Ας ακούσουμε μουσική....Glenn Gould, ο αγαπημένος μου πιανίστας

Το νερό σε μεγάλες ποσότητες είναι λιγότερο διασκεδαστικό απ’ ό,τι σε μικρές, όση δηλαδή είναι και η διαφορά μεταξύ του «πίνω» και «πνίγομαι».

Έτσι έχει καταλήξει η τηλεθέαση στις μέρες μας. Ένας διαρκής, επαναλαμβανόμενος «πνιγμός». Μια αδιάντροπη λαγνεία ατάλαντων που τρομοκρατούν με το μεσουράνημά τους στα παράθυρα των καναλιών. Δεν χρειάζονται καν ονοματεπώνυμο πολλές φορές. Αναφέρονται κατ’ επάγγελμα(;), συγγραφέας, νομικός, αντιπρόεδρος Βουλής, βουλευτής, δημοσιογράφος και πάει λέγοντας…..«Έσφαλεν ο την δόξαν/ ονομάσας ματαίαν»…..κατ’ επάγγελμα μάλιστα! Συνεντεύξεις με ερωτήσεις «Τι βλέπεις για το μέλλον σου; Θέλεις ν’ ανέβεις κι άλλο ψηλά;» «Μπορείς να δώσεις περισσότερα…», «Τι λένε οι φίλοι σου γι’ αυτό;» κι όσο για τις ειδήσεις η κατάλληλη μουσική συνοδεύει τον πόνο, το θρίλερ, την καταιγίδα, τις διαδηλώσεις και τα happy end. Άσε τα ομαδικά therapy shows! Πρόκειται για αστεία πράγματα που, ωστόσο, διαμορφώνουν συνειδήσεις και πρότυπα.

Ωστόσο, υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις για «να συντηρήσουμε τα καντηλάκια της μοναξιάς μας», όπως έλεγε ο Χρήστος Βακαλόπουλος. Ένα καντηλάκι ακόμα στη μνήμη ανθρώπων που ακόμα φωτίζουν αυτή την άχαρη εποχή των be free και των παλιμπαιδισμών είναι η εκλεκτή μουσική του πιανίστα Glenn Gould. Τον Οκτώβρη συμπληρώνει απουσία 26 ετών ο σπουδαίος Καναδός πιανίστας. Μόλις 50 ετών και ήδη είχε εκπληρώσει την δόξα ως μεταθανάτια παρακαταθήκη, άρα ωφέλιμα.

Ο Gould, ούτως ή άλλως, δεν έγινε μύθος μετά θάνατο. Ο Gould ήταν διαφορετικός ενώ ζούσε. Αντιγράφω από τη στήλη «Ωτοβλεψίες» των «Νέων»(8.10.82). « Ο ίδιος σαν ερμηνευτής είχε ένα εξαιρετικό χάρισμα. Έκανε τον ακροατή να ξανασκέφτεται τη μουσική που νόμιζε πώς ήξερε καλά. Αν και οι ιδέες του μερικές φορές σοκάριζαν τους κριτικούς, οι ερμηνείες του αποκάλυπταν νέες πλευρές των έργων.. Ένα πράγμα μόνο του ήταν ανάθεμα: η ακαδημαϊκή ανία…Ήταν σπάνιος».

Ας πάρουμε, λοιπόν, μια βαθιά ανάσα ακούγοντάς τον να ερμηνεύει με μουρμουρίσματα, τραγουδώντας τη μελωδία της μουσικής και ας φαντασθούμε ότι ταξιδεύουμε κι εμείς μαζί του παρακολουθώντας τις ενορατικές του διαδρομές στον Μπαχ και τον Μότσαρτ.