Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Η πράσινη ανάπτυξη έχει αρχίσει...


Σε έναν κόσμο που προετοιμάζεται για τη μεταπετρελαϊκή εποχή, ποια θα είναι η πρώτη πόλη που θα τροφοδοτείται εξ ολοκλήρου από εναλλακτικές πηγές ενέργειας; Ο φρενήρης αγώνας για το τρόπαιο της «πόλης με μηδέν άνθρακα» έχει ήδη αρχίσει.


Το θαύμα του Ντόνγκταν, της ιδανικής «οικόπολης» στην Κίνα, κινδυνεύει να επισκιαστεί από το Μασντάρ, την πειραματική πόλη που χτίζεται στην έρημο του Άμπου Ντάμπι. Ωστόσο, η αναζήτηση της ενεργειακής αυτάρκειας δεν περιορίζεται σε φουτουριστικές ουτοπίες. Στα χαρακώματα της μάχης για την υπερθέρμανση του πλανήτη, όλο και περισσότερες πόλεις αξιώνουν να απελευθερωθούν από τα ορυκτά καύσιμα. Και έχουν μια φιλοδοξία: να είναι οι πρώτες που θα κατακτήσουν τον τίτλο. Η Κοπεγχάγη, που τον προσεχή Νοέμβριο θα φιλοξενήσει την παγκόσμια διάσκεψη για το κλίμα, φιλοδοξεί να γίνει έως το 2025 η πρώτη πρωτεύουσα στον κόσμο με «μηδενικές εκπομπές» αερίων διοξειδίου του άνθρακα. Στο πρόγραμμα, που πρόκειται να εγκριθεί το καλοκαίρι από το δημοτικό συμβούλιο, προβλέπεται κυρίως η αυξημένη χρήση αιολικής ενέργειας και ότι όλα τα αυτοκίνητα στους δρόμους της θα κινούνται με ηλεκτρισμό ή με υδρογόνο. Η πρωτεύουσα της Δανίας κινδυνεύει να χάσει τα πρωτεία από μια μικρή πόλη στην ίδια χώρα. Το Φρέντερικσαβν των 25.000 κατοίκων φιλοδοξεί να γίνει έως το 2015 η πρώτη πόλη στον κόσμο που θα τροφοδοτείται εξ ολοκλήρου από εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Το 2008 το Φρέντερικσαβν δέχθηκε ένα ισχυρό πλήγμα στην απασχόληση από το κλείσιμο των ναυπηγείων του. Η απάντηση των τοπικών αρχών είναι μια κούρσα ταχύτητας που θα κρατήσει επτά χρόνια με στόχο τη δημιουργία «πράσινων» θέσεων εργασίας. Οι Σκανδιναβοί δεν είναι μόνοι τους στην κούρσαμαζί τους τρέχουν και οι Αγγλοσάξονες. Η Αδελαΐδα στην Αυστραλία και το Νιουκάστλ στη Βρετανία φιλοδοξούν επίσης να επιτύχουν τη λεγόμενη «ουδετερότητα σε εκπομπές άνθρακα» έως το 2020 και το 2025 αντίστοιχα. Ομοίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Δημοκρατικός δήμαρχος του Φοίνιξ στην Αριζόνα, ανακοίνωσε στις 11 Μαρτίου την πρόθεσή του να γίνει η πόλη του η πρώτη στις ΗΠΑ που θα μειώσει κατά 70% τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια με επενδύσεις ύψους 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων.

Το Ντόνγκταν, η ιδανική «οικόπολη» στην Κίνα, κινδυνεύει να επισκιαστεί από το Μασντάρ (αριστερά), την πειραματική πόλη που χτίζεται στην έρημο του Άμπου Ντάμπι (φωτο)


ΟΙ ΠΡΑΣΙΝΕΣ φιλοδοξίες προκαλούν και ορισμένες αμφιβολίες. «Στην πραγματικότητα, πολύ λίγες πόλεις έχουν καταφέρει να μειώσουν τις εκπομπές και αυτό μόνο κατά 25%», υπογραμμίζει η Σιριά Εμελιανόφ, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Μέιν. Εξάλλου, επικρατεί σύγχυση και για τη μέθοδο με την οποία θα επιτευχθεί ο στόχος. Οι αγγλοσαξονικές χώρες, για παράδειγμα, σε αντίθεση με τις σκανδιναβικές χώρες, στοχεύουν στη μείωση αντισταθμίζοντας τις εκπομπές με το να αγοράζουν τα σχετικά δικαιώματα στην αγορά του άνθρακα», επισημαίνει η Σιριά Εμελιανόφ. Έπειτα, υπάρχει και μια άλλη διαφορά: Άλλες περιοχές αρνούνται την πυρηνική ενέργεια, ενώ χώρες όπως η Γαλλία και η Βρετανία ποντάρουν πολλά σε αυτήν για να μειώσουν το δικό τους αποτύπωμα του άνθρακα.

Le Monde Του Gregoire Αllix απο τα σημερινά ΝΕΑ

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΙΔΗΣ....


Παρά το γεγονός οτι είμαι πεπεισμένη οτι ο βασικός λόγος που υστερεί η Πολιτική σήμερα είναι η ανυπαρξία διαλόγου μέσα στη κοινωνία και οι κουραστικοί τηλεοπτικοί μονόλογοι αυτών που θεωρούν τον εαυτό τους γνώστη των προβλημάτων του ελληνικού λαού ενώ είναι εντελώς απομεμακρυσμένοι απο τα προβλήματα των πολιτών παρακολούθησα τον μονόλογο-Καραμανλή στο MEGA.

Εξηγώντας ο ΚΚ τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να τερματίσει τις εργασίες της Ολομέλειας της Βουλής τόνισε ότι δεν υπήρχε λόγος να παραμένει ανοιχτή η Βουλή από τη στιγμή που δεν υπήρχε καμία υπόθεση ανοιχτή αλλά ούτε και σημαντικό νομοθετικό έργο σε εκκρεμότητα. «Οπως αποδείχθηκε, δεν είχα να φοβηθώ τίποτα, αφού δεν διαβιβάστηκε καμία νέα δικογραφία στη Βουλή» προσέθεσε.


Για το Βατοπέδι είπε οτι "Θα πρέπει να είμαστε περισσότερο προσεκτικοί. Ηταν μια τραυματική εμπειρία για τους πολίτες και για μένα". Οσο για την εικόνα που έχει εκ των υστέρων για τους συνεργάτες του απεφάνθη οτι κανείς απο τα πολιτικά πρόσωπα δεν πήγε να βλάψει επι σκοπώ το δημόσιο...

"Εγιναν λάθη, απολογηθήκαμε και συνεχίζουμε", κατέληξε ο ΚΚ.

Κι εγω αναρωτιέμαι αν τελικά είναι η ελληνική κοινωνία που εκπαιδεύει τους 'πολιτικούς' της να απαλλάσσονται απο ευθύνες ή οι πολιτικοί εκπαιδεύουν τους 'πολίτες΄ να τους ανέχονται ανεύθυνους και πεντακαθαρίδιδες...Η ζωή θα δείξει....





Τρίτη 26 Μαΐου 2009

Αποχαιρετώντας σε...

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης γεννήθηκε στην Καλαμάτα, στις 19 Αυγούστου 1941.

Σπούδασε Νομικά, Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες σε Αθήνα, Μονπελιέ και Παρίσι. Εργάστηκε ως καθηγητής και ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού 2, στο Ινστιτούτο Διοίκησης Επιχειρήσεων του Ορσαί και στο Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο του Μονπελλιέ.

Έκανε έρευνες και μελέτες πάνω στη μεσογειακή οικονομία, την ΕΟΚ, την Κινεζική αγροβιομηχανία, την αλιεία στην Ελλάδα και άλλες, για λογαριασμό της ΕΟΚ, της ΓΚΑΤΤ και του ΟΗΕ, από το 1967 ως το 1987.

Υπήρξε επιστημονικός συνεργάτης στο Πάντειο και έχει συνεργαστεί και αρθρογραφήσει στο Βήμα, τον Οικονομικό Ταχυδρόμο, το Αντί, την Αυγή και τον Πολίτη. Μιλά Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά και Ιταλικά.

Πολιτική

Ως το 1963 ήταν μέλος της ΕΔΑ. Κατά τη στρατιωτική χούντα (1967-1973) εντάχτηκε στη Δημοκρατική ‘Aμυνα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΕΑΡ καθώς επίσης και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και της Εθνικής Γραμματείας της. Εντάχθηκε στον Συνασπισμό έγινε μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του καθώς και της Πολιτικής Γραμματείας του, υπεύθυνος του Τμήματος Οικολογία και Ποιότητα της Ζωής. Μαζί με διάφορα άλλα στελέχη του κόμματος ανήκει στην τάση Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ.

Εξελέγη ευρωβουλευτής του ΣΥΝ στις ευρωεκλογές του ευρωεκλογές του 1989, του 1994 και του 1999. Στις εκλογές 2007 εκλέχθηκε Βουλευτής στη Β’ Αθηνών, τρίτος σε σταυρούς μέσα στο κόμμα του.

Σάββατο 23 Μαΐου 2009

Το δίλημμα


Είναι αλήθεια οτι τα διλήμματα προκύπτουν μέσα απο τη ζωή και απο την ανάγκη κι όχι μέσα απο την ευκολία και το life style επικοινωνιασμό... Ο διαχωρισμός είναι απαραίτητος, όχι τίποτα άλλο, αλλά για να ξέρουμε τελικά τι μας απομένει.
Η Ν.Δ. αμφισβήτησε το δίλημμα «Socialisme ou Βarbarie»... όχι γιατί δεν κατάλαβε αλλά γιατί ήταν πολύ πιο εύκολο στα μέτρια κομματικά της στελέχη να σχολιάσουν πολιτικά ένα πολιτικό δίλημμα. Αλλωστε, βγάζει πλέον μάτι στα παράθυρα των 'δελτίων ειδήσεων΄ και των 'ενημερωτικών' εκπομπών οτι οι ιθύνοντες επι των παραθύρων αρέσκονται στους χαριεντισμούς μεταξύ παπαγάλων και βαρβάρων. Είναι μια τακτική που έχουν επιλέξει εδώ και πολλά χρόνια για να 'επικοινωνούν'. Ετσι δημοσκοπούν κι έτσι διαμορφώνουν απόψεις...η εφεύρεση του 'δέκτη' και του 'πομπού΄ έχει παλιώσει απο την εποχή του Μαρκόνι...

Ιστορικά για τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Στάλιν και τον Τρότσκι, το δίλημμα που αντιμετώπιζε το διεθνές εργατικό κίνημα με την έννοια του "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" αφορούσε τον καπιταλισμό.
Για τον Κορνήλιο Καστοριάδη, όμως, ο οποίος επικαιροποίησε το σύνθημα τη δεκαετία του ΄50 και του ΄60, ιδρύοντας (μαζί με τον Κλοντ Λεφόρ) την επαναστατική ομάδα και την επιθεώρηση «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» που συντάραξε την αριστερή διανόηση, τα πράγματα ήταν λίγο πιο περίπλοκα...
Από το 1946 ο Καστοριάδης και ο Λεφόρ προώθησαν πιο ριζοσπαστικές θέσεις από ό,τι οι κλασικοί τροτσκιστές. Τον Ιανουάριο του 1949 οι δυο τους μαζί με μια μικρή ομάδα στρατευμένων εγκατέλειψαν το Διεθνιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα και ίδρυσαν το «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» ως αντιπολιτευόμενη τάση στους κόλπους του τροτσκισμού. Ο Καστοριάδης και οι σύντροφοί του αμφισβήτησαν το «επιστημονικό» αναπόφευκτο του σοσιαλισμού, υποστηρίζοντας ότι η ιστορική διαδικασία δεν είναι προδιαγεγραμμένη ούτε απαραίτητα καθορισμένη εκ των προτέρων κι ότι δεν ακολουθεί ευθεία πρόοδο, σπάζοντας έτσι τους δεσμούς τους με τους τροτσκιστές. Σημειώνεται ότι το γαλλικό κόμμα των τροτσκιστών θεωρούσε ότι ο σταλινισμός ήταν μια τυχαία εκτροπή από τον σοσιαλισμό, η οποία θα μπορούσε εύκολα να διορθωθεί μέσα από την έμπνευση από τα προγράμματα του Μαρξ και του Λένιν.
Η ονομασία της ομάδας και της επιθεώρησης προέρχεται από τον αφορισμό της Ρόζας Λούξεμπουργκ πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν η Λούξεμπουργκ φώναζε το «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» μιλούσε για το δίλημμα που είχε να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα μπροστά στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ανάμεσα σε έναν κόσμο όπου οι παραγωγοί του πλούτου θα οικοδομούσαν το δικό τους σύστημα ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλισμό κι ενός κόσμου που θα βίωνε την καταστροφή στα χαρακώματα των σφαιρών επιρροής του παγκόσμιου κεφαλαίου.

Για τους σημερινούς σοσιαλιστές κι ό,τι τέλος πάντων έχει απομείνει απο τον σοσιαλισμό, το δίλημμα σαφώς και παραμένει διαχρονικό τόσο ως προς τη βαρβαρότητα σε θέματα δημοκρατίας και ίσων ευκαιριών όσο και σε ζητήματα που εκχυδαϊζουν τη πολιτική ζωή μέσα απο τη πολιτική εκπροσώπηση και τα ΜΜΕ. Πράγματι εκεί η βαρβαρότητα δεν είναι μόνο επίκαιρη αλλά και αποτρεπτική για όποιον δεν είναι βάρβαρος. Αυτό είναι η μια αλήθεια.

Απομένει να αποδειχθεί και η δεύτερη: Πόσο αναγκαίος είναι τελικά ο σοσιαλισμός στις μέρες μας και σε ΤΙ διαφέρει στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Κι αυτή η αλήθεια είναι πιο απαραίτητη...

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Δεν θα πλήξουμε...!!!

Είναι γνωστό οτι στη Πολιτική πρέπει να έχεις Υπομονή...ακόμα κι όταν δεν ξέρεις τι θα ξημερώσει στο ίδιο σου το κόμμα.
Πέρα απο την υπομονή, όμως, πρέπει να ΜΗ σου ξεφεύγει κι η Στιγμή. Αλλωστε, ένα τραίνο που έφυγε είναι απλό...δεν θα ξαναπεράσει.

Η χρονιά που τρέχει θέλει περιθώρια υπομονής, διαίσθησης και, κυρίως, παρατήρησης. Κανείς δεν θα πλήξει απ' όπου κι αν προέρχεται....1ον γιατί θα συνειδητοποιήσει οτι στη Πολιτική τα πάντα είναι ρευστά κι επομένως οι εκπλήξεις είναι αναμενόμενες και απρόβλεπτες 2ον οτι τα φαινόμενα απατούν όταν το κέρδος προέρχεται απο επικοινωνιακά τρύκ και δεν είναι απόρροια πραγματικής πολιτικής διεργασίας και 3ον οτι τελικά τα πρόσωπα παίζουν σημαντικό ρόλο όχι αμα τη εμφανίσει αλλά, κυρίως, μετά την εμφάνιση
Οσο για την υπομονή των Πολιτών που μάλλον έχει εξαντληθεί...είναι καιρός να μάθουν να αντιδρούν όταν κάτι τους αφορά συλλογικά και όχι ατομικά...και φυσικά να συνειδητοποιήσουν οτι επειδή η τηλεθέαση δεν καταξιώνει θα πρέπει να απαιτήσουν άμεσα να λειτουργήσει η δημοκρατία στη καθημερινότητά τους κι όχι με τυχάρπαστες γκλαμουριές....
ΣΣ: Αυτά μέχρι να επανέλθουμε με σταχυολόγηση απο τις απόψεις των καλών φίλων που είχαν τη καλοσύνη να γράψουν για το τι ΔΕΝ μας αρέσει στη Πολιτική...