Κυριακή 1 Ιουνίου 2008

ΠΑΣΟΚ και "μεσαίος χώρος"


Μεταλλαγές στο ΠΑΣΟΚ και Προβλήματα κοινωνικής συνεργασίας
Οι συνεργασίες που οργανώνουν τα κόμματα, πραγματώνονται σε δύο επίπεδα, στο κοινωνικό και στο πολιτικό. Το κοινωνικό αφορά τις δυνάμεις που θέλει ένα κόμμα να εκφράσει, και στο βαθμό, βέβαια, που το πετυχαίνει. Σε πολιτικό επίπεδο οφείλει να προωθεί αυτή την πολιτική διττά, τόσο με τις πολιτικές και το πρόγραμμα που προτείνει, όσο και με τη στάση που κρατά απέναντι σε άλλα κόμματα.
1. Οι κοινωνικές αλλαγές και οι νέοι φτωχοί
Το ΠΑΣΟΚ χαρακτήρισε τον εαυτό του ως κόμμα των «μη προνομιούχων». Στη βάση αυτής της κοινωνικής αναγωγής του, επεδίωξε να εκφράσει τα μεσαία και μισθωτά στρώματα της πόλης και του χωριού. Πέτυχε με τα κινήματα που στήριξε και την πολιτική που ακολούθησε ως κυβέρνηση στη δεκαετία του ογδόντα, ιδιαίτερα στην πρώτη τετραετία, να ενσωματώσει σε μεγάλο βαθμό αυτά τα στρώματα στον συνολικότερο κοινωνικό ιστό της χώρας. Η επιτυχία του συνοδεύτηκε από δύο νέες διαφοροποιήσεις. Πρώτον, προσδέθηκε, ιδιαίτερα στα χρόνια διακυβέρνησης Σημίτη, με εκείνα τα δυναμικά τμήματα των μη προνομιούχων και των πλουσίων μεσαίων στρωμάτων, που έδειξαν δυναμικότητα και προσαρμοστικότητα στις νέες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης. Τα τμήματα αυτά του πληθυσμού, καθώς και μερίδες του μεγάλου κεφαλαίου στήριξαν το εγχείρημα του εκσυγχρονισμού, μόνο που αυτό το εγχείρημα δεν συνοδεύτηκε από επάρκεια δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων.
Δεύτερον, στο βαθμό που οι παλιοί μη προνομιούχοι διαφοροποιούνταν ανάμεσα σε εκείνους που «πετύχαιναν» στα πλαίσια της αρχικής ενσωμάτωσης και αργότερα του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος και σε εκείνους που εξακολουθούσαν να παραμένουν «μη προνομιούχοι» σε νέες συνθήκες, το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση έτεινε να διασφαλίζει περισσότερο τις ανάγκες των πρώτων, παρά των δευτέρων. Και αυτό, διότι η πλειοψηφία των «μη προνομιούχων» της δεκαετίας του εβδομήντα και ογδόντα έτεινε να ενταχθεί στην πρώτη ομάδα, ενώ η δεύτερη γινόταν σχετικά μικρότερη. Μέσα απ’ αυτή τη σκοπιά μπορεί να κατανοηθεί γιατί το εγχείρημα του εκσυγχρονισμού έτεινε να είναι περισσότερο εκσυγχρονισμός του συστήματος, παρά δημοκρατικός και κοινωνικά δίκαιος εκσυγχρονισμός.
Ο συσχετισμός ανάμεσα στις δύο ομάδες που είχαν διασπαστεί οι «μη προνομιούχοι» τη δεκαετία του ογδόντα, ανατράπηκε στη δεκαετία του ενενήντα. Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η πολιτική επικράτηση της παγκοσμιοποίησης η οποία είχε μορφοποιηθεί ως μια νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και η άνοδος των κρατών της Ασίας, ιδιαίτερα της Κίνας και της Ινδίας, πίεζαν τα μεσαία στρώματα στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Η πίεση ήταν σχετικά ισχυρότερη στην κοινωνία μας, που δεν ήθελε να κατανοήσει ότι είχαμε μπει στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και ότι υπήρχαν εναλλακτικές δυνατότητες αντιμετώπισής της. Πεισματικά η ελληνική αριστερά και οι περισσότεροι διανοούμενοι που στρατεύονται μαζί της, αρνήθηκαν την παρουσία της παγκοσμιοποίησης και της ανάγκης ενεργούς δημοκρατικής πολιτικής αντιμετώπισής της. Στο ίδιο μοτίβο, μεγάλα τμήματα της ΝΔ, αλλά και αρκετοί στο ΠΑΣΟΚ παρίσταναν ως να μην είχαμε εισέλθει σε μια νέα φάση, και κατά προέκταση αρνιόνταν πεισματικά να αντιμετωπίσουν την παγκοσμιοποίηση και να διαμορφώσουν στρατηγικές της υπέρβασης της νεοφιλελεύθερης μορφοποίησής της. Αυτές οι αρνήσεις, στην πραγματικότητα άγνοια, τις πληρώνουμε μέχρι σήμερα.
Η μη αντιμετώπιση της νεοφιλελεύθερα μορφοποιημένης παγκοσμιοποίησης στην Ελλάδα, είτε διότι βόλευε (δεξιά) είτε διότι απλά καταδικαζόταν με μεγάλα λόγια χωρίς πρακτικές υπέρβασής της (αριστερά) είχε ως αποτέλεσμα το σχετικό φτώχεμα των μεσαίων στρωμάτων που είχαν αναζωογονηθεί στη διάρκεια της περιόδου του εκσυγχρονισμού. Δίπλα στα τμήματα των παλιών μη προνομιούχων προστέθηκαν καινούργια. Χαρακτηριστικό τους ήταν ότι κοινωνικά χειροτερεύει η κατάστασή τους. Η επερχόμενη δομική κρίση δεν έκανε μόνο τους φτωχούς φτωχότερους, αλλά συμπίεζε προς τα κάτω και μεσαία στρώματα.
2. Η αντιμετώπιση των αποκλεισμένων
Η παγκοσμιοποίηση τη στήριξη και την υποστήριξη από μια προοδευτική πολιτική στα δυναμικά, ταλαντούχα κοινωνικά στρώματα. Σε άτομα που διακρίνονται για τις ικανότητες τους. Τέτοιοι υπάρχουν τόσο μεταξύ των μισθωτά εργαζομένων, όσο και ανάμεσα στους μεσαίους, της υπαίθρου και της πόλης, αλλά και μεγαλύτερους επιχειρηματίες. Εξάλλου, δεν είναι όλοι από τους τελευταίους κρατικοδίαιτοι. Ταυτόχρονα έχουν δημιουργηθεί σήμερα σειρά από κοινωνικά γκέτο στα οποία είναι εγκλωβισμένοι άνθρωποι με δυνατότητες, φαντασία, ταλέντο. Μόνο που δεν έχουν ευκαιρίες να αποδείξουν τις ικανότητές τους. Μια πολιτική σταθερής και συνεπούς προσέλκυσή τους σε ένα ριζοσπαστικό, κοινωνικό αναπτυξιακό μοντέλο θα προσθέσει στη χώρα παραγωγική δύναμη.
Η ικανότητα του ΠΑΣΟΚ, όπως και κάθε κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικό - δημοκρατικό, θα αποδειχτεί στο κατά πόσο θα μπορέσει να προωθήσει μια συμμαχία, σε δημοκρατικά πλαίσια, ανάμεσα στους δυναμικά δραστήριους και τους αποκλεισμένους. Συμμαχία που θα μεγιστοποιήσει τις δυνατότητες της χώρας και, ταυτόχρονα, θα συνδυάζει την ριζοσπαστική ανάπτυξη στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης με μια κοινωνικά δίκαιη πολιτική. Αυτές οι δύο πολιτικές αποτελούν το υπόβαθρο διερεύνησης των κατακτήσεων των εργαζομένων και εμβάθυνσης της δημοκρατίας της χώρας. Εμβάθυνση που απαιτεί συγκεκριμένα μέτρα στην οργάνωση της διοίκησης και της χωροταξίας της Ελλάδας, στη λειτουργία των θεσμών και στη διασφάλιση του δημοκρατικού ελέγχου τους.
Το ζητούμενο προκειμένου να υπάρξει μια τέτοια συμμαχία είναι οι ταλαντούχοι και δυναμικοί να κατανοήσουν το όφελος για τη χώρα από την δημιουργία ενός δικτύου προστασίας των αποκλεισμένων και προσέλκυσής τους προς τα πάνω, προς περισσότερες ευκαιρίες και δυνατότητες. Το ζητούμενο είναι οι αποκλεισμένοι να μην περιοριστούν σε μια διαμαρτυρία, συχνά ατελέσφορη αν όχι και τυφλή. Αλλά να επιδιώξουν να στηριχτούν από δημοκρατικές δυναμικές και ριζοσπαστικά ταλαντούχες δυνάμεις προκειμένου να εξέλθουν του τοίχους αποκλεισμού και όχι προκειμένου αυτό το τοίχος να γίνεται κάποιες στιγμές «απλά» πιο ανεκτό.
3. Μια κοινωνική στρατηγική
Είναι φανερό, ότι το πρόβλημα για το ΠΑΣΟΚ δεν είναι, όπως προβάλλεται, από πολλές πλευρές αν θα πάει με το «κοινωνικό κέντρο» ή, αντίθετα, με το «κοινωνικό περιθώριο» αλλά πως θα οργανώσει δημοκρατικά την συμμαχία ανάμεσα σε αυτά τα δύο τμήματα. Ο δημοκρατισμός που απαιτείται στην οργάνωση αυτής της συμμαχίας και ο στόχος εισόδου των κοινωνικά αποκλεισμένων, προς όφελος της χώρας συνολικά, στο κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι είναι οι δύο ακρογωνιαίες διαφορές μιας προοδευτικής πολιτικής με την Νέα Δημοκρατία. Από την άλλη, το γεγονός ότι η δημοκρατική παράταξη δεν υπερασπίζεται απλά τα «περιθωριοποιημένα» στρώματα, αλλά επιδιώκει να δώσει προοπτικές και τα μέσα για να συμμετέχουν στις διαδικασίες ανάπτυξης, είναι αυτό που το διαχωρίζει από έναν ακροαριστερό λόγο που απλά υπερασπίζεται αυτό που κατακτήθηκε χθες, αλλά δεν έχει κατανοήσει, ίσως ούτε καν αντιληφθεί, τις νέες συνθήκες εντός των οποίων διαμορφώνεται το «κοινωνικό περιθώριο», η νέα φτώχεια και οι «σύγχρονοι» αποκλεισμοί.
Το ΠΑΣΟΚ της εποχής του χωρίς επιθέτου εκσυγχρονισμού, πρόσβλεπε κύρια στα δυναμικά στρώματα, που δεν είναι ακόμα επαρκή στην Ελλάδα, ενώ προς τους αποκλεισμένους απευθυνόταν με στοχοπροσηλωμένα μέτρα, ειδικές δράσεις και μέτρα περιορισμένου χαρακτήρα. Περισσότερο πρόσβλεπε, συχνά χωρίς επιτυχία, στην ανακούφιση τους, παρά στην προσέλκυσή τους εκτός των τειχών αποκλεισμού. Δηλαδή, δεν πρόσβλεπε σε μια συνολική κοινωνική στρατηγική και πολιτική συμμαχιών, αλλά «απλά» σε μια πολιτική επιμέρους ανακούφισης ορισμένων στρωμάτων, και αυτό συχνά χωρίς επιτυχία, ακριβώς διότι η πολιτική του ήταν αποσπασματική.
Όμως, οι πλειοψηφίες δεν φτιάχνονται με αποκλειστικό γνώμονα κάποιο «μεσαίο χώρο» που προσδιορίζεται κάθε φορά κατά το δοκούν. Η επίκληση αυτού του χώρου γίνεται συχνά λανθασμένα. Υπονοείται η μεγάλη μάζα των μεσαίων στρωμάτων, στην καλύτερη περίπτωση, αλλά δεν εξετάζεται επακριβώς η κάθε φορά κατάστασή τους. Αν είναι σε άνοδο ή σε πτώση, αν συσσωρεύουν πλούτο και διαθέτουν κοινωνική κινητικότητα ή αποδομούνται και συμπαρασύρονται στην φτώχεια, ή αν είναι παρούσες και οι δύο τάσεις πια είναι η ισχύς της κάθε μίας και πιο το συνδυασμένο πολιτικό τους αποτέλεσμα. Αλλά το κυριότερο, αυτός ο «μεσαίος χώρος» εμφανίζεται ως ο μοναδικός κοινωνικός χώρος και πολιτικά, ακόμα χειρότερα, ως ο μοναδικά ενδιαφέρων χώρος. Με αυτό τον τρόπο πιέζονται τα κόμματα του δικομματισμού προς σύγκλιση και άρση των διαχωριστικών γραμμών, κάτι που πληρώνει περισσότερο το ΠΑΣΟΚ και λιγότερο η ΝΔ, αλλά και παραίτησης από κάθε πολιτικής συμμαχιών στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων, αναγκών, δυνατοτήτων και προοπτικών.
Στην πραγματικότητα, όπως και αν προσδιορίζεται αυτός ο «μεσαίος χώρος» το ερώτημα που παραμένει είναι, αν αυτός είναι ένας χώρος του οποίου γίνεται η επίκληση προκειμένου να θολωθούν τα νερά για πολιτικές που εξυπηρετούν τους λίγους, ή εντάσσεται αυτή η επίκληση σε μια πολιτική συμμαχιών εξυπηρέτησης της πλειοψηφίας των ελλήνων πολιτών.
Αρθρο του Ν. Κοτζιά απο την Αξία(31.5.2008)

25 σχόλια:

tractatus είπε...

Απο τον Στέργιο:
Για το άρθρο του Ν. Κοτζιά: ΠΑΣΟΚ και ¨μεσαίος χώρος¨


Δεν περίμενα από την Ν. Κοτζιά ένα τόσο ρηχό άρθρο. Ο πρώην υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής του ΚΚΕ γνωρίζει καλά (η γνώση «ξεχνιέται» και διαστρεβλώνεται αλλά δεν χάνεται με την αλλαγή πολιτικής θέσης) ότι το βασικό σε κάθε κόμμα είναι ποιας τάξης συμφέροντα εκφράζει και το δευτερεύον με ποιο τρόπο. Ξέρει ότι δεν υπάρχει κανένας όρος «παγκοσμιοποίηση» αντίθετα αυτό είναι η κοινωνικοποίηση της παραγωγής σε σημείο διεθνοποίησης και όταν αυτό γίνεται με κυρίαρχες τις παραγωγικές (οικονομικές) καπιταλιστικές σχέσεις λέγεται καπιταλιστική διεθνοποίηση. Ξέρει και άλλα πολλά που δεν τα λέει… ξέρει ότι δεν υπάρχει τάξη «μη προνομιούχων» αλλά τάξεις και στρώματα και οφείλει να τα καταγράψει και αναλύσει στις σύγχρονες διαστάσεις τους και στη νέα μορφή και σύνθεσή τους.


Το να στέκεται επιφανειακά στη τακτική του ΠΑΣΟΚ για να ξεναεγκλωβίσει αυτούς που του έφυγαν ή θα του φύγουν λέγοντας τι κινήσεις πρέπει να κάνει, δεν λύνει κανένα κοινωνικό πρόβλημα αλλά (ίσως και αν) το κομματικό του πρόβλημα της κομματικής εξουσίας. Σε τι θα ωφεληθεί ο λαός;;; δεν υπάρχουν αφ’ εαυτού σωτήρες δημοκράτες κλπ, κλπ με μόνη την ανιτιδεξιά και αντινεοφιλελεύθερη φιλολογία. Αν μας πει πως και ποιες κοινωνικές αντιθέσεις θα λύσει σε πολιτικό επίπεδο (π.χ. νέο μοντέλο κοινωνικής διεύθυνσης των παραγωγικών δυνάμεων με αντίστοιχη εκτόπιση της εξουσίας των πολυεθνικών αντί να μοιρολατρεί ανίκανος καλώντας μας να γίνουμε συμμέτοχοι με… δημοκρατικούς όρους στο έγκλημα) ίσως τίθονταν κάτι για συζήτηση. Όμως όταν δεν αρνήσαι τις σχέσεις που κυριαρχούν αλλά προτείνεις χωρίς να τις αγγίξεις δημοκρατία, συμμετοχή, κοινωνική ευαισθησία, ε, τότε κοροϊδεύεις.


Αφού δεν μπορούν να μας εξηγήσουν στο ΠΑΣΟΚ πως η «μια και μόνη χρυσή μετοχή» του ΟΤΕ έγινε αναγκαία πώληση του 66% και πως η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι η μόνη διέξοδος φυγής από την κρίση στην οικονομία, την παιδεία, την κοινωνία, την ακρίβεια ε, τότε ίσως θα είναι απλά μια «καλύτερη» Ν.Δ.


Μεγάλο το άρθρο και δεν απαντιέται εδώ. Ωστόσο περίμενα να μας θέσει ο Νίκος τη κυρίαρχη κοινωνική αντίθεση που πρέπει να λύσει το ΠΑΣΟΚ για να δώσει στίγμα. Ακόμη και λύσεις στη βάση της κυριαρχίας του ιδιωτικού επιχειρείν και των πολυεθνικών να προτείνει κάτι καλύτερο είναι για το κόμμα του από τις θολούρες που στέλνουν ψήφους δεξιά και αριστερά.


Και μια ερώτηση: είναι κανένας που πιστεύει ότι το ΠΑΣΟΚ ως νέα κυβέρνηση θα αρνηθεί το νεοφιλελεύθερο στερέωμα της Ν.Δ.; Η ιστορία τι του λέει; Θα πάει κόντρα στη κυρίαρχη πολιτική της ΕΕ που στη νέα συνθήκη της Λισαβόνας θεσμοθέτησε για μια ακόμη φορά «την άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς» .( Άρθρο 3, πρώην άρθρο 2 ΣΕΕ) το «κοινωνική» διάβαζέτο νεοφιλελεύθερη, όπως ήδη εφαρμόζεται και θα την ανατρέψει προτείνοντας την κοινωνική οικονομία;;; Αφού ξέρει καλά ότι η Συνθήκη απαγορεύει δια ροπάλου τέτοια οικονομική πολιτική. Ας είμαστε σοβαροί.


Προσπαθεί σαν Δον Κιχώτης να πολεμήσει(;;;) τη παγκοσμιοποίηση με στρουθοκαμηλισμό και εσωτερικές αλλαγές στη πολιτική προσέγγισης των πολιτών. Δεν τον πιστεύω.


Περίμενα πολύ ποιο οξύνοια σε ένα τέτοιο άρθρο. Έχουμε και εδώ στέρεμα ιδεών;;;

Greek Rider είπε...

@tractatus πολύ καλή επιλογή για συζήτηση το άρθρο αυτό. Δεν στέκομαι στο άρθρο αλλά το χρησιμοποιώ ως αφορμή σκέψεων:

Σε πρόσφατη ομιλία του ο Παπανδρέου μίλησε για την "ιδιώτευση" των ατόμων σήμερα. Παλαιότερα χρησιμοποίησε μεθόδους άμεσης δημοκρατίας σε διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις μέσα στο κόμμα. Είναι γενικά ανοιχτός σε νέες ιδέες. Παλαιότερα τον είχα ακούσει να μιλάει για μια κινηματική πίεση με μη κυβερνητικές οργανώσεις σε επιχειρήσεις και φορείς. Νομίζω ότι έχει πιάσει το νόημα και παρόλες τις σαχλαμάρες που λέγονται είναι πολύ καλύτερος από αυτό που δείχνει, σε αντίθεση με τον Βενιζέλο που δεν έχω ακούσει να λέει καμία νέα ιδέα παρόλο που "πουλάει" περισσότερο.

Το πρόβλημα του Παπανδρέου είναι ότι αυτά που προτείνει διστάζει να τα φωνάξει δυνατά και από την άλλη η κοινωνία στην Ελλάδα αυτή την στιγμή είναι έτοιμη να κάνει ένα μεγάλο άλμα (στο κενό κατά τη γνώμη μου).

Το άλμα αυτό συνίσταται στην δαιμονοποίησης όλης της σκέψης περι κοινωνικού κράτους, ισότητας, αλληλεγγύης κτλ ως απόρροια των αποτυχιών του παρελθόντος.

Έτσι ετοιμάζεται για το μεγάλο νεοφιλελεύθερο άλμα που αυτή τη στιγμή είναι πλέον έτοιμη να κάνει.

Ο Παπανδρέου είναι μια πολύ καλή μορφή σοσιαλδημοκρατίας στην οποία αν οι κοινωνίες δεν επιστρέψουν γρήγορα θα βιώσουν ανισότητες και προβλήματα που δεν φαντάζονται. Το κακό παρελθόν εξαπατά τώρα τις πλειοψηφίες που μαγεύονται από το νέο (για εμάς) που άρρητα πλέον αποδέχονται ως μονόδρομο.

Στρατηγικά το ΠΑΣΟΚ δεν έχει υιοθετήσει τις προτάσεις του Παπανδρέου αλλά και αυτός δεν έχει επιμείνει ιδιαίτερα. Έτσι οι ψηφοφόροι στρέφονται πιο αριστερά αποδεχόμενοι σιωπηλά τον γηπεδούχο (ΝΔ).

Νέες ιδέες χρειάζονται και μπορούν να βρεθούν σε όλους τους χώρους. Νομίζω ότι το ΠΑΣΟΚ έχει τώρα μια ευκαιρία την οποία δεν ξέρει πως να υλοποιήσει, η εποχή σήμερα είναι κατάλληλη για μια Νέα Αλλαγή.

Το πως θα αντιμετωπίσει κανείς (αν κυβερνάει) τον νεοφιλελευθερισμό είναι πολύ δύσκολο θέμα. Αυτός είναι και ο λόγος που με μεγάλη δυσκολία το ΠΑΣΟΚ κάνει πιο αριστερά βήματα. Εκεί χρειάζονται υπερεθνικές συνεργασίες.

Φανταστείτε για παράδειγμα μια στρατηγική συνεννόηση Ευρωπαικών και σοσιαλιστικών κομμάτων για μια στροφή της Ευρώπης στην ισότητα και την κοινωνία. Θα μπορούσε ο Παπανδρέου από τη θέση που έχει να προωθήσει τέτοιες πρωτοβουλίες και όχι για λόγους μάρκετινγκ.

Δηλαδή, να συμφωνηθεί ότι όπως υπάρχουν οικονομικοί στόχοι (πληθωρισμός, έλλειμμα, Δημ. χρέος κτλ) να φτιαχτούν και ποιοτικοί στόχοι που θα στοχεύουν στην κοινωνική συνοχή με την ίδια αυστηρότητα που το κάνουν οι οικονομικοί στόχοι.

Αν συνέβαινε αυτό για να διασφαλιστούν τέτοιοι ποιοτικοί-κοινωνικοί στόχοι θα έπρεπε να ληφθεί δράση με οικονομική συνεργασία στο πλαίσιο της φορολόγησης των επιχειρήσεων και την διαχείριση της κερδοσκοπία αλλά και των επενδύσεων.

Άλλωστε οι στόχοι του Μάαστριχ οδήγησαν σε μεθόδους οι οποίες δεν είχαν περιγραφεί με λεπτομέρεια από πριν.

Greek Rider είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Greek Rider είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
tractatus είπε...

απο Στέργιο για greek rider

Παρατήρησα το σχόλιό σου Greek Rider.
Κατ’ αρχή οι παρατηρήσεις σου καλές έστω και αν έχω διαφορετική θεώρηση. Το άρθρο του Ν.Κ. πάντως δίνει την ευκαιρία να ειπωθούν και άλλα πολλά προς τέρψη της Ελένης. Μόνο που είναι δύσκολο το θέμα.


Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική στην ΕΕ και την Ελλάδα θα ήταν ανέφικτη χωρίς τους σοσιαλδημοκράτες. Σε όλα τα «λόγια» που είναι το 90% των Συνθηκών θα βρεις σοσιαλδημοκρατικές ιδέες και αναφορές. Οι νεοφιλελεύθεροι απλά κρατούν τα «κλειδιά» που είναι το 10% και καθορίζουν τα πάντα! Παραχωρούν τα λόγια και παίρνουν την ουσία. Αν διαβάσεις καλά τη Συνθήκη όπως έχει διαμορφωθεί τελικά (Δεκ 07) θα βρεις άπειρες αναφορές και ιδέες από αυτές που νομίζεις ότι χάθηκαν και πρέπει να επαναφέρουν οι σοσιαλιστές. Να μερικές από αυτές


«Άρθρο 2

Η Ένωση βασίζεται στις αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου, καθώς και του σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων των προσώπων που ανήκουν σε μειονότητες. Οι αξίες αυτές είναι κοινές στα κράτη μέλη εντός κοινωνίας που χαρακτηρίζεται από τον πλουραλισμό, την απαγόρευση των διακρίσεων, την ανοχή, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη και την ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών.

Άρθρο 3

1. Η Ένωση έχει σκοπό να προάγει την ειρήνη, τις αξίες της και την ευημερία των λαών της.

2. Η Ένωση παρέχει στους πολίτες της χώρο ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης…

3. Η Ένωση (…) Εργάζεται για την αειφόρο ανάπτυξη της Ευρώπης με

γνώμονα την ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη και τη σταθερότητα των τιμών, την άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς, με στόχο την πλήρη απασχόληση και την κοινωνική πρόοδο, και το υψηλό επίπεδο προστασίας και βελτίωσης της ποιότητας του περιβάλλοντος.

Η Ένωση καταπολεμά τον κοινωνικό αποκλεισμό και τις διακρίσεις και προωθεί την κοινωνική δικαιοσύνη και προστασία, την ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών, την αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών και την προστασία των δικαιωμάτων του παιδιού.


(…)Συμβάλλει στην ειρήνη, την ασφάλεια, την αειφόρο ανάπτυξη του πλανήτη, την αλληλεγγύη και τον αμοιβαίο σεβασμό μεταξύ των λαών, το ελεύθερο

και δίκαιο εμπόριο, την εξάλειψη της φτώχειας και την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ιδίως των δικαιωμάτων του παιδιού…»


Θεέ μου, τι άλλο θα ακούσουμε!!!


Άπειρες φορές λοιπόν αναφέρονται οι ανθρωπιστικές αξίες, φαντάσου μέχρι και τα… «κομμουνιστικά» «πλήρη απασχόληση» και «αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών» έχουν υιοθετήσει (!!!) παρ’ ότι βγάζουν σπυράκια όταν τα ακούν. Άρα δεν υπάρχει έλλειψη λόγων και «ιδεών».


Σε όλα αυτά ξεχωρίζουν δυο πράγματα ως εργαλεία και μοχλοί επίτευξης: η Αγορά και ο άκρατος Ανταγωνισμός που αναφέρονται μόνο μια φορά! Όταν όμως φορτώνεις τη σωτηρία του κόσμου σε πολιτικές που ακριβώς προκαλούν τις κρίσεις τότε κάτι δεν πάει καλά. Ποιος όμως (σοσιαλδημοκράτης) τολμάει να τα αναιρέσει αυτά όταν τα ψηφίζει με τα τέσσερα στις διεθνείς συνθήκες και τα εισάγει στις εθνικές πολιτικές; Ποιος τολμάει να αγνοήσει την αγορά και τον ανταγωνισμό στη λύση του οποιουδήποτε προβλήματος ακόμη και υγείας, παιδείας, εργασίας, πρόνοιας, κοινωνικής προστασίας κλπ; Ας μην έχουμε αυταπάτες.


Να μην αναφέρω την ΕΚΤ που είναι κράτος εν κράτη ούτε το Σύμφωνο Σταθερότητας… που ξεσκίζουν κάθε κοινωνική ιδέα και την αφήνουν γράμμα κενό.


Για ποιο λόγο να ανακαλύψουμε ξανά την Αμερική αφού αυτή υπάρχει ήδη στη Συνθήκη και κόβει τα κεφάλια των φτωχών με όμορφα λόγια… σοσιαλιστικά!


Άρα, άλλα είναι τα προβλήματα. Και εγώ λέω οτι μόνο αν οι λαοί εξεγερθούν, οι σοσιαλιστές (για να μη τους φύγουν οι μάζες) θα θυμηθούν τις αξίες που τώρα θυσιάζουν στο βωμό της εξουσίας του ακραίου καπιταλισμού.


Κι μια προσωπική κατάθεση.

Τον ΓΑΠ και τον Καραμανλή έτυχε να τους ανταμώσω πολλές φορές σε συνομιλίες από το 1993 και μετά με τις διάφορες ιδιότητες που απέκτησαν. Ο Κ. μου έκανε εντύπωση πόσο γρήγορα «μάθαινε». Από ανίδεο για μικρομεσαίες τον άκουσα σε μια φάση να χρησιμοποιεί στη Βουλή ατόφια κείμενα που είχα ως συνοδευτικό υλικό σε μια μελέτη της ΟΚΕ για τις μικρομεσαίες και να ξεσπαθώνει και άνοιξα το στόμα μου. Μετά τα συμπεριέλαβε στο πρόγραμμα της Ν.Δ.! Ο ΓΑΠ ήταν άστα να πάνε άλλα του λέγαμε άλλα μας απαντούσε. Μια φορά (ως υπ. Παιδείας) που μιλούσαμε για την οικονομική ασφυξία ενός φορέα κατάρτισης μου είπε χαμηλόφωνα μια λύση που με ξάφνιασε αλλά κατάλαβα ότι η πλέον νεοφιλελεύθερη αντίληψη βρίσκεται στον ΓΑΠ. Θέλει ακόμα δρόμο για να γίνει ο Κ. του 2004 αλλά με τη βοήθεια των ΜΜΕ, αν στο μεταξύ δεν βρεθεί άλλος καταλληλότερος, θα μακιγιαριστεί και θα γίνει ένας «πολύ καλός, σταθερός και μοντέρνος ηγέτης»!


Εγώ βέβαια δεν ενδιαφέρομαι για τα πρόσωπα γιατί θα κάνουν τα ίδια περίπου που απαιτεί το κόμμα τους και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν με μικρές διαφορές. Δεν έχει νόημα να κρεμόμαστε από πρόσωπα.


Για να μη παρεξηγηθώ δεν υπήρξα ποτέ συνεργάτης των παραπάνω. Ιδεολογικός και πολιτικός αντίπαλος υπήρξα πάντα, απλά έτυχε να ανταμώνουμε σε συνομιλίες λόγω ανάγκης.


Στέργιος

OnWine είπε...

Δεν ειχα σκοπό να μιλήσω εδώ, εν τούτοις οι σκέψεις του Στέργιου με έβαλαν σε ...σκέψεις...

Πρώτα απ' όλα, η άποψη οτι η συνθήκη της ΕΕ περιέχει ΚΑΙ σοσιαλιστικές ΚΑΙ νεοφιλελεύθερες ιδέες...

Νομίζω πως η συνθήκη της ΕΕ περιέχει απλά νεοφιλελεύθερες ιδέες (παρ' όλο που η χρήση του όρου εχει μιά εξαιρετικά αρνητική φόρτιση). Και τούτο διότι ο νεοφιλελευθερισμός εχει ενστερνιστεί ΚΑΙ ιδέες που πρώτοι τις εισήγαγαν οι σοσιαλιστές... Δυστυχώς (ή ευτυχώς, εξαρτάται από την ...πλευρά που βρίσκεται κανείς) δεν υπάρχει ...βίβλος σοσιαλιστικών ιδεών... κάθε εξέλιξη, πολιτική, κοινωνική, ενστερνίζεται ιδέες παλαιότερες και προσπαθεί να τις συγκεράσει με αυτές που εισάγει γιά πρώτη φορά... και η επιτυχία έγκειται ΑΚΡΙΒΩΣ στον συγκερασμό... και φοβάμαι οτι ο νεοφιλελευθερισμός το έχει καταφέρει, γι' αυτό και υφίσταται σαν αυθύπαρκτο κίνημα. Και βέβαια, μονο νεοφιλελευθερισμός δεν υφίσταται στην Ελλάδα!!! Αλλά αυτό είναι αλλο θέμα.

Το δεύτερο που θέλω να παρατηρήσω είναι οτι, αν η συνθήκη της ΕΕ εμπεριέχει κοινωνικούς (κυρίως) στόχους που ασφαλώς δεν εχουν επιτευχθεί, εν τούτοις, ΑΚΡΙΒΩΣ οι ίδιοι στόχοι εμπεριέχονταν και σε συστήματα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά, τα οποία ΚΑΙ αυτά δεν κατάφεραν να τους υλοποιήσουν.

Ναι, η ΕΕ απέτυχε στις αξίες "σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου, καθώς και του σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων"... αλλά ποιός πέτυχε???
Οχι ποιός τις διακηρύσσει... ΠΟΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΤΗΜΑ ΤΙΣ ΕΦΑΡΜΟΣΕ?

Την "ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών" την εφάρμοσε ...κατά λέξη, και βέβαια δεν αρέσει σε κανέναν!

Αν, με το ίδιο πνεύμα διαβαστεί η όλη συνθήκη, θα διαπιστώσουμε οτι ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, η ΕΕ και ο νεοφιλελευθερισμός που εκφράζει, εχουν υλοποιήσει περισσότερες από τις κοινές κοινωνικές διακηρύξεις που έχουν με αλλα πολιτικά συστήματα από οποιοδήποτε αλλο, και εχουν ΑΠΟΤΥΧΕΙ σε σχετικά λιγότερα από αυτά που εχουν αποτύχει τα υπόλοιπα... Δυστυχώς... αυτή ειναι η αλήθεια....

Και επαναλαμβάνω... μιλάω γιά ΠΡΑΞΗ, όχι προθέσεις, γιατί σήμερα κρίνουμε αλλους γιά τις προθέσεις και άλλους γιά τις πράξεις... κάποιες καλές προθέσεις είχαν ΟΛΟΙ, μέχρι και ο πρώιμος κοινωνικός Φασισμός του Μουσσολίνι και του Χίτλερ, γιά να έρθει η ΠΡΑΞΗ και να γίνει αυτό που έγινε... Θυμηθείτε τις προθέσεις του Ανδρέα... και που κατέληξε στην πράξη, ποιά κοινωνία έφτιαξε... ποιά ηθική επιβράβευσε και την έκανε κυρίαρχη...

Επαναλαμβάνω μονότονα οτι, πιστεύω στις λύσεις ΜΕΣΑ από τα συστήματα, τα όποια συστήματα, και πιστέυω οτι το κάθε ένα μπορεί να προσφέρει τα ΕΦΙΚΤΑ, αρκεί να εφαρμόζει με συνέπεια μεθόδους από το δικό του ...οπλοστάσιο...

Οσο γιά τον ΓΑΠ, συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ με τον Στέργιο, προσθέτοντας στον Greek Rider οτι τα προσόντα του ΕΛΛΗΝΑ αρχηγού κόμματος ασφαλώς δεν ειναι αυτά που περιγράφει...

Greek Rider είπε...

Αγαπητέ Στέργιο έχω μόνο μια ένσταση στις αναφορές που κάνεις:

Εγώ μιλάω για ποσοτικοποίηση των στόχων και αναγωγή τους σε προτεραιότητες.

Όπως λέμε έλλειμμα 3% του ΑΕΠ, δημόσιο χρέος 70% του ΑΕΠ κτλ να πούμε και πως θα ορίσουμε την ανισότητα και πως θα την χτυπήσουμε.

Αν σε αυτή την πορεία πρέπει να ξεφύγουμε από οικονομικούς στόχους να το κάνουμε αφού η ισότητητα (π.χ.) θα είναι τ ν.1 στόχος και όχι το ν. 26 που είναι σήμερα και αναφέρεται ως σήμερα ως ευχολόγιο και μόνο!

Όποιος δεν μπορεί να τα φτάσει τους στόχους (με διεθνή συνεργασία ξαναλέω) θα φεύγει από την ΕΕ.

tractatus είπε...

Ο Σέργιος γράφει:

Αντιλήψεις και αντιλήψεις…


Το ζήτημα είναι πως αντιλαμβάνεται τους όρους και πως αξιολογεί σήμερα ο καθένας τα πολιτικά συστήματα, τις ιδέες και τις πρακτικές. Ο Ν.Κ παλεύει με εκσυγχρονιστικούς όρους για να εκτοπίσει το ΠΑΣΟΚ τη φιλελεύθερη Ν.Δ. και να γίνει βεζίρης στη θέση του βεζίρη. Αφού μια και μόνη είναι η πολιτική που θα εφαρμόσει αυτή του νεοφιλελευθερισμού.

Ο ΣΧΟΛΙΑΣΤΗΣ (φοβερός είναι!!!) λέει ότι τις περισσότερες κοινωνικές κατακτήσεις στη πράξη τις έκανε ο νεοφιλελευθερισμός! Εγώ κοντεύω να μη ξέρω τι είναι νεοφιλελευθερισμός, κάτι σαν υλοποίηση των καλύτερων ιδανικών των αποτυχημένων ως τώρα συστημάτων μου φαίνεται!!!

Τελικά τι είναι ο νεοφιλελευθερισμός;;; μη μου πει κάποιος ότι δεν ξέρει και τώρα ψάχνει να τον βρει στις πράξεις του! ΚΑΙ ΠΟΙΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΑΠ’ ΟΛΕΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;

Δεν βαίνει όμως έτσι η συζήτηση. Ούτε συζήτηση βγαίνει με αποφθέγματα ότι μετά τον νεοφιλελευθερισμό δεν μπορούν να προβληθούν (και) ιδέες που απέτυχαν στο παρελθόν (αυτό δεν το χρεώνω στον ΣΧ. γιατί το ακούω χρόνια) αλλά τώρα μπορεί να έχουν νέο περιεχόμενο και πρακτική που απαντούν σε έναν μελλοντικό κόσμο. Όποιος δογματικός το πει δεν πρέπει να ξεχνάει τη δημοκρατία και την ελευθερία που ποτέ δεν είναι ίδιες με το παρελθόν τους και ποτέ όταν τις απαιτούμε δεν τις απαιτούμε όπως ήταν στο παρελθόν. Από τους λαούς εξαρτάται κάθε ιδέα όχι από το τι θα πούμε εδώ τώρα.

Σε μια σύγχρονη κοινωνία η αξιολόγηση γίνεται με τα υπάρχοντα δεδομένα και όχι με του παρελθόντος. Κανένας πολίτης δεν σκέφτεται ότι αφού οι παλιοί απέτυχαν άρα τώρα είμαστε καλά ακόμη και όταν η κατανομή του εισοδήματος χειροτερεύει. Λες και δεν μπορεί να μετρήσει τι παράγει και τι παίρνει και χρειάζεται κανέναν κομμουνισμό του παρελθόντος ή του μέλλοντος για να το μετρήσει. Λες και δεν μπορεί να σχεδιάσει καλύτερη κατανομή εισοδημάτων και κοινωνικών παροχών από τον νεοφιλελευθερισμό.

Για να ξεκαθαρίσω για μένα, κρίνω ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι κανένα νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Είναι μια συγκυριακή διαχειριστική μορφή του καπιταλισμού με αρχή και τέλος που ονειρικά θέλει τον «τέλειο καπιταλισμό» με εμπορευματοποίηση των πάντων ακόμη και των οικογενειακών σχέσεων. Επειδή όμως στην πράξη είναι αδύνατο να καταργήσει όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις παλεύει σταδιακά να τις περικόψει ως μηδενίσει (κάποιες ενσωματώνει ως αναγκαίο κακό) για να αναδιανέμει τον νέο πλούτο υπέρ του κεφαλαίου. Μέσα στη πρακτική του είναι και όλες οι επιθέσεις κατά εργασιακών, δημοκρατικών, εθνικών (παγκοσμιοποίηση…) και ατομικών ελευθεριών. Ακόμη και οι πόλεμοι αναδιανομής του κόσμου και των σφαιρών επιρροής (αν και αυτό πηγάζει από την ουσία του συστήματος και δεν είναι απλά νεοφιλελεύθερο καπρίτσιο).


Το «λάθος» του Ν.Κ. είναι ότι δεν έχει εναλλακτική λύση και μας καλεί να αφομοιώσουμε όλα τα προϊόντα του νεοφιλελευθερισμού για να τα προσδώσουμε κοινωνικό περιεχόμενο και πράσινη διαχείριση.


Δεν υπάρχει κανένας «καθαρός» νεοφιλελευθερισμός και η επιστροφή σε ρυθμιστικές οικονομικές και κοινωνικές μορφές είναι ζήτημα χρόνου ανάλογα με τις κρίσεις που θα εμφανιστούν και την ένταση των κινητοποιήσεων διεκδίκησης των πολιτών. Κάποιες εθνικοποιήσεις στην Αγγλία, παρεμβάσεις στη Γαλλία του Σαρκοζί, υπόγεια χρηματοδοτική στήριξη δεκάδων τραπεζών στις ΗΠΑ, δασμοί κλπ είναι τα προεόρτια. Σιγά μην αφήσουν να εκδηλωθεί κρίση χάριν των αρχών τήρησης των νόμων της αγοράς! Ούτε αγορά σκέφτονται ούτε τίποτα. Το κέρδος του συνολικού κεφαλαίου και το σύστημα σκέφτονται. Και για χάρη του θα μας ξαναβγάλουν ίσως νέες σοσιαλιστικές ιδέες…. Και νέου Κέυνς… και νέο Ανδρέα...


Η ιστορική πράξη δε αργεί πάντως όσο και αν είμαστε ανυπόμονοι.


Greek rider σε καταλαβαίνω. Οι μάχες για τέτοιε αλλαγές που προτείνεις είναι καθημερινές γιατί πέρα από τα ιδεολογήματα είναι σωστές και έχουν άμεσο περιεχόμενο στο εισόδημα και τη ζωή του κοσμάκη. Δυστυχώς δεν γνωρίζω τεχνοκρατικό τρόπο επίλυσης αυτών των προβλημάτων. Θυμάμαι από την πείρα μου δυο παραδείγματα. Ένας δυναμικός κλάδος όταν πήγαν να του αφαιρέσουν δικαιώματα ύπαρξης αντί να κατεβάσει μελέτες επί μελετών για εναλλακτική λύση είπε μόνο μια λέξη: «όχι»! Ο υπουργός γέλασε αλλά όταν είδε να γίνονται όλα «γης μαδιάμ» βρήκε αμέσως λύση. Εμείς οι μικρομεσαίοι όσο και αν δεν φαίνεται, καταθέτουμε σωρεία σοβαρών προτάσεων για δεκάδες θέματα ακόμη και λύσεις χωρίς κόστος για το κράτος. Μας «γράφουν» κυριολεκτικά. Ξέρει γιατί; Γιατί δεν έχουμε καμία αξιόλογη οργανωμένη κοινωνική δύναμη να τα υποστηρίξουμε. Κατάλαβες τη διαφορά;


Και κάτι για τους φίλους. Γράψτε τις απόψεις σας. Τα blog δεν είναι πεδίο μάχης και εκτόνωσης για λίγους. Είναι πεδίο έκθεσης ιδεών και όταν οι πολλοί τις εκθέτουν σχηματίζεται μια κοινωνική άποψη. Εδώ δεν θα λύσουμε τις διαφορές μας, αυτές λύνονται στα κοινωνικά πεδία των συσχετισμών δυνάμεων. Εδώ όμως ακονίζουμε το πνεύμα για καλύτερη αντίληψη της ζωής.


Στέργιος

tractatus είπε...

Για τη συζήτηση....
Αντιγράφω απο τα σημερινά ΝΕΑ(Αγιογραφίες Α.Μητρόπουλου)

ΑΠΟ ΠΟΥ πάνε για την Κεντροαριστερά; Ιδού ο προβληματισμός της Χαριλάου Τρικούπη. Επισήμως, έχει αναλάβει να χειριστεί το θέμα ο Κώστας Σκανδαλίδης.
Η ΣΥΛΛΟΓΙΣΤΙΚΗ έχει ως εξής: Η Ν.Δ. εξακολουθεί να προηγείται στις δημοσκοπήσεις. Ωστόσο, το άθροισμα ποσοστών ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ - χωρίς να συνυπολογίσει κανείς το ΚΚΕ- ιχνογραφεί μια μεγάλη προοδευτική πλειοψηφία. Πλειοψηφία που θα αυξηθεί όσο θα φθείρεται η κυβέρνηση Καραμανλή. Ακόμη περισσότερο: έτσι όπως προδιαγράφονται τα πράγματα, οι επόμενες εκλογές δύσκολα θα δώσουν αυτοδυναμία. Θα λειτουργήσουν λοιπόν ως πρώτος γύρος. Και θα ακολουθήσουν στο καπάκι νέες εκλογές- ο δεύτερος γύρος- με τον νέο εκλογικό νόμο. Αυτές θα δώσουν εξουσία.
Η ΥΠΟΘΕΣΗ της Κεντροαριστεράς θα παιχθεί μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου. Εκεί οι ηγεσίες Χαριλάου Τρικούπη και Κουμουνδούρου θα κληθούν να αναλάβουν ευθύνες. Θα υπάρξει επιθυμία για μια προοδευτική διακυβέρνηση; Αν η απάντηση είναι θετική, τότε θα πρέπει να επέλθει συμπαράταξη δυνάμεων.
ΦΥΣΙΚΑ, Ο πολιτικός χρόνος μέχρι τις προσεχείς βουλευτικές μπορεί να αποδειχθεί αιωνιότητα. Και μεσολαβούν οι ευρωεκλογές, που θεωρούνται κρας τεστ από εχθρούς ή φίλους του Γιώργου Παπανδρέου για την ηγεσία του. Ωστόσο, οι βουλευτικές εκλογές δύο γύρων συνιστούν υπολογίσιμο ενδεχόμενο. Ο Παπανδρέου τοποθετείται από τώρα ως αυτός που δεν θα πει όχι στη συνεργασία. Ο ΣΥΝ είναι αρνητικός. Κι αυτό γιατί προσβλέπει στην αύξηση του ποσοστού του. Τουλάχιστον ώς τις ευρωεκλογές η Κουμουνδούρου έχει διμέτωπο με τον δικομματισμό. Στην πραγματικότητα, Αλέκος και Αλέξης θα κληθούν να αποφασίσουν για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ μεταξύ πρώτου και δεύτερου εκλογικού γύρου.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: η Κεντροαριστερά θα κριθεί στην παράταση. Αυτή η τετραετία θα ολοκληρωθεί με ξαφνικό θάνατο- αν και δεν ξέρουμε ακόμη τίνος.

OnWine είπε...

Αν μπορώ να σχολιάσω όσα απάντησε ο Στέργιος:

"Επειδή όμως στην πράξη (ο νεοφιλελευθερισμός) είναι αδύνατο να καταργήσει όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις παλεύει σταδιακά να τις περικόψει ως μηδενίσει (κάποιες ενσωματώνει ως αναγκαίο κακό) για να αναδιανέμει τον νέο πλούτο υπέρ του κεφαλαίου. Μέσα στη πρακτική του είναι και όλες οι επιθέσεις κατά εργασιακών, δημοκρατικών, εθνικών (παγκοσμιοποίηση…) και ατομικών ελευθεριών. Ακόμη και οι πόλεμοι αναδιανομής του κόσμου και των σφαιρών επιρροής (αν και αυτό πηγάζει από την ουσία του συστήματος και δεν είναι απλά νεοφιλελεύθερο καπρίτσιο). "

Επομένως, συνοψίζοντας, στόχοι του νεοφιλελευθερισμού είναι (κατά Στέργιο πάντα):
-Η κατάργηση ΟΛΩΝ των κοινωνικών κατακτήσεων
-Η αναδιανομή του πλούτου υπέρ του κεφαλαίου
-Η κατάργηση ΟΛΩΝ των δημοκρατικών, εθνικών (παγκοσμιοποίηση…) και ατομικών ελευθεριών
...και αυτά διά των πολέμων αναδιανομής του κόσμου....(!!!)

Νομίζω οτι η παράθεση των ...στόχων του νεοφιλελευθερισμού, μιάς δηλαδή παγκόσμιας συνωμοσίας του κεφαλαίου γιά ...υποδούλωση των λαών (π.χ. ΕΕ ή μήπως ...όχι?) καταδεικνύει και το μέγεθος του παραλογισμού... του φοβικού συνδρόμου που διακατέχει ΑΚΟΜΑ μερίδα της αριστεράς (και δυστυχώς, αυτή είναι και η "πεφωτισμένη" αριστερά...)

Δυστυχώς, Στέργιε, ολα κρίνονται τελικά στην πράξη... και οι εμπειρεία που υποτίθεται οτι ...διδάσκει, ΚΑΙ αυτή απόρροια πραξεων και πρακτικών είναι...

Δεν απορρίπτω καμμιά ολοκληρωμένη πρόταση που ασφαλώς εμπεριέχει στοιχεία από προηγούμενες απόπειρες εφαρμογής, όπως επίσης δεν απορρίπτω την εμπειρεία που προσκτήθηκε από την εφαρμογή επιτυχημένων μεθόδων και πρακτικών... και απορρίπτοντας με φοβικά σύνδρομα ενα σύστημα που εχει παγκόσμια (και, ναι, Στέργιε, ποιό επιτυχημένη δυστυχώς από τα προηγούμενα) εφαρμογή, απλά εθελοτυφλούμε...

Και να υπενθυμίσω οτι οι τελευταίοι πόλεμοι "αναδιανομής του κόσμου και των σφαιρών επιρροής" έγιναν πριν ...70 (ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ!) περίπου χρόνια! ...και, δυστυχώς, από συστήματα "διαστροφής της σοσιαλιστικής ιδέας"... (και γιά όσους ήδη "βγαίνουν από τα ρούχα τους", ας διαβάσουν την ιστορία της ανόδου ΚΑΙ του φασιμού ΚΑΙ του Ναζισμού) στην Ευρώπη...

katerina είπε...

Ελένη, με βάζεις μονίμως σε πειρασμό.
Και όσο κι αν προσπαθώ να τον αποφύγω, όλο και …υποκύπτω…

Άλλωστε βλέπω φίλους στα ...μαρμαρένια αλώνια και τον Στέργιο που ζητάει να καταθέσουμε τις απόψεις μας….

Στέργιε, η στροφή της Ευρωπης προς τον νεοφιλελευθερισμο, όπως αυτός προσδιοριζεται με την τρέχουσα έννοια του όρου, ειναι δεδομένη.
Μπορείς σε παρακαλώ να μου δώσεις μια μικρή, ορθολογική, αιτιολογημένη απάντηση, γιατί ένας κόσμος με καλά εμπεδωμένη την κουλτούρα του ευρωπαϊκού πολιτισμου, δεν ασπάζεσαι τις ανθρώπινες αξίες του σοσιαλισμού;;;

Ποιος εμπορευματοποιεί ρε Στέργιε;;; Στο όνομα ποιου;;;

Γιατί ο Ευρωπαιος δεν απαιτεί, δεν διεκδικεί, ενα κράτος, όχι επιχειρηματία βέβαια, ....ελπιζω δηλαδ΄η....., αλλά εγγυητή της κοινωνικης συνοχής και εν τελει του Ευρωπαϊκού κεκτημένου ;;;

Γιατί Στέργιε;;;

Γιατί όταν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στην coca cola και στην pepsi cola, στην πράξη δεν έχεις επιλογή Στέργιε.

Το έχω ξαναγράψει, το βασικό ερώτημα σήμερα στην πολιτική είναι αν δικαιούσαι να σνομπάρεις τον κόσμο.
Αν έχεις την πολυτέλεια να πολιτεύεσαι εναντίον της αίσθησης των πραγμάτων.
Αν έχεις την ευχέρεια να αγνοείς τις προτιμήσεις, τις παραστάσεις, τις προσδοκίες, ακόμη και τα στερεότυπα ή τις φοβίες των πολιτών. Αλλά και αν είναι δημοκρατικά θεμιτό να το κάνεις.

Χρειάστηκε ο Τόνι Μπλερ για να διακηρύξει ότι η Αριστερά δεν έχει την πολυτέλεια να σνομπάρει τα προβλήματα που απασχολούν τους απλούς ανθρώπους. Και ότι δεν υπάρχουν «δεξιά» και «αριστερά» προβλήματα, αλλά δεξιές και αριστερές λύσεις.

Greek rider, ειλικρινά μένω κατάπληκτη.
Πιστευω ότι πια ουτε η Μαργαρίτα δεν ειναι τόσο αισιόδοξη. Αλλά αυτή τουλαχιστον ειναι ...η μητερα του.

Και πίστεψε με, στη θέση της συντηρητικής, υποκριτικής, λαϊκιστικής, καταγγελτικής ηθικολογίας, που καταρρέει, κανείς μας δεν ζητά ξανά μια αποϊδεολογικοποιημένη, ρεαλιστική πρόταση διαχείρισης. Ζητάμε ένα μείγμα ορθολογικών θέσεων και ηθικής, ζητάμε κάτι που να μπορούμε να πιστέψουμε, να εμπιστευθούμε, να ταυτιστούμε μαζί του.

Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι ψηφίζουν με μόνο κίνητρο τα συμφέροντά τους. Αντίθετα, οι άνθρωποι, προκειμένου να δράσουν πολιτικά, πρέπει να μπορούν να ταυτιστούν με μια συλλογική ταυτότητα που να δίνει αξία στους ίδιους, να τους προσφέρει δικαίωση. Και από την πολιτική δεν περιμένουν μόνο "πολιτικές", αλλά και "ταυτότητες" Greek rider


Και αφήνοντας τελευταίο τον συγγραφέα του άρθρου.....
Είναι πολύ εύκολο να ψιθυρίσουμε στον εαυτό μας «σκάσε και κολύμπα». Το έχουμε κάνει δεκάδες φορές με εξαιρετική επιτυχία. Μόνο που κολυμπώντας βρεθήκαμε αλλού από εκεί που φανταζόμασταν ότι θα πάμε.
Και τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσουμε.
Ήρθε ή ώρα να αναρωτηθούμε αν ο Θωμάς ήταν άπιστος ή απλά ρεαλιστής. Μπορούμε σαν απελπισμένοι συγγενείς να αλληλοπαρηγορηθούμε επικαλούμενοι πολλές δικαιολογίες, πολλές παρηγοριές.
Το ζητούμενο είναι να κυνηγήσουμε κι άλλους ανεμόμυλους;;

Και ποιος σας ΡΕ είπε ότι ο πολίτης γουστάρει να κάνει τον Σαντσο Πάντσα;

tractatus είπε...

Απο τον Στέργιο

Προβλήματα και αντιφάσεις

Η Κατερίνα θέτει ήδη κάποιες θέσεις. Σαφώς και τα ερωτήματα είναι πάρα πολλά για τις επιλογές των λαών. Όπως ερωτηματικά θα υπήρχαν και σε άλλες εποχές. Όλοι ξέρουμε τις λαϊκές αποδοχές και τα δημοψηφίσματα σε βασιλιάδες, φασίστες, λαοπλάνους κλπ. Στους νεοφιλελεύθερους θα κολλούσαμε τώρα.

Το γιατί οι λαοί επιλέγουν κάτι παρότι οι διάφοροι του λένε ότι είναι ενάντια στα συμφέροντά τους είναι μια πολύπλοκη υπόθεση. Κατά κανόνα λύνεται εκ των υστέρων όταν η ζωή έχει αποδείξει περίτρανα το «λάθος» του λαού. Και ξέρουμε όλοι ότι τότε η ιστορία δεν εξηγεί τίποτα αλλά γράφει κάτι πολύ περίεργο: ότι ο λαός ήταν ενάντια(!!!) σε αυτή την εξουσία. Η μειοψηφία-προτωπορία που έδωσε τη ζωή της για να ανατραπεί ή να αλλάξει αυτή την εξουσία ονομάστηκε αυτομάτως λαός!!! Μη τολμήσετε να ανοίξετε την ιστορία με τη γαλλική επανάσταση, την ελληνική χούντα, τη ναζιστική λαίλαπα, θα πάθετε παράκρουση, όλοι οι λαοί ήταν από… πριν κατά της εξουσίας που ύστερα βέβαια αποδείχτηκε αντιλαϊκή, απάνθρωπη κλπ κλπ.

Να δείτε που αν αποδειχτεί, έτσι πιστεύω εγώ, ο νεοφιλελευθερισμός καταστροφή τύπου Αργεντινής σε παγκόσμιο επίπεδο, όσοι λίγοι τον πολεμάν ενεργά τώρα, θα είναι αύριο ο λαός! Ε, άκρη δε βγάζεις έτσι.

Από κοινωνικοπολιτική άποψη η υπόθεση της επιλογής (ή ανοχής ή αποδοχής, δεν έχει σημασία) του νεοφιλελευθερισμού μέχρι να αποδειχτεί το εναντίον μέσα από κρίσεις, μάχες κλπ έχει πολλές αναγνώσεις και επίπεδα. Η Κατερίνα είπε 2-3 και με απάλλαξε.

Να σημειώσω από πριν ότι είναι βεβαιωμένο το χάσμα μεταξύ οικονομικής θέσης της πλειοψηφίας των λαών και της πολιτικής τους προτίμησης. Αλλιώς δεν θα τους έδιναν το λόγο. Ποια είναι η αιτία; Αυτό είναι άλλο ένα χάος διαλεκτικών σχέσεων και διαρκών ανατροπών μεταξύ «είναι» και «πνεύματος» (ταξικής θέσης και πολιτικής επιλογής). Ναι μεν στο τέλος καθορίζει την επιλογή το «είναι» αλλά σε όλα τα ενδιάμεσα στάδια μέχρι τότε την διαχειρίζεται το «πνεύμα». Μεγάλο θέμα για μικρό κείμενο.

Σήμερα μιλάμε για τις διαμάχες μεταξύ μορφών διαχείρισης του συστήματος και πως έγινε δυνατό να επιλεγεί μια τόσο ακραία μορφή αντί μια κοινωνική όπως οι παλιές σοσιαλδημοκρατικές ιδέες. Η μια ανάγνωση είναι πως είναι συνέπεια της γενικής ανατροπής των συσχετισμών δυνάμεων σε βάρος των εργαζομένων και η άποψη του κεφαλαίου ότι δεν απειλείται άρα μπορεί να πάρει πίσω όσα επί 70 χρόνια έδινε χάριν του αντίπαλου δέους. Η άλλη είναι η αδυναμία των πρωτοποριών (αυτών που μετά γίνονται λαός…) να ανοίξουν μέτωπο νέων κατακτήσεων στο νέο επίπεδο συσχετισμών. Η Τρίτη είναι η κόπωση (και διάψευση) ιδεών που έχασαν το στόχο και δεν ανανεώθηκαν στο σύγχρονο γίγνεσθαι, ξεπουλήθηκαν… δείτε και τη Ζήμενς και όχι μόνο…

Για τις επιλογές των λαών δεν αναφέρω εδώ προπαγάνδες, μέσα ενημέρωσης, ιδεολογική πίεση, εκβιαστικά διλήμματα κλπ γιατί θα κομίσω γλαύκα… πάντα υπήρχαν αυτά.

Οι σοσιαλδημοκρατικές ιδέες έχασαν γιατί ως το 1990 είχαν λόγο ύπαρξης σε αναφορά με τις κομμουνιστικές ιδέες τις οποίες μετέφεραν στη καπιταλιστική κοινωνία με αφαίρεση του ταξικού περιεχομένου. Τώρα που δεν υπάρχουν σοσιαλιστικές χώρες τι θα εκπροσωπήσουν; Νικημένες ιδέες; Άρα για τους σοσιαλδημοκράτες τίθεται ζήτημα νέας υπόσταση σε υπαρκτές κοινωνικές αντιθέσεις και προβλήματα και δεν είναι λύση να γίνουν νεοφιλελεύθεροι στη θέση των νεοφιλελευθέρων όπως έκανε ο Μπλέρ.

Πιστεύω ότι τα κόμματα που στηρίζουν με διάφορες μορφές το νεοφιλελευθερισμό αποκόβονται σταδιακά από τις νέες οξύτατες αντιθέσει της κοινωνίας που υπογείως αναπτύσσονται. Αύριο θα τρίβουν τα μάτια τους για το που βρέθηκαν όλοι αυτοί οι αμφισβητίες του νεοφιλελευθερισμού και της κομματικής τους αυθεντίας. Το να απαντάς στην ακρίβεια και την πείνα με περισσότερο νεοφιλελευθερισμό και ανταγωνισμό λέγοντας ότι «δεν υπάρχει άλλη πολιτική» είναι σαν να σκάβεις τον λάκκο σου και δίνεις απόδειξη ανικανότητας αλλά και αφορμή να ξεκόψει ο κόσμος από ιδέες που χθες φαινόταν νέες (από την εποχή του Α. Σμιθ είναι αλλά τέλος πάντων) και σήμερα είναι θήλεια στο λαιμό. Διαβάστε και τη χθεσινή έκθεση του ΟΟΣΑ που λέει ότι η άνοδος των τιμών χτυπιέται με τη μείωση των μισθών!

Οι εξεγέρσεις ψήνονται σε όλη την ΕΕ και τον κόσμο και ο Ν. Κοτζιάς γνώστης των ταξικών και κοινωνικών αντιθέσεων αν ήθελε να βοηθήσει το κόμμα του θα ποντάριζε στις νέες αναφυόμενες αντιθέσεις με προτάσεις και λύσεις που ξεπερνούν το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο. θα ανέβαινε, με ρίσκο βέβαια, στο νέο άλογο των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων του μέλλοντος αλλά δε γίνεται να του χαρισθεί τίποτα. Αντ’ αυτού προτίμησε (όπως και ο ΓΑΠ) την ασπιρίνη. Ασπιρίνη όμως δίνει και ο Καραμανλής με το Ταμείο φτώχειας, τις Συμφωνίες Κυρίων στις τιμές που ανέβηκαν 30-40% και κατέβηκαν 3-4% κλπ. Ασπιρίνες είναι τα μποϊκοτάζ που μεταφέρουν τη κατανάλωση από μια εταιρεία σε άλλη ή από το ένα προϊόν της ίδιας εταιρείας σε άλλο. Κάτι πολύ χειρότερο βέβαια απο ασπιρίνη είναι να αναθέτεις την προστασία του περιβάλλοντος στους δολοφόνους του…

Άμα λοιπόν δεν μπορείς να κάνεις τη διαφορά σε ιδέες για λύση των σύγχρονων αντιθέσεων δεν μπορείς να κάνεις και κόμμα του μέλλοντος….

Δεν είμαι ΠΑΣΟΚ για να συνεχίσω την ανάλυση σε δεύτερο ή τρίτο επίπεδο. Όμως όσοι είναι μπορεί βρουν κάτι ενδιαφέρον και σ’ αυτά τα λίγα.

Στέργιος

OnWine είπε...

Μονο αυτό: Στην Δημοκρατία, οι λαοί δεν κανουν ΠΟΤΕ λαθος... μόνο ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ μπορεί να αποδειχτεί οτι οι επιλογές τους δεν ηταν σωστές... ΜΕΓΑΛΗ η διαφορά!

Και αν επιχειρήσουμε να ...αποτρέψουμε τα λάθη του λαού ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ... αλλοίμονο στην Δημοκρατία...

Εκτός, βέβαια, αν οι αυθεντίες την ...ξεπέρασαν και αυτή... την ξεπέρασαν άλλωστε και στο παρελθόν, γιατί όχι ξανά..

NdN είπε...

Καλημέρα και επό εμένα,

Αρχικά θα συμφωνήσω και εγώ με το Στέργιο ότι το βασικό σε κάθε κόμμα είναι ποιας τάξης συμφέροντα εκφράζει και με ποιο τρόπο. Από εκεί και πέρα πιστεύω ότι υπάρχει η τάξη των «μη προνομιούχων», αλλά δεν πιστεύω ότι τα συμφέροντα αυτής της τάξης πρέπει ή είναι δυνατόν να εκφράσει ένα κόμμα εξουσίας όπως το ΠΑΣΟΚ. Η τάξη αυτή είναι που πρέπει να δώσει προσοχή και να βελτιώσει τη ζωή της, αλλά αυτό είναι διαφορετικό από το «εκφράζω τα συμφέροντα των μη προννομιούχων». Ο λόγος που το λέω αυτό είναι ότι το ΠΑΣΟΚ φυσικά και δεν θα αρνηθεί ως νέα κυβέρνηση το νεοφιλελεύθερο στερέωμα της ΕΕ. Πολύ σωστά παρατηρεί ο Στέργιος ότι οποιαδήποτε άλλη οικονομική πολιτική είναι αντίθετη με τις διακυρήξεις της ΕΕ.

Από εκεί και πέρα έχω και μία απορία στο τρίτο σχόλιο του Στέργιου. Γράφει καπου ότι «Εγώ βέβαια δεν ενδιαφέρομαι για τα πρόσωπα γιατί θα κάνουν τα ίδια περίπου που απαιτεί το κόμμα τους και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν με μικρές διαφορές. Δεν έχει νόημα να κρεμόμαστε από πρόσωπα». Δηλαδή την πολιτική του ΠΑΣΟΚ θα την εφαρμόσει το ίδιο ο Κουλούρης και το ίδιο ο Παπαδόπουλος; Μήπως το νόημα δεν είναι στη γενική πολιτική, αλλά στα πρόσωπα; Δηλαδή το ότι μέλη του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης Σημίτη που είχαν πρόσβασεις στην επιτροπή κεφαλαιαγοράς τζογάρησαν δις στο χρηματιστήριο ήταν λάθος της οικονομικής πολιτικής Σημίτη; Νομίζω πως τα πρόσωπα πάντα είχαν και έχουν σημασία. Ενας αρχηγός ή ένας Πρωθυπουργός πιο ηθικός (ή πιο προσεκτικός αν θέλεις) με κάποιες καινούργιες ιδέες (ακόμα και δύσκολα εφαρμόσιμες, αλλά που αξίζει να προσπαθήσουμε) θα κάνει κάποια έστω και μικρή διαφορά. Για να το πω με όρους επιχειρήσεων, όλοι τους ίδους τρόπους management χρησιμοποιούμε, αλλά ο lead της ομάδας κάνει τη διαφορά.

Στέργιε, στην κριτικη σου για τον νεοφιλελευθερισμό δεν με βρίσκεις αντίθετο. Βέβαια υπό αυτό το πρίσμα όλα τα συστήματα που υπήρχαν ή θα υπάρξουν θα μπορούσες να τα δεις με τον ίδιο τρόπο, όχι δηλαδή σαν είναι νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, αλλά σαν μια συγκυριακή διαχειριστική μορφή του καπιταλισμού. Επίσης λες ότι προσπαθεί να περικόψει ή να κατργήσει όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις, μήπως πρέπει να δούμε τι είναι κοινωνική κατάκτηση και τι ακριβώς πετυχαινει σήμερα; Να ξεκαθαρίσω ότι δεν με πειράζει που δουλεύω τόσες ώρες, γιατί είναι επιλογή μου να ασχοληθώ με αυτό, αλλά είναι κοινωνική κατάκτηση να φεύγεις από το γραφείο στις 2 και να μηνδουλεύεις Σαββατο; Και πότε φίλε Στέργιο θα πάω εγώ στη τράπεζα που δουλεύω 12ωρο ακατέβατο; Οχι δεν είναι επιλογή μου να πάω για να μου πεις μην πας, απλά ήρθε το council tax και πρέπει να το πληρώσω. Επομένως αναγκαστικά θα πάω Σαββατο πρωί. Επομένως θα πρέπει κάποιος να δουλέψει το Σαββατο πρωί. Κοινωνική κατάκτηση το 5ήμερο, όταν το 95% των γυναικών ήταν νοικοκυρές και μπορούσαν να πάνε όποια ώρα ήθελαν για ψώνια. Τώρα πρέπει είτε να μοιραστεί το 40 σε 6 μέρες είτε να δουλέψει shift. Πάντως άλλη μέρα πλην σαββάτου δεν έχω για να πάω σε δημόσιες υπηρεσίες. Επομένως πρέπει να αναθεωρήσουμε και τις κοινωνικές κατακτήσεις.

Επίσης κατι προς την Κατερίνα. Τι εννοείς όταν λες ότι «όταν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στην coca cola και στην pepsi cola, στην πράξη δεν έχεις επιλογή»; Φυσικά και έχεις. Coca Cola, Pepsi Cola και τίποτα απο τα δύο. Δεν είναι υποχρεωτικό να πάρεις κάτι; Δηαλδή αν είχαμε 5 ή 10 ακόμα γιατί αυτά να αποτελούσαν «επιλογή»; Και στην τελική τι εννοείς «δεν έχω επιλογή»; Επιλογές πάντα εχουμε. Ακόμα και η αποχή ή η μόνιμη και στείρα άρνηση στην οποία καταφεύγουν κάποιοι (οι οποίοι απλά δεν είναι ικανοί να προτείνουν κάτι) είναι επιλογή. Και πω τη γνώμη μου και στις παρακάτω προτάσεις που έθεσες, φυσικά και στην πολιτική είναι δικαιούσαι να σνομπάρεις τον κόσμο, απλά δεν έχεις πλέον τη πολυτέλεια να το κάνεις. Μπορεί όμως να μην σε ενδιαφέρει αυτή η πολυτέλεια. Είναι δημοκρατικά θεμιτό λοιπόν να το κάνεις και είναι επιλογή των υπολοίπων να σε ακολουθήσουν. Αν δεν το δικαιούσαν δεν θα είχαν και οι υπόλοιποι το δικαίωμα της επιλογής. Με τον Μπλαιρ θα διαφωνήσω στο ότι ναι μεν υπάρχουν «δεξιά» και «αριστερά» προβλήματα, αλλά πρακτικά (και όχι θεωρητικά) υπάρχουν «δεξιές» και λιγότερο «δεξιές λύσεις» . Γιατί ο Μπλαιρ λέγοντας «αριστερές» εννούσε τις λύσεις που πρότεινε αυτός και αυτές εμπεριείχαν και η πωλήτρια της Oxford street να κατέβει απο το Uxbridge με 3 λεωρορεία μετά από 2,5 ώρες τουλάχιτον γιατι με μισθό 1000 λιρες να δώσει 176 για μηνιαίο εισητήριο στο μετρό ήταν λίγο δύσκολο. Επομένως «αριστερές» δεν χαρακτηρίζονται.

Left Liberal Synthesis είπε...

Παρακολουθώ με εξαιρετικό ενδιαφέρον τις άπόψεις.
Η ιδέα της επιλογής του άρθρου ευστοχότατη.

Εως και "σοκαρισμένος" από την ηλεκτρονική αντιγραφή αποσπασμάτων της σκέψης μου,καθώς εξελισσόταν που την΄έχει ήδη διατυπωμένη μια "Κατερίνα"(το μία είναι λογοτεχνικό)

"Και πίστεψε με, στη θέση της συντηρητικής, υποκριτικής, λαϊκιστικής, καταγγελτικής ηθικολογίας, που καταρρέει, κανείς μας δεν ζητά ξανά μια αποϊδεολογικοποιημένη, ρεαλιστική πρόταση διαχείρισης. Ζητάμε ένα μείγμα ορθολογικών θέσεων και ηθικής, ζητάμε κάτι που να μπορούμε να πιστέψουμε, να εμπιστευθούμε, να ταυτιστούμε μαζί του"

Και να σκεφτείς ότι πριν χρόνια το "Κατίνα" είχε πιο περίπλοκες σηματοδοτήσεις.....

Thank you Kate!!!!!

katerina είπε...

Σανταλ Μουφ, 'Το Δημοκρατικο Παραδοξο", ...lls.

Χαιρομαι να εχουμε κοινους αγαπημενους στοχαστες....

katerina είπε...

Και για του λόγου μου το αληθες, εγω το εχω ξαναγράψει αυτο στην ανάρτηση με τίλο:
"Η φαρμακευτικη αγωγή δεν απεδωσε, πρεπει να μπουμε χειρουργειο" στις 12-12-2007
http://agauch-katerina.blogspot.com/2007/12/blog-post_12.html
Η συγνωμη δεκτη lls, αλλά σε παρακαλω να υποβληθει.....

Left Liberal Synthesis είπε...

Αγαπητή Κατερίνα

Με καθυστέρηση που είναι αντικειμενική,αντελήφθηκα ότι ένα σχόλιο,που ουσιαστικά ήταν μαι απόλυτη και άνευ όροων επιδοκιμασία (δηλαδή ότι έγραψες ότι ακριβώς σκεφτόμουνα) ,γαι λόγους που σχετίζονται με τα κ..λο ελληνικά μου,και την ίσως ιδιόρρυθμη σχέση με το χιούμορ,πιθανόν να σου δημιούργησε τα ακριβώς αντίθετα συναισθήματα.
Αν η συγνώμη έχει αξία,και κάποια δυνατότητα επιστροφής,προφανώς στην αποδίδω.Λυπάμαι δε οτι αυτό συμαίνει σε ένα ιστολόγιο με τόσους καλούς συνομιλητες.

katerina είπε...

Ευχαριστω πολύ lls. Για όλα.

Και βέβαια και η δική μου η συγνωμη κατατίθεται, όσον αφορά και στην μη κατανόηση του σχολίου σου αλλά και την ευθιξία μου.

tractatus είπε...

Παρακολουθώ την εξαιρετική συζήτηση και πραγμαιτκά με τιμάτε που την διεξάγετε εδώ μέσα.

Ωστόσο, επιτρέψτε μου, στο βαθμό που πραγματικά με εμπόδιζαν πολλές υποχρεώσεις που συνεχίζονται... να αναφερθώ αρχικά στο κείμενο....επιπλέον κανείς δεν έλαβε υπόψη του το κείμενο απο τα ΝΕΑ...ίσως τελικά να μη πρόσθεσε κάτι στην συζήτηση...

Θα αναφερθώ στο κείμενο και αργότερα στα σχόλια, παρά το γεγονός οτι είναι ίσως λίγο αργά να ανακατευθώ σε μια συζήτηση που έχει ανοιχθεί αρκετά σε θεωρητικό υπόβαθρό και που μόνο έτσι θα μπορούσα να απαντήσω...θεωρητικά...

Ως προς το κείμενο θα ήθελα να σταθώ σε κάτι που κανείς δεν έλαβε υπόψη του στις αναλύσεις του. γράφει, λοιπόν, ο Ν.Κ.:

"Η ικανότητα του ΠΑΣΟΚ, όπως και κάθε κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικό - δημοκρατικό, θα αποδειχτεί στο κατά πόσο θα μπορέσει να προωθήσει μια συμμαχία, σε δημοκρατικά πλαίσια, ανάμεσα στους δυναμικά δραστήριους και τους αποκλεισμένους. Συμμαχία που θα μεγιστοποιήσει τις δυνατότητες της χώρας και, ταυτόχρονα, θα συνδυάζει την ριζοσπαστική ανάπτυξη στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης με μια κοινωνικά δίκαιη πολιτική. Αυτές οι δύο πολιτικές αποτελούν το υπόβαθρο διερεύνησης των κατακτήσεων των εργαζομένων και εμβάθυνσης της δημοκρατίας της χώρας. Εμβάθυνση που απαιτεί συγκεκριμένα μέτρα στην οργάνωση της διοίκησης και της χωροταξίας της Ελλάδας, στη λειτουργία των θεσμών και στη διασφάλιση του δημοκρατικού ελέγχου τους.


Είναι κάτι που τοαντιμετωπίζω πολύ συχνά...αυτό το φαινόμενο των αποκλεισμένων...ακόμα και στα blogs...ανθρώπους ταλαντούχους και με υγιείς φωνές που δεν 'επιτρέπεται' απο την καθεστηκύια τάξη (και του ΠΑΣΟΚ φυσικά) να αναδειχτούν και να ακουστούν. Για μένα εδώ εντοπίζεται το έλλειμμα της δημοκρατίας ως διαχειριστικού πολιτειακού συστήματος. Το τι είναι φιλελεύθερο, παγκοσμιοποιημένο φιλελεύθερο κι ακόμα σοσιαλιστικοδημοκρατικό σήμερα, θα συμφωνήσω με τον Στέργιο σε όσα γράφει...και οτι δεν υπάρχει τάξη "μη προνομιούχων" ΟΚ και "κοινωνικά αποκλεισμένων" δεν υπάρχει ...την εφεύραν τα ευρωπαϊκά προγράσμματα ή οι πολιτικξές συγκυρίες...και προσαρμογές. Ωστόσο, αυτό που πρέπει να συζητήσουμε είναι εάν τελικά έχουν ή όχι εξαλειφθεί τα ρεύματα εκείνα που μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την υποχώρηση των σοσιαλιστικών κομμάτων, εξακολουθούν να διεκδικούν και να οδηγούν σε μια νέα ριζοσπαστικοποίηση......Υπάρχει "εναλλακτική παγκοσμιοποίηση"; και τελικά που συγκλίνουν και που αποκλίνουν οι νέες φωνές;

Καλό το παρελθόν και η ανάλυσή του...αλλά σύντομα-χθές-πρέπει να περάσουμε στο αύριο με την έννοια της διαπραγμάτευσης και της δημιουργίας "κρίσιμης μάζας κινημάτων" σήμερα....ειδάλλως ΟΚ ο καπιταλισμός φυσικά επελαύνει και φυσικά η coca cola & pepsi cola είναι το ίδιο πράγμα...με τη διαφορά οτι εγω ούτε τη μια -ούτε την άλλη δεν βάζω στο σπίτι μου...

Greek Rider είπε...

Αγαπητή Ελένη,

Νομίζω ότι χρειάζονται άμεσες πρωτοβουλίες στο επίπεδο εξανθρωπισμού μιας απάνθρωπης παγκοσμιοποίησης (για να μην πω πάλι καπιταλισμού και παρεξηγηθώ).

Πρωτοβουλίες όπως αυτή του πράσινου ISO που προωθούν οι E-left και lls αλλά σε υπερεθνικό επίπεδο και πιο δεσμευτικά. Πραγματικά βήματα θα γίνουν όταν αποφασίσουμε να θυσιάσουμε λίγη ανάπτυξη για να φτιάξουμε την ποιότητα ζωής μας (ακόμη και στην Ευρώπη που ήδη είναι πολύ καλύτερη από αυτή των ΗΠΑ).

Στην ίδια κατεύθυνση είναι πρωτοβουλίες όπως του ΟΟΣΑ αλλά και στυλοβατών της παγκοσμιοποίησης που κατακρίνουν πλέον ανοιχτά τα οικονομικά δόγματα: Κοιτώντας πέρα από το ΑΕΠ. Αυτό είναι το πιο βασικό που θα οδηγήσει σε λύση και πολλά περιβαλλοντικά προβλήματα που θα γίνουν αφόρητα στο μέλλον.

Τα επόμενα βήματα είναι ο έλεγχος της ανεξέλεγκτης επιχειρηματικότητας και οικονομικής ελευθερίας (επιχειρηματικός αναρχισμός που προστατεύεται) και της κερδοσκοπίας.

Αν δει κάποιος πως γλιτώνουν φόρους μεγάλες εταιρείες, πως κερδοσκοπούν και πως εκβιάζουν κυβερνήσεις... δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια και να προσποιηθώ ότι αυτά δεν υπάρχουν ή ότι είναι αναπόφευκτα. Χρειάζεται άμεσα ένα υπερεθνικό σύμφωνο που θα ορίσει και θα αντιμετωπίσει (έστω σε αρχικό επίπεδο) όλα αυτά τα προβλήματα.

Το να λέμε ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει οδηγεί σε διάλυση την δημοκρατική αριστερά αλλά και την σοσιαλδημοκρατία. Μετακινούνται όλοι αριστερότερα σε μια προσπάθεια είτε να εκφραστούν, είτε να βρουν λύσεις.

Η κερδοσκοπία σήμερα ουσιαστικά προστατεύεται ως κόρη οφθαλμού (πχ εξαγορές χρεοκοπημένων τραπεζών) και από την άλλη καθορίζουν έμμεσα την οικονομική πολιτική των χωρών. Μήπως θα πρέπει να βρεθούν επώδυνοι τρόποι για να περιοριστεί;

Έχει δει κανείς πως με τα παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα έχουν τη δύναμη να καταστρέψουν ολόκληρες χώρες: Ισλανδία

Σήμερα όχι μόνο δεν αντιδράει κανείς σε αυτά αλλά τα θεωρεί ταυτόχρονα και φυσιολογικά. Δεν είναι λοιπόν φυσιολογικό πολίτες να συντάσσονται σε πιο αριστερές θέσεις ώστε να πιέσουν;

Το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης εκφράζει σημειολογικά αυτά τα προβλήματα και την αντίδραση λόγω απροθυμίας λήψης γενναίων μέτρων.

Η ευημερία του Βορρά (των πολιτών του Βορρά) εμποδίζει τη λήψη μέτρων. Εκεί πρέπει να τονιστεί η ποιότητα ζωής σε όλα τα επίπεδα (ζωή στις πόλεις, περιβάλλον, ποιότητα εργασίας και ζωής έναντι άσκοπου πλουτισμού).

Αυτό που αναφέρεις Ελένη είναι σωστό. Χρειάζεται μια εκπροσώπηση σε αυτή την αντίδραση η οποία δεν περιέχει τις αδυναμίες της κρατικοδίαιτης αριστεράς αλλά αισθάνεται τα αδιέξοδα που οδηγεί η σημερινή παγκοσμιοποίηση (άναρχος καπιταλισμός).

Ο κόσμος μόλις δει αληθινές πρωτοβουλίες θα το καταλάβει αμέσως, γενναίες πρωτοβουλίες που δεν θα κουκουλώνουν αλλά θα συγκρούονται. Τέτοιες βέβαια δεν μπορεί να είναι εθνικές, αναγκαστικά πρέπει να είναι υπερεθνικές γιατί μιλάμε για παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό.

Για να συμβεί όμως αυτό χρειάζεται που και που σκλήρυνση της γλώσσας και αμείλικτη κριτική. Η αμείλικτη κριτική διατρέχει τον κίνδυνο της αυτοαπομόνωσης αλλά η άλλη λύση είναι μια λογική που αποδέχεται τον βασικό πυρήνα των κακώς κειμένων. Αν είναι να αποδεχθούμε την άλλη, την ήπια κριτική, θα πρέπει ταυτόχρονα να εγκαταλείψουμε και την έννοια της σοσιαλδημοκρατίας και να παραδοθούμε ολόψυχα.

Είναι βασική αρχή της διαπραγμάτευσης, διεκδικείς με θράσος και απαιτητικά για να πάρεις τουλάχιστον μια ρεαλιστική καλή λύση. Αν η διαπραγμάτευση ξεκινήσει από την έμμεση αποδοχή του νεοφιλελευθερισμού (παγκοσμιοποίηση, άναρχος καπιταλισμός κτλ) τότε τι λύση θα πάρεις; Μόνο ένα όμορφο πακέτο που θα κρύβει μέσα τα ίδια πράγματα.

Νομίζω ότι σήμερα ο κόσμος είναι παγιδευμένος σε μια καταναλωτική ευημερία και δεν βλέπει ούτε τα προβλήματα που έχει (ποιότητας εργασίας και ζωής, ψυχολογικά) αλλά ούτε και αυτά που έρχονται (περιβάλλον, οικονομικά αδιέξοδα).

Ο ρητός ορισμός αυτών θα καθορίσει την δυνατότητα επιβίωσης του οποιουδήποτε άλλου μη νεοφιλελεύθερου αλλά βαθύτατα κοινωνικού.

Η διάλυση, αντίθετα, έχει δύο μορφές, είτε την προσχώρηση στο αντίπαλο στρατόπεδο (της παγκοσμιοποιημένης αναρχίας), είτε της πλήρους αδιαφορίας και αποστασιοποίησης (που συνεπάγεται έλλειψη δημοκρατίας). Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο.

tractatus είπε...

greek rider η ανάλυσή σου είναι πολύ καλή...καταλαβαίνω οτι γνωρίζεις και δεν γράφεις τυχαία κι αυτό ανεβάζει και τον πήχυ σε μια συζήτηση που θέλει να βρεί λύσεις ή να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να βγούμε απο το αδιέξοδο.
Ξέρεις τα σημεία των καιρών έχουν ξαναυπάρξει πριν τον Α παγκόσμιο πόλεμο και τελικά όλα έχουν μια αλληλένδετη ιστορία που συνεχίζεται αρκετά αργά αλλά πολύ...'φυσιολογικά'. Πάντα, όμως, πάντα...υπήρχαν αντιδράσεις...και εδω θα βάλω εκ νέου την ανακάλυψη των νέων φωνών που ανέφερα προηγουμένως. Ισως γιατί η μόνη διαφορά σε σχέση με άλλες παρόμοιες εποχές σήμερα είναι η ταχύτητα της πληροφορίας και η απόκτηση γνώσης....και γι' αυτό και η γνώση αποκτά...απόκτησε ήδη ίσως διακυμάνσεις και διαχωριστικές γραμμές...έτσι ώστε σύντομα να προσμετράται σε όρους ευημερίας απο ποιό ΑΕΙ έχει τελειώσει κάποιος...κι όταν λέω ευημερία εννοώ κυρίως την δυνατότητα να βρεί μια δουλειά αξιοπρεπή με μισθό πάνω απο τα 580€....
Δεν είναι τυχαία η συζήτηση για τα ΑΕΙ όπως επίσης δεν είναι τυχαίο οτι η UK πάντα έβαζε ψηλά τον πήχυ στη βιομηχανία (sic) όπου βιομηχανία τελικά μπορεί να νοείται και η διαμονή στη χώρα αλλοδαπών φοιτητών...επομένως ξαναγυρίζουμε στο τι κάνουμε εμείς...πόσα χρόνια θα πάρει να ξεβολευτούμε απο τη βολή ενός καπιταλιστικού συστήματος που μας επαναπαύει μέσα απο την εξάρτηση, την αδιαφορία, την απαξίωση και την άρνηση απέναντι σε κάθε τι καινούργιο και υγιές που πράγματι στην αρχή ξεβολεύει (επομένως μιλάμε για μειοψηφία....) μέχρι να γίνει κατανοητό....Μεχρι πότε οι άνθρωποι θα ψηφίζουν ως πρόβατα με γραμμές και με ανόητα κριτήρια προσωπικού ενδιαφέροντος κι όχι συλλογικού; Στην Ελλάδα -περισσότερο απο παντού- η απογοήτευση και η αποστροφή για τα "κόμματα εξουσίας" οφείλεται στην ίδια ενγενή τάση των ψηφοφόρων να ποδηγετούνται απο μηχανισμούς που οι περισσότεροι ασπάζονται....άρα θα πρέπει κατ' αρχήν να αρχίσουμε απο τον περίγυρό μας...έχει δουλειά αλλά σίγουρα θα βγάλει κάπου...όπως άλλωστε όλες οι μειοψηφικές πρώτες καταγραφές...κάπου βγάζουν....αργά ή γρήγορα

tractatus είπε...

Απο τον Στέργιο:

Και η εναλλακτική λύση;


Ο Greek Rider, και η Ελένη επικουρικά, έθεσαν το θέμα στη βάση του. Ποιο το μέλλον του κόσμου και ποια είναι η διέξοδος από τη σημερινή νεοφιλελεύθερη κυριαρχία; Φυσικά αυτό το θέμα δεν μπορούσε να τεθεί με αφορμή το άρθρο του Ν.Κ. και ακολούθως των ΝΕΩΝ γιατί δεν πρόσφεραν ανάλογη βάση προβληματισμού.


Είναι βέβαιο για μένα ότι το πρόβλημα της διεξόδου απασχολεί εδώ και καιρό εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια ανθρώπους (και μυστικά σε κάποιες κυβερνήσεις και παγκόσμιους οργανισμούς).


Εγώ θα θέσω μια συνοπτική παράμετρο. Η κάθε αλλαγή σε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο είναι η λύση μιας αντίθεσης και το πέρασμα σε άλλη. Η κάθε αλλαγή γίνεται με σύγκρουση πολλών αντιτιθεμένων δυνάμεων. Είναι σε κάθε περίπτωση σύγκρουση συμφερόντων. Έτσι θα πρέπει να σπάσουν αυγά για να γίνει ομελέτα (αλλαγή).


Οι συνθήκες για γενικές πολιτικές εναλλακτικές λύσεις ακόμη δεν ωρίμασαν (μπορούν φυσικά να ωριμάσουν σε χρόνο μηδέν). Και επειδή οι πρακτικές πολιτικές ιδέες είναι κατά κανόνα απάντηση σε επιτακτική ανάγκη επίλυσης κοινωνικών προβλημάτων και αντιθέσεων, οι συγκρούσεις δεν είναι ακόμη τόσες ώστε να προκαλέσουν τη φαιά ουσία του κόσμου να διατυπώσει και στηρίξει μαχητικά – συγκρουσιακά μια σύγχρονη πολιτική λύση εξόδου παρότι οι θεωρητικές σκέψεις περισσεύουν. Γι αυτό γίνονται άπειρες επαναλήψεις πολιτικών ιδεών του παρελθόντος που δεν μπορούν να ανανεώσουν το περιεχόμενό τους και να εκτιναχθούν ως σύγχρονες λύσεις. Ούτε οι εγκεφαλικές κατασκευές, οι βολονταριστικές πρωτοβουλίες και τα τεχνοκρατικά κομματικά προγράμματα λύνουν το πρόβλημα. Ούτε, ακόμα χειρότερα, λύση είναι η αφομοίωση του νεοφιλελευθερισμού.


Σε ένα δημοσιευμένο μου άρθρο το 2004 (που αφορούσε την Αριστερά και την εναλλακτική πρόταση που δεν είχε) ανέφερα μερικά πράγματα που ισχύουν ακόμα και τα οποία μπορούν να προβληματίσουν και τους έχοντες σοσιαλιστικές αντιλήψεις να δουν το δικό τους χώρο. Παραθέτω μερικά αποσπάσματα:


Θεωρητικά, ο καθένας μπορεί να διατυπώσει μοντέλα. Τα υποκείμενα όμως που εν δυνάμει μπορούν να διατυπώσουν πληρέστερη λύση στο πρόβλημα είναι οι πολιτικοί φορείς της εργατικής τάξης η οποία ζει και βιώνει την κυρίαρχη αντίθεση της εποχής μας. Δεν είναι δυνατό από (Σ: ΚΚ όπως το ελληνικό) κόμματα που δεν καλούνται να απαντήσουν στην ανώτατη μορφή με την οποία εμφανίζονται οι αντιθέσεις του καπιταλισμού σήμερα, να αναμένουμε να διατυπώσουν μοντέλα που λύνουν αυτές τις αντιθέσεις. Ανάλογα με το επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων και των μορφών που παίρνουν οι παραγωγικές σχέσεις είναι και τα εναλλακτικά μοντέλα…

Με άλλα λόγια δεν μπορείς να αναλύσεις σε βάθος τα προβλήματα επίλυσης των παγκοσμιοποιημένων αντιθέσεων του καπιταλισμού (πολυεθνικές, ΔΝΤ, Δ.Τρ. ΟΟΣΑ, ΕΕ κλπ) αν δεν ζεις στο κέντρο αυτών των αντιθέσεων…


Το παγκόσμιο εργατικό κίνημα βρίσκεται ακόμα σε περίοδο ήττας και δεν μπήκαν σε κίνηση νέες γενιές εργαζομένων απαλλαγμένες από βαρίδια του παρελθόντος του κομμουνιστικού κινήματος που θα το ανανεώσουν ώστε να αρχίσει ένα νέο κίνημα με δική του αυτοτελή ορμή…


Δυστυχώς αυτή τη στιγμή δεν έχει σχηματισθεί σε καμία προηγμένη χώρα μια κρίσιμη μάζα επαναστατικής δύναμης ώστε να έχουμε και διατύπωση ενός νέου μοντέλου οικοδόμησης του σοσιαλισμού για την «εποχή της παγκοσμιοποίησης» ή αλλιώς για το σημερινό επίπεδο (των παραγωγικών δυνάμεων και) των κυρίαρχων αντιθέσεων του συστήματος.


Πρακτικά η παραπάνω κατάσταση μας οδηγεί (…) ενίοτε σε συντήρηση και αμηχανία μπροστά στις εξελίξεις, «εν αναμονή» της διατύπωσης νέου οράματος…


Στο μεταξύ δεν μένουμε απαθείς… και μπορούμε να διατυπώνουμε πρωτοπόρες σκέψεις.


Αν τα παραπάνω είναι αλήθειες και η φωνή της συνείδησης και της αυτοκριτικής ίσως αποτελέσουν αφορμή για μια νέα ανάρτηση.


Στέργιος


Υ.Γ. Να ζητήσω συγνώμη από τους νεοφιλελεύθερους που το σχόλιο ομφαλοσκοπεί και φαινομενικά δεν τους αφορά αλλά πιστεύω στη κριτική τους γιατί ενίοτε προσγειώνει τη συζήτηση σε όρους πραγματικούς και όχι θεωρητικούς. Βοηθάνε έτσι άθελά τους το ΠΑΣΟΚ, την Αριστερά…

tractatus είπε...

Ο Στέργιος έγραψε:
"Εγώ θα θέσω μια συνοπτική παράμετρο. Η κάθε αλλαγή σε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο είναι η λύση μιας αντίθεσης και το πέρασμα σε άλλη. Η κάθε αλλαγή γίνεται με σύγκρουση πολλών αντιτιθεμένων δυνάμεων. Είναι σε κάθε περίπτωση σύγκρουση συμφερόντων. Έτσι θα πρέπει να σπάσουν αυγά για να γίνει ομελέτα (αλλαγή)" και

" Το παγκόσμιο εργατικό κίνημα βρίσκεται ακόμα σε περίοδο ήττας και δεν μπήκαν σε κίνηση νέες γενιές εργαζομένων απαλλαγμένες από βαρίδια του παρελθόντος του κομμουνιστικού κινήματος που θα το ανανεώσουν ώστε να αρχίσει ένα νέο κίνημα με δική του αυτοτελή ορμή…"

Γι' αυτό Στέργιο μου και τα πράγματα δεν ωριμάζουν σε χρόνο μηδέν όσο κι αν δεν μας συμφέρει όσους απο εμάς θα θέλαμε να είμαστε συμμέτοχοι σε μια νέα "πολιτική άνοιξη" και οι οποίοι θα θέλαμε να σπάσουμε και τα αυγά....Η μετατραυματική περίοδος των πρώην σοσιαλιστικών καθεστώτων ακόμα βράζει και φυσικά ο νεοφιλελευθερισμός καλπάζει στις πλάτες μας....για να μην αναμείξω και τη νέα πρόσμιξη της Κίνας και της Ινδίας σε πλανητικό πλέον επίπεδο...Εμείς μάλιστα θα χρησιμοποιηθούμε και ως λιμάνι εισαγωγής στην ευρώπη των κινεζικών προϊόντων κι επομένως κάποια οφέλη και κάποια συμμετοχή στα τράστ θα έχουμε με ο,τι αυτό συνεπάγεται....
Πιστεύω οτι η ανάλυση του greek rider πέρα απο τα τεχνοκρατικά δεδομένα που αφορούν στην ανάπτυξη και την οικονομία εμπεριέχει ουσιαστικά στοιχεία για αυτή την "εναλλακτική παγκοσμιοποίηση" που ανέφερα και για τη νέα ανάπτυξη ριζοσπαστικών κινημάτων...δλδ κάπου πρέπει να βασιζόμαστε πέρα απο τις διαπιστώσεις και πράγματι κάπου θα πρέπει "Με άλλα λόγια δεν μπορείς να αναλύσεις σε βάθος τα προβλήματα επίλυσης των παγκοσμιοποιημένων αντιθέσεων του καπιταλισμού (πολυεθνικές, ΔΝΤ, Δ.Τρ. ΟΟΣΑ, ΕΕ κλπ) αν δεν ζεις στο κέντρο αυτών των αντιθέσεων… " όπως κι εσύ υποστηρίζεις...γι' αυτό και ανέμειξα το θέμα της γνώσης, της Παιδείας ακόμα και της εξειδίκευσης ή της δυνατότητας πλέον να αναλύουμε διαγενεακά τα θέματα προσβλέποντας σ' ενα μέλλον που δεν αφορά μόνο τις παρούσες γενιές αλλά και τις μελλοντικές...ίσως γι' αυτό και το περιβάλλον είναι εξαιρετικά αλληλένδετο τόσο με τη φτώχεια όσο και με την πολιτική...θέλουμε να ζούμε αλλά να ζούμε καλά και αυτό το καλά θα πρέπει απ' την αρχή να εμπεριέχει το σεβασμό στον άλλον ...περισσότερο απο ποτέ και γι'αυτό εκείνο που έλεγε ο Μάρξ το 1843 δλδ ότι πρέπει να κάνουμε «αμείλικτη κριτική σε καθετί που υπάρχει» δεν ήταν ποτέ τόσο επίκαιρο....

Greek Rider είπε...

Ένα καλό που έχω κληρονομήσει από τον νεοφιλελευθερισμό είναι η πρακτική σκέψη.

Περιμένω άμεσα εφαρμόσιμες προτάσεις και αυτές επιδιώκω.

π.χ. πως θα περιορίσουμε δραστικά το μέγεθος της κερδοσκοπίας, πως θα εφαρμόσουμε μέσω των νέων τεχνολογιών μια πιο άμεση δημοκρατία (πχ πολλές ψηφοφορίες μέσω ίντερνετ και κινητών που θα λαμβάνονται υπόψη στις αποφάσεις, για αρχή), πως θα συμφωνηθεί υπερεθνικά ένα άλλο, κοινωνικό αυτή τη φορά, Μάαστριχ. Επίσης, πως θα περιορίσουμε την κατανάλωση, πως δεν θα δυστυχήσει ο κόσμος με λιγότερα χρήματα.

Ακόμη, πως θα τιθασευτεί η ορμή των επιχειρήσεων για κέρδος με κάθε μέσο (μέτρα στο εσωτερικό των επιχειρήσεων, πχ πράσινο ISO) αλλά και με εξωτερικούς περιορισμούς.

Όταν λέει ο Παπανδρέου για ιδιώτευση αυτά εννοεί. Αυτά τα προβλήματα απαιτούν ένα άλλο κοινωνικό πλαίσιο συνεργασίας που δεν θα βασίζεται στην ιδιώτευση αλλά στην κοινή δράση.

Επίσης η αποχή του κόσμου από τα κοινά είναι άμεσο αποτέλεσμα του ότι η γνώμη του και η δράση του δεν μετράει πουθενά. Αν βρισκόταν τρόποι ώστε η άποψη του κόσμου να προσμετράται άμεσα τότε ο κόσμος θα ξυπνούσε και θα συμμετείχε.

Πάντως εδώ (στα blogs) κάνουμε πολιτικές συζητήσεις που δεν γίνονται ούτε από υπουργούς και κόμματα εδώ και πολλά χρόνια.