ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ;;;;

Βράδυ Παρασκευής. Ξεκίνησα για μια παρουσίαση του Αι-Στράτη ως πράσινου νησιού. Οραματικά, αισιόδοξα...απο ένα μικρό μέρος κάποιες φορές βγαίνουν τα καλύτερα...

Κι έπειτα συναντήθηκα με τον Γιάννη και τη φίλη του τη Μαριέττα. Κι οι δυο γύρω στα 28. Ο Γιάννης απόφοιτος του Τμήματός μας, η Μαριέττα τοπογράφος. Η παρέα συμπληρώθηκε απο τον Γιώργο και τη Δέσποινα. Στην ίδια ηλικία κι αυτοί. Με τα ίδια προβλήματα....οι δύο απο αυτούς άνεργοι, οι άλλοι κακοπληρωμένοι...κι άλλοι ανασφάλιστοι. Οσοι δουλεύουν; 'Μηχανάκια'. Πολλές ώρες, πολύ παζάρι για τα λεφτά, πολύ ανασφάλεια αν αύριο θα υπάρχει δουλειά. Καθόλου ή κακής ποιότητας προσωπική ζωή. Όνειρα; Τίποτα ιδιαίτερο...κι αυτά που είχαν έχουν εξανεμισθεί. 'Εξαρτήματα της μηχανής', είπε ο Γιάννης.
Για τη Πολιτική; Σκέτη απαξίωση. Για το μέλλον; Αδηλο!

Κουβέντες σοφές απο ενήλικες που όλοι μας λέμε ΤΑ παιδιά. Κουβέντες σκληρές, συνθήκες απαράδεκτες, ωράρια τρελλά. Να μείνουν ή να φύγουν απο αυτή τη χώρα; Μέχρι πότε θα είναι όλα τόσο άνισα και παράδοξα γι' αυτή τη γενιά;

Κάποτε η δική μας γενιά πάλευε για τη δημοκρατία. Ούτε να το φανταστούμε δεν μπορούσαμε οτι σήμερα θα ξαναγυρίζαμε σε τέτοια εκμετάλλευση, σε τέτοιο: αγοράζω και πουλάω. Η 'ελεύθερη αγορά' του εργαζόμενου, πτυχιούχου, μαστερούχου, διδάκτορα και συναφή χωρίς καμία αξία. Η ελεύθερη αγορά του τίποτα, του ίσως, του θα δούμε. Η ελεύθερη αγορά με το μπλοκάκι που σε προσλαμβάνει κι έπειτα σε απολύει χωρίς δικαιολογία. Ετσι. Και τώρα "παιδιά, τέλος". Κάπως έτσι απολύθηκε ο Γιάννης μ' άλλους 20. Φυσικά δεν είναι ο μόνος...

-Κάθε πρωι που βλέπω την Αναστασία (απλήρωτη εδώ και μήνες απο προγράμματα που ακόμα δεν ήλθαν τα λεφτά κι όταν θα έλθουν θα είναι 500€ το μήνα για πλήρες ωράριο)... νοιώθω σαν σκουλήκι. Νοιώθω βολεμένος. Νοιώθω...τίποτα. Γιατί εγώ έχω δουλειά. Γιατί πληρώνομαι. Εχω ασφάλεια....και ποιός ξέρει μπορεί να προλάβω να πάρω και σύνταξη....λέει ο Κώστας.
-Εγω πάντως δεν ξέρω αν θα προλάβω...απαντάει ο Γιάννης. 1,5 χρόνο στην ανεργία. 6 μήνες δουλειά και πάλι στο ψάξιμο. Νοίκι, ΔΕΗ κ.λ.π. στο σπιτάκι δίπλα στο ρέμα κι αναμονή....Ποιός ξέρει...ίσως τώρα με τα ΕΣΠΑ...ίσως αύριο ...με κανένα πρόγραμμα...στην τελική θα πάω και σερβιτόρος, σε κάποιο super market...έδωσα και βιογραφικό...Θα περιμένω...

Πού πάμε, αναρωτιέμαι; Πόσο ακόμα θα κωφαίνουν οι πολιτικοί. Πόσοι θα κάθονται στα στρογγυλά τραπέζια προβάροντας κουστούμια εξουσίας για τη πάρτη τους και για τους κολλητούς τους; Πόσο ακόμα θα κατηγορούν κάποιοι βολεμένοι αυτή τη γενιά γιατί βγαίνει στους δρόμους και οργίζεται; Πόσο ακόμα θα σφυρίζουν κλέφτικα οι επαγγελματίες της μεταπολίτευσης, όταν οι ίδιοι φρόντισαν ν' αφήσουν πίσω τους καμένη γή; Πόσο ο μικρόκοσμός τους θα είναι στο κέντρο του ενδιαφέροντος των ΜΜΕ; Πόσο τα στοιχήματα στο γυαλί θα παίζονται για τις καρέκλες τους κι εμείς θα νοιώθουμε ψευτορηγάδες;

Και, κυρίως, πόσοι και πόσες ακόμα θα αναπαύονται δικαιωμένοι(!) μπροστά στις οθόνες τους για να κρίνουν και να επικρίνουν χωρίς να κάνουν κάτι για ν' αλλάξουν τα πράγματα; Πόσοι θα οδηγούνται στην άχρηστη ψήφο που έριξαν εξαιτίας της αναγνωρισιμότητας του προσώπου και του ρευστού που έριξε στην αγορά; Πόσο ακόμα θα νοιώθουν είλωτες και 'υποχρεωμένοι' για το ρουσφέτι που τους έγινε κάποτε; Σε ποιό ρουσφέτι που δεν θα τους γίνει θα νοιώσουν οτι το δένδρο που ποτίζουν έχει σαπίσει απο τη ρίζα κι άρα κι απο τη κοινωνία που το στηρίζει; Σε ποιά συνδιαλλαγή θα σταματήσουν;

Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό, μόνο πολιτικό, μόνο κοινωνικό αλλά είναι βαθεία πολιτισμικό κι έχει να κάνει με μια ολόκληρη νοοτροπία που έχουμε χτίσει όλοι μας για να εξακολουθεί να υπάρχει. Μέσα απο ένα ατομικικίστικο συντηρητισμό έχουμε συμβάλλει στην ανεργία και την αναξιοπρέπεια της νέας γενιάς. Πάνω σε αυτό το μέλλον χτίσαμε το δικό μας παρόν για τη δική μας 'δουλίτσα' 'σπιτάκι' 'φαγάκι' 'παιδάκι' κ.λ.π....απόροια κι αυτό μιάς άλλης προηγούμενης γενιάς. Γι' αυτό και εύκολα σιωπήσαμε...Μέσα στις ίδιες μας τις παγίδες σύντομα θα καταλάβουμε πόσο λάθος κάναμε και κάνουμε που δεν είπαμε -δεν λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους αλλά παίζουμε με τα ονόματα και τις καριέρες των ηθοποιών...
"Ανίδεοι και Χορτάτοι" που έλεγε κι ο Σεφέρης...

Γιατί, πράγματι, ο καθένας έχει τον παράδεισο που το αξίζει!