Σάββατο 19 Ιουλίου 2008

Διαλέγοντας....

"Είναι δυνατόν να εγγυηθούμε σε όλους ίση πρόσβαση στην Coca Cola, αλλά δεν είναι δυνατόν να έχουν όλοι την ίδια πρόσβαση στη La Scala του Μιλάνου" (Hobsbawm:2000,83)
Κάπως έτσι είναι τα πράγματα αλλά οι περισσότεροι δείχνουν να μη καταλαβαίνουν. Ετσι στις διακοπές οι ανισότητες μεταφράζονται σε 'νεοπλουτισμούς' πλαστικού χρήματος. Σε μια πολυτέλεια που δεν έχει υποδομή και ίσως δεν έχει καν λόγο..., μια κατάχρηση που δεν έχει αντίκρυσμα. Μετοχές που εξαργυρώνονται αμα τη εμφανίσει. Κάπως έτσι -οικογενειακώς- οι περισσότεροι μετακινούνται σε πανάκριβα, κοσμοπολίτικα νησιά όπου οι ταβέρνες αναστενάζουν, τα μαγαζιά ξενυχτάνε, τα παιδιά μετακινούνται απο τραπέζι σε τραπέζι, το φαγοπότι είναι κεντρικό θέμα συζήτησης και η γόβα στιλέτο είναι το must της εξόδου.

Κάπως έτσι -ανάμεσα στο πλήθος- διαπιστώνεις γιατί τα πράγματα δεν πάνε καλά. Διαπιστώνεις γιατί είναι εύκολο να 'μας' εξαγοράζουν, να 'μας' διαφθείρουν, να 'μας' ελέγχουν, να 'μας' τα παίρνουν. Ολοι -λίγο πολύ- πασαλείφονται με λίγο χρυσόσκονη κάτω απο το ζεστό ήλιο του μικροαστισμού και, δυστυχώς, στις διακοπές είναι πλέον έθιμο να συνεχίζεις το solarium...Μοιάζει λίγο με το πασάλειμα της κρέμας, του ζελέ, του αντιηλιακού και του parfume. Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι που ακούμπησαν κάποτε γυρίζουν...γυρίζουνε κι αυτό που έχουν...συμβαίνει να είναι ο,τι έχουν και δεν έχουν.

Κάπως έτσι σπρώχνουμε και μας σπρώχνουν στις διακοπές. Κάπως έτσι μαθαίνουμε τα μικρά ονόματα των παιδιών που 'ευγενείς' μητέρες φωνάζουν στους διαδρόμους των πλοίων βλ. Κωνσταντίνος, Αναστασία, Αλέξανδρος, Ισιδώρα κ.α. την ίδια ώρα που οι φιλιππινέζες νταντάδες τα εκπαιδεύουν λέγοντας: "Seat down, your mother is coming soon!" "Do you want a coca -cola darling?"

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2008

Η 'κουλτούρα' της υποκρισίας

Είναι πλέον φανερό μέσα από τα πολιτικά αντανακλαστικά ότι η διαφθορά στην Ελλάδα έχει ασυλία. Και, δυστυχώς, η ασυλία δεν αφορά μόνο τις κομματικές κορυφές αλλά και τα μεσαία στελέχη, κυρίως, γιατί αρκετά από αυτά έχουν ακολουθήσει και, συνεχίζουν να ακολουθούν, την τακτική των ‘δασκάλων’ τους. Άλλωστε, μέσα από αυτούς προετοιμάζεται η συνέχεια και επομένως το ‘βάπτισμα’ θεωρείται απαραίτητο. Σε αυτό βοηθά πολύ αποτελεσματικά και η ‘κουλτούρα’ της υποκρισίας και των εκπτώσεων σε θέματα που δεν είναι στενά οικονομικά αλλά και θεσμικά. Η θεωρία, ως γνωστόν, προηγείται της πράξης αλλά και η αμνησία ενθαρρύνεται από την ασυλία και τη παραγραφή.
Η ασυλία, όμως, δεν είναι μια θεωρητική απόφαση που μπορεί κανείς να αποκομίσει παρακολουθώντας τις αντιδράσεις και τις αντεγκλήσεις των πολιτικών στα τηλεοπτικά παράθυρα. Είναι μια νομιμοποιημένη αλήθεια. Κι αυτό γιατί την ίδια στιγμή που ο καθημερινός Πολίτης υπάγεται σε κρίση για πταίσματα και λογοδοτεί στη Δικαιοσύνη, ο πολιτικός παρέχει ασυλία στον ίδιο του τον εαυτό με τη παραγραφή του αδικήματός τους (όποιο κι αν είναι αυτό) ακόμα και μέσα σε 2 χρόνια! Η λογοδοσία και η τιμή είναι πλέον έννοιες που διαχωρίζονται αναλόγως από το κράτος δικαίου, ακόμα κι όταν τα χρήματα που διαχειρίζεται ο εκάστοτε υπουργός δεν έχουν καμία σχέση με τις δόσεις των δανείων και τις οφειλές των Πολιτών. Αυτά προβλέπει το Σύνταγμα της χώρας που ρητώς ορίζει (άρθρο 86) «ότι μόνον η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης για ποινικά αδικήματα κατά την άσκηση των καθηκόντων τους»…και φυσικά προσδιορίζει και τον χρόνο της παραγραφής «μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου βουλευτικής περιόδου»…επομένως ό,τι έγινε-έγινε και ό,τι γίνεται πάει…
Πολλοί είναι αυτοί που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και η ζωή συνεχίζεται. Κάπως έτσι έχει περάσει στον περισσότερο κόσμο η απαξίωση της Πολιτικής και των πολιτικών. Κάπως έτσι η ελληνική κοινωνία έχει συμπεράνει ότι «όλοι είναι ίδιοι». Κάπως έτσι οι συζητήσεις εντός των κομμάτων για το πώς φτάσαμε ως εδώ, δεν έγιναν ποτέ. Ακριβώς γιατί κανείς δεν ήθελε να ξέρει ή γιατί τα περασμένα ήταν και ξεχασμένα…. Όμως, πέρα από τον κυνισμό και την αδιαφορία που η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει το φαινόμενο της διαφθοράς, η δωροδοκία πολιτικών (ανεξαρτήτως μικρών ή μεγάλων δώρων) καταστρέφει το κύρος της δημοκρατίας και αποκλείει τους ικανούς και τίμιους ανθρώπους που έχουν πετύχει στον τομέα τους να αναμειχθούν με τα Κοινά. Κι αυτό είναι το δυστύχημα για τη Δημοκρατία….Τα ερωτήματα είτε αυτά αφορούν στη τιμή της Πολιτικής είτε στην ικανότητα των πολιτικών να επιλύουν τα καθημερινά προβλήματα των Πολιτών παραμένουν. Η υπόθεση Siemens είναι μια ακόμα ευκαιρία από τις τόσες που χάθηκαν ώστε ο πολιτικός κόσμος να έλθει προ των ευθυνών του και να αντιληφθεί ότι το ‘ βόλεμα’ και οι επιπτώσεις δεν αφορούν μόνο στις μεμονωμένες περιπτώσεις πολιτικών αλλά σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Η ‘κουλτούρα’ της υποκρισίας και της παραγραφής αδικημάτων που επισφραγίζουν τη κρίση της μεταπολίτευσης έχουν ως αντίδοτο μια βασική ιδέα: Όλοι είναι ίσοι μπροστά στο νόμο κι όλοι ελέγχονται, κυρίως, για το ‘πόθεν’ ακόμα κι αν το ‘έσχες’ έχει πλέον παραγραφεί…

Τρίτη 8 Ιουλίου 2008

Η πείνα των χορτάτων

Του Βασίλη Καραποστόλη* απο τα σημερινά ΝΕΑ

Η πιο δυνατή σουβλιά μέσα στο μυαλό και το στήθος του απλού πολίτη έρχεται σήμερα από την ίδια του τη συνείδηση. Γνωρίζει πια ο καθένας τις αιτίες που η ζωή του γέμισε πληγές. Για την ακρίβεια, για την ανεργία, για τις τιμές των καυσίμων, για τις βουτιές στα χρηματιστήρια φλυαρούν ακατάπαυστα ειδικές σελίδες και ειδικές εκπομπές. Και λοιπόν; Όσο περισσότερες οι ειδήσεις, όσο πιο πολλά αρπάζει το μάτι και τ΄ αυτί τόσο περισσότερο παραλύει η θέληση μπροστά στη λάμια που λέγεται Αρπαγή. Η γνώση που συσσωρεύτηκε αποδεικνύεται άχρηστη, ανίκανη να βοηθήσει τον πολίτη να καταλάβει το τι και πώς της άγριας επίθεσης που δέχεται. Χιμούν από όλες τις μεριές συμφέροντα, που ούτε καν μεταμφιέζονται για να αποσπάσουν όσα κέρδισαν κάποτε οι πιο αδύναμοι. Τα κέρδισαν τότε που οι γνώσεις τους για το «σύστημα» και τους «μηχανισμούς» ήταν ακόμη λειψές. Αλήθεια υπήρξαν καιροίόχι πολύ μακρινοί- που οι εργαζόμενοι ήξεραν χονδρικά και μόνο τι εστί εκμετάλλευση. Τους μιλούσε γι΄ αυτήν κάθε μέρα το πετσί τους, όπου πάνω του χαράζονταν η αδικία και η αγανάκτηση εναντίον της. Δεν χρειάζονταν πολλά στοιχεία και κουβέντες για να καταλάβει ο μισθωτός και ο αγρότης με ποιον τρόπο από τον μόχθο τους φούσκωναν μερικά πορτοφόλια που ήταν ήδη παχιά. Όταν έτσι ξεσπούσαν απεργίες ή διαδηλώσεις μπορούσε κανείς να βρει στο ξεκίνημά τους έναν πόνο, μια πίεση εις βάρος των φτωχών που είχε γίνει πια ανυπόφορη. Τότε γιατί και σήμερα δεν πλημμυρίζουν οι δρόμοι από ανθρώπους με υψωμένες γροθιές; Είτε ο πόνος δεν είναι πολύ οξύς είτε είναι άλλου είδους απ΄ αυτόν που εμφανιζόταν πιο παλιά. Ισχύει το δεύτερο. Ναι, υπάρχει διαφορά, γιατί αυτό που νιώθουν στις μέρες μας οι εργαζόμενοι δεν είναι τόσο η στέρηση όσο η προσβολή. Εκεί, μέσα στα μύχια του εαυτού βρίσκεται η ρίζα του πόνου. Αν και δεν το ομολογεί, ο πολίτης που έμαθε γράμματα, που πήρε πτυχίο, που έμαθε μισή ή τρεις ξένες γλώσσες, ο πολίτης αυτός που για μια περίοδο κολακεύτηκε επειδή μπόρεσε να απαιτήσει με επιχειρήματα τα «ανθρώπινα δικαιώματά» του, τώρα βλέπει ότι τον μεταχειρίζονται σαν έναν δειλό και ηλίθιο μαζί. Παράδοξη η εποχή μας. Πρώτα κάνει το άτομο να νομίζει ότι είναι «κάποιος» κι έπειτα του δείχνει πως δεν είναι τίποτα. Εν τω μεταξύ, οι άρπαγες δοκιμάζουν την αντοχή των θυμάτων τους. Άπλωσαν το χέρι τους μέσα στα ασφαλιστικά ταμεία και το έβγαλαν γεμάτο λάφυρα και χωρίς την παραμικρή γρατσουνιά μέχρι στιγμής. Η επιχείρηση συνεχίζεται. Ελεύθεροι χώροι, δάση, παραλίες, όσα μάθαμε να αποκαλούμε δημόσια αγαθά κατέληξαν να είναι ορεκτικό για τους ακόρεστους. Φάνηκε καθαρά ότι η πείνα των χορτάτων είναι ένα πάθος που αυτοερεθίζεται ελλείψει αντίστασης. Αξιωματούχοι του κράτους, διοικητές, πολιτικοί δεν διστάζουν να σφετεριστούν το παραπάνω, το ακόμη παραπάνω, μεθυσμένοι από το παιχνίδι: «πάρε μέχρι να σε σταματήσουν». Το ότι ρισκάρουν εύθυμα σχεδόν οι πλεονέκτες δείχνει ακριβώς την ατολμία των εντίμων. Τόσα σκάνδαλα, τόση περιφρόνηση των λίγων καιροσκόπων προς τους πολλούς, κι όμως ακόμη οι τελευταίοι καταπίνουν τη γλώσσα τους. Έχουν κλείσει την τηλεόραση κι έχουν μισοκλείσει τα βλέφαρα κουρασμένοι. Πιο πολύ απ΄ όλα τους βαραίνει ένα είδος ντροπής, επειδή ξέρουν ένα σωρό λεπτομέρειες για την αισχροκέρδεια χωρίς να μπορούν να κραυγάσουν βραχνά και λαϊκά όπως άλλοτε: «Αίσχος!». Η παλιά καταπίεση γεννούσε την εξέγερση. Άραγε η σημερινή ντροπή τι κυοφορεί εκτός από μερικά ξεφυσήματα;


*Ο Βασίλης Καραποστόλης είναι καθηγητής Πολιτισμού και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αθηνών

Σάββατο 5 Ιουλίου 2008

Αλλαγή στην Πολιτική ατζέντα


Πολιτική ατζέντα και ιεράρχηση πολιτικών
Στην πολιτική σκηνή πραγματώνονται αλλαγές που απαιτούνται προσαρμογές και ανατροπές από την Πολιτική και τους πολιτικούς. Εάν η χώρα δεν λάβει υπόψη της αυτές τις ανάγκες θα αντιμετωπίσει ακόμα περισσότερα προβλήματα με ακόμα ελλιπέστερη προετοιμασία. Η Ελλάδα έχει άμεση ανάγκη να αλλάξει τις θεματικές με τις οποίες απασχολείται δημόσια και να ιεραρχήσει με νέο τρόπο τους πόρους που διαθέτει.
1.Η πολιτική είναι σήμερα πιο δύσκολη
Η πολιτική έχει σήμερα πολλαπλά περισσότερες απαιτήσεις απ’ ότι μετά την μεταπολίτευση. Η εποχή που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μπορούσε να εξαντλήσει το στρατήγημα της πολιτικής με «το ανήκουμε στη δύση» έχει τελειώσει. Η Δύση δεν είναι πια ενιαία, ενώ η ανατολή έπαψε να υφίσταται μονοσήμαντα ως Σοβιετική Ένωση. Η ανατολή βρίσκεται για μας μακρύτερα, στην Ασία και είναι σε ιστορική άνοδο. Ανάλογα, τελειωμένη είναι η εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου μπορούσε να συνδυάσει το γιουγκοσλαβικό πείραμα της αυτοδιαχείρισης, του σουηδικού στόχου της συμμετοχής καθώς και του γαλλικού κεντρικού σχεδιασμού στο τρίπτυχο: αυτοδιαχείριση – συμμετοχή – δημοκρατικός προγραμματισμός και να τεκμηριώσει ένα πρότυπο πολιτικό πρόγραμμα ενός νέου κινήματος. Για όλους έχει τελειώσει η εποχή που η πλούσια διεθνή εμπειρία έδινε επάρκεια γνώσεων και θεωρητικών σχημάτων. Αυτό το αντιλαμβάνονται έντονα και τα κόμματα της αριστεράς, ιδιαίτερα τα κομμουνιστικά που έχουν περιοριστεί, πλέον, σε αμυντικούς αγώνες.
Στην εποχή μας απαιτείται οι πολιτικοί ηγέτες να έχουν σαφή γνώση του παγκόσμιου γίγνεσθαι. Να διαθέτουν μια στρατηγική για το πώς η χώρα θα ανταποκριθεί σε αυτές τις απαιτήσεις. Να απαντούν ριζοσπαστικά και δημοκρατικά για το με ποιο τρόπο το κράτος θα γίνει πιο δημοκρατικό και με μεγαλύτερες χωρητικότητες ώστε να ανταπεξέλθει στις πιέσεις της παγκοσμιοποίησης. Για το πώς, με καλύτερη εκπαίδευση και ορθολογικά σχεδιασμένη έρευνα θα αυξηθεί η παραγωγικότητα της χώρας. Θα καταπολεμηθεί η νέα φτώχια. Ποιες υποδομές απαιτούνται και σε ποια πεδία ώστε να είναι σε θέση να αντιδρά έγκαιρα και αποτελεσματικά. Υποδομές όχι μόνο παλιού τύπου, όπως είναι οι δρόμοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, αλλά πολύ περισσότερα σύγχρονες, όπως είναι τα δίκτυα και οι τηλεπικοινωνίες, οι νέες μορφές οργάνωσης διοίκησης και επιχειρηματικότητας.
Η πολιτική καλείται να απαντήσει πρακτικά για τον τρόπο με τον οποίο η χώρα θα καταλάβει αποτελεσματικά μια εξέχουσα θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας και θα χειριστεί αποτελεσματικά τα εξωτερικά της προβλήματα στον άμεσο περίγυρό της. Να βρει το δρόμο να τελειώνει όσο το δυνατό γρηγορότερα με την μικροπολιτική, το κουτσομπολιό, τις κακιούλες που υποκαθιστούν τα πολύ πιο δύσκολα, όπως την πολιτική ανάλυση, την πολιτική πρόταση, την ικανότητα προώθησης και υλοποίησης στρατηγικών πολιτικών επιλογών.
Άλλοι πολιτικοί
Στην Ελλάδα έχουμε όχι μία Enron, αλλά πολλαπλές. Μόνο που δεν συμβαίνει τίποτα σε βάρος τους. Σε αντίθεση με την καρδιά του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, όπου κάθε επιχειρηματίας που θέτει τον εαυτό τους εκτός κανόνων πιθανότατα να καταλήξει στη φυλακή και να κλείσει η εταιρεία του, στη χώρα μας, προκειμένου να εξυπηρετηθεί εκτός κανόνων ο ένας και άλλος, είναι δυνατό να καταργηθούν όλες οι συμφωνίες, κανόνες, νόμοι. Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε καν ένας καπιταλισμός της προκοπής. Πολλοί πολιτικοί δεν εκφράζουν «Απλά και εν γένει» αντιλήψεις για την καλύτερη λειτουργία του συστήματος, ή ακόμα καλύτερα, για την υπέρβασή του, αλλά αποτελούν υπηρέτες ιδιωτικών επιλογών.
Η χώρα έχει ανάγκη πολιτικούς τίμιους, προοδευτικούς με γνώση του σύγχρονου κόσμου, των δυνατοτήτων και προοπτικών της Ελλάδας στα πλαίσιά του. Δυστυχώς, οι λίγοι πολιτικοί που διαθέτει η χώρα με τέτοια χαρακτηριστικά έχουν γίνει αντικείμενο επιθέσεων κάτω από τη μέση, μέχρι και χλευασμού. Στην Ελλάδα, πολλοί ισχυροί αντιλαμβάνονται την πολιτική όχι ως μια προσπάθεια εν γένει ενδυνάμωσης του συστήματος από το οποίο αντλούν ισχύ, αλλά ατομικής τους ισχύος, ακόμα και αν αυτό θα κοστίσει στη χώρα συνολικά.
Στην Ελλάδα ορισμένοι θέλουν να επιβάλουν τον κανόνα της υποταγής της πολιτικής σε δημοσκοπήσεις. Να υποκατασταθούν οι εκλογές με δημοσκοπήσεις. Η δημοκρατία με ερωτηματολόγια ειδικής κοπής. Όμως, η πολιτική είναι κάτι το πολύ σημαντικότερο και ευρύτερο από απαντήσεις σε ειδικά διαρθρωμένα ερωτηματολόγια και μάλιστα τηλεφωνικά. Οφείλει να έχει πολύ ευρύτερες στοχεύσεις. Και για αυτό δεν έχει ανάγκη πολιτικών που απλά επιλέγουν να προσαρμόζονται στις απαιτήσεις των δημοσκόπων. Πρέπει δε να παρατηρήσουμε ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που μια δημοσκόπηση παίζει επί ημέρες και μάλιστα και από «αντίπαλα» μέσα – κανάλια από εκείνα που την παρήγγειλαν. Φαινόμενο μοναδικό, το οποίο «καταστρατηγεί» ακόμα και τους «κανόνες της αγοράς» (πρωτοφανή αγάπη για τις έρευνες των «ανταγωνιστών», μοναδική στον παγκόσμιο καπιταλισμό!).
Η χώρα έχει προβλήματα. Η πολιτική δεν παράγει πολλές ιδέες, ενώ οι έντιμοι πολιτικοί που ταυτόχρονα έχουν μια αίσθηση του τι συμβαίνει διεθνώς και τι οφείλει να πράξει η χώρα είναι λίγοι και γίνονται πολλαπλές προσπάθειες να ελεγχθούν, απαξιωθούν, υποτιμηθούν. Η μάχη για την αυτονομία της πολιτικής και των πολιτικών, δεν είναι μόνο ένα ηθικό ζήτημα, αλλά και ένα Πολιτικό – κοινωνικό. Ποιοι πολιτικοί ορίζουν τι, προς όφελος τίνος και με ποια επιλογή / προοπτική είναι κεντρικό και θεμελιακό ζήτημα. Η Ελλάδα έχει ανάγκη πολιτικών που επιλέγουν την εξυπηρέτηση του τόπου με γνώση, επιμονή, κουράγιο, διάθεση προσφοράς. Πολιτικούς που αντιλαμβάνονται την πολιτική με όρους κοινωνικής ευθύνης, και όχι ως κυνικές πράξεις άμεσης εμπορικής ανταλλαγής.
3. Αλλαγή πολιτικής θεματολογίας
Η πολιτική, πνευματική, κοινωνική, οικονομική ηγεσία αυτού του τόπου οφείλει να συμβάλλει ώστε να μετακινηθεί η χώρα από τα χαζοχαρούμενα και τα σκάνδαλα όπου έχει εμπλέξει τα τελευταία χρόνια, στα μεγάλα προβλήματα, όπως του τύπου της οικονομίας που θέλουμε να αναπτύξουμε, της προστασίας του περιβάλλοντος, της ποιοτικής εκπαίδευσης και της οργάνωσης της έρευνας, της ανανέωσης και παραπέρα εκδημοκρατισμού των θεσμών, της ορθολογικής λειτουργίας της αγοράς και των σχέσεών της με το δημόσιο, Δεν μπορεί η χώρα να ασχολείται μονοσήμαντα με την διαφθορά, και μάλιστα με τη μεθόδευση της συγκάλυψης της.
Το διεθνές περιβάλλον αλλάζει και η Ελλάδα οφείλει να εξετάσει τον τρόπο προσαρμογής της σε αυτό, αλλά και τον δρόμο με τον οποίο θα το επηρέασε όσο μπορεί πιο αποτελεσματικά. Να επανεξετάσει την παρουσία της στα Βαλκάνια, την Ευρωπαϊκή της πολιτική και τις σχέσεις της με την Τουρκία. Να καταγράψει τους νέους κινδύνους, τις επιπτώσεις των παγκόσμιων προβλημάτων για την ίδια, τις νέες δυνατότητες που οφείλει να δημιουργήσει για λογαριασμό της σε αυτά τα πλαίσια.
Η χώρα δεν διαθέτει επάρκεια θεσμών και κανόνων προκειμένου να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Και όχι μόνο αυτό. Οι κανόνες που υπάρχουν δεν εφαρμόζονται. Επί παραδείγματι, τα πεζοδρόμια που είναι για τους πεζούς γίνονται τόπος κίνησης δίτροχων και παρκαρίσματος αυτοκινήτων. Ανάλογα και χειρότερα, δεν συλλαμβάνεται ο πρώτος που παρανομεί, εκείνος που προωθεί την ενεργητική διαφθορά. Συνολικά, είναι απαραίτητο η χώρα να αλλάξει ατζέντα και να ασχοληθεί με εκείνα τα ζητήματα που καθορίζουν τον πλούτο και την ευμάρεια των πολιτών της, την δικαιότατα στη διανομή του, την παραγωγική αξιοποίησή του σε πλαίσια δημοκρατικά και σύγχρονα.
4. Αλλαγή ιεραρχήσεων
Η αλλαγή θεματολογίας για τη χώρα οφείλει να συμβαδίζει με μια νέα ιεράρχηση, στόχων, σκοπών, συγκέντρωσης και χρησιμοποίησης μέσων. Εφόσον η χώρα καταλήξει ότι προέχουν η έρευνα και η παιδεία θα πρέπει ανάλογα να αυξηθούν οι δαπάνες για αυτούς τους τομείς και ιδιαίτερα οι μισθοί των εργαζομένων. Δεν είναι δυνατό δάσκαλος να παίρνει κάτω των 1000 ευρώ, επίκουρος καθηγητής με σπουδές στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου να έχει καθαρό μισθό 1400 ευρώ και, αντίθετα ο τάδε αναπληρωματικός ποδοσφαιριστής ή μπασκετμπολίστας να λαμβάνει μισθό χίλιες φορές μεγαλύτερο. Δεν μπορεί οι μισθοί σε ένα σωματείο να είναι περισσότεροι από το κόστος λειτουργίας ενός πανεπιστημίου. Δεν μπορεί η μεταγραφή ενός παίκτη να κοστίζει περισσότερο απ’ ότι τα έξοδα ενός σημαντικού ερευνητικού κέντρου. Κάποιος μπορεί να μας πει ότι οι μισθοί αυτοί είναι του ιδιωτικού τομέα και εφόσον εκείνος κρίνει ότι τον συμφέρουν δικαιούται και να τα δίνει. Θα μπορούσα να δηλώσω ακόμα και σύμφωνος, αρκεί να μην υπήρχαν δημόσιες επιδοτήσεις για τις εγκαταστάσεις αυτών των ιδιωτικών σωματείων, να μην δινόντουσαν φοροαπαλλαγές και ιδιαίτερα να μην υπήρχαν ευεργετικοί νόμοι για τις αθλητικές εταιρείες που δεν τα καταφέρνουν. Τα ίδια ισχύουν και για πολλά μέσα. Διότι όταν άμεσα ή έμμεσα το κράτος επιδοτεί ιδιωτικές εταιρείες που δαπανούν τα προαναφερθέντα ποσά, τότε επιδοτεί παράλογα εισοδήματα και αποσύρει χρήματα από τους τομείς των λογικών αναγκών.
Η χώρα, λοιπόν, έχει ανάγκη να αλλάξει την ατζέντα της και να ασχοληθεί με τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει, ενώ, ταυτόχρονα, οφείλει να ιεραρχήσει διαφορετικά την στήριξη που παρέχει στον ένα ή άλλο τομέα.
(Άρθρο του Ν. Κοτζιά απο τη σημερινή "Αξία"). Οι υπογραμίσεις ανήκουσν στον συγγρραφέα.

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

"Πεθαίνω σα Χώρα"

Η συζήτηση με το Μιχαήλ Μαρμαρινό ξεκίνησε κάπως ανορθόδοξα, προσπαθώντας να του εξηγήσω το concept του σίριαλ «Lost», που βρίσκω πως αποτελεί ένα μικρό θραύσμα του «Πεθαίνω σα Χώρα». Δεν το έχει δει ποτέ, δεν ασχολείται ιδιαίτερα με την τηλεόραση. Οπότε, αρχίζω να περιγράφω...
«Moυ αρέσει πολύ αυτό που ακούω. Το ακούω σαν μια αλληγορία πραγμάτων που υφίσταται η σύγχρονη κοινωνία, απλώς δεν τα παίρνει είδηση. Γι' αυτό και τα μετασχηματίζει σε τηλεοπτικές αλληγορίες, που έχουν δύναμη. Πιστεύω ότι πολλές φορές η τηλεόραση, λόγω του ότι είναι μαζικό μέσο, είναι υποχρεωμένη από τις νομοτέλειές της να είναι ερήμην της εντελώς στην καρδιά των πραγμάτων. Ακόμη και κάποια ριάλιτι, όπως το Big Brother στην αρχή, ήταν σαν να βγαίνουν κατευθείαν από την καρδιά του κήτους. Αυτό μας δίνει την ευκαιρία να το δούμε σαν παρομοίωση και να πίνουμε τον καφέ μας με κάτι άθλια σνακς, βλέποντας την παρομοίωση για τον εαυτό μας χωρίς να παίρνουμε είδηση περί τίνος πρόκειται».

Η τηλεόραση ως κάτοπτρο;Καθρεπτιζόμαστε με ασφάλεια.

«Απολύτως. Και αυτό το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη είναι τόσο βαθύ, γιατί μ' έναν τρόπο μιλάει ακόμη και γι' αυτά τα πράγματα πολύ πριν συμβούν. Έχει ένα σημείο που λέει: Τι άλλο είναι ο κόσμος παρά αυτό το ζοφερό και υπέρλαμπρο ναυάγιο που χιλιάδες μέτρα κάτω από την ασημένια επιφάνεια του νερού μάς κρατάει κλειδωμένους στην κοιλιά του και μας δίνει τη δυνατότητα να σκαρώνουμε παρομοιώσεις σε στιγμές που το αίμα μανιασμένα προσπαθεί να ανακουφιστεί χτυπώντας πάνω στα έτσι κι αλλιώς γυμνά μας κόκαλα; Αυτές οι παρομοιώσεις με τον ακραιφνώς εικονικό τους χαρακτήρα ανακουφίζουν το αίμα. Γιατί τι άλλο είναι ο Παράδεισος παρά το πολυπόθητο και σπανιότατα κατορθωτό πέρασμα της ψυχής από την αφασία της γλώσσας στο παλλόμενο γεώδες βασίλειον των λέξεων εν ζωή».

Αυτό το απόσπασμα που περιγράφεις, θυμίζει συνθήκες παραισθησιογόνου.

«Μιλάει για ένα χώρο όπου αισθήσεις και παραισθήσεις αντιμετωπίζονται ισότιμα. Και νομίζω ότι ο κόσμος της πραγματικής ζωής είναι εν μέρει παραισθησιογόνος. Αυτό είναι τρομερό και υπέροχο ταυτόχρονα. Αυτό είναι η τέχνη, μας επιτρέπει να ξαναβλέπουμε την πραγματικότητα με καθαρότερο μάτι. Λειτουργεί ως υαλοκαθαριστήρας, μας επιτρέπει να παίρνουμε όλες τις εκπλήξεις -και τις βαθύτερες και τις άγριες- και να καταλαβαίνουμε βαθύτερα σε ποιο στίγμα χρόνου βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή».

Σε τι βοηθάει αυτό;

«Δεν μπορώ να σου πω. Την έχει όμως ο άνθρωπος αυτή την αίσθηση σαν γονίδιο. Σου επιτρέπει να πεις "Ωραία, ε και; Ας μου συμβεί. Τι έχω να φοβηθώ;" Μόνο από αυτή την κατεύθυνση που μειώνει λίγο το φόβο. Αυτό είναι βαθιά απελευθερωτικό. Γιατί ο φόβος, όταν δεν τον ξέρεις, παίρνει διαστάσεις άθλιες και είναι αναχαιτιστικός προς κάθε συγκίνηση και κάθε κίνηση. Από αυτή την πλευρά είναι πολύ χρήσιμο το να μπορείς να τον απομακρύνεις».

Βλέπουμε την ενεργοποίηση του φαντασιακού ως διέξοδο.

«Μιλάει και γι' αυτό ο Δημητριαδης. Είναι η στιγμή που εγκαθιδρύεται το πολυπόθητο βασίλειο της φαντασίας, που θρονιάζεται ξαφνικά μέσα σε όλα τα κεφάλια. Είναι από τις οριακές στιγμές στην ιστορία, στιγμές των μεγάλων κρίσεων. Γιατί η κρίση είναι αμφίσημη έννοια, ενέχει την καταστροφή αλλά και τη μετάβαση προς κάτι άλλο. Πιστεύω ότι είμαστε σε μια τέτοια περίοδο. Ένας περίεργος Αρμαγεδδών. Το θέμα είναι πόσο ευαίσθητο είναι το "κινητό" σου για να πιάσει αυτό το σήμα. Έχω την εντύπωση ότι αυτό το έργο είναι τόσο τρομακτικά επίκαιρο, που είναι συγκινητικό να προέρχεται από μια βαθιά ελληνική πένα μια τέτοια προφητεία ή αποτύπωση της πραγματικότητας. Είναι τόσο βαθύ αυτό το κείμενο, που είναι σαν να είναι Ανώνύμου. Ανήκει στην παράδοση της ανθρωπότητας πια. Και είναι ένα κείμενο που ακόμη πασχίζει να ανήκει στην ελληνική παράδοση. Αυτό είναι το άλλο ασύλληπτο αυτής της χώρας. Ο Δημητριάδης αρχίζει να περνάει σαν παράδοση γραφής στο εξωτερικό, και εδώ ακόμη τον φτύνουν. Το κείμενό του έχει τόση δύναμη που η βρομερή πλευρά της ελληνικής κοινωνίας δεν μπορεί να το ανεχτεί. Δεν πολιτικολογεί, είναι κείμενο πολιτείας. Και γι' αυτό το λόγο νομίζω πως είναι μια παράσταση που πρέπει οπωσδήποτε να δει ο πρωθυπουργός, για να καταλάβει ποιους ανθρώπους κυβερνάει. Και λίγο ωμά, να δει τα πολύτιμα αιτήματά τους, ως υπάρξεις και παρουσίες καταρχήν».

Γιατί επέλεξες να ανεβάσεις τώρα το «Πεθαίνω σα Χώρα»;

«Οι καλύτερες στιγμές είναι ασυνείδητες. Είναι ένας συνδυασμός παραγόντων που προκαλούν την επιλογή. Οι κρίσιμες επιλογές είναι πιο βαθιές, πιο άφατες. Ό,τι και να εξηγήσουμε για τα πράγματα, πρέπει να έχουμε πάντα στο νου μας ότι ένα κομμάτι δεν είναι εξηγήσιμο. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος γι' αυτό, και το έχω δει και στην εμπειρία μου από την Ανατολή. Είναι απελευθερωτικό να καταλαβαίνει κανείς ότι δεν μπορεί να ελέγξει τα πράγματα - σε σχέση με το μανιασμένο παφλασμό που λέγαμε και νωρίτερα. Και είναι ανακουφιστικό να γνωρίζει ότι το Εγώ είναι λίγο τουρίστας στο ίδιο του το σπίτι, όπως έλεγε ο Φρόιντ. Μου θυμίζει μια φράση από τον «Εθνικό Υμνο»: πρέπει να ησυχάσουμε στην ιδέα ότι κάποιοι άνθρωποι δεν θα μάθουν ποτέ ότι υπάρχουμε. Ούτε καν ότι έχουμε υπάρξει. Το λέω επειδή ζούμε σ' έναν κόσμο εικόνων, στον οποίο ισχύει το φαίνομαι, άρα υπάρχω. Είναι τρομακτικό άγχος αυτό για το σύγχρονο άνθρωπο. Σ' το λέω αυτό για να σου απαντήσω ότι δεν ξέρω τους λόγους που οδηγήθηκα σε αυτό το έργο. Το μόνο που ξέρω είναι ότι είμαι πάλι σε μια περίοδο που με απασχολούν τα χορικά, αυτές οι σχεδόν ασύλληπτες συνάξεις ανθρώπων για κάποιον λόγο που μοιάζει να είναι κοινός. Κάθε φορά που συμβαίνει, καταλαβαίνω την ατομικότητά μου».

Ζούμε σε μια εποχή χορικού. Δες τις διαδηλώσεις για τα καμένα...

«Ακριβώς. Να σου πω ότι προχθές, σ' ένα νυχτερινό γύρισμα, είδα 100 ανθρώπους χωρίς καμιά αμοιβή, χωρίς να έχουν γραμμένη στο κεφάλι τη φράση "Ο χρόνος είναι χρήμα", να παρευρίσκονται εκεί, για κάτι που από ένα σημείο και μετά δεν έχει σημασία να ονομαστεί ακριβώς. Στο 2007, μέσα σε μια Ευρώπη άκρατου ωφελιμισμού, αυτό το γεγονός είχε μια τέτοια διάσταση μέσα μου. Βεβαίως είναι εθελοντές, αλλά έχει διαφορά. Θέλω να ευχαριστήσω έναν, έναν τους ανθρώπους που έρχονται και συνεργάζονται μαζί μου γι' αυτή την παράσταση. Γιατί η συνύπαρξή μας είναι ένας συνδυασμός δυνατοτήτων. Δεν το φανταζόμουν ότι θα συνέβαινε».

Σε έχει εκπλήξει;

«Διατελώ συνεχώς εν εκπλήξει με αυτό. Δεν είναι καθόλου παίξε γέλασε. Για παράδειγμα, η Άννα έρχεται από το Άργος με το λεωφορείο. Αυτό πώς ονομάζεται; Ο κάθε άνθρωπος που έρχεται κάνει μια υπέρβαση για τα σημερινά δεδομένα... Αυτό είναι το μεγαλύτερο πολιτικό μάθημα αυτής της εμπειρίας. Το πιο άτυπο, αδιατύπωτο και μεγαλύτερο πολιτικό μήνυμα αυτής της ιστορίας. Υπάρχουν στιγμές που έχω ανατριχιάσει στην πρόβα. Ξέρεις τι σημαίνει να βιώνεις σε τέτοια συχνότητα και μέγεθος έννοιες όπως ευγνωμοσύνη, γενναιοδωρία, αυτό το δωρεάν. Είναι πολύ μεγάλη πολιτική πράξη αυτό που συμβαίνει. Δείχνει και την τεράστια, τη μανιασμένη ανάγκη των ανθρώπων να εκφράσουν αγάπη. Και από αυτή την πλευρά, είναι οξύ πολιτικό μήνυμα. Ο πρωθυπουργός πρέπει να δει αυτή την παράσταση, έστω και από αυτή τη διάσταση. Θα κάνει καλύτερη προεκλογική εκστρατεία».

Είναι εντυπωσιακό πως ένα κείμενο που γράφτηκε το 1978 έχει αυτή τη βαθιά και συνεχή σχέση με το επίκαιρο.

«Είναι σαν τη θεωρία της σχετικότητας. Είναι ένα επίκαιρο, όπως το σύμπαν που συνεχώς διαστέλλεται. Τώρα που μιλάμε, το σύμπαν και το επίκαιρο για το οποίο μιλάμε διαστέλλονται».

Σε πέντε χρόνια θα έπρεπε να το ξανανεβάσεις. Ίσως το δεις και διαφορετικά.

«Με άλλους ανθρώπους ναι, διαφορετικά όχι. Νομίζω ότι αυτό το έργο ανεβαίνει μόνο με αυτό τον τρόπο. Δεν προκύπτει από εμένα αυτό, στις καλές στιγμές αυτά που προκύπτουν δεν προκύπτουν από εμάς, αλλά από κάτι βαθύτερο. Εμείς κάνουμε απλώς τον εκπρόσωπο, τον εκφωνητή του βαθύτερου. Δεν έχει σημασία σε ποιο στόμα τυχαίνει να αρθρωθεί αυτό».

Πώς κατέληξες στην ιδέα της ουράς;

«Είναι κρίσιμη η ποσότητα γι' αυτό το έργο. Μ' ένα μυστήριο τρόπο επανέρχεται συνεχώς. Μου είπε ο Δημήτρης ότι δεν θα μπορέσει να ξαναδεί αυτό το κείμενο χωρίς την εικόνα του πλήθους, της ουράς, στο μυαλό. Αυτό που προκύπτει στην παράσταση είναι μια δομή που μπορεί να επαναληφθεί και αργότερα, απλώς κάθε φορά θα έρχονται άλλοι άνθρωποι. Μια δομή που μπορεί να γράφει και να κινείται στο χώρο κάθε φορά, με επιβάτες όλους εμάς που ακολουθούμε. Μου αρέσει, γιατί είναι μια δομή που συνδέει τη ροή του χρόνου πάνω στην ανθρώπινη ροή. Ξέρεις, ο καθένας μας σέρνει άλλους ανθρώπους από πίσω. Σκέψου, ποιους σέρνεις πίσω σου; Ξεκίνα από τους γονείς σου και προχώρα: θα δεις ότι είσαι η εικόνα μιας μεγάλης, μη ορατής, ουράς ανθρώπων».

Σαν μια εικαστική περφόρμανς.

«Τώρα με οδήγησες κάπου αλλού. Το έργο αυτό διεκφεύγει της θεατρικής συνθήκης. Περνάει αφενός μες στην περφόρμανς, αφετέρου σε κάτι που μπορεί κανείς να το ονομάσει γλυπτική τοπίου. Από τη στιγμή που μπαίνει ο θεατής στο χώρο του φεστιβάλ, έρχεται αντιμέτωπος με την ουρά. Μέχρι να μπει μέσα, είναι σαν να κάνει ένα υποκειμενικό ντοκιμαντέρ στα πρόσωπα των ανθρώπων που περιμένουν στην ουρά. Αφού κάτσει στην αίθουσα, θα μπορεί μέσω της live κάμερας και της μεγάλης οθόνης να είναι συνεχώς σε επαφή με το κομμάτι της ουράς που δεν βλέπει. Γιατί και εκεί συμβαίνουν πολλά πράγματα».

Θυμίζει φόρμα και αισθητική του Bill Viola.

«Ναι, εδώ αναγνωρίζω κάποιες εκλεκτικές συγγένειες. Μου αρέσει να τορπιλίζω τα όρια του θεάτρου, και αυτή είναι μια παράσταση που το κάνει αυτό. Συνορεύει με δύο πράγματα που το διαφοροποιούν από τη θεατρικότητα. Καταρχήν, ο μεγάλος αριθμός μετατρέπει τη θεατρικότητα σε ντοκιμαντέρ. Yπάρχει ένα τραγούδι στην παράσταση, Standing there. Και το να σταθείς είναι μια περφόρμανς. Η επίδραση της βαρύτητας πάνω στο σώμα επί δύο ώρες είναι μια περφόρμανς. Αυτό δεν περιγράφεται, απλώς βιώνεται. Χωρίς τη βαρύτητα είμαστε άλλοι».

Στον «κατάλογο» της παράστασης, το δεύτερο μέρος κάνει ένα ζουμ στην ουρά.

«Αυτή η ουρά που μοιάζει με αφηρημένη έννοια απαρτίζεται από ατομικότητες που μόλις τις πλησιάσεις, θα σου πουν ό,τι θα σου πω κι εγώ αν με ρωτήσεις. Αν πας κοντά, θα δεις ποια είναι η ιστορία της ανθρωπότητας μέσω της εξατομικευμένης, της προσωπικής μαρτυρίας. Γιατί ακριβώς αυτή είναι η ιστορία. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι μέλη ενός μεγάλου κλαμπ που λέγεται η ιστορία της ανθρωπότητας. Ως τέτοια παρευρίσκονται. Είναι η συνύπαρξη του ατομικού μέσα στο συνολικό, αλλά σε μια αδιάσειστη και αδιάσπαστη εναλλαγή από το ζουμ ιν στο ζουμ άουτ της ιστορίας».

Γιατί ώρες ώρες μοιάζουμε να επιζητούμε σωτηρία μέσα από τον αφανισμό;

«"Το μόνο που ήθελα είναι μια μεγάλη καταστροφή με τους ίδιους μέσα", αναφέρεται κάποια στιγμή στο έργο... Έχεις δίκιο. Ακόμη και τα ένστικτα αλλάζουν, μοιάζουν ξεκούρδιστα. Γι' αυτό σου λέω ότι είναι ένα τεράστιο χορικό έργο. Μέσα στα χορικά αποτυπώνονται οι νόμοι της ιστορίας. Μέσα στον πληθυντικό των ανθρώπων αποτυπώνονται όλοι οι νόμοι της ιστορίας και της φύσης. Υπάρχει ένα πείραμα που κάνουν από νωρίς στα σχολεία για να καταλάβουν τα παιδιά τι είναι η δύναμη - αυτή η αόρατη τάση προς κάπου, που είναι αυτό που λέμε "εγώ δεν κάνω τίποτα αλλά με πήρε και με σήκωσε". Παίρνουν ένα χαρτί, βάζουν πάνω ρινίσματα σιδήρου και μόλις βάλεις από κάτω έναν μαγνήτη, αυτά αμέσως διατάσσονται κατά τις διευθύνσεις και το σχήμα των μαγνητικών γραμμών. Αυτό το πείραμα πρέπει να γίνεται πολύ συχνά στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στην κοινωνία, για να καταλάβουμε τι είδους φορτία είμαστε μέσα σ' ένα πλέγμα δυνάμεων που ονομάζεται δυναμικό πεδίο, είτε είναι η κοινωνία αυτή, είτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε η παγκοσμιοποίηση. Καμιά φορά είναι και θαυμαστό να καταλαβαίνεις πως σε παίρνει και σε σηκώνει κάτι. Έχει μια σημασία, είναι μια ακαριαία εμπειρία αυτογνωσίας. Σου ξαναλέω πως πιστεύω ότι είμαστε σε μια εποχή κρίσης, και σε αυτές τις περιόδους τα όρια μεταξύ αφανισμού και αναδημιουργίας είναι μη διακριτά. Μόλις πιάσεις πάτο, αρχίζει η άνοδος. Είναι ταυτόχρονα ελπιδοφόρο και απελπιστικό. Δηλαδή θαύμα. Λέει στο έργο ότι σε περίοδο ακραίας κρίσεως, έβλεπες κρούσματα ανθρώπων ξαφνικά, χωρίς λόγο, να τραγουδάνε στους δρόμους ή να τραβάνε τα μάγουλά τους από αβάσταχτο πόνο. Έχει απ' όλα το έργο. Και έχει και σιωπή. Έχει μια στιγμή σιωπής για την οποία είμαστε όλοι περήφανοι».

Είναι πιστό εργαλείο σου η σιωπή.

«Με απασχολεί συνεχώς. Μα αφού κάποια στιγμή θα πεθάνουμε, είναι δυνατόν να μη με απασχολεί. Ο λόγος είναι μια μορφή που διατυπώνει τον τρόπο που η σιωπή σου είναι αφιερωμένη. Σε περιόδους κρίσεως οφείλει ακόμη και η γλώσσα, οι λέξεις, να επαναπροσδιορίζονται. Υπάρχουν λέξεις που δεν λέγονται πια, γιατί σου καίνε τη γλώσσα».

Όπως;

«Όπως "δικό μου", "ξέρω", "εγώ"».Το χιούμορ, το θέατρο και το συναίσθημα.Το χιούμορ δεν σε εγκαταλείπει ποτέ. Μπορεί να δείχνεις το πιο πικρό πράγμα στη σκηνή και ξαφνικά έρχεται μια ριπή γέλιου.«Μακάρι να συμβαίνει έτσι. Μου αρέσει αυτό. Γιατί διαφορετικά είναι παράλογο. Ο Δημητριάδης λέει στο κείμενο: "Πέρασαν από τον ένα ιστορικό κύκλο στον άλλο αμετάκλητα. Ξέρετε πώς; Με το γέλιο". Σαφώς το έργο έχει πολλές τέτοιες σκηνές. Μόνο στο θέατρο κάνουμε αυτό το ηλίθιο πράγμα να απλουστεύουμε τα αισθήματα. Δεν υπάρχει ποτέ καθαρό συναίσθημα. Στο θέατρο συμβαίνει αυτή η εντελώς ανόητη και αδιανόητη παρεξήγηση του να θέλουμε να περιγράψουμε ένα συναίσθημα. Είναι η επίθεση του ορθολογισμού στην πραγματικότητα και στην τέχνη. Αυτό το κάνουν δυστυχώς και οι δραματικές σχολές. Είναι μεγάλη καταστροφή αυτό».

ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ -
kanes@naftemporiki.gr

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008

Μπετανκούρ



http://www.cosmo.gr/videoPlay.aspx?vID=1788


Απελευθερώθηκε η Μπετανκούρ
Τετάρτη, 02.07.08
Απελευθερώθηκε, ύστερα από έξι χρόνια ομηρίας στα χέρια των Ένοπλων Επαναστατικών Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC), η 44χρονη Γαλλο-κολομβιανή Ίνγκριντ Μπετανκούρ, η οποία υπήρξε υποψήφια για την προεδρία της Κολομβίας και απήχθη τον Φεβρουάριο του 2002. Μαζί με την Μπετανκούρ απελευθερώθηκαν τρεις Αμερικανοί και 11 ακόμα Κολομβιανοί. Ο υπουργός Άμυνας, Χουάν Μανουέλ Σάντος δήλωσε ότι η κατάσταση της υγείας όλων είναι καλή.
Οι FARC που μάχονται τις αρχές της Κολομβίας από το 1964, για την ανατροπή των κυβερνήσεων της Μπογκοτά, ζητούσαν την απελευθέρωση 500 ανταρτών μελών τους σε αντάλλαγμα για τους 39 ομήρους –στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν και οι 15 που απελευθερώθηκαν-
Εκκληση για την απελευθέρωσή της Μπετανκούρ είχαν απευθύνει κάνει αρκετές χώρες του κόσμου ενώ οι κινητοποιήσεις για την απελευθέρωση της ήταν ένα διαρκής αγώνας δρόμου. Πιο πρόσφατος σταθμός, την Τρίτη 1η Ιουνίου –κατά την ανάληψη της ευρωπαϊκής προεδρίας από τη Γαλλία - όταν στην υψηλότερη κορυφή της Ευρώπης στο Λευκό Όρος ομάδα ορειβατών ύψωσαν το πορτρέτο της Μπετανκούρ δίπλα στο πανό άλλη ομάδας για «ενωμένη και οικολογική Ευρώπη».
Πάντως ήδη από τον περασμένο μήνα φαινόταν να σημειώνεται πρόοδος στις διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωση τόσο της Μπετανκούρ όσο και άλλων ομήρων αλλά η διαδικασία τότε χαρακτηριζόταν ως «εξαιρετικά δύσκολη».
Στις 8 Ιουνίου ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ουγκο Τσάβες είχε απευθύνει έκκληση για ειρήνη προς τις Ένοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις της Κολομβίας ζητώντας τους να σταματήσουν το αντάρτικο και να απελευθερώσουν όλους τους ομήρους
Το ίδιο διάστημα οι στρατιωτικές δυνάμεις της χώρας αξιοποιώντας αξιόπιστες πληροφορίες είχαν εντοπίσει τρεις Αμερικανούς ομήρους των FARC. Ωστόσο ο στρατός δεν επενέβη για να μη θέσει τη ζωή τους σε κίνδυνο, όπως εξήγησε ο κολομβιανός υπουργός Άμυνας Χουάν Μανουέλ Σάντος. Ο ίδιος είχε αναφέρει ότι ο στρατός δεν μπόρεσε να αποδείξει την παρουσία ή μη της γαλλοκολομβιανής ομήρου.
Πολιτικοί παρατηρητές εκτιμούσαν ότι ο πρόσφατος θάνατος του ιστορικού ηγέτη της FARC, του μαρξιστή Μανουέλ Μαρουλάντα θα ανοίξει «νέο δρόμο» για την εξεύρεση μιας λύσης στην πολύχρονη διαμάχη.

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Κόβονται οι επιδοτήσεις των μικρών αγροτών


Απο το ΕΜΠΡΟΣ 93.7.2008)
του Ν. Μανάβη

Παραγωγοί της Λέσβου, 5.633 στον αριθμό, θα χάσουν τις επιδοτήσεις που λαμβάνουν αν γίνει δεκτή η πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για απένταξη από τις επιδοτήσεις των παραγωγών που λαμβάνουν από 0 ως 250 ευρώ ανά έτος. Συνολικά αυτή η κατηγορία των παραγωγών θα χάσει 721.579,6 ευρώ, δηλαδή κατά μέσο όρο κάθε παραγωγός θα χάσει 128,1 ευρώ. Το ποσό αυτό δεν είναι μεγάλο, ούτε κανείς μπορεί να πει ότι θα κλυδωνίσει το εισόδημα των αγροτικών νοικοκυριών, σίγουρα όμως θα αποτελέσει μια ακόμη απώλεια για πολλούς μικρούς παραγωγούς, ιδιαίτερα στα νησιά του Αιγαίου όπου έχουμε πολύ μεγάλη κατάτμηση του αγροτικού κλήρου.
Επιπλέον, αυτή η ρύθμιση δεν λαμβάνει υπόψη ότι στα νησιά του Αιγαίου πολλοί παραγωγοί ασχολούνται με πολλές διαφορετικές δραστηριότητες για να εξασφαλίσουν ένα ικανοποιητικό εισόδημα. Οι πιο ηλικιωμένοι νησιώτες παραγωγοί απλά θα υπομένουν κι αυτό το μέτρο, μη μπορώντας να κάνουν διαφορετικά, ενώ οι νεότεροι νησιώτες παραγωγοί θα χάσουν πολύ ταχύτερα το ενδιαφέρον τους για την καλλιέργεια των μικρών κλήρων τους, προσπαθώντας να καλύψουν την απώλεια εισοδήματος από άλλες δραστηριότητες, κι οι περισσότεροι από αυτούς θα αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον μακριά από τα νησιά. Όπως έχουν γίνει τα πράγματα, επιβεβαιώνονται αυτοί που υποστηρίζουν ότι δεν περιμένουν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να αντιληφθεί την ιδιαιτερότητα της νησιωτικής αγροτικής οικονομίας. Άλλωστε, ποτέ στις προτάσεις της Κομισιόν δεν έχει γίνει ειδική μέριμνα για νησιωτικές περιοχές όπως το Αιγαίο. Είναι, ωστόσο, απαράδεκτο ο πρόεδρος της ΠΑΣΕΓΕΣ Τζανέτος Καραμίχας να δηλώνει ότι η ΠΑΣΕΓΕΣ είναι έτοιμη να αλλάξει θέση και να αποδεχθεί τη ρύθμιση που εισηγείται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Πέρα όμως από τους μικρούς παραγωγούς της Λέσβου και των άλλων νησιών, η αλλαγή της θέσης της ΠΑΣΕΓΕΣ θα ανοίξει το δρόμο για το ξεκλήρισμα εκατοντάδων χιλιάδων μικρών παραγωγών σε όλη την Ελλάδα, όπου στο σύνολο της χώρας 209.998 παραγωγοί θα βγουν εκτός επιδοτήσεων εφόσον υιοθετηθεί το μέτρο αυτό.Οι παραγωγοί που θα χάσουν τις επιδοτήσεις στη Λέσβο αποτελούν το 28,98% όσων λαμβάνουν επιδοτήσεις ως σήμερα στο νησί. Σε πανελλαδικό επίπεδο, οι παραγωγοί που χάνουν τις επιδοτήσεις τους είναι το 23,52% του συνόλου των παραγωγών της χώρας. Όλες οι παραπάνω εκτιμήσεις για τις απώλειες επιδοτήσεων και για τον αριθμό των παραγωγών που χάνουν τις επιδοτήσεις τους στη Λέσβο -και πανελλαδικά-, έγιναν με βάση τις ως τώρα καταχωρημένες αιτήσεις ενιαίας ενίσχυσης για το έτος 2008. Όπερ σημαίνει ότι τόσο τα ποσά, όσο και ο αριθμός των παραγωγών που χάνουν τις επιδοτήσεις μπορεί τελικά να αναπροσαρμοστούν προς τα πάνω.
Επιταχύνουν το ξεκλήρισμα
Τα 28,48 εκατομμύρια ευρώ που θα χάσουν οι 210 χιλιάδες μικροί παραγωγοί αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό και δεν πρόκειται να «σώσουν» τους άλλους αγρότες που θα τα πάρουν, καθώς ο στόχος του μέτρου αυτού είναι βαθύτερος, ήτοι να επιταχύνει το ξεκλήρισμα των μικρών αγροτών. Δηλαδή στόχος είναι αυτό που αναμενόταν να γίνει το 2013, να γίνει μερικά χρόνια νωρίτερα από το 2009. Η προαναφερθείσα θέση του κ. Καραμίχα, που εκφράστηκε στη συνεδρίαση του Δ.Σ. της ΠΑΣΕΓΕΣ την προηγούμενη εβδομάδα, για απένταξη από τις επιδοτήσεις των παραγωγών που λαμβάνουν επιδότηση ως 250 ευρώ είναι η Κερκόπορτα. Σε επόμενη φάση, πιθανότατα το 2013, θα τεθεί θέμα περικοπής των επιδοτήσεων σε ακόμη μια μεγάλη κατηγορία παραγωγών π.χ. σε όσους λαμβάνουν επιδοτήσεις ως 1.000 ευρώ ή ως 2.000 ευρώ, ή για παράδειγμα θα μποροούσαν να περιοριστούν οι αγροτικές επιδοτήσεις μόνο σε όσους είναι κατά κύριο επάγγελμα αγρότες. Άλλωστε, ο πρόεδρος της ΠΑΣΕΓΕΣ δήλωσε ότι το Δ.Σ. της ΠΑΣΕΓΕΣ θα επιδιώξει ως αγρότες να θεωρούνται μόνο εκείνοι που ζουν κατά κύριο λόγο από το γεωργική επάγγελμα. Και σε αυτό το ζήτημα, ο κ. Καραμίχας δεν διαφοροποιήθηκε καθόλου για τους αγρότες των νησιωτικών περιοχών, οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να συμπληρώνουν το εισόδημά τους και από άλλες πηγές όπως είναι τα τουριστικά επαγγέλματα, η αλιεία, οι οικοδομές. Επίσης ο κ. Καραμίχας με τη θέση του αυτή στέλνει «στον Καιάδα» τους μικρούς παραγωγούς όλης της ελληνικής υπαίθρου, δηλαδή τους δημοσίους υπαλλήλους, τους μισθωτούς και τους μικροεπαγγελματίες των χωριών (μπακάληδες, αρτοποιούς, κρεοπώλες κ.λπ.), που παραδοσιακά συμπληρώνουν το εισόδημά τους από τις μικρές γεωργικές εκτάσεις που καλλιεργούν και τις επιδοτήσεις που τους δίνουν αυτές. Αντίθετα οι μεγαλογιατροί, οι μεγαλοδικηγόροι και οι επιχειρηματίες που ζουν στην Αθήνα και σε άλλα μεγάλα αστικά κέντρα, που κατέχουν τεράστιες εκτάσεις αλλά δεν τις καλλιέργησαν ποτέ, θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν όλο και μεγαλύτερες αγροτικές επιδοτήσεις, αφού θα εμφανίζονται ως κατά κύριο επάγγελμα αγρότες είτε οι ίδιοι, είτε, όπως συνήθως συμβαίνει, κάποιο μέλος της οικογένειάς τους.
Τα χειρότερα έρχονται
Τα όσα είπε ο κ. Καραμίχας δεν αποτελούν προσωπικές του απόψεις, καθώς δείχνουν το πλαίσιο στο οποίο κινείται το Δ.Σ. της ΠΑΣΕΓΕΣ. Εφόσον οι θέσεις αυτές επικυρωθούν στις 19 Σεπτεμβρίου, το Δ.Σ. της ΠΑΣΕΓΕΣ θα έχει λύσει τα χέρια του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, αφού θα του έχει δώσει τη δυνατότητα να αλλάξει κι αυτό τη θέση του για τους μικρούς αγρότες. Θυμίζουμε ότι μέχρι τώρα, το υπουργείο είναι αντίθετο στην απένταξη των μικρών αγροτών από τις επιδοτήσεις.Κάτι ανάλογο είχε γίνει και το 2005, όταν ΠΑΣΕΓΕΣ άνοιξε το δρόμο για την ολική αποσύνδεση των επιδοτήσεων από την παραγωγή και το υπουργείο άρπαξε και αξιοποίησε πλήρως την ευκαιρία που του δόθηκε. Τα μέλη του Δ.Σ. της ΠΑΣΕΓΕΣ το επόμενο διάστημα θα κληθούν να πάρουν θέση, και να απαντήσουν αν είναι με τους μικρούς αγρότες ή όχι. Στις 19 Σεπτεμβρίου θα ξέρουμε.

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

13ο ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ





Από την Παρασκευή 4 έως την Κυριακή 6 Ιουλίου θα διεξαχθεί στο Αλσος Γουδή (είσοδος από Κατεχάκη, κατεύθυνση Μπάντιμγκτον) το 13ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Σε έναν νέο, πολύ μεγαλύτερο και ωραιότερο χώρο, ελπίζουμε ότι το φεστιβάλ θα ανταποκριθεί στις ανάγκες των χιλιάδων ντόπιων και αλλοδαπών επισκεπτών του, αποδεικνύοντας ότι είναι η μεγαλύτερη πολυεθνική γιορτή και διεθνιστική διαδήλωση. Στο 12ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ συμμετείχαν 225 ελληνικές και μεταναστευτικές οργανώσεις και πάνω απο 20.000 άτομα. Όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζει το κεντρικό σύνθημα της διοργάνωσης, το 13ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ αποτελεί βήμα "για να ακουστούν δυνατά όσοι και όσες δεν έχουν φωνή", για τη νομιμοποίηση και την κοινωνική εξίσωση των μεταναστών, για να βάλουμε φραγμό στο ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Οι μετανάστες και οι μετανάστριες, οι πρόσφυγες, οι ομοφυλόφιλοι και οι λεσβίες, οι φυλακισμένοι, οι ψυχικά πάσχοντες, οι επισφαλώς εργαζόμενοι και οι άνεργοι, οι νέες και οι νέοι της εργασιακής περιπλάνησης είναι στο κέντρο του 13ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ. Για έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις και ρατσισμό, εκμετάλλευση και αποκλεισμό, για έναν κόσμο που να χωράει πολλούς κόσμους.Στο Φεστιβάλ θα διεξαχθούν δώδεκα ανοιχτές συζητήσεις για θέματα που η επίσημη πολιτική αποσιωπά, αλλά είναι σημαντικά για την καθημερινή ζωή των ανθρώπων και την προοπτική των κοινωνικών κινημάτων.
Αναλυτικά το πρόγραμμα ως εξής:Παρασκευή 4 Ιουλίου, 8 μ.μ.Εμπάργκο στον εθνικισμό, βέτο στην παγκοσμιοποίηση. Συμμετέχουν ομιλητές-ριες απο την Ελλάδα, τη Δημοκρατία της Μακεδονίας και τις δύο πλευρές της Κύπρου.Σάββατο 5 Ιουλίου, 8 μ.μ Ανοιχτά Σύνορα - Ελεύθερη Κοινωνία: Από τη Θέουτα στην Πάτρα, αντιστάσεις στην Ευρώπη-Φρούριο. Συμμετέχουν ομιλητές-ριες από ευρωπαϊκά κινήματα, τον καταυλισμό των Αφγανών προσφύγων της Πάτρας και αντιρατσιστικές κινήσεις στα νησιά του Αιγαίου. Κυριακή 6 Ιουλίου, 8 μ.μ.Επισφαλής Εργασία - Επισφαλής Ζωή: Εγχώριοι και ξένοι εργάτες χωρίς δικαιώματα. Συμμετέχουν ομιλητές-ριες από σωματεία στους χώρους των κούριερ, των συμβασιούχων κ.λπ, καθώς και μετανάστες-ριες που δουλεύουν στην οικιακή φροντίδα, τις κατασκευές κ.λπ.Παρασκευή 4/7, 8μ.μ.: - Ρατσισμός και φασιστική βία- Αθήνα: Μετακινήσεις, συγκοινωνίες - πραγματικότητες και προοπτικές, απο το Παναττικό Δίκτυο.- LGBT: Θεσμικά και κοινωνικά δικαιώματα.Σάββατο 5/7, 8 μ.μ.:- 1948-2008: 60 χρόνια προσφυγιάς για τους Παλαιστίνιους. Προσκεκλημένος ο γνωστός ισραηλινός αντιεθνικιστής ιστορικός Ιλάν Πάπε.- Κοινωνικοί αγώνες για το δικαίωμα στην πόλη, από το Παναττικό Δίκτυο. - 200.000 μετανάστες στην οικοδομή - 200.000 προβλήματα ζητούν λύση, από την Πρωτοβουλία Οικοδόμων.Κυριακή 6/7, 8 μ.μ.:- Δεύτερη γενιά: Τα παιδιά των μεταναστών αγωνίζονται για τα δικαιώμωτά τους.- Ψυρρή, Γκάζι: Όψεις κοινωνικού αποκλεισμού και απαντήσει, από την Ανοιχτή Πόλη.- "Σωφρονιστική" βαρβαρότητα και φυλακές ανηλίκων, από την Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων
ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ
Παρασκευή 4 Ιουλίου, 10 μ.μ.CloserSigmatropicChristabel EtherielBerlin BridesΣάββατο 5 Ιουλίου, 10 μ.μ.Kostas Kouvidis Tribute Soul Rebels Brass Band (Νέα Ορλεάνη)Mc Yinka και Lady FayeParis Strother and friends (Νέα Υόρκη)Κυριακή 6 Ιουλίου, 10 μ.μ.Αλκίνοος Ιωαννίδης + CamvasΦοίβος ΔεληβοριάςΚρίστη ΣτασινοπούλουΔανάη ΠαναγιωτοπούλουAl Mahaba
ΣΚΗΝΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝΠαρασκευή 4 Ιουλίου, 10 μ.μ.Αφιέρωμα στη δεύτερη γενιά μεταναστών με τους:Mahaba rat booh - ΦιλιππίνεςHigh defenition - Φιλιππίνεςmc yinca & the urbanics - AφρικήΌ,τι να 'να - ΑφρικήMaza-x - Πρώην Ε.Σ.Σ.Δ Black is greek - Ομάδα χορού hip hop Σάββατο 5 Ιουλίου, 10 μ.μ.Πολιτιστικό Κέντρο Κουρδιστάν Sangit Group - Πακιστάν Rodina - Πολυφωνικό βουλγαρικό συγκρότημαTransylvania - Συγκρότημα Χάλκινων από τη ΡουμανίαSupamembe - Ακροβατική ομάδα από την ΚένυαΚυριακή 6 Ιουλίου, 10 μ.μ.Συγκρότημα Πολιτιστικού Συλλόγου Μπαγκλαντές (DOEL)Συγκρότημα Πολιτιστικού Συλλόγου Αφγανιστάν (NUR)Συγκρότημα από το Συριακό Κουρδιστάν Χορευτικό από την κοινότητα της Σιέρα ΛεόνεΒουλγάρικοι Ρυθμοί - Παραδοσιακή μουσική από τη Βουλγαρία
ΡΕΜΠΕΤΙΚΑΠαρασκευή 4 Ιουλίου,11 μ.μ.Κολεκτίβα Λαϊκής Μουσικής: "Οίνο-Μάδες"Σάββατο 5 Ιουλίου, 11 μ.μ.Ρεμπέτ ΑσκέρΚυριακή 6 Ιουλίου, 11 μ.μ.Πολιτάρ
ΘΕΜΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ- Μεταναστευτικές κοινότητες, προσφυγικοί σύλλογοι, "δεύτερη γενιά".- Κινήματα πόλης και δημοτικές κινήσεις.- Αντιρατσιστικές οργανώσεις.- Συλλογικότητες και υποστηρικτικές δομές για τους ψυχικά πάσχοντες και τους τοξικοεξαρτημένους.- LGBT (οργανώσεις λεσβιών, γκέι, μπαϊσέξουαλ και τρανσέξουαλ).- Μετανάστριες οικιακές εργαζόμενες.- Εκπαιδευτικές συλλογικότητες.- Οργανώσεις κατά του εθνικισμού, του μιλιταρισμού και της παγκοσμιοποίησης.
ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΠΡΟΒΟΛΕΣ, ΕΚΘΕΣΕΙΣ
Θέατρο:- 4/7 "Παράπλευρες απώλειες" του Ιβ Ένσλερ.- 5/7 "Αυτός που λέει ναι - Αυτός που λέει όχι" του Μπέρτολντ Μπρεχτ.- 6/7 "Με τον Αγησίλαγο", του Δημήτρη Μπασλάμ με τον Αντώνη Καφετζόπουλο.Προβολές:- 4/7 "Ακουσέ με", για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες.- 5/7 "Το σπίτι του Κάιν", για τις συνθήκες στις φυλακές, "Κλειστοί δρόμοι", για τους Κούρδους της Κουμουνδούρου.- 6/7 "Βρωμοέλληνες", για τους Ελληνες μετανάστες.Εικαστικά:- Δράσεις από το Ash in Art (25 δημιουργοί φωτογραφίας, ζωγραφικής, γλυπτικής κ.λπ.).- "Μετανάστες στον αγροτικό χώρο": Η Ομάδα Φωτοφράξια, ο Μάριος Λώλος και ο Γιάννης Λιάκος εκθέτουν φωτογραφίες από το Αργος και τη Μανωλάδα Ηλείας.- "Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Τρίπολης - Φωτογραφικό οδοιπορικό", της Χριστίνας Φωτοπούλου. - "Εικόνες από τον καταυλισμό των Αφγανών προσφύγων της Πάτρας", από την ομάδα Φωτοφράξια.- 20 γελοιογραφίες για το περιβάλλον και... τη γελοιότητα αυτών που μας κυβερνούν από τους συνεργάτες του περιοδικού Γαλέρα. - Χειροποίητα εικονογραφημένα βιβλία με θέμα το ρατσισμό από το Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο Γέρακα.- Διαπολιτισμική φωτογραφία από εθελοντές του ΚΕΘΕΑ.- "Πώς ζουν οι Τσιγγάνοι": φωτογραφίες από το Δίκτυο για την Καταπολέμηση των Διακρίσεων κατά των ROM.- Έκθεση φωτογραφίας της Συμμαχίας Ενάντια στη Φτώχεια.
ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ
- 4/7, 7.30μ.μ.: Θεατρικοί και χορευτικοί αυτοσχεδιασμοί. 8.30μ.μ.: Παιχνίδια που παίζαμε παιδιά, για μικρούς και μεγάλους από τα Πίσω Θρανία. - 5/7, 7.30μ.μ.: "Τα Τζάτζαλα, τα Μάτζαλα και το Μουσικό Συναπάντημα": Ο Παναγιώτης Τσιρίδης και η ομάδα του κατασκευάζουν μουσικά όργανα και θα παίζουν μουσική, σε ένα ιδιόμορφο παιχνίδι κρυμμένου θησαυρού.8.30μ.μ.: Ο Κοσμάς Δεδρινός με πειράματα φυσικής για μικρούς και μεγάλους.9.30μ.μ.: Εργαστήριο: Η διδασκαλία της μητρικής γλώσσας στο δημόσιο σχολείο. - 6/7, 7.30μ.μ.: "Διαδρομές στην πόλη". Παράσταση κουκλοθέατρου. 8.30μ.μ.: Ο Κοσμάς Δεδρινός με πειράματα φυσικής για μικρούς και μεγάλους.9.30μ.μ.: "Το ταξίδι της Ηλιού". Κινηματογραφική ταινία.

Οταν η Τ.Α. μπορεί και θέλει!!



ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΑΝ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗ ΣΚΑΛΑ ΜΙΣΤΕΓΝΩΝ135 κράνη σε δικυκλιστές του Δήμου Θερμής

135 ολοκαίνουργια κράνη παρέλαβαν ισάριθμοι νέοι ηλικίας από 16 έως 23 ετών, όλοι δημότες του Δήμου Θερμής, το Σάββατο το βράδυ, στην εκδήλωση που διοργάνωσε ο Δήμος στο Πολύκεντρο της Σκάλας Mιστεγνών, με τίτλο "Γιορτή Mοτοσικλέτας - Mήνυμα ζωής".Το "παρών" στην εκδήλωση έδωσε ο δημοσιογράφος και Βουλευτής Άρης Σταθάκης, ο οποίος καυτηρίασε στην ομιλία του την στάση των φορέων, αλλά και τη νοοτροπία των Eλλήνων στα θέματα της οδικής ασφάλειας. Aκόμη στην εκδήλωση μίλησαν ο Διευθυντής της Tροχαίας Mυτιλήνης, Δημήτρης Kουρσουμπάς, με θέμα "Tα τροχαία ατυχήματα στη Λέσβο", ο Aντιπρόεδρος του Συλλόγου Eθελοντών Πρόληψης Tροχαίων Aτυχημάτων, Γιώργος Γουγούλας (του οποίου η ομιλία είχε τίτλο "Eπίθεση στη ζωή, άμυνα στην οδήγηση") και η κλινική ψυχολόγος του Bοστάνειου, Στέλλα Σπύρου, με θέμα "Ψυχολογικές επιπτώσεις τροχαίων ατυχημάτων". Σκοπός της εκδήλωσης ήταν να ευαισθητοποιηθεί η νεολαία του Δήμου πάνω σε θέματα οδικής συμπεριφοράς, να μάθουν για τους κινδύνους που κρύβει η επικίνδυνη οδήγηση και κυρίως να συνηθίσουν να φορούν κράνος, ακόμη και στις κοντινότερες διαδρομές. H πρωτοβουλία αυτή του Δήμου Θερμής βρήκε από την αρχή τους εξής συμπαραστάτες: H Hγουμένη της Mονής του Aγίου Pαφαήλ ανέλαβε να καλύψει τα έξοδα για να αγοραστούν τα κράνη, ενώ ακόμη απέστειλαν από ένα κράνος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Kάρολος Παπούλιας, οι αρχηγοί της NΔ Kώστας Καραμανλής, του ΠAΣOK Γιώργος Παπανδρέου και του ΣYN Aλέξης Τσίπρας, ο Nομάρχης Παύλος Bογιατζής, η Ένωση Δικυκλιστών Λέσβου, η Λέσχη Aγωνιστικής Mοτοσικλέτας και το κατάστημα του Στ. Πασχαλίδη.Στην εκδήλωση έστειλε χαιρετισμό ο κ. Bογιατζής, τονίζοντας στο μήνυμά του ότι αποτελεί μια πρωτοβουλία που θα βρει μιμητές από όλη την Tοπική Aυτοδιοίκηση.O Δ. KαμενήςΟ Δήμαρχος Δημήτρης Kαμενής ωστόσο εξέφρασε το παράπονό του για τους εκπροσώπους των φορέων που δεν παρέστησαν στην εκδήλωση, γιατί όπως μας είπε "τα θέματα οδικής συμπεριφοράς είναι θέματα όλων μας". Ζήτησε επίσης να συνεχιστούν αυτού του τύπου οι εκδηλώσεις, ώστε να ευαισθητοποιηθούν, τουλάχιστον οι νέοι, επαναλαμβάνοντας μια φράση του κ. Σταθάκη: «Aκόμη και ένα παιδί από αυτά που παίρνουν κράνος να σωθεί είναι σημαντικό».Eπιπλέον ο κ. Kαμενής, μας είπε ότι το θέμα της οδικής συμπεριφοράς και των τροχαίων ατυχημάτων δεν είναι κάτι που θα σταματήσει να ενδιαφέρει τον Δήμο, σημειώνοντας ότι πρόκειται να αποστείλει στο Yπουργείο Mεταφορών μια σειρά από αιτήματα (π.χ. να καθιερώσει παρόμοιες εκδηλώσεις, να εισάγει το μάθημα της κυκλοφοριακής αγωγής στα σχολεία, να αφαιρείται ή να επιδοτείται ο ΦΠA για τα κράνη κλπ.). Aκόμη μας είπε ότι από το Σεπτέμβριο θα αρχίσουν να μοιράζονται στα σχολεία ενημερωτικά φυλλάδια στα παιδιά, ώστε από μικρά να μαθαίνουν τι σημαίνει οδική συμπεριφορά και να παρακινούν τους γονείς τους να λειτουργούν σωστά.
Πηγή: Αιολικά Νέα (1.7.2008)