Διαγενωμένων των...'εορτών'...

ΔΙΑΓΕΝΩΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ

Διαγενομένου του Μίσους
άγγελοι κυανόκρανοι έραιναν τα πλήθη
τσίχλες σοκολάτες εμβόλια και επιδέσμους.

Παρθένες λυσίκομες μεν βιασμένες δε
ψάχνουν ακόμα μέλη συγγενών να μυρώσουν
στο διάδρομο προσγείωσης.

Σύκο ανοιγμένο ο τρούλος και ο Αντρέι Ρουμπλιώφ
στάζει τον κόκκινο ουρανό
πάνω στις ράμπες των γυναικών.

Μανάδες με γκρίζες φανελένιες ρόμπες
πιτσιλίζονται γκρενά ανθάκια, ολόφτυστες
οι μάνες μας
ξεψειρίζουν τα τσίνορα των παιδιών απο τα σύνορα.

Γειτόνισσες παλιές οι Τρωαδίτισσες φρόντισαν
σε κάθε ανασκαφή, κάθε κυρία Σλήμαν διαμάντια
να φορέσει στο λαιμό τα πετρωμένα δακρυά τους

Τα ορφανά τους μικροί μελανιασμένοι δύτες
της σαπουνάδας
στα φανάρια γυαλοκαθαρίζουν συνειδήσεις και παρμπρίζ
κραδαίνοντας χαρτομάντηλα και σφουγγάρια

Στα μύχια της ύπαρξης
αναπαύεται το άτομο και η διάσπασή του
κελεύοντας το φίλμ της αναταπόκρισης

Απο κανάλι σε κανάλι το καρότσι της
η Μάνα του πολέμου, που μπόρεσε και φόρεσε
του Σάυλοκ τη σκούφια στη ζωή μας.

Ελα...

Ελα να πιούμε μια μπιρίτσα. Απόψε Μωάμεθ
Ναζωραίος, Βούδας και Κρίσνα συζητούν
σε στρογγυλό τραπέζι για το τι είναι Αλήθεια
Ο Μαμωνάς θα συντονίζει τη συζήτηση
και το ψωρόσκυλο η Αγάπη πίσω απ' τις κάμερες
θα μασουλάει το ποπκόρν της.

Απο τη ποιητική συλλογή της καλής μου φίλης, Μαρίας Λαγγουρέλη,
Νερό στα κάρβουνα,
εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2005, σελ. 30