Η φλυαρία του κενού...

Το γραπτό κείμενο, είτε πρόκειται για επιτύμβια πλάκα είτε για περγαμηνή ή ακόμα και κάτι που σκαλίστηκε σε κόκαλο, τυλίχθηκε ή τυπώθηκε σε βιβλίο έχει πάντα τη σφραγίδα του δημιουργού- συγγραφέα. Αυτό το απλό γεγονός της πράξης του γράφειν που εμπεριέχει σιωπή όσο και καταστάλαγμα μπορεί να καταλήξει σε αυτοκαταστροφικό, εφήμερο ή ακόμα κωμικό ακριβώς γιατί δεν υπόκεινται σε κανόνες, όπως ο σεβασμός του πρωτογενούς κειμένου, ο σεβασμός του αναγνώστη, ο εννοιολογικός και σημασιολογικός πλούτος που δεν έχει να κάνει με την επίφαση μίας προσωπικής διαστρέβλωσης, πράγμα πολύ συνηθισμένο για την εποχή της αντιγραφής ή της συρραφής άλλων κειμένων.

Η εποχή του copy-paste είναι πολύ διαδεδομένη ακόμα και σε κανόνες συμπεριφοράς. «Συντάσσω», σημαίνει έχω στο μυαλό μου στόχο, περιορίζομαι, ερμηνεύω, αναστοχάζομαι, κρατώ το πηδάλιο. Αντιγράφω…σημαίνει «Δέστε με!….Μπορώ και καλύτερα απ’ τον χαλίφη…» αλλά μήπως αυτός δεν είναι ο κώδικας της εποχής του θεάματος; Άλλωστε, κανείς δεν έχει χρόνο να εντρυφήσει, να ψάξει, να αφοσιωθεί, να απέχει από όσα φαίνονται να λάμπουν…και, κυρίως, εκείνοι που αναζητούν τη χρυσόσκονη έστω και για λίγο λεπτά της ώρας. Ίσως γι’ αυτό και οι πιστοί υπηρέτες είναι πολλοί περισσότεροι από τους αφεντάδες. Η γιατί κάποιοι επιβιώνουν απλά ως σχολιαστές "Σ' ένα χωνευτήρι ηλικιών, ενδιαφερόντων και δυνατοτήτων οι περισσότερο ή λιγότερο 'τοπικοί' παράγοντες εξάσκησαν και 'βελτίωσαν' τον κούφιο πολιτικό τους λόγο και βεβαίως εκπαίδευσαν τους μετέπειτα δημοσιογράφους του έθνους! Τέτοιου είδους οργανώσεις, σχολιασμού δηλαδή, καφενείου, εκτόνωσης, επικύρωσης αποφάσεων και λιβανίσματος του αρχηγού ή όπως αλλιώς θέλετε να τις ονομάζουμε, πιστεύω ότι εξεμέτρησαν το ζην. Όλη αυτή η διαδικασία πέρασε στην τηλεόραση -εσχάτως και στο internet- και μόνο μια θολή ανταύγεια του παρελθόντος επιζεί, όπως πολύ ωραία την περιγράφει ο stefan."...

Μήπως τελικά αυτή η φλυαρία του κενού δώσει αφορμές για ανασυγκρότηση του πολιτικού σε ουσία; Μήπως το 'ξεσκαρτάρισμα' γίνει ακριβώς γιατί η ίδια η εποχή θα αναδείξει και θα διαμορφώσει τις συνθήκες ανάδυσης του πραγματικού συμβάντος κι επομένως και της πολιτικής χειραφέτησης;

«Είναι απολύτως ορθό ότι το πολιτικό τελεί σε συνθήκες απόσυρσης και απουσίας, απ’ όπου μπορεί κανείς να εξετάσει την ουσία του. Μα κάτι τέτοιο συνιστά επίσης απελευθέρωση της πολιτικής, της οποίας η κινητικότητα (που ενσωματώθηκε στον στοχασμό κατά το διάστημα μεταξύ Μακιαβέλι και Λένιν) υποτάχθηκε φιλοσοφικά στην ανασυγκρότηση του πολιτικού σε ουσία» Alain Badiou Η πολιτική και η λογική του συμβάντος. Μπορούμε να στοχαστούμε την πολιτική; Εκδόσεις Πατάκη