Το δίλημμα

Είναι αλήθεια οτι τα διλήμματα προκύπτουν μέσα απο τη ζωή και απο την ανάγκη κι όχι μέσα απο την ευκολία και το life style επικοινωνιασμό... Ο διαχωρισμός είναι απαραίτητος, όχι τίποτα άλλο, αλλά για να ξέρουμε τελικά τι μας απομένει.
Η Ν.Δ. αμφισβήτησε το δίλημμα «Socialisme ou Βarbarie»... όχι γιατί δεν κατάλαβε αλλά γιατί ήταν πολύ πιο εύκολο στα μέτρια κομματικά της στελέχη να σχολιάσουν πολιτικά ένα πολιτικό δίλημμα. Αλλωστε, βγάζει πλέον μάτι στα παράθυρα των 'δελτίων ειδήσεων΄ και των 'ενημερωτικών' εκπομπών οτι οι ιθύνοντες επι των παραθύρων αρέσκονται στους χαριεντισμούς μεταξύ παπαγάλων και βαρβάρων. Είναι μια τακτική που έχουν επιλέξει εδώ και πολλά χρόνια για να 'επικοινωνούν'. Ετσι δημοσκοπούν κι έτσι διαμορφώνουν απόψεις...η εφεύρεση του 'δέκτη' και του 'πομπού΄ έχει παλιώσει απο την εποχή του Μαρκόνι...

Ιστορικά για τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Στάλιν και τον Τρότσκι, το δίλημμα που αντιμετώπιζε το διεθνές εργατικό κίνημα με την έννοια του "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" αφορούσε τον καπιταλισμό.
Για τον Κορνήλιο Καστοριάδη, όμως, ο οποίος επικαιροποίησε το σύνθημα τη δεκαετία του ΄50 και του ΄60, ιδρύοντας (μαζί με τον Κλοντ Λεφόρ) την επαναστατική ομάδα και την επιθεώρηση «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» που συντάραξε την αριστερή διανόηση, τα πράγματα ήταν λίγο πιο περίπλοκα...
Από το 1946 ο Καστοριάδης και ο Λεφόρ προώθησαν πιο ριζοσπαστικές θέσεις από ό,τι οι κλασικοί τροτσκιστές. Τον Ιανουάριο του 1949 οι δυο τους μαζί με μια μικρή ομάδα στρατευμένων εγκατέλειψαν το Διεθνιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα και ίδρυσαν το «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» ως αντιπολιτευόμενη τάση στους κόλπους του τροτσκισμού. Ο Καστοριάδης και οι σύντροφοί του αμφισβήτησαν το «επιστημονικό» αναπόφευκτο του σοσιαλισμού, υποστηρίζοντας ότι η ιστορική διαδικασία δεν είναι προδιαγεγραμμένη ούτε απαραίτητα καθορισμένη εκ των προτέρων κι ότι δεν ακολουθεί ευθεία πρόοδο, σπάζοντας έτσι τους δεσμούς τους με τους τροτσκιστές. Σημειώνεται ότι το γαλλικό κόμμα των τροτσκιστών θεωρούσε ότι ο σταλινισμός ήταν μια τυχαία εκτροπή από τον σοσιαλισμό, η οποία θα μπορούσε εύκολα να διορθωθεί μέσα από την έμπνευση από τα προγράμματα του Μαρξ και του Λένιν.
Η ονομασία της ομάδας και της επιθεώρησης προέρχεται από τον αφορισμό της Ρόζας Λούξεμπουργκ πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν η Λούξεμπουργκ φώναζε το «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» μιλούσε για το δίλημμα που είχε να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα μπροστά στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ανάμεσα σε έναν κόσμο όπου οι παραγωγοί του πλούτου θα οικοδομούσαν το δικό τους σύστημα ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλισμό κι ενός κόσμου που θα βίωνε την καταστροφή στα χαρακώματα των σφαιρών επιρροής του παγκόσμιου κεφαλαίου.

Για τους σημερινούς σοσιαλιστές κι ό,τι τέλος πάντων έχει απομείνει απο τον σοσιαλισμό, το δίλημμα σαφώς και παραμένει διαχρονικό τόσο ως προς τη βαρβαρότητα σε θέματα δημοκρατίας και ίσων ευκαιριών όσο και σε ζητήματα που εκχυδαϊζουν τη πολιτική ζωή μέσα απο τη πολιτική εκπροσώπηση και τα ΜΜΕ. Πράγματι εκεί η βαρβαρότητα δεν είναι μόνο επίκαιρη αλλά και αποτρεπτική για όποιον δεν είναι βάρβαρος. Αυτό είναι η μια αλήθεια.

Απομένει να αποδειχθεί και η δεύτερη: Πόσο αναγκαίος είναι τελικά ο σοσιαλισμός στις μέρες μας και σε ΤΙ διαφέρει στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Κι αυτή η αλήθεια είναι πιο απαραίτητη...