Πέμπτη 10 Απριλίου 2008

Συμφέρει να είσαι Καλός!

Τα άρθρα του είναι ενδιαφέροντα, όπως και τα σχόλια των bloggers που παρεμβαίνουν. Χαίρεσαι να συζητάς μαζί του και ν' ανταλάσσεις απόψεις.

Συζητούσα τις προάλλες με τον διευθύνοντα σύμβουλο μιας από τις μεγαλύτερες και διαπρεπέστερες ελληνικές επιχειρήσεις, η οποία διακρίνεται για την προσήλωσή της στις αξίες της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης που εσκεμμένα υιοθέτησε πριν από μερικά χρόνια. Τον ρώτησα γιατί αποδίδει τόση σημασία στην κοινωνική ευθύνη της επιχείρησής του, ενώ, εκ πρώτης όψεως, η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα είναι αυτά που, λογικά, θάπρεπε να τον ενδιαφέρουν. Η απάντησή του ήταν αφοπλιστικά απλή: «η κοινωνική ευθύνη για μας είναι good business». Η φράση αυτή είναι πιο βαθιά από όσο θα νόμιζε κανείς.
Στην εποχή του ανεπτυγμένου μεταβιομηχανικού καπιταλισμού (την εποχή που οι κοινωνιολόγοι ονομάζουν ύστερη νεωτερικότητα) οι επιχειρήσεις κρίνονται σε δύο πεδία: στην οικονομική αγορά αφενός και στο πεδίο της κοινωνικής νομιμοποίησης αφετέρου. Η σημασία των κριτηρίων της αγοράς είναι προφανής για μια επιχείρηση: αν δεν είναι ανταγωνιστική, δεν θα μακροημερεύσει. Αλλά δεν αρκεί μόνο η οικονομική επιτυχία. Μια επιχείρηση, για να υπάρχει και να ευημερεί, πρέπει να διαθέτει και την κοινωνική νομιμοποίηση. Αν τα κέρδη τα αποφέρουν οι πελάτες, τη νομιμοποίηση την παρέχουν οι πολίτες.
Μια επιχείρηση δεν υπάρχει στο κενό. Λειτουργεί σε ένα ιστορικώς διαμορφωμένο αξιακό περιβάλλον, το οποίο κατ΄ ανάγκην αντικατοπτρίζεται και στη λειτουργία της επιχείρησης. Παραδείγματος χάριν, σε μια κοινωνία υψηλής περιβαλλοντικής ευαισθησίας όπως η Γερμανική, οι κύριοι θεσμοί της, όπως είναι μεταξύ άλλων η επιχείρηση, δεν μπορεί παρά να εκφράζουν, κατ’ αρχήν, τις κοινωνικές αξίες της περιβαλλοντικής ευσυνειδησίας. Δεν πρόκειται μόνο για την τήρηση των συναφών νόμων. Πρόκειται και για την προσδοκία που έχουμε ως καταναλωτές-πολίτες ότι η επιχείρηση συμπεριφέρεται με τρόπο που αντανακλά τις βασικές κοινωνικές αξίες στη λειτουργία της. Η επιχείρηση υπάρχει επειδή, σε μια δημοκρατική κοινωνία τουλάχιστον, της δίνουμε το δικαίωμα να υπάρχει. Το δικαίωμα αυτό δεν είναι μόνο νομικό αλλά και ηθικό. Ο φορέας του οφείλει να επιβεβαιώνει ότι είναι άξιος να το κατέχει, συμμορφούμενος με τις αξίες της κοινωνίας.
Η επιχείρηση δεν κάνει μόνο μπίζνες αλλά παράγει και εξωτερικότητες - η οικονομική της δραστηριότητα επηρεάζει το περιβάλλον, την υγεία, ενίοτε θέτει νέα διλήμματα στην κοινωνία (π.χ. μεταλλαγμένα τρόφιμα, κίνδυνοι από τη διαχείριση αποβλήτων), και επηρεάζει την ευημερία της τοπικής κοινότητας στην οποία δραστηριοποιείται. Οι εξωτερικότητες δεν είναι δεδομένες, αλλά διαρκώς αναθεωρούμενες, ανάλογα με τις ισχύουσες κοινωνικές αντιλήψεις, την πρόοδο της επιστήμης, και τη διάχυση των πληροφοριών.
Γνωρίζουμε σήμερα λ.χ. ότι ένα μεγάλο πρόβλημα υγείας στις ανεπτυγμένες κοινωνίες είναι η παχυσαρκία και τα οικονομικά προβλήματα που δημιουργεί, εξαιτίας των προκαλουμένων παθήσεων, στα δημόσια συστήματα υγείας. Η άσκηση πιέσεων από την κοινωνία των πολιτών, τις ρυθμιστικές αρχές, και τις κυβερνήσεις στις εταιρίες τροφίμων, προκειμένου να βελτιώσουν τη διαθρεπτική αξία των προϊόντων τους, έτσι ώστε να μειωθεί η πιθανότητα παχυσαρκίας, είναι μια απόπειρα για τη διαχείριση της συναφούς εξωτερικότητας. Αν δούμε την επιχείρηση όχι μόνο ως εμπρόθετο μηχανισμό παραγωγής πλούτου αλλά και ως μηχανισμό παραγωγής (απρόθετων) εξωτερικοτήτων, τότε ο τρόπος που κάνει μπίζνες μια επιχείρηση είναι πολύ σημαντικός για το αν θα συνεχίσει επί μακρόν να κάνει μπίζνες.
Με άλλα λόγια, η επιχείρηση δεν είναι απλώς μια οικονομική μηχανή – πρωτίστως είναι ένας κοινωνικός θεσμός εμπρόθετης παραγωγής πλούτου, αλλά και άλλων απρόθετων συνεπειών που συνοδεύουν την παραγωγή πλούτου. Αν δούμε την επιχείρηση με θεσμικούς όρους, τότε διευρύνουμε την οπτική μας γωνία έτσι ώστε να συμπεριλάβουμε το αξιακό σύστημα εντός του οποίου λειτουργεί η επιχείρηση, καθώς και το αξιακό σύστημα που η ίδια δημιουργεί ως συλλογική οντότητα. Ένα κοινωνικό δημιούργημα, όπως η επιχείρηση, καθίσταται θεσμός από τη στιγμή που εμποτίζεται από αξίες πέραν αυτών που σχετίζονται με τις λειτουργικές της ανάγκες.
Ως θεσμός, η επιχείρηση διαπερνάται από αξίες που χαρακτηρίζουν το ευρύτερο κοινωνικό σύστημα εντός του οποίου λειτουργεί, και διεκπεραιώνει αυτονόητες σε αυτό λειτουργίες. Αν λ.χ. μια κοινωνική κουλτούρα είναι εξισωτική και δεν βλέπει με καλό μάτι τις τεράστιες διαφορές αμοιβών μεταξύ των επικεφαλής και των απλών εργαζομένων σε μια επιχείρηση, όπως συμβαίνει στις Σκανδιναβικές χώρες, τότε είναι πολύ πιθανόν αυτή η κοινωνική προσδοκία να μεταφρασθεί σε σχετικά μικρές διαφορές ενδοεταιρικών αμοιβών (πράγμα που συμβαίνει). Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και αντιστρόφως. Αποτυπώνοντας, στη δομή και τη λειτουργία της, ευρύτερες κοινωνικές αξίες, η επιχείρηση αυξάνει την κοινωνική αποδοχή της.
Η ιδιαιτερότητα των κοινωνιών της ύστερης νεωτερικότητας είναι ότι συνιστούν κοινωνίες οι οποίες είναι (α) μιντιακά ενοποιημένες, σε πλανητικό, πλέον, επίπεδο, στις οποίες οι πληροφορίες διαδίδονται ταχύτατα σε πραγματικό χρόνο, με τρόπο που να συγκροτείται μια διευρυμένη δημόσια σφαίρα, (β) πλουραλιστικές, στις οποίες δραστηριοποιούνται, ενίοτε μαχητικά, πληθώρα αξιακά προσανατολισμένων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, οι οποίες δεν διστάζουν να συγκρουστούν με επιχειρήσεις που επιδεικνύουν έστω και ψήγματα «ανάρμοστης» συμπεριφοράς, και (γ) αναστοχαστικές, στις οποίες η ροή πληροφοριών σχετικά με ανθρώπινες δραστηριότητες επαναδιοχετεύεται στις ίδιες τις δραστηριότητες, θέτοντας υπό διερώτηση, και εν δυνάμει αναθεώρηση, τον τρόπο διεκπεραίωσης των δραστηριοτήτων και τις αξίες που τις υποστηρίζουν.
Αυτά τα τρία γνωρίσματα δημιουργούν ένα άϋλο επιχειρηματικό περιβάλλον στο οποίο οι μετα-υλιστικές αξίες κερδίζουν έδαφος έναντι των αμιγώς οικονομικών. Αξίες, ιδιαίτερα, όπως η προστασία του περιβάλλοντος και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν έρθει στο προσκήνιο της πλανητικής οικονομικής δραστηριότητας. Έτσι εξηγείται ότι σε έρευνα της McKinsey το 2007, το 95% των διευθυνόντων συμβούλων που ρωτήθηκαν, δήλωσαν ότι η κοινωνία αναμένει από τις επιχειρήσεις να αναδεχθούν περισσότερες δημόσιες ευθύνες απ’ ότι πέντε χρόνια πριν. Σε ένα τέτοιο πληροφοριακό-αξιακό-αναστοχαστικό περιβάλλον οι επιχειρήσεις πρέπει να καταβάλλουν μεγαλύτερη προσπάθεια απ’ ότι παλαιότερα για να δείξουν ότι συμμορφώνονται με τις κυρίαρχες αξίες. Στην προσπάθεια αυτή, η συσσώρευση συμβολικού κεφαλαίου αποδεικνύεται σημαντική. Το οικονομικό κεφάλαιο δεν αρκεί.
Ο διευθύνων σύμβουλος, λοιπόν, που προανέφερα έχει δίκιο: η υιοθέτηση εκ μέρους της εταιρίας του κώδικα κοινωνικής ευθύνης είναι good business. Όχι τόσο γιατί αυξάνει ευθέως τα κέρδη της εταιρίας (πράγμα που, όπως δείχνουν οι σχετικές έρευνες, και αυτό συμβαίνει), όσο γιατί κερδίζει την κοινωνική νομιμοποίηση (σε εθνικό και τοπικό επίπεδο) και, άρα, ενισχύει την καλή φήμη της επιχείρησης. Καλή φήμη σημαίνει μεγαλύτερη πιθανότητα για: περισσότερους και ευχαριστημένους πελάτες, ικανοποιημένους κοινωνικούς εταίρους, προσέλκυση υψηλής ποιότητας εργαζομένων, και, τελικά, προαγωγή του κοινωνικού καλού. Να το πω διαφορετικά: καθίσταται όλο και πιο οικονομικά επαχθές να μην έχεις καλή φήμη. Στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό είναι, δυνητικά, προς το συμφέρον σου να είσαι καλός!



Δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ (ΒΗΜΑ Ιδεών, τεύχος 12) στις 4 Απριλίου 2008

32 σχόλια:

OnWine είπε...

Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου!

ikor είπε...

Συνήθως όμως η "εταιρική ευθύνη" είναι απλώς ένα διαφημιστικό τρυκ!

Αδυνατώ να πιστέψω ότι μια εταιρία που πουλάει τσιγάρα θα κάνει το παν για να μην πάθουν οι πελάτες της καρκίνο...

Ή ότι οι ιδιοκτήτες μιας εταιρίας fast-food δεν μπορούν να κοιμηθούν το βράδυ από τύψεις που υπάρχει παχυσαρκία...

Ή ότι τον πλούτο που παράγει μια επιχείρηση θα επιδιώξει να τον μοιράσει σε όλη την κοινωνία και στα στελέχη της κατά τρόπο αναλογικό...

Η εταιρική ευθύνη δεν μπορεί να είναι "εθελοντική" για τις εταιρίες. Πρέπει το κράτος να την ελέγχει ή τουλάχιστον να δίνει κίνητρα για να εκδηλώνεται!

Και φυσικά είναι αδύνατο να αποδίδουμε "εταιρική ευθύνη" σε μια εταιρία, όταν (ειδικά στον ιδιωτικό τομέα) οι εργασιακές της σχέσεις με τους εργαζόμενους είναι τριτοκοσμικού χαρακτηρά!

Ωραία η μάσκα, αλλά πρέπει να δούμε και τι κρύβει...

tractatus είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα η άλλη άποψη ikor. Ελπίζω να γίνει συζήτηση και θα επανέλθω.
Οσο για τον σχολιαστή...φίλε μου σχολιαστή...έκανες την εισαγωγή μπορείς να πεις και τη συνέχεια....περιμένω.:)

Grammateas είπε...

Συμφωνώ στο πλαίσιο του ikor. Η τοποθέτηση του καθηγητή γίνεται σε θεωρητική καθαρά βάση για εξωτερική κατανάλωση. Αναζητώντας πληροφορίες για οποιαδήποτε εταιρεία θα δούμε μία ιδανική εικόνα συνθηκών εργασίας. Όμως υπάρχουν παράμετροι που αποκαλύπτουν το πραγματικό καθεστώς, όπως πχ ο μεσος όρος ηλικίας των εργαζομένων. Πάντα είναι κοντά στα 32. Δηλαδή δεν μακροημερεύει στην εργασία κανείς! Υπάρχουν και άλλα που έχουν να κάνουν με το ΗR των εταιρειών, που καθιστούν τις συνθήκες που περιγράφει το άρθρο σπάνιες...

OnWine είπε...

Κοίτα Ελένη μου,

Με τον ρυθμό των αναρτήσεών σου... αμφιβάλλω αν μπορώ να εμβαθύνω περισσότερο...

Αλλά αν προσπαθήσω... θα προλάβει κανείς να διαβάσει το σχόλιό μου, η να πάρω κάποια απάντηση, δεδομένου οτι κάποια αλλη ανάρτησή σου θα εχει πάρει τα ...πρωτεία??

Κρίμα, εχεις καλό blog, με ενδιαφέροντα θέματα και σχόλια, αλλά το χαλάς με τον ρυθμό των αναρτήσεων...
Βέβαια, δικό σου είναι, οτι θέλεις το κάνεις... φιλική συμβουλή δίνω και ...μην παρεξηγηθώ, έτσι?

Παντως, χωρίς να χρειάζεται και μεγάλη εμβάθυνση, ο ikor με κάλυψε... και απορώ ειλικρινά πως μπορεί κάποιος να θεωρεί την προφανή απάτη, το τρυκ αυτό, σαν ...προσφορά στο κοινωνικό σύνολο... Πρώτα σας τα παίρνω χοντρά... ε... και μετά γυρνάω κάτι ψίχουλα γιατί είμαι ...ευαίσθητος...

Και μην το πάρεις σαν αντίρρηση προερχόμενη από ...ιδεολογία. Δεν χρειάζεται... η αντίρρηση προέρχεται από τον κοινό νου... και βέβαια ... common sense is the least common thing in the world, οπως σοφά λένε και οι αγγλοσάξωνες...

Και, οπως μπορείς εύκολα να διαπιστώσεις, ο κ.Χαρίδημος δεν είναι και το άπαν της σύγχρονης σκέψης....

tractatus είπε...

Το άπαν;! Μα υπάρχει αυτό; Γι' αυτό υπάρχουν άλλωστε και τα σχόλια...Οσο για τη συχνότητα έχεις δίκιο αλλά ακριβώς επειδή κάθε μέρα έχει και απο κάτι ενδιαφέρον και καινούργιο ...παρασύρομαι...είναι αλήθεια αυτό, φίλε σχολιαστή.
Και φυσικά το σχόλιο του ikor αλλά και η δική σου συμπυκνωμένη άποψη είναι σοβαρές αντιρρήσεις αλλά πραγματικά θα ήθελα να περιμένω κι άλλα σχόλια δικά σου ή άλλων έτσι ώστε να γίνει συζήτηση κι επομένως να ακολουθήσω και τη συμβουλή σου...στην πράξη.
Πάντως είδα το σχόλιό σου στο πρόσφατο post του κ. Τσούκα και ειλικρινά μπερδεύτηκα...άλλα έλεγες εκεί κι άλλα στον δικό σου post περι σκοπιανού...Μήπως τελικά σε έπεισε η Κατερίνα οτι κι αυτή η επιτυχία του εμπάργκο είναι τελικά ένα ελληνικό επίτευγμα της πολιτικής;
....γιατί το θέμα δεν αναφερόταν στο σύνολο της ελληνικής...remember? αλλά στο συγκεκριμένο της ονομασίας των Σκοπίων....

OnWine είπε...

Απλά,Ελένη, διαφωνώ με τις υπερβολές, από όπου και αν προέρχονται. Ουτε απαξίωση του τι εγινε με το Σκοπιανό, αλλά ουτε και θεώρησή του σαν την...μέγιστη επιτυχία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής...

Οσο για το σχόλιο Τσουκα στο οποίο αναφέρεσαι, δεν συμφωνώ με την γενικότερη απαξίωση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, αντίθετα θεωρώ οτι είναι τομέας οπου μάλλον εχουμε πάει καλά διαχρονικά...

tractatus είπε...

ΟΚ. Εγινε κατανοητό.

Nikos Lioliopoulos είπε...

Ι am back. Επιτελούς σας ξαναβρίσκω ,μου λείψατε όλοι! Δικαιολογίες στο τσαντίρι μου...
Υ.Γ.Τη τρελος ρυθμός μπλογκινγ είναι αυτός βρε παιδιά, νοιώθω σα να έλειψα εβδομάδες!

tractatus είπε...

Καλώς τον Νίκο....
Θα περιμένω και τα σχόλιά σου...

ανεστης είπε...

Καλά είναι όλα αυτά ως θεωρία. Πρακτικά ο βαθμός συμμόρφοσης ή όχι, εταιρικής κοινωνικής ευθύνης ή όχι, εξαρτάται απόλυτα απο το βαθμό ευαισθητοποίησης και εγρήγορσης των πολιτών-καταναλωτών. Διαφορετική η εταιρική επικοινωνία της ΙΚΕΑ π.χ. στη Σουηδία όπου υπάρχει σαφέστατη αγοραστική συμπεριφορά με βάση τη δράση κάθε εταιρίας, διαφορετική εδώ όπου αυτό θεωρείται "πυρηνική φυσική".
Το ζητούμενο δεν είναι λοιπόν η αναγκαιότητα της εταιρικής ευθύνης (που είναι δεδομένη) αλλά πως τη δημιουργείς σε μια αγορά μέσω κινητοποίησης και ευαισθητοποίησης του καταναλωτή.

και λιανά:
Πόσα παπούτσια πουλάει η Nike στην Ελλάδα; (πολλά!!!)

Πόσους καφέδες η Starbucks; (πολλούς και πανάκριβους!!!)

Ρίξτε τώρα και μια ιντερνετική ματιά στον πόλεμο που γίνεται σε άλλες χώρες στα σήματα αυτά (και για σοβαρούς λόγους) και πείτε μου πόσοι τα έχουν πάρει είδηση.

Συγγνώμη για το σεντόνι.

Nikos Lioliopoulos είπε...

Τι ακριβώς εννοείς φίλε ανέστη; γιατί όντως δεν πήραμε χαμπάρι.

Meropi είπε...

Ελένη μου γειά σου,
το διάβασα το σχετικό άρθρο του Χαρίδημου Τσούκα και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον.
Μια τέτοια εταιρεία που, από όσα τουλάχιστον έχω διαβάσει, προάγει την εταιρική κοινωνική ευθύνη είναι η Google. Σ' αυτήν βέβαια επειδή οι υπηρεσίες που προσφέρει είναι κοινωνικής φύσεως την παίρνει να δείχνει κοινωνική ευαισθησία τόσο προς τους εργαζομένους της, όσο και προς τους πολίτες.
Πάντως κάθε προσπάθεια προερχόμενη από επιχειρήσεις για βελτίωση των εργασιακών σχέσεων, των συνθηκών ασφαλείας των εργαζομένων, του περιβάλλοντος κλπ για μένα είναι καλοδεχούμενη, ανεξαρτήτως των κινήτρων. Δεν προσέχουν το περιβάλλον και τους εργαζομένους εκφράζουμε τη δυσαρέσκεια μας. Φροντίζουν (κατα το δυνατόν) το περιβάλλον, τους εργαζομένους κλπ, ψάχνουμε να βρούμε ύποπτα κίνητρα. Στην προκειμένη περίπτωση η αύξηση του κέρδους τους δια της αποκτήσεως καλής φήμης τους, για μένα τουλάχιστον, είναι κίνητρο κατανοητό και θεμιτό.

ikor είπε...

Meropi, φυσικά υπάρχουν εταιρίες που επιδεικνύουν "εταιρική ευαισθησία".

Το κακό είναι ότι βαφτίζουμε μεμονωμένες πρωτοβουλίες με γενικώς αποδεκτούς όρους (π.χ. "εταιρική ευθύνη") για να κρύψουμε έτσι άλλα πράγματα.

Π.χ. μέσα από το ντόπινγκ γίνονται ρεκόρ, γεννιούνται είδωλα, παράγονται διαφημίσεις με μεγάλη επιρροή!

Άραγε μια εταιρία αθλητικών ειδών θέλει ή δεν θέλει ντόπινγκ στον αθλητισμό;

ανεστης είπε...

Νίκο, συγγγνώμη αν δεν έγινα σαφής, εννοώ οτι η κάθε αγορά μας είναι και μία ψήφος. Μόνο αν αποδοκιμάσουμε (με αγοραστικό εμπάργκο) τις εταιρίες οι οποίες μας προσβάλουν ή δεν ανταποκρίνονται στα καίρια ζητήματα της εποχής με συγκεκριμένη δράση, τότε θα αναγκαστούν να εφαρμόσουν τη θεωρία του "συμφέρει να είσαι καλός".
Κι αυτό θέλει καταναλωτική συνείδηση.

vagnes είπε...

Η προσπαθεια να ειμαι καλος κοινωνικα για να κερδισω περισσοτερα στην επιχειρηση μου λαμβανει αξια μονον εφ' οσον το αντικειμενο της εργασιας μου ή το τελικο προϊον μου ειναι αποδειγμενα ωφελιμο για τον ανθρωπο-καταναλωτη και μη ζημιογονο για το περιβαλλον και τον πλανητη.
Δεν μπορει να παραγω δηλητηριωδη οπλα, τροφιμα κλπ και να γινομαι κοινωνικα αποδεκτος, επειδη πληρωνω τα εξοδα κηδειας και στελνω θερμα συλλυπητηρια στους συγγενεις των θυματων μου...

ΥΓ Συμφωνω πως η ταχυτητα αναρτησεων μειωνει την ποιοτητα σχολιασμου. Το blogging δεν ειναι μεσο εμημερωσης για να προλαβαινει ολες τις ειδησεις, ειναι κυριως μεσον εκφρασης και προβληματισμου.

KitsosMitsos είπε...

Το καλό της υπόθεσης είναι ότι σε θεωρητικό επίπεδο, όλα αυτά είναι ωραία και καλά.
Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι κύριοι που τα διδάσκουν δεν τα εφαρμόζουν στην πράξη...
Καλημέρα

tractatus είπε...

Φίλε vagnes,όπως είδες το post παραμένει όπως και η συζήτηση. Προς το παρόν απέχω εξαιτίας γεωγραφικής απόστασης. Ωστόσο, σύντομα θα πάρω μέρος στη συζήτηση...

Ναπoλέων είπε...

Συναγωνίστρια Tractatus,

ο Κέϋνς απέθανε,
ΖΗΤΩ ο νεοκεϋνσιανισμός!

(όχι πάντως απορριπτέος "από χέρι"...)

Κι επειδή ο υπερ/υποφαινόμενος (κι ο αδερφός του) αυτά και κυρίως το:
«προσέλκυση υψηλής ποιότητας εργαζομένων» τά είχαν "ανακαλύψει" και εφαρμόσει από το 1965, όστις/ήτις επιθυμεί λεπτομέρειες, ας με e-mail-ίσει να τού/τής τα e-mail-ίσω, διότι θα είναι μακροσκελή ως σχόλιο. {nap.pap@tee.gr}

αγάπη-αφοπλισμός-ειρήνη
Ναπολέων

tractatus είπε...

ανέστη, ευχαριστώ για το σχόλιο....διάβασα και τα δικά σου post οπότε εχω πλήρη άποψη γιατί υποστηρίζεις όλα όσα λές για τις επιχειρήσεις. θα συμφωνήσω για όσα λές για την καταναλωτική συνείδηση αλλά νομίζω οτι αυτή είναι άμεσα συνδεδεμένη και με τη ψήφο αλλά και με τη συμπεριφορά της επιχείρησης και του να είσαι καλός...ομως, το να παιρνάμε απο τη συναίνεση και την έρευνα στην αγορά εργασίας για να γίνουμε καλύτεροι στην επίθεση του όποιος μας κάνει κριτική του κάνουμε μήνυση δεν θα συμφωνήσω, Ανέστη ....:)

tractatus είπε...

ikor μου, υπάρχουν άνθρωποι που καπνίζουν; Υπάρχουν άνθρωποι που τρώνε στα fast food; Γιατί δεν ξεκινάς απο αυτούς πρώτα και τον τρόπο ζωής των περισσοτέρων. Η αν θέλεις υπάρχει τρόπος το γρήγορο φαγητό να γίνει ποιοτικότερο; Για τα τσιγάρα δεν γνωρίζω αν υπάρχει αντίστοιχη υπόδειξη...ίσως η μείωση. Τι θέω να πω με αυτό; Αν κάτι εξυπηρετεί αυτοί που εξυπηρετούν πρέπει να το κάνουν σωστά και δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να υπάρχει καχυποψία σε οποιαδήποτε τάση για βελτίωση του όποιου προϊόντος με βάση και τη συμμετοχή του καταναλωτή; Οσο για τις εργασιακές σχέσεις θα πρότεινα κι εκεί να επεκταθεί η 'εταιρική ευθύνη' με την έννοια της συνύπαρξης τόσο των εργαζομένων όσο και των επιχειρηματιών. Το εργασιακό περιβάλλον είναι μια πολύ σοβαρή απόδοση και σήμερα είναι ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη διαμόρφωσής του εξαιτίας της εξειδίκευσης και του ανταγωνισμού. Το συμφέρει να είσαι καλύτερος δεν πιστεύω οτι έχει πάντα ιδιοτελείς σκοπούς.

tractatus είπε...

γραμματέα, ένας απο τους στόχους της εταιρικής ευθύνης είναι και η εργασιακή μακροημέρευση...ξέρεις απο τις μικρές κοινωνίες και σε μικρές επιχειρήσεις το έχω δει να γίνεται πολλές φορές. Ο επιχειρηματίας δεν αλλάζει τον καλό υπάλληλο...ίσα-ίσα βασίζεται σε αυτόν. Σήμερα που οι συνθήκες εργασίας είναι πολύ πιο δύσκολες εξαιτίας της ανεργίας και της εξειδίκευσης ο στόχος της μακροημέρευσης μπορεί να μην είναι και τόσο απαραίτητος όταν οι υπάρχει ένα είδος συμβολαίου που διέπει τις επιχειρήσεις και δημιουργεί ικανές συνθήκες σεβασμού και αλληλεγγύης. Ισως θα πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε για επιχειρηματική κουλτούρα που θα λαμβάνει υπόψη της τον εργαζόμενο όχι μόνο όταν εκρπροσωπείται ...έτσι ή αλλιώς η εκπροσώπηση μπάζει, όπως γνωρίζεις, απο πολλές πλευρές

tractatus είπε...

@ Μερόπη, όπως θα κατάλαβες συμφωνούμε απόλυτα στο πνεύμα...φυσικά κι εγω έχω επιφυλάξεις αλλά δεν φτιάχνεις καλύτερα πράγματα με συνεχείες επιφυλάξεις...

tractatus είπε...

εντάξει vagnes δεν είπαμε για τα όπλα κ.λ.π. αλλά βρε παιδάκι μου κι άλλα επικίνδυνα πράγματα ή όχι παράγονται στην καθημερινότητα...δεν είναι μόνο το προϊόν που τα κάνει επικίνδυνα είναι και η βούληση του πολίτη και κατ' επέκταση του πολιτικού, αν θέλεις. Σε τι βλάπτει δλδ να ρωτάται ο καταναλωτής αν είναι ευχαριστημένος ή όχι π.χ. απο μια εταιρεία που παράγει ανεμογενήτριες π.χ. ή απο μια άλλη που παράγει παιδικές τροφές; Οσο για τα προϊόντα που βλάπτουν εξ ορισμού δεν νομίζω οτι εμάς ως πολίτες θα μας ζητηθεί ποτέ ο λόγος ακόμα κι αν τα χρησιμοποιούμε...δεν είμαστε τόσο αφελείς...:)

tractatus είπε...

Ναπολέοντα, θα περιμένω το σκεπτικό σου σε email αλλά πραγματικά γιατί δεν προσπαθείς να εστιάσεις σε δύο -τρία σημεία εδω και να βοηθήσεις τη συζήτηση...ξέρω οτι και τις γνώσεις έχεις και τη διορατικότητα...συμπύκνωσέ την προς χάρη της συζήτησης...στο έχω γράψει και στο δικό σου blog αυτό....τα σεντόνια, φίλε μου, δεν διαβάζονται και το γνωρίζεις...:)

Nikos Lioliopoulos είπε...

Αντε βρε Ελένη κανένα καινούργιο ποστάκι. Μας είχες πολύ κακομαθημένους με τα καθημερινά σου ποστ, αρχίζουμε να έχουμε συμπτώματα στέρησης λυπήσου μας!

tractatus είπε...

OK.Ok. Νίκο...Μην ανησυχείς...περιμένω ακόμα κάποιους φίλους bloggers που ίσως να θέλουν να σχολιάσουν και αναρτώ κάτι που με απασχολεί, όπως τους περισσότερους...:)

Homo Sapiens είπε...

Καλημέρα Ελένη,

μας έλειψες αυτές τις μέρες.:)

Σχετικά με την ΕΚΕ ασχολούμαι αυτόν τον καιρό με τη σχετική βιβλιογραφία και κάποια στιγμή θα γράψω κάτι...Οπότε ελπίζω να αναθερμανθεί η κουβέντα!

Ναπoλέων είπε...

Συναγωνίστρια Tractatus,
ευχαριστώ για την προσοχή σου αλλά δεν μπορώ να ...ρετσετοποιώ ιστορίες για να γίνουν γρηγοροδιάβαστες.
Ποτέ δεν είχα χωνέψει το «κόκκινο βιβλιαράκι» ούτε το αντίστοιχο κουκουεδίστικο του 1960.

Αν είναι τα σχόλιά μας να είναι του τύπου:

«Τσά! Καλημέρα! :) ^|^...»

υπάρχουν άλλα blogs για τέτοια...

α-α-ε
Ν.

tractatus είπε...

ναπολέοντα δεν είπε κανείς να ρετσετοποιείς τις απόψεις σου...όμως, αν εσύ δεν ενδιαφέρεσαι για τις απόψεις όσων σε διαβάζουν και σε παρακολουθούν και θέλουν να συμμετέχουν σε όσα γράφεις, φυσικά είναι δικαίωμά σου....εξάλλου αυτά δεν στα γράφω μόνο εγω αλλά και άλλοι που σχολιάζουν στα δικά σου post. Ούτε "τσα καλημέρα:" ούτε "Γειά τι κάνεις" είπαμε αλλά μια λογική αναφορά που ενδεχομένως τροφοδοτεί και τη συζήτηση και επαναφέρει συμπληρωματικά τον γράφοντα είναι το ιδανικότερο...αλλά αυτά είναι με βάση....τη δική μου προσοχή, όπως γράφεις...εσυ θα κάνεις ότι νομίζεις όπως όλοι μας, άλλωστε :)

ανεστης είπε...

πληροφοριακά και σαν τροφή για σκέψη: Χθες στον "Ελεύθερο Τύπο" υπήρχε μια έρευνα για το τι ψηφίζουν οι συνειδητοποιημένοι καταναλωτές. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΝ είναι αυτοί που ψάχνουν περισσότερο το τι αγοράζουν, αυτοί που ας πούμε μεταφράζουν σε αγορά-ψήφο την επιδοκιμασία ή την αποδοκιμασία τους (οι "λιγότερο" είναι οι ψηφοφόροι του ΛΑΟΣ - φυσικά).
Ίσως αυτή η λεπτομέρεια να έχει σχέση με το πως διαμορφώνονται τα σύγχρονα καταναλωτικά ήθη, δεν ξέω ακόμα το επεξεργάζομαι.♠

tractatus είπε...

Ανέστη...πολύ σωστά το επεξεργάζεσαι...ο τρόπος που σκέφτεται ο καταναλωτής είναι ταξικός αν μη τι άλλο πράγματι και δεν έχει να κάνει στενά με το οικονομικό μέγεθος αλλά με τη παράδοση, την επιρροή, το πρότυπο και τελικά την επιλογή...πολύ ενδιαφέρον θέμα...μήπως πρέπει να γίνει post? To ψάχνουμε;