Εχετε νέα;

Είναι αλήθεια ότι στις δημοκρατίες ο λαός φαίνεται να κάνει αυτό που θέλει….όμως, η πολιτική ελευθερία δε συνίσταται καθόλου στο να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Δηλαδή, μέσα σ’ ένα κράτος και σε μια κοινωνία με νόμους, η ελευθερία, δεν μπορεί να συνίσταται παρά σε εκείνο που οι πολίτες οφείλουν να θέλουν και να μη βιάζονται να κάνουν αυτό που δεν θέλουν. Οι πολίτες θα πρέπει να επιλέγουν, γνωρίζοντας γιατί, και να μπορούν να λένε και ΟΧΙ ακριβώς γνωρίζοντας. Οι πολιτικοί οφείλουν να κάνουν ακριβώς το ιδιο αναγνωρίζοντας τις περιστάσεις. Και οι εκπρόσωποι του τύπου, επίσης. Αλλά πάνω απ’ όλους και πρώτα οι Πολίτες χωρίς ρόλους και αξιώματα.

Παρακολουθώ κατά καιρούς τις συζητήσεις στα ΜΜΕ και διαπιστώνω ότι τα περισσότερα πρόσωπα αλλά και η όποια τεχνική τους, δηλαδή οι κραυγές, οι διακοπές, τα συνεχή εμπόδια να ολοκληρώσει ο 'συν-ομιλητής', οι πανομοιότυπες-αδελφές επιλογές, η παρουσίαση της κατ’ αποκοπήν αλήθειας, οι ομάδες, τα συντρίμμια, τα θεάματα, οι ανταγωνισμοί...οι προσπάθειες να ανοίξουν ή να περιγράψουν ένα...blog, τείνουν να γίνουν ξεπερασμένα μέσα. Και οι άνθρωποι που τα εκπροσωπούν είναι, πώς αλλιώς, επίσης ξεπερασμένοι. Από το στήσιμό τους μέχρι την ορολογία που χρησιμοποιούν. Απο τον τρόπο που κουνάνε τα χέρια τους μέχρι τη μαγκιά τους που ξεχυλίζει....Σχεδόν ξέρεις κάθε φορά ποιοι θα τα πουν και, κυρίως, τι θα πουν. Καμία έ κ π λ η ξ η!! Κανένα νέο.

Ακόμα και οι ‘υποστηρικτές’ των blogs είναι ο εξής ΕΝΑΣ (ίσως μεθαύριο κι ένας δεύτερος κάτω από τις ίδιες μεθόδους τηλεθέασης) που απλά ακολουθεί την πάγια τακτική του συστήματος των media, προφανώς όχι για να αποκαθηλώσει κάτι που ισχυρίζεται αλλά για να στηλώσει κάποιες δικές του ανάγκες….επιλέγει δηλαδή να λέει: ΝΑΙ και, μάλιστα, χωρίς κανείς να του το έχει αναθέσει…!! Οπως, οι περισσότεροι εκπρόσωποι....Μα το να λές ΝΑΙ είναι πάντα εύκολο, όταν σ’ ενδιαφέρει πρωτίστως ο εαυτός σου…Έτσι δεν είναι;

Ναι λένε και οι περισσότεροι υπάρχοντες και ανερχόμενοι πολιτικοί ή πολιτικάντες που απλά θέλουν να βρεθούν στη θέση των υπαρχόντων. Τόσο απλό….Λένε ΝΑΙ στις ίδιες δοκιμασμένες συνταγές, στη ίδια κατ’ αποκοπήν αλήθεια, αν όχι στο ίδιο ψέμα, στο ίδιο στρίμωγμα στις φωτογραφίες με τα κεφάλια που εξέχουν, στις ίδιες μπροστινές καρέκλες για να τους φωτογραφίσουν ή να τους προβάλλουν, στις ίδιες χαιρετούρες με 'ανωτέρους', ακόμα κι αν γνωρίζουν ότι αυτού του είδους η πολιτική είναι ξεπερασμένη κι ότι πάμε για άλλα. Είναι απλό: Έχουν προσδοκίες αλλά προσδοκίες που δεν αφορούν την κοινωνία, την οποία προφανώς και δεν εκπροσωπούν. Μα το να λές ΝΑΙ είναι πάντα πιο εύκολο όταν σ' ενδιαφέρει πρωτίστως ο εαυτός σου...Ετσι δεν είναι;

Δυστυχώς, για όλους όσους δεν το έχουν ακόμα καταλάβει η κοινωνία γνωρίζει να ξεπερνά ό,τι δεν της χρειάζεται ΕΓΚΑΙΡΩΣ και φυσικά δεν ρωτά κανένα και το κάνει Πρώτη.

Το ένστικτο της συλλογικής αυτοσυνειδησίας και της αντίδρασης στα κακέκτυπα του θεάματος έχει αρχίσει να λειτουργεί και είναι πλέον θέμα χρόνου να καταγραφεί με νούμερα.