Στη συντομογραφία: «Δημοκρατία» πίσω από την οποία κρύβεται ό,τι αποκαλούμε «Δημοκρατία της εξαίρεσης», ο αναγνώστης των προχθεσινών αποτελεσμάτων διακρίνει και κάτι ακόμη: την παγίωση ενός μετα-ιδεολογικού παράγοντα τον οποίον εκπροσωπεί (το τονίζω) η αποχή ως ασυστηματοποίητη πολιτική πρόταση.
Το μαύρισμα στην παραλία αντί το μαύρισμα διά της κάλπης δεν δηλώνει μόνο το τελευταίο στάδιο της κοινωνίας του θεάματος αλλά και ένα βιο-πολιτικό αίτημα στην καρδιά του σκότους της πολιτικής. Αίτημα- διαδικασία επανοικειοποίησης της πολιτικής. Αίτημα- επεξεργασία μιας υπόθεσης στηριγμένης στην έννοια του «κοινού» και όχι του «δημόσιου», του «πλήθους» και όχι του «κόμματος». Σχέδιο προφανώς ριψοκίνδυνο αλλά, όπως σημειώνει ο Τόνι Νέγκρι, οντολογικά καθορισμένο.
Η επανίδρυση του κράτους, αυτή η αστεία διατύπωση του Καραμανλή, ένα πράγμα μπορεί να υπόσχεται σοβαρά: το κράτος που συμπυκνώνει την έννοια του «κοινού» αλλά και που αποκλείει την έννοια του «κόμματος».
Είναι καιρός οι πολιτικοί φωστήρες να ξεστραβωθούν: «η αποδόμηση του μαρξισμού εγγράφει την καταστροφή του μαρξισμού στη βαθμίδα της (επαν)έναρξης». Εδώ, πράγματι, το δίλημμα επανέρχεται αυτούσιο: «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;».
του Γ. Βέλτσου απο τα σημερινά ΝΕΑ
Το μαύρισμα στην παραλία αντί το μαύρισμα διά της κάλπης δεν δηλώνει μόνο το τελευταίο στάδιο της κοινωνίας του θεάματος αλλά και ένα βιο-πολιτικό αίτημα στην καρδιά του σκότους της πολιτικής. Αίτημα- διαδικασία επανοικειοποίησης της πολιτικής. Αίτημα- επεξεργασία μιας υπόθεσης στηριγμένης στην έννοια του «κοινού» και όχι του «δημόσιου», του «πλήθους» και όχι του «κόμματος». Σχέδιο προφανώς ριψοκίνδυνο αλλά, όπως σημειώνει ο Τόνι Νέγκρι, οντολογικά καθορισμένο.
Η επανίδρυση του κράτους, αυτή η αστεία διατύπωση του Καραμανλή, ένα πράγμα μπορεί να υπόσχεται σοβαρά: το κράτος που συμπυκνώνει την έννοια του «κοινού» αλλά και που αποκλείει την έννοια του «κόμματος».
Είναι καιρός οι πολιτικοί φωστήρες να ξεστραβωθούν: «η αποδόμηση του μαρξισμού εγγράφει την καταστροφή του μαρξισμού στη βαθμίδα της (επαν)έναρξης». Εδώ, πράγματι, το δίλημμα επανέρχεται αυτούσιο: «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;».
του Γ. Βέλτσου απο τα σημερινά ΝΕΑ
![](http://farm3.static.flickr.com/2347/2144350079_68cac85766.jpg?v="0"/)
4 σχόλια:
Προσωπικά νομίζω ότι το σύνθημα "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" είναι σοφό.
Όποιος όμως επικαλείται τον σοσιαλισμό θα πρέπει έστω να κάνει μια προσπάθεια ορισμού του. Σοσιαλισμός σήμερα όπως είναι τα πράγματα σε μια υπερ-νεοφιλελεύθερη Ευρώπη της αγοράς δεν είναι εφικτός.
Εδω και χρόνια ο σοσιαλισμός έχει ονομαστεί σοσιαλδημοκρατία ακριβώς γιατί αναγκάστηκε για να έχει πρόσβαση σε περισσότερες ψήφους να κάνει φιλελεύθερα ανοίγματα...
Ενας επαναπροσδιορισμός θα έβαζε τα πράγματα στη θέση τους...βλέπε Γαλλία.
Ομως, αυτό το μικρό απόσπασμα νύξεων που κάνει ο Βέλτσος εμπεριέχει κάτι ακόμα πιο σημαντικό...αυτό που προηγείται, αυτό που ριζοσπαστικοποιεί και αυτό τελικά που αλλάζει τη συζήτηση απο τη "Δημοκρατίας της εξαίρεσης" και τη προβολή του "δημόσιου" στη συζήτηση για το "Κοινό" ...το οντολογικά καθορισμένο και αβίαστο ουσιαστικό νέο διακύβευμα. Ελπίζω οι αρμόδιοι να επεξεργαστούν το μήνυμα και να μην το προσπεράσουν...ειδάλλως κακό του κεφαλιού τους!
Tractatus πιστεύω ότι αν ο Παπανδρέου έβγαινε και έλεγε ορισμένα από τα αρνητικά του σύγχρονου καπιταλισμού (έχει πολλά) και έλεγε ταυτόχρονα ότι ξεκινάει μια κοινή προσπάθεια με άλλους 5,6-10 ηγέτες για να αλλάξουν τον προσανατολισμό της ΕΕ θα μπορούσε να αναφέρεται στον σοσιαλισμό.
Θα μπορούσε ο ΓΑΠ να κάνει μια διακρατική προσπάθεια συνεννόησης για να αυξηθεί από πολλές χώρες μαζί το επίπεδο φορολόγησης μεγάλων επιχειρήσεων. Ή για να πιαστούν κάποιοι που φοροαποφεύγουν μέσω οφ σορ εταιρειών.
Για παράδειγμα η Γερμανία έκανε κάποιες ενέργειες προς τη σωστή κατεύθυνση και επιτέθηκε ακόμη και στην Ελβετία που είναι το άνδρο των απατεώνων.
Παρά το ότι στο μπλόγκ μου και γενικώς γράφω, γράφω, γράφω... είμαι φοβερά πρακτικός άνθρωπος και συνεπώς αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που μπορεί και πρέπει να κάνει ένας σοσιολδημοκράτης (όχι ένας αριστερός αλλά ένας σοσιαλδημοκράτης), ιδίως όταν αναφέρεται στο σύνθημα "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα".
Δυστυχώς όμως όλοι έχουν παραδοθεί αμαχητί, η λέξη σοσιαλισμός είναι πλέον μόνο σύμβολο και όχι ουσία. Οι σοσιαλιστές σήμερα έχουν αποδεχτεί τόσο καθοριστικά και βαθιά μέσα τους το νεοφιλελεύθερο μοντέλο και είναι σε τόσο αγαστή συνεργασία με τα επιχειρηματικά συμφέροντα που αυτά που λέω (και σύντομα θα αρχίσουν να γίνονται πράξη από πραγματικούς σοσιαλιστές και μη διεθνώς) στην Ελλάδα θεωρούνται σχεδόν γραφικά...
δεν μπορώ να διαφωνήσω σε τίποτα απο όσα λές...και ποιός είπε οτι η θεωρία δεν είναι πράξη απο τι στιγμή που κοινωνείται;
π.χ. ένα αμφιθέατρο. Ο άνθρωπος που σκέφτεται είναι πολύ πιο κοντά στη πράξη απο εκείνον που αναπαύεται στον καναπέ του και βλέπει παθητικά τα νέα....
Δημοσίευση σχολίου