Κυριακή 27 Απριλίου 2008

Ας ακούσουμε μουσική....Glenn Gould, ο αγαπημένος μου πιανίστας



Το νερό σε μεγάλες ποσότητες είναι λιγότερο διασκεδαστικό απ’ ό,τι σε μικρές, όση δηλαδή είναι και η διαφορά μεταξύ του «πίνω» και «πνίγομαι».

Έτσι έχει καταλήξει η τηλεθέαση στις μέρες μας. Ένας διαρκής, επαναλαμβανόμενος «πνιγμός». Μια αδιάντροπη λαγνεία ατάλαντων που τρομοκρατούν με το μεσουράνημά τους στα παράθυρα των καναλιών. Δεν χρειάζονται καν ονοματεπώνυμο πολλές φορές. Αναφέρονται κατ’ επάγγελμα(;), συγγραφέας, νομικός, αντιπρόεδρος Βουλής, βουλευτής, δημοσιογράφος και πάει λέγοντας…..«Έσφαλεν ο την δόξαν/ ονομάσας ματαίαν»…..κατ’ επάγγελμα μάλιστα! Συνεντεύξεις με ερωτήσεις «Τι βλέπεις για το μέλλον σου; Θέλεις ν’ ανέβεις κι άλλο ψηλά;» «Μπορείς να δώσεις περισσότερα…», «Τι λένε οι φίλοι σου γι’ αυτό;» κι όσο για τις ειδήσεις η κατάλληλη μουσική συνοδεύει τον πόνο, το θρίλερ, την καταιγίδα, τις διαδηλώσεις και τα happy end. Άσε τα ομαδικά therapy shows! Πρόκειται για αστεία πράγματα που, ωστόσο, διαμορφώνουν συνειδήσεις και πρότυπα.
Ωστόσο, υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις για «να συντηρήσουμε τα καντηλάκια της μοναξιάς μας», όπως έλεγε ο Χρήστος Βακαλόπουλος. Ένα καντηλάκι ακόμα στη μνήμη ανθρώπων που ακόμα φωτίζουν αυτή την άχαρη εποχή των be free και των παλιμπαιδισμών είναι η εκλεκτή μουσική του πιανίστα Glenn Gould. Τον Οκτώβρη συμπληρώνει απουσία 26 ετών ο σπουδαίος Καναδός πιανίστας. Μόλις 50 ετών και ήδη είχε εκπληρώσει την δόξα ως μεταθανάτια παρακαταθήκη, άρα ωφέλιμα.

Ο Gould, ούτως ή άλλως, δεν έγινε μύθος μετά θάνατο. Ο Gould ήταν διαφορετικός ενώ ζούσε. Αντιγράφω από τη στήλη «Ωτοβλεψίες» των «Νέων»(8.10.82). « Ο ίδιος σαν ερμηνευτής είχε ένα εξαιρετικό χάρισμα. Έκανε τον ακροατή να ξανασκέφτεται τη μουσική που νόμιζε πώς ήξερε καλά. Αν και οι ιδέες του μερικές φορές σοκάριζαν τους κριτικούς, οι ερμηνείες του αποκάλυπταν νέες πλευρές των έργων.. Ένα πράγμα μόνο του ήταν ανάθεμα: η ακαδημαϊκή ανία…Ήταν σπάνιος».
Ας πάρουμε, λοιπόν, μια βαθιά ανάσα ακούγοντάς τον να ερμηνεύει με μουρμουρίσματα, τραγουδώντας τη μελωδία της μουσικής και ας φαντασθούμε ότι ταξιδεύουμε κι εμείς μαζί του παρακολουθώντας τις ενορατικές του διαδρομές στον Μπαχ και τον Μότσαρτ.


9 σχόλια:

δ η μ ο λ ό γ ο ς είπε...

Χρόνια πολλά chouchou (γαλλικό χαϊδευτικό, αντί δεσποινίδος-μην παρεξηγηθώ). Ξετρελλάθηκα με τη μουσική σου επιλογή. Εύχομαι όσα σου τύχουν να ξεπερνούν τα όνειρά σου!

Nikos Lioliopoulos είπε...

Η έκφραση του πιανίστα 'ακρως μαγευτική. Η ψυχή της μουσικής αναδύεται στους ψιθύρους και στα μουρμουρίσματα του εκστασιασμένου καλλιτέχνη. Οι νότες ζωντανεύουν και η μουσική του Μπάχ ταξιδεύει σε άλλη διάταση και σε συναρπάζει...
Θαυμάσια επιλογή Ελένη, μια αλλιώτικη Κυριακή του Πάσχα , στην οθόνη του υπολογιστή,γεμάτη συναίσθημα και μελωδία...
Πόσο άλλαξε η ζωή μας ! Προς το καλύτερο άραγε?

tractatus είπε...

δημολόγο ευχαριστώ για το γαλλικό χαϊδευτικό...Je comprais francais...όσο για τη μουσική ξεφύγαμε απο τα τεριμμένα...οι ευχές σου ονειρά μου....

tractatus είπε...

Νίκο, ο Glenn Gould τα έκανε όλα εγκαίρως...πρόκειται περι ιδιοφυϊας, άλλωστε, μουσικής....σε αντίθεση με το 'σωρό' που κυκλοφορεί στις μέρες μας ιδιαίτερα στα κανάλια που βγάζουν λεφτά με υποκουλτούρα....
Τώρα το ρητορικό ερώτημα αν άλλαξε η ζωή μας...και μάλιστα προς το καλύτερο....εξαρτάται απο ποιά μεριά επιλέγεις να πέρνεις τα μηνύματα της κάθε οθόνης....γιατί μη ξεχνάς οτι περι οθόνης πρόκειται σε αυτή την εποχή της τεχνολογίας....:)Εγω πάντως έχω τον Gould και σε cd....πολλά cd για ώρες χωρίς οθόνη.

μαριάννα είπε...

Εξαιρετική επιλογή Ελενάκι μου! Το καταπόλαυσα! Χίλια μπράβο! Τον λατρεύω τριπλά. Ως άντρα(κούκλος στα νιάτα του!!! έχω κάτι φωτό μαγικές...), ως πιανίστα και ως ανατρεπτική ιδιοφυΐα! Ένας ωραίος τρελός, που σπατάλησε πολύ απ' τον χρόνο του, σε εύπεπτες, κατά τους ειδικούς μουσικές. Εγώ θα έλεγα ότι το βρίσκω απολύτως νορμάλ, έως εντελώς, μα εντελώς απολύτως νορμάλ, γιατί όπως λέω πάντα, δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες. Δεν γίνεται να ακούει κάποιος μόνο Μπαχ. Θα καταλήξει αυτόχειρας. Ο Γκουλντ τα είχε όλα στο μάξιμουμ και αγαπητός και με πολλούς φίλους. Τα πάντα. Μετά την αλλαγή επιθέτου την αντισημιτική περίοδο, όλα πήγαιναν καλά. Μουσική οικογένεια... καριέρα, μέλλον λαμπρό... Τον ζήλεψε η ρουφιάνα η μοίρα που ζηλεύει τους χαρισματικούς και σ' αυτήν την ιδιοφυΐα έστειλε το εγκεφαλικό στα πενήντα του. Σα να σου λέει: Σου έδωσα το μεγάλο χάρισμα, θα πληρώσεις το τίμημα τώρα.
Σ' ευχαριστούμε γι αυτή την υπέροχη ανάρτηση, πραγματικά. Πόσο με συγκίνησες που τον μνημόνευσες και που σου αρέσει...

Πολλά φιλιά! Και χρόνια καλά και πολλά!

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ είπε...

'Hρθα να ανταποδώσω τις ευχές και να σε συγχαρώ για την ωραία θεματολογία.

tractatus είπε...

αγαπητή μου γητεύτρια έχω ακριβώς τα ίδια συναισθήματα γι' αυτόν τον μουσικό. Με έχει συντροφεύσει και με συντροφεύει με την ερμηνεία του άπειρες ώρες και πάντα θα έλεγα θεραπευτικά....δεν ξέρω αν ήταν η τρέλλα του αλλά ο άνθρωπος αυτός είχε εκπληρώσει με την ιδιοφυϊα του πολλές ζωές....ίσως γι' αυτό και η ζωή του κόπηκε πρόωρα...η πνευματικότητά του, όμως, είναι και θα παραμείνει κλασική, όπως και η ερμηνεία του. Χαίρομαι πολύ που το μοιραστήκαμε, όπως και τους ποιητές σου...:)

δε μασάμε ρε...σ' ευχαιστώ για τις ευχές και για το πέρασμα. :)

ritsmas είπε...

καλημερα και απο δω.... Πέρασα τη μουσική σου ως πρόταση στο μπλογκ μου, εμμεση παραπομπή γιατί από τα τεχνικά θέματα, αστα....

tractatus είπε...

ρίτσα, ευχαριστώ για το πέρασμα και για την πρόταση....ελπίζω να σου αρέσει κι εσένα ο Gould...αν και το επιβεβαίωσες...:)