Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009

ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ;;;;


Βράδυ Παρασκευής. Ξεκίνησα για μια παρουσίαση του Αι-Στράτη ως πράσινου νησιού. Οραματικά, αισιόδοξα...απο ένα μικρό μέρος κάποιες φορές βγαίνουν τα καλύτερα...

Κι έπειτα συναντήθηκα με τον Γιάννη και τη φίλη του τη Μαριέττα. Κι οι δυο γύρω στα 28. Ο Γιάννης απόφοιτος του Τμήματός μας, η Μαριέττα τοπογράφος. Η παρέα συμπληρώθηκε απο τον Γιώργο και τη Δέσποινα. Στην ίδια ηλικία κι αυτοί. Με τα ίδια προβλήματα....οι δύο απο αυτούς άνεργοι, οι άλλοι κακοπληρωμένοι...κι άλλοι ανασφάλιστοι. Οσοι δουλεύουν; 'Μηχανάκια'. Πολλές ώρες, πολύ παζάρι για τα λεφτά, πολύ ανασφάλεια αν αύριο θα υπάρχει δουλειά. Καθόλου ή κακής ποιότητας προσωπική ζωή. Όνειρα; Τίποτα ιδιαίτερο...κι αυτά που είχαν έχουν εξανεμισθεί. 'Εξαρτήματα της μηχανής', είπε ο Γιάννης.
Για τη Πολιτική; Σκέτη απαξίωση. Για το μέλλον; Αδηλο!

Κουβέντες σοφές απο ενήλικες που όλοι μας λέμε ΤΑ παιδιά. Κουβέντες σκληρές, συνθήκες απαράδεκτες, ωράρια τρελλά. Να μείνουν ή να φύγουν απο αυτή τη χώρα; Μέχρι πότε θα είναι όλα τόσο άνισα και παράδοξα γι' αυτή τη γενιά;

Κάποτε η δική μας γενιά πάλευε για τη δημοκρατία. Ούτε να το φανταστούμε δεν μπορούσαμε οτι σήμερα θα ξαναγυρίζαμε σε τέτοια εκμετάλλευση, σε τέτοιο: αγοράζω και πουλάω. Η 'ελεύθερη αγορά' του εργαζόμενου, πτυχιούχου, μαστερούχου, διδάκτορα και συναφή χωρίς καμία αξία. Η ελεύθερη αγορά του τίποτα, του ίσως, του θα δούμε. Η ελεύθερη αγορά με το μπλοκάκι που σε προσλαμβάνει κι έπειτα σε απολύει χωρίς δικαιολογία. Ετσι. Και τώρα "παιδιά, τέλος". Κάπως έτσι απολύθηκε ο Γιάννης μ' άλλους 20. Φυσικά δεν είναι ο μόνος...

-Κάθε πρωι που βλέπω την Αναστασία (απλήρωτη εδώ και μήνες απο προγράμματα που ακόμα δεν ήλθαν τα λεφτά κι όταν θα έλθουν θα είναι 500€ το μήνα για πλήρες ωράριο)... νοιώθω σαν σκουλήκι. Νοιώθω βολεμένος. Νοιώθω...τίποτα. Γιατί εγώ έχω δουλειά. Γιατί πληρώνομαι. Εχω ασφάλεια....και ποιός ξέρει μπορεί να προλάβω να πάρω και σύνταξη....λέει ο Κώστας.
-Εγω πάντως δεν ξέρω αν θα προλάβω...απαντάει ο Γιάννης. 1,5 χρόνο στην ανεργία. 6 μήνες δουλειά και πάλι στο ψάξιμο. Νοίκι, ΔΕΗ κ.λ.π. στο σπιτάκι δίπλα στο ρέμα κι αναμονή....Ποιός ξέρει...ίσως τώρα με τα ΕΣΠΑ...ίσως αύριο ...με κανένα πρόγραμμα...στην τελική θα πάω και σερβιτόρος, σε κάποιο super market...έδωσα και βιογραφικό...Θα περιμένω...

Πού πάμε, αναρωτιέμαι; Πόσο ακόμα θα κωφαίνουν οι πολιτικοί. Πόσοι θα κάθονται στα στρογγυλά τραπέζια προβάροντας κουστούμια εξουσίας για τη πάρτη τους και για τους κολλητούς τους; Πόσο ακόμα θα κατηγορούν κάποιοι βολεμένοι αυτή τη γενιά γιατί βγαίνει στους δρόμους και οργίζεται; Πόσο ακόμα θα σφυρίζουν κλέφτικα οι επαγγελματίες της μεταπολίτευσης, όταν οι ίδιοι φρόντισαν ν' αφήσουν πίσω τους καμένη γή; Πόσο ο μικρόκοσμός τους θα είναι στο κέντρο του ενδιαφέροντος των ΜΜΕ; Πόσο τα στοιχήματα στο γυαλί θα παίζονται για τις καρέκλες τους κι εμείς θα νοιώθουμε ψευτορηγάδες;

Και, κυρίως, πόσοι και πόσες ακόμα θα αναπαύονται δικαιωμένοι(!) μπροστά στις οθόνες τους για να κρίνουν και να επικρίνουν χωρίς να κάνουν κάτι για ν' αλλάξουν τα πράγματα; Πόσοι θα οδηγούνται στην άχρηστη ψήφο που έριξαν εξαιτίας της αναγνωρισιμότητας του προσώπου και του ρευστού που έριξε στην αγορά; Πόσο ακόμα θα νοιώθουν είλωτες και 'υποχρεωμένοι' για το ρουσφέτι που τους έγινε κάποτε; Σε ποιό ρουσφέτι που δεν θα τους γίνει θα νοιώσουν οτι το δένδρο που ποτίζουν έχει σαπίσει απο τη ρίζα κι άρα κι απο τη κοινωνία που το στηρίζει; Σε ποιά συνδιαλλαγή θα σταματήσουν;

Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό, μόνο πολιτικό, μόνο κοινωνικό αλλά είναι βαθεία πολιτισμικό κι έχει να κάνει με μια ολόκληρη νοοτροπία που έχουμε χτίσει όλοι μας για να εξακολουθεί να υπάρχει. Μέσα απο ένα ατομικικίστικο συντηρητισμό έχουμε συμβάλλει στην ανεργία και την αναξιοπρέπεια της νέας γενιάς. Πάνω σε αυτό το μέλλον χτίσαμε το δικό μας παρόν για τη δική μας 'δουλίτσα' 'σπιτάκι' 'φαγάκι' 'παιδάκι' κ.λ.π....απόροια κι αυτό μιάς άλλης προηγούμενης γενιάς. Γι' αυτό και εύκολα σιωπήσαμε...Μέσα στις ίδιες μας τις παγίδες σύντομα θα καταλάβουμε πόσο λάθος κάναμε και κάνουμε που δεν είπαμε -δεν λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους αλλά παίζουμε με τα ονόματα και τις καριέρες των ηθοποιών...
"Ανίδεοι και Χορτάτοι" που έλεγε κι ο Σεφέρης...

Γιατί, πράγματι, ο καθένας έχει τον παράδεισο που το αξίζει!


17 σχόλια:

Γιώργος Ασημακόπουλος είπε...

Έτσι είναι: βολεύτηκε μια γενιά και υποφέρουν δύο: η προηγούμενη και η επόμενή της.

Για να μην γράφω σεντόνια στα σχόλια, σε παρακαλώ δες αυτό: http://gasimakop.blogspot.com/2009/01/blog-post_04.html

Καιρό είχαμε να βρεθούμε ;)

Καλή χρονιά!

Ανώνυμος είπε...

Αυτό είναι το εθνικό θέμα της Ελλάδας.
Αν δεν αντιμετωσπιστεί σοβαρά αυτό, ούτε στην Παιδεία θα μπορέσουμε να βρούμε άκρη (διαλεκτική η σχέση, όχι μονόδρομη), ούτε πραγματική ανάπτυξη θα έχουμε ποτέ (και εδώ διαλεκτική είναι η σχέση, ούτε και εδώ μονόδρομη)....

Greek Rider είπε...

Προσωπικά πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι πολύ ευρύτερο. Στο εξωτερικό στην Αγγλία φέτος έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις που δεν είδαν το φως της δημοσιότητας, στην Πορτογαλία που δεν έχει καμία ιστορία μαζικών κινητοποιήσεων βγήκαν στους δρόμους 150,000 άτομα ενώ μεγάλες κινητοποιήσεις έγιναν την τελευταία δεκαετία για άλλους λόγους βλέπε το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης (Σιάτλ, Γένοβα κτλ).

Όλα αυτά έγιναν πριν την οικονομική κρίση.

Στην Ελλάδα πριν ένα μήνα όλοι είδαμε τι έγινε.

Όλοι, εκτός των τυφλών και κουφών, καταλαβαίνουν ότι το "σύστημα" (καπιταλισμός, ελίτ) έχουν εφαρμόσει κάποιους κανόνες που δεν εξυπηρετούν την κοινωνία.

Εκεί είναι για μένα το πρόβλημα και είναι διεθνές, όχι ελληνικό. Το πρόβλημα αυτό θα μεγαλώσει το επόμενο διάστημα μαζί με τις αντιδράσεις.

tractatus είπε...

Γειά σου Γιώργο!
Το θέμα είναι οτι οι βολεμένοι σε βάρος αυτής της γενιάς ακόμα καθεύδουν. Εχουν μάθει να επιβιώνεουν με τα περιτυλίγματα και τα τσιτάτα άλλων εποχών..εδώ ο κόσμο χάνεται και....

tractatus είπε...

kapkoum πράγματι νηστικό αρκούδι δεν χορεύει...τι παιδεία να φτιάξουμε όταν η οικονομία μας είχε 0,2%!!! ανάπτυξη. Κι έπονται 100.000 απολύσεις, όπως λένε.

tractatus είπε...

Αυτό που δεν είναι διεθνές GRS είναι οι κανόνες και το ρουσφέτι. Εκεί έχουμε τη μοναδικότητα, όπως και στον τρόπο της συλλογικότητας, της συνεργασίας και τελικά της σύνθεσης μέσα απο διαφορετικές φωνές. Ολα αυτά είναι κρίσιμα ακόμα περισσότερο για μια οικονομία που δεν ξέρει που πάει και που πατάει...επομένως το θέμα είναι εξαιρετικά εθνικό, επίσης....κι αυτό γιατί εμείς θα αντιμετωπίσουμε τη κρίση με ΟΣΑ έχουμε κι όχι οσα ΔΕΝ έχουμε.

Greek Rider είπε...

@tractatus νομίζω ότι το ρουσφέτι από μόνο του θα ήταν αρκετό για να τινάξει μια κοινωνία στον αέρα. Αν προσθέσουμε και τα υπόλοιπα...

tzonakos είπε...

Nooτροπία, ακριβώς. Θέμα νοοτροπίας μας, που επιτρέπει να γίνονται όπως γίνονται όσα γίνονται ή το αντίθετο, δηλαδη να μην γίνονται.
"Ανίδεοι και χορτάτοι" ... αφου ειναι χορτάτος, τι τον νοιάζει παραπέρα ;
Αγνοεί ακούσια ή ηθελημένα οτι τον αφορούν όλα οσα συμβαίνουν.
Ποιός θα καταφέρει να μας αλλάξει την παιδεία μας ; Μηπως πρέπει να καταλάβουμε πρώτα οτι πρέπει να αλλάξουμε και πόσο χρόνο θα πάρει αυτό ;
Ευχομαι απλά να μην ειναι αργά.

ritsmas είπε...

Αυτά γράφεις, αυτά διαβάζω κι ύστερα προσπαθώ να ισορροπήσω μέσα μου, μιας κι έξω η ισορροπία δεν ήταν ποτέ ζητούμενο. Πόσο λυπάμαι να ξέρεις γι αυτό το σεφερικό στίχο που ταιριάζει στην ελληνική καθημερινότητα. Αλλά δεν μπορεί, κάποια απάντηση θα πρέπει κάπου να υπάρχει....

tractatus είπε...

tzonako αυτό που πρέπει, κατά την άποψη μου, πρώτα απ' όλα να αλλάξουμε είναι ο τ΄ροπος που συμμετέχουμε σε ο,τιδήπτε. Να λέμε τη γνώμη μας και να τη στηρίζουμε. Να μην έχουμε μικρουπολογισμούς για πράγματα που είναι βραχυπρόθεσμα αλλά να σκεφτόμαστε αυτό που λένε στα περιβαλλοντικά 'αειφόρα'...
Εχω βαρεθεί να βλέπω βολεμένους να κάνουν τους καμπόσους και τους θιγμένους όταν δεν τους ταιριάζουν τα πράγματα κι όχι με κοινό νου...είναι κάτι που πάσχουμε έτσι κι αλλιώς σε αυτή τη χώρα ως κουλτούρα...

tractatus είπε...

Το ξέρεις Ρίτσα...αυτό το μέσα τι χαστούκια πρέπει να φάει για να σκεφτεί οτι μπορεί σήμερα ναμαι εγω εδώ αλλά αύριο μπορεί και νάσαι εσύ...αυτή τη σκέψη δεν τη κάνουμε σαν λαός. Και ιδού τα αποτελέσματα. Χωρίς κανόνες στη κρίση. Χωρίς σχέδιο για το αύριο. Αυτό το δικό μας "γιατάκι" τάχει κάνει όλα τόσο άδικα για τους νέους...έπρεπε να ήσουν στη συζήτηση. Ξέρω πόσο καλή επικοινωνία έχεις με τους νέους και πόσο πράγματι θα σ' έκαναν και πάλι να σκεφτείς αυτό που θέλουμε να αλλάξουμε μαζί τους.
Νάσαι καλά...γράφω μανιωδώς γι' αυτό χάθηκα...:(

tzonakos είπε...

Συμφωνώ. Ακόμα κι οταν δεν μας ταιριάζουν τα πράγματα πρέπει να στηρίζουμε τη γνώμη μας σκεπτόμενοι όχι μόνο τον εαυτό μας.
Για να γίνει αυτό πρέπει να συμμετέχουμε όπως μπορούμε σε πράγματα μεγαλύτερα απο τον εαυτό μας που θα οφελήσουν όλους, ακόμα και εμάς τους ίδιους.
Εχω βαρεθεί και εγω όσους δνε μιλάνε και δνε κάνουν τίποτα όσο βολεύονται αλλα το χειρότερο ειναι που οταν αλλάξει αυτό φωνάζουν κατα πάντων.

Homo Sapiens είπε...

Συμπτώματα μίας κοινωνίας, ειδικώς της νέας γενιάς, που είναι εγκλωβισμένη σε οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα. Το νεοελληνικό πρότυπο (ας το πούμε μεταπολιτευτικό) της ανάπτυξης με δανεικά, του βολέματος στο δημόσιο, της (μικρο)επιχειρηματικότας ανάγκης, της παρασιτικής και παρεοκρατικής οικονομίας, της πελατειακής κοινωνικής πρόνοιας και του διάτρητου κοινωνικού κράτους έχει εξαντλήσει τα όρια του. Πολύ χειρότερα, παραδοσιακοί μηχανισμοί κοινωνικής ανόδου (social mobility), π.χ. πανεπιστήμιο, αγορά εργασίας κτλ. έχουν φρακάρει. Η σημερινή κρίση διογκών τα "αδιέξοδα". Ίσως, όμως, μας κάνει κι ένα καλό. Τα φανερώνει, τα ξεγυμνώνει, τα κάνει πιο ορατά, πιο κατανοητά και -ίσως- ενεργοποιεί τις προοδευτικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που επιθυμούν ριζοσπαστικές αλλαγές.
Σε ό,τι αφορά εμάς, τους νέους, έχω την εντύπωση ότι πρέπει να διεκδικήσουμε περισσότερες και καλύτερες ευκαιρίες. Μέσα από τη δικής μας σκληρή προσπάθεια για εκπαίδευση, μόρφωση, επαγγελματισμό, αλλά και μέσα από διεκδικήσεις για περισσότερες και καλύτερες ευκαιρίες. Το αίτημα δεν μπορεί παρά είναι: κοινωνική δικαιοσύνη - διαγενεακή δικαιοσύνη.

ikor είπε...

Αυτός είναι ο πυρήνας του προβλήματος: ότι οι νέοι κοιτάζουν το μέλλον και δε βλέπουν τίποτα.

Πώς να προγραμματίσουν έτσι την οικογενειακή και επαγγελματική τους ζωή;

Δυστυχώς η φούσκα που σκάει έχει πολύ αέρα μέσα της...

tractatus είπε...

Tzonako υπάρχουν κι οι άλλοι. Εμ δεν είναι ευχαριστημένοι, εμ δεν κάνουν, εμ δεν είναι και με τίποτα απ' όσα κάνουν οι άλλοι ευχαριστημένοι....:(

tractatus είπε...

"Μέσα από τη δικής μας σκληρή προσπάθεια για εκπαίδευση, μόρφωση, επαγγελματισμό, αλλά και μέσα από διεκδικήσεις για περισσότερες και καλύτερες ευκαιρίες. Το αίτημα δεν μπορεί παρά είναι: κοινωνική δικαιοσύνη - διαγενεακή δικαιοσύνη"...
Θα κρατήσω το διαγενεακό...όσο για τη σκληρή δουλειά Πασχάλη μου, εγω ξέρω οτι υπάρχουν πολλοί νέοι που εργάζονται σαν σκλάβοι...και ξέρεις το σωστό δεν είναι ακριβώς αυτό....:( Κάποτε υπήρχε συζήτση για τη πολιτική του ελεύθερου χρόνου...κι αυτό είναι μια σοσιαλιστική ιδέα που πράγματι ακόμδα δεν έχει συζητηθεί όσο θα έπρεπε...πολλές καινοτομίες, βλεπεις, δεν εκφράζονται γιατι οι περισσότεροι είναι κουμπωμένοι και ραμένοι στα ρούχα της υποκρισίας και τους συντηριτισμού!!!

tractatus είπε...

ikor η φούσκα δυστυχώς θα ξεφουσκώνει για πολύ καιρό ακόμα...και οι αλλαγές δεν γίνονται χωρίς σπάσιμο αυγών...:)