Οι πατρίδες των άλλων...

Αναρωτιόμουν πώς τελικά το δικαίωμα στη ζωή ή ακόμα και σε μια καλύτερη ζωή μπορεί να χαρακτηριστεί "λαθραίο" ... Και το λέω αυτό γιατί πράγματι με πολύ ευκολία οι άνθρωποι που μετακινούνται διεκδικώντας το απο μια χώρα στην άλλη διατηρώντας παράλληλα την ελπίδα μιάς καλύτερης ζωής ή ακόμα της απλής επιβίωσης λέγονται "λαθρομετανάστες"! Μήπως, δηλαδή, οι άλλοι, όλοι εμείς, οι καθ' όλα νόμιμοι πολίτες, εάν βρισκόμασταν στην θέση τους, δεν θα κάναμε ακριβώς το ίδιο που κάνουν αυτοί; ' Η μήπως έχουμε τη ψευδαίσθηση οτι οι χώρες που βρίσκονται σε συνεχή εμπόλεμη δράση αποφασίζουν εντελώς μόνες για τη τύχη των πολιτών τους και όχι με τη συνέργεια ημών των 'νομίμων' που είτε πέρνουμε θέση είτε απλά σιωπούμε μέσα στη δική μας βολή ή ανάγκη.

Μόλις χθές 5 παιδιά και τρείς γυναίκες ανασύρθηκαν νεκροί στη περιοχή Ακρωτήριο Κόρακα στη Μυτιλήνη. Η 'τύχη' τους ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη μέσα απο τις πολιτικές της ίδιας τους της πατρίδας αλλά και όλων όσων ανέχονται τις πατρίδες των άλλων.... Γιατί οι πατρίδες των άλλων δεν μπορεί παρά να είναι και δικές μας πατρίδες σε θέματα που αφορούν ανθρώπινα δικαιώματα, ειδικά σήμερα, που ο παγκόσμιος χάρτης διαγράφεται τόσο εγγύς όσο ποτέ άλλοτε....Δεν μπορεί, λοιπόν, το εμπόριο να είναι 'κοινό' αλλά η ανθρώπινη ζωή να είναι χώρια. Δεν μπορεί το δικαίωμα να επιβιώνεις να αφορά μόνο εμάς κι όχι τους συνανθρώπους μας. Η ελευθερία δεν είναι ένα επιμεριστικά διαθέσιμο δικαίωμα. Το παιδί του άλλου δεν παύει να είναι ΠΑΙΔΙ!

Στη Μυτιλήνη τα δύο μεγάλα κόμματα δεν έχουν ποτέ ασχοληθεί σοβαρά με αυτό που λέγεται "χώρος υποδοχής". Πρόσφατα μόνον, ο νέος υφυπουργός της κυβέρνησης, κ. Σ. Βούγιας επισκέφθηκε τη ΠΑΓΑΝΗ. Λίγες ώρες αργότερα ξέσπασε νέα εξέγερση και αστυνομικοί εμφανίστηκαν να έχουν χτυπήσει 17χρονο Αφγανό. Τι αποδεικνύει αυτό; Απλά οτι η δουλειά για αλλαγή νοοτροπίας στην αντιμετώπιση ΚΑΙ στα θέματα "υποδοχής" μεταναστών δεν αλλάζει μόνο με επισκέψεις. Θέλει δουλειά μέσα στην Κοινωνία και συμμετοχή του Πολίτη. Αμφιβάλλω αν τα κόμματα πράγματι μπορούν να συμβάλλουν προς αυτή τη κατεύθυνση όταν η νοοτροπία της πλειοψηφίας των στελεχών μπορεί και να εμφορείται απο τέτοιου είδους νοοτροπίες....γιατί, αν όχι, πώς δικαιολογείται η ανοχή μιάς τέτοιας κατάστασης. Ακόμα και τα μικρότερα κόμματα δεν παίρνουν σαφείς θέσεις ή αν θέλετε δεν πράττουν σαφείς δράσεις. Δεν χρειάζεται πάντα να συνοδεύεσαι απο τον φακό για να αποδεικνύεις το ενδιαφέρον σου, ούτε κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος να εμφανίζεσαι εκ των υστέρων. Τα Δελτία Τύπου δεν είναι άλλοθι.

Τι να κάνουμε; Να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο ενοχλώντας τόσο τους ιθύνοντες όσο και τον τύπο. Με αιτίες και όχι με αφορμές. Με θέσεις κι όχι με ανακοινώσεις. Σταθερά κι όχι περαστικά έξω απο τα κλουβιά των μεταναστών. Δεν είναι λαθραίοι...αναγκάζονται να μην έχουν χαρτιά. Ισως να μην ήταν πάντα έτσι...στο δρόμο για αναζήτηση. Κάποτε μπορεί να είχαν ένα σπίτι, να πήγαιναν σχολείο και να είχαν μια οικογένεια. Να ξυπνούσαν κάθε πρωι για δουλειά, να πήγαιναν επισκέψεις σε φίλους, να τηρούσαν τα ήθη και τα έθιμά τους όπως κι εμείς. Να ζούσαν με ταυτότητα.

Οι πατρίδες των άλλων παραμένουν πατρίδες ακόμα κι όταν ο άλλος ξενιτεύεται. Ισως, μάλιστα, όταν επιστρέφει γιατί κανείς δεν θέλει να λείπει για πάντα, να φέρνει πίσω μαζί του και μια μικρή καλή ανάμνηση απο τη φιλοξενία που κάποιοι του πρόσφεραν για να μη χάσει την αξιοπρέπειά του.