Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Υπάρχει "ΜΕΤΑ" στη Μεταπολίτευση;

Αρθρο του Γ. Πανούση αναρτημένο στον ιστοχώρο της συμμαχίας πολιτών

Η ζωή βουλιάζει σε υποκλίσεις και μετάνοιες. Νύχτα χωρίς άστρα μ’ επιδέσμους στα γόνατα
Μ. Αποστολάτος, Νοκ Αουτ


Δεν μας άφησε μόνον η δικτατορία τραύματα. Το ίδιο φαίνεται να πράττει και η Μεταπολίτευση. Είναι ιδιαίτερα παράξενο το ότι ένας λαός άντεξε όλες τις κακουχίες του παρακράτους, του πολέμου, του εμφυλίου, της χούντας και δεν μπόρεσε ν’ αντέξει (και να διαχειριστεί) τις ελευθερίες της Μεταπολίτευσης. Δεν ήμασταν έτοιμοι για τόση ελευθερία.
ΔΕΝ γνωρίζουμε τα όριά της, τους αυτοπεριορισμούς της, τις θωρακίσεις της. Θελήσαμε να κατακτήσουμε ή και να σφετεριστούμε τις ελευθερίες των άλλων, να επεκτείνουμε στο άπειρο και στο διηνεκές τις δικές μας ελευθερίες. Ετσι, αντί να χτίσουμε γερά θεμέλια στον ναό των ελευθεριών και των δικαιωμάτων, άρα στην ίδια τη Δημοκρατία, αρπάξαμε ο καθείς κι από ένα λιθάρι και, είτε το κρύψαμε στο ιδεολογικό μας σπίτι είτε το εκσφενδονίσαμε κατά του πλαϊνού μας, στο τέλος γκρεμίσαμε το οικοδόμημα. Κάθε κόμμα επικαλείται τον λαό του (λες κι έχουμε τόσους λαούς όσα τα κόμματα στη Βουλή), κάθε φορέας επικαλείται το κεκτημένο του (αμφισβητώντας όμως ή επιφυλασσόμενος για το κεκτημένο του άλλου), κάθε πολίτης επικαλείται το Σύνταγμα και τους νόμους (έχοντας όμως διαβάσει μόνον ορισμένα «βολικά» γι’ αυτόν άρθρα του Συντάγματος και τηρώντας μόνον όσους νόμους τον «βολεύουν»), κάθε άνθρωπος αρνείται (ρητά ή σιωπηρά) ν’ αποδεχτεί ότι η αξία του και η ζωή του έχουν το ίδιο βάρος με την αξία και τη ζωή του όποιου συνανθρώπου.
ΑΥΤΕΣ οι παράλληλες βιώσεις και οι τεχνητές αντιπαραθέσεις οδήγησαν σιγά σιγά (κι ανεπαισθήτως;) σε ακήρυκτους εμφύλιος. Νότιοι-Βόρειοι, Εχοντες-Αποκλεισμένοι, Γηγενείς-Αλλοδαποί, Αντρες-Γυναίκες, Νέοι-Γέροι. Εμφύλιοι που ξεπέρασαν τις διακρίσεις Αριστερός-Δεξιός και συμπεριέλαβαν ακραίες «φυλές» ορατές και αόρατες, με αρχηγούς και στρατούς χωρίς διακριτικά στο πέτο, που εξοπλίζονται με οργή και μίσος κατά παντός. Η πολιτική αστάθεια, η κοινωνική ανομία και η οικονομική κρίση έχουν διαμορφώσει μια ατμόσφαιρα πολέμου στον οποίο δεν κατατάσσεσαι αλλά σε κατατάσσουν οι άλλοι. Παράκρουση. Φτάσαμε στο σημείο, αντιστρέφοντας τον στίχο του Καβάφη «τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;», να ψάχνουμε να βρούμε λύσεις για το πώς θ’ απαλλαγούμε από τους (όποιους) βαρβάρους καλέσαμε (διά πράξεων ή παραλείψεων) να ‘ρθουνε να μας σώσουνε.
ΥΠΑΡΧΕΙ λύση; Δεν ξέρω. Ισως θα ‘πρεπε να γυρίσουμε το ρολόι πίσω και να ρυθμίσουμε καλύτερα το πλαίσιο της Μεταπολίτευσης. Ισως

6 σχόλια:

ritsmas είπε...

Πού είσαι εσύ παιδί μου ; ανέβηκες αθήνα ; χαθήκαμε ως συνήθως... ελπιζω ολα καλά ναναι...

ikor είπε...

Καλησπέρα Ελένη!

Λίγο απαισιόδοξο το κείμενο. Σίγουρα επηρεασμένος απ' την προσωπική του περιπέτεια ο άνθρωπος.

Αλλά το ότι "δεν ξέρουμε να διαχειριζόμαστε την ελευθερία μας" το θεωρώ παράλογο και επικίνδυνο!

Σίγουρα υπάρχουν στρεβλώσεις και σίγουρα μπορούμε να τα κάνουμε όλα πολύ καλύτερα. Αλλά γι' αυτό χρειάζονται προτάσεις κι όχι αφορισμοί.

Καλό ΣΚ εύχομαι!

tractatus είπε...

Εμπελεξα Ριτσάκι...αλλά όλα καλά. Τρέξιμο βέβσια ως γνωστόν! Θα τα πούμε στο τηλέφωνο...

tractatus είπε...

Ikor η αλήθεια είναι και για μένα ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο αισιόδοξα. Το βλέπω κάθε φορά που κατεβαίνω Αθήνα. Στην επαρχία ακόμα είναι αλιώς. Οσο για την ελεθθερία μας είναι όντως πολύ δύσκολο να τη διαχειριστούμε ακριβώς γιατί είναι πολύ υποκειμενικές και ατομικές οι κοινωνίες. Δεν λειτουργούν συμμετοχικά και στην Ελλάδα ακόμα περισσότερο πάσχουμε απο κουλτούρα συνεργασίας. Εχει σημασία να προβληματριζόμαστε σε μια εποχή που η 'επικοινωία' έχει καταστείλει την ελευθερία και τη κρίση...σκέψου το και θα δείς οτι η δημοκρατία λειτουργεί ως επίφαση σε μια σειρά πραγμάτων μεταξύ των οποίων και η αντιπροσώπευση.
Καλή εβδομάδα!

Me_To_aSeToN_STo_XeRi είπε...

Ο Πανούσης βρίσκει πάντα στόχο. Τη καλημέρα μου

tractatus είπε...

Απο το Στέργιο
Παράξενα ρηχό και συντηρητικό άρθρο. Με βλέμμα στραμμένο στο αδιέξοδο και προς τα πίσω, αντί προς τα μπρος, χωρίς εναλλακτική πρόταση, ένα τέτοιο άρθρο από έναν πανεπιστημιακό, που διάολε δεν είναι και άσχετος, με τρομάζει. Μα καλά, η πολλή ελευθερία οδηγεί στην κακοδιαχείρισή της και φέρνει όλα τα δεινά;

Και τι γίνεται με τις ανύπαρκτες κοινωνικές και οικονομικές ελευθερίες που κατ’ όνομα υπάρχουν για τις μάζες των μη εχόντων και παράγουν αδιέξοδα και ενίοτε καταστροφική και εκδικητική οργή; Είναι και αυτό πολλή ελευθερία;

Μια φίλη μου θέλησε να κάνει σε σκίτσο το ρητό «Η ελευθερία του ενός αρχίζει εκεί που τελειώνει η ελευθερία του άλλου» και έβγαλε ένα έκτρωμα. Από πάνω στο «ελευθεριόμετρο» ήταν οι τραπεζίτες και οι κεφαλαιοκράτες που είχαν τα 9/10 της ελευθερίας και από κάτω όλοι οι άλλοι. Έτσι είναι τα «σύνορα» της ελευθερίας και σε συνδυασμό με το άλλο (χριστιανικό) ρητό «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» που μας λέει να μη τα πειράξουμε, το ρητό μετατρέπονταν από μήνυμα ελευθερίας σε μήνυμα μοιρολατρικής υποδούλωσης και καταπίεσης.

Τώρα ακούμε και έναν δάσκαλο να αναμοχλεύει τα περί «μεγάλης ασύδοτης ελευθερίας» και ψαχνόμαστε μήπως και φανούν και πάλι «σωτήρες». Μα αν το φοβάται αυτό ή οτιδήποτε άλλο, η λύση βρίσκεται στη μεγαλύτερη και ισότιμη ελευθερία και στο άνοιγμα του κοινωνικού περιεχόμενου της ελευθερίας που διαρκώς μας διαφεύγει εγκληματικά και όχι το ξαναμοίρασα της μεταπολιτευτικής τράπουλας που έχει ήδη συντελεστεί.

Το ερώτημα είναι σε ποιόν κατευθύνονται τα βέλη και ποιος ζητά να πληρώσει το μάρμαρο. Αυτό το επικίνδυνα γενικό της συλλογικής ευθύνης με φοβίζει πολύ.

Λυπάμαι. Ο κόσμος με τέτοια άρθρα πραγματικά πάει πίσω. Και η κρίση είναι ο χειρότερος σύμβουλος γι’ αυτό.

Στέργιος