Απόγευμα Κυριακής. Επιβίβαση για Χίο. Δίπλα στο εκδοτήρια 5-6 άνδρες που πλησιάζουν τους επιβάτες που βγάζουν εισιτήριο. "Χαμσί-χαμσί" λένε και δείχνουν ένα χαρτί.
Διαβάζω: Ανδρας. Παλαιστίνιος. Ονομα. Επίθετο. Την ίδια ώρα μου δίχνουν 5€. Τόσα τους λείπουν για να ταξιδέψουν. Τόσα τους λείπουν για να χαρούν. Ενα ταξίδι προς αναζήτηση τύχης, ίσως και πατρίδας.
Κέντρο Αθήνας: Τσακισμένα κορμιά χτυπάνε ενέσεις. Ψάχνουν σκουπίδια, σέρνονται, αδυνατούν να σταθούν όρθιοι. Στη Πειραιώς προς Ψυρρή Ασιάτες-Πακιστανοί, Αφγανοί και ανάμεσα στη Μενάνδρου Σομαλοί, Νιγηριανοί, Σουδανοί. Πιο κάτω στη Κουμουνδούρου Ρώσοι, Γεωργιανοί και άλλοι συνθέτουν ένα ανάμεικτο σκηνικό απο φυλές, φύλα, επαγγέλματα, ιστορίες, τέλματα. Ανθρωποι χωρίς μέλλον. Ζωές που δεν βγάζουν πουθενά.
Μια φυλακισμένη μεταφέρεται απο τη Θήβα στη Νεάπολη της Κρήτης. Εκτίει ποινή 6 χρόνων για 20 γραμμάρια ηρωίνης. Είναι 41 ετών. Βρίσκεται νεκρή, δεμένη πισθάγκωνα με αίματα στο κεφάλι. Είχε πρωτοστατήσει στις κινητοποιήσεις κρατουμένων των περασμένο Νοέμβριο για τη καλυτέρευση των συνθηκών κράτησης στις φυλακές και τη κατάργηση της κολπικής έρευνας που εφαρμόζεται στις γυναικείες φυλακές. Στον απόηχο του θανάτου της επικρατεί ένταση στις γυναικείες φυλακές της Θήβας. Αργότερα εκτονώνεται.
Στενάχωρα. Αλλά πιο στενάχωρα είναι οι πολιτικοί στη πολιτική.
Παρατηρώ τους μονολόγους και τον ξύλινο λόγο στις συνεντεύξεις και στα παράθυρα. Λυπάμαι. Λυπάμαι ανθρώπους που κάποτε είχαν ήθος και εντιμότητα αλλά τώρα απλά παίζουν το 'παιχνίδι'. Το 'παιχνίδι' της αναγνωρισιμότητας και του στόχου της εξουσίας. Το 'παιχνίδι' του εύκολου σταυρού και των μηχανισμών. Ετσι ξενέρωτα και αδιάφορα, μέτρια και περαστικά ξεχάσαν οτι αυτό δεν λέγεται 'μάχη' αλλά ξεπούλημα. Στην ουσία έχουν ξεχάσει πώς κουβεντιάζεις πολιτικά και πώς ανιστρέφεις στη πράξη την αδιαφορία και την αποχή. Το χειρότερο όλων είναι οτι τους διαφεύγει οτι, πέρα απο τη δική τους πολιτική ένδεια και το όσο-όσο των δημοσιογράφων που διαμορφώνουν συνειδήσεις δεν έχουν να παραδώσουν τίποτα στις επόμενες γενιές. Ούτε καν μια σκέψη για όσα θα έλθουν αργότερα...
Διαβάζω: Ανδρας. Παλαιστίνιος. Ονομα. Επίθετο. Την ίδια ώρα μου δίχνουν 5€. Τόσα τους λείπουν για να ταξιδέψουν. Τόσα τους λείπουν για να χαρούν. Ενα ταξίδι προς αναζήτηση τύχης, ίσως και πατρίδας.
Κέντρο Αθήνας: Τσακισμένα κορμιά χτυπάνε ενέσεις. Ψάχνουν σκουπίδια, σέρνονται, αδυνατούν να σταθούν όρθιοι. Στη Πειραιώς προς Ψυρρή Ασιάτες-Πακιστανοί, Αφγανοί και ανάμεσα στη Μενάνδρου Σομαλοί, Νιγηριανοί, Σουδανοί. Πιο κάτω στη Κουμουνδούρου Ρώσοι, Γεωργιανοί και άλλοι συνθέτουν ένα ανάμεικτο σκηνικό απο φυλές, φύλα, επαγγέλματα, ιστορίες, τέλματα. Ανθρωποι χωρίς μέλλον. Ζωές που δεν βγάζουν πουθενά.
Μια φυλακισμένη μεταφέρεται απο τη Θήβα στη Νεάπολη της Κρήτης. Εκτίει ποινή 6 χρόνων για 20 γραμμάρια ηρωίνης. Είναι 41 ετών. Βρίσκεται νεκρή, δεμένη πισθάγκωνα με αίματα στο κεφάλι. Είχε πρωτοστατήσει στις κινητοποιήσεις κρατουμένων των περασμένο Νοέμβριο για τη καλυτέρευση των συνθηκών κράτησης στις φυλακές και τη κατάργηση της κολπικής έρευνας που εφαρμόζεται στις γυναικείες φυλακές. Στον απόηχο του θανάτου της επικρατεί ένταση στις γυναικείες φυλακές της Θήβας. Αργότερα εκτονώνεται.
Το τέλος της κοινωνίας της εργασίας είναι πια ζήτημα χρόνου. Η βιοποριστική εργασία στο πλαίσιο κανονικών συνθηκών απασχόλησης χάνει τη δομοποιητική δύναμή της για τη συνολική κοινωνία. Η αποκατάσταση της "κοινωνίας της πλήρους απασχόλησης" δεν αρκεί πια ως πολιτικός στόχος αφού πλέον οι ρυθμίσεις δεν αφορούν μόνο τα όρια μιας χώρας.
Στενάχωρα. Αλλά πιο στενάχωρα είναι οι πολιτικοί στη πολιτική.
Παρατηρώ τους μονολόγους και τον ξύλινο λόγο στις συνεντεύξεις και στα παράθυρα. Λυπάμαι. Λυπάμαι ανθρώπους που κάποτε είχαν ήθος και εντιμότητα αλλά τώρα απλά παίζουν το 'παιχνίδι'. Το 'παιχνίδι' της αναγνωρισιμότητας και του στόχου της εξουσίας. Το 'παιχνίδι' του εύκολου σταυρού και των μηχανισμών. Ετσι ξενέρωτα και αδιάφορα, μέτρια και περαστικά ξεχάσαν οτι αυτό δεν λέγεται 'μάχη' αλλά ξεπούλημα. Στην ουσία έχουν ξεχάσει πώς κουβεντιάζεις πολιτικά και πώς ανιστρέφεις στη πράξη την αδιαφορία και την αποχή. Το χειρότερο όλων είναι οτι τους διαφεύγει οτι, πέρα απο τη δική τους πολιτική ένδεια και το όσο-όσο των δημοσιογράφων που διαμορφώνουν συνειδήσεις δεν έχουν να παραδώσουν τίποτα στις επόμενες γενιές. Ούτε καν μια σκέψη για όσα θα έλθουν αργότερα...
![](http://farm3.static.flickr.com/2347/2144350079_68cac85766.jpg?v="0"/)
6 σχόλια:
Μια μονο μικρη "παρατηρηση" στο για αλλη μια φορα πολυ ευστοχο κειμενο.
Αυτοι σημερα μονο πολιτικοι δεν ειναι. Και το πολιτικαντηδες πολυ τους πεφτει.
Και φυσικα δεν αναφερομαι μονο σε αυτους της κυβερνησης.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω Ελένη είναι ότι εφόσον η απορύθμιση στην αγορά εργασίας αφορά ένα σύνολο χωρών (κάτι που κάνει την απορύθμιση πιο αναγκαστική) γιατί δεν υπάρχουν υπερεθνικές προσπάθειες ανατροπής αυτής της κατάστασης.
Είναι όμως απίστευτο, πως η εξουσία διαφθείρει πολιτικούς, που όταν τους γνώριζες πριν, μπορεί και να έβαζες το χέρι σου στη φωτιά για αυτούς. Μετάλλαξη.
Καλημέρα Ελένη!
Ναι Αντώνη για πολιτικάντιδες μιλάω κι εγω και, δυστυχώς, δεν αφορά μόνο τη κυβέρνηση....το θέμα είναι οτι έχουμε μάθει να μιλάμε πολιτικά αλλά και οι επόμενες γενιές δεν θα ξέρουν ποιά τελικά είναι η πραγματική πολιτική με όλους αυτούς που βλέπουν να την εκπροσωπούν...:(
GR μα για να γίνουν υπερεθνικές ανατροπές θα πρέπει να υπάρξουν και υπερεθνικοί πολίτες. Προς το παρόν αναζητώνται υπερεθνικές πολιτικές....
Κούκε μου πρόκειται για στερημένους...τόσο απλά. Η στέρηση δεν είναι μόνο υλική αλλά, κυρίως, πνευματική και συναισθηματική. Οπότε μετά είναι εύκολο να καβαλήσουν και το καλάμι. Απο την άλλη μεριά σκέψου οτι αλλάζει και η στάση του κόσμου απέναντί τους κι αυτό είναι που τους "τη δίνει" ακόμα περισσότερο....γι' αυτό και δεν θέλουν να αφήσουν τη καρέκλα. Που να αφήσουν χρήμα και δόξα μετά. Νομίζουν οτι γι' αυτά είναι γεννημένοι...τα ψώνια....
Δημοσίευση σχολίου