Ολα τα σύννεφα στη γη εξομολογήθηκαν
Τη θέση τους ένας καϋμός δικός μου επήρε
Κι όταν μέσ' στα μαλλιά μου μελαγχόλησε
Το αμετανόητο χέρι
Δέθηκα σ' ενα κόμπο λύπης
........................................................................................
Ολα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα
Ολα τα δάχτυλα
Σιωπή
Εξω απο τ'ανοιχτό παράθυρο του ονείρου
Σιγά-σιγά ξετυλίγεται
Η εξομολόγηση
Και σαν θωριά λοξοδρομάει προς τ' άστρα!
ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ Ο.ΕΛΥΤΗ, ΑΘΗΝΑ
Πυρσός, 1940, αρθμ.288
.......................................................................................
Ευγενικιά, Περήφανη μελαγχολία
Υψος, χαμόγελο και λευτεριά
Επιτέλους σας βρίσκω στην όχθη της καρδιάς μου
Ενα βράδυ όπου η θάλασσα εισχωρεί
Βαθιά στις χώρες των βουνών
Ενα βράδυ όπου νιώθεται κανείς πιο νέος απο τη νιότη του,
Βράδυ όπου πόνεσε πολύ μα όπου πια τίποτε
Πια τίποτε δεν είναι μάταιο, τίποτε για τη στάχτη.
PIERRE JEAN JOUVE, μτφ. Ο.Ελύτη, Ικαρος, 1980
5 σχόλια:
Δεν είμαστε πια ποιητές παρά μονάχα σύντροφοι με μεγάλες πληγές και πιο μεγάλα όνειρα.
Τάσος Λειβαδίτης
@ρίτς
Φρόντισε οι στίχοι σου να σπονδυλωθούν
με τις αρθρώσεις των σκληρών των συγκεκριμένων λέξεων
Πάσχισε ναναι προεκτάσεις της πραγματικότητας όπως κάθε δάχτυλο είναι μια προέκταση στο δεξί του χέρι.
Ετσι μονάχα θα μπορέσουν σαν την παλάμη του γιατρού να συνεφέρουν με χαστούκια όσους λιποθύμησαν μπροστά στο άδειο πρόσωπό τους.
Αρης Αλέξάνδρου
Ἕνας μπαξὲς γεμάτος αἷμα
εἶν᾿ ὁ οὐρανὸς
καὶ λίγο χιόνι
ἕσφιξα τὰ σκοινιά μου
πρέπει καὶ πάλι νὰ ἐλέγξω
τ᾿ ἀστέρια
ἐγὼ
κληρονόμος πουλιῶν
πρέπει
ἔστω καὶ μὲ σπασμένα φτερὰ
νὰ πετάω.
Μακάρι νὰ βρεῖ πέννα καὶ χαρτὶ ἐκεῖ ποὺ πάει...
Ο ελεγκτής
Μίλτος Σαχτούρης
@{le petit journaliste}
Γεννιέται ο άνθρωπος κι ο ήλιος γίνετ' αμέσως πάθος
ο ποιητής έχει ένα δρόμο σαν όνειρο μαύρο χαμογελαστό
έχει ένα βέβαιο δρόμο
τόπους-τόπους αγκάθια
τόπους-τόπους-ωραία χαλιά
π'άτυχος τα ματώνει
Κι όταν ο ήλιος πέσει στις θνητές κορφές
αρχίζουν τ' άστρα. Εκεί του δρόμου η τέλεψη
πάλι μια γέννα μας προσμένει
Νίκος Καρούζος
Δημοσίευση σχολίου