Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS


Μαμάη 3, 10440, ΑθήναΤηλ./Fax: 210 822 8795Email:

info@medsos.grΙστοσελίδα: http://www.medsos.gr/
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Υπογραφή Μεσογειακού Πρωτοκόλλου για τις Παράκτιες Περιοχές -Ένα θετικό αλλά ανεπαρκές βήμα
Το Δίκτυο ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS χαιρετίζει την υπογραφή του Μεσογειακού Πρωτόκολλου για την Ολοκληρωμένη Διαχείριση των Παράκτιων Ζωνών, από τα κράτη-μέλη και την Ελλάδα στο πλαίσιο της διήμερης Συνόδου των Μεσογειακών Χωρών που διεξήχθη στη Μαδρίτη (20-21/1/2008). Με βάση, όμως, το γεγονός ότι βαθαίνει συνεχώς το έλλειμμα μεταξύ λόγων και έργων πολλών κυβερνήσεων και ότι η παράκτια ζώνη δέχεται πλέον υπερβολικές πιέσεις που δημιουργούν μη αντιστρεπτές καταστάσεις, το Δίκτυο ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS διατηρεί σοβαρές επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητά του και το στόχο του να προωθήσει τη βιώσιμη ανάπτυξη των παράκτιων περιοχών της Μεσογείου, καθώς φαίνεται να είναι γενικόλογο κείμενο κατευθύνσεων χωρίς ποσοτικοποιημένους στόχους και συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα εφαρμογής και δεσμεύσεων.
Το πολυαναμενόμενο έβδομο Πρωτόκολλο της Σύμβασης της Βαρκελώνης, το οποίο ακολούθησε μια συστηματική διαδικασία σύνταξης και διαβούλευσης πέντε σταδίων, κατέληξε σε ένα συμβιβαστικό - συναινετικό κείμενο και τελικά υπεγράφη από όλα τα κράτη μέλη, είναι μια σημαντική εξέλιξη, καθώς αποτελεί ένα νομικό δεσμευτικό - ρυθμιστικό κείμενο διεθνούς συνεργασίας για τη διαχείριση των παράκτιων περιοχών. Μένει, βέβαια, τώρα τα κράτη-μέλη της Σύμβασης να το υιοθετήσουν και να το ενσωματώσουν στην εθνική τους νομοθεσία, για να τεθεί έτσι σε νόμιμη ισχύ.
Όπως δήλωσε ο Μιχάλης Θεοδωρόπουλος, Υπεύθυνος θεμάτων ακτών του Δικτύου ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS «με μια προσεχτική ανάγνωση του Μεσογειακού Πρωτόκολλου για την Ολοκληρωμένη Διαχείριση των Παράκτιων Ζωνών, καθώς και των αναφορών από τις πέντε συναντήσεις των κρατών-μελών, μπορεί να παρατηρήσει κανείς την πλήρη έλλειψη συγκεκριμένων στόχων, δεσμεύσεων - μέτρων και χρονοδιαγραμμάτων. Σε μια προσπάθεια συγκερασμού και σύνταξης ενός «ευέλικτου» συναινετικού κειμένου, που δεν θα επηρεάζει τις επιμέρους οικονομικές πολιτικές των κρατών-μελών, διαμορφώθηκε ένα κείμενο που αναφέρεται σε ορισμούς και γενικές κατευθύνσεις για τα κράτη-μέλη, χωρίς ωστόσο καμία αναφορά σε ημερομηνίες και δέσμες μέτρων. Ζητάμε, λοιπόν, από το ΥΠΕΧΩΔΕ να μας πει- δεδομένων των πρακτικών των συναντήσεων- ποιος ήταν ο ρόλος του στη διαμόρφωση ενός τόσο «ευέλικτου» κειμένου και τι έκανε για να διασφαλίσει την αποτελεσματική εφαρμογή του Πρωτοκόλλου μέσα από τη στήριξη συγκεκριμένων δεσμεύσεων - μέτρων, στόχων και χρονοδιαγραμμάτων».
Αξίζει να σημειωθεί ότι το ΥΠΕΧΩΔΕ επεξεργάζεται Σχέδιο Κοινής Υπουργικής Απόφασης για την Ολοκληρωμένη Διαχείριση του Παράκτιου και Νησιωτικού Χώρου. Ο Νίκος Χρυσόγελος, Πρόεδρος του ΔΣ του Δικτύου ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS, τόνισε ότι «γεννιέται εύλογα το ερώτημα, αν το Σχέδιο ΚΥΑ θα ανταποκρίνεται στις κατευθύνσεις του Πρωτοκόλλου και θα περιλαμβάνει δεσμεύσεις και δέσμη μέτρων εφαρμογής, αλλά και αν θα τεθεί σε ενδελεχή και ουσιαστικό διάλογο με τις προτάσεις των κοινωνικών εταίρων να παίρνονται σοβαρά υπόψη από την ηγεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ, καθώς η μέχρι τώρα εμπειρία με το Γενικό Χωροταξικό Σχέδιο και το Ειδικό Χωροταξικό Σχέδιο του Τουρισμού είναι αρνητική. Είναι καιρός το ΥΠΕΧΩΔΕ, αντί να ανοίγει μέτωπο με τις περιβαλλοντικές οργανώσεις και με τον ευρωπαίο Επίτροπο για το Περιβάλλον, να αλλάξει πολιτική, να αναλάβει τις ευθύνες του για την προστασία του περιβάλλοντος και να προωθήσει ουσιαστικό διάλογο, τόσο με τους περιβαλλοντικούς και κοινωνικούς φορείς, όσο και με τον Επίτροπο για το Περιβάλλον, μια και αυτό προκύπτει πλέον ως απαίτηση από την ευρωπαϊκή και εθνική νομοθεσία (μεταξύ άλλων και από το Πρωτόκολλο που υπέγραψε η Ελλάδα). Και φυσικά περιμένουμε το Ειδικό Χωροταξικό και το Σχέδιο ΚΥΑ για την Ολοκληρωμένη Διαχείριση του παράκτιου και νησιωτικού χώρου, να ενσωματώνει και να προωθεί τις πολιτικές κατευθύνσεις του Πρωτοκόλλου και όχι να τις αντιστρατεύεται, όπως έγινε με το γενικό Σχέδιο Χωροταξικού Σχεδιασμού».
Για περισσότερες πληροφορίες:Άννα Κοντολέων, Υπεύθυνη Τύπου και ΕπικοινωνίαςΔίκτυο ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOSΤηλ: 210 8228795 – 6974 829523Φαξ: 210 8253435E-mail: mailto:annako@medsos.gr" href="mailto:annako@medsos.gr">annako@medsos.gr

Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

Τα χαρακτηριστικά μιάς νέας 'κρίσιμης μάζας' αντιπροσώπευσης στο διαδίκτυο.

Το 1987 ο Michael Albert και η Lydia Sargent δημιουργούν το "zmag",ένα περιοδικό πολιτικού ακτιβισμού που σκοπό είχε να ταχθεί κόντρα στο αμερικάνικο κατεστημένο. Σημαντικές προσωπικότητες στήριξαν την προσπάθεια μεταξύ των οποίων και ο μεγαλύτερος, ίσως, φιλόσοφος του 20ου αιώνα, ο Noam Chomsky. Το 1995, το zmag απέκτησε και ψηφιακή ταυτότητα με την δημιουργία του Znet.org. Το Znet.org είναι αυτή την στιγμή κάτι περισσότερο από ένα απλό portal πολιτικού ακτιβισμού. Γύρω από την ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού έχει δημιουργηθεί μία "κοινότητα" από κόμβους και ανθρώπους που συμμετέχουν σε αυτήν την αλληλεπιδραστική σχέση. Η δράση της "κοινότητας" και οι πολιτικές ιδέες της συνοψίζονται στο μότο που περιλαμβάνεται ως υπότιτλος στην κεντρική σελίδα του Z-net: "Μία κοινότητα ανθρώπων που ενδιαφέρονται για την κοινωνική αλλαγή".
Πρόσφατα το eforum συνεργάστηκε με το znet κι έτσι είχα την ευκαιρία ν' απευθύνω την παρακάτω ερώτηση στον ιδρυτή, M. Albert

Tractatus: Είναι παγκόσμιο φαινόμενο, ότι η πολιτική έχει δώσει τη θέση της στο θέαμα. Μερικοί πολιτικοί και πολίτες έχουν μετατραπεί σε παθητικοί θεατές μέσω των ΜΜΕ σε εξελίξεις που παρουσιάζουν την διαφθορά, το μαύρο χρήμα, και το νεποτισμό ως τους λόγους που έχουν καταστρέψει το ηθικό επίπεδο και τη βούληση των εκπροσώπων του λαού. Με ποιό τρόπο πιστεύετε ότι το διαδίκτυο έχει τη δυνατότητα να προσφέρει νέες μορφές αντιπροσώπευσης σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο, ενώνοντας τις φωνές των ανθρώπων σε παγκόσμια κλίμακα;
Μ. Albert:
Το διαδίκτυο, είναι ένα εργαλείο το οποίο μας επιτρέπει με πολύ χαμηλό κόστος -και αυτός είναι ο σημαντικός παράγοντας- να επικοινωνούμε με ένα μεγάλο αριθμό ατόμων. Σε σύγκριση με την τηλεόραση για παράδειγμα, της οποίας το κόστος είναι τεράστιο ή με το ραδιόφωνο, που επίσης κοστίζει πολύ περισσότερο, το διαδίκτυο είναι σχετικά φτηνό. Επιπλέον μας επιτρέπει όχι μόνο να στέλνουμε γραπτά μηνύματα στα άτομα που απευθυνόμαστε, αλλά μηνύματα με βίντεο και ήχο. Επομένως είναι πολύ αποτελεσματικό, αλλά το βασικό ζήτημα είναι ποιό είναι το περιεχόμενο του μηνύματος. Εαν απευθύνουμε μηνύματα τα οποία δεν πρόκειται να εμπνεύσουν το λαό και δεν δίνουμε στο λαό ένα καινούργιο όραμα και δεν μεταδίδουμε στον λαό ιδέες με συνοχή και αν δεν πρόκειται να μεταδώσουμε στο λαό πραγματικές δεσμεύσεις, το διαδίκτυο χάνει την αξία του. Διότι είναι το περιέχομενο που δίνει αξία στο διαδίκτυο. Είναι σαν να ρωτάμε εάν η τηλεόραση η οποία έρχεται σε επαφή με εκατομμύρια, εκατοντάδες εκατομμύρια ατόμων μπορεί να συνεισφέρει στη δημιουργία συμμετοχικής κοινωνίας; Όχι! Συμβάλλει σε κάποιο βαθμό στη διασκέδαση, και σε σημαντικό βαθμό σε σύγχιση: Όσο περισσότερο παρακολουθείς, τόσα λιγότερα μαθαίνεις. Επομένως, παίζει σημαντικό ρόλο η ουσία των θεμάτων που κοινοποιούνται μέσα από το διαδίκτυο. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το διαδίκτυο σαν μέρος της διαδικασίας δημιουργίας τεράστιων κινημάτων που έχουν κοινό όραμα και κοινές δεσμεύσεις; Φυσικά! αυτό προσπαθούμε να επιτύχχουμε. Επομένως η απάντηση στην ερώτηση είναι ότι το διαδίκτυο είναι σημαντικό, αλλά εξαρτάται από το περιεχόμενο που βάζουμε στο διαδίκτυο. Εάν το μόνο που κάνουμε με το διαδίκτυο ή με οποιοδήποτε άλλο μηχανισμό που έχουμε στη διάθεσή μας είναι να διαμαρτυρόμαστε, εάν το μόνο που κάνουμε είναι να απευθυνόμαστε στο λαό λέγοντας μόνο πόσο άσχημα είναι τα πράγματα, πόσο η πραγματικότητα μας πληγώνει, πόσο η πραγματικότητα μας καταβάλλει, και δεν δίνουμε μηνύματα για το τι θέλουμε, για τις προσδοκίες μας, για τους σκοπούς μας, και πως οι δραστηριότητές μας μπορούν να οδηγήσουν στην επίτευξη των στόχων μας, τότε το μόνο που κάνουμε είναι να δημιουργούμε σκεπτικισμό, κυνισμό, κατάθλιψη. Δεν θα δημιουργήσουμε με αυτό τον τρόπο κινήματα. Το να λέμε μόνο ότι η κατάσταση είναι άσχημη, η κατάσταση είναι φρικτή, ότι η κατάσταση είναι πολύ φρικτή, δεν πρόκειται να οδηγήσει τους ανθρώπους να δώσουν τους εαυτούς τους στη δημιουργία ενός καλύτερου αύριο. Διότι οι άνθρωποι είναι δυνατό να εκλάβουν αυτά τα φρικτά πράγματα που συμβαίνουν γύρω τους ως αναπόφευκτα. Εάν σας πω για παράδειγμα, ελάτε μαζί μου σε ένα κίνημα εναντίον της γήρανσης, εναντίον του να γερνάς, θα θεωρήσεις ότι ενδεχομένως είμαι τρελός! Δεν μπορείς να δημιουργήσεις ένα ακτιβιστικό σοσιαλιστικό κίνημα εναντίον της γήρανσης Αυτό είναι γελοίο. Αλλά γιατί είναι γελοίο; Η γήρανση σε τελική ανάλυση μας εξουθενώνει Μειώνει τις δυνατότητές μας, μειώνει αυτά που μπορούμε να κάνουμε και τελικά μας σκοτώνει. Σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους από τις βόμβες, από τη φτώχεια από οποιαδήποτε άλλη αιτία. Έτσι, είναι ο χειρότερος δολοφόνος στον πλανήτη και όμως όταν λέω να δημιουργήσουμε μια κίνηση εναντίον, η αντίδραση είναι ότι ”είσαι τρελός”. Και πράγματι θα ήμουν τρελός να δημιουργήσω ένα κίνημα εναντίον της γήρανσης, γιατί το γήρας είναι μέρος της ζωής, είναι μέρος της ύπαρξής μας. Και δεν κάνεις ένα κίνημα εναντίον της γιατί είναι αναπόφευκτη. Εάν λοιπόν οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η φτώχεια είναι αναπόφευκτη, εάν οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος ότι το μίσος είναι αναπόφευκτο -και αυτό είναι αυτό που πιστεύουν οι άνθρωποι- Πιστεύουν ότι όλα αυτά τα δεινά είναι αναπόφευκτες καταστάσεις της ζωής, ότι είναι μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης. Και όταν εμείς τους λέμε να έρθουν μαζί μας σε ένα κίνημα εναντίον της φτώχειας, να έρθουν μαζί μας σε ένα κίνημα εναντίον του ρατσισμού, να έρθουν μαζί μας σε ένα κίνημα εναντίον του πολέμου, να έρθουν σε ένα κίνημα εναντίον του εξευτελισμού των ανθρώπων που είναι υποταγμένοι στις διαταγές και βουλές άλλων ανθρώπων, αυτό το εκλαμβάνουν ως το αντίστοιχο του έλα μαζ μας σε μια κίνηση εναντίον της γήρανσης, έλα μαζί μου να ”διώξουμε τον άνεμο φυσώντας” δηλαδή έλα μαζί μου σε ένα αποτυχημένο εγχείρημα, έλα μαζί μου ”να σπρώξουμε τεράστιους βράχους στην ανηφορική πλαγιά του βουνού”, που θα έχει ως μόνο αποτέλεσμα να συντριβούμε από αυτούς όταν θα γυρίσουν στην μεριά μας. Έλα μαζί μου σ΄ένα εγχείρημα χωρίς σκοπό. Και δεν μπορούμε να λύσουμε αυτό το πρόβλημα με απλά να δίνουμε περισσότερα στοιχεία σχετικά με το ότι η φτώχεια πληγώνει, ότι ο πόλεμος πληγώνει ότι ο ρατσισμός πληγώνει. Γιατί με τον ίδιο τρόπο δεν μπορούμε να κάνουμε τους ανθρώπους να συμμετέχουν σε ένα κίνημα εναντίον της γήρανσης με το να λέμε ότι το γήρας είναι δεινό. Δεν είναι αυτό που εμποδίζει τα άτομα στην συμμετοχή τους σε μια κίνηση. Με το να δώσουμε ακόμη ένα στοιχείο που δείχνει ότι η γήρανση είναι δεινό, δεν έχουμε αντιμετωπίσει τα αίτια για τα οποία τα άτομα δεν συμμετέχουν σε μια ομάδα εναντίον της γήρανσης. Όταν δίνουμε ακόμα ένα επιχείρημα ότι η φτώχεια, ο πόλεμος ή οτιδήποτε άλλο πληγώνει, δεν αντιμετωπίζουμε τον λόγο για τον οποίο οι άνθρωποι δεν μπαίνουν σε αυτές τις κινήσεις εναντίον της φτώχειας, του πολέμου κτλ. Το μόνο που κάνουμε είναι να ενισχύουμε το αίσθημά τους ότι είναι αναπόφευκτες καταστάσεις της ζωής. Αυτό που, νομίζω, πρέπει να κάνουμε για να δημιουργήσουμε ακτιβιστικές κινήσεις είναι να δείξουμε με πειστικότητα και χωρίς αμφιβολία, ότι αυτά τα κοινωνικά προβλήματα δεν είναι αξεπέραστα. Ότι δηλαδή μπορούμε να έχουμε θεσμούς που δεν προκαλούν τον εξευτελισμό της υποταγής ενός ανθρώπου στον άλλο, δεν παράγουν φτώχεια, δεν παράγουν πόλεμο ή ρατσιμό και αντίθετα θα παράγουν σχέσεις που θα μας γεμίζουν ως ανθρώπους, σχέσεις στις οποίες οι άνθρωποι θα έχουν τον έλεγχο της ζωής τους κτλ. Θα πρέπει να μπορέσουμε να βρούμε τους τρόπους να το πραγματοποιήσουμε αυτό χωρίς αμφιβολία και να πείσουμε. Είναι αλήθεια ότι εάν έχουμε μια πειστική πρόταση και πούμε: ότι αν δώσεις κομμάτι από το χρόνο σου, από την ενέργειά σου, ενδεχομένως και από το εισόδημά σου στην προσπάθεια να ξεπεραστούν αυτά τα προβλήματα και να παράγουμε συγκεκριμένα οφέλη, τότε θα έχεις κάνει κάτι χρήσιμο και δε θα έχεις χάσει το χρόνο σου, αλλά θα είσαι μέρος μιας διαδικασίας που θα νικήσει. Εαν δημιουργήσουμε μια τέτοια πρόταση, τότε νομίζω ότι το παιχνίδι έχει τελειώσει. Ειλικρινά πιστεύω ότι στο σημείο αυτό είμαστε σε τροχιά νίκης. Αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο. Αυτό είναι το εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσουμε. Και η ερώτηση είναι: προσπαθούμε να το κάνουμε αυτό; Και η απάντηση είναι: συνήθως όχι. Aυτό είναι το πολύ παράξενο. Η απάντηση είναι ότι η αριστερά συνήθως δεν προσπαθεί να κάνει αυτή την πρόταση. Αντίθετα, και δεν αναφέρομαι καν στην αυτο-υπονόμευση και στα συντροφικά μαχαιρώματα που παρατηρούνται συχνά κτλ, αλλά αυτό που κάνουμε είναι ότι μαζεύουμε περισσότερα και περισσότερα δεδομένα σχετικά με το ότι τα άσχημα πράγματα που συμβαίνουν μας πληγώνουν. Αυτό κάνουμε στα γραπτά μας, στις συζητήσεις μας, και ξανά θα τονίσω ότι είναι σαν να λέμε ότι το γήρας πληγώνει σαν να αποφεύγουμε το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν πείθουμε ότι διαθέτουμε κάποια λύση, είτε αναφερόμαστε σε λύσεις σχετικά με μια καλύτερη δομή της κοινωνίας που θα γεμίζει τον πολίτη περισσότερο, ή τον τρόπο με τον οποίο θα επιτευχθεί αυτή η κοινωνική δομή. Και αν δεν αντιμετωπίσουμεαυτό το ζήτημα, τότε δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε το εμπόδιο που εμποδίζει τους ανθρώπους να συμμετέχουν στις κινήσεις. Αυτό λοιπόν εννοούσα όταν έλεγα προηγουμένως ότι έχουμε ένα πρόβλημα οράματος και ότι επίσης υπάρχει το πρόβλημα σχετικά με την ικανοποίηση που πρέπει να αντλήσουν τα άτομα μέσα από τη συμμετοχή τους στις κινήσεις. Αυτά είναι τα δύο εμπόδια, οι δύο δύσκολες διεργασίες τις οποίες πρέπει να δημιουργήσουμε με σκοπό να φτιάξουμε ένα κίνημα το οποίο θα είναι μαζικό. Στις ΗΠΑ υπάρχουν 300 εκατομμύρια άτομα περίπου, χρειαζόμαστε μια κίνηση από 100 εκατομμύρια άτομα, όχι από 10 χιλιάδες, όχι 100 χιλιάδες, ούτε 500 χιλιάδες, αλλά 100 εκατομμύρια. Είναι ο στόχος να αλλάξουμε τον κόσμο ή όχι; Η Ελλάδα έχει πληθυσμό νομίζω περίπου 10 εκατομύρια. Χρειάζονται 3 ή 4 εκατομμύρια άτομα σε ένα κίνημα στην Ελλάδα για να είναι σε θέση να μεταμορφώσει την Ελληνική κοινωνία. Όχι 100 ή 1000 ή 10 χιλιάδες. Και δεν είναι δυνατό ένα κίνημα να έχει αυτού του είδους την υποστήριξη, παρά μόνο εάν οι άνθρωποι έχουν κοινή κατανόηση για το σκοπό του κινήματος, σε ότι αφορά τους καινούργιους θεσμούς που θα εισάγει και σχετικά με τις διαδικασίες και τις μεθόδους με τις οποίες οι σκοποί αυτοί θα επιτευχθούν και εάν τα άτομα πιστεύουν ότι η συμμετοχή τους στην κίνηση αυτή θα τους κάνει να αισθανθούν καλύτερα. Εαν μια κίνηση διαθέτει αυτά τα χαρακτηριστικά, τότε είναι σε τροχιά νίκης.

Σάββατο 29 Μαρτίου 2008

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΝΟΣ BLOGGER


Mιλάει στα «NEA»(Ρένα Δημητρίου) ο μεγαλύτερος πολιτικός μπλόγκερ στις HΠA που είναι μόλις 34 χρόνων και κατάγεται από το Pέθυμνο Ο... κομαντάντε Mάρκος των μπλόγκερ 3,7 εκατομμύρια επισκέπτες κάθε εβδομάδα στο μπλογκ του!


Ο μεγαλύτερος πολιτικός blogger στις Ηνωμένες Πολιτείες και, προφανώς, σε όλο τον κόσμο είναι από το Ρέθυμνο. Ονομάζεται Μάρκος Μουλίτσας, είναι μόλις 34 χρόνων και συνεργάζεται στενά με ανώτατους αξιωματούχους του Δημοκρατικού Κόμματος.
Μουλίτσας προς bloggers: «Να είστε ο εαυτός σας. Το blogging επιτρέπει στον κόσμο να γράφει με τον τρόπο που θέλει αυτό που θέλει, χωρίς κανείς να παρεμβαίνει. Ποτέ πριν στην ιστορία οι απλοί πολίτες - όχι οι πλούσιοι και ισχυροί - δεν είχαν την ευκαιρία να δημοσιοποιήσουν τις απόψεις τους, ώστε να μπορεί να τις διαβάσει όλος ο κόσμος».
Χάρη στο σκληρό ύφος που υιοθετεί και την συνεχώς ανανεούμενη εικόνα του, το blog του Daily Kos είναι σήμερα ο πολιτικός διαδικτυακός τόπος με τις περισσότερες επισκέψεις στον κόσμο: 3,7 εκατομμύρια επισκέπτες κάθε εβδομάδα - αριθμός που δεν επιτυγχάνεται ακόμη κι αν προστεθούν τα δέκα κορυφαία αμερικανικά περιοδικά γνώμης, της Δεξιάς και της Αριστεράς μαζί!
- Κύριε Μουλίτσα, πότε είχατε την ιδέα για το Daily Kos;
«Ήταν στις αρχές του 2002. Ήταν δύσκολη περίοδος τότε για να είσαι Δημοκρατικός σε αυτήν τη χώρα. Κάθε κριτική κατά του Μπους εθεωρείτο προδοσία. Όμως έχοντας υπηρετήσει στον αμερικανικό στρατό και έχοντας δεσμευτεί με τη ζωή μου για ό,τι υπερασπίστηκαν οι ΗΠΑ, αυτό με προσέβαλε βαθιά. Μία από τις ιδρυτικές αρχές αυτής της χώρας είναι το ότι οι πολίτες μπορούν να ασκούν κριτική στην κυβέρνηση. Και δεν επρόκειτο να επιτρέψω στον Μπους και στους Ρεπουμπλικανούς να μoυ κλείσουν το στόμα. Το Daily Kos είναι ένας τρόπος για μένα να μιλώ για θέματα που πιστεύω ότι είναι σημαντικά.
Ακόμη και ο ίδιος δεν μπορεί να δώσει ακριβή απάντηση στο γιατί η δική του ιδέα, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες, ήταν αυτή που γνώρισε τόσο μεγάλη επιτυχία. «Ποιος ξέρει;», αναρωτιέται. «H Δεξιά έχει οικοδομήσει τα τελευταία 30 χρόνια μια εναλλακτική υποδομή μέσων ενημέρωσης. Έχουν εφημερίδες, τηλεοπτικά δίκτυα, περιοδικά... Οι φιλελεύθεροι δεν έχουν τίποτα. Έτσι όταν εμείς οι bloggers βγήκαμε στο προσκήνιο το 2002 ήμασταν η μόνη κομματική φιλελεύθερη φωνή στο μιντιακό τοπίο των ΗΠΑ. Εγώ είχα αρκετά πλεονεκτήματα. Οι περισσότεροι bloggers είναι συγγραφείς ή ειδικοί. Εγώ εκπαιδεύτηκα ως δικηγόρος αλλά δεν το εξάσκησα ποτέ το επάγγελμα. Εργάστηκα στον τομέα της τεχνολογίας. Αυτό με βοήθησε πολύ γιατί προσάρμοζα πάντα το σάιτ μου ώστε να δέχεται μεγαλύτερο αριθμό επισκεπτών. Το ξανασχεδιάζω κάθε 18 μήνες. Αυτό απαιτεί να επενδύω συνέχεια - με βασική πηγή του εισοδήματός μου τους διαφημιστές στο blog. H προθυμία μου όμως για ανανέωση συνδυάζεται πολύ καλά με τις ικανότητές μου σε σχέση με την τεχνολογία, που είναι ο κόσμος μου». Αρκούν όμως αυτά για να πετύχει ένας σύγχρονος πολιτικός blogger; Ή πρέπει να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις, και αν ναι, ποιες είναι; Ο Μάρκος Μουλίτσας επισημαίνει στα «NEA» ότι το πολιτικό blogging ανθεί συνήθως εκεί όπου οι πολιτικές φωνές καταπνίγονται, «για παράδειγμα στις ΗΠΑ και στο Ιράν».
«Δεν βρίσκονται στο Ιράκ επειδή υπακούν σε εντολές ή επειδή προσπαθούν να βοηθήσουν τους πολίτες να κάνουν το Ιράκ καλύτερο. Βρίσκονται εκεί γιατί διεξάγουν πόλεμο για το κέρδος. Πηδήξτε τους!». Τα σχόλια αυτά του Μουλίτσα στο Daily Kos το 2004, λίγο μετά τον θάνατο τεσσάρων Αμερικανών υπαλλήλων ιδιωτικής εταιρείας στη Φαλούτζα - τα πτώματα των οποίων κρέμασαν οι Ιρακινοί σε γέφυρα του Ευφράτη - προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις και από τους Δημοκρατικούς
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ
Ο Μάρκος Μουλίτσας γεννήθηκε το 1971 στο Σικάγο. Ο πατέρας του ήταν Έλληνας - πέθανε το 1993 - και η μητέρα του από το Ελ Σαλβαδόρ. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν δηλαδή ξέσπασε ο εμφύλιος στην κεντροαμερικανική χώρα, η οικογένειά του ζούσε στο Ελ Σαλβαδόρ. Στη συνέχεια επέστρεψαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Μάρκος Μουλίτσας υπηρέτησε στον αμερικανικό Στρατό από το 1989 έως το 1992 - γεγονός καθοριστικό, που συνέβαλε στο να αλλάξει κομματικό στρατόπεδο και από Ρεπουμπλικάνος να ενταχθεί στο Δημοκρατικό στρατόπεδο. Σπούδασε Νομική και πήρε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης.
Ίδρυσε το blog Daily Kos (δηλαδή Ημερήσιος Κος - όνομα που παραπέμπει στο υποκοριστικό του στον Στρατό και προέρχεται από το Μάρκος) τον Μάιο του 2002. Από τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του, η επιτυχία του ήταν προφανής: πάνω από ένα εκατομμύριο επισκέπτες. Δραστηριοποιήθηκε στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2004, ενώ κατά τις βουλευτικές εκλογές στη Βρετανία το 2005, η βρετανική εφημερίδα «Guardian» του ζήτησε να ενταχθεί στο δυναμικό της, γράφοντας πολιτικές αναλύσεις. Αυτήν την περίοδο εργάζεται για το βιβλίο του σε σχέση με τη δύναμη των blogs. Ζει στο Μπέρκλεϊ, στην Καλιφόρνια, είναι παντρεμένος και έχει έναν γιο 2 ετών, τον Άρη.
«Στρατηγός» των Δημοκρατικών
Ήταν λίγο μετά τις προεδρικές εκλογές του 2004. Το Δημοκρατικό Κόμμα είχε μόλις χάσει την τρίτη στη σειρά εκλογική μάχη. Στο Κέντρο Κέννεντυ, οι Δημοκρατικοί γερουσιαστές ήταν σκυθρωποί. Στο βήμα προσεκλήθη ένας νεαρός. Και τους τα είπε χωρίς περιστροφές. Μίλησε για ανάγκη αλλαγής στις πρακτικές που χρησιμοποιούν. Για το πολιτικό blogging και την ισχύ του, για το πώς μπορούν να αξιοποιήσουν την τεχνολογία, μέσα από τις τελευταίες προτάσεις επικοινωνίας, ώστε να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος και να εξαπλωθούν περαιτέρω... Ποιος ήταν αυτός που μιλούσε με τόση άνεση εκτός κειμένου; Με τέτοια άνεση για το τι πρέπει ν' αλλάξει; Με τόσο ζήλο; Ο Μάρκος Μουλίτσας τούς άφησε άφωνους.
Χρηματοδότης. Από τότε -επισημαίνεται στο Washington Monthly- αποτελεί μια από τις κινητήριες δυνάμεις της νέας γενιάς των Δημοκρατικών, τον σύμβουλο στον οποίο ανώτατοι αξιωματούχοι του Δημοκρατικού Κόμματος προστρέχουν, αλλά και έναν από τους μεγάλους χρηματοδότες τους - συγκέντρωσε περισσότερα από 500.000 δολάρια χάρη στο σάιτ του ενώ υπήρξε και θερμότατος υποστηρικτής του Χάουαρντ Ντιν, διεκδικητή του χρίσματος των Δημοκρατικών για τις προεδρικές εκλογές του 2004.
- Με δεδομένη την επιρροή και την ισχύ σας, που αναπτύχθηκαν χάρη στο Daily Kos, έχετε πολιτικές φιλοδοξίες; Σκέφτεστε ότι αυτός ο διαδικτυακός τόπος θα μπορούσε να λάβει ακόμη και διαστάσεις κινήματος;
Το blog είναι σύμπτωμα κινήματος. Χωρίς κίνημα, δεν θα υπήρχε. Και αυτό το κίνημα δίνει στον απλό πολίτη φωνή, στη διάρκεια μιας διακυβέρνησης που κυριαρχείται από τις εταιρείες και «τα πολλά χρήματα». Όσον αφορά τα σχέδιά μου, επικεντρώνομαι στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου και, ύστερα, στις προεδρικές του 2008. Μετρώ τις μέρες για τις τελευταίες. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Και με κανέναν τρόπο δεν με ενδιαφέρει να γίνω πολιτικός. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι χειρότερο.

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

Πολιτικές 'Ανοιχτού Κώδικα'

Μία συνέντευξη του Pete Ashdown* στον Παύλο Χατζόπουλο**

Παύλος Χατζόπουλος: Τι δεν πάει καλά με τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα; Μπορεί η εκτεταμένη χρήση των συνεργατικών τεχνολογιών να αντιστρέψει αυτή την κατάσταση;
Pete Ashdown: Ο Αριστοτέλης είπε ότι ‘Σε μια δημοκρατία ο φτωχός έχει περισσότερη εξουσία από τον πλούσιο, γιατί οι φτωχοί είναι περισσότεροι και η βούληση της πλειοψηφίας υπέρτατη’. Μολονότι δεν πιστεύω στην πλειοψηφία που συντρίβει τα δικαιώματα της μειοψηφίας, αυτή η δήλωση σπάνια βγήκε αληθινή.
Η πολιτική των κομμάτων επικεντρώνεται σήμερα γύρω από το χρήμα και ποιος μπορεί να μαζέψει περισσότερο. Παρόλο που οι περισσότεροι πολιτικοί απορρίπτουν αυτόν τον ισχυρισμό, είναι παραπάνω από εμφανές ότι η εξουσία πηγαίνει εκεί που βρίσκεται το χρήμα κι ότι η φωνή των πλουσίων ακούγεται περισσότερο από όλες τις άλλες.
Οι συνεργατικές τεχνολογίες έχουν τη δύναμη να αντιστρέψουν αυτή την εικόνα. Το Ίντερνετ δεν διακρίνει πλούτο, ικανότητα, φυλή, θρήσκευμα, φύλο και καταγωγή. Μια καλή ιδέα που παρουσιάζεται μέσω των συνεργατικών τεχνολογιών θα προβληθεί και θα εφαρμοστεί, ανεξάρτητα από την πηγή της. Αυτό είναι καλό για όλους, συμπεριλαμβανομένης της μειοψηφίας.
Π.Χ
.:Η προεκλογική σας εκστρατεία για τη Αμερικανική Γερουσία βασίστηκε στη χρήση του wiki για την ανάπτυξη της πολιτικής σας πλατφόρμας. Ήταν ένας νέος τρόπος άσκησης πολιτικής;
P.A.: Ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε wiki από έναν υποψήφιο για ανοιχτή συζήτηση πολιτικής. Ωστόσο, με ενδιέφερε λιγότερο να είμαι ο ‘πρώτος’ και περισσότερο να ανοίξω την εκστρατεία μου σε οποιονδήποτε επιθυμούσε να συμμετάσχει. Πολλοί εξεπλάγησαν που είχαν αυτού του είδους την πρόσβαση σε έναν υποψήφιο. Και είναι ατυχές, γιατί τι άλλο είναι οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι μας από υπηρέτες του λαού; Το να μην έχεις πρόσβαση σε αυτούς είναι σα να τους δίνεις λευκή επιταγή για να κάνουν ό, τι θέλουν. Όσο κι αν έλπιζα ότι κι άλλοι υποψήφιοι θα με ακολουθούσαν, δεν είδα κανέναν, σε εθνικό επίπεδο, να το κάνει. Υπήρξαν μερικοί εκλεγμένοι αξιωματούχοι που χρησιμοποίησαν wikis για συζητήσεις πολιτικής, αλλά όχι επίσημα. Είμαι σίγουρος ότι αυτό θα συνεχίσει να εξελίσσεται και να γίνεται αποδεκτό, γιατί η δημοκρατία απαιτεί συμβουλή και συναίνεση του λαού. Εάν έχουν αυτές τις τεχνολογίες σε κάθε ευκαιρία στη ζωή τους, η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να τις υιοθετήσει για να μη μείνει πίσω.
Π.Χ.: Το πρόβλημα είναι η μη συμμετοχή των πολιτών ή το ιεραρχικό πλαίσιο μέσα από το οποίο διοχετεύεται συνήθως;
P.A.: Η απάθεια και ο κυνισμός των πολιτών πηγάζει από το σαρωτικό συναίσθημα πως δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. ‘Δεν ακούγομαι, άρα γιατί να προσπαθήσω;’ Αυτό είναι το τροπάριο των απομονωμένων πολιτών. Εάν δείξουμε ότι έχουν φωνή και τους εισάγουμε στη λήψη αποφάσεων, θα έχουμε καλύτερους ηγέτες και πιο ενεργούς πολίτες. Η σημερινή ιεραρχία τελεί εν αδίκω, αλλά είναι απόγονος κυβερνήσεων αριστοκρατιών.
Π.Χ
.: Σε ποιο βαθμό η εκστρατεία σας αποκεντρώθηκε ή/και έγινε οριζόντια μέσω της έμφασης στις συνεργατικές μεθόδους;
P.A.: Η ιεραρχία της παραδοσιακής εκστρατείας εξακολουθούσε να είναι παρούσα στην κούρσα μου για την αμερικανική Γερουσία. Ωστόσο, εκτιμώ ότι η αξία των οριζόντιων συνεισφορών από ανθρώπους που δεν ήταν μέλη του προσωπικού ήταν μεγαλύτερη από αυτή που προήλθε από μέλη του προσωπικού και συμβούλους. Μάλλον λόγω της ιδέας του Αριστοτέλη, με την έννοια ότι οι πρώτοι ήταν περισσότεροι από τους δεύτερους. Τα καλύτερα στολίδια της πλατφόρμας μου προήλθαν από το wiki μου.
Π.Χ.: Μπορείτε να μας αναπτύξετε την έννοια της πολιτικής πλατφόρμας ‘ανοιχτού κώδικα’;
P.A.: Σε μια παραδοσιακή συγγραφή είτε αφορά βιβλία είτε αφορά λογισμικό, υπάρχει μια μονολιθική κλειστή δομή. Μπορείτε να ζητήσετε από τη Microsoft ή τον αγαπημένο σας συγγραφέα να κάνει μια αλλαγή σε μια επόμενη έκδοση, αλλά στην ουσία την απόφαση εξακολουθεί να έχει το άτομο ή η εταιρία που έχει τον έλεγχο. Είναι, κατά πολύ, όπως οι σύγχρονες δημοκρατικές κυβερνήσεις, με την έννοια ότι εμείς οι πολίτες μπορούμε να απευθυνόμαστε στους αντιπροσώπους μας, αλλά στο τέλος οι φωνές μας έχουν δευτερεύουσα σημασία σε σχέση με τους λομπίστες που τους βλέπουν κάθε μέρα. Σε σύγκριση με τους μεγάλους χορηγούς, μάς λαμβάνουν πολύ λιγότερο υπόψη.
Με τον ‘Ανοιχτό Κώδικα’, οποιοσδήποτε έχει καλή συνεισφορά μπορεί να αποτελέσει μέρος της διαδικασίας. Με το λογισμικό, οποιοσδήποτε έχει την ικανότητα μπορεί να γράψει προσθήκες ή να προσθέσει άρθρα. Η Wikipedia δείχνει τη συλλογή και αξιολόγηση της γνώσης μέσα από τις ίδιες τεχνικές του ‘Ανοιχτού Κώδικα’.
Οι πολιτικές του ‘Ανοιχτού Κώδικα’ επιτρέπουν σε οποιονδήποτε διαθέτει εμπειρία ή μια καλή ιδέα να συνεισφέρει. Η ρητορική και οι προκαταλήψεις θα βγάζουν μάτι σε μια μη εμπαθή wiki σελίδα και εάν δεν έχουν συνεκτική υπεράσπιση θα βουλιάξουν στον πάτο, ενώ οι καλές, πραγματοποιήσιμες ιδέες θα ανέβουν στην κορφή . Οι λύσεις στα προβλήματα δεν είναι κομματικές, είναι απλώς λειτουργικές. Οι απομονωμένες κομματικές πολιτικές του παρελθόντος θα δώσουν τη θέση τους στην ανοιχτή συνεργασία μεταξύ ανθρώπων κάθε προέλευσης, που θα εργάζονται για τον κοινό σκοπό μιας καλύτερης ζωής για όλους.

Pete Ashdown ο πρώτος πολιτικός στον κόσμο ο οποίος υιοθέτησε ένα wiki στο πλαίσιο μιας προεκλογικής εκστρατείας (στο πλαίσιο των εκλογών για τηνΑμερικανική Γερουσία το 2006) για να αναπτύξει μία συνεργατική πολιτική πλατφόρμα, μιλά για την ανάγκη μίας πολιτικής ‘ανοιχτού κώδικα’.
** Ο Π.Χατζόπουλος είναι υπεύθυνος σύνταξης του re-public

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

ΣΧΕΣΕΙΣ...

Συνήθως, οι νέες σχέσεις στον έρωτα και τη πολιτική προκύπτουν όταν οι υπάρχουσες περνούν κρίσεις. Οι νέες σχέσεις έρχονται συχνά να καλύψουν το κενό που έχει διαμορφωθεί, όχι κατά βάση, φέρνοντας κάτι νέο αλλά, κυρίως, γιατί φαίνονται νέες.


Ετσι απο τη κρίση του δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) φαίνεται οτι περνάμε στη κρίση και πάλι του δικομματισμού με διαφορετικό παρτενέρ αυτή τη φορά(ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ). Το παρακαλουθούμε με αφορμή τις εναλλασσόμενες κομματικές διαδικασίες για κρίση αρχηγού(έστω...κάτω απο διαφορετικές συνέχειες), τον εντεινόμενο ιδεολογικο-πολιτικό ανταγωνισμό για τη διεκδίκηση της 'αριστεράς', την τάση ανακάλυψης 'σωσία' του Τσίπρα, την επιδίωξη συμμετοχής νέων στα Κοινά, πολλές φορές, χωρίς διαφορετική νοοτροπία απο τους παλιούς ή και χωρίς πολιτικό υπόβαθρο, τις εναλλασόμενες προτάσεις στη Βουλή για τον τρόπο αντιμετώπισης της 'ήπιας πολιτικής' της ΝΔ, τη διαμάχη στο 'ποιός έχει περισσότερους bloggers' στο διαδίκτυο, τις δημοσκοπήσεις, τις πρωτιές, τις συνεντεύξεις, τις ατάκες...


Κάπως έτσι ο πρώην Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να καλύψει το 'κενό' μίας "παλιάς" σχέσης, εγκαινιάζοντας μία 'νέα' που στήριξε, στη κυριολεξία, στην εκλογή του κ. Τσίπρα. Ο αιφνιδιασμός της αποχώρησης του 'παλιού' και της έλευσης του 'νέου' δεν προετοιμάστηκε πολιτικά, δεν επιλέχθηκε διαδικαστικά, δεν προτάθηκε συλλογικά.


Ο απερχόμενος Πρόεδρος επιχείρησε να αξιοποιήσει το timing που έχει δημιουργήσει η πολιτική του θεάματος πατώντας σ' ενα επικοινωνιακό τρύκ και στην ουσία διαιωνίζοντας το "μία απ' όλα". Αυτό δεν σημαίνει οτι ο κ. Τσίπρας ως νέος αριστερός δεν έχει προσόντα και ταλέντα. Ωστόσο, ένας νέος, φιλόδοξος και ταλαντούχος που καλείται ν’ αναλάβει ένα κόμμα που συστηματικά υπερεκπροσωπείται στο εσωτερικό των μεσαίων, ιδίως μορφωμένων, τάξεων, θα όφειλε αν μη τι άλλο να ‘διαφημίζεται’ όχι για τη νεότητά του και το συμπαθές προφίλ του αλλά εξαιτίας της πολιτικής διάστασης εντός της άλλης ή μη αριστεράς που θα σηματοδοτούσε η υποψηφιότητά του.

Αντίθετα η συνεχής και αδιάλειπτη πράγματι εμφάνισή του με κάθε ευκαιρία στα ΜΜΕ ανταποκρίνεται στα κελεύσματα της εποχής του θεάματος όπου ο πολιτικός αντιστοιχεί με διασημότητα και όχι το νέο στίγμα της αριστεράς που μεταφράζεται σε κοινωνική-οικονομική και πολιτισμική εν τέλει παρέμβαση. Αυτά τα τελευταία, αν ο συμπαθής κ. Τσίμπρας είχε προλάβει να θητεύσει περισσότερο στα Κοινά, ίσως είχε καταλάβει ότι απαιτούν ομάδες εργασίας κι ότι αυτές δεν στήνονται επικοινωνιακά αλλά μαχητικά σε διαδικασίες.


Δυστυχώς, ο 'αρχιτέκτονας΄της νέας σχέσης δείχνει να μην αντιλαμβάνεται οτι, ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ενισχύεται προσωρινά μέσα απο τα πυροτεχνήματα, το αποτέλεσμα δεν θα έχει διάρκεια. Αντίθετα θα είναι μια προσωρινή καταφυγή χωρίς συνεκτική ιδεολογική μετατόπιση η οποία σύντομα μπορεί και να φέρει 'εκπλήξεις' συσπείρωσης στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008

Οταν τα μηνύματα είναι κοινά...δεν διστάζουμε!

ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ -ΑΓΩΝΙΣΤΕΙΤΕ-ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ
ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28 ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑ 7
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΟΜΑΣΤΕΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ:
ΝΑ ΔΙΑΔΗΛΩΣΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ.

Ανθρωπιστική Βοήθεια για τους παλαιστίνιους

Μετά από πρωτοβουλία του Ιδρύματος Μεσογειακής Συνεργασίας για αποστολή επείγουσας ανθρωπιστικής βοήθειας στο δοκιμαζόμενο λαό της Παλαιστίνης, η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Λέσβου ξεκινά τη συγκέντρωση φαρμακευτικού και νοσοκομειακού υλικού σε συνεργασία με το τμήμα Λέσβου της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, η οποία θα αναλάβει τη συγκέντρωση του υλικού και θα συνοδεύσει την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λωρίδα της Γάζας. Tα υλικά που χρειάζονται είναι φάρμακα αντιβιοτικά, παυσίπονα, καρδιολογικά, για διαβητικούς, επιδεσμικό υλικό, αντιπυρετικά, γάντια, μάσκες εισπνοών για παιδιά, γάλα βρεφικό σε σκόνη διάρκειας τουλάχιστον οκτώ μηνών και κρέμες αντιβιοτικές για εγκαύματα.«Ο λεσβιακός λαός, που επανειλημμένα έχει δείξει εμπράκτως τα ισχυρά αισθήματα αλληλεγγύης προς τους δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας, υποστήριξε χθες με ανακοίνωση του ο νομάρχης Λέσβου, θα συμβάλει και σ’ αυτή τη σημαντική ανθρωπιστική προσπάθεια. Πιστεύουμε ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα θα είμαστε σε θέση να αποστείλουμε βοήθεια που είναι σίγουρο ότι θα ανακουφίσει τον πολύπαθο παλαιστινιακό λαό στη Λωρίδα της Γάζας».Η συλλογή της ανθρωπιστικής βοήθειας γίνεται στο υπόγειο του κτηρίου της Νομαρχίας Λέσβου, μέχρι και το Σάββατο 19 Απριλίου, καθημερινά από τις 9 το πρωί έως τη 1 το μεσημέρι και από τις 6 το απόγευμα έως τις 9 το βράδυ

Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

Η ΕΓΓΥΣ ΑΝΑΤΟΛΗ...









Είπε πολλά ο Θ.Πάγκαλος στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, όπως είπαν κι άλλοι...
Θα κρατήσω αυτό το απόσπασμα μόνο και μόνο γιατι μου θυμίζει ένα άλλο ΠΑΣΟΚ που κάποτε νοιαζόταν για τον Κόσμο, τότε που οι διάδρομοι είχαν πολύ λιγότερα σκουπίδια απο τις κάρτες και τα φυλλάδια των υποψηφίων και περισσότερες ανακοινώσεις για τα κινήματα, τους λαούς, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το ρατσισμό, τον πολιτισμό, τις εκδηλώσεις συμπαράστασης...


Το απόσπασμα είναι απο τo blog της elate
"Άκουσα και μια άλλη κριτική, που λέει

«Τι τις θέλουμε τις αναφορές στο διεθνή περίγυρο; Γιατί να ασχολούμεθα με το τι γίνεται στην Ευρώπη, σε άλλες ηπείρους; Τι φιστίκι είναι αυτή η Σοσιαλιστική Διεθνής;».

Σοβαρά, συντρόφισσες και σύντροφοι σε μια χώρα 10 εκ. η οποία μετέχει στην ΟΝΕ, μετέχει στο σκληρό πυρήνα της αναπτυγμένης μερίδας του κόσμου και ταυτόχρονα έχει σοβαρές εξαρτήσεις από τον περίγυρό της, προβλήματα παντού όπου κι αν γυρίσεις το κεφάλι σου, δεν θα έχει το ΠΑΣΟΚ -που διεκδικεί την πρωτοπορία του ελληνικού λαού- θέση για το διεθνή περίγυρο;Και η θέση αυτή για το διεθνή περίγυρο δεν θα συνδέεται άμεσα και καθοριστικά με τις θέσεις μας για την κοινωνία, την οικονομία, την πολιτική ζωή;

Είναι δυνατό να το υποστηρίξουμε αυτό, ως θέση;"




Μακριά μέσα στ' απώτατα βάθη του Αμνού ο πόλεμος συνεχίζεται....
Ο.Ελύτης







Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008

ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ....

Δεν ξέρω γιατί αλλά στην ελληνική κοινωνία η κουλτούρα της διαφωνίας εγγράφεται πάντα σαν εμφύλιος πόλεμος άλλοτε μεταφορικά κι άλλοτε στην κυριολεξία.

Δεν έχουμε μάθει να διαφωνούμε χωρίς να τα σπάμε, ίσως γιατί πολλές φορές μεταφράζουμε το ΕΓΩ μας ως το απόλυτο κέντρο αυτού του κόσμου κι επομένως δεν δεχόμαστε αμφισβήτηση. Δεν είμαι ψυχολόγος. Μου αρέσουν, όμως, τα ανθρώπινα. Τα καθημερινά. Η παρατήρηση. Οι συμπεριφορές των ανθρώπων και πώς αλλάζουν απο τη μια μέρα στην άλλη, ανάλογα με το πώς η δική τους εμμονή και εγωπάθεια ταυτίζεται με το αντικείμενο της υποκειμενικής διένεξης....γιατί σχεδόν πάντα τα κριτήρια είναι υποκειμενικά.

Το παρατηρώ στα blogs όπως και στη κοινωνία. Αλλωστε κι εμείς αγαπητοί 'συγχωριανοί' που θα έλεγε και η φίλη Κατερίνα, ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας είμαστε κι επομένως όλο και κάτι κουβαλάμε απο το ΕΓΩ μας εδώ μέσα.

Το θέμα της διαφωνίας πηγαίνει και πιο βαθειά. Στο θέμα της συμφωνίας, φυσικά, αλλά και στο θέμα της συλλογικής συμπεριφοράς. Στο αν τελικά έχουμε μάθει να ακολουθούμε κανόνες και να κάνουμε αυτοκριτική. Στο αν έχουμε αυτό που λέμε στον αθλητισμό 'ευγενή άμυλλα'. Ολα αυτά είναι κουλτούρα, είναι στάση, είναι ευθύνη για πιο μεγάλα πράγματα που καμιά φορά ο εαυτός μας θα έπρεπε να τα δεί ως πρωτεύοντα. Ισως γι' αυτό ως Ελληνες πάντα μας άρεσε να έχουμε κάποιους αόρατους προστάτες...Μας αγαπάνε αυτοί, λέγαμε...λέμε;

Δεν ηθικολογώ. Σκέφτομαι φωναχτά και ευθέως.

Υπάρχει βέβαια και μια άλλη διάσταση που πάντα τη βάζω στα πράγματα γιατί έτσι έχω μάθει. Είναι το χιούμορ. Και βέβαια εκεί στη διαφωνία, δεν μπορείς παρά, πολλές φορές, να γελάσεις ή έστω να χαμογελάσεις. Ξέρετε βοηθάει να δείς καλύτερα το χιούμορ...Κάτι ήξερε ο Οσκαρ Ουάιλντ...Γιατί είναι πράγματι αστεία αυτή η εγωπάθεια του διαφωνούντος που, ακόμα κι αν έχει δίκιο, δεν ξέρει παρά να ωρύεται και να κοπανιέται έχοντας απωλέσει μετά την όραση και την ακοή.

Και τέλος, υπάρχει και μια θετική πάντα διάσταση στη διαφωνεία, όταν δεν πρόκειται για ψυχασθένεια. Η αποκομιδή. Η συνάντηση. Και τελικά η πρόταση οτι δυο-τρείς και ακόμα και περισσότεροι μπορούν να διαφωνούν με επιχειρήματα χωρίς καταστροφολογία και πολέμους.Λέτε να μάθουμε να διαφωνούμε με κουλτούρα απο τα blogs; Πάντα μια απόσταση απο τα πράγματα είναι ευεργετική :-)
ΣΣ: Το κείμενο ουδεμία ταύτιση έχει με συγκεκριμένα πρόσωπα...!

Κυριακή 23 Μαρτίου 2008

Γιατί;



Τον Θάνο τον ανακάλυψα απο το blog του Ν. Δήμου όταν πριν απο δύο χρόνια είχε ανεβάσει ένα post με τίτλο: Γιατί;
Είναι ο Ovi o φίλος που έχουμε να μιλήσουμε εδώ και πολύ καιρό μιάς και οι γεωγραφικές αποστάσεις φαίνεται οτι τελικά παίζουν τον ρόλο τους....

Είναι τόσο καλογραμμένο και ζωντανό όσο κι ο συγγραφέας του που μπορεί να κάνει συγκρίσεις για τη συλλογική συμπεριφορά μας απέναντι στο Περιβάλλον (μόνο σε αυτό;), μιάς και χρόνια τώρα είναι κάτοικος Φιλανδίας. Ισως, μάλιστα, σε πολλούς Ελληνες φίλους που κατοικούν κι εκείνοι στο εξωτερικό να τους θυμίσει σκέψεις και 'απελπισίες' κάθε φορά που επιστρέφουν στην πατρίδα.

Σας συστήνω το κείμενο ανεπιφύλακτα. Πιστέψτε με ...δεν θα χάσετε ούτε ένα λεπτό γιατί είναι τόσο ζωντανό όσο ο συγγραφέας του...

Σάββατο 22 Μαρτίου 2008

Μια άλλη γνωριμία...

Ανταποκρινόμενη στη πρόσκληση του scripta manent, κατά κόσμο Γραμματέας, είπα ν' αλλάξω θέμα ακολουθώντας τη 'συνταγή':

1. Πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. Το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. Βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
4. Αντιγράφουμε τις επόμενες τρείς δηλαδή την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. Βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι.


Αλλά και να θέλω ν' αγιάσω...δεν μπορώ. Πάλι περι πολιτικής πρόκεται, και μάλιστα, περι θεμελιώδους...

Αντιγράφω απο το βιβλίο που αλήθεια είναι, έχω δίπλα μου, Τόμας Χόμπς "Λεβιάθαν", εκδόσεις "Γνώση":

"Ενα δικαίωμα εγκαταλείπεται είτε με την απλή απεμπόλησή του, είτε με τη μεταβίβασή του σε κάποιον άλλον. Η απλή απεμπόληση σημαίνει οτι δεν μας ενδιαφέρει το ποιός θα ωφεληθεί απ' αυτή. Η μεταβίβαση σημαίνει οτι επιδιώκουμε να επωφεληθεί κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο-ή πρόσωπα. Οταν κάποιος έχει, με οποιονδήποτε απο τους δύο αυτούς τρόπους εγκαταλείψει ή παραχωρήσει ένα δικαίωμά του, τότε λέμε οτι είναι υποχρεωμένος ή δεσμευμένος να μην παρεμποδίζει εκείνους, υπέρ των οποίων έχει εγκαταλειφθεί ή παραχωρηθεί το εν λόγω δικαίωμα, να ωφεληθούν απο αυτό. Λέμε, επίσης, οτι οφείλει και έχει καθήκον να μην ακυρώσει αυτή την εξούσια πράξη του. Η παρεμπόδιση, στην περίπτωση αυτή, αποτελεί αδικία και αδικοπραγία, όντας sine jure, καθώς το δικαίωμα έχει ήδη απεμποληθεί ή μεταβιβασθεί".

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα απο wikipedia

Άγγλoς φιλόσοφος, γιος προτεσταντη κληρικού, ο Τόμας Χομπς (1588-1679) υπήρξε ένας από τους πρώτους διανοητές-θεμελιωτές του σύγχρονου κράτους και ιδρυτής της πολιτικής φιλοσοφίας. Αν και σήμερα ο Χομπς αναφέρεται περισσότερο σε σχέση με το έργο του στην πολιτική φιλοσοφία, συνέβαλε σε σε διαφορετικούς τομείς, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται η ιστορία, η γεωμετρία, η ηθική, η γενική φιλοσοφία και η αποκαλούμενη σήμερα πολιτική επιστήμη.



Ελπίζω ν'ανταποκριθούν στην πρόσκληση η Κατερίνα, ο ikor, ο Napoleon!!, η elate και η divaynne

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

ΔΡΟΜΟΣ....

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ 22 ΜΑΡΤΗ,12:00



Σήμερα, που οι νεκροί του Ιράκ είναι περισσότερο από ένα εκατομμύριο.
Σήμερα, που οι βομβαρδισμοί στο Αφγανιστάν ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Σήμερα, που η φρίκη του εμπάργκο στη Γάζα απειλεί με ολοκαύτωμα και γενοκτονία τον Παλαιστινιακό λαό, είναι υποχρέωσή μας να συμβάλλουμε με κάθε τρόπο, προκειμένου να σταματήσουν αυτά τα εγκλήματα.

Εμείς, οι Έλληνες Σοσιαλιστές δεν μπορούμε να μένουμε σιωπηλοί ούτε ανενεργοί. Με σχέσεις αλληλεγγύης και συντροφικότητας σφυρηλατημένες μέσα στο χρόνο με τα προοδευτικά και απελευθερωτικά κινήματα του κόσμου βασισμένες στην κληρονομιά του Ανδρέα Παπανδρέου, την οποία σήμερα συνεχίζει ο Πρόεδρός μας και με τη διεθνιστική συνείδηση της παγκόσμιας αλληλεγγύης πιο ενεργή παρά ποτέ, το ΠΑΣΟΚ και τα μέλη του ενώνουμε σήμερα και τη δική μας φωνή, με αυτή εκατομμυρίων άλλων συντρόφων σοσιαλιστών αλλά και προοδευτικών ανθρώπων από όλο τον κόσμο, για να διατρανώσουμε την υπεράσπιση των αξιών, της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Παγκόσμιας Ειρήνης, της Διεθνούς Αλληλεγγύης, της Δημοκρατίας.

Το ΠΑΣΟΚ, αναλαμβάνει από σήμερα πρωτοβουλία, σε συνεννόηση και συνεργασία με τα αντιπολεμικά κινήματα, για την ανάληψη διεθνούς δράσης προς την κατεύθυνση αυτή.
Εξουσιοδοτεί τον Πρόεδρο του Κινήματος και Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γιώργο Παπανδρέου να αναλάβει την πρωτοβουλία να θέσει το θέμα στα διεθνή forum.

Με το ΠΑΣΟΚ συμμετέχουμε στο
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ
22 ΜΑΡΤΗ στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ και ΩΡΑ 12:00

Μικρή αφιέρωση...

Η άνω τελεία

Αφρούρητο σε βρίσκω
Με κείνες τις σιωπές που στέκονται πριν τις δηλώσεις
'Η μήπως καρτέρι στήνεις στους συλλογισμούς;

Άραγε, ξαναγυρίζεις; Πηγαινοέρχεσαι;
Μήπως αναρωτιέσαι;
Ιεροφάντης της απόστασης
Μην υποκλίνεσαι στην τόλμη;

Το θάρρος να σου λείπει δεν το νομίζω.
Μα πιο πολύ αναμαζεύεσαι,
Δωρίζεις στον χρόνο την ανάπαυλα.


Την άνω τελεία που προλαβαίνεις ακόμα
Στην χούφτα αγκιστρώνω
Μ’ αρματωσιά θαυμάτων
Τ’ αμίλητο νερό των τόπων
Κερνάω στην υγειά σου.


Μυτιλήνη, Ιανουάριος 2005

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

Σταχυολόγηση για την Ημέρα της Ποίησης


Ολα τα σύννεφα στη γη εξομολογήθηκαν

Τη θέση τους ένας καϋμός δικός μου επήρε

Κι όταν μέσ' στα μαλλιά μου μελαγχόλησε

Το αμετανόητο χέρι

Δέθηκα σ' ενα κόμπο λύπης
........................................................................................

Ολα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα

Ολα τα δάχτυλα

Σιωπή

Εξω απο τ'ανοιχτό παράθυρο του ονείρου

Σιγά-σιγά ξετυλίγεται

Η εξομολόγηση

Και σαν θωριά λοξοδρομάει προς τ' άστρα!


ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ Ο.ΕΛΥΤΗ, ΑΘΗΝΑ
Πυρσός, 1940, αρθμ.288

.......................................................................................

Ευγενικιά, Περήφανη μελαγχολία



Υψος, χαμόγελο και λευτεριά



Επιτέλους σας βρίσκω στην όχθη της καρδιάς μου



Ενα βράδυ όπου η θάλασσα εισχωρεί



Βαθιά στις χώρες των βουνών



Ενα βράδυ όπου νιώθεται κανείς πιο νέος απο τη νιότη του,



Βράδυ όπου πόνεσε πολύ μα όπου πια τίποτε



Πια τίποτε δεν είναι μάταιο, τίποτε για τη στάχτη.


PIERRE JEAN JOUVE
, μτφ. Ο.Ελύτη, Ικαρος, 1980

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008

Τι παράδοση θα παραδώσουμε;

Εδώ και χρόνια στο ΠΑΣΟΚ, όπως και σε όλα τα κόμματα, άλλωστε, σε συλλόγους όπως και σε άλλες θεσμικές εκπροσωπήσεις απουσιάζει αυτό που κάποτε λέγαμε:

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ...Δηλαδή..το αυτονόητο!

Για να λειτουργήσει αυτό χρειαζόμασταν πολύ λιγότερη ποσότητα και περισσότερη ποσότητα. Εννοώ οτι, τα άτομα ήσαν λιγότερα, οι προεργασίες άρχιζαν εγκαίρως - δηλαδή τουλάχιστον 1 χρόνο πρίν- οι φωνές ήσαν διαφορετικές αλλά σοβαρές και όταν έπαιρναν τον λόγο ελάχιστοι σηκωνόταν απο τη καρέκλα για να μοιράσουν σταυρούς, λίστες, δημόσια χαμόγελα και περαντζάδες ανάμεσα στους 'επισήμους'. Ηθελαν να ακούσουν!


Το πρόγραμμα δεν ήταν αποτέλεσμα μιάς διεργασίας αγνώστων, αμφιβόλλου 'περιβάλλοντος', υπαλλήλων, ή τέλος πάντων 'ειδημόνων' που, κατά τα άλλα, ήσαν και υποψήφιοι. Ετσι, μπορούσε να βγεί ένα πρόγραμμα με φαντασία, καινοτομία, ποικιλία και οπωσδήποτε αναρτημένο εγκαίρως στις οργανώσεις.

Το πρόγραμμα ήταν απόροια συλλογικής επεξεργασίας που ξεκινούσε με προτάσεις των ΝΕ και των ΤΟ που, τότε φυσικά, ήταν ζώσες οργανώσεις και όχι κακέχτυπα των κομματαρχών και των παραγόντων.

Υπήρχαν δρόμοι και κανόνες κάποτε.

Απορώ πόσοι απο τους νεότερους τα γνωρίζουν όλα αυτά. Πόσοι γνωρίζουν οτι όταν μιλάμε για δημοκρατικές διαδικασίες δεν εννοούμε marketing σταυροδοσίας και γνωριμιών με κάρτες αλλά ύψιστη πολιτική διαδικασία που παράγει, διαμορφώνει και παραδίδει....

Αλλά, κυρίως, αναρωτιέμαι και πόσοι απο τους παλιότερους που ήξεραν- ξέχασαν, αφομιώθηκαν, αλλοτριώθηκαν και τελικά επέλεξαν να σέρνονται με αναξιοπρεπείς όρους σε ψηφοθηρικές διαδικασίες όπου κάθε μέρα αποκαθηλώνουν και διαλύουν οτι έχτισαν ακόμα και οι ίδιοι. Πόσο τους άλλαξε η εξουσία τελικά που η πειθώ έγινε "ο δικός μου κι ο δικός σου", η ταυτότητα έγινε 'νούμερο', η πολιτική κατάθεση, δημαγωγία και λαϊκισμός, η πολιτική πρόταση, κενολογία και φούμαρα για να περνάει η ώρα, το αυθόρμητο χειροκρότημα, έκφραση απλανών ψηφοφόρων που δεν γνωρίζουν καν γιατι και πώς επικροτούν αποφάσεις.

Κι έπειτα...μα ναι τα νομοσχέδια απο αύριο θα περάσουν αυθωρεί κι εμείς την ίδια ώρα θα βλέπουμε Λαζόπουλο.....







Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

Το σημαίνον και το σημαινόμενο


Αντιγράφω από το λόγο του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ:
«Εμείς, συντρόφισσες και σύντροφοι, τα οφίτσια και τις καρέκλες, ποτέ δεν τα θεοποιήσαμε, και αν κάποιοι το έκαναν, είχαν ως αποτέλεσμα την αποξένωσή τους από τον λαό»
«Να δώσουμε σε νέα πρόσωπα ρόλους και ευκαιρίες, για να αναδείξουν το ταλέντο τους, να δοκιμαστούν. Να ανοίξουμε τις πόρτες και τα παράθυρα της οργάνωσής μας σε όλη της την κλίμακα. Να φυσήξει φρέσκος αέρας της κοινωνίας, κέφι για δουλειά και σε αυτούς, που λιγότερο κουβαλούν, και περισσότερο μπορούν να τρέξουν. Το χρειαζόμαστε, το χρειάζομαι κι εγώ, στη νέα πορεία επανίδρυσης που ξεκινάμε. Μαζί με τη δυναμική τους, με τις ιδέες τους, με τα θέλω και τα όνειρά τους»
«Χρειαζόμαστε και τους καλύτερους. Αξιοκρατία σε κάθε θέση και όργανο. Χρειαζόμαστε τους πιο ικανούς, και όχι τους αρεστούς σε αυτήν ή την άλλη πλευρά. Ικανούς, όχι λόγω τυπικών προσόντων ή επετηρίδας, αλλά λόγω ουσιαστικών δυνατοτήτων προσφοράς, πολιτικής δουλειάς και δράσης».

Το Εθνικό Συμβούλιο εκλέχθηκε και ο πίνακας της προτροπής είναι ΕΔΩ


Είναι χαρακτηριστικό οτι ενώ η βάση παραληρούσε την ώρα που ο Πρόεδρος πρότεινε τα πραπάνω....την επόμενη ημέρα ψήφιζε με αντίστοιχες γραμμές και υποδείξεις τη πλειοψηφία του Εθνικού Συμβουλίου.

Στις αρχές της προσεχούς εβδομάδας ο ΓΑΠ καλείται, σύμφωνα με τα νέα δεδομένα που εκείνος έθεσε ως προτεραιότητα, να ορίσει το νέο Πολιτικό Συμβούλιο και τον Γραμματέα του κινήματος. Η γραπτή και ακουστική εικόνα του συνεδρίου είναι ακόμα ζωντανή για όλα όσα χειροκροτήθηκαν και έγιναν αναντίστοιχα. Δεν απομένει παρά κάποιος να αποδείξει οτι μερικές φορές το σημαινόν συμβαίνει να είναι και το σημαινόμενο. Ποιός ξέρει, ίσως τότε, κι ο κόσμος να πάρει πιο σοβαρά τους πολιτικούς ως διαμεσολαβητές της καθημερινότητάς του.

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008

Αφιερωμένο στους δευτεραγωνιστές....

Τι αποκόμισα απο το συνέδριο είναι πολύ νωρίς για το αναρτήσω. Προς το παρόν σωπαίνω για να ωριμάσουν μέσα μου γεγονότα και σκέψεις που θα με κάνουν σοφότερη σε μελλοντικές αποφάσεις. Για ένα , όμως, είμαι ηδη βέβαια και θα το πώ!


"Διότι δεν είναι στις επιφανέστερες πράξεις όπου η αρετή και η ευτέλεια γίνονται αντιληπτές. Πολλές φορές κάτι το ξαφνικό, μια κουβέντα ή ένα αερολόγημα, δείχνουν καλύτερα το ποιόν των ανθρώπων απ' ότι οι αιματηρές μάχες, τα πυκνά στρατεύματα ή οι εξουθενωτικές πολιορκίες"(Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Αλεξ. 1.2)



Αφιερωμένο σε όσους έμαθαν να χαράζονται κάπου με γενναιοδωρία και μετά να σβήνονται ακριβώς με την ίδια. Σε αυτούς του δευτεραγωνιστές, τους αθόρυβους συνοδοιπόρους, τους δωρητές ψυχής και χρόνου σε κοινούς αγώνες και σε οράματα για να κάνουμε έναν κόσμο καλύτερο απο αυτόν που βρήκαμε. Και σε όσους απογοητευτήκαμε απ' όσα γοητευτήκαμε.



Σε αυτούς που ανάμεσα στο πλήθος κατάφεραν ακόμα να νοιάζονται και να ονειρεύονται...χωρίς ιαχές και χειροκροτήματα της αρρένας....

......αρκετούς απο αυτούς τους συνάντησα εξαιτίας των blogs και του e-forum....

Τους ευχαριστώ και θέλω να τους ξαναβρώ!

Τρίτη 11 Μαρτίου 2008

Να κάνουμε μια νέα αρχή για ένα ένα καλύτερο αύριο

Με αυτή την δήλωση ο Noam Chomsky επισημοποίησε την συνεργασία του eforum.gr με το ZNET

Αγαπητοί φίλοι,
Με πολύ μεγάλη χαρά έμαθα για την καινούργια Ελληνική σελίδα στο ZNET και τα φιλόδοξα σχέδια για αυτήν. Το ΖΝΕΤ έχει αποδειχθεί ότι είναι μια πολύτιμη πηγή πληροφόρησης, ενώ ταυτόχρονα παρέχει μοναδικές ευκαιρίες για εκδηλώσεις και καινούργιες δυνατότητες για ακτιβιστικές δραστηριότητες και σοβαρή ενασχόληση για την αλλαγή της κοινωνίας. Καθώς επεκτείνεται παγκοσμίως, έχει βοηθήσει σε σημαντικό βαθμό να προωθήσει την μορφή παγκοσμιοποίησης που έχει αποτελέσει το όραμα της αριστεράς: Παγκοσμιοποίηση για την προώθηση των συμφερόντων των πολιτών, όχι του κεφαλαίου, βασιζόμενη στην αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια και τις συντονισμένες προσπάθειες να αντιμετωπίσουμε τα μεγάλα προβλήματα του σήμερα και για να θέσουμε τα θεμέλια για έναν περισσότερο ανθρώπινο και αξιοπρεπή κόσμο αύριο. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι η Ελληνική ομάδα θα προσφέρει ένα έντονο και συναρπαστικό ερέθισμα σ΄αυτά τα αναπτυσσόμενα λαϊκά κινήματα, τα οποία πιστεύω είναι η πραγματική ελπίδα για το μέλλον. Σας εύχομαι μέγιστη επιτυχία και ανυπομονώ να μάθω για την δουλειά σας και τα σχέδιά σας στο εγγύς μέλλον."
Noam Chomsky
Μεταφέρω απο το πρόχειρο τετράδιο
Απο σήμερα ενώνουν τις δυνάμεις τους προσφέροντας μια, δυνατή, ελληνική φωνή στο μεγαλύτερο πολιτικό ακτιβιστικό δίκτυο παγκοσμίως!Στην σημερινή εποχή, η παγκόσμια συνεργασία αριστερών δικτύων πολιτών και πολιτικών ακτιβιστικών οργανώσεων είναι μονόδρομος. Δεν αρκεί μόνο να καταδικάζουμε τα κακώς κείμενα, αυτά που μας πληγώνουν, ή τις αντίξοες κοινωνικές συνθήκες που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Η Αριστερά έχει ανάγκη όχι μόνο από ωραία πρόσωπα, όχι μόνο από ωραίες ιδέες. Έχει ανάγκη από μια πειστική και βιώσιμη πρόταση που θα έχει απήχηση στην κοινωνία, στους νέους , στον εργαζόμενο. Έχει ανάγκη να αποδείξει ότι μπορεί και εφαρμόζει τις προτάσεις της και ότι μπορεί να αποτελέσει την εναλλακτική λύση στα προβλήματα της κοινωνίας μας. Η Αριστερά και ο Σοσιαλισμός δεν είναι απλά θεσμοί και κοινωνιολογικοί όροι. Ο Σοσιαλισμός δεν είναι απλά ένα αφηρημένο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα. Η δύναμη του Σοσιαλισμού είναι ο λαός, η βάση, εμείς οι απλοί πολίτες. Σοσιαλισμός δεν είναι οι κάθετες ιεραρχικές δομές και τα θεσμοθετημένα όργανα των αριστερών σχηματισμών-κομμάτων. Είναι η μαζική συμμετοχή πολιτών σε κάτι επαναστατικό, κάτι καινούργιο, κάτι ουσιαστικό.Γι’ αυτό λοιπόν θέλουμε να ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε, σήμερα, την Αριστερά στην Ελλάδα.Αλλά για να συμβεί αυτό απαιτείται πληροφόρηση, ενημέρωση, εκπαίδευση, επιμόρφωση. Αυτός ήταν και ένας από τους κυριότερους λόγους για τη συνεργασία μας με το ΖΝΕΤ. Πιστεύουμε ότι αυτή η συνεργασία θα μας βοηθήσει να εμπλουτίσουμε τις γνώσεις μας για την Αριστερά του σήμερα και του αύριο. Ειδικά στην Ελλάδα, η Αριστερά έχει διανύσει τα τελευταία χρόνια μια περίοδο εσωστρέφειας, ενασχόλησης με το στενό Ελληνικό χώρο, με πρόσωπα και με πολύ στενά κομματικά πλαίσια. Πιστεύουμε ότι αυτό έχει δώσει στον Έλληνα μια αλλοιωμένη εικόνας της, και λανθασμένη πληροφόρηση για το πραγματικό ύφος της, για το ρόλο και τις ευθύνες των προσώπων σε ένα πολιτικό σχηματισμό και το ρόλο του καθενός από εμάς στην κοινωνία των πολιτών.Το διαδίκτυο αποτελεί τον, πλέον, πρόσφορο χώρο για να ξεκινήσει μια τέτοια προσπάθεια. Γιατί οι ενεργοί πολίτες του διαδικτύου είναι και ενεργοί πολίτες στην ίδια την κοινωνία.Σας καλούμε να στηρίξετε την προσπάθεια μας, περισσότερα νέα της οποίας θα μάθετε σύντομα...Υ.Γ Μάθετε τί είναι το znet πατώντας εδώ.Υ.Γ2 Μπορείτε να διαβάσετε την δήλωση του Noam Chomksy στα αγγλικά πατώντας εδώ.

Κυριακή 9 Μαρτίου 2008

Κινούμενη άμμος το νέο πολιτικό σκηνικό στην Ευρώπη

-Τι γίνεται με τους σοσιαλιστές στη Ευρώπη;

Ο Ισπανός Πρωθυπουργός δίνει μάχη σήμερα για να κρατήσει τη διακυβέρνηση της χώρας σε κλίμα πένθους, μετά τη δολοφονία στελέχους του Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Στη Γαλλία οι σοσιαλιστές ‘ψάχνονται’ με μια εκλογική αναμέτρηση ανάμεσα στη δημοτικότητα του Σαρκοζί(!) και τη δικό τους διχασμό που είναι άγνωστο πόσο θα κρατήσει και τι αποτελέσματα θα έχει,
Στη Γερμανία το πείραμα του Μεγάλου Συνασπισμού εγκαταλείπεται και ηδη η Γερμανίδα Καγκελάριος στρέφεται στους Πράσινους
Στην Ιταλία ο Μπερλουσκόνι προηγείται στις δημοσκοπήσεις του Βελτρόνι και στην Αγγλία οι Εργατικοί έχουν άδηλο μέλλον.

Στην Ελλάδα τα πράγματα θυμίζουν ‘κινούμενη άμμο’ και το θέμα είναι ποιόν θα ‘ρουφήξει’ πρώτον το υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό…. (ξέρω ποιοί χαμογελούν ΕΔΩ χαιρέκακα αλλά εγω χαμογελώ με κατανόηση...)

Ποιός μπρορεί να αμφισβητήσει τη κρίση των Σοσιαλιστών και της Αριστεράς στην Ευρώπη με ο,τι αυτό πρεσβεύει; Δηλαδή, το γεγονός οτι οι ανισότητες δεν θα πρέπει να υπολογίζονται πλέον μόνο οικονομικά αλλά κοινωνικά και ηλικιακά. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει και απ’ ότι φαίνεται οι ‘πεφωτισμένοι’ της διανόησης που ανήκουν σε αυτούς τους χώρους δεν πρόβλεψαν, δεν προετοίμασαν…επαναπαύτηκαν στις δάφνες που τόσα χρόνια τους μετέτρεψαν σε καθεστηκυία τάξη, χωρίς σύγχρονο πολιτικό υπόβαθρο. Κι εδώ, επιτρέψτε μου, να αμφιβάλλω για το υπόβαθρο που ισχυρίζεται οτι έχει δημιουργήσει ο ΣΥΝ λόγω των πρόσφατων δημοσκοπήσεων, μιάς και ακόμα το κόμμα της άλλης αριστεράς δεν έχει συνειδητοποιήσει οτι τα πράγματα αλλάζουν κινηματικά και όχι εξ' αιτίας αλλαγής στην Προεδρία ενός κόμματος. Κι ότι το υπο διαμόρφωση ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό, ακόμα και αν προέρχεται απο διαφορετική πολιτική ιστορία, επηρεάζει τις εξελίξεις και στα ελληνικά κόμματα της Αριστεράς...πλήν του ΚΚΕ φυσικά.

Από την άλλη μεριά το μεσανατολικό καλά κρατεί. Κανείς δεν θέλει να προβλέψει. Σάμπως δεν έχουν εφαρμοστεί τα πάντα πάνω σ’ αυτό το πτώμα που λέγεται: Ειρήνη στην περιοχή; Από συμφωνίες μέχρι επισκέψεις αρχηγών της Αυτοκρατορίας έχουν περάσει από πάνω του…

Και τελικά η Ευρώπη στηρίζει τις ελπίδες της για ανατροπή της συντήρησης στο Ομπάμα! «Ο γερουσιαστής του Ιλινόι έχει πολλές συμπάθειες στην Ευρώπη. Οι Γερμανοί είναι ερωτευμένοι μαζί του και θεωρούν ότι τυχόν εκλογή του θα αποδείξει πως η Αμερική έχει ξεπεράσει τις φυλετικές αντιπαραθέσεις. Οι Γάλλοι τον προτιμούν πλέον από τη Χίλαρι (38% έναντι 36%, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση), πιστεύοντας ότι ενσαρκώνει το όνειρο μιας Αμερικής σε ειρήνη με τον εαυτό της. Στην Ιταλία, ο υποψήφιος της Κεντροαριστεράς Βάλτερ Βελτρόνι έχει δανειστεί το σύνθημα του Ομπάμα, «Ναι, μπορούμε!». Και στη Βρετανία, έχουν ιδρυθεί πολλές οργανώσεις Φίλων του Ομπάμα με έντονη παρουσία στο Facebook» http://diastaseis.blogspot.com/(7.3.2008).

Ομως, ακόμα και στο κόμμα των Δημοκρατικών οι ισορροπίες είναι εύθραυστες γιατί αν τελικά τα πράγματα εξελιχθούν 'δυσκοίλια' μέχρι το χρίσμα, τότε η σύγκρουση που είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού θα μεταφερθεί στο εσωτερικό του Δημοκρατικού κόμματος και τότε οι εξελίξεις στο εσωτερικό του κόμματος θα είναι ανεξέλεκτες προς τα πάνω ή προς τα κάτω....

Το σίγουρο είναι ότι η συντήρηση εξακολουθεί να διαπερνά το πολιτικό σύστημα σε ολόκληρο τον κόσμο στο όνομα μιάς άδηλης αλλαγής που ακόμα αναζητά τη κρίσιμη μάζα των χαρισματικών ηγετικών φυσιογνωμιών σε συνδυασμό με τα νέα πολιτικά κινήματα που θα αντιδράσουν στα θεσμοθετημένα οικονομικά κέντρα, στη φυλετική και κοινωνική διαφοροποίηση και τον αυταρχισμό.

Σάββατο 8 Μαρτίου 2008

Πρόσκληση για συμμετοχή

Το eforum.gr εξασφάλισε την παρουσία του στο συνέδριο. Το ΠΑΣΟΚ μας παραχώρησε το δικαίωμα να έχουμε δικό μας αυτοδιαχειριζόμενο περίπτερο. Ο σκοπός του θα είναι η προώθηση του διαδικτυακού διαλόγου καθώς και η διάχυση των προτάσεων των μελών. Θεωρούμε ότι το περίπτερο ανήκει σε όλους μας γι' αυτό θα επιθυμούσαμε να μας δηλώσετε ποιες και ποιοι ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν το συνέδριο από κοντά. Όσοι θα το επιθυμούσατε παρακαλούμε να στείλετε την πρόθεση συμμετοχή σας στο allazoume@gmail.com μέχρι και την Δευτέρα το βράδυ. Σας ευχαριστούμε για την ενεργή συμμετοχή σας στην προσπάθεια μας και ελπίζουμε να σας δούμε από κοντά.
Πρωτοβουλία, "Γίνε εσύ η αλλαγή"

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008

Μια γυναίκα που αγαπούσε τους Ελληνες...

"Η ιστορία αφορά εμένα και τους ανθρώπους που γνωρίζω. Αφορά την Ελλάδα και την πολιτική της, τις επανειλημμένες απογοητεύσεις του λαού μου στην προσπάθειά του να πετύχει την ανεξαρτησία του απο την ξένη κυριαρχία και τους σιχαμερούς Ελληνες πολιτικούς που υπηρετούσαν αυτές τις δυνάμεις. Δεν θα γράψω με ταπεινοφροσύνη ή με επιφύλαξη, γιατί δεν είμαι ούτε ταπεινόφρων ούτε επιφυλακτική. Κι αν τη μια στιγμή φαίνεται πως είμαι μια αχαλίντωη ηδονίστρια και την άλλη στιγμή η Ιωάννα της Λωραίνης, αυτό συμβαίνει γιατί είμαι μια ηδονίστρια και είμαι η Ιωάννα της Λωραίνης"


Το eforum στο z-net.


Όταν ο Κώστας Γαβράς δημιουργούσε την εξαιρετική ταινία "Z", δεν γνώριζε ότι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού μια ομάδα διανοούμενων και πολιτικών ακτιβιστών θα εμπνέονταν σε τόσο μεγάλο βαθμό, που το όνομα της ταινίας θα γινόταν το σύμβολο μιας ολόκληρης κοινότητας. Το 1987 ο Michael Albert και η Lydia Sargent δημιουργούν το "zmag",ένα περιοδικό πολιτικού ακτιβισμού που σκοπό είχε να ταχθεί κόντρα στο αμερικάνικο κατεστημένο. Σημαντικές προσωπικότητες στήριξαν την προσπάθεια μεταξύ των οποίων και ο μεγαλύτερος, ίσως, φιλόσοφος του 20ου αιώνα, ο Noam Chomsky. Το 1995, το zmag απέκτησε και ψηφιακή ταυτότητα με την δημιουργία του Znet.org. Το Znet.org είναι αυτή την στιγμή κάτι περισσότερο από ένα απλό portal πολιτικού ακτιβισμού. Γύρω από την ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού έχει δημιουργηθεί μία "κοινότητα" από κόμβους και ανθρώπους που συμμετέχουν σε αυτήν την αλληλεπιδραστική σχέση. Η δράση της "κοινότητας" και οι πολιτικές ιδέες της συνοψίζονται στο μότο που περιλαμβάνεται ως υπότιτλος στην κεντρική σελίδα του Z-net: "Μία κοινότητα ανθρώπων που ενδιαφέρονται για την κοινωνική αλλαγή". Κείμενα και σχολιασμοί της επικαιρότητας, καθώς και γενικότερες πολιτικές και κοινωνικές αναλύσεις συμπλέκονται με ένα πλήθος άλλων λειτουργιών, οι οποίες εκτείνονται από την επικοινωνία με τον Chomsky και τους άλλους διανοούμενους που συμμετέχουν στις δραστηριότητες του site μέχρι την επικοινωνία με τους άλλους χρήστες του κόμβου. Όπως περιγράφει η ίδια η Lydia Sargent οι στόχοι του Znet είναι να, πάει κόντρα στα ψέματα και στην παραπληροφόρηση των κατεστημένων media. Να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά του κόσμου κόντρα στη θεσμοθετημένη ταξική, φυλετική και κοινωνική καταπίεση και στον αυταρχισμό. Να παρέχει πληροφόρηση, ανάλυση και όραμα που θα βοηθήσουν στους αγώνες για κοινωνική αλλαγή. Να προσφέρει ένα φόρουμ σε έναν ευρύ κύκλο συγγραφέων, καθηγητών, ακτιβιστών που συνδέονται με τις απελευθερωτικές πολιτικές της Νέας Αριστεράς και των συνακόλουθων κινημάτων. Και τα έχει καταφέρει περίφημα. Το Znet αποτελεί, αυτή την στιγμή τη μεγαλύτερη, παγκοσμίως, πολιτική διαδικτυακή κοινότητα μιας άλλης δυνατής και ριζοσπαστικής αριστεράς. Μιας αριστεράς πέρα από αγκύλωσης και προκαταλήψεις που ελευθέρα συζητά, προτείνει και δρα. Η Ελλάδα δεν έχει, μέχρι στιγμής, καταφέρει να αποκτήσει δική της, ανεξάρτητη φωνή, μέσα σε αυτή την κοινότητα. Νομίζουμε ότι ήρθε ο καιρός μια τέτοια προσπάθεια να γίνει πραγματικότητα. Περισσότερα την ερχόμενη Τρίτη...

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

Κε Υπουργέ εχετε θέση για το μέλλον των Κέντρων Πρόληψης;


Σε κρίση τα Κέντρα ΠρόληψηςΣε κρίση φαίνονται πως βρίσκονται τα Κέντρα Πρόληψης της χώρας και μέσα σ’ αυτά δυστυχώς δεν αποτελεί εξαίρεση και η δομή του Κέντρου Πρόληψης «ΑΡΙΑΔΝΗ» στην Θεσπρωτία.Από την μία η αδιαφορία των κυβερνητικών παραγόντων να πάρουν θέση στο θέμα και να λύσουν τα οικονομικής φύσεως προβλήματα που έχουν προκύψει, ο αρμόδιος φορέας για τα Κέντρα Πρόληψης ο ΟΚΑΝΑ δεν πληρώνει την συνεισφορά του μεταθέτοντας την ευθύνη στα αρμόδια Υπουργεία, και από την άλλη η έλλειψη ξεκάθαρων πολιτικών στο θέμα της πρόληψης έχουν δημιουργήσει ένα θολό τοπίο σχετικά με την μελλοντική λειτουργία των εν λόγω Κέντρων αφήνοντας έκθετο επιστημονικά καταρτισμένο προσωπικό που τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έχει προσφέρει σημαντικό έργο στο τομέα δράσης του στην εκάστοτε περιοχή.Τα παραπάνω προκύπτουν από ανοιχτή επιστολή των εργαζόμενων στο Κέντρο Πρόληψης «ΑΡΙΑΔΝΗ» της Ηγουμενίτσας οι οποίοι καταγγέλλουν ότι παραμένουν απλήρωτοι εδώ και δύο μήνες ενώ και οι υποστηρικτικές δομές που στηρίζουν το επιστημονικό τους έργο υποβαθμίζονται με αποτέλεσμα όλα τα παραπάνω να συνδιαμορφώνουν την εικόνα εγκατάλειψης της πρωτογενούς πρόληψης στη Θεσπρωτία και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της εγχώριας διοίκησης και των φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης.Η επιστολή των εργαζομένων έχει ως εξής:«Προβλήματα εργαζομένων στα Κέντρα ΠρόληψηςΤα Κ.Π. του ΟΚΑΝΑ και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι οι κύριοι φορείς που εφαρμόζουν προγράμματα πρωτοβάθμιας πρόληψης χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών στην Ελλάδα. Τα Κέντρα διανύουν την πιο κρίσιμη περίοδο από την έναρξη λειτουργία τους καθώς τα περισσότερα από αυτά αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, χωρίς καμιά προοπτική διαχείρισης της κρίσης από την πολιτεία.Με την παρούσα επιστολή θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε για τα προβλήματα λιτότητας και παραγκωνισμού που αντιμετωπίζουν τα Κέντρα Πρόληψης (74 στο σύνολό τους) τόσο σε επίπεδο εργασιακό όσο και να σας εκθέσουμε την ανησυχία μας σχετικά με την πολιτική της κυβέρνησης για την πρόληψη γενικότερα. Η λειτουργία των περισσοτέρων Κ.Π. έχει μια πορεία 15 χρόνων και πλέον στην Ελλάδα και καθώς το έργο τους κρίθηκε πρωτοπόρο και αποτελεσματικό σε πανευρωπαϊκό επίπεδο το ένα γεννιόταν μετά το άλλο. Αυτή την στιγμή τα Κέντρα Πρόληψης, διανύουν την πλέον κρίσιμη περίοδο, μεγάλων θεσμικών και οικονομικών δυσκολιών .Η έλλειψη χρηματοδότησης, έχει οδηγήσει σε πρωτοφανή εξαθλίωση πολλούς συναδέλφους εργαζόμενους στα Κέντρα Πρόληψης, που δεν μπορούν ν΄ αντιμετωπίσουν πλέον βασικές λειτουργικές δαπάνες όπως η θέρμανση, το τηλέφωνο και η καθαριότητα, ενώ σε άλλα υπάρχουν εργαζόμενοι απλήρωτοι για μήνες. Επιπλέον, η παύση λειτουργίας των εκπαιδευτικών κέντρων( ΕΠΙΨΥ ΕΚΤΕΠΝ) που υποστήριζαν το έργο των στελεχών πρόληψης, καθώς και η μη δυνατότητα συνεργασίας με άλλους εκπαιδευτικούς φορείς εμποδίζει και την δυνατότητα ενημέρωσης, ανταλλαγής πληροφοριών, εκπαίδευσης σε νέες μεθόδους, με αποτέλεσμα την απομόνωση των προγραμμάτων μας από τα διεθνή επιστημονικά δεδομένα.Όλα τα παραπάνω συνδιαμορφώνουν μια εικόνα εγκατάλειψης της πρωτογενούς πρόληψης. Τόσο τα Δ.Σ. των Κέντρων Πρόληψης όσο και το σωματείο εργαζομένων σε αυτά, έχουν προσπαθήσει πολλές φορές να συζητήσουν τα παραπάνω προβλήματα με τους αρμόδιους φορείς, αλλά δυστυχώς ο ένας «αρμόδιος» παραπέμπει στον άλλον, κανένας δεν παίρνει καμία ευθύνη. Η διοίκηση του ΟΚΑΝΑ μέχρι τώρα δεν έχει δώσει σαφείς απαντήσεις για το πότε θα εξοφλήσει το χρέος της, (6 εκ. ευρώ) ενώ από την άλλη η χρηματοδότηση από τους Κεντρικού Αυτοτελείς Πόρους των Δήμων και Κοινοτήτων είναι επισφαλής. Το Υπουργείο Εσωτερικών δεν εγκρίνει χρηματοδότηση με το αιτιολογικό ότι δεν εξοφλεί τα χρέη του ο ΟΚΑΝΑ. Ο ΟΚΑΝΑ μας παραπέμπει στο Υπουργείο Υγείας, το Υπουργείο Υγείας στο Υπουργείο Οικονομικών και πάει λέγοντας.Τα προβλήματα έχουν φτάσει ήδη και στο Κ.Π. «ΑΡΙΑΔΝΗ» ,παρά τις προσπάθειες του Δ.Σ. καθώς οι εργαζόμενοι εργάζονται δύο μήνες χωρίς να πληρώνονται. Το Δ.Σ. του Κ.Π. «ΑΡΙΑΔΝΗ» και οι τοπικοί φορείς (Δήμος Ηγουμενίτσας και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση ) φρόντισαν να καταβάλουν τις οικονομικές εισφορές τους, αυτό δεν είναι αρκετό ώστε να λυθούν τα προβλήματα.Φαίνεται πλέον καθαρά ότι δεν έχουν κανένα σκοπό οι «υπεύθυνοι» να κινητοποιηθούν για αυτή την κατάσταση. Φαίνεται ότι η πολιτεία προσπαθεί να αποσιωπήσει το πρόβλημα, μη παίρνοντας καμία θέση για το μέλλον της πρωτοβάθμιας πρόληψης για τα ναρκωτικά. Ο ΟΚΑΝΑ ΚΑΙ Ο Υπουργός Υγείας και Πρόνοιας είναι απόντες!!!!Οι εργαζόμενοι στο Κ.Π. «ΑΡΙΑΔΝΗ»
http://atsalakotaempros.blogspot.com/2008/03/blog-post_05.html

Τρίτη 4 Μαρτίου 2008

Πολιτική εκπροσώπηση για έναν κόσμο σε παγκοσμιοποίηση



Richard Falk *
Ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος απαιτεί νέους τρόπους πολιτικής εκπροσώπησης και συμμετοχής. “Θα μπορούσαμε ν’ αρχίσουμε καλώντας όλα τα εθνικά κοινοβούλια να ορίσουν ένα μέλος που να εδρεύει με συμβουλευτική ιδιότητα στο αμερικανικό Κογκρέσο και που να έχει δικαίωμα ψήφου μόνο όταν το υπό συζήτηση θέμα έχει επίδραση στο κράτος του”, προτείνει ο Richard Falk.
Λαμβάνοντας υπόψη τα κριτήρια στα οποία πρέπει να ανταποκρίνεται μια δημοκρατία για να είναι αποτελεσματική σύμφωνα με τις τρέχουσες πραγματικότητες της παγκόσμιας τάξης, δεν μπορούμε πλέον να σκεφτόμαστε μόνο με τα βεστφαλικά σημεία αναφοράς για τις εδαφικές κοινότητες όπως αυτές ορίζονται από τα διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα. Οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο στερούνται πλήρως πολιτικών δικαιωμάτων και ισχύος καθώς δεν μπορούν να ψηφίσουν ή να συμμετάσχουν με κάποιο άλλο τρόπο στις εκλογές και τις πολιτικές διαδικασίες που διαμορφώνουν προς το καλύτερο ή το χειρότερο τις μοίρες τους. Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών μέσα από τις πράξεις ή την απραξία της ρίχνει άμεσα τον ίσκιο της σε όλες ουσιαστικά τις κοινωνίες και όσες δέχονται αυτή την επίδραση είναι άνευ φωνής ή διεξόδου. Μέχρι να αντιμετωπιστεί αυτός ο βασικός παράγοντας, η διαδικασία αναζήτησης της παγκόσμιας δημοκρατίας δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά. Όλοι μας ζούμε όλο και περισσότερο σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο και αν επιζητούμε δημοκρατική διακυβέρνηση, τότε χρειαζόμαστε νέους τρόπους πολιτικής εκπροσώπησης και συμμετοχής που να καθορίζονται, τουλάχιστον μερικώς, από εξω- εδαφικά κριτήρια.
Όσο μεγαλύτερη είναι η επίδραση εξωτερικών πολιτικών παικτών, τόσο πιο σημαντικό είναι να αναλογιστούμε ξανά τον τρόπο με τον οποίο οι κυρίαρχες αντιλήψεις εκπροσώπησης μπορούν να απαλλαγούν από εδαφικά κριτήρια έτσι ώστε να συνδεθούν αποτελεσματικά με την πολιτική εκπροσώπηση. Η επιβεβαίωση της πρόκλησης που αντιμετωπίζει η δημοκρατία εκφράστηκε στην προηγούμενη δεκαετία ή περίπου μέσα από την αυξανόμενη ανησυχία για την απάθεια των ψηφοφόρων που πηγάζει, μεταξύ άλλων παραγόντων, από την « χωρίς επιλογές δημοκρατία».Αυτή η αντίληψη έμοιαζε να προέρχεται από τις τάσεις των κυριότερων πολιτικών κομμάτων να συγκλίνουν γύρω από μια δέσμη πολιτικών που ανταποκρίνονται στις προτεραιότητες του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Ωστόσο, ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας έφερε στην επιφάνεια άλλες ανησυχίες, ιδίως μια ευαισθητοποίηση έναντι της υπερεθνικής βίας είτε αυτή προέρχεται από μη κρατικούς παίκτες είτε από ένα παγκοσμιοποιημένο κράτος. Η βία των μη κρατικών παικτών, ανεξάρτητα πόσο σοβαρή είναι, πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα είδος «εγκλήματος» και όχι ως «πόλεμος», αλλά οι πολιτικές του παγκοσμιοποιημένου κράτους πρέπει να υπόκεινται σε δημοκρατικό έλεγχο στο επίπεδο μιας παγκόσμιας πολιτικής. Για να μπορέσουμε έστω να το φανταστούμε, θα πρέπει να σκεφτούμε ποιοι τρόποι εκπροσώπησης θα επέτρεπαν στους λαούς του κόσμου να είναι και να νιώθουν συνδεδεμένοι με εξω- εδαφικές διαδικασίες αποφάσεων που επηρεάζουν την ασφάλεια και τη βιωσιμότητά τους.
Η πολιτική συμμετοχή δεν επιδρά στις πολιτικές
Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, και ανεξάρτητα από το πόσο αυτό αναγνωρίζεται, η αντικειμενική κατάσταση των περισσότερων ανθρώπων στον κόσμο είναι ότι υφίστανται νέα καθεστώτα με δυνητικά καταστροφικό αυταρχισμό, αυτή τη φορά σε πεδίο παγκόσμιο και με απειλητική προοπτική, που εκπορεύεται από διάφορα σημεία αναφοράς, αλλά ειδικότερα από τα κυβερνητικά στρατηγεία των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ουάσιγκτον. Η τάξη του κόσμου, όπως την ξέρουμε, διαμορφώνεται κυρίως σήμερα από τους μεγάλους στρατηγικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών, με επιπτώσεις ζωής και θανάτου σε πολλές κοινωνίες, ιδίως στη Μέση Ανατολή. Εξαιτίας της κατανομής της στρατιωτικής βίας στον κόσμο και της προκλητικής, σε γενικές γραμμές, στάσης της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών σε ό,τι αφορά στο διεθνές δίκαιο, δεν υπάρχουν εμπόδια στην πορεία μιας απόφασης για την έναρξη πολέμων ή τη χρήση πυρηνικών όπλων. Η ψήφος στις εθνικές εκλογές δεν διασφαλίζει πλέον ούτε εδαφική ασφάλεια, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες αξιώνουν να αγνοούν την κυριαρχία κατά την καταδίωξη υπόπτων για τρομοκρατία ή άλλων εχθρικών στοιχείων. Επομένως, η συνεχιζόμενη αποκλειστική προσήλωση σε βεστφαλικές διευθετήσεις υπονομεύει τη δημοκρατική υπευθυνότητα με δύο τρόπους. Πρώτον, δεν παρέχονται τρόποι πολιτικής εκπροσώπησης που να μπορούν να επιδρούν σε πολιτικές που ακολουθούνται από έναν ηγεμονικό παίκτη. Δεύτερον, τα υποτελή κράτη, ακόμη κι αν είναι δημοκρατικά συγκροτημένα, δεν μπορούν πλέον να είναι σίγουρα ότι η εδαφική κυριαρχία τους δεν θα παραβιαστεί από έναν ηγεμονικό παίκτη. Κατά συνέπεια, οι πολίτες δεν μπορούν να ασκήσουν αποτελεσματικό δημοκρατικό έλεγχο στην ίδια τους την πολιτική μοίρα, μέσα στο ίδιο τους το κράτος, ανεξάρτητα από το πόσο γνήσια αφοσιωμένη στη δημοκρατική διακυβέρνηση είναι η βεστφαλική εδαφική κοινότητα.
Εάν λοιπόν θέλουμε να πάρουμε σοβαρά τους στόχους και το ήθος της δημοκρατίας, δεν θα πρέπει πλέον να αρκεστούμε στη λογική μιας πολιτικής δημοκρατίας ενσωματωμένης σ’ έναν βεστφαλικό κόσμο αποτελούμενο από κυρίαρχα κράτη. Στην πραγματικότητα, βέβαια, ένας τέτοιος κόσμος δεν υπήρξε ποτέ, σήμερα όμως μ’ αυτό το είδος της παγκόσμιας κυριαρχίας που ασκούν οι Ηνωμένες Πολιτείες, η αναντιστοιχία μεταξύ της γεωγραφίας των κρατών και της γεωγραφίας της εξουσίας είναι τόσο σημαντική που υπονομεύει την κατανόησή μας για τη φύση της πολιτικής δημοκρατίας. Για να αντιδράσουμε σε αυτή τη συγκυρία πρέπει να αρχίσουμε να αισθανόμαστε, να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε ως παγκόσμιοι πολίτες και ως πολίτες-οδοιπόροι. Αγαπώντας πάντα τη χώρα μας, πρέπει να πάψουμε να έχουμε αυτή την τάση αποκλειστικής αφοσίωσης σε μια συγκεκριμένη περιοχή, που γέννησε καταστροφικά εθνικιστικά συναισθήματα του τύπου «το έθνος μου δίκαιο ή άδικο, το έθνος μου». Ένα ανάλογο, τυφλά εθνικιστικό, σύστημα αξιών καλλιεργήθηκε συνειδητά από κυρίαρχα κράτη στη διάρκεια των τελευταίων αιώνων, με αυξανόμενα καταστροφικές συνέπειες. Πρέπει να υπερβούμε αυτόν τον στενό, εδαφικό πατριωτισμό και να συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντικό είναι να υιοθετήσουμε ένα ήθος ανθρώπινης αλληλεγγύης που θα μπορούσε να γεννήσει το πνεύμα και την πραγματικότητα ενός «κοσμοπολίτικου πατριωτισμού»
Ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση
Σ’ αυτό το σημείο, πρέπει να θέσουμε το ακόλουθο ερώτημα με την έννοια του επείγοντος: « Πότε η πολιτική παγκοσμιοποίηση θα αρχίσει να συμβαδίζει με την οικονομική παγκοσμιοποίηση;» Τα παγκόσμια αγαθά και οι ιδιότητες των πλούσιων και ισχυρών πρέπει να κατανεμηθούν πιο δίκαια στους φτωχούς και περιθωριακούς. Ένα σωστό πρώτο βήμα θα ήταν να ανταποκριθούν, σε πρώτο στάδιο, σ’ αυτή την πρόκληση οι Ηνωμένες Πολιτείες. Μόνες μεταξύ κρατών οι Ηνωμένες Πολιτείες συμπεριφέρονται ως παγκόσμιο κράτος και όχι ως παραδοσιακό κυρίαρχο έθνος που περιορίζει τους νόμους του στο πλαίσιο της εδαφικής κυριαρχίας του. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αρκετές εκατοντάδες στρατιωτικές βάσεις σε περισσότερες από 60 χώρες, ναυτικές δυνάμεις σε όλους τους ωκεανούς, περιφερειακές στρατιωτικές διοικήσεις που καλύπτουν τον πλανήτη, συμπεριλαμβανομένης της επικράτειάς τους, και επενδύουν πολλά για την επίτευξη της εποπτείας της κυριαρχίας τους από το διάστημα. Πραγματικά δεν είναι υπερβολή να αναγνωρίσουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες ως το πρώτο παγκόσμιο κράτος στην ιστορία και να επισημάνουμε ότι αυτή η πραγματικότητα έχει σοβαρές πολιτικές επιπτώσεις για το μέλλον της δημοκρατίας.
Εάν μια μη εδαφική λογική αποδέχεται τη ΝΑΦΤΑ για το εμπόριο και το χρήμα, γιατί να μην αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με μη εδαφικά κριτήρια για την ευημερία και την αυτοδιάθεση των λαών του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης, ως πρώτης κίνησης, μιας πιο περιφερειακής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας; Εμείς, στη βόρεια Αμερική, ας προτείνουμε τουλάχιστον μια επαναστατική ενέργεια, την παροχή πολιτικών δικαιωμάτων κατά φάσεις σε αυτούς που δέχονται την επίδραση της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών, χωρίς να είναι πολίτες. Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε επιτρέποντας στους Καναδούς και τους Μεξικάνους να ψηφίζουν στις αμερικανικές εκλογές, αργότερα στις ευρωπαϊκές και τελικά να δώσουμε πλήρη ή μερική ψήφο σε όλους τους λαούς του κόσμου. Είναι περιττό να επισημάνουμε ότι αυτή η γραμμή σκέψης χαρακτηρίζεται εύκολα ως «ουτοπική» και, κατά συνέπεια, εύκολα απορρίπτεται. Θα μπορούσαμε επίσης ν’ αρχίσουμε με μεγαλύτερη μετριοπάθεια καλώντας όλα τα εθνικά κοινοβούλια να ορίσουν ένα μέλος που να συμμετέχει με συμβουλευτική ιδιότητα στο αμερικανικό Κογκρέσο, έχοντας δικαίωμα ψήφου μόνο όταν το υπό συζήτηση θέμα έχει επίδραση στο κράτος του. Ακόμη περισσότερο, κάθε περιοχή θα μπορούσε να εξουσιοδοτηθεί να επιλέγει έναν περιφερειακό εκπρόσωπο που να συμμετέχει στις συναντήσεις του αμερικανικού υπουργικού συμβουλίου, με δικαίωμα ψήφου όταν τα όποια θέματα έχουν επίδραση στην περιοχή την οποία εκπροσωπεί.
Ανοικοδομώντας τη δημοκρατική ζωή
Ας εμπιστευτούμε όμως τη φαντασία μας για να οραματιστούμε την αποδοχή αυτού του τρόπου ανοικοδόμησης της δημοκρατικής ζωής. Ας υποθέσουμε μάλιστα ότι, ως αποτέλεσμα ενός πολιτικού θαύματος, τέτοιες εκλογικές διαδικασίες γίνονταν υπαρκτές, τουλάχιστον στο δυτικό ημισφαίριο. Από μια τόσο πλεονεκτική θέση, δεν θα ήταν πλεόνασμα πίστης να σκεφτούμε πως ένα τέτοιο πρότυπο εξω- εδαφικής εκπροσώπησης και συμμετοχής στις αμερικανικές εθνικές εκλογές θα παρήγαγε πιο μετριοπαθείς ηγέτες με πιο κοσμοπολίτικη αντίληψη κι ότι αυτό, με τη σειρά του, θα παρήγαγε μια πιο νομιμοποιημένη βάση για την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Συμπεραίνω, ίσως επειδή το εύχομαι, πως αν ποτέ μια τέτοια καινοτομία εφαρμοζόταν, έστω μερικώς και σε πειραματική βάση, τότε θα ήταν πιο πιθανό να υιοθετήσει ένα κοσμοπολίτικο όραμα ο επόμενος Αμερικανός πρόεδρος παρά οι μελλοντικοί νικητές εκλογικών αναμετρήσεων, στην περίπτωση που συνεχίσουμε να στηριζόμαστε στις βεστφαλικές αντιλήψεις για την πολιτική κοινότητα, ένα εκλόγιμο εκλογικό σώμα και μια εδαφικά καθορισμένη έννοια εκπροσώπησης. Είναι πιο πιθανό η πολιτική να νομιμοποιηθεί από τους λαούς του κόσμου εάν διαπιστωθεί ότι προέρχεται από συμμετοχικές διαδικασίες που λαμβάνουν υπόψη τα γεωπολιτικά όπως και τα εδαφικά σύνορα.
Ας προχωρήσουμε πιο πέρα στη φαντασίωση μιας παγκόσμιας πολιτείας αφιερωμένης στην υλοποίηση δημοκρατικών αξιών. Ας υποθέσουμε ότι ολόκληρος ο κόσμος θα είχε τη δυνατότητα να ψηφίσει για τους μελλοντικούς Αμερικανούς προέδρους. Μπορεί να αρχίζαμε τότε να αναπτύσσουμε το είδος των πολιτικών εκστρατειών και ηγεσίας που χρειαζόμαστε στον 21ο αιώνα για να ανταποκριθούμε με σοβαρότητα στα πιο πιεστικά προβλήματα του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της φτώχειας, του φαινόμενου του θερμοκηπίου, του πολιτικού και θρησκευτικού φανατισμού, της πολιτισμικής μισαλλοδοξίας, της αναποτελεσματικής παγκόσμιας διακυβέρνησης. Ασφαλώς, η άσκοπη ονειροπόληση δεν μας οδηγεί πολύ μακριά, εδώ που βρισκόμαστε όμως πώς αλλιώς μπορούμε να προχωρήσουμε; Νομίζω πως σ’ αυτούς τους επικίνδυνους καιρούς πρέπει ν’ ακούμε πιο προσεκτικά από άλλοτε προτάσεις που μοιάζουν τόσο έξω απ’ το «κουτί» ώστε φαίνονται επιπόλαιες. Αυτό που έχει τώρα στο «κουτί» της η πολιτική δημοκρατία μοιάζει πολύ αποκαρδιωτικό και μας οδηγεί με βεβαιότητα σε δρόμους που ενέχουν τον κίνδυνο μιας συλλογικής καταστροφής για την ανθρωπότητα ως σύνολο. Γι’ αυτό και μόνο το λόγο θα ήταν ανεύθυνο να απορρίψουμε ακόμη και εξωφρενικές προτάσεις για αλλαγή, εμμένοντας στην αδυναμία υλοποίησής τους . Σ’ αυτή τη στιγμή της ιστορίας, η υπόθεση της παγκόσμιας δημοκρατίας είναι για μένα ακαταμάχητη, ακόμη κι αν η πρακτική εφαρμογή της μοιάζει προς το παρόν τόσο απόλυτα ανέφικτη. Αποτελεί καθήκον των παγκόσμιων πολιτών και των πολιτών-οδοιπόρων να καλύψουν όσο πιο γρήγορα γίνεται το ανθυγιεινό κενό ανάμεσα στην επιτακτική ανάγκη για παγκόσμια δημοκρατία και τις πολιτικές εγκαθίδρυσής της. Σ’ αυτό το στάδιο, μια τέτοια επιτακτική ανάγκη αποτελεί τουλάχιστον έκκληση στην πολιτική και ηθική φαντασία. Εκτός κι αν αρχίσουμε να φανταζόμαστε την παγκόσμια δημοκρατία σε μετα-βεστφαλική γλώσσα, δεν έχουμε ελπίδα να φτάσουμε στη γη της επαγγελίας.
Το εφικτό δεν ορίζει το πραγματικό
Μπορεί να αναθαρρήσουμε αν σκεφτούμε πόσο πιο φτωχή θα ήταν η πρόσφατη ιστορία αν η εξέλιξή της είχε παραμείνει πιστή στους περιορισμούς της κοινής αντίληψης για το εφικτό. Εάν το εφικτό όριζε το πραγματικό, οι περισσότερες από τις πραγματικά συναρπαστικές αλλαγές των τελευταίων είκοσι ετών θα είχαν απορριφθεί ως ανέφικτες, λίγο πριν μας εκπλήξουν όταν πράγματι συνέβησαν. Αρκεί να θυμηθούμε πως αυτοί που προφήτευαν την πτώση του τείχους του Βερολίνου μερικά χρόνια πριν συμβεί, το 1989, θεωρούνταν ονειροπαρμένοι. Το ίδιο ισχύει για όσους πίστευαν, ενάντια στους οιωνούς, ότι θα ζούσαν αρκετό καιρό ώστε να βιώσουν την εμπειρία της απελευθέρωσης της ανατολικής Ευρώπης από τον καταπιεστικό σοβιετικό ζυγό που υπήρχε από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Στη Νότια Αφρική, μόλις στα τέλη της δεκαετίας του ’80, οποιοσδήποτε προωθούσε το όραμα μιας Νότιας Αφρικής την οποία θα κυβερνούσε ο τότε φυλακισμένος Νέλσον Μαντέλα θα είχε αποπεμφθεί ως εκκεντρικός κάτοικος άλλου πλανήτη.
Με άλλα λόγια, το αδύνατο συμβαίνει ξανά και ξανά, μόνο όμως αν είμαστε αρκετά γενναίοι για να παλεύουμε ενάντια στους φαινομενικούς οιωνούς, έτσι ώστε να το κάνουμε να συμβεί. Αν λάβουμε υπόψη τις πολλές σοβαρές προκλήσεις εκεί έξω στον κόσμο, μόνο οι πολιτικές του αδύνατου μπορούν να μας δώσουν ελπίδα για το μέλλον. Πρέπει να εγκαταλείψουμε την αυτοπεριοριστική ιδέα της πολιτικής ως «τέχνης του εφικτού» και να δώσουμε στους ευφάνταστους εαυτούς μας την έννοια της πολιτικής ως «τέχνης του ανέφικτου», ή λιγότερο παράδοξα, της «αναζήτησης του αναγκαίου».
Ζούμε σε μια πολυεπίπεδη παγκόσμια πολιτεία η οποία υπόκειται σε μια γεωπολιτική μορφή παγκόσμιας διακυβέρνησης που στις μέρες μας δε δίνει μεγάλη προσοχή στις δημοκρατικές αρχές της συμμετοχής, της υπευθυνότητας και της νομιμότητας. Αυτή η διευθέτηση έχει πρακτικά ενσωματωθεί στο παγκόσμιο κράτος που διοικείται από την Ουάσιγκτον και αξιώνει για τον εαυτό του μια σειρά από μετα-βεστφαλικούς τρόπους δράσης. Οι υπάρχουσες μορφές δημοκρατικής υπηκοότητας εξακολουθούν να διαμορφώνονται από κρατικίστικες ιδέες και πρακτικές, εκτός, μέχρι ενός σημείου, στο εσωτερικό της περιφερειακής κυριαρχίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου μια ευρύτερη περιφερειακή πολιτεία έχει αποτελεσματικά απομακρύνει τον πόλεμο από τις εσωτερικές της σχέσεις και έχει θεσπίσει μορφές περιφερειακής δημοκρατικής συμμετοχής, ιδίως την περιφερειακή βουλή. Μια εναλλακτική οδός για να ανοίξουν οι αμερικανικές εκλογές σε μη εθνικούς απόντες ψηφοφόρους θα ήταν η καθιέρωση μιας παγκόσμιας βουλής λίγο πολύ στο πρότυπο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που υπάρχει εδώ και αρκετές δεκαετίες. Για να αποκτήσει αξιοπιστία η παγκόσμια δημοκρατία χρειάζεται, πάνω απ’ όλα, να μάθουμε να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε και να φανταζόμαστε έξω απ’ το βεστφαλικό «κουτί»!

*O Richard Falk είναι κάτοχος της έδρας Albert G. Milbank στο πανεπιστήμιο του Princeton και επισκέπτης καθηγητής στο τμήμα Διεθνών Σπουδών του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, Santa Barbara. Μερικά από τα βιβλία του είναι Η Παρακμή της Παγκόσμιας Τάξης: Η Αμερικανική Ιμπεριαλιστική Γεωπολιτική (2004) και Θρησκεία και Ανθρώπινη Παγκόσμια Διακυβέρνηση (Palgrave, 2001).

Κυριακή 2 Μαρτίου 2008

Occuppied minds...

του Gideon Levy*

"Φανταστείτε να σκότωναν μέσα σε μια εβδομάδα οι Παλαιστίνιοι μέσα σε μια εβδομάδα οι Παλαιστίνιοι δεκάδες Ισραηλινούς, ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά, όπως έκαναν οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις. Τι διεθνή κατακραυγή θα ξεσηκώναμε, και δικαιολογημένα. Μόνο στα δικά μας μάτια εμμένουμε εμείς οι Ισραηλινοί στην εικόνα της "αυτοσυγκράτησης" και της "μακροθυμίας". Τα τελευταία δύο χρόνια, έχουμε σκοτώσει περίπου 900 κατοίκους της Γάζας. Περίπου οι μισοί απο αυτούς ήταν άμαχοι. Αυτή είναι η εικόνα της "αυτοσυγκράτησής" μας. Ενω εμείς μετράμε τις ρουκέτες Κασάμ και τα θύματά τους, στη Γάζα μετράνε τους νεκρούς. Το να παρουσιάζουμε την κατάσταση σαν να μην έχουμε ακόμα εισβάλει στη Γάζα, σαν να μην έχουμε ακόμα"σαπίσει στο ξύλο τη Γάζα" έχει στόχο μόνο την εξαπάτηση. Ναι μπορεί να γίνουν περισσότερα: Να γίνουμε ακόμα πιο βίαιοι και ωμοί. Θλιβερή παρηγοριά. Λές και η πολιορκία, οι δολοφονίες, η επιδρομή του Σ/Κ δεν είναι αρκετά τρομακτική. Παραπλανητικός είναι και ο ισχυρισμός οτι εμείς, αντίθετα με αυτούς, δεν έχουμε πρόθεση να σκοτώσουμε παιδιά και πολίτες. Τα ισραηλινά όπλα είναι εξεζητημένα. Αν οι Παλαιστίνοι είχαν ελικόπτερα Απάτσι και κατασκοπευτικά αεροσκάφη τελευταίας τερχνολογίας σαν τα δικά μας, μπορούμε να εικάσουμε ότι θα επέλεγαν περισσότερο στρατηγικούς στόχους απο το προαύλιο ενός νοσοκομείου στο Ασκελον ή ένα χώρο στάθμευσης στο Σντερότ. Οι Κασάμ είναι το όπλο των φτωχών και αβοήθητων. Μια μεγάλη επιχείρηση βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην κορύφωσή της. Δεν έχει βοηθήσει καθόλου μέχρι στιγμής δεν θα βοηθήσει ποτέ. Οσο δεν μιλάμε στους γείτονές μας είποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
*Ισραηλινός αρθρογράφος απο την εφημερίδα "Haaretz" αναδημοσίευση απο τα ΝΕΑ, 3.3.2008
........................................................................................................................
Μεταφέρω απο το blog της Mona El -Farra( I am a physician by training, a human rights and women's rights activist by practice, in the occupied Gaza Strip)

Israel Intensify its attacks against Gaza
27th of februraymy sleep was lagely interuppted , last night so my daughter , the shooting was so heavy against diffrent areas of the city , as well as diffrent parts of the gaza strip , the jet fighters sound was too loud as well as the heliocapters sound ,this morning 28th of februaryit is dispropotional open war , civilians pay the price , 15 people were killed , as an outcome of last night attack , including 3 months old baby !!!!!!!!!(1000 children were killed in the last 5 years alone )on my way walking to the Red Crescent Society , (i donot have fuel in my car ), it is only 25 mintues , while walking , i can cleary hear successive explosions, from diffrent parts of the city , and the drune on the sky , and also can clearly see the security forces soldiers, outside thier headquarters , as it is under threat of bombing by the israeli military forces , i had to walk very fast , expecting the worse ,arriving my work to find out that we donot have enough fuel for the ambulance and the other work vehicles.no fuel entered Gaza since 17 days , our storage has been exhausted , oh my god this situation will have its desasterous impact on diffrent health facilities .Medical workers as always work under great pessure , and while iam trying to arrange for medical shipment entry to Gaza , donated by MECA , i endure living in such dangerous situation , and lack of electricity , we have scarce power 6- 8 hours daily at the moment ,fresh and clean pumped water is big proplem for most residents of Gaza,i feel fedup , exhausted and drained of talking about the same topics again and again , and things get worse and worse , so please understand me when i donot write ,safty is my big concern at the moment as well as meeting medical facilities medications and medical supplies needsjustice and peace is my great goal , please spread the word

Σάββατο 1 Μαρτίου 2008

Εχετε νέα;


Είναι αλήθεια ότι στις δημοκρατίες ο λαός φαίνεται να κάνει αυτό που θέλει….όμως, η πολιτική ελευθερία δε συνίσταται καθόλου στο να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Δηλαδή, μέσα σ’ ένα κράτος και σε μια κοινωνία με νόμους, η ελευθερία, δεν μπορεί να συνίσταται παρά σε εκείνο που οι πολίτες οφείλουν να θέλουν και να μη βιάζονται να κάνουν αυτό που δεν θέλουν. Οι πολίτες θα πρέπει να επιλέγουν, γνωρίζοντας γιατί, και να μπορούν να λένε και ΟΧΙ ακριβώς γνωρίζοντας. Οι πολιτικοί οφείλουν να κάνουν ακριβώς το ιδιο αναγνωρίζοντας τις περιστάσεις. Και οι εκπρόσωποι του τύπου, επίσης. Αλλά πάνω απ’ όλους και πρώτα οι Πολίτες χωρίς ρόλους και αξιώματα.

Παρακολουθώ κατά καιρούς τις συζητήσεις στα ΜΜΕ και διαπιστώνω ότι τα περισσότερα πρόσωπα αλλά και η όποια τεχνική τους, δηλαδή οι κραυγές, οι διακοπές, τα συνεχή εμπόδια να ολοκληρώσει ο 'συν-ομιλητής', οι πανομοιότυπες-αδελφές επιλογές, η παρουσίαση της κατ’ αποκοπήν αλήθειας, οι ομάδες, τα συντρίμμια, τα θεάματα, οι ανταγωνισμοί...οι προσπάθειες να ανοίξουν ή να περιγράψουν ένα...blog, τείνουν να γίνουν ξεπερασμένα μέσα. Και οι άνθρωποι που τα εκπροσωπούν είναι, πώς αλλιώς, επίσης ξεπερασμένοι. Από το στήσιμό τους μέχρι την ορολογία που χρησιμοποιούν. Απο τον τρόπο που κουνάνε τα χέρια τους μέχρι τη μαγκιά τους που ξεχυλίζει....Σχεδόν ξέρεις κάθε φορά ποιοι θα τα πουν και, κυρίως, τι θα πουν. Καμία έ κ π λ η ξ η!! Κανένα νέο.

Ακόμα και οι ‘υποστηρικτές’ των blogs είναι ο εξής ΕΝΑΣ (ίσως μεθαύριο κι ένας δεύτερος κάτω από τις ίδιες μεθόδους τηλεθέασης) που απλά ακολουθεί την πάγια τακτική του συστήματος των media, προφανώς όχι για να αποκαθηλώσει κάτι που ισχυρίζεται αλλά για να στηλώσει κάποιες δικές του ανάγκες….επιλέγει δηλαδή να λέει: ΝΑΙ και, μάλιστα, χωρίς κανείς να του το έχει αναθέσει…!! Οπως, οι περισσότεροι εκπρόσωποι....Μα το να λές ΝΑΙ είναι πάντα εύκολο, όταν σ’ ενδιαφέρει πρωτίστως ο εαυτός σου…Έτσι δεν είναι;

Ναι λένε και οι περισσότεροι υπάρχοντες και ανερχόμενοι πολιτικοί ή πολιτικάντες που απλά θέλουν να βρεθούν στη θέση των υπαρχόντων. Τόσο απλό….Λένε ΝΑΙ στις ίδιες δοκιμασμένες συνταγές, στη ίδια κατ’ αποκοπήν αλήθεια, αν όχι στο ίδιο ψέμα, στο ίδιο στρίμωγμα στις φωτογραφίες με τα κεφάλια που εξέχουν, στις ίδιες μπροστινές καρέκλες για να τους φωτογραφίσουν ή να τους προβάλλουν, στις ίδιες χαιρετούρες με 'ανωτέρους', ακόμα κι αν γνωρίζουν ότι αυτού του είδους η πολιτική είναι ξεπερασμένη κι ότι πάμε για άλλα. Είναι απλό: Έχουν προσδοκίες αλλά προσδοκίες που δεν αφορούν την κοινωνία, την οποία προφανώς και δεν εκπροσωπούν. Μα το να λές ΝΑΙ είναι πάντα πιο εύκολο όταν σ' ενδιαφέρει πρωτίστως ο εαυτός σου...Ετσι δεν είναι;

Δυστυχώς, για όλους όσους δεν το έχουν ακόμα καταλάβει η κοινωνία γνωρίζει να ξεπερνά ό,τι δεν της χρειάζεται ΕΓΚΑΙΡΩΣ και φυσικά δεν ρωτά κανένα και το κάνει Πρώτη.


Το ένστικτο της συλλογικής αυτοσυνειδησίας και της αντίδρασης στα κακέκτυπα του θεάματος έχει αρχίσει να λειτουργεί και είναι πλέον θέμα χρόνου να καταγραφεί με νούμερα.