγνωρίζεται παρά το οξύμωρο του σχήματός της.
Στην Ελλάδα του 2009 η Χώρα του Ποτέ ή του Πουθενά (διαλέγετε...) είναι απερίγραπτη και αντιφατική περισσότερο απο τη χώρα του ταλαίπωρου βασιλιά της Pop. Πώς να μην είναι;;;

Ξημερώματα στο εξευρωπαϊσμένο αεροδρόμιο "Ελ. Βενιζέλος" τα σκυλάδικα του Caffe Ritazza συνοδεύεουν τον τελευταίο καφέ των τουριστών πριν απο την αναχώρηση. Την ίδια ώρα απαλή κλασική μουσική ανακατεμένη με τις αναγγελίες αφίξεων προσπαθεί να επιβληθεί. Κανείς δεν μιλάει....κανείς δεν ελέγχει...κανείς δεν ενδιαφέρεται.Τα σκυλάδικα του Mr. cafeteria έχουν προτεραιότητα.


Στις εφημερίδες ολοσέλιδα αφιερώματα στους φυλακισμένους -επιχειρηματίες που σχεδίαζαν να δραπετεύσουν στον Αγιο Μαυρίκιο....Στην TV κινητοσυνομιλίες -χωρίς ιδιαίτερο νόημα- αποστηθίζονται απο επαγγελματίες δημοσιογράφους με τους κατάλληλους τόνους για κατανόηση...:-) Δεν ξεπερνιέται το κους-κους των μεσημεριανών ούτε καν απο την αλλαγή τίτλων που ονομάζεται "Δελτίο Ειδήσεων"...


Ομόνοια: Πριν απο λίγο -εκεί που κάποτε ήταν το σιντριβάνι- μαζεμένοι μετανάστες, πρεζάκια, πόρνες ανάμεικτοι με τους περαστικούς. Αγνωστοι αλλά συγκεκριμένοι γυροβολούν σε μια κατ΄όνομα πολυπολιτισμική επαρχία της Ευρώπης που απολογείται πάντα εκ των υστέρων για τα εγκλήματά της...mea culpa...sea cupla...εν πάση περιπτώσει κάποιος αναλαμβάνει και τελειώνει το θέμα εκεί.

Η Βουλή παραμένει κλειστή στο λιοπύρι βράζοντας αναμενόμενα προαποφασισμένα ψέμματα για νομοσχέδια με τη συνδρομή μεγάλων πολυεθνικών. "Φύγε εσύ- Ελα εσύ" δεν ξέρω που θα βγάλει...άλλωστε θα έπρεπε να φαίνεται, έτσι δεν είναι; Ο Ανδρέας ήταν εφυής όπως και να το κάνουμε και γνώριζε τους Ελληνες, όντας ανάμεσά τους όταν βαρέθηκε τους ακαδημαϊκούς..."Τα μπάνια του λαού". Αλήθεια μη του τα χαλάτε.

Ετσι κι αλλιώς ο Ελληνας ξέρει και να παρηγορείται...
σφυρίζοντας!!!



Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Ο τόπος και το τρόπος

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ εξωθούν την Ελλάδα σε έναν μπερλουσκονισμό. Δηλαδή στην προϊούσα κυριαρχία των επιχειρηματιών ως δυνάμει εθνικών ηρώων. Αυτοί οι ελεύθεροι τύποι, είτε απολύουν εργαζομένους (για να μην κυβερνήσουν) είτε αγοράζουν (για να κυβερνήσουν) τη μισή Ελλάδα, σε ένα πράγμα διαφέρουν από τους πολιτικούς: αντιλαμβάνονται καθαρά ότι πίσω από τους δικαιικούς κανόνες υπάρχει ένας μηχανισμός διεύθυνσης που κυβερνά. Διότι αλλού συγκροτούνται οι λεγόμενες συντακτικές εξουσίες, πολύ πέραν των συνταγματικών αρθρώσεων και της έννοιας του δικαίου. Ο τόπος αυτός έχει από παλιά ένα όνομα: κέρδος. Αλλά και ο τρόπος έχει ένα όνομα: Ασυδοσία.
Του Γ. Βέλτσου απο τα σημερινά ΝΕΑ

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Κάλεσμα


Σε συνέχεια του προηγούμενου post
θα ήθελα να προτείνω απο τούτη δώ την 'άκρη' να ξεκινήσουμε μια προσπάθεια επαναπατρισμού των μαρμάρων του Παρθενώνα απο τη Μ. Βρετανία. Νομίζω οτι η κλοπή έχει κρατήσει αιώνες και πια δεν νομιμοποείται όχι γιατί μόνο έγινε το Μουσείο της Ακρόπολης αλλά και γιατί η αποικιοκρατία έχει σταματήσει, τουλάχιστον επισήμως, να υφίσταται.
Νομίζω οτι θα πρέπει να δραστηριοποιηθούμε απο το διαδίκτυο τόσο στον ελλαδικό αλλά κυρίως στον διεθνή χώρο ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ.
Οταν ένα μουσείο όπως το Βρετανικό Μουσείο κρατά τα ελληνικά μάρμαρα απλά για να γεμίζει τις αίθουσές του με το πρόσχημα οτι είναι 'οικουμενική' η φιλοξενία τους εκεί δεν καταλαβαίνουμε γιατί η Οικουμενικότητα δεν υφίσταται όταν αυτά φιλοξενούνται στον φυσικό τους χώρο απ' όπου έχουν αποκοληθεί βάρβαρα και χωρίς καν παραχώρηση απο το ελληνικό κράτος.
ΠΡΟΤΕΙΝΩ:
-Να αναρτήσουμε σε πρωτη φάση όλες και όλοι ένα κείμενο για το θέμα στα blogs μας ζητώντας να γυρίσουν τα μάρμαρα στον τόπο τους ή να κινητοποιηθούμε μέσω και πάλι διαδικτύου σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία ώστε όλα τα blogs να έχουν θέμα ανάρτησης πανελλαδικά την επιστροφή των μαρμάρων...όσοι και όσες το επιθυμούν και το κρίνουν σωστό
-Να στείλουμε μηνύματα σε bloggers του εξωτερικού και δη της Μ. Βρετανίας και, τέλος
-να διαμαρτυρηθούμε ειρηνικά έξω απο τη Βουλή σε ημερομηνία που θα αποφασίσουμε

Περιμένω τα σχόλιά σας, προτάσεις ακόμα κι αντιρρήσεις

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Αφηγήσεις...για τα αυτονόητα!


«O κόσμος σήμερα μοιάζει να θέλει να φοβηθεί», λέει στα σημερινά «ΝΕΑ» ο Θοδωρής Καλλιφατίδης*.

«Το βλέπει κανείς και στη λογοτεχνία. Υπάρχει μια έκρηξη της λογοτεχνίας τρόμου. Με βρικόλακες, μάγισσες, ωμή βία ως αυτοσκοπό. Η Ελλάδα έχει ακόμη αντιστάσεις. Άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν εντελώς παραδοθεί στην απόλυτη ελαφρότητα, στη ζωή χωρίς κανένα βάθος. Εδώ υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν στην ποιότητα. Και προβληματίζομαι μήπως πρέπει να αρχίσω να γράφω αποκλειστικά στα ελληνικά!». Πάνω από τριάντα βιβλία- κυρίως μυθιστορήματα- έχει γράψει ο Θοδωρής Καλλιφατίδης. Με πρώτη γλώσσα γραφής τα σουηδικά. Παιδί πρόσφυγα από τον Πόντο, έφυγε και αυτός μετανάστης το ΄60, σε μια χώρα που ακόμη δεχόταν ξένο εργατικό δυναμικό. Κατάφερε εκεί να γίνει ένα μεγάλο όνομα της σουηδικής λογοτεχνίας, με βιβλία μεταφρασμένα σε πολλές γλώσσες. Σήμερα, που το θέμα της μετανάστευσης βρίσκεται στην επικαιρότητα, λόγω και της ανόδου των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη, ο ίδιος έχει πολύ καθαρές θέσεις. «Πρέπει να δεχτούμε το εξής: όποια μέτρα και να πάρεις, δεν θα σταματήσεις τη διακίνηση. Άνθρωποι που υποφέρουν κάποια στιγμή φεύγουν και κάπου πάνε. Ούτε εγώ έφυγα από κέφι. Η λογική μου λοιπόν λέει: πρώτον, ανθρώπινη υποδοχή στον βαθμό που κάθε κράτος μπορεί και δεύτερον, βοήθεια σε χώρες με οξυμμένα προβλήματα. Οι άλλες λύσεις έχουν δοκιμαστεί. Οι Αμερικανοί έφραξαν τα σύνορα με το Μεξικό χωρίς αποτέλεσμα, ο Μιτεράν πλήρωνε Ισπανούς και Πορτογάλους για να φύγουν, αυτοί έπαιρναν τα λεφτά και ξαναγύριζαν. Οι μετανάστες δεν είναι κυνηγοί ευτυχίας, όπως κάποιοι νομίζουν. Κυνηγούν λύσεις. Πώς θα ταΐσουν τα παιδιά τους, πώς θα ξεφύγουν από τη φυλακή ενός δικτάτορα. Πρωτίστως είναι άνθρωποι που έχουν ανάγκη από βοήθεια. Έτσι πρέπει να βλέπουμε το ζήτημα. Και αυτού του τύπου τις λύσεις δεν τις έχουμε ποτέ δοκιμάσει. Δεν ξέρω κατά πόσο δεν μπορούμε να δεχτούμε άλλους. Η άφιξη 1,5 εκατομμυρίου προσφύγων το ΄22 ήταν πρόβλημα που λύθηκε και μάλιστα προς όφελός μας. Είναι σαν ένα παιδί με πρόβλημα στα Μαθηματικά. Προσπαθείς να το βοηθήσεις. Δεν προσπαθείς να το στείλεις στην Ιταλία. Ούτε να το ρίξεις στον Καιάδα. Υπάρχει μια διδακτική ιστορία στα "Λακωνικά" του Παυσανία. Ένας Σπαρτιάτης έρχεται στην Αθήνα. Έχει έναν γνωστό στην Αγορά, ο οποίος κάνει ότι δεν τον βλέπει επί δύο μέρες. Μετά που έχει ετοιμάσει το σπίτι του, τον καλεί να μείνει εκεί. Ο Σπαρτιάτης κοιτάζει το τακτοποιημένο δωμάτιο και λέει: "Για χάρη σου κοιμήθηκα δυο μέρες έξω". Με άλλα λόγια, δεν πρέπει να περιμένουμε μέχρι να είναι όλες οι συνθήκες κατάλληλες για να βοηθήσουμε κάποιον. Άρα όχι απαγορεύσεις, αλλά βοήθεια. Να μην κλείνουμε τους αρρώστους έξω από τα σπίτια τα βράδια, όπως στον Μεσαίωνα». Στην Ιστορία της Ευρώπης- οι πρωταγωνιστές στο νέο μυθιστόρημά του είναι μετανάστες από ανατολικές χώρες- πάντα υπήρχαν ρεύματα εναντίον των ξένων, λέει ο Θοδωρής Καλλιφατίδης. «Σήμερα φουντώνει πάλι το μίσος για τον μαύρο, τον μουσουλμάνο, τον εβραίο. Η γιαγιά μου έλεγε: "Θα ΄ρθει ο οβριός να σε πάρει". Αλλά στα 70 μου είμαι υπεύθυνος για τις απόψεις μου. Δεν μπορώ να μεταφέρω τα ίδια μίση στα εγγόνια μου. Και είναι καθήκον κάθε διανοούμενου να παίρνει θέση. Μια Ευρώπη σε κρίση χρειάζεται εργατικά χέρια που, λόγω δημογραφικού, σε 20 χρόνια δεν θα έχει καθόλου, χρειάζεται νέο αίμα, νέες παραδόσεις. Ας ξυπνήσουμε. Να γίνει κάτι. Αυτό που δικαιώνει τη μετανάστευση είναι ότι δεν άκουσα ποτέ και πουθενά έναν πολιτικό να λέει ότι το τάδε ρεύμα μετανάστευσης, πενήντα χρόνια πριν, κατέστρεψε μια χώρα. Μόνο για τα σύγχρονα ρεύματα ανησυχούν όλοι. Έχουμε δε μανία με τις άμεσες λύσεις, ενώ οι περισσότερες χρειάζονται χρόνο. Μάθαμε να παινεύουμε τον Αλέξανδρο που έκοψε τον γόρδιο δεσμό, εγώ όμως θα τον παίνευα περισσότερο αν έλεγε "δεν μπορώ να τον λύσω, ας τον λύσει ο επόμενος". Θα ήταν επίτευγμα αν τον είχαμε ακόμα και προσπαθούσαμε να τον λύσουμε. Η μανία με τις άμεσες λύσεις οδήγησε τον Χίτλερ στο Ολοκαύτωμα και τον Στάλιν να θεωρεί πρόβλημα τους αγρότες και να κάνει εκτοπίσεις».
«Η εκπαίδευση έχασε τον ανθρωπιστικό στόχο»
«Τα τελευταία τριάντα χρόνια η σχολική εκπαίδευση έχασε τον ανθρωπιστικό στόχο της», λέει ο Θοδωρής Καλλιφατίδης. «Ξαφνικά περάσαμε σε μια τεχνοκρατική άποψη για την εκπαίδευση, όπου σημασία έχουν μόνο οι γνώσεις που οδηγούν στην εξασφάλιση εργασίας ή καριέρας. Έτσι η "Απολογία του Σωκράτη" ή το "Συμπόσιο" του Πλάτωνα που δεν έχουν άμεση χρησιμότητα δεν διαβάζονται πια. Η διδασκαλία της γλώσσας έχει περάσει σε δεύτερο πλάνο και πολλοί επιστήμονες- από οικονομολόγους έως και ιστορικούς- γράφουν άρθρα κατευθείαν στα αγγλικά. Ήρθε η στιγμή που όλα αυτά τα πληρώνουμε. Και τα πληρώνει και η λογοτεχνία. Οι συγγραφείς της γενιάς μου έχασαν τα σημεία αναφοράς, που μπορούσε να είναι η Βίβλος ή ο Όμηρος, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης. Αν ο αναγνώστης δεν τους γνωρίζει, πώς θα αποκτήσει επαφή με το κείμενο ενός λογοτέχνη του οποίου τα συστήματα και οι προσανατολισμοί- ειρωνείες, σκέψεις, αντίκτυπος του κειμένου- βασίζονται σε τέτοιες αναφορές;».
* Ο Θ. Καλλιφατίδης είναι συγγραφέας εγκατεστημένος στη Σουηδία εδώ και πολλά χρόνια

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Επίκαιρο

● Βάρβαρο είναι το αγαθό «ζωή» να ταπεινώνεται και να κακοποιείται...
● Βάρβαρο είναι να μάχεσαι για το αυτονόητο.
● Βάρβαρη είναι η πρωτόγνωρη αίσθηση των νέων σήμερα ότι αυτοί θα ζήσουν χειρότερα απ΄ ό,τι οι γονείς τους.
● Βάρβαρο είναι το μέλλον να φαντασιώνεται σαν ένα χτισμένο παράθυρο.
● Βάρβαρο είναι να ευτελίζεσαι προκειμένου να βρεις μια δουλειά. Να αποδέχεσαι όρους απαράδεκτους. Να χρειάζεται να συμφιλιωθείς με όλα όσα υποχρεώθηκες (εις μάτην) να κάνεις προ κειμένου να επιβιώσεις.
● Βάρβαρο είναι αυτό που βλέπεις στον καθρέφτη. Το είδωλό σου που δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτό που είχες κάποτε ονειρευτεί.
● Βάρβαρη είναι η δολοφονία των ονείρων.
● Βάρβαρη είναι η αίσθηση του εαυτού ως «πεταμένου- εκεί».
● Βάρβαρο είναι ένα κοινωνικό σύστημα που κάνει τα πάντα για να σε βγάλει στην «απ΄ έξω» και μετά σε λοιδορεί, σε οικτίρει ή σου προτείνει «φάρμακα» για να «γιατρέψει» την οδύνη που το ίδιο σου γεννά.
● Βάρβαρο είναι η λέξη «αξιοπρέπεια» να σηματοδοτεί «πολυτέλεια» ή «πλεονασμό». ● Βάρβαρο είναι το νόμιμο να είναι και ηθικό.
● Βάρβαρο είναι μετά βίας να τα φέρνεις βόλτα και να παρακολουθείς γύρω σου την κουλτούρα της αρπαχτής και τον ξέφρενο χορό των εκατομμυρίων.
● Βάρβαρη είναι η συνεχής υπενθύμιση του πολιτικού χρήματος.
● Βάρβαρο είναι το καθεστώς της ιδιότυπης ασυλίας που απολαμβάνουν οι πολιτικοί.
● Βάρβαρο είναι να μη μπορείς να μεγαλώσεις τα παιδιά σου με τις αξίες σου, γιατί τρέμεις μήπως κι έτσι αποτύχουν στη ζωή τους.
● Βάρβαρη είναι η έννοια της επιτυχίας έτσι όπως σήμερα λογαριάζεται.
● Βάρβαρη είναι η υφαρπαγή της παιδικής ηλικίας. Η απουσία ελεύθερου χρόνου. Η αποσύνδεση της μάθησης από τη χαρά και την έμπνευση.
● Βάρβαρη είναι η κατά συρροήν κακοποίηση των γερόντων που στας δυσμάς του βίου καλούνται να «ζήσουν», δηλαδή να πεθάνουν, με συντάξεις πείνας.
● Βάρβαρο είναι να είσαι ξένος σε μια ξένη αφιλόξενη χώρα και να προσπαθείς να πείσεις ότι δεν είσαι εχθρός.
● Βάρβαρος είναι ο μηχανισμός κατασκευής αποδιοπομπαίων τράγων, η αναγόρευση φανταστικών εχθρών προκειμένου να εστιασθούν επάνω τους τα δεινά της δικής σου ζωής.
● Βάρβαρη είναι η καλλιέργεια και η αξιοποίηση της ανασφάλειας για τη δημιουργία υποταγμένων στον φόβο υπηκόων.
● Βάρβαρη είναι η κοινωνία του θεάματος που πασχίζει (άκοπα) να σε πείσει πως αυτό που βλέπεις στη μικρή οθόνη αξίζει να το βλέπεις, και πως αυτή η νάρκωση είναι επιθυμητή. Η βία και ο πόλεμος ένα καθημερινό θέαμα. Μια μορφή ψυχαγωγίας.
● Βάρβαρη είναι η θυσία των ανθρωπίνων σχέσεων υπό το βάρος των υποχρεώσεων και των ευθυνών. Η θυσία της σκέψης και της δημιουργικότητας στη διεκπεραίωση της κάθε μέρας. «Να πράττω. Να μη σκέφτομαι. Αλλιώς πάω χαμένος». Η σκέψη, ένα εμπόδιο.
● Βάρβαρο είναι να εξωθείσαι στην αναζήτηση αυτοκαταστροφικών περισπασμών προκειμένου να τα βγάλεις πέρα.
● Βάρβαρη είναι η αύξηση των αυτοκαταστροφικών «λύσεων» που προβάλλουν στον ορίζοντα: αυτοκτονίες, καταθλίψεις, τρέλα, παράνοια, αλκοόλ, ναρκωτικά. ● Βάρβαρο είναι η αμεριμνησία να είναι μόνο προνόμιο των νεογέννητων.
● Βάρβαρο είναι να θυσιάζεται η μητρότητα, «Θέλω να κάνω παιδιά, όμως πώς να τα μεγαλώσω;» ● Βάρβαρο είναι το στοίχημα της ψυχικής υγείας, η ικανότητα του αγαπάν και του εργάζεσθαι να ανάγεται σε μακρινό όνειρο.
● Βάρβαρο είναι η ζωντάνια του οργισμένου θυμού σου να μεταμορφώνεται σε νεκρωμένη απάθεια ή σε ήπια και παθητική απόγνωση.
● Βάρβαρο είναι να χρειάζεται κάθε πρωί να καταπίνεις ένα παχουλό βατράχι για να συνηθίσεις την αηδία της μέρας που σε περιμένει.
● Βάρβαρη είναι η αδυναμία εξεύρεσης και υπεράσπισης ενός άλλου μοντέλου ατομικής ύπαρξης και συλλογικής συνύπαρξης.
● Βάρβαρο είναι να λογαριάζεται ως λαϊκισμός η επίκληση στη βαρβαρότητα.
Της Φωτεινής Τσαλίκογλου απο τα σημερινά ΝΕΑ

Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Η αρχή μιάς κουβέντας για αργότερα...

Στη συντομογραφία: «Δημοκρατία» πίσω από την οποία κρύβεται ό,τι αποκαλούμε «Δημοκρατία της εξαίρεσης», ο αναγνώστης των προχθεσινών αποτελεσμάτων διακρίνει και κάτι ακόμη: την παγίωση ενός μετα-ιδεολογικού παράγοντα τον οποίον εκπροσωπεί (το τονίζω) η αποχή ως ασυστηματοποίητη πολιτική πρόταση.

Το μαύρισμα στην παραλία αντί το μαύρισμα διά της κάλπης δεν δηλώνει μόνο το τελευταίο στάδιο της κοινωνίας του θεάματος αλλά και ένα βιο-πολιτικό αίτημα στην καρδιά του σκότους της πολιτικής. Αίτημα- διαδικασία επανοικειοποίησης της πολιτικής. Αίτημα- επεξεργασία μιας υπόθεσης στηριγμένης στην έννοια του «κοινού» και όχι του «δημόσιου», του «πλήθους» και όχι του «κόμματος». Σχέδιο προφανώς ριψοκίνδυνο αλλά, όπως σημειώνει ο Τόνι Νέγκρι, οντολογικά καθορισμένο.

Η επανίδρυση του κράτους, αυτή η αστεία διατύπωση του Καραμανλή, ένα πράγμα μπορεί να υπόσχεται σοβαρά: το κράτος που συμπυκνώνει την έννοια του «κοινού» αλλά και που αποκλείει την έννοια του «κόμματος».

Είναι καιρός οι πολιτικοί φωστήρες να ξεστραβωθούν: «η αποδόμηση του μαρξισμού εγγράφει την καταστροφή του μαρξισμού στη βαθμίδα της (επαν)έναρξης». Εδώ, πράγματι, το δίλημμα επανέρχεται αυτούσιο: «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;».

του Γ. Βέλτσου απο τα σημερινά ΝΕΑ

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

Η αποχή ως πρόκληση. Υπάρχουν νέοι δρόμοι;


Η προσέλευση στις κάλπες σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση κατέγραψε ιστορικά χαμηλό ρεκόρ αφού έπεσε στο 43,01% (και αντίστοιχα ιστορικό ρεκόρ αποχής που έφθασε το 56,99%), σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις της ΕΕ.

Στην Ελλάδα η αποχή έφτασε σε επίπεδο ρεκόρ στέλνοντας μήνυμα σε πολλούς αποδέκτες. Νικητές και ηττημένους. Συγκεκριμένα το 47,4%, δηλαδή, περίπου ένας στους δύο Έλληνες, δεν προσήλθε στις ευρωεκλογές, ενώ και το 29,67% των Ελλήνων του εξωτερικού απείχε.. Οι Έλληνες στις φετινές ευρωεκλογές επέδειξαν μία συμπεριφορά ανάλογη με εκείνη των Ευρωπαίων συμπολιτών τους, οι οποίοι επίσης στην πλειονότητα των κρατών-μελών της ΕΕ απείχαν καταγράφοντας αρνητικό ρεκόρ. Σαρωτική ήταν η αποχή στην επαρχία. Στη Λέσβο ήταν το 57,18%, στην Κεφαλονιά το 63,1%, στη Λακωνία το 61,22%, στη Φλώρινα το 60,68%, στη Χίο το 56,58% δεν προσήλθε στις κάλπες και στην Αρκαδία το 55,31% και στη Σάμο το 55,32%.Αξιοσημείωτα και υψηλά ήταν τα ποσοστά αποχής στις περιφέρειες της Α Αθηνών (54,5%), της Α Πειραιώς (55,5%), της Αττικής (46,22%) και της Α Θεσσαλονίκης (49,28%). Εξάλλου μειωμένη ήταν η συμμετοχή των Ελλήνων του Εξωτερικού στις ευρωεκλογές του 2009 σε σχέση με εκείνες του 2004, με αποτέλεσμα το ποσοστό αποχής να ανέλθει στο 29,67%. Συγκεκριμένα, στα 97 εκλογικά τμήματα σε χώρες της ΕΕ ψήφισαν 25.844 σε σύνολο 36.749 εγγεγραμμένων, δηλαδή ποσοστό συμμετοχής 70,33%, όταν το ποσοστό των ευρωεκλογών του 2004 ήταν 74,88%.

Οι Σοσιαλιστές και Σοσιαλδημοκράτες μπορεί να επιθυμούν διακαώς επιστροφή στην εξουσία, ωστόσο δεν δείχνουν διατεθειμένοι να απαλλαγούν από παρωχημένες νοοτροπίες και λογικές που «χθες» ήταν ή φάνταζαν «προοδευτικές» ή «αριστερές», όμως σήμερα οδηγούν σε καθυστέρηση, άρνηση της εξέλιξης και ανάπτυξης, στο όνομα ενός κατ ευφημισμόν σεβασμού στις παραδόσεις και τις αξίες του σοσιαλδημοκρατικού κινήματος. Επίσης, οι μηχανισμοί τους αρνούνται να απαλλαγούν από τις αντιλήψεις που συντηρούν διαφθορά, σκάνδαλα, κομματισμό κλπ. Ο 21ος αιώνας είναι μια τελείως άλλη εποχή. Η Αριστερά ήταν πάντα πρωτοπόρος αλλαγών και ιδεών. Σήμερα, στην εποχή της μέγιστης διάχυσης γνώσης, ιδεών και πληροφοριών, η Αριστερά ή η κεντροαριστερά είναι δυνατόν να μην αναζητεί ή να αρνείται να δεχθεί τον ανανεωτικό, συγκρουσιακό και νεωτεριστικό της ρόλο;

Τα ερωτήματα δεν είναι καθόλου μακρινά αν σκεφτεί κανείς ότι οι Έλληνες σοσιαλιστές θα πρέπει να συμβάλλουν στην αλλαγή κλίματος στην Ευρώπη και, γι' αυτό θα πρέπει να βρουν και κατάλληλους συμμάχους. Το ίδιο ισχύει και σε εθνικό επίπεδο από τη στιγμή που οι σύμμαχοι είναι οι ίδιοι οι Πολίτες κι επομένως το ποσοστό της αποχής κάθε άλλο παρά συμμαχία με το πολιτικό σύστημα δηλώνει. Η νίκη εμπεριέχει κάτι ουσιαστικότερο από τον θρίαμβο. Εμπεριέχει ευθύνη κι αλλαγή σκηνικού -ακόμα και με συγκρούσεις- από τη λογική του παρελθόντος προκειμένου από απλή διαμαρτυρία να γίνει συνειδητή επιλογή. Εμπεριέχει συγκεκριμένες προτάσεις που απορρέουν από τη συνεργασία με τον Πολίτη και εγγυώνται τη πραγματική οικονομική και κοινωνική ευημερία με εναλλακτικές και πρωτοπόρες λύσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας. Καλλιέργεια στη κρίση και στην άποψη όλων όσων επιθυμούν να συμμετάσχουν κι επομένως πολιτικό διάλογο από 'τα κάτω'...και, τέλος, ένα πολιτικό πολιτισμό που θα προσελκύει αντί να αποκλείει τη νεολαία αλλά και κάθε πολίτη θέλει να επενδύσει την ελπίδα του για το μέλλον.