Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

Ολική επαναφορά

Αντιγράφω απο την Ιδιωτική Οδό του Ο. Ελύτη
"Αυτά που μ' αρέσουν είναι και η μοναξιά μου. Δεν σιμώνει κανένας. Χρόνια τώρα περνάω τις ώρες μου συντροφιά με κάτι μεγάλες μισοσβησμένες νωπογραφίες, εικόνες παλαιές αλλά φρέσκιες ακόμη απο τα χείλη εκείνων που τις ασπάστηκαν, γυναίκες της αμιλησιάς και του κοντού χιτώνα που φυλάγουν το κουτί με τα διαμαντικά του ωκεανού. Δεν σιμώνει κανένας.

...............................................................................................................

Δεν μιλώ γι΄αυτόν που βάζει φωτιές την ίδια στιγμή στον Λίβανο ή στην Αγκόλα, που διαστρέφει συνειδήσεις στη Καμπότζη, στη Χιλή στο Ιράν. Ανήκει σε όλους μας αυτός και τον έχουμε προικιστεί δια βίου. Τον άλλον εννοώ, τον "ιδιωτικής χρήσεως", που μόλις καταφέρω κάτι καθαρό μου το μαγαρίζει, εμένα, που και το πι0 ταπεινό πράγμα εάν τ' αγαπώ, τ' ονειρεύομαι να φτάνει στην τελειότητα ενός κιονόκρανου.


........................................................................................................................


Ο μόνος δρόμος που μας απομένει τώρα είναι ο κίνδυνος. Είναι η μαυριδερή εκείνη διαχωριστική γραμμή που σχηματίζεται δεξιά, στο βάθος, η γεμάτη βράχια κοφτά, ξέρες, ύφαλα, ρουφήχτρες, απονέρια. Μένουμε σταματημένοι μεσοπέλαγα.


..........................................................................


Προσοχή.Κανένας μη λιγοψυχήσει. Τα χέρια στο τιμόνι. Κιόλας ένα μήνυμα δήγηνου οξυγόνου φτάνει ως εμάς. Προσοχή. Θάρρος. Εφτασε ο καιρός να επαληθευτούμε. Τα χέρια στο τιμόνι. Πρόσω. Πρόσω ηρέμα προς το μη θολούμενον, το έτρεπτον, το γυμνόν, το φαίνον, το αυτώ καταληπτόν, το αναλλοίωτον.


ΥΓ Σε μια εποχή που ο θόρυβος του τίποτα ελλοχεύει να διαστρεβλώσει και να καταπιεί δημόσια και ιδιωτικά, η ολική επαναφορά ενός στοχαστή του αιώνα που πέρασε είναι η ήπια δύναμη όσων απέμειναν. Πρόσω......

1 σχόλιο:

Ναπoλέων είπε...

Φίλτατη συναγωνίστρια Tractatus,
ελπίζω να μην απορείς που δεν σχολίασε κανείς ως τώρα ΑΥΤΟ το "post" σου...

ΚΟΜΠΟ έχουνε όλοι/-ες/-α στο λαιμό! Όπως κι εγώ βέβαια... Ένα «ταράφι» όλοι...

Νά' σαι καλά που μάς χαρχαλεύεις και μετά μάς αφήνεις άναυδους/-ες/-α...

α-α-ε
Ν.