Δεν ξέρω γιατί αλλά στην ελληνική κοινωνία η κουλτούρα της διαφωνίας εγγράφεται πάντα σαν εμφύλιος πόλεμος άλλοτε μεταφορικά κι άλλοτε στην κυριολεξία.
Δεν έχουμε μάθει να διαφωνούμε χωρίς να τα σπάμε, ίσως γιατί πολλές φορές μεταφράζουμε το ΕΓΩ μας ως το απόλυτο κέντρο αυτού του κόσμου κι επομένως δεν δεχόμαστε αμφισβήτηση. Δεν είμαι ψυχολόγος. Μου αρέσουν, όμως, τα ανθρώπινα. Τα καθημερινά. Η παρατήρηση. Οι συμπεριφορές των ανθρώπων και πώς αλλάζουν απο τη μια μέρα στην άλλη, ανάλογα με το πώς η δική τους εμμονή και εγωπάθεια ταυτίζεται με το αντικείμενο της υποκειμενικής διένεξης....γιατί σχεδόν πάντα τα κριτήρια είναι υποκειμενικά.
Το παρατηρώ στα blogs όπως και στη κοινωνία. Αλλωστε κι εμείς αγαπητοί 'συγχωριανοί' που θα έλεγε και η φίλη Κατερίνα, ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας είμαστε κι επομένως όλο και κάτι κουβαλάμε απο το ΕΓΩ μας εδώ μέσα.
Το θέμα της διαφωνίας πηγαίνει και πιο βαθειά. Στο θέμα της συμφωνίας, φυσικά, αλλά και στο θέμα της συλλογικής συμπεριφοράς. Στο αν τελικά έχουμε μάθει να ακολουθούμε κανόνες και να κάνουμε αυτοκριτική. Στο αν έχουμε αυτό που λέμε στον αθλητισμό 'ευγενή άμυλλα'. Ολα αυτά είναι κουλτούρα, είναι στάση, είναι ευθύνη για πιο μεγάλα πράγματα που καμιά φορά ο εαυτός μας θα έπρεπε να τα δεί ως πρωτεύοντα. Ισως γι' αυτό ως Ελληνες πάντα μας άρεσε να έχουμε κάποιους αόρατους προστάτες...Μας αγαπάνε αυτοί, λέγαμε...λέμε;
Δεν ηθικολογώ. Σκέφτομαι φωναχτά και ευθέως.
Υπάρχει βέβαια και μια άλλη διάσταση που πάντα τη βάζω στα πράγματα γιατί έτσι έχω μάθει. Είναι το χιούμορ. Και βέβαια εκεί στη διαφωνία, δεν μπορείς παρά, πολλές φορές, να γελάσεις ή έστω να χαμογελάσεις. Ξέρετε βοηθάει να δείς καλύτερα το χιούμορ...Κάτι ήξερε ο Οσκαρ Ουάιλντ...Γιατί είναι πράγματι αστεία αυτή η εγωπάθεια του διαφωνούντος που, ακόμα κι αν έχει δίκιο, δεν ξέρει παρά να ωρύεται και να κοπανιέται έχοντας απωλέσει μετά την όραση και την ακοή.
Και τέλος, υπάρχει και μια θετική πάντα διάσταση στη διαφωνεία, όταν δεν πρόκειται για ψυχασθένεια. Η αποκομιδή. Η συνάντηση. Και τελικά η πρόταση οτι δυο-τρείς και ακόμα και περισσότεροι μπορούν να διαφωνούν με επιχειρήματα χωρίς καταστροφολογία και πολέμους.Λέτε να μάθουμε να διαφωνούμε με κουλτούρα απο τα blogs; Πάντα μια απόσταση απο τα πράγματα είναι ευεργετική :-)
ΣΣ: Το κείμενο ουδεμία ταύτιση έχει με συγκεκριμένα πρόσωπα...!
![](http://farm3.static.flickr.com/2347/2144350079_68cac85766.jpg?v="0"/)
28 σχόλια:
Ελενη, εδω δεν ξερουμε οι περισσοτεροι να συζηταμε και απλα κουβεντιαζουμε. Και αυτο γιατι δεν ειναι πολλοι αυτοι που εχουν μαθει να ακουν τον αλλο.
Εχω παρακολουθησει, γιατι δεν αντεχω να "συμμετεχω", παραλληλους μονολογους ουκ ολιγες φορες. Σαν τις συζητησεις των πολιτικαντηδων κανουμε και εμεις πολλες φορες. Ο ενας πανω στον αλλο.
Και οσο για τη συλλογικη συμπεριφορα, απεχουμε πολυ μακρια ως λαος απο κατι τετοιο.
Ολα οσα αναφερεις ειναι παρα πολυ σωστα, ακριβως επειδη εισαι ανθρωπος που ξερεις να παρατηρεις.
:)
Αντώνη, που οφείλεται βρε παιδί αυτή η 'αρνησικυρία'και το 'βέτο' απέναντι σε μια άλλη γνώμη; Μερικές φορές ακόμα κι όταν το κάνεις καθαρό εξ αρχής το θέμα και τα συνακολουθά του ο άλλος δεν άκουσε, δεν κατανόησε οτι το εννοείς...κι επομένως τότε αντεπιτίθεται. Ανταγωνισμός; Κόμπλεξ; Ανικανοποίητο; Τι να πείς;
Στα Κοινά Χειρότερα δεν γίνεται απ' όταν κάποιος διαφωνεί...ένας εφιάλτης ακολουθεί δηλώσεων και επιθέσεων...Ακόμα δεν μάθαμε να συμφωνούμε οτι τελικά ΝΑΙ απλά διαφωνούμε!
Αυτο που επισης συμβαινει αρκετες φορες ειναι οτι ο αλλος απλα διαφωνει για να διαφωνει. Χωρις ουσιαστικα να εχει επιχειρημα. Απλα θελει να παει κοντρα στο συνομιλητη του. Ή θελει να επιβαλλει τη δικη του αποψη.
Αλλο ενα θεμα στο οποιο ειμαστε πολυ πισω.
Και ενα προσωπικο "καημο" να βγαλω. Γιατι πολλοι απο εσας που γνωριστηκαμε τωρα τελευταια να ειστε τοσο διασκορπισμενοι εδω και εκει;;;
Ποσο διαφορετικα θα ηταν...
Τελος παντων.
Αντώνη, ναι η διασκόρπιση είναι κάτι άσχημο γιατί θα μπορούσαμε να συζητάμε εκ του σύνεγγις....αλλά αυτά έχει το internet....
Τώρα για τον μονόλογο άστα να πάνε....και κυκλοφορούν πολλοί....αστα:)
Αυτοκριτική?... Ή ΚΑΙ αυτοκριτική?
Πάντα και αυτοκριτική σχολιαστή μου. Εγω δεν θυμώνω...στο έχω εξηγήσει...η συζήτηση για μένα είναι ανταλλαγή και όχι επίθεση...εκτός αν προκληθώ άλογα...
Ελένη η διαφωνία κρύβει πολλές αιτίες.
Και η λέξη «κρύβει» δεν είναι ...τυχαία.
Κρύβει σκοπιμότητες, κρύβει διαφορά αισθητικής, κρύβει ανασφάλεια, κρύβει διαφορετικά βιώματα, κρύβει διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, κρύβει πάθος. Και στα blogs Ελένη μου, δεν αποκτιέται κουλτούρα ......συμφωνίας.
Γιατί η συμφωνία απαιτει γλύκα, αποδοχή, βλέμμα.
Όμως στα blogs θα λείπει πάντα η παράμετρος του συναισθηματικού κόστους.
Σήμερα επέτρεψε μου να δράσω και λίγο προβοκατόρικα και να αναρωτηθώ για το υστερόγραφο σου.
"Διαφωνούμε" για όλους τους λόγους που αναφέρουν οι προλαλήσαντες.
Αλλά και επειδή έχουμε συχνά την τάση να θεωρούμε ότι είμαστε "καλύτεροι" από τους άλλους! Ότι η δική μας η γνώμη (είτε ως θέση, είτε ως αντίθεση) είναι πιο "ψαγμένη".
Υπάρχουν και περιπτώσεις που η διαφωνία καταλήγει στη σύνθεση. Όταν οι συμμετέχοντες ξεκινούν από κοινή αφετηρία, όταν καταθέτουν την άποψή τους αλλά ξέρουν να ακούν και τον άλλον. Όταν σέβονται το διαφορετικό.
Μπορεί πράγματι μέσα από τα blogs "να μάθουμε να διαφωνούμε με κουλτούρα", όπως λες. Αρκεί να σεβόμαστε τους άλλους περισσότερο απ' όσο σεβόμαστε τον εαυτό μας!
ikor...λίγα και σοφά. Είδες τι κάνουν οι κοινές αφετηρίες; ο σεβασμός μιάς συζήτησης ή μιάς διαφορετικής άποψης; Το πρόβλημα είναι οταν η διαφορετική άποψη κατατίθεται για να κατατεθεί. Ετσι γιατί ο καθένας κάνει κατάχρηση του χώρου και του χρόνου...αυτό δεν έχει σχέση με τα blogs αλλά με τον τρόπο που γίνεται η επικοινωνία σήμερα...εντυπωσιακά, θα έλεγα. Σίγουρα είμαι υπέρ της σύνθεσης γι' αυτό και ενώ θα συμφωνήσω οτι βέβαια στα blogs katerina δεν αποκτιέται η κουλοτούρα της συμφωνίας, αποκτιέται, όμως, μια παραπάνω σχέση με την αναμονή και κυρίως τη σοβαρότητα που απαντάμε και, μάλιστα, ανάλογα με τον συνομιλητή κι αναλόγως την άποψη που έχουμε σχηματίσει για εκείνον απο τα γραφόμενά του.... Μην το λές για το συναισθηματικό κόστος...απο πότε η νοημοσύνη δεν είναι συναισθηματική σε όσους μετέχουν με χρόνο και άποψη σε κάτι; Μπορεί να λείπουν τα στοιχεία που αναφέρεις αλλά υπάρχει η γραφή δεν είναι αμελητέα υπόθεση...
το υστερόγραφο αναφέρεται στις συνήθεις ταυτίσεις που κάνουμε ακριβώς μέσα στο πλαίσιο οτι, πολλές φορές, αντί να βλέπουμε αυτό που διαβάζουμε, το ταυτίζουμε με κάτι που μας αφορά για να φέρουμε και πάλι αντίρρηση...κι εδω ο γραπτος λόγος, πράγματι υστερεί....δεν έχει όλα τα αποδεικτικά στοιχεία δλδ. :))))
Η χωρα του πες μου κατι, για να σου πω εγω πως εχουν τα πραγματα
Πες μου σε πιο κομμα πιστευεις, για να διαφωνισω
Πες μου το αυτονοητο, για να σου πω το αντιθετο
Πες μου κατι, για να σου φερω αντιρρηση
Πες πως καταφερες να ανεβεις με την αξια σου, για να σε γκρεμισω
Πες οτι πετυχες, για να σου πω οτι εκλεψες!
Πες πως θελεις να με βοηθησεις, για να σου γυρισω την πλατη
Πες πως εισαι ειλικρινης, για να αρχισω να δυσπιστω
Πες πως πιστευεις στο θεο, για να σε πω ανοητο!
Πες μου πως η σημαια ειναι συμβολο, για να σου πως ειναι ενα πανι (Διαμαντοπουλος! και πολλοι αλλοι "σπουδαγμενοι" και "επωνυμοι")
Πες οτι θες να παρελάσεις, για να κανω αντιπαρελαση (ελεος)
Πες μου πως εχουμε πολιτισμο, για να σου αποδειξω πως ειμαστε απολιτιστοι...!!
Πες μου πως δεν εχουμε πρωθυπουργο ουτε ηγετη αξιωματικης αντιπολιτευσης για να συμφωνησουμε επιτελους..
Εδω δεν γελαμε, ακουμε (|^_^|)
Α ρε Vagnes!! Πές μου οτι γιορτάζεις αύριο για να σου πώ οτι είναι σήμερα και οτι σου εύχομαι Χρόνια Πολλά και Καλά! κι οτι θα σου απαντήσω αύριο γιατί τώρα ήλθε η γνωστή ώρα....:p
Thank you HELENE
Have a nice...anything
Nα, γιατι το χιούμορ ειναι κάτι στο οποίο επιμένω.
Αποφορτίζει την ατμόσφαιρα και μεσα απο κατι αστείο αλλα και μεσα απο κατι φαινομενικά κάπως άσχετο μπορείς να δώσεις σε άλλους να καταλάβουν οτι η πολλή σοβαρίτητα μπορεί να αποκαλύψει μιά υποκριτική σοβαροφάνεια.
Δυστυχώς ακόμα έχουμε πολύ δρόμο μέχρι να μάθουμε να συνομιλούμε ήρεμα, χωρίς φωνές και κραυγές που εντυπωσιάζουν όσους κοιμούνται και επειδή ξύπνησαν απο τις φωνές θεωρούν και τον φωνασκούντα ως δικαίως οργισθέντα, αρα αυτος κερδίζει.
Η λύση ειναι κάπου στη μέση. Δηλαδή φωνάζεις οταν πρώτα εχεις δυναμώσει σωστά, οταν εχεις ενώσε την φωνή σου με άλλους ομοίους, οταν εχεις αρχίσει να περνάς την άποψή σου, οταν εχεις κάνει άλλους να σε ακούσουν και οταν ξέρεις να ακούς.
Καλημέρα απο ...απόσταση.
τζονάκο για μένα η φωνή είναι η τελευταία καταφυγή...εκτός αν είμαι στο βήμα σ'ενα μεγάλο ακροατήριο και θα πρέπει κάπου -κάπου να ανεβαίνει και η ανδρεναλίνη.
Πάντως δυναμώνω δεν αξυπακούεται και φωνάζω-το αντίθετο θα έλεγα. Επειδή έχω δυναμώσει ή έχω δίκιο είμαι ήπιος. Και η άποψή μου δεν περνάει γιατί φωνάζω αλλά γιατί έχει συνειρμό και σκέψη που εκφράζει τόσο εμένα οσο και άλλους...το να στέκεσαι στο ύψος των περιστάσεων είναι πολύ απαιτητική δουλειά και δεν έχει να κάνει με εντυπωσιασμούς και κλισέ.
Ασε που καμιά φορά υποκρίπτει και ψυψοπάθεια ή ζήλεια....
vagnes
Εδω δεν γελαμε, ακουμε (|^_^|)
καθώς και για όσα προηγούνται πάλι ακούμε.....πάντως το 'πνεύμα αντιλογίας' ήταν και παραμένει πολύ εύκολη δουλειά...η συναίνεση με άποψη, όμως; Πολύ κοπιώδης και μακροχρόνια γι' αυτό τα πράγματα ιστορικά χρειάζονται και αιώνες για να αλλάξουν...κουκίδες...κουκίδες με άποψη...αλλά ο χάρτης παγκόσμιος και κανείς δεν περιμένει για τις αλλαγές του
"Δεν μπορείς να κάνεις διάλογο, αν δεν είσαι έτοιμος να αναγνωρίσεις την πιθανότητα ο άλλος να έχει σε κάποια πράγματα δίκαιο..."
Αυτό μας έλεγε ένας καταπληκτικός δάσκαλος στο δημοτικό και πάντα το θυμάμαι..
καπκουμ...όταν κάνεις διάλογο. Σωστά το έλεγε. Οταν, όμως, μονολογεί ο άλλος, δεν ακούει ή είναι στα όρια νευρικού κλωνισμού, σας είπε ο δάσκαλος πώς τον αντιμετωπίζετε; Νομίζω οτι περισσότερο απο ποτέ σε μια κοινωνία που δεν αντιδρά, όπως η σημερινή και βομβαρδίζεται απο αντιαισθητικά shows, είναι πολύ εύκολο να επιβιώνει ο φωνακλάς απο αυτόν που έχει επιχειρήματα...δυστυχώς. Το 'δίκιο' ξεκινάει με συλλογισμό και όχι με διαφωνία για τη διαφωνία....
Νομίζω ότι είναι αρκετά ενδιαφέρουσα η σκέψη για την βαθμαία ανάπτυξη μίας κουλτούρας διαλόγου στα blog. Μπορεί να λείπουν τα 'ζωντανά' στοιχεία που διαμορφώνουν εν μέρει τα όρια και την ποιότητα του διαλόγου, όπως οι χειρονομίες, το χρώμα και ο τόνος της φωνής, αλλά υπάρχει το ουσιλωδες, η νηφάλια και προσεκτική ανάπτυξη επιχειρημάτων.
Ένας δικός μου δάσκαλος έλεγε ότι εν αρχή πρέπει να μάθεις να μιλάς με τα αυτιά! Δηλαδή να μάθεις να ακούς. Πολλές φορές καταστρέφουμε τον διάλογο γιατί απλά δεν ακούμε, επικεντρώνουμε μόνο σε αυτά που θέλουμε να πούμε. Επίσης, θεωρώ - και αποτελεί και πολιτικό συμπεράσμα - ότι ο αποτλεσματικός διάλογος οφείλει να καταλήγει πάντα σε κάποιου είδους συμβιβασμό.Σε ένα κοινό τόπο που θα αποτελεί μία minimum συναίνεση των δύο μερών. Εδώ, ο συμβιβασμός είναι ευεργετικός, καταλήγει σε μία συμφωνία και προάγει τη συνέχιση του διαλόγου σε νέα ποιοτικότερα επίπεδα. Δυστυχώς, σήμερα στην πολιτική σκηνή ο συμβιβασμός θεωρείται προδοσία. Αντίθετα, ο συμβιβασμός αποτελεί κορυφαία πολιτική πράξη ώριμων και προοδευτικών ατόμων που επιδιώκουν μία αποτελεσματική σύνθεση απόψεων.
Όμως αυτό που κάνουμε τώρα δα, δεν είναι πολύ όμορφο? Συζητάμε....ΤΟ διακύβευμα του blogging
Homo sapiens σε καλωσορίζω για την πολύ δημιουργική σου παρέμβαση.
Εκτός απο την επικέντρωση στο τι λέει ο άλλος για ΜΑΣ, υπάρχει και η επικέντρωση του ΠΙΟΣ το λέει...άλλοτε με χρήσιμα αποτελέσματα κι άλλοτε με αποτυχημένους συνδυασμούς...κι αυτό, ξέρεις, παίζει μεγάλο ρόλο ειδικά στις κλειστές κοινωνίες, σε συλλόγους, κόμματα κ.λ.π.
Ακούς Α! αυτός/τη ε καλά ξέρω τι θα πεί. Και πολλές φορές πέφτεις μέσα...υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να μείνεις για να ακούσεις με ενδιαφέρον ακριβώς γιατί το πρόσωπο κάτι έχει να πει...
Εθεσες ένα άλλο, όμως, σπουδαίο ζήτημα: Τον συμβιβασμό. Δεν είναι και απο τα ευκολότερα γι'αυτό και απαιτείται ωριμότητα. Αυτό σημαίνει οτι απο την αρχή έχεις στο μυαλό σου κάποιες αρχές τουλάχιστον για τον τρόπο που θα υποιστηρίξεις εσύ τα επιχειρήματά σου αλλά και γιατί έχεις κάποιο συγκεκριμένο σκοπό που θα πρέπει αναγκαστικά να συμβιβαστείς(και δεν εννοώ ίδιον συμφέρον αλλά κοινό στόχο)
Εκεί, όμως, δεν θα έπρεπε να έχεις και κάποιους άλλους συνομιλητές που να σκέφτονται με τις ίδιες αρχές; Αν ο καθένας διακόπτει-πετάει οτι νάναι-δεν ακούει-είναι λαϊκιστής-έχει προσωπικά μαζί σου...τι κάνεις;
Ο συμβιβασμός απαιτεί και συζητητές κι αυτό δεν ξέρω γιατί νομίζω οτι ίσως να γίνει στο blogging...γιατί πέρα απο τη χροιά, πράγματι, τη γλύκα, την κίνηση ή το βλέμμα...τουλάχιστον εδω ασκούμαστε να ακούμε...διαβάζοντας και μετά, όταν γράφουμε, σκεφτόμαστε και γιατί όχι διασταυρώνουμε τις γνώσεις μας και τις απόψεις μας χωρίς να προσβάλλουμε.
Προσωπικά δεν μου αρέσει η φραστική επίθεση καθόλου και όταν τη συναντώ δεν με ενδιαφέρει να συνεχίσω τη συζήτηση. Υπάρχει κι αυτό....αλλά ο γραπτός λόγος μένει και το όποιο παραλήρημα αναγνωρίζεται και ουδένα λάθος μετά το ταμείο....ισως αυτό ξεχωρίζει τελικά το blogging...αυτό μου μένει και δεν αλλάζει....
Λόγος και Σιγή Αποκηρυγμένα
Aζά καν ελκαλάμ μιν φάντα, ασσουκούτ μιν ζαχάμπ.
Aραβική Παροιμία
«Είναι χρυσός η σιωπή και άργυρος ο λόγος.»
Τίς βέβηλος προέφερε τοιαύτην βλασφημίαν;
τίς χαυνωθείς Aσιανός παραιτηθείς εις μοίραν
τυφλήν, βωβήν, τυφλός, βωβός; Ποίος οικτρός παράφρων
ξένος τη ανθρωπότητι, την αρετήν υβρίζων,
χίμαιραν είπε την ψυχήν, και άργυρον τον λόγον;
Το μόνον μας θεοπρεπές δώρημα, περιέχον
τα πάντα — ενθουσιασμόν, λύπην, χαράν, αγάπην•
εν τη ζωώδει φύσει μας ανθρώπινον το μόνον!
Συ όστις τον αποκαλείς άργυρον, δεν πιστεύεις
το μέλλον, λύον την σιγήν, μυστηριώδες ρήμα.
Συ εν σοφία δεν τρυφείς, πρόοδος δεν σε θέλγει•
με την αμάθειαν — χρυσήν σιγήν — ευχαριστείσαι.
Νοσείς. Είν’ η αναίσθητος σιγή βαρεία νόσος,
ενώ ο Λόγος ο θερμός, ο συμπαθής, υγεία.
Σκιά και νυξ είν’ η Σιγή• ο Λόγος, η ημέρα.
Ο Λόγος είν’ αλήθεια, ζωή, αθανασία.
Λαλήσωμεν, λαλήσωμεν — σιγή δεν μας αρμόζει
αφού εις το ομοίωμα επλάσθημεν του Λόγου.
Λαλήσωμεν, λαλήσωμεν — αφού λαλεί εντός μας
η θεία σκέψις, της ψυχής άυλος ομιλία.
(Από τα Αποκηρυγμένα, Ίκαρος 1983)
ΚΑΒΑΦΗΣ
Πολύ ωραία παρέμβαση αγάπη αλλά κι η σιωπή είναι χρυσός...ειδικά όταν σκέφτεται το μυαλό...
Υδορ Κολονίας και εκ του φυσικού,
αλλά για μας τους αδαείς της ευδαιμονίας απαιτούνται τρια πραγματα¨
παντελής απουσία ψυχολογικών προβλημάτων, οξύ κίτρου 90 και αθωότητα νηπίου
αίγαγρου.
Προσοχή, το βάρος πέφτει όχι τόσο στη λέξη όσο στη χημεία και τα παράγωγα της.
69 Χρυσαλίδες Ο. ΕΛΥΤΗΣ
Πολλή... συμφωνία, βρε παιδιά, για το πως πρέπει να... διαφωνούμε!
Και όπου υπάρχει πολλή συμφωνία, όπου συνφωνούν όλοι... ε... το είπα κάποτε και στο Blog μου... εμένα μου έρχεται να διαφωνήσω!!!
Αλλά, Ελένη μου, δεν θα το κάνω! Θα συμφωνήσω και εγώ... οτι πρέπει να διαφωνούμε "μετ' ευτελείας"... ευρωπάικά... με μέτρο... αρκεί να διαφωνούμε!
Γιατί υπήρχαν και περίοδοι... μεγάλες περίοδοι, που η διαφωνία ήταν απαγορευμένη. Και τις ξέρουμε, και μερικοί τις θυμώμαστε... Πέρα δε από τις περιόδους αυτές, υπάρχουν και καταστάσεις που απαγορεύουν την διαφωνία... Εκεί οπου ΟΛΟΙ συμφωνούν, εκεί οπου αυτός που θα τολμήσει να διαφωνήσει κατακεραυνώνεται με ματιές, λόγους, ή οτι...
Ας πούμε λοιπόν λίγα καλά λόγια και γιά την διαφωνία, και ας ...συμφωνήσουμε οτι, από την έλλειψή της, προτιμούμε την έστω την εντονη, "σπαστική", φωνακλάδικη διαφωνία...
Εξ αλλου, να απεμπολήσουμε, Ελένη μου, βασικά χαρακτηρηστικά της φυλής μας, γιά να μοιάσουμε στους Φραγκολεβαντίνους? Οχι δα... Ο Ελληνας μπορεί να φωνάζει, να τα σπάει, αλλά μετά από λίγο τα ξεχνάει, φιλιώνει... και μιά από τα ίδια!
Παράδειγμα, εμείς που τόσες φορές τα "σπάσαμε", φίλοι δεν παραμένουμε? Ασε που νοιώθω και λίγο κολακευμένος, γιατί έχω την αίσθηση οτι έχω και εγώ ... συμβάλλει λίγο (?) στον σημερινό σου προβληματισμό...
Παιδιά, δεν ξέρω... Συμφώνησα, τελικά, ή πάλι διαφωνώ???
Επιτέλους! έσκασες μύτη που λένε;
Και φυσικά κι εσύ έχεις συμβάλλει αλλά όχι μόνο...στο έχω ξαναπεί τα συμπεράσματά μου, ειδικά όταν γράφω, είναι ...συνάξεις πραγμάτων και προσώπων. Πώς αλλιώς βγαίνει η γραφή;
Κατ' αρχήν θέλω να ξέρεις οτι εκτιμώ τα κείμενά σου και το λόγο σου και το έχω αποδείξει άλλωστε, αυθορεί γράφοντας κι απαντώντας στις προκλήσεις σου που δεν είναι πάντοτε στο βαθμό της ηπιότητας που θέλω.:)
Ωστόσο, είδες που μάθαμε και να διαφωνούμε χωρίς να τα σπάμε; Πώς τολεγε ο Ρίτσος: Και ν ααδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά...
Εδω οφείλεις να μου αναγνωρίσεις μια υπομονή σχολιαστή ...ελπίζω... γιατί είσαι ικανός πάλι να επιχειρηματολογήσεις ενάντια....και φυσικά και με στοιχεία γιατί την ικανότητα την έχεις ως παρατηριτικός νούς.
Οσο για τους Φραγκολεβαντίνους εντάξει έχουν και κάποια θετικά ...ελλατώματα...δεν σπρώχνουν βρε παιδί μου στην ουρά και τόχω πρόβλημα αυτό...
Λές να μάθουμε να ακούμε απο τα blogs? Ελπίζω να μην έχεις πρόβλημα επι της διαδικασίας :)))))
Ελένη μου... πως μπορώ να... διαφωνήσω στα τόσα καλά που λες γιά μενα? Βέβαια... ποτέ δεν ξέρεις με εμένα...
Πάντως... δες τι γίνεται τελικά με την συμφωνία... Αν μου είχες σούρει τα εξ αμάξης, αν είχαμε διαφωνήσει, θα σου απαντούσα, θα μου απαντούσες... διάλογος!!! Ενώ, τώρα που συμφωνήσαμε... πρέπει να περιμένουμε την Κατερίνα, που ΣΙΓΟΥΡΑ θα διαφωνήσει με τα λεγόμενά σου, γιά να γίνει κουβέντα!!!
Οχι βρε σχολιαστή η Κατερίνα διαφωνεί όταν έχειπράγματι λόγο κι όχι για να κάνει φασαρία...εντάξει έχει χιούμορ, είναι και λόγο πειραχτήρι αλλά δεν είναι μυγιάγγιχτη, ούτε παράλογη....Πάντως εδω συμφωνήσαμε προς το παρόν...έχουμε μέλλον για blogδιαφωνίες....αρκετό. Καλά νάμαστε!
Ελένη μου, σε ευχαριστω για τα καλα λόγια.
Και, sxoliasti, ειμαι θυμωμενη μαζί σου. Ευθεως λοιπόν σου λεω, ότι για να μην διαφωνω απλά για να εξατμισω το θυμό μου, θα περιμενω πρωτα να εξατμιστει και τότε θα συμφωνησω ή θα διαφωνησω.
Διαδικτυακή και όχι μονον ειλικρινεια.....
Ωχ! Βλέπω οτι θα χρειαστεί να κάνω τον ρέφερι...
Τώρα πρέπει να περιμένω τον σχολιαστή ν'απαντήσει απο εδώ ;))) αναρωτιέμαι :p
Βρε παιδιά είπαμε το θέμα ήταν ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ αλλά το έβαλα φιλοσοφικά με ερώτημα και όχι στην πράξη....
Δημοσίευση σχολίου