Εξαιτίας...

Η καλή φίλη συνοστιολόγος ανέβασε ένα εξαιρετικό κείμενο...με τίτλο: "Amsterdam: έτσι, χωρίς πρόγραμμα"

Θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας για όσους δεν το διαβάσατε....Είναι ένα κείμενο που με εκφράζει απόλυτα και ταιριάζει στη συγκυρία.... Ρίτσα σ' ευχαριστώ!

Ο ανθρώπινος τύπος της ωραίας εποχής ανήκει πια στη δικαιοδοσία του παρελθόντος. Το ίδιο και ο αγαπημένος Jacques Brel. Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα πλάθεται ένας άλλος τύπος. Δεν ξέρουμε όλοι εξίσου καλά το πρόσωπο του, γι αυτό και εικάζουμε. Το σίγουρο όμως είναι ότι εμφανίζεται περισσότερο αδιάλλακτος και περισσότερο απολυταρχικός. Ναι, ο καινούργιος άνθρωπος που δεν αντέχει τίποτα το μαυρόασπρο, βυθίζεται στο ατελείωτο διαυγές χρώμα, δεν νοσταλγεί κανένα κομμάτι του παρελθόντος, κι ας είναι αυτό το πιο σπουδαίο παρελθόν. Επιλέγει την ταχύτητα, το διαζύγιο με την Ιστορία, τα σπάει με την ιδέα ενός κισμέτ , αγνοεί ότι υπάρχει και θλίψη γύρω του, ότι κάποιος μπορεί να μην αντέχει αυτούς τους ρυθμούς κι ότι ζαλίζεται να τον θωρεί. Δεν ξέρει τίποτα για τους συμβολισμούς του Παρισιού , του ιμπρεσιονισμού, τον ενοχλούν οι ντανταϊστές και ο,τιδήποτε του θυμίζει παρελθοντική τέχνη, προτιμάει να μοιάζει με έναν σύγχρονο δούκα που πίνει τη βότκα του μέσα από τη γόβα μιας ρωσίδας χορεύτριας από αυτές που χρόνια τώρα κατακλύζουν τη χώρα, μιμούμενες στιγμιαία χορεύτριες του Μαξίμ.
Για όσους δεν κατάλαβαν, αυτό είναι ένα καθημερινό κομμάτι της επιταχυνσης της Ιστορίας. Γι αυτό και ανέβασα εναν Μπρελ. Θα μπορούσα να το πω τροχοπέδη, χάριν αστεϊσμού βεβαίως.