Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Μάσκες...

Les folles: La mariee 1979. Bernard Buffet

Σύμφωνα με το λεξικό πνευματικός σημαίνει:
πνευματικός -ή -ό
[pnevmatikós] Ε1 : που ανήκει ή που αναφέρεται στο πνεύμα και κυρίως στην ικανότητα του ανθρώπινου μυαλού να σκέφτεται, να εκφράζει τις σκέψεις του και να δημιουργεί αντίστοιχα (διανοητικά, καλλιτεχνικά κτλ.) προϊόντα: Πνευματική επικοινωνία / ικανότητα / καλλιέργεια / ζωή / ανησυχία. Πνευματική ελευθερία, η ελευθερία της σκέψης. Πνευματικό δημιούργημα / προϊόν / αγαθό / εφόδιο / προσόν. Πνευματική ιδιοκτησία, το δικαίωμα του δημιουργού πάνω στα προϊόντα του πνεύματός του (συγγράμματα, καλλιτεχνήματα, εφευρέσεις κτλ.). ~
ή και
πνευματικός ο [pnevmatikós] Ο17 : ο ιερέας που εξομολογεί, ο εξομολόγος: Πήγε στον πνευματικό του, γιατί ένιωθε την ανάγκη να εξομολογηθεί.

Κι επειδή η λέξη, όπως και άλλες έννοιες, στάσεις και αξίες έχουν ευτελιστεί αρκετά έχει σημασία να ξαναβλέπουμε το λεξικό ή να σκεφτόμαστε αν οι λέξεις μας αντιπροσωπεύουν όπως και οι θεσμοί που τις εμπεριέχουν. Για παράδειγμα απο ένα πνευματικό, τον ηγούμενο Εφραίμ, ζητήθηκε απο το Πατριαρχείο η παραίτησή του απο όλες τις διοικητικές και διαχειριστικές ευθύνες της ηγουμενείας μέχρι και τις 2.12.2008. Ομως, ο ηγούμενος της Μονής που διαχειριζόταν off shore εταιρείες θα εξακολουθήσει να ασκεί τα 'πνευματικά' του καθήκοντα μέχρι τη δικαστική απόφαση....Κάτι απο τον Βαβύλη μου θυμίζει...Τον θυμάστε;

Κι εδώ τίθεται και πάλι ένα ζήτημα: 'Τι είναι ηθικό και τι νόμιμο'; Μήπως το συναντήσαμε πάλι αυτό το δίλημμα; Σε κάποιους γενικούς γραμματείς ας πούμε...υπουργούς, διοικητές;

Πράγματι ο ηγούμενος δεν έχει καταδικαστεί στο δικαστήριο. Εχει όμως, καταδικαστεί σαφώς στη συνείδηση του περισσότερου κόσμου, κι όχι απαραίτητα εξαιτίας των ΜΜΕ , αλλά κυρίως εξαιτίας της προκλητικής συμπεριφοράς του. Δηλαδή, αυτός ο επιχειρηματίας ηγούμενος με τις ανταλλαγές και τη καταπάτηση γής θα εξακολουθήσει να είναι εξομολόγος; Να εξασκεί λειτούργημα;
Μέχρι ποιού σημείου τραβάει η υποκρισία; Γιατί περί αυτού πρόκειται...Μέχρι που τραβάει η ανοχή;;; Πόσο σύντομα η συνείδηση που λέγαμε ξεχνάει και ίσως αποκαθιστά;

Μάθαμε να δεχόμαστε τους υποκριτές απ' όλους τους χώρους. Στη πολιτική, στη θρησκεία, στη δημοσιογραφία, στη τέχνη... και φυσικά στη καθημερινότητα. Τι νομίζετε ότι είναι όλοι αυτοί οι τυχάρπαστοι αστέρες της tvλας; Κι οι άλλοι, όλοι εμείς; Μήπως ξεχνάμε γρήγορα κι εύκολα; Τελικά πόσες εκπτώσεις κάνουμε εξαιτίας της χρυσόσκονης της όποιας εξουσίας και του καθίσματος στη πρώτη σειρά;

Είναι βαρετό να εξιστορήσω ποιούς και πόσους έχουμε νομιμοποιήσει απ' όλους εκείνους που είτε σύρθηκαν στα δικαστήρια είτε έπραξαν αντιδημοκρατικά και παράνομα....Κάποιους, μάλιστα, τους είπαμε εκ των υστέρων απο 'μάγκες' μέχρι 'ήρωες'.... Και άλλους ..στρατιές ολόκληρες τους αφήσαμε να εκφράζουνε εξ ονόματός μας απόψεις επι παντός επιστητού παρελαύνοντας απο συλλογικά όργανα μέχρι παράθυρα για να διατυπανίσουν το εμπόρευμά τους...δηλαδή τον ναρκισσισμό τους...Ξέρετε τι 'σοβαρό' σπόρ είναι η περιαυτολογία και η υπερβολή; Θέλει εξάσκηση και, κυρίως,...θέλει ντόπα...γύρω φυσικά απο τον υποκείμενο.

Ισως γι' αυτό ανέκαθεν προτιμούσα τους ακροβάτες. Ησαν πιο ειλικρινείς γιατί παράλληλα με την ισορροπία κινδύνευαν και κάτι να χάσουν: Την ασφάλειά τους.
Οι άλλοι, είναι αλήθεια, απλά βιοπορίζονται...

Ακόμα κι όταν παραιτούνται....


Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Μόντυ Πάιθον "Τέσσερις άνδρες απο το Γιορκσάιρ"




Υπάρχουν φορές που οι ιστορίες από «τα παλιά» θυμίζουν έντονα εκείνο το υπέροχο σκετς των Μόντυ Πάιθον, «Τέσσερις άνδρες από το Γιορκσάιρ», στο οποίο οι καλοζωισμένοι κύριοι με τα πούρα επιδίδονται σε ανελέητη πλειοδοσία κακουχιών, τονίζοντας πόσο ευτυχισμένοι ήταν όταν ζούσαν σε ακραίες συνθήκες φτώχειας.

Στη σημερινή συγκυρία, όμως, οι ιστορίες αυτές αποτελούν κάποτε διδακτικά αλλά πάντοτε ενδιαφέροντα αναγνώσματα, είτε ανήκουν σε περιόδους που μοιάζουν μακρινές και πολύ διαφορετικές, όπως η Μεγάλη Ύφεση του 1929 ή και η ήδη καλπάζουσα ύφεση στις ΗΠΑ, όπου η κοινωνικές και πολιτικές δομές είναι πολύ διαφορετικές από την Ευρώπη, είτε σε κείνες που μοιάζουν κοντινές και οικείες, όπως η ύφεση της δεκαετίας του 90 στο Ισραήλ ή την Αργεντινή.

Από τον τουρισμό στον υπόνομο και άλλες ιστορίες
Πεθαίνοντας στην Αργεντινή
Απέναντι στους κολασμένους
Κωδικός: Ροζ
Ο απόφοιτος και ο αλήτης
«Δεν ξέραμε ότι είμαστε φτωχοί»

ράφει η Λαμπρινή Χ. Θωμά - 23/11/2008 Πηγή sky.gr

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

Ζωντανοί Πολιορκημένοι



22/11/2008 ΕΜΠΡΟΣ απο τη Π. Γιακουμή

Σε αναβρασμό βρίσκεται από προχθές για μια ακόμη φορά το Κέντρο Υποδοχής της Παγανής, καθώς 250 περίπου ανήλικοι αλλοδαποί εκεί ξεκίνησαν, από το απόγευμα της Πέμπτης, απεργία, αντιδρώντας στην παράνομη κράτησή τους και στις συνθήκες βέβαια που επικρατούν στο Κέντρο Κράτησης. Σύμφωνα με την Αστυνομία, τουλάχιστον 150 από αυτούς θα έπρεπε ήδη να είχαν μεταφερθεί στο Κέντρο Ανηλίκων στην Αγιάσο, αφού έχει γίνει η καταγραφή τους και τυπικά είναι ελεύθεροι, όμως εδώ και μια εβδομάδα το «Θεομήτωρ» έχει «κλείσει τις πόρτες» λόγω πληρότητας! Το πρόβλημα αναμένεται να έχει και συνέχεια, αφού - όπως φαίνεται - στο «Θεομήτωρ» δεν προβλέπεται ν’ ανοίξουν άμεσα θέσεις, ενώ από την άλλη μεριά συνεχίζονται οι παράνομες αφίξεις στα παράλια της Λέσβου.

Όταν το υπουργείο Υγείας αποφάσισε να μετατρέψει σε Κέντρο Ανηλίκων το ανακαινισμένο κτήριο του Σανατορίου «Θεομήτωρ», στην Αγιάσο, δε φαίνεται να υπολόγισε ότι κάποια στιγμή ένας αριθμός των ανηλίκων που μεταφέρονται στο Κέντρο θα παρέμενε κιόλας εκεί. Έτσι, το Κέντρο αυτό, που το πρώτο διάστημα λειτουργίας του έμοιαζε με «χώρο αναμονής», αφού με το που μεταφέρονταν εκεί οι ανήλικοι έφευγαν για το λιμάνι της Μυτιλήνης, τώρα φαίνεται να έχει «πείσει» ένα σημαντικό αριθμό αλλοδαπών για τις υπηρεσίες και τη φροντίδα που τους παρέχονται εκεί.
Τελικά όμως, το Κέντρο αυτό μοιάζει να εξελίσσεται σε κέντρο φιλοξενίας για λίγους, αφού κανείς δεν μπορεί να «διώξει» τους ανήλικους που επιλέγουν να παραμένουν εκεί, ενώ από την άλλη μεριά δεν υπάρχει χώρος για εκείνους που συνεχώς καταφθάνουν, όχι μόνο από τα απέναντι παράλια αλλά και από τα γειτονικά νησιά… αφού το σκεπτικό που κυριάρχησε ήταν να λειτουργήσει σαν Κέντρο Ανηλίκων Αιγαίου!

Ζητούν την ελευθερία τους
Από το απόγευμα της Πέμπτης, 250 περίπου ανήλικοι που κρατούνται σε δυο θαλάμους του Κέντρου Κράτησης της Παγανής έχουν ξεσηκωθεί ζητώντας την ελευθερία τους. Οι νεαροί φωνάζουν από τα κάγκελα και ζητάνε επίμονα να τους μεταφέρουν στο Κέντρο Ανηλίκων του «Θεομήτωρ», ενώ αρνούνται να λάβουν φαγητό.
Εξαιτίας της έντασης και του εκνευρισμού που έχει δημιουργηθεί στους δυο αυτούς θαλάμους, δε λείπουν και τα επεισόδια μεταξύ των νεαρών, χωρίς ευτυχώς μέχρι τώρα να έχουν πάρει μεγάλη έκταση.
Ο διοικητής του «Θεομήτωρ», Απόστολος Αθηναίος, από την πλευρά του «σηκώνει τα χέρια ψηλά», αφού - όπως λέει - ο ίδρυμα με 80 περίπου κρεβάτια αυτή τη στιγμή φιλοξενεί γύρω στα 100 άτομα και δεν υπάρχει δυνατότητα να δεχθεί άλλα. «Εδώ και δυο εβδομάδες περίπου δεν έχει αλλάξει ο αριθμός των ανηλίκων που βρίσκονται στους χώρους μας. Εμείς δεν μπορούμε να τους διώξουμε, γιατί το σκεπτικό λειτουργίας αυτού του Κέντρου ήταν ακριβώς να δημιουργήσει ένα χώρο που θα προσφέρει φροντίδα και ασφάλεια στους ανηλίκους. Υπάρχουν μάλιστα και 12 άτομα που έχουν φύγει με άδεια στην Αθήνα για να επισκεφθούν τις οικογένειές τους και θα επιστρέψουν.»
Για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με τους ανηλίκους έχει ενημερωθεί το υπουργείο Υγείας που αναζητά λύσεις. Το βέβαιο είναι ότι δε φαίνεται να υπάρχει λύση, τουλάχιστον για όλους τους ανηλίκους που φιλοξενούνται αυτές τις ημέρες στο Κέντρο Κράτησης της Παγανής, και κανείς δεν έχει προβλέψει τις εξελίξεις καθώς η κατάσταση εκεί μοιάζει καζάνι που βράζει.

'...δυστυχώς επτωχεύσαμε...'

Την προηγούμενη Κυριακή παρακολούθησα μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα των νέων φακέλλων στο SKY που αναφερόταν στην οικονομική κρίση της Ισλανδίας με τον τίτλο: "...δυστυχώς επτωχεύσαμε". Η δημοσιογράφος Σοφία Παπαϊωάννου ταξίδεψε μέχρι το Ρέκιαβικ και κατέγραψε τις συνθήκες που επικρατούν μετά τη χρεοκοπία της χώρας και τον δανεισμό απο το ΔΝΤ. Σας μεταφέρω απόσπασμα της έρευνας που μπορείτε να τη βρείτε live στην ιστοσελίδα του sky.gr.


Η Ισλανδία ήταν μέχρι πρότινος η χώρα-παράδεισος: το 2007 ψηφίστηκε η καλύτερη χώρα για να ζει κανείς αλλά και μία από τις τέσσερις πιο παραγωγικές χώρες του κόσμου. Στις αρχές Οκτωβρίου όμως, η Ισλανδία έγινε η πρώτη χώρα που κατέρρευσε μέσα σε μία εβδομάδα υπό το βάρος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Τι μπορεί να μάθει η Ελλάδα από την ισλανδική κρίση και τι περιμένει τους Ισλανδούς από εδώ και πέρα;

Σε μία χώρα που δεν είναι καθόλου συνηθισμένη σε διαδηλώσεις και πορείες κάθε Σάββατο στο κέντρο του Ρέικιαβικ, της πρωτεύουσας της Ισλανδίας διοργανώνεται και μία νέαορεία διαμαρτυρίας. Οι κάτοικοι ζητούν να παραιτηθεί ο Πρωθυπουργός, ο Υπoυργός Οικονομικών και ο Διοικητής της Κεντρικής Tράπεζας τους οποίους κατηγορούν για τη χρεοκοπία της χώρας. Οι Νέοι Φάκελοι βρέθηκαν σε μία τέτοια σαββατιάτικη διαμαρτυρία μπροστά από το κοινοβούλιο και μίλησαν με τους κατοίκους του Ρέικιαβικ.


Άλλαξε η ζωή σας από την κρίση;

Ναι, πήγα να αγοράσω ρούχα για τα παιδιά μου και πλήρωσα αρκετά περισσότερα απ’ ότι συνήθως. Πρέπει να διαπραγματευτώ με την τράπεζά μου για να επιβιώσω από μήνα σε μήνα, είμαι ανύπαντρη μητέρα 4 παιδιών. Ναι, η κρίση άλλαξε τη ζωή μου.

Ο φίλος μου έχασε την δουλειά του χθες, το ίδιο και ο πατέρας μου. Η αγάπη προς τη χώρα και η αγάπη προς την κυβέρνηση είναι διαφορετικά πράγματα. Εγώ αγαπώ την χώρα μου και δεν θα φύγω ποτέ.

Δεν με ενοχλεί ο καπιταλισμός αλλά πιστεύω ότι πρέπει να ελέγχεται για να μην συμβαίνουν αυτά.


Τι προκάλεσε την κρίση;

Η κρίση οφείλεται στην ανίκανη κυβέρνηση και στους άπληστους τραπεζίτες.

Εδώ και χρόνια, η φούσκα στο τραπεζικό σύστημα της Ισλανδίας έβραζε και όταν έσκασε, έσκασε με πάταγο. Η Ισλανδία μέχρι πριν ένα χρόνο κατατασσόταν στις 4 πιο παραγωγικές χώρες του πλανήτη και είχε σχεδόν μηδενικό δημόσιο χρέος και έλλειμμα. Είχε ψηφιστεί η καλύτερη χώρα να ζει κανείς. Η ανεργία ήταν στο 1% και οι κάτοικοι απολάμβαναν υψηλό επίπεδο διαβίωσης. Όμως, κανείς δεν παρατηρούσε ότι οι Ισλανδοί ζούσαν τα τελευταία χρόνια με δανεικά. Οι τράπεζες τους ενθάρρυναν να παίρνουν δάνεια σε ξένα νομίσματα που είχαν μικρότερο επιτόκιο. Ξένο χρήμα έμπαινε στη χώρα και οι Ισλανδοί νόμιζαν ότι ήταν πλούσιοι. Οι τρεις μεγαλύτερες εμπορικές τράπεζες της χώρας δανείζονταν τα τελευταία χρόνια από τράπεζες του εξωτερικού και έπαιρναν νέα δάνεια για να καλύψουν τα παλιά.

Αρχές Οκτωβρίου, η πρώτη μεγάλη τράπεζα της χώρας ονόματι Γκλίτνιρ χρεοκοπεί.

Άρνι Μάτιαρσεν, Υπ. Οικονομικών Ισλανδίας
Η Γκλίτνιρ δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της και στράφηκε για βοήθεια προς την Κεντρική Τράπεζα και μετά ακολούθησαν σαν ντόμινο.

Ο Άρνι Μάτιαρσεν, Υπουργός Οικονομίας της μικρής αυτής χώρας μας συνάντησε εν μέσω της κρίσης. Η Ισλανδία είναι μία μικρή χώρα μόλις 300.000 κατοίκων και ο Μάτιαρσεν γνωρίζει ότι το εύρος της οικονομίας της χώρας είναι μικρό και ότι η Κεντρική Τράπεζα δεν άντεχε να καλύψει τις τεράστιες ανάγκες των τραπεζών. Η κυβέρνηση κρατικοποιεί την Γκλίτνιρ (Glitnir) για να την σώσει. Όμως το πρόβλημα μίας τράπεζας σε μία τόσο μικρή χώρα παρασύρει γρήγορα και τις υπόλοιπες. Την ίδια εβδομάδα, καταρρέει και η δεύτερη τράπεζα στη χώρα η Λαντσμπάνκι (Landsbanki), η οποία επίσης κρατικοποιείται. Τότε έρχεται και το τελειωτικό χτύπημα στην οικονομία της χώρας αυτή τη φορά από το εξωτερικό, από την Βρετανία. Η χρεοκοπημένη Λαντσμπάνκι (Landsbanki) είχε ένα παράρτημα στην Βρετανία όπου χιλιάδες Βρετανοί διέθεταν καταθέσεις εκατομμυρίων. Ο Βρετανός Πρωθυπουργός σε μία δύναμη πυγμής και για να δείξει ότι προστατεύει τις καταθέσεις των πολιτών του προχωρεί σε μία πρωτοφανή κίνηση και ενεργοποιεί τον αντιτρομοκρατικό νόμο. Παγώνει δηλαδή όλα τα περιουσιακά στοιχεία της Λαντσμπάνκι (Landsbanki) στην Βρετανία και παίρνει τον έλεγχο της τράπεζας.

Γκόρντον Μπράουν, Βρετανός πρωθυπουργός
Μίλησα με τον Ισλανδό πρωθυπουργό. Είναι απαράδεκτη συμπεριφορά, λαμβάνουμε νομικά μέτρα εναντίον χρημάτων που βγαίνουν από τη Βρετανία προς την Ισλανδία και προσπαθούμε να παγώσουμε τα ισλανδικά κεφάλαια εδώ.

Η Βρετανία δεν σταματά στην Λαντσμπάνκι αλλά παίρνει τον έλεγχο και μίας ακόμα ισλανδικής τράπεζας που δραστηριοποιείται στην Βρετανία, της Κάουπτινγκ (Κaupting). H Κάουπτινγκ (Kaupting) ήταν η μεγαλύτερη και πιο ισχυρή τράπεζα της Ισλανδίας και μετά από αυτή την κίνηση των Βρετανών καταρρέει επίσης και κρατικοποιείται. Έτσι, οι τρεις μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας καταρρέουν και κρατικoποιούνται μέσα σε μόλις μία εβδομάδα.


Η χώρα εκτός από ψάρια δεν παράγει σχεδόν τίποτα άλλο και χρειάζεται να κάνει εισαγωγή για όλα τα βασικά προϊόντα. Φρούτα, λαχανικά και τρόφιμα, όλα εισάγονται. Δεν υπάρχουν καλλιεργήσιμες εκτάσεις αφού σχεδόν όλο το εσωτερικό της χώρας καλύπτεται από παγετώνες. Οι επιχειρηματικές δραστηριότητες με το εξωτερικό παγώνουν αφού οι Ισλανδοί δεν διαθέτουν καθόλου συνάλλαγμα για να φέρουν νέα εμπορεύματα. Με το ξέσπασμα της κρίσης, η χώρα γυρνά 30 χρόνια πίσω, όταν για να πάρεις συνάλλαγμα έκανες αίτηση στην Κεντρική Τράπεζα. Η Κεντρική Τράπεζα στο Ρέικιαβικ εγκρίνει σήμερα συνάλλαγμα μόνο για εισαγωγή βασικών προϊόντων όπως φάρμακα και τρόφιμα. Βασικό προϊόν δεν θεωρείται πια σε καμία περίπτωση το αυτοκίνητο. Ο Κνούτουρ Χάουκσον είναι διευθυντής μίας από τις μεγαλύτερες εταιρείες εισαγωγής αυτοκινήτων στην χώρα. Βλέπει την εταιρεία του να καταρρέει και έχει ήδη προχωρήσει σε απολύσεις υπαλλήλων και μειώσεις μισθών.

Κνούτουρ Χάουκσον, εισαγωγέας αυτοκινήτων
Δεν έχω το ξένο συνάλλαγμα που χρειάζομαι για την επιχείρησή μου, οι πωλήσεις νέων αυτοκινήτων έχουν πέσει και δεν μπορώ να αγοράσω ούτε ανταλλακτικά γιατί δεν έχω ξένο συνάλλαγμα.

Στα γραφεία του συλλόγου των εισαγωγέων αυτοκινήτων έχουν αναρτήσει ένα πανό που γράφει. «Μην ανησυχείς, να είσαι χαρούμενος». Μεγαλύτερο πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι Ισλανδοί που έχουν πάρει τραπεζικά δάνεια και βλέπουν τις δόσεις τους να εκτοξεύονται στα ύψη λόγω της υποτίμησης του νομίσματος. Στη χώρα λειτουργεί ένα κρατικό συμβουλευτικό κέντρο για όσους έχουν πρόβλημα με δάνεια. Η μόνη συμβουλή που δίνουν τώρα εδώ δεν είναι καθόλου πρακτική, συνιστούν απλά ψυχραιμία.


Μάγκνους άρνι Σκούλασον, οικονομολόγος
Προσβληθήκαμε από την απόφαση της βρετανικής κυβέρνησης αλλά πιστεύουμε ότι πρέπει να γεφυρώσουμε την απόσταση μεταξύ των Ισλανδών και των Βρετανών.

Ο δραστήριος οικονομολόγος Μάγκνους άρνι Σκούλασον έχει σπουδάσει στην Βρετανία και είναι πρόεδρος του συλλόγου Ισλανδών αποφοίτων των βρετανικών πανεπιστημίων Κέιμπρτιτζ και Οξφόρδης. Πριν μερικές εβδομάδες, έστειλε ένα μήνυμα από το κομπιούτερ του δηλώνοντας ότι δεν είναι τρομοκράτης. Αυτό το μήνυμα γρήγορα εξελίχτηκε σε ένα μεγάλο κίνημα μέσω του ίντερνετ που ονομάστηκε «σε άμυνα της Ισλανδίας». Ισλανδοί από όλα τα σημεία της χώρας στέλνουν φωτογραφίες με το μήνυμα «Δεν είμαι τρομοκράτης». Στο κίνημα του Μάγκνους έχει παραχωρηθεί ένα γραφείο στο κέντρο της πόλης όπου νέα παιδιά εργάζονται αφιλοκερδώς για την άμυνα της Ισλανδίας.

Μάγκνους άρνι Σκούλασον, οικονομολόγος
Οι Βρετανοί δεν στράφηκαν εναντίον κάποιου άλλου, δεν θα το έκαναν ποτέ στους Αμερικανούς, στους Γάλλους ή τους Γερμανούς. Επέλεξαν να το κάνουν εναντίον μίας ισλανδικής εταιρείας, πράγμα που θεωρούμε αδικαιολόγητο.

Όμως το πρόβλημα με την κίνηση των Βρετανών δεν είναι μόνο ψυχολογικό αλλά κυρίως οικονομικό. Προκαλεί βαρύτατες επιπτώσεις στην επιχειρηματική ζωή της χώρας. Η Βρετανία δεν είναι μόνο η βασική χώρα στην οποία εξάγει προϊόντα η Ισλανδία. Μέσω των Βρετανικών τραπεζών, οι Ισλανδοί πραγματοποιούν τα τελευταία χρόνια, όλες τους τις εισαγωγές και εξαγωγές, όπως μας εξηγεί ο Πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου της Ισλανδίας.

Άρνι Μάτιαρσεν, Υπ. Οικονομικών Ισλανδίας
Η κρίση θα μπορούσε να μας απομακρύνει από την Ε.Ε. γιατί ακόμη μία φορά η βιομηχανία αλιείας θα παίξει καθοριστικό ρόλο και το βασικό εμπόδιο για να μπούμε στην Ε.Ε. είναι η κοινή πολιτική αλιείας.

Οι Ισλανδοί είναι εργατικοί και ιδιαίτερα μορφωμένοι και παρά την χρεοκοπία θεωρούν ότι θα ξεπεράσουν την κρίση.

Κνούτουρ Χάουκσον, εισαγωγέας αυτοκινήτων
Μπορούν να μας πάρουν τα λεφτά και όλα αλλά δεν μπορούν να πάρουν ούτε την ομορφιά μας, ούτε το χιούμορ μας και αυτό πρέπει να το θυμόμαστε.


Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Μια άλλη άποψη για την Αριστερά...

Πριν απο 3 χρόνια περίπου επισκέφθηκε την Ελλάδα ως προσκεκλημένη του Ιδρύματος Α.Παπανδρέου και του Τμ. Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας του Πανεπιστημίου Αθηνών η φιλόσοφος Μάρθα Νούσμπαουμ που διδάσκει πολιτική φιλοσοφία και ηθική. Ο Τάκης Μίχας (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 17.11.2005) αντάμωσε την Αμερικανίδα φιλόσοφο και να συζήτησε ορισμένα θέματα επικαιρότητας. Οι άξονες ιδεολογικής αναφοράς της κ. Νούσμπαουμ είναι οι φιλελεύθεροι διανοητές του 17ου-18ου (Καντ, Λοκ, Μιλ) αιώνα, ενώ η ίδια τοποθετείται πολιτικά στην Αριστερά. Επειδή η συζήτηση είναι αρκετά επίκαιρη, ακόμα και μετά απο αυτά τα 3 χρόνια, επέλεξα να την αναρτήσω ακριβώς γιατί η πολιτική φιλοσοφία είναι ένας ασφαλής τρόπος να κουβεντιάζουμε, αν μη τι άλλο, σε μια εποχή που περισσότερο μονολογούμε. Ελπίζω να τη βρείτε ενδιαφέρουσα.


Αυτό που είναι ουσιαστικό για μένα», μας λέει, «είναι η δυνατότητα πρόσβασης όλων των ατόμων σε ορισμένα βασικά αγαθά. Το αριστερό στοιχείο στην προσέγγισή μου είναι ότι τονίζεται η ανάγκη αναδιανομής, όχι μόνο μεταξύ των φτωχών και πλούσιων εντός μιας χώρας, αλλά και μεταξύ των χωρών. Από την άλλη πλευρά, το φιλελεύθερο στοιχείο εντοπίζεται στο γεγονός ότι ο άξονας αναφοράς είναι το άτομο και όχι οι ομάδες. Το κάθε άτομο θα πρέπει να έχει πρόσβαση σε αυτά τα αγαθά και όχι ομάδες που έχουν εσωτερικές ιεραρχίες εξουσίας. Αν, π.χ., ο αποδοχέας των αγαθών είναι η οικογένεια, αυτό σημαίνει ότι ορισμένα άτομα που έχουν μεγαλύτερη ισχύ στην οικογένεια θα τα απολαμβάνουν και ορισμένα άλλα όχι. Αυτό που είναι σημαντικό με τον φιλελευθερισμό είναι ότι επιμένει πως κάθε άτομο έχει αξιοπρέπεια και ότι πρέπει να έχει ίση πρόσβαση σε ευκαιρίες και στα βασικά αγαθά».

Η άποψή της για την προτεραιότητα του ατόμου τη διαφοροποιεί τόσο από τη μαρξιστική Αριστερά όσο και από τη Δεξιά. «Τόσο οι μαρξιστικές προσεγγίσεις όσο και ο θρησκευτικός κοινοτισμός απορρίπτουν την έμφαση που δίνω στο άτομο».

Η κ. Νούσμπαουμ πιστεύει ότι το ουσιαστικό χαρακτηριστικό μιας καλής κοινωνίας είναι η ισχυρή προστασία την οποία παρέχει στη θρησκευτική ελευθερία και ο σεβασμός για όλες τις θρησκείες. Ομως, γιατί θα πρέπει να επικρατεί ανοχή και όχι κριτική της θρησκείας; Δεν προδίδουμε, άραγε, το μήνυμα του Διαφωτισμού όταν συζητάμε για τρόπους με τους οποίους θα ενισχύσουμε τη θρησκευτική ποικιλομορφία, αντί να συζητάμε για μέτρα ενίσχυσης του αθεϊσμού και του επιστημονικού λόγου;

«Πιστεύω ότι κάνουν λάθος πολλοί άθεοι ή αγνωστικιστές», απαντάει, «να πιστεύουν ότι είναι καλύτεροι από όλους τους άλλους, ότι είναι ευφυείς ενώ οι θρησκευόμενοι είναι πρωτόγονοι. Υπάρχουν ορισμένα μυστήρια της ζωής για τα οποία τα διάφορα ορθολογικά άτομα θα συνεχίσουν να διαφωνούν. Για αυτό θα πρέπει να οικοδομήσουμε μια κοινωνία που δεν θα είναι υπέρ μιας θρησκείας, ούτε καν υπέρ της θρησκείας αλλά ούτε επίσης θα ευνοεί τον αθεϊσμό και τον αγνωστικισμό - θα πρέπει να τηρεί μια αυστηρή ουδετερότητα».

Ομως, η πραγματικότητα τόσο στις ΗΠΑ όσο και αλλού δείχνει ότι αυτή η κατάταση ισορροπίας είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί.

«Πράγματι, υπάρχει ο κίνδυνος στις ΗΠΑ να απολέσουμε μια πολιτική κουλτούρα που βασίζεται στον ίσο σεβασμό σε όλους. Η αιτία για τις ατυχείς εξελίξεις είναι η χριστιανική Δεξιά, που επιδιώκει να προσδιορίσει την Αμερική ως ένα χριστιανικό έθνος. Φυσικά, η κατάτασή μας είναι πολύ καλύτερη από τη δική σας. Εσείς έχετε μια κρατική θρησκεία, ενώ εμείς τουλάχιστον, σε τελική ανάλυση, συμφωνούμε ότι το κράτος δεν θα πρέπει να ευνοεί μία συγκεκριμένη θρησκεία. Φυσικά η χριστιανική Δεξιά προσπαθεί να εισάγει ορισμένες ιουδαιοχριστιανικές αρχές στον δημόσιο λόγο, κάτι το οποίο πιστεύω ότι είναι πολύ επικίνδυνο».

Ενας τέτοιος κίνδυνος είναι η προσπάθεια υποκατάτασης της επιστήμης με θρησκευτικές δοξασίες στα σχολεία, όπως η προσπάθεια υποκατάστασης της επιστημονικής θεωρίας της εξέλιξης με τη βιβλική θεωρία της δημιουργίας. «Ομως, ευτυχώς, τα δικαστήρια έχουν μέχρι στιγμής εμποδίσει αυτές τις προσπάθειες».

Πάντως, η συνομιλήτριά μας πιστεύει ότι υπάρχει μια δόση υπερβολής όσον αφορά την εικόνα που επικρατεί σε ορισμένους κύκλους σχετικά με τη σημασία του θρησκευτικού φαινομένου στις ΗΠΑ. «Το φαινόμενο δεν είναι πρωτόγνωρο για εμάς. Ανάλογα φαινόμενα έξαρσης της πολιτικοποίησης της θρησκείας είχαμε και τη δεκαετία του '80. Ολοι τότε φοβούνταν τις επιπτώσεις που θα είχε αυτό στις πολιτικές μας ελευθερίες, αλλά το φαινόμενο ατόνησε μόνο του».

Για την κ. Νούσμπαουμ η πολιτική κυριαρχία της Δεξιάς στις ΗΠΑ βαίνει προς το τέλος της. Ο κυριότερος λόγος είναι το διαφαινόμενο και ολοένα εντεινόμενο ρήγμα μεταξύ της «οικονομικής Δεξιάς» και της «χριστιανικής Δεξιάς».

«Υπάρχουν σοβαρές διαφορές μεταξύ των δύο αυτών ρευμάτων, π.χ. στο θέμα της διδαχής της θεωρίας της εξέλιξης, στο θέμα της βιοϊατρικής, στο θέμα της νομιμοποίησης των δεσμών μεταξύ των γκέι κ.λπ. Το ρήγμα αυτό θα μεγαλώσει και ορισμένοι από τους κορυφαίους νεοφιλελεύθερους διανοητές, όπως ο Πόσνερ και ο Επστιν, δεν θα ψήφιζαν ποτέ Μπους. Γι' αυτούς η άνοδος της χριστιανικής Δεξιάς αποτελεί βασική απειλή για τα πολιτικά δικαιώματα».

Η «πολυπολιτισμική» φιλοσοφία της «ανοχής» διάφορων εθνικών και θρησκευτικών ομάδων έχει ορισμένες φορές οδηγήσει στη συρρίκνωση του πλουραλισμού των απόψεων. Συγκεκριμένα, στο όνομα της «ανοχής» υποστηρίζονται σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες νομοθετικά μέτρα και απόψεις που καταλήγουν στον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης. Ετσι, π.χ., στο όνομα του σεβασμού της θρησκείας, απαγορεύονται εκφράσεις που προσβάλλουν τα «θρησκευτικά συναισθήματα» - είναι πιθανό ότι αν ζούσε ο Μαρξ θα σερνόταν σήμερα στα δικαστήρια για την άποψή του πως η θρησκεία είναι «το όπιο του λαού». Ανάλογοι περιορισμοί επιβάλλονται και στις δυνατότητες έκφρασης ακροδεξιών ομάδων. Ζητήσαμε από τη συνομιλήτριά μας να μας προσδιορίσει τα όρια της ελευθερίας του λόγου.

«Διάφορες χώρες θέτουν διαφορετικά τα όρια στην ελευθερία της έκφρασης, ανάλογα με τις παραδόσεις τους. Στη Γερμανία π.χ. είναι παράνομο να εκδώσει κανείς και να κυκλοφορήσει αντισημιτικό υλικό. Αυτό είναι ένα λογικό μέτρο με δεδομένη την ιστορία της χώρας. Αντίθετα στις ΗΠΑ η ελευθερία του λόγου προστατεύεται πολύ περισσότερο. Ετσι δεν υπάρχουν περιορισμοί στους νεοναζί να παρελαύνουν, να κάνουν ομιλίες και να διανέμουν το υλικό τους. Στις ΗΠΑ έχεις κάθε δικαίωμα να υποστηρίζεις μια άποψη η οποία καλλιεργεί το μίσος - στον βαθμό που το κάνεις με ειρηνικό τρόπο. Μπορείς να υποστηρίξεις ανοιχτά την άποψη ότι, π.χ., "Ολοι οι μουσουλμάνοι είναι κατώτερα όντα" ή ότι "Ολοι οι εβραίοι είναι κακοί". Αυτές οι εκφράσεις θεωρούνται ότι κινούνται στο πλαίσιο του πολιτικού λόγου και προστατεύονται απόλυτα. Μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με κριτική. Το 90% των Αμερικανών, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου, υποστηρίζει ότι αυτό είναι ορθό. Οταν, όμως, υπάρχει μια συγκεκριμένη απειλή εναντίον ενός ατόμου, τότε η κατάσταση είναι διαφορετική. Αν, π.χ., σε μια ομιλία μου πω ότι "Ολοι οι μουσουλμάνοι είναι κακοί» η ομιλία μου προστατεύεται από το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου. Αν, όμως, πάω σε ένα συγκεκριμένο μουσουλμάνο και του πω "Σε μισώ και θα σε εκδικηθώ" τότε φυσικά έχω διαπράξει ποινικό αδίκημα, πρόκειται για απειλή για την ασφάλεια του ατόμου».

Καταλήγοντας ζητήσαμε από την κ. Νουσμπάουμ να μας πει ποιο θεωρεί το πιο σημαντικό φιλοσοφικό βιβλίο του 20ού αιώνα.

Η απάντησή της ήρθε χωρίς κανένα δισταγμό:

«Αναμφίβολα το βιβλίο "Θεωρία Δικαιοσύνης" του Τζον Ρολς».

Ο Αμερικανός φιλόσοφος Ρολς, που πέθανε σχετικά πρόσφατα, υπήρξε ο μοναδικός ίσως διανοητής που διατύπωσε ένα πειστικό επιχείρημα υπέρ της άποψης ότι η αναδιανομή εισοδημάτων υπέρ των λιγότερο ευνοουμένων μελών της κοινωνίας δεν σημαίνει κατ' ανάγκη παραβίαση της ελευθερίας των πιο ευνοουμένων στρωμάτων, από τα οποία αφαιρούνται οι προς αναδιανομήν πόροι.


Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

ΑΡΓΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΑ...

Αρθρο του Γ Μοσχονά απο τα σημερινά ΝΕΑ*

Η υποχώρηση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ είναι μία σταθερά που αναδεικνύουν οι έρευνες κοινής γνώμης κατά τους τελευταίους μήνες. Η κυρίαρχη ερμηνεία συνδέει, και σωστά, την εκλογική υποχώρηση με τη μεγάλη επιβάρυνση του οικονομικού ορίζοντα. Από τον Ιούνιο και μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε να μην είναι σε θέση να τροφοδοτήσει με νέες ιδέες και θέματα την πολιτική του δράση.
Γιατί όμως η κρίση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου να ασκεί δυσμενή επιρροή στο κόμμα που συγκρότησε την εικόνα του στη βάση της αντίθεσης στον νεοφιλελευθερισμό; Μία όψη αυτού του ερωτήματος, το οποίο αφορά όχι μόνο την ελληνική αλλά και την ευρωπαϊκή ριζοσπαστική Αριστερά, θα αναπτύξουμε εδώ. Ο μεγάλος ιστορικός κύκλος που άνοιξε το 1989, με την κατάρρευση του μεγαλύτερου κοινωνικού πειράματος του 20ού αιώνα, άφησε την κομμουνιστογενή Αριστερά χωρίς οικονομική πυξίδα, χωρίς προτάσεις εναλλακτικής οικονομικής διαχείρισης ικανές να βρουν σημαντική απήχηση στην κοινωνία. Φυσικά, ούτε τα παλαιά κομμουνιστικά κόμματα είχαν ένα δικό τους δόγμα οικονομικής πολιτικής. Διαθέτοντας, ωστόσο, τις ισχυρές βεβαιότητες της αντικαπιταλιστικής τους κουλτούρας, όπως και την πίστη στις αρχές τής κεντρικά διευθυνόμενης οικονομίας, είχαν μια περισσότερο «ακομπλεξάριστη» προσέγγιση των οικονομικών θεμάτων. Ως φορείς μιας οικονομικής στρατηγικής μακράς πνοής (ο σοσιαλισμός) μπορούσαν- με λιγότερες ενοχές- να υιοθετούν μια οικονομική στρατηγική για τον βραχύ χρόνο. Στην πράξη, συνήθως προωθούσαν ένα είδος «αριστερού κεϊνσιανισμού» που τους επέτρεπε και να διαφοροποιούνται από τη σοσιαλδημοκρατία και, συχνά, να συμμαχούν μαζί της στο πλαίσιο κυβερνητικών συνασπισμών.
Σήμερα, τα παραπάνω έχουν αλλάξει. Το οικονομικό και ηθικό τραύμα του 1989 απονομιμοποίησε όχι μόνο το μοντέλο της διευθυνόμενης οικονομίας αλλά, σε ένα βαθμό, την ίδια την οικονομική σκέψη στο εσωτερικό της πολιτικής Αριστεράς (όχι της πνευματικής). Ο κριτικός λόγος (ο νεοφιλελευθερισμός φταίει για όλα) υποκατέστησε την απούσα «μεγάλη διήγηση» αλλά και τις προτάσεις βραχείας διαχείρισης. Στην ουσία, η απουσία οικονομικής πρότασης για το μέλλον ενοχοποίησε τις οικονομικές προτάσεις για το παρόν (ως διαχειριστικές και σοσιαλδημοκρατικές). Είναι ενδεικτικό ότι σπάνια η σημερινή Αριστερά μιλάει για τον κόσμο της επιχείρησης (δεν αναφέρομαι στην καταγγελία του κέρδους), ως εάν να είναι δυνατόν να υπάρξει οικονομική πολιτική, αριστερή, δεξιά ή αριστερίστικη, χωρίς μια στρατηγική για την επιχείρηση και την ανταγωνιστικότητα. Είναι, επίσης, ενδεικτικό ότι υπάρχουν απόψεις στο εσωτερικό της οι οποίες υποστηρίζουν τη θέση ότι «η Αριστερά δεν έχει λόγους να αναζητεί σχέδιο διεξόδου από την κρίση». Στην ουσία, οι απόψεις αυτές, που συχνότατα θεμελιώνονται στις πιο διεισδυτικές αναλύσεις της σημερινής κρίσης, επαναφέρουν την παλαιά θέση περί «επικαιρότητας του σοσιαλισμού», παραβλέποντας το γεγονός ότι η έλξη που ασκεί η ιδέα του σοσιαλισμού είναι βαθύτατα μειοψηφική στην Ευρώπη. Ποτέ στην πραγματικότητα δεν ήταν τόσο μειοψηφική (το «Θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο» της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής Αριστεράς έχει απήχηση γιατί, ως πολυσυλλεκτικό, δεν αναφέρεται στον σοσιαλισμό). Έτσι, για να επιστρέψουμε στο αρχικό ερώτημα, σε μια εποχή όπου οι οικονομικές παράμετροι έχουν γίνει πιο σημαντικές, αυτό που τελικά έχει υποχωρήσει είναι η Αριστερά ως οικονομική και ταξική δύναμη. Ενώ ρητορικά ο προσανατολισμός της νέας Αριστεράς είναι οικονομικός, στην πράξη είναι περισσότερο «πολιτισμικός». Στα λεγόμενα θέματα αξιών (δικαιώματα, μετανάστες, πολυπολιτισμός), όπως και στα θέματα που αφορούν το περιβάλλον, η σημερινή Αριστερά τα καταφέρνει καλύτερα. Εάν αντί της χρηματοπιστωτικής κρίσης είχαμε μια κρίση που αφορούσε αυτά τα θέματα (την Εκκλησία, τη βία της Αστυνομίας, τον ρατσισμό κ.λπ.), τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν πολύ αποτελεσματικός στα τηλεοπτικά παράθυρα. Ως «πολιτισμική» Αριστερά είναι καλύτερα προετοιμασμένος για την αντιμετώπιση τέτοιων διακυβευμάτων. Αντιθέτως, η παρουσία του ήταν αναιμική σε ένα θέμα (η κρίση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου) που ήταν «το θέμα του» τα τελευταία 20 χρόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσε έτσι ότι μάλλον ανήκει σε αυτό που η αμερικανική πολιτική επιστήμη ονομάζει Left Libertarian parties. Γι΄ αυτό άλλωστε είναι, ιστορικά, πιο αδύναμος στα λαϊκά στρώματα και περισσότερο ισχυρός στα μεσαία μορφωμένα στρώματα. Είναι προφανές ότι τα παραπάνω δεν οφείλονται στη νέα ηγεσία του ΣΥΝ. Είναι ωστόσο μάλλον βέβαιο ότι η ηγεσία Τσίπρα εκ των πραγμάτων ενδυνάμωσε το υφολογικό και στυλιστικό πρότυπο της «πολιτισμικής» Αριστεράς (δεν αναφέρομαι εδώ στις ρηχές αναλύσεις περί life style).
O πυρετός ανατροπής της προηγούμενης περιόδου δεν ήταν εύρημα φαντασμένων δημοσκόπων. Κάτι γινόταν στην ελληνική κοινωνία, και αυτό το «κάτι» εξακολουθεί να είναι παρόν. Το ΠΑΣΟΚ διέψευσε τις εκτιμήσεις, μεταξύ άλλων και του γράφοντος, για τη δυσκολία ταχείας ανάκαμψής του. Δεν έχει βρει όμως την παλαιά δυναμική του- ούτε άλλωστε τα σοσιαλιστικά κόμματα στην Ευρώπη. Η εν εξελίξει οικονομική κρίση έδειξε ότι η υποχώρηση της κουλτούρας μακροοικονομικής διαχείρισης είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που καλείται να επιλύσει η ενισχυμένη νέα ριζοσπαστική Αριστερά. Σε αυτό κυρίως το πεδίο θα κριθεί, και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, η μάχη της με την Κεντροαριστερά.

*Ο Γεράσιμος Μοσχονάς είναι επίκουρος καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, εντεταλμένος διδασκαλίας στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βρυξελλών.

Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου.
Ουσιαστικά το σημερινό post είναι συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης αλλά με πιο ρεαλιστικό τρόπο για το τι τελικά θέλει η σημερινή Αριστερά και με ποιό τρόπο επιδιώκει να το διεκδικήσει.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Τι δεν μου αρέσει...


Παρακολουθώ μερικές φορές την εκπομπή "Ριμέϊκ" της δημοσιογράφου Ρένας Θεολογίδου στην ΕΤ1. Η εκπομπή βασίζεται σε συνεντεύξεις και φωτογραφικό υλικό, video κ.α που είναι, συνήθως, αναδρομικό και πάντα γύρω απο τη πολιτική. Ευτυχώς, απο την εκπομπή δεν παρελαύνουν μόνο οι πρωταγωνιστές που, πολλές φορές, είναι οι γνωστοί μαϊντανοί των καναλιών κι έτσι έχουμε την ευκαιρία να ακούμε και πρόσωπα που έχουν παίξει το ρόλο του δευτερ-αγωνιστή ή του κομπάρσου στην ιστορία... τουλάχιστον απο τη πλευρά της αναγνωρισιμότητας και της 'επαγγελματικής καταξίωσης' στη πολιτική. Προσωπικά πίστευα πάντα ότι, αυτοί οι δευτερ-αγωνιστές και οι κομπάρσοι σήκωναν όλο το ΕΡΓΟ...αυτό το ελάσσων σπουδαίο έργο των προσώπων που επέλεγαν να είναι στην αφάνεια...

Αυτή τη φορά ανάμεσα στους πρωταγωνιστές κλήθηκε
και ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Ποτέ δεν είδα αρνητικά απο προκατάληψη τον κ. Τσίπρα. Και απο αυτό εδώ το blog, παρά το γεγονός οτι αρκετοί τον έχουν απαξιώσει για διάφορους λόγους, ουδέποτε η ηλικία του ή αν θέλετε η βεβαιότητά του για το πόσο εκπροσωπεί τη μοναδική,(;!) δική του αριστερά...όπως διατείνεται, δεν επικρίθηκε. Ακριβώς γιατί τα κριτήρια για να κρίνεις κάποιον πολιτικά, κατά τη ταπεινή μου άποψη, δεν μπορεί να είναι κριτήρια οπαδού ομάδας κι επομένως κριτήρια φανατισμού και τσιτάτου...
που απλά ανταπαντούν...Επιλέγω ν' ακούω τα πολιτικά επιχειρήματα και σε αρκετά πολιτικά επιχειρήματα ο κ. Τσίπρας δεν έχει άδικο...

Ομως, σε αυτή την πολύ καλή εκπομπή που, η ετημυγορία της AGB είναι: 1,8%, δηλαδή 64.οοο τηλεθεατές, ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε, πέρα απο τα πολιτικά του επιχειρήματα, να βγεί με τη φωτογραφία του Τσε ως φόντο. Και αυτό πράγματι ήταν ενοχλητικό! Γιατί εντάξει... και καλά, ο Αλέξης προέρχεται απο την Αριστερά, και καλά ο Τσέ είναι σύμβολο για τους αριστερούς απανταχού της γής και καλά ως νέος ο κ. Τσίπρας έχει πρότυπα...αλλά η φωτογραφία του Τσέ για όσους γνωρίζουν σε βάθος την ιστορία του, δεν είναι δυνατόν να λανσάρεται ως φόντο... ως αξεσουάρ αριστερής απόδειξης και επαναστατικότητας ενός τόσο σύγχρονου αρχηγού που γνωρίζει....αρκετά καλά ότι ο,τιδήποτε στημένο πίσω απο την πλάτη μας δεν είναι και τόσο τυχαίο...ιδιαίτερα την ώρα που μας παίρνουν οι κάμερες της τηλεόρασης που απαξιώνουμε...

Κι ένα άλλο. Η εποχή δεν είναι ηρωϊκή...Αλέξη, και φυσικά δεν είναι επαναστατική. Τουλάχιστον για όσους έχουν επιλέξει να γίνονται και πρωτοσέλιδο σε περιοδικά life style.

Γι' αυτό καλό θα ήταν η συνοπτική μεταφορά στην ιστορική πορεία της επαναστατικής αριστεράς να μη μπερδεύεται απο πρόσκαιρες ερμηνείες...ένα ταξίδι στη χώρα του Τσάβες ποτέ δεν είναι αρκετό, ούτε κι ένα δελτίο τύπου, άλλωστε, πολύ περισσότερο δε μια φωτογραφία που, αν μη τι άλλο, θέλει επεξήγηση....

Ειδάλλως....

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Μιχαήλ Μυρογιάννης, ετών 20


'' To μεσημέρι της 18 Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής βρίσκεται με το υπηρεσιακό τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρα, οι αστυφύλακες χτυπούν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξεφεύγει. Ο Ντερτιλής βγάζει από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβολεί. «Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή - ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης - και συνεχίζει: «Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: "Με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"»...

O Mιχαήλ Μυρογιάννης ήταν 20 ετών , ιδιωτικός υπάλληλος , από τη Μυτιλήνη .

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

16 Νοεμβρίου 1973...

1. Σπυρίδων Κοντομάρης (ετών 57, 20.30)
2. Διομίδης Κομνηνός (ετών 17, 21.30)
3. Σωκράτης Μιχαήλ (ετών 57, μεταξύ 22.30 & 23.00)
4. Βασίλειος Φάμελλος (ετών 26, 23.30)
5. Torill Engeland Magrette (ετών 22, 23.30)
6. Γεώργιος Σαμούρης (ετών 22, 24.00)
7. Δημήτριος Κυριακόπουλος (βραδυνή ώρα - κατέληξε 19/11/73)
8. Σπύρος Μαρίνος (Γεωργαράς) (ετών 35, βραδυνή ώρα)

17 Νοεμβρίου 1973...

9. Νικόλαος Μαρκούλης (ετών 24 , πρωινή ώρα, κατέληξε 19/11/73)
10. Αικατερίνη Αργυροπούλου (ετών 76, 10.00, κατέληξε Μάϊο '74)
11. Στυλιανός Καραγεωργής (ετών 19, 10.15)
12. Μάρκος Καραμανής (ετών 23, 10.30)
13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης (ετών 16, 10.30-11.00)
14. Δημήτριος Παπαϊωάννου (ετών 60, 11.30)
15. Γεώργιος Γερτζίδης (ετών 48, 11.30)
16. Βασιλική Μπεκιάρη (ετών 17, 12.00)
17. Δημήτρης Θεοδωράς (ετών 5 1/2, 13.00)
18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας (ετών 43, 13.00)

18 Νοεμβρίου 1973...

19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου (ετών 59, 10.00)
20. Ανδρέας Κούμπος (ετών 63, 11.00, κατέληξε στις 30/1/1974)
21. Μιχαήλ Μυρογιάννης (ετών 20, 12.00)
22. Κυριάκος Παντελεάκης (ετών 43, 12.00-12.30)
23. Ευστάθιος Κολινιάτης (κατέληξε στις 21/11/73)

ΠΗΓΗ:
Ταχυδρόμος 15/11/2003, τεύχος 194
Έρευνα: Πάνος Μπαΐλης




Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Αποχαιρετιστήριο μάθημα


του Γ.Α.Μαγκάκη,

Περίπου πριν από μια ώρα από την εκφώνηση του μαθήματος στις 2/2/1969, είχε γνωστοποιηθεί στον Γ.Α.Μαγκάκη, η απόλυσή του.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι η περίληψη που έγραψε ο ίδιος μετά το τέλος του μαθήματος και κυκλοφόρησε ύστερα από λίγες μέρες και δημοσιεύτηκε στο εξωτερικό.


Αγαπητοί μου μαθηταί,

Σκοπός των πανεπιστημιακών παραδόσεων δεν είναι μόνον να σας εισαγάγουν εις το δόγμα του Δικαίου και να σας μεταδώσουν απλώς μίαν ειδικήν συλλογιστικήν. Σκοπός των είναι προπαντός να σας καταστήσουν σαφές το πνεύμα και την ουσίαν του Δικαίου. Εις τας μέχρι τούδε συναντήσεις μας εις αυτό ακριβώς το πνεύμα του Δικαίου προσεπάθησα να σας εισαγάγω. Σήμερον ας επανέλθωμε εις αυτό το πνεύμα, ας ασχοληθούμε μόνον με αυτό και ας τονίσουμε διά μίαν ακόμα φοράν αυτό το οποίον είναι το πλέον θεμελιώδες. Το Δίκαιον δεν είναι ένας οποιοσδήποτε εξαναγκαστικός κανών ρυθμίζων την συμβίωσιν των ανθρώπων. Αν ήτο μόνον αυτό καθ’ ουδέν θα διέφερε από τους κανόνας οι οποίοι διέπουν ωρισμένας κοινωνίας του ζωικού βασιλείου. Δεν θα διέφερε π.χ. από την κοινωνίαν των μελισσών ή των μυρμήγκων. Εκείνο το οποίον είναι το χαρακτηριστικόν γνώρισμα του Δικαίου, η πεμπτουσία του, είναι ο προσανατολισμός του προς τας αξίας. Μόνον δι’ αυτού του προσανατολισμού το Δίκαιον καθίσταται κατάκτησις του πολιτισμού και δικαιώνεται ηθικώς. Η βασική Δε αξία προς την οποίαν είναι προσανατολισμένο το Δίκαιον ως θεσμός πολιτισμού είναι η ελευθερία. Τούτο αποδεικνύεται προπαντός από την ιστορίαν.

Η ιστορία των ανθρώπων δεν είναι παρά μία πορεία οδύνης και αγώνος δια την κατάκτησιν της ελευθερίας και δια την εξασφάλισιν και την κατοχύρωσίν της διά του Δικαίου. Μία είναι η μεγάλη αλήθεια εις το πλαίσιον της επιστήμης μας, ότι το Δίκαιον αποκτά το ηθικόν του περιεχόμενον, καθίσταται δηλαδή ηθική αξία, μόνον εφόσον αποβλέπει εις το να διασφαλίση την ελευθερίαν εις τους ανθρώπους. Άλλως το Δίκαιον, άνευ δηλαδή αυτού του προσανατολισμού, καθίσταται μέσον καταπιέσεως εις τας χείρας του ισχυρού, προς εξασφάλισιν της κυριαρχίας του. Προς την αξίαν της ελευθερίας πρέπει όμως να είναι προσανατολισμένος και ο νομικός και ως επιστήμων και ως άνθρωπος. Διότι άλλως καθίσταται άνας απλούς τεχνικός, γνώστης δηλαδή της τεχνικής απλώς του Δικαίου, ο οποίος διατρέχει τον κίνδυνον να γίνει ταπεινός υπηρέτης του ισχυρού. Την ανάγκην αυτού του προσανατολισμού προσεπάθησα εις την μέχρι τούδε σειράν των μαθημάτων να σας καταστήσω σαφή. Αυτό ήτο και το βαθύτερον νόημα και η βαθυτέρα επιδίωξις αυτών των μαθημάτων. Πρέπει σήμερον να σας το τονίσω. Διότι το σημερινόν μάθημα είναι το αποχαιρετιστήριον. Μετά βαθυτάτης λύπης μου είμαι υποχρεωμένος να σας αφήσω. Αλλά ο χωρισμός αυτός είναι το τίμημα της συνέπειας προς τας αξίας τας οποίας εσεβάσθην εις όλην μου την ζωήν.

Και είναι το τίμημα της επιδιώξεως να κρατήσω και εγώ την έδραν αυτήν βήμα ελευθέρας σκέψεως. Αι έδραι του Πανεπιστημίου μας έχουν μακράν παράδοσιν. Αξιόλογοι άνδρες τας ετίμησαν εις χαλεπούς χρόνους με τον αγώνα των να τας κρατήσουν βήμα ελεύθερον. Θα ήτο τρομερόν αν η έδρα αυτή εις τας ασθενείς μου χείρας εταπεινούτο. Από την σειράν των συναντήσεών μας εύχομαι και ελπίζω να παραμείνη εις το πνεύμα μας ο προσανατολισμός προς την ελευθερίαν. Αυτόν τον προσανατολισμόν, τον τον οποίον οφείλομεν να λάβωμεν ως νομικοί, οφείλομεν να λάβωμεν και ως Έλληνες. Διότι η Ελλάς δεν είναι απλώς μια γεωγραφική έννοια. Είναι προπαντός ιδέα ταυτιζόμενη με την ιδέαν της ελευθερίας.

Ας αναλογισθούμεν λοιπόν αυτήν την ώραν τους λόγους του ποιητού μας και με αυτούς ας αποχαιρετισθώμεν: «Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία»

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Σάκης Καράγιωργας: Ο αγωνιστής

" Κύριοι στρατοδίκαι, ευρίσκομαι σήμερον ενώπιόν σας ως κατηγορούμενος
διότι διώκομαι από την δικτατορικήν κυβέρνησιν.
Ο λόγος της διώξεως μου είναι απλός αλλά ουσιαστικός.
Διώκομαι διότι ως πνευματικός άνθρωπος εθεώρησα εθνικόν καθήκον μου
ν' αγωνιστώ δια ν' αποκτήσει εκ νέου ο ελληνικός λαός το δικαίωμα ν' αποφασίζει μόνος του και ελευθέρως δια την μοίραν του και τα πεπρωμένά του..."

O Σάκης (Διονύσης) Καράγιωργας (Πύργος Ηλείας, 193017 Αυγούστου 1985) ήταν πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου, ενώ στην περίοδο της Χούντας είχε αναπτύξει έντονη αντιδικτατορική δράση.

Γεννήθηκε το 1930 στον Πύργο Ηλείας. Εισήχθη στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά και αργότερα και στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών Αθήνας. Η πρώτη του επαφή με την ελληνική δημόσια οικονομική διοίκηση ήταν αρχικά στη Διεύθυνση Προγράμματος του υπουργείου Συντονισμού (1955-1956) και μετά στη Διεύθυνση Μελετών της Τράπεζας της Ελλάδος. Παράλληλα εμπλουτίζει τις εμπειρίες του ερευνώντας επίκαιρα προβλήματα της οικονομικής πολιτικής και συνεργάστηκε στη συγγραφή λημμάτων της Οικονομικής και Λογιστικής Εγκυκλοπαίδειας.

Ακολουθώντας άλλους συναδέλφους του, αποφασίζει να μεταβεί για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό. Επιλέγει ως γνωστικό αντικείμενο τα Δημόσια Οικονομικά και ως πανεπιστήμιο το London School of Economics. Το 1962 γίνεται διδάκτορας και επιστρέφει στη Ελλάδα στην Τράπεζα της Ελλάδος όπου συνεχίζει την ερευνητική του δραστηριότητα. Το 1963 γίνεται επιμελητής στην έδρα της Εφαρμοσμένης Οικονομικής στην Ανωτάτη Βιομηχανική ενώ, επί κυβέρνησης Ένωσης Κέντρου και υφυπουργού Συντονισμού του Ανδρέα Παπανδρέου, ορίζεται γενικός γραμματέας της οικονομικής εξ υπουργών επιτροπής. Το 1964 αποσπάστηκε στο "Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών" και ενώ ήταν ήδη υφηγητής της Δημόσιας Οικονομικής, συνεργάστηκε στην κατάρτιση του πρώτου πενταετούς προγράμματος οικονομικής ανάπτυξης της χώρας (1966-1970), συμμετέχοντας ενεργά στη διαδικασία σύνταξής του.

Το 1965 συμμετέχει μαζί με άλλους διανοούμενους στην ίδρυση του πολιτικού ομίλου «Αλέξανδρος Παπαναστασίου» και αναλαμβάνει ενεργό ρόλο στη συντακτική επιτροπή του περιοδικού «Νέα Οικονομία», που καθιερώνεται την εποχή εκείνη ως το κατ'εξοχήν βήμα τεκμηρίωσης και υποστήριξης κοινωνικών μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα. Το 1966 εκλέγεται έκτακτος καθηγητής της Δημόσιας Οικονομίας στό Πάντειο Πανεπιστήμιο και σύντομα κυκλοφορούν και τα πρώτα πανεπιστημιακά του εγχειρίδια.

Πρωτοπορεί κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στη συγκρότηση της "Δημοκρατικής Άμυνας" και τον Ιούλιο του 1969 συλλαμβάνεται καθώς εκρήγνυται στα χέρια του εκρηκτικός μηχανισμός, ο οποίος προοριζόταν για αντιστασιακή δράση κατά του καθεστώτος. Ο Καράγιωργας βασανίστηκε απάνθρωπα όντας βαριά τραυματισμένος. Ακολουθεί η δίκη της "Δημοκρατικής Άμυνας" και η καταδίκη του απο το Έκτακτο Στρατοδικείο τον Απρίλιο του 1970 σε ισόβια, ποινή που θα εκτίσει ως την αμνηστία του 1973.

Μετά την πτώση της δικτατορίας επιστρέφει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και παράλληλα συμμετέχει στην ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1974. Σύντομα και λόγω διαφωνιών θα διαγραφεί μαζί και με άλλα στελέχη απο το ΠΑΣΟΚ χωρίς όμως να πάψει να συμμετέχει και να παρεμβαίνει στη καθημερινή πολιτική, δίνοντας μεγάλη έμφαση στην εκπαιδευτική, ερευνητική και θεσμική παρέμβαση στο χώρο της ανώτατης παιδείας. Ενθαρρύνει διεπιστημονικές έρευνες και αφιερώνει μεγάλο μέρος της ενεργητικότητάς του στο θέμα της αναβάθμισης της ανώτατης παιδείας γενικότερα και της Παντείου σε σύγχρονο πανεπιστήμιο κοινωνικών επιστημών ειδικότερα. Ανώτατη τιμή υπήρξε η εκλογή του σε πρύτανη του ιδίου ιδρύματος.

Απεβίωσε στις 17 Αυγούστου 1985. Ο δήμος Πύργου τον τίμησε ώς γνήσιο τέκνο του δίνοντας το όνομα του στη Κεντρική Πλατεία της πόλης (Επαρχείο).

πηγή: wikipedia

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

Αμαλία: Ηπια δύναμη


Οταν, μετά τα Δεκεμβριανά, το Bρετανικό Συμβούλιο χορήγησε στην Aμαλία Kουτσούρη την πολυπόθητη υποτροφία προκειμένου να εργαστεί ως ερευνήτρια στο Iνστιτούτο Pάιτ Φλέμινγκ του Λονδίνου, η μοίρα έμελλε να υφάνει το δικό της σχέδιο στη ζωή της νεαρής γυναίκας.

Mαζί με την υποτροφία ήρθε και το διαζύγιό της με τον αρχιτέκτονα Mανώλη Bουρέκα, τον οποίο είχε παντρευτεί όταν ακόμη ήταν φοιτήτρια. Eλεύθερη πια, έφτασε στο νοσοκομείο St. Mary’s για να δουλέψει στο εργαστήριο του διάσημου Aλέξανδρου Φλέμινγκ. O Σκοτσέζος επιστήμονας θεωρούνταν ήδη την εποχή εκείνη ένας ήρωας, αφού η χορήγηση της πενικιλίνης στους τραυματίες του B’ Παγκοσμίου Πολέμου είχε σώσει τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. H ανακάλυψη του αντιβιοτικού αυτού είχε χαρίσει στον Φλέμινγκ το Nόμπελ Iατρικής και Φυσιολογίας το 1945. Aνακαλύπτοντας την Aμαλία, η μοίρα θα του χάριζε και κάτι ακόμα: έναν μεγάλο έρωτα.

Παντρεμένος από το 1915 με τη Σάρα Mάριον Mακελρόι, με την οποία μάλιστα είχε αποκτήσει και έναν γιο, δεν μπόρεσε να μείνει ασυγκίνητος από τη χαρισματική ιδιοσυγκρασία της βοηθού του, μιας γυναίκας παθιασμένης με τους μικρόκοσμους των ζώντων οργανισμών, ενός πλάσματος ευαίσθητου και σπλαχνικού, που το συγκινούσαν τα βάσανα των φτωχών και των ανήμπορων. Oι δυο τους συνεργάστηκαν στενά εκείνα τα χρόνια και ο Φλέμινγκ, παρακινημένος από τον κρυφό έρωτά του, ανέπτυξε ένα πατρικό ενδιαφέρον για την κατά τριάντα χρόνια νεότερή του Aμαλία, η οποία περνούσε κάποιες δυσκολίες προσαρμογής στο λονδρέζικο περιβάλλον και αναπολούσε την Eλλάδα. Eκείνος, εσωστρεφής και συντηρητικός, έκρυβε καλά το μυστικό του. Eκείνη γνώριζε ότι ήταν παντρεμένος. Aκόμα κι όταν η σύζυγός του πέθανε, στα 1949, ο Φλέμινγκ ένιωσε ότι οφείλει να μείνει πιστός στη μνήμη της. Δεν εξομολογήθηκε ποτέ τίποτα στην Aμαλία και όταν εκείνη αποφάσισε να επιστρέψει στην Eλλάδα για να αναλάβει τη διεύθυνση του Eυαγγελισμού, αυτός υποδέχτηκε την είδηση με οδύνη.

Tην ίδια εποχή ο Φλέμινγκ ήταν περιζήτητος. Ολες οι χώρες τον καλούσαν να δώσει διαλέξεις προκειμένου να διηγηθεί την ιστορία της ανακάλυψης του πρώτου αντιβιοτικού. Eτσι, για να είναι κοντά της, δέχτηκε με χαρά την πρόσκληση που του απηύθυνε για μια σειρά από διαλέξεις στην Eλλάδα. Hρθε, έφυγε. Tρία χρόνια αργότερα, και ενώ το πάθος του για την Aμαλία δεν έλεγε να σβήσει, ήρθε ξανά. Hταν χειμώνας του ’52. Tην τελευταία μέρα της παραμονής του στη χώρα μας, την ώρα που ετοιμαζόταν να αποχαιρετήσει για ακόμα μια φορά την τέως συνεργάτιδά του, συνειδητοποίησε ότι του ήταν αδύνατον να την αποχωριστεί. Aντί για «αντίο», λοιπόν, της είπε κάτι άλλο: της πρότεινε να τον παντρευτεί. «Bιάστηκα τόσο πολύ να πω το "ναι" που αισθάνθηκα εξαιρετικά αμήχανη», θα θυμόταν αργότερα εκείνη. Kαι κάπως έτσι η Aμαλία Kουτσούρη, θυγατέρα του γνωστού δερματολόγου της Πόλης Xαρίλαου Kουτσούρη, που ήταν γεννημένη στην Kωνσταντινούπολη στις 28 Iουνίου του 1912 και είχε μεγαλώσει στην Aθήνα, έγινε Aμαλία Φλέμινγκ ή αλλιώς Λαίδη Φλέμινγκ (αφού ο σύζυγός της είχε λάβει τον τίτλο του σερ). O γάμος τους, το 1953, ήταν η αρχή μιας ευτυχίας την οποία εκείνη περιέγραψε ως πλήρη. Mόνο που αποδείχτηκε πολύ σύντομη. O Φλέμινγκ πέθανε δύο χρόνια αργότερα.

Σήμερα, όποιος μνημονεύει την Aμαλία Φλέμινγκ θα μπορούσε να αναφέρεται στο διάσημο επώνυμο με το οποίο συνέδεσε τις σημαντικότερες στιγμές της ιστορίας του τόπου της. το πΑθος της για ελευθερία και δημοκρατία. Ή στις επίμονες μελέτες της και τη δημοσίευση πλήθους εργασιών με αντικείμενο τα αντιβιοτικά. Ή ακόμα και στο κύρος το οποίο είχε κατακτήσει, εκείνη, μια νέα γυναίκα στα μέσα του 20ού αιώνα, ως διδάκτωρ Mικροβιολογίας της Iατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Aθηνών.

Oπου κι αν εστίαζε κανείς, κάτι θα άγγιζε από το απέραντο μεγαλείο αυτής της αγέρωχης και περήφανης γυναίκας, που έσκυβε μεν το κεφάλι στο μικροσκόπιο για να ερευνήσει τον μικρόκοσμο του Σύμπαντος, ήξερε όμως να το κρατάει ψηλά απέναντι σε όλους εκείνους που έσπρωχναν την πατρίδα της στον όλεθρο και τη δυστυχία. Kοπέλα ακόμα στην Kατοχή, ήταν μέλος της Aντίστασης και χειριζόταν τους πομπούς των ασυρμάτων, αλλάζοντας διαρκώς στέκια, προκειμένου να αλιεύει πολύτιμα μηνύματα των ναζί. Ωριμη γυναίκα στη Χούντα, χήρα πλέον, εξασφάλιζε σπίτια για να κρύβονται οι φυγάδες. Mια ζωή αφιερωμένη στην ελευθερία της ψυχής, στη θεραπεία από τον πόνο, στο όνειρο για μια ελεύθερη Eλλάδα. Nα βοηθάει τον Παναγούλη. Nα καταθέτει ως μάρτυρας υπεράσπισης του καθηγητή Kαράγιωργα στη Δίκη των Mελών της Δημοκρατικής Aμυνας στο στρατοδικείο. Kαι, φυσικά, να πληρώνει το τίμημα για κάθε έκφανση του αγώνα της.

Hταν Aύγουστος του ’71 όταν τη συνέλαβε το καθεστώς των συνταγματαρχών. H ανάκρισή της διήρκεσε είκοσι πέντε μέρες. Eφτασαν να τη βασανίσουν, εκείνη, μια διαβητική εξηντάχρονη γυναίκα. Tελικά, δικάστηκε και καταδικάστηκε από το έκτακτο στρατοδικείο Aθηνών, σε μια ακόμα δίκη-παρωδία, στις 28 Σεπτεμβρίου. Φοβούμενοι, ωστόσο, τον αντίκτυπο στη διεθνή επιστημονική κοινότητα, οι στρατοδίκες άλλαξαν την απόφασή τους και διέκοψαν την ποινή της λόγω «ανηκέστου βλάβης». Δεν την αποφυλάκισαν μονάχα. Tην απέλασαν και της αφαίρεσαν την ελληνική υπηκοότητα. Kαι εκείνη βρέθηκε πάλι στην πατρίδα του μεγάλου της έρωτα, το Λονδίνο, αυτήν τη φορά μόνη, δίχως τη στιβαρή σκιά του Aλέξανδρου Φλέμινγκ να την εμπνέει, με μοναδικό στόχο να συνεχίσει τους αγώνες της κατά της δικτατορίας στην Eλλάδα.

Πάντως, ούτε αυτήν τη φορά κατάφερε να προσαρμοστεί πλήρως στο λονδρέζικο περιβάλλον. Διότι, με τα χρόνια, η σχέση της με τους Bρετανούς είχε αποκτήσει μια ιδιαίτερα παράδοξη χροιά. Oλα ξεκίνησαν από τον θυελλώδη εκείνο γάμο. Tότε, οι βρετανικές εφημερίδες ανήγγειλαν το γεγονός λέγοντας ότι ο διάσημος επιστήμονας παντρεύτηκε μιαν Eλληνίδα Kαρυάτιδα. H φήμη για την κομψότητά της πέρασε αμέσως τα σύνορα της Bρετανίας και εξαπλώθηκε σε όλες τις χώρες που το ζεύγος έμελλε να επισκεφτεί. Σύντομα, όμως, έγινε αντιληπτό ότι οι Bρετανοί δεν μπορούσαν να συγχωρήσουν τον Φλέμινγκ για τον γάμο αυτό (παρότι πραγματοποιήθηκε τέσσερα χρόνια έπειτα από τον θάνατο της πρώτης του συζύγου). H Aμαλία έφτασε κάποια στιγμή να είναι τόσο ενοχλημένη από τη συμπεριφορά των Aγγλων, που δεν δέχτηκε ποτέ τη σύνταξη την οποία θα μπορούσε να λαμβάνει ως χήρα του Aλέξανδρου, μια σύνταξη που ενδεχομένως θα της ήταν χρήσιμη για να κάνει πραγματικότητα το όνειρο που είχε από τη δεκαετία του ’60 και που δεν ήταν άλλο από τη δημιουργία ενός ιδρύματος βιοϊατρικής έρευνας με το όνομα του αγαπημένου της συντρόφου. Θα τα κατάφερνε, όμως, και χωρίς τους Aγγλους. Oλη της την περιουσία θα τη διέθετε για την αγορά και την ανέγερση αυτού του εκπληκτικού ιδρύματος.

O τελευταίος κύκλος της ζωής της άνοιξε το 1974 με την επιστροφή της στην πατρίδα. Mέσα από τούτο τον κύκλο η πολιτική όρισε απλώς ένα χαρακτηριστικό υστερόγραφο σε μια πορεία αγώνων και προσφοράς. Στις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές, χωρίς να είναι ακόμα υποψήφια, δραστηριοποιήθηκε στην προεκλογική εκστρατεία του ΠAΣOK. Aυτό δεν την εμπόδισε να διαφωνήσει δημόσια με τον Aνδρέα Παπανδρέου σχετικά με τις διαγραφές στελεχών της Δημοκρατικής Aμυνας και του ΠAK από το ΠAΣOK. Eξελέγη ως βουλευτής επικρατείας του ΠAΣOK για πρώτη φορά το ’77. Eπανεξελέγη στην A’ Aθηνών το ’81 και το ’85. Eπίσης, διετέλεσε και αντιπρόσωπος της Eλλάδας στην Kοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Eυρώπης.

Kαι στο μεταξύ, ζούσε και ανέπνεε για το μεγάλο της όραμα: το Ιδρυμα Bασικής Bιοϊατρικής Eρευνας «Aλέξανδρος Φλέμινγκ». Δυστυχώς, δεν πρόλαβε να το δει να υλοποιείται. Στις 26 Φεβρουαρίου του 1986 η Aμαλία Φλέμινγκ έφυγε σεμνά και αθόρυβα. Xρόνια αργότερα, το Eρευνητικό Kέντρο Bιοϊατρικών Eρευνών θα γινόταν επιτέλους πραγματικότητα αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Σήμερα, το Kέντρο «Aλέξανδρος Φλέμινγκ» στη Bάρη θεωρείται από τα πληρέστερα στον κόσμο. H ερευνητική του φιλοσοφία είναι, φυσικά, εμπνευσμένη από τον επιστήμονα του οποίου το όνομα φέρει. Kαι να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά ξεκίνησαν σαν παραμύθι, από ένα γύρισμα της μοίρας: μέσα από μια τυπική υποτροφία του Bρετανικού Συμβουλίου σε μια γυναίκα που έπαιρνε τον δρόμο της ξενιτιάς, με τον γάμο της διαλυμένο, για να εργαστεί στο πλευρό ενός σπουδαίου επιστήμονα.

Προσωπική κατάθεση
H Φλέμινγκ δεν μίλησε μόνο για χρήση φαρμάκων στις ανακρίσεις της χούντας. «Xρησιμοποιήθηκαν επίσης και παραισθησιογόνα», έγραψε στο βιβλίο της «Προσωπική κατάθεση».

Ως θύμα παραισθησιογόνων κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, παρουσίασε τον συγγραφέα Aνδρέα Φραγκιά.

«Hταν σαν να είχαμε μπροστά μας τη σκιά ενός αλλοτινού ανθρώπου. Mου είπαν αργότερα πως όταν αναφέρουν στον Φραγκιά πράγματα που υποτίθεται ότι είπε και υπέγραψε, εκείνος δεν θυμάται τίποτα. Mα τι του κάνανε οι κακούργοι στο στρατιωτικό νοσοκομείο; Παραισθησιογόνα του δώσανε ή του κάνανε ναρκανάλυση ως τα όρια της ανθρώπινης αντοχής;» (ναρκανάλυση: σύμφωνα με τη δική της εξήγηση, είναι η ψυχαναλυτική μέθοδος η οποία συνδυάζεται με ναρκωτικά, με σκοπό ο ασθενής να χάσει την αυτοσυνειδησία του και ο «γιατρός» να του αποσπάσει τις απαντήσεις που εκείνος θέλει).

Στο πλευρό των αγωνιστων
«Oταν τον είδα στο γραφείο ήταν φανερά κάτω από την επήρεια παραισθησιογόνων. Aυτό το καταθέτω σαν γιατρός, δεν έχω καμιά αμφιβολία. Hταν σε μια φοβερή κατάσταση και δεν ήξερε τι έλεγε. Oταν έφυγε, είπα στον Θεοφιλογιαννάκο: Tι του κάνατε και τον τρελάνατε;» Tο απόσπασμα τούτο είναι από την κατάθεση της Aμαλίας Φλέμινγκ στη δίκη των βασανιστών του EAT-EΣA, στις 11 Aυγούστου 1975. Hταν μια ακόμα μαρτυρία της γνωστής αγωνίστριας στην προσπάθειά της να αποδείξει τη χρήση φαρμάκων στις ανακρίσεις των χουντικών.

Αρθρο του Σ. Δανδόλου απο το ΕΘΝΟΣ

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Ερμηνεύοντας την Αριστερά-Εντγκαρ Μορέν


Αριστερά και αντίσταση

Του Γ. Αγγελόπουλου gangel@dolnet.gr

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 10 Νοεμβρίου 2008 στα ΝΕΑ
Τι σημαίνει άραγε σήμερα το να αντιστέκεσαι, για κάποιον που είχε στρατευτεί στην Αντίσταση εναντίον των ναζί;

«Σημαίνει να αντιστέκεσαι σ΄ όλες τις βαρβαρότητες, ανάμεσά τους και στην ψυχρή, ανώνυμη βαρβαρότητα του υπολογισμού, η οποία είναι χαρακτηριστική του πολιτισμού μας», απαντά στο περιοδικό «Λε Πουέν» ο Γάλλος διανοούμενος Εντγκάρ Μορέν. «Σημαίνει να δέχεσαι να υποστείς την προσβολή, όταν υπερασπίζεσαι τους συντετριμμένους, τους ταπεινωμένους, τους αδικημένους. Σημαίνει να μάχεσαι κατά του μανιχαϊσμού... Σημαίνει να αντιστέκεσαι σε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα, κάτι που είναι διαφορετικό απ΄ αυτό που ήταν η αντίσταση κατά του ναζισμού».

Ο Εντγκάρ Μορέν γεννήθηκε πριν από 87 χρόνια στο Παρίσι με το όνομα Εντγκάρ Ναούμ- «Μορέν» ήταν το αγωνιστικό του ψευδώνυμο στα χρόνια της Αντίστασης. «Είμαι γιος μεταναστών, αλλά Γάλλος, επειδή ενσωμάτωσα την ιστορία και την κουλτούρα της Γαλλίας στην καρδιά της ταυτότητάς μου», λέει για τον εαυτό του. «Είμαι βαθιά μεσογειακός, όλοι οι πρόγονοί μου ήταν Τοσκανοί στον 18ο αιώνα, ένα τμήμα τους ερχόταν από την Ισπανία, και όλοι πήγαν τον 18ο αιώνα στη Θεσσαλονίκη. Είμαι Εβραίος, μια λέξη που είναι για μένα επίθετο και όχι ουσιαστικό. Αισθάνομαι Ευρωπαίος και πολίτης του κόσμου. Όλες αυτές οι ταυτότητες αλληλοσυμπληρώνονται σε μένα». Το γεγονός ότι είναι Εβραίος, δεν αμβλύνει τις πεποιθήσεις του: «Καταλαβαίνω ότι ο σιωνισμός σημαίνει για τους Εβραίους το δικαίωμα να έχουν ένα έθνος. Η τραγωδία είναι ότι ο παλαιστινιακός πληθυσμός έχει επίσης αυτό το δικαίωμα. Όλη μου τη ζωή ήμουν από την πλευρά των συντετριμμένων και των ταπεινωμένων. Και δεν θα αλλάξω».

Ο Μορέν εντάχθηκε το 1942 στο Κομμουνιστικό Κόμμα και το 1951 διαγράφηκε. Όμως συνέχισε να δηλώνει κομμουνιστής. «Δεν υπήρξα σταλινικός με την έννοια ότι ουδέποτε έπλεξα το εγκώμιο του Στάλιν στα τότε κείμενά μου», λέει στη συνέντευξη που έδωσε στο «Λε Πουέν» με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του βιβλίου «Ο δρόμος μου» (Εκδ. Fayard) με συνομιλίες του με τη δημοσιογράφο Τζενάν Καρέ Ταζέ. «Υπήρξα κομμουνιστής του πολέμου. Συνειδητοποιούσα τα κακά της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά πίστευα πως οι αρνητικές πλευρές της οφείλονταν στην περικύκλωσή της από τον καπιταλισμό και στην καθυστέρηση της τσαρικής Ρωσίας... Δεν έβλεπα ότι οφείλονταν στο ίδιο το σύστημα...Πίστευα ότι στρατευόμουν υπέρ της ανθρωπιάς και εναντίον της βαρβαρότητας, ενώ ο σοβιετικός σοσιαλισμός ήταν βάρβαρος».

Σήμερα, τονίζει ο Εντγκάρ Μορέν, το να είναι κανείς αριστερός σημαίνει «να προσπαθεί να παραμείνει πιστός σε τρεις πηγές: την πηγή της ελευθερίας, που δίνει έμφαση στα άτομα, τα δικαιώματά τους και την ελευθερία τους· τη σοσιαλιστική πηγή, που προσβλέπει σε μια καλή κοινωνία· και την κομμουνιστική πηγή, που επιμένει στην ιδέα της κοινότητας και της αδελφοσύνης. Το να είσαι αριστερός, για μένα, είναι να θέλεις να συνδυάσεις αυτά τα τρία».

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

Μετά τον Ομπάμα...

Αρθρο του Ν. Κοτζιά απο τη σημερινή Αξία

Ο παγκόσμιος ρόλος των ΗΠΑ στις αρχές του 21ου αιώνα


1. Η αλλαγή προέδρου

Το εκλογικό αποτέλεσμα δείχνει μια αλλαγή στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ. Η αλλαγή αυτή είναι αποτέλεσμα της δυσαρέσκειας της πλειοψηφίας του αμερικάνικου εκλογικού σώματος έναντι της πολιτικής Μπους. Ο απόηχος της τρομοκρατικής πράξης της 11ης του Σεπτεμβρίου είναι πιο μακρινός απ’ ό,τι πίστευαν οι ρεπουμπλικάνοι. Η παγκόσμια οικονομική κρίση με αφετηρία αυτή τη φορά τις ίδιες τις ΗΠΑ είναι άμεση. Όπως άμεση είναι η ανάγκη αποκατάστασης της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης δεκάδων εκατομμυρίων Αμερικανών. Καταπολέμησης της καλπάζουσας ακρίβειας και ανεργίας. Της νέας φτώχιας στην πιο πλούσια χώρα του κόσμου. Του τερματισμού των πολέμων.

Η νίκη του Ομπάμα στις εκλογές είναι, ταυτόχρονα, νίκη του «αμερικάνικού πνεύματος», της ικανότητας των ΗΠΑ να ανανεώνεται. Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δεν θα μπορούσε να εκλεγεί ως πρόεδρος ένας έγχρωμος, γιος μετανάστη. Η νίκη του Ομπάμα είναι νίκη αυτού ακριβώς του πνεύματος. Είναι καιρός, λοιπόν, να πάψουμε να παριστάνουμε εδώ στην Ελλάδα τους καλύτερους των πάντων και σε κάθε περίπτωση. Διότι στην Ελλάδα ένα παιδί Αλβανών μεταναστών, μουσουλμάνων στο θρήσκευμα, όχι μόνο δεν θα μπορούσε να εκλεγεί πρόεδρος, αλλά πιθανότατα δεν θα διέθετε ελληνική ιθαγένεια. Ενώ ως αριστούχος δεν θα του επιτρεπόταν να σηκώσει την ελληνική σημαία ούτε καν σε παρέλαση. Πολύ λιγότερο, δε, να γίνει ο αρχιστράτηγος των ενόπλων δυνάμεων της χώρας. Τέλος, ως προς την νίκη του Ομπάμα, το μεγάλο ερώτημα είναι εάν και κατά πόσο θα υπάρξει και μία νέα αρχή στην ίδια την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.

2. Σενάρια για τον παγκόσμιο ρόλο των ΗΠΑ

Στα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκαν πολλαπλές θεωρίες στις ίδιες τις ΗΠΑ για τον παγκόσμιο ρόλο τους. Άλλες αλαζονικά αισιόδοξες και άλλες αδιέξοδα απαισιόδοξες.

Σύμφωνα με τις πλέον αλαζονικές αντιλήψεις, οι ΗΠΑ μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου θα παραμένανε μια ηγεμονική δύναμη, και μάλιστα η μοναδική. Αυτό με το οποίο θα έπρεπε να ασχοληθεί θα ήταν η εξασφάλιση ότι και ο 21ος αιώνας θα ήταν ένας «αμερικάνικος αιώνας». Όρος που εισήχθη από το περιοδικό Life στη δεκαετία του σαράντα προκειμένου να χαρακτηριστεί ο προηγούμενος, ο 20ος αιώνας. Ένας αιώνας στη διάρκεια του οποίου οι ΗΠΑ θα εξακολουθούσαν να λειτουργούν ως ηγεμόνας σταθεροποιητής, δηλαδή, ως μια δύναμη που με τη δράση της δημιουργεί σχέσεις, θεσμούς και δομές που εξυπηρετούν την ίδια την ηγεμονία της, αλλά και τους συμμάχους της. Που σταθεροποιεί εκείνο το σύστημα στο οποίο όλοι οι ισχυροί της Δύσης έχουν να κερδίσουν.

Σύμφωνα με μια δεύτερη άποψη, οι ΗΠΑ ενώ απέμειναν μετά τον ψυχρό πόλεμο η μοναδική υπερδύναμη, ταυτόχρονα είναι μια δυσλειτουργική δύναμη διότι δεν είχε συνείδηση των καθηκόντων της. Η άποψη αυτή, υποστηρίζει, ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης οδεύουμε προς μια εποχή νέου τύπου αυτοκρατοριών (Ευρωπαϊκή, Αμερικάνικη, Κινέζικη, Ινδική και ίσως Ρωσική). Με αυτοκρατορίες περιγράφονται μεγάλα σύνολα που υπερβαίνουν την οριοθέτηση των εθνικών συνόρων. Που επεκτείνονται με διαφορετικά εργαλεία και μεθόδους μέσα στον χώρο και σε πληθυσμούς, στους οποίους παρέχονται οι εγγυήσεις και η ασφάλεια από την μητρόπολη της αυτοκρατορίας, όπως έκανε, αυτό είναι το πιο συχνά αναφερόμενο παράδειγμα, η αρχαία Ρώμη. Η κριτική που κάνει αυτή η άποψη στις ΗΠΑ, είναι ότι οι τελευταίες δεν αντιλαμβάνονται αυτόν τον «αυτοκρατορικό τους» ρόλο, και για αυτό δεν δρουν ορθολογικά και αποτελεσματικά.

Μια άλλη άποψη που προβλήθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια, ήταν ότι οι ΗΠΑ έπαψαν να ενδιαφέρονται για την Δυτική Ευρώπη και την «λίμνη του Ατλαντικού» και ότι το κεφάλι τους κοίταζε όλο και περισσότερο στην «λίμνη του Ειρηνικού», προς την Ασία. Ότι οι εχθροί των ΗΠΑ είναι οι νέες αναδυόμενες περιφερειακές δυνάμεις, από την Κίνα και τη Ρωσία μέχρι και το Ιράν. Ότι θα έπρεπε οι ΗΠΑ να λάβουν μέτρα παρεμπόδισης της ενδυνάμωσής των τελευταίων. Ότι θα έπρεπε να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους σε αυτό «το καθήκον».

Η πιο πάνω θεώρηση, συνδέθηκε και με την εκτίμηση, ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν τις καλύτερες προϋποθέσεις στον διεθνή ανταγωνισμό. Ότι τα μοντέλα άλλων, τρίτων, αυταρχικών κέντρων θα εξερχόντουσαν νικητές στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας του 20ου αιώνα. Ως νικητές στον ανταγωνισμό των πιο διαφορετικών καπιταλισμών της εποχής μας αναφερόντουσαν στο παρελθόν οι φορείς του μοντέλου του «Ρήνου» (ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο),αλλά και η Ιαπωνία με το στρατηγικό της κράτος. Ενώ σήμερα, περισσότερο, οι χώρες του αυταρχικού καπιταλισμού, όπως είναι η Κίνα. Από την άλλη, οι τρομοκρατικές ενέργειες στις αρχές του 21ου αιώνα επέφερε μια στροφή στις ΗΠΑ, που έπαψε να θεωρεί ως κυριότερο εχθρό της έναν τρίτο κράτος και ανήγαγε φανατικές θρησκευτικές οργανώσεις που χρησιμοποιούν μεθόδους τρομοκρατίας σε κύριο εχθρό.

3. Στρατηγικές εναλλακτικές

Η ήττα της αμερικάνικης πολιτικής στη Γεωργία φέτος το καλοκαίρι, η επιρροή που έχουν αποκτήσει οι ανερχόμενες μεγάλες δυνάμεις (παρότι οι ΗΠΑ παραμένουν, ακόμα, η μοναδική «υπερδύναμη») στην ίδια την αμερικάνικη αυλή, στην Κεντρική και Νότιο Αμερική, οι εξελίξεις στην Μέση Ανατολή και, προπαντός, η κρίση των χρηματοπιστωτικών αγορών όπου κυριαρχούν οι ΗΠΑ, τα δημοσιονομικά ελλείμματα και οι φούσκες στην οικοδομή αυτής της χώρας, έθεσαν επί τάπητος ένα διαφορετικό πρόβλημα και μια άλλη προσέγγιση: Όχι τόσο το πώς οι ΗΠΑ θα ηγεμονεύουν στον μελλοντικό κόσμο, αλλά ποια θα είναι η θέση της σε έναν μεταλασσόμενο κόσμο του 21ου αιώνα.

Σήμερα, όλο και περισσότεροι αναλυτές, και Αμερικανοί, αντιλαμβάνονται ότι ο κόσμος μετακινείται σε έναν πολυπολικό κόσμο. Το ζητούμενο έχει γίνει για το πώς θα οργανωθεί (ή και θα προκύψει αυθόρμητα) αυτή η μετακίνηση. Πολλοί προσβλέπουν σε μια επανενοποίηση της Δύσης, διότι –όπως υποστηρίζουν- διαθέτει κοινές αρχές και αξίες που είναι «ισχυρότερες εκείνες των διαφορών ανάμεσα σε ΕΕ και ΗΠΑ». Ο Μακ Καίην πρότεινε να δημιουργηθεί μια «νέα λίγκα» των δημοκρατικών κρατών σε ανατολή και δύση που θα είναι ευρύτερη της παραδοσιακής δύσης. Ο ίδιος ο Ομπάμα προσβλέπει στην στήριξη της εξωτερικής πολιτικής του από τις δυτικές δημοκρατίες, ιδιαίτερα την ΕΕ και την Ιαπωνία καθώς και την Ινδία, όπως, επίσης, στην συνεχή μεταξύ τους συνεννόηση.

Σε αυτά τα πλαίσια διατυπώνονται ευχές ότι ο Ομπάμα θα συμβάλλει στο μετασχηματισμό της αμερικανικής ηγεμονίας, σε ηγεμονία του πολυπολισμού. Δηλαδή, να αναλάβουν οι ΗΠΑ τον ρόλο του φορέα και κινητήρα της μετεξέλιξης του κόσμου σε πολυπολικό με τρόπο σταθερό και αποτελεσματικό, ώστε να αποτραπούν μελλοντικές βίαιες συγκρούσεις. Κατά τους υποστηρικτές αυτής της άποψης, αυτός είναι και ο μόνος δρόμος διασφάλισης των ΗΠΑ, ότι θα είναι ο φορέας των νέων κανόνων της παγκοσμιοποίησης και ότι το «παγκόσμιο παιχνίδι» θα γίνει με τρόπο που να διασφαλίζεται ο ειδικός τους ρόλος ως εγγυητή και προωθητή αυτών των κανόνων.

Σ’ αυτά τα πλαίσια, αναλυτές που θέλουν να βλέπουν πιο μακριά, υποστηρίζουν ότι οι ευρωπαίοι δεν θα αντέξουν την επικείμενη επίθεση φιλίας του Ομπάμα, ότι αυτός θα είναι ένας δύσκολος «σύμμαχος»καθότι δεν θα τους επιτρέπει να «βγάζουν την ουρά τους» έξω από τα δύσκολα προβλήματα του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία που πιθανά να συγκεντρωθεί στις συνοριακές περιοχές Αφγανιστάν και Πακιστάν, και όχι πια στο Ιράκ. Ότι ανάλογα, η Ευρώπη δεν θα μπορέσει παρά να συμπορευθεί σε μια καμπάνια ενάντια στη διάδοση όπλων μαζικής καταστροφής και για μια νέα παγκόσμια θεσμική αρχιτεκτονική. Αυτές οι πιθανές φιλικές «επιθέσεις» του Ομπάμα, όμως, πιθανότατα να φέρουν τους ευρωπαίους ηγέτες σε δυσκολία με το εσωτερικό τους μέτωπο. Διότι μέχρι σήμερα, οι ευρωπαϊκές ελίτ συμπορεύθηκαν με τον αντιαμερικανισμό των κοινωνιών τους. Μετά την εκλογή του Ομπάμα, όμως, είτε θα αποκαλυφθεί ότι ο αντιαμερικανισμός έχει γίνει συστατικό της ευρωπαϊκής ταυτότητας, είτε θα ακολουθήσουν οι ευρωπαίοι ηγέτες πολιτική συνεργασίας με την Ουάσιγκτον. Συνεργασία που θα τους φέρει σε ευθεία αντίθεση με σειρά κινημάτων στις ίδιες τις κοινωνίες τους. Το μέλλον προβλέπεται άκρως ενδιαφέρον.

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Κι ο κόσμος μπορεί να αλλάζει αν...



Της Άννας Δαμιανίδη

απο τα ΝΕΑ



ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 5 Νοεμβρίου 2008
Η λευκή γιαγιά του Ομπάμα πέθανε λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες. Ήταν η γυναίκα που τον είχε μεγαλώσει από τα 10 του, σύμφωνα με τις δικές της αρχές καταπώς είχε δηλώσει, αρχές μιας γυναίκας από το Κάνσας η οποία είχε δουλέψει πολύ σκληρά στη ζωή της και είχε στερηθεί διάφορες καταναλωτικές χαρές για το χατίρι του εγγονού της. Και μάλλον θα τον είχε πληγώσει όταν κάποτε δήλωσε, ίσως της ξέφυγε, ότι φοβάται καμιά φορά στον δρόμο όταν την προσπερνούν μαύροι άνδρες. Πάντως καλά τον διαχειρίστηκε τον φόβο της ο Ομπάμα, δεν του έκοψε τα πόδια. Κι εκείνη πάλι, ωραία τον πάλεψε και τον φόβο αυτόν και τις άλλες προκαταλήψεις που σίγουρα θα είχε, μεγαλώνοντας με στερήσεις το μαύρο εγγόνι. Δεν είναι οι άνθρωποι εκ γενετής άνετοι και γενναιόδωροι, δεν μεγαλώνουν με τα βασικά άρθρα περί ισότητας στην καρδιά τους, μπορούν να το παλέψουν ωστόσο, και με την πάλη αυτή αλλάζουν τον κόσμο. Γιατί υπάρχουν παππούδες και γιαγιάδες που δυσκολεύονται να δεχθούν τα εγγόνια τους από μεικτούς γάμους, αρνούνται να τα βάλουν με τις προκαταλήψεις τους, τις θεωρούν αιώνιες αλήθειες και καταδικάζουν μικρά παιδιά να μεγαλώνουν με μια απόρριψη που τα πληγώνει σε ανυπολόγιστο βάθος. Ο κόσμος αλλάζει όσο τον αλλάζει ο καθένας μόνος του, γύρω του όσο μπορεί, και μέσα του όσο αντέχει. Αν οι δυο αυτοί παππούδες, ο βετεράνος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και η κλητήρας που κατάφερε να γίνει διευθύντρια τράπεζας, είχαν μείνει κολλημένοι στους φόβους τους, ο κόσμος θα είχε μείνει πολύ πίσω. Ο κόσμος άλλαξε με τη στάση τους, με την υπέρβαση που έκαναν, όπως αλλάζει με την υπέρβαση που μπορούν να κάνουν όλοι όσοι τυχεροί έχουν την ευκαιρία.

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

NEMESIS

ΜΠΑΡΑΚ ΧΟΥΣΕΪΝ ΟΜΠΑΜΑ


Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ τον οποίο οι Αμερικανοί εκλέγουν σήμερα θα κληρονομήσει μια καταστροφή. Οκτώ χρόνια διακυβέρνησης του Μπους άφησαν τη χώρα σε οικτρή κατάσταση. Όμως για να αρχίσει την ανόρθωση, ο Δημοκρατικός Μπάρακ Ομπάμα μάς φαίνεται ότι βρίσκεται σε πολύ καλύτερη θέση απ΄ ό,τι ο Ρεπουμπλικανός Τζον ΜακΚέιν.
Πρώτον, λόγω της διάθεσης που επικρατεί στη χώρα: η έλευση ενός 47άχρονου μιγάδα στον Λευκό Οίκο θα ήταν μια ένδειξη εμπιστοσύνης της Αμερικής στον εαυτό της, στις υψηλότερες από τις αξίες της, στην ικανότητά της να υπερβεί το μείζον δράμα του παρελθόντος της - τον ρατσισμό και τη δουλεία. Είναι όμως κι άλλα. Στο εσωτερικό, ο Μπάρακ Ομπάμα υποστηρίζει το πρόγραμμα που είναι καλύτερα προσαρμοσμένο στην κρίση της αμερικανικής οικονομίας. Στο εξωτερικό, ένας Μπάρακ Χουσεΐν Ομπάμα, μόνο και μόνο με την προσωπικότητά του, θα είναι πολύ πιο συγχρονισμένος μ΄ έναν κόσμο του οποίου η Δύση δεν είναι πλέον το οικονομικό και πολιτικό κέντρο- έναν κόσμο επιμειξιών. Ο ΜακΚέιν αντιπροσωπεύει τη συνέχεια, όταν ο Ομπάμα ενσαρκώνει την ελπίδα.
Απο τα σημερινά ΝΕΑ (Le Monde)