Ο τόπος και το τρόπος

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ εξωθούν την Ελλάδα σε έναν μπερλουσκονισμό. Δηλαδή στην προϊούσα κυριαρχία των επιχειρηματιών ως δυνάμει εθνικών ηρώων. Αυτοί οι ελεύθεροι τύποι, είτε απολύουν εργαζομένους (για να μην κυβερνήσουν) είτε αγοράζουν (για να κυβερνήσουν) τη μισή Ελλάδα, σε ένα πράγμα διαφέρουν από τους πολιτικούς: αντιλαμβάνονται καθαρά ότι πίσω από τους δικαιικούς κανόνες υπάρχει ένας μηχανισμός διεύθυνσης που κυβερνά. Διότι αλλού συγκροτούνται οι λεγόμενες συντακτικές εξουσίες, πολύ πέραν των συνταγματικών αρθρώσεων και της έννοιας του δικαίου. Ο τόπος αυτός έχει από παλιά ένα όνομα: κέρδος. Αλλά και ο τρόπος έχει ένα όνομα: Ασυδοσία.

Του Γ. Βέλτσου απο τα σημερινά ΝΕΑ

Κάλεσμα

Σε συνέχεια του προηγούμενου post
θα ήθελα να προτείνω απο τούτη δώ την 'άκρη' να ξεκινήσουμε μια προσπάθεια επαναπατρισμού των μαρμάρων του Παρθενώνα απο τη Μ. Βρετανία. Νομίζω οτι η κλοπή έχει κρατήσει αιώνες και πια δεν νομιμοποείται όχι γιατί μόνο έγινε το Μουσείο της Ακρόπολης αλλά και γιατί η αποικιοκρατία έχει σταματήσει, τουλάχιστον επισήμως, να υφίσταται.
Νομίζω οτι θα πρέπει να δραστηριοποιηθούμε απο το διαδίκτυο τόσο στον ελλαδικό αλλά κυρίως στον διεθνή χώρο ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ.
Οταν ένα μουσείο όπως το Βρετανικό Μουσείο κρατά τα ελληνικά μάρμαρα απλά για να γεμίζει τις αίθουσές του με το πρόσχημα οτι είναι 'οικουμενική' η φιλοξενία τους εκεί δεν καταλαβαίνουμε γιατί η Οικουμενικότητα δεν υφίσταται όταν αυτά φιλοξενούνται στον φυσικό τους χώρο απ' όπου έχουν αποκοληθεί βάρβαρα και χωρίς καν παραχώρηση απο το ελληνικό κράτος.
ΠΡΟΤΕΙΝΩ:
-Να αναρτήσουμε σε πρωτη φάση όλες και όλοι ένα κείμενο για το θέμα στα blogs μας ζητώντας να γυρίσουν τα μάρμαρα στον τόπο τους ή να κινητοποιηθούμε μέσω και πάλι διαδικτύου σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία ώστε όλα τα blogs να έχουν θέμα ανάρτησης πανελλαδικά την επιστροφή των μαρμάρων...όσοι και όσες το επιθυμούν και το κρίνουν σωστό
-Να στείλουμε μηνύματα σε bloggers του εξωτερικού και δη της Μ. Βρετανίας και, τέλος
-να διαμαρτυρηθούμε ειρηνικά έξω απο τη Βουλή σε ημερομηνία που θα αποφασίσουμε

Περιμένω τα σχόλιά σας, προτάσεις ακόμα κι αντιρρήσεις

...δεν είμαστε κανείς...

Αφηγήσεις...για τα αυτονόητα!

«O κόσμος σήμερα μοιάζει να θέλει να φοβηθεί», λέει στα σημερινά «ΝΕΑ» ο Θοδωρής Καλλιφατίδης*.

«Το βλέπει κανείς και στη λογοτεχνία. Υπάρχει μια έκρηξη της λογοτεχνίας τρόμου. Με βρικόλακες, μάγισσες, ωμή βία ως αυτοσκοπό. Η Ελλάδα έχει ακόμη αντιστάσεις. Άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν εντελώς παραδοθεί στην απόλυτη ελαφρότητα, στη ζωή χωρίς κανένα βάθος. Εδώ υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν στην ποιότητα. Και προβληματίζομαι μήπως πρέπει να αρχίσω να γράφω αποκλειστικά στα ελληνικά!». Πάνω από τριάντα βιβλία- κυρίως μυθιστορήματα- έχει γράψει ο Θοδωρής Καλλιφατίδης. Με πρώτη γλώσσα γραφής τα σουηδικά. Παιδί πρόσφυγα από τον Πόντο, έφυγε και αυτός μετανάστης το ΄60, σε μια χώρα που ακόμη δεχόταν ξένο εργατικό δυναμικό. Κατάφερε εκεί να γίνει ένα μεγάλο όνομα της σουηδικής λογοτεχνίας, με βιβλία μεταφρασμένα σε πολλές γλώσσες. Σήμερα, που το θέμα της μετανάστευσης βρίσκεται στην επικαιρότητα, λόγω και της ανόδου των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη, ο ίδιος έχει πολύ καθαρές θέσεις. «Πρέπει να δεχτούμε το εξής: όποια μέτρα και να πάρεις, δεν θα σταματήσεις τη διακίνηση. Άνθρωποι που υποφέρουν κάποια στιγμή φεύγουν και κάπου πάνε. Ούτε εγώ έφυγα από κέφι. Η λογική μου λοιπόν λέει: πρώτον, ανθρώπινη υποδοχή στον βαθμό που κάθε κράτος μπορεί και δεύτερον, βοήθεια σε χώρες με οξυμμένα προβλήματα. Οι άλλες λύσεις έχουν δοκιμαστεί. Οι Αμερικανοί έφραξαν τα σύνορα με το Μεξικό χωρίς αποτέλεσμα, ο Μιτεράν πλήρωνε Ισπανούς και Πορτογάλους για να φύγουν, αυτοί έπαιρναν τα λεφτά και ξαναγύριζαν. Οι μετανάστες δεν είναι κυνηγοί ευτυχίας, όπως κάποιοι νομίζουν. Κυνηγούν λύσεις. Πώς θα ταΐσουν τα παιδιά τους, πώς θα ξεφύγουν από τη φυλακή ενός δικτάτορα. Πρωτίστως είναι άνθρωποι που έχουν ανάγκη από βοήθεια. Έτσι πρέπει να βλέπουμε το ζήτημα. Και αυτού του τύπου τις λύσεις δεν τις έχουμε ποτέ δοκιμάσει. Δεν ξέρω κατά πόσο δεν μπορούμε να δεχτούμε άλλους. Η άφιξη 1,5 εκατομμυρίου προσφύγων το ΄22 ήταν πρόβλημα που λύθηκε και μάλιστα προς όφελός μας. Είναι σαν ένα παιδί με πρόβλημα στα Μαθηματικά. Προσπαθείς να το βοηθήσεις. Δεν προσπαθείς να το στείλεις στην Ιταλία. Ούτε να το ρίξεις στον Καιάδα. Υπάρχει μια διδακτική ιστορία στα "Λακωνικά" του Παυσανία. Ένας Σπαρτιάτης έρχεται στην Αθήνα. Έχει έναν γνωστό στην Αγορά, ο οποίος κάνει ότι δεν τον βλέπει επί δύο μέρες. Μετά που έχει ετοιμάσει το σπίτι του, τον καλεί να μείνει εκεί. Ο Σπαρτιάτης κοιτάζει το τακτοποιημένο δωμάτιο και λέει: "Για χάρη σου κοιμήθηκα δυο μέρες έξω". Με άλλα λόγια, δεν πρέπει να περιμένουμε μέχρι να είναι όλες οι συνθήκες κατάλληλες για να βοηθήσουμε κάποιον. Άρα όχι απαγορεύσεις, αλλά βοήθεια. Να μην κλείνουμε τους αρρώστους έξω από τα σπίτια τα βράδια, όπως στον Μεσαίωνα». Στην Ιστορία της Ευρώπης- οι πρωταγωνιστές στο νέο μυθιστόρημά του είναι μετανάστες από ανατολικές χώρες- πάντα υπήρχαν ρεύματα εναντίον των ξένων, λέει ο Θοδωρής Καλλιφατίδης. «Σήμερα φουντώνει πάλι το μίσος για τον μαύρο, τον μουσουλμάνο, τον εβραίο. Η γιαγιά μου έλεγε: "Θα ΄ρθει ο οβριός να σε πάρει". Αλλά στα 70 μου είμαι υπεύθυνος για τις απόψεις μου. Δεν μπορώ να μεταφέρω τα ίδια μίση στα εγγόνια μου. Και είναι καθήκον κάθε διανοούμενου να παίρνει θέση. Μια Ευρώπη σε κρίση χρειάζεται εργατικά χέρια που, λόγω δημογραφικού, σε 20 χρόνια δεν θα έχει καθόλου, χρειάζεται νέο αίμα, νέες παραδόσεις. Ας ξυπνήσουμε. Να γίνει κάτι. Αυτό που δικαιώνει τη μετανάστευση είναι ότι δεν άκουσα ποτέ και πουθενά έναν πολιτικό να λέει ότι το τάδε ρεύμα μετανάστευσης, πενήντα χρόνια πριν, κατέστρεψε μια χώρα. Μόνο για τα σύγχρονα ρεύματα ανησυχούν όλοι. Έχουμε δε μανία με τις άμεσες λύσεις, ενώ οι περισσότερες χρειάζονται χρόνο. Μάθαμε να παινεύουμε τον Αλέξανδρο που έκοψε τον γόρδιο δεσμό, εγώ όμως θα τον παίνευα περισσότερο αν έλεγε "δεν μπορώ να τον λύσω, ας τον λύσει ο επόμενος". Θα ήταν επίτευγμα αν τον είχαμε ακόμα και προσπαθούσαμε να τον λύσουμε. Η μανία με τις άμεσες λύσεις οδήγησε τον Χίτλερ στο Ολοκαύτωμα και τον Στάλιν να θεωρεί πρόβλημα τους αγρότες και να κάνει εκτοπίσεις».

«Η εκπαίδευση έχασε τον ανθρωπιστικό στόχο»
«Τα τελευταία τριάντα χρόνια η σχολική εκπαίδευση έχασε τον ανθρωπιστικό στόχο της», λέει ο Θοδωρής Καλλιφατίδης. «Ξαφνικά περάσαμε σε μια τεχνοκρατική άποψη για την εκπαίδευση, όπου σημασία έχουν μόνο οι γνώσεις που οδηγούν στην εξασφάλιση εργασίας ή καριέρας. Έτσι η "Απολογία του Σωκράτη" ή το "Συμπόσιο" του Πλάτωνα που δεν έχουν άμεση χρησιμότητα δεν διαβάζονται πια. Η διδασκαλία της γλώσσας έχει περάσει σε δεύτερο πλάνο και πολλοί επιστήμονες- από οικονομολόγους έως και ιστορικούς- γράφουν άρθρα κατευθείαν στα αγγλικά. Ήρθε η στιγμή που όλα αυτά τα πληρώνουμε. Και τα πληρώνει και η λογοτεχνία. Οι συγγραφείς της γενιάς μου έχασαν τα σημεία αναφοράς, που μπορούσε να είναι η Βίβλος ή ο Όμηρος, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης. Αν ο αναγνώστης δεν τους γνωρίζει, πώς θα αποκτήσει επαφή με το κείμενο ενός λογοτέχνη του οποίου τα συστήματα και οι προσανατολισμοί- ειρωνείες, σκέψεις, αντίκτυπος του κειμένου- βασίζονται σε τέτοιες αναφορές;».

* Ο Θ. Καλλιφατίδης είναι συγγραφέας εγκατεστημένος στη Σουηδία εδώ και πολλά χρόνια

Επίκαιρο

● Βάρβαρο είναι το αγαθό «ζωή» να ταπεινώνεται και να κακοποιείται...

● Βάρβαρο είναι να μάχεσαι για το αυτονόητο.

● Βάρβαρη είναι η πρωτόγνωρη αίσθηση των νέων σήμερα ότι αυτοί θα ζήσουν χειρότερα απ΄ ό,τι οι γονείς τους.

● Βάρβαρο είναι το μέλλον να φαντασιώνεται σαν ένα χτισμένο παράθυρο.

● Βάρβαρο είναι να ευτελίζεσαι προκειμένου να βρεις μια δουλειά. Να αποδέχεσαι όρους απαράδεκτους. Να χρειάζεται να συμφιλιωθείς με όλα όσα υποχρεώθηκες (εις μάτην) να κάνεις προ κειμένου να επιβιώσεις.

● Βάρβαρο είναι αυτό που βλέπεις στον καθρέφτη. Το είδωλό σου που δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτό που είχες κάποτε ονειρευτεί.

● Βάρβαρη είναι η δολοφονία των ονείρων.

● Βάρβαρη είναι η αίσθηση του εαυτού ως «πεταμένου- εκεί».

● Βάρβαρο είναι ένα κοινωνικό σύστημα που κάνει τα πάντα για να σε βγάλει στην «απ΄ έξω» και μετά σε λοιδορεί, σε οικτίρει ή σου προτείνει «φάρμακα» για να «γιατρέψει» την οδύνη που το ίδιο σου γεννά.

● Βάρβαρο είναι η λέξη «αξιοπρέπεια» να σηματοδοτεί «πολυτέλεια» ή «πλεονασμό». ● Βάρβαρο είναι το νόμιμο να είναι και ηθικό.

● Βάρβαρο είναι μετά βίας να τα φέρνεις βόλτα και να παρακολουθείς γύρω σου την κουλτούρα της αρπαχτής και τον ξέφρενο χορό των εκατομμυρίων.

● Βάρβαρη είναι η συνεχής υπενθύμιση του πολιτικού χρήματος.

● Βάρβαρο είναι το καθεστώς της ιδιότυπης ασυλίας που απολαμβάνουν οι πολιτικοί.

● Βάρβαρο είναι να μη μπορείς να μεγαλώσεις τα παιδιά σου με τις αξίες σου, γιατί τρέμεις μήπως κι έτσι αποτύχουν στη ζωή τους.

● Βάρβαρη είναι η έννοια της επιτυχίας έτσι όπως σήμερα λογαριάζεται.

● Βάρβαρη είναι η υφαρπαγή της παιδικής ηλικίας. Η απουσία ελεύθερου χρόνου. Η αποσύνδεση της μάθησης από τη χαρά και την έμπνευση.

● Βάρβαρη είναι η κατά συρροήν κακοποίηση των γερόντων που στας δυσμάς του βίου καλούνται να «ζήσουν», δηλαδή να πεθάνουν, με συντάξεις πείνας.

● Βάρβαρο είναι να είσαι ξένος σε μια ξένη αφιλόξενη χώρα και να προσπαθείς να πείσεις ότι δεν είσαι εχθρός.

● Βάρβαρος είναι ο μηχανισμός κατασκευής αποδιοπομπαίων τράγων, η αναγόρευση φανταστικών εχθρών προκειμένου να εστιασθούν επάνω τους τα δεινά της δικής σου ζωής.

● Βάρβαρη είναι η καλλιέργεια και η αξιοποίηση της ανασφάλειας για τη δημιουργία υποταγμένων στον φόβο υπηκόων.

● Βάρβαρη είναι η κοινωνία του θεάματος που πασχίζει (άκοπα) να σε πείσει πως αυτό που βλέπεις στη μικρή οθόνη αξίζει να το βλέπεις, και πως αυτή η νάρκωση είναι επιθυμητή. Η βία και ο πόλεμος ένα καθημερινό θέαμα. Μια μορφή ψυχαγωγίας.

● Βάρβαρη είναι η θυσία των ανθρωπίνων σχέσεων υπό το βάρος των υποχρεώσεων και των ευθυνών. Η θυσία της σκέψης και της δημιουργικότητας στη διεκπεραίωση της κάθε μέρας. «Να πράττω. Να μη σκέφτομαι. Αλλιώς πάω χαμένος». Η σκέψη, ένα εμπόδιο.

● Βάρβαρο είναι να εξωθείσαι στην αναζήτηση αυτοκαταστροφικών περισπασμών προκειμένου να τα βγάλεις πέρα.

● Βάρβαρη είναι η αύξηση των αυτοκαταστροφικών «λύσεων» που προβάλλουν στον ορίζοντα: αυτοκτονίες, καταθλίψεις, τρέλα, παράνοια, αλκοόλ, ναρκωτικά. ● Βάρβαρο είναι η αμεριμνησία να είναι μόνο προνόμιο των νεογέννητων.

● Βάρβαρο είναι να θυσιάζεται η μητρότητα, «Θέλω να κάνω παιδιά, όμως πώς να τα μεγαλώσω;» ● Βάρβαρο είναι το στοίχημα της ψυχικής υγείας, η ικανότητα του αγαπάν και του εργάζεσθαι να ανάγεται σε μακρινό όνειρο.

● Βάρβαρο είναι η ζωντάνια του οργισμένου θυμού σου να μεταμορφώνεται σε νεκρωμένη απάθεια ή σε ήπια και παθητική απόγνωση.

● Βάρβαρο είναι να χρειάζεται κάθε πρωί να καταπίνεις ένα παχουλό βατράχι για να συνηθίσεις την αηδία της μέρας που σε περιμένει.

● Βάρβαρη είναι η αδυναμία εξεύρεσης και υπεράσπισης ενός άλλου μοντέλου ατομικής ύπαρξης και συλλογικής συνύπαρξης.

● Βάρβαρο είναι να λογαριάζεται ως λαϊκισμός η επίκληση στη βαρβαρότητα.

Της Φωτεινής Τσαλίκογλου απο τα σημερινά ΝΕΑ

Η αρχή μιάς κουβέντας για αργότερα...

Στη συντομογραφία: «Δημοκρατία» πίσω από την οποία κρύβεται ό,τι αποκαλούμε «Δημοκρατία της εξαίρεσης», ο αναγνώστης των προχθεσινών αποτελεσμάτων διακρίνει και κάτι ακόμη: την παγίωση ενός μετα-ιδεολογικού παράγοντα τον οποίον εκπροσωπεί (το τονίζω) η αποχή ως ασυστηματοποίητη πολιτική πρόταση.

Το μαύρισμα στην παραλία αντί το μαύρισμα διά της κάλπης δεν δηλώνει μόνο το τελευταίο στάδιο της κοινωνίας του θεάματος αλλά και ένα βιο-πολιτικό αίτημα στην καρδιά του σκότους της πολιτικής. Αίτημα- διαδικασία επανοικειοποίησης της πολιτικής. Αίτημα- επεξεργασία μιας υπόθεσης στηριγμένης στην έννοια του «κοινού» και όχι του «δημόσιου», του «πλήθους» και όχι του «κόμματος». Σχέδιο προφανώς ριψοκίνδυνο αλλά, όπως σημειώνει ο Τόνι Νέγκρι, οντολογικά καθορισμένο.

Η επανίδρυση του κράτους, αυτή η αστεία διατύπωση του Καραμανλή, ένα πράγμα μπορεί να υπόσχεται σοβαρά: το κράτος που συμπυκνώνει την έννοια του «κοινού» αλλά και που αποκλείει την έννοια του «κόμματος».

Είναι καιρός οι πολιτικοί φωστήρες να ξεστραβωθούν: «η αποδόμηση του μαρξισμού εγγράφει την καταστροφή του μαρξισμού στη βαθμίδα της (επαν)έναρξης». Εδώ, πράγματι, το δίλημμα επανέρχεται αυτούσιο: «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;».

του Γ. Βέλτσου απο τα σημερινά ΝΕΑ

Η αποχή ως πρόκληση. Υπάρχουν νέοι δρόμοι;

Η προσέλευση στις κάλπες σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση κατέγραψε ιστορικά χαμηλό ρεκόρ αφού έπεσε στο 43,01% (και αντίστοιχα ιστορικό ρεκόρ αποχής που έφθασε το 56,99%), σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις της ΕΕ.

Στην Ελλάδα η αποχή έφτασε σε επίπεδο ρεκόρ στέλνοντας μήνυμα σε πολλούς αποδέκτες. Νικητές και ηττημένους. Συγκεκριμένα το 47,4%, δηλαδή, περίπου ένας στους δύο Έλληνες, δεν προσήλθε στις ευρωεκλογές, ενώ και το 29,67% των Ελλήνων του εξωτερικού απείχε.. Οι Έλληνες στις φετινές ευρωεκλογές επέδειξαν μία συμπεριφορά ανάλογη με εκείνη των Ευρωπαίων συμπολιτών τους, οι οποίοι επίσης στην πλειονότητα των κρατών-μελών της ΕΕ απείχαν καταγράφοντας αρνητικό ρεκόρ. Σαρωτική ήταν η αποχή στην επαρχία. Στη Λέσβο ήταν το 57,18%, στην Κεφαλονιά το 63,1%, στη Λακωνία το 61,22%, στη Φλώρινα το 60,68%, στη Χίο το 56,58% δεν προσήλθε στις κάλπες και στην Αρκαδία το 55,31% και στη Σάμο το 55,32%.Αξιοσημείωτα και υψηλά ήταν τα ποσοστά αποχής στις περιφέρειες της Α Αθηνών (54,5%), της Α Πειραιώς (55,5%), της Αττικής (46,22%) και της Α Θεσσαλονίκης (49,28%). Εξάλλου μειωμένη ήταν η συμμετοχή των Ελλήνων του Εξωτερικού στις ευρωεκλογές του 2009 σε σχέση με εκείνες του 2004, με αποτέλεσμα το ποσοστό αποχής να ανέλθει στο 29,67%. Συγκεκριμένα, στα 97 εκλογικά τμήματα σε χώρες της ΕΕ ψήφισαν 25.844 σε σύνολο 36.749 εγγεγραμμένων, δηλαδή ποσοστό συμμετοχής 70,33%, όταν το ποσοστό των ευρωεκλογών του 2004 ήταν 74,88%.

Οι Σοσιαλιστές και Σοσιαλδημοκράτες μπορεί να επιθυμούν διακαώς επιστροφή στην εξουσία, ωστόσο δεν δείχνουν διατεθειμένοι να απαλλαγούν από παρωχημένες νοοτροπίες και λογικές που «χθες» ήταν ή φάνταζαν «προοδευτικές» ή «αριστερές», όμως σήμερα οδηγούν σε καθυστέρηση, άρνηση της εξέλιξης και ανάπτυξης, στο όνομα ενός κατ ευφημισμόν σεβασμού στις παραδόσεις και τις αξίες του σοσιαλδημοκρατικού κινήματος. Επίσης, οι μηχανισμοί τους αρνούνται να απαλλαγούν από τις αντιλήψεις που συντηρούν διαφθορά, σκάνδαλα, κομματισμό κλπ. Ο 21ος αιώνας είναι μια τελείως άλλη εποχή. Η Αριστερά ήταν πάντα πρωτοπόρος αλλαγών και ιδεών. Σήμερα, στην εποχή της μέγιστης διάχυσης γνώσης, ιδεών και πληροφοριών, η Αριστερά ή η κεντροαριστερά είναι δυνατόν να μην αναζητεί ή να αρνείται να δεχθεί τον ανανεωτικό, συγκρουσιακό και νεωτεριστικό της ρόλο;

Τα ερωτήματα δεν είναι καθόλου μακρινά αν σκεφτεί κανείς ότι οι Έλληνες σοσιαλιστές θα πρέπει να συμβάλλουν στην αλλαγή κλίματος στην Ευρώπη και, γι' αυτό θα πρέπει να βρουν και κατάλληλους συμμάχους. Το ίδιο ισχύει και σε εθνικό επίπεδο από τη στιγμή που οι σύμμαχοι είναι οι ίδιοι οι Πολίτες κι επομένως το ποσοστό της αποχής κάθε άλλο παρά συμμαχία με το πολιτικό σύστημα δηλώνει. Η νίκη εμπεριέχει κάτι ουσιαστικότερο από τον θρίαμβο. Εμπεριέχει ευθύνη κι αλλαγή σκηνικού -ακόμα και με συγκρούσεις- από τη λογική του παρελθόντος προκειμένου από απλή διαμαρτυρία να γίνει συνειδητή επιλογή. Εμπεριέχει συγκεκριμένες προτάσεις που απορρέουν από τη συνεργασία με τον Πολίτη και εγγυώνται τη πραγματική οικονομική και κοινωνική ευημερία με εναλλακτικές και πρωτοπόρες λύσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας. Καλλιέργεια στη κρίση και στην άποψη όλων όσων επιθυμούν να συμμετάσχουν κι επομένως πολιτικό διάλογο από 'τα κάτω'...και, τέλος, ένα πολιτικό πολιτισμό που θα προσελκύει αντί να αποκλείει τη νεολαία αλλά και κάθε πολίτη θέλει να επενδύσει την ελπίδα του για το μέλλον.

ΔΙΑΛΥΘΕΙΤΕ ΗΣΥΧΩΣ...

Παλιό αλλά επίκαιρο για όσους δεν λαμβάνουν εγκαίρως τα μηνύματα. Αν και νωρίς τα αποτελέσματα της κάλπης έχουν πολλούς παραλήπτες.....

Τοπίο...

Του Μιχάλη Μητσού / mmitsos@dolnet.gr. απο τα σημερινά ΝΕΑ

Καλά που υπάρχει και η Ελλάδα, δηλαδή, και ο θρίαμβος της Κεντροδεξιάς δεν θα είναι πανευρωπαϊκός. Αλλά η ιδεολογική αποτυχία της ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι προφανής.

Είτε είναι στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, η Κεντροδεξιά αναμένεται να βγει κερδισμένη από αυτές τις ευρωεκλογές. Στη Βρετανία, οι Τόρις του Ντέιβιντ Κάμερον θα σαρώσουν- και την επόμενη ημέρα θα αποχωρήσουν από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα για να συγκροτήσουν με τους Τσέχους ομολόγους τους μια νέα, πιο ευρωσκεπτικιστική, Κοινοβουλευτική Ομάδα. Στη Γαλλία και τη Γερμανία, τα συντηρητικά κόμματα θα καταλάβουν άνετα την πρώτη θέση, αν και η αποχή θα είναι μεγάλη. Στην Ισπανία, οι σοσιαλιστές του Θαπατέρο θα τιμωρηθούν για την τεράστια ανεργία που μαστίζει ξανά (όπως και την εποχή του Φελίπε Γκονθάλεθ) τη χώρα. Στην Ιταλία, ο εξωφρενικός Μπερλουσκόνι προσβλέπει σε ένα 40%! Ανάλογη είναι η κατάσταση στην Ολλανδία, την Πολωνία και την Ουγγαρία.
Η Αριστερά πληρώνει ασφαλώς την πολυδιάσπασή της. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, το UΜΡ του Νικολά Σαρκοζί θα έλθει μεν πρώτο (οι δημοσκοπήσεις του δίνουν 25-27%), αλλά το σύνολο των ψήφων της αντιπολίτευσης αναμένεται να αυξηθεί. Οι σοσιαλιστές δεν μπορούν να συνεννοηθούν όχι μόνο με τα άλλα αριστερά κόμματα, αλλά ούτε και μεταξύ τους. «Το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν μπόρεσε να παρουσιάσει πέρυσι μια ενιαία γραμμή για τη Συνθήκη της Λισαβώνας, όπως δεν είχε μπορέσει να εμφανιστεί ενωμένο το 2005 στο θέμα

Εκλογικό τμήμα. Πόσοι θα βρουν τον δρόμο;

της Συνταγματικής Συνθήκης», επισήμανε αυτή την εβδομάδα ο Φρανσουά Φιγιόν. Στη Γερμανία, πάλι, οι σοσιαλδημοκράτες δεν έχουν ούτε ένα πειστικό πρόγραμμα ούτε έναν χαρισματικό ηγέτη. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που λίγες μόνο ημέρες πριν από τις ευρωεκλογές, το 66% των ψηφοφόρων στη χώρα αυτή δεν ήξεραν ούτε τι θα ψηφίσουν ούτε καν αν θα προσέλθουν στις κάλπες.
Ένας από τους λόγους της κυριαρχίας της Κεντροδεξιάς, λέει στη Λιμπερασιόν ο Γάλλος καθηγητής Ντομινίκ Ρεϊνιέ που μόλις ολοκλήρωσε μια έρευνα μεταξύ 15.000 Ευρωπαίων, είναι δημογραφικός: η Ευρώπη γερνάει. Οι πολίτες μεγαλύτερης ηλικίας συμμετέχουν σε μεγαλύτερο ποσοστό από τους νέους στις εκλογές και ψηφίζουν πιο συντηρητικά- κάτι που εκμεταλλεύονται τα κεντροδεξιά κόμματα δίνοντας έμφαση στην ασφάλεια και την πάταξη της μετανάστευσης. Η Κεντροαριστερά, αντίθετα, δεν μπορεί να αποφασίσει τι ευρωπαϊκό μοντέλο επιθυμεί. Αντιφατική, άτολμη, φτάνει να χαρίζει ακόμη και τα δικά της όπλα στον αντίπαλο: ο φόρος Τόμπιν στις χρηματιστηριακές συναλλαγές, για τον οποίο κάποτε τη χλεύαζαν, γίνεται τώρα σημαία ορισμένων κεντροδεξιών κομμάτων! Την ώρα που η Δεξιά αποδεικνύει ότι μπορεί να προσαρμοστεί σε όλες τις καταστάσεις, εγκαταλείποντας ένα πρωί δόγματα στα οποία ορκιζόταν το προηγούμενο βράδυ, η Αριστερά εμφανίζεται ανίκανη να διαχειριστεί τον διεθνισμό της.

Για την Ευρώπη ρε γ.....!!!

Ακόμα και το θέατρο του παραλόγου στην Ελλάδα νομίζω οτι έχει εξαντληθεί!

Μόλις 3 ημέρες πριν απο τις Ευρωεκλογές (σήμερα ψηφίζουν ήδη σε άλλες χώρες όπως η Βρετανια για παράδειγμα) και ο τηλεοπτικός 'διάλογος' έχει μονοπωληθεί όχι στο πώς θα εκπροσωπηθούμε στην Ευρώπη αλλά στο πώς η πρόβα στο θέατρο του πολιτικού παραλογισμού θα καταξιώσει περισσότερο αυτή την απολίτικη περίοδο που διανύουμε.

Ακόμα δεν κουβεντιάσαμε και, φυσικά, αυτό δεν θα γίνει ποτέ μέχρι και την Κυριακή πώς και γιατί θέλουμε να είμαστε στην Ευρώπη; Ποιά Ευρώπη θέλουμε; Γιατί πρέπει να υποστηρίξουμε αυτούς κι όχι τους άλλους; Ποιές είναι οι ιδέες, οι εναλλακτικές προτάσεις και η στρατηγική για να πάψει η Ευρώπη της συντήρησης να είναι δύο και τριών ταχυτήτων Ευρώπη;

Το φθαρμένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα στραγγαλίζει τις υγιείς φωνές στο βωμό μιάς στείρας πολιτικής αντιπαράθεσης που θέλει να εξαντλήσει τους ψηφοφόρους και ουσιαστικά να τους πετάξει για μια ακόμα φορά στο περιθώριο.

Το ζητούμενο είναι πόσοι απο τους πολίτες θα αντισταθούν αλλά και πόσοι πραγματικά έχουν το σθένος-πέρα απο πολιτικές σκοπιμότητες- να δώσουν την κατάλληλη απάντηση σε αυτούς που ΔΕΝ καταλαβαίνουν αλλά μονολογούν....

Κοντός ψαλμός....!

τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι Ευρωπαίκές εκλογές

Μια συνέντευξη στην Καρίνα Λάμψα και τον Παύλο Χατζόπουλο για το Re-public
Καρίνα Λάμψα: Πώς σε μια χώρα με ισχυρή καθολική παράδοση κατάφερε η κυβέρνηση Zapatero να κάνει τομές σε θέματα δικαιωμάτων;
Pedro Zerolo: Γιατί κατανόησε ακριβώς ποιο ήταν το νόημα της κοινωνίας των πολιτών. Γιατί οι αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν στην Ισπανία έγιναν χάρη στο θάρρος του Θαπατέρο και στο στοίχημα μιας αριστερής πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο αλλά κυρίως επειδή το σύνολο των πολιτών της Ισπανίας θέλησε να συμβεί αυτό. Γιατί σε τελική ανάλυση, πάντοτε οι πολίτες εξασκώντας το δικαίωμα της ψήφου είναι αυτοί που προξενούν τις αλλαγές κι αυτό που είχε ο Θαπατέρο ήταν η εξυπνάδα να τοποθετηθεί εμπρός σε μια μεγάλη διαμαρτυρία των πολιτών, που κατανοούσε πλήρως πως για να είναι μια χώρα σύγχρονη χρειάζεται να στοιχηματίσει υπέρ των κοινωνικών πολιτικών, των δημόσιων πολιτικών, υπέρ της διεύρυνσης της νομοθεσίας, της αναγνώρισης της αξιοπρέπειας του καθενός. Αυτό είναι η αλλαγή που προσπάθησε να φέρει η κυβέρνηση Θαπατέρο, αλλά και οι κυβερνήσεις του Γκονθάλεθ, στην εποχή τους, που επίσης μεταμόρφωσαν την Ισπανία.
Σε κάθε περίπτωση, η Ισπανία είναι σήμερα αυτό που είναι, παρά τη Δεξιά, παρά τον Λαϊκό Κόμμα που εκπροσωπεί τη Δεξιά, παρά την ιεραρχία της Καθολικής Εκκλησίας που δεν στήριξαν καμία από τις αλλαγές που έχουν παραχθεί τα τελευταία τριάντα χρόνια. Επιπλέον, αν βασιζόμασταν σε αυτούς, τη Δεξιά και την ιεραρχία της Καθολικής Εκκλησίας κι άλλων Εκκλησιών, θα ζούσαμε ακόμα σε μια χώρα τελείως διαφορετική από αυτή που θέλει η συντριπτική πλειοψηφία των Ισπανών πολιτών αυτά τα 30 χρόνια Δημοκρατίας. Η Ισπανία, αντιθέτως, για πρώτη φορά στην ιστορία της, είναι συνεπής στο ραντεβού με την ισότητα. Ποτέ δε θα ήμασταν οι πρώτοι, ποτέ, και μόνο σε τέσσερα…πέντε χρόνια που κυβερνά ο Θαπατέρο, η Ισπανία έχει μετατραπεί σε σημείο αναφοράς όχι μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, ένα σημείο αναφοράς ειρήνης, αγώνα ενάντια στη φτώχεια, συνεργασίας, ανάπτυξης, πολιτικής σε σχέση με τα δυο φύλα, την πολιτική της ισότητας ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες…κι όλα αυτά είναι βασικά γιατί τα θέλησαν οι πολίτες και γιατί αγωνίστηκαν πολύ οι κοινωνικές ομάδες για να γίνουν αυτές οι αλλαγές.
Καρίνα Λάμψα: Ποιες είναι οι κοινωνικές συμμαχίες που μάχονται για αυτή την ατζέντα;
Pedro Zerolo: Λοιπόν, αυτό που έκανε ο Θαπατέρο σαν Γενικός Γραμματέας του PSOE (Partido Socialista Obrero Español, Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα), κι αργότερα σαν πρόεδρος πια της Ισπανικής Κυβέρνησης ήταν να κατανοήσει το μήνυμα των διεθνών κοινωνικών φόρουμ που άρχισαν να πραγματοποιούνται στο Καράκας, το Πόρτο Αλέγκρε, το Ναϊρόμπι, όπου σχηματοποιήθηκε ένας κύκλος προόδου. Τα αιτήματα των πολιτών προωθούνται από τις κοινωνικές ομάδες, από τις γυναικείες οργανώσεις, τις φεμινιστικές, από τους οικολόγους, τους πρόσφυγες. Αυτά τα αιτήματα μεταφέρονται στα πολιτικά κόμματα που είτε τα ενσωματώνουν είτε όχι στα προεκλογικά τους προγράμματα που μετατρέπονται σε κυβερνητικά προγράμματα αν τα κόμματα κερδίσουν τις εκλογές. Σε αυτή την περίπτωση, πολλά από τα αιτήματα των πολιτών μπορύν να μετατραπούν σε νόμους του κράτους.
Αυτός είναι ο κύκλος της προόδου, ο κύκλος που κάνει την κοινωνία να προχωράει. Κι αυτό το κατανόησε πλήρως ο Θαπατέρο σαν Γενικός Γραμματέας του PSOE με το οποίο συνεργάζομαι γιατί είμαι Γραμματέας για τα κοινωνικά κινήματα και πάντα ήμουν παρών στα διεθνή κοινωνικά φόρουμ. Με αυτό τον τρόπο αρχίζει η αλλαγή. Κι αυτή η αλλαγή υιοθετήθηκε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, την ενσωμάτωσε στην ατζέντα του, και γι’ αυτό έχουν περάσει νόμοι που κανείς δεν περίμενε να εγκριθούν στην Ισπανία. Αυτό είναι το μυστικό. Οι πολίτες είναι πάντα εκεί. Διατεθειμένοι για την αλλαγή, για την πρόοδο. Αυτό που απουσιάζει μερικές φορές είναι η γενναιότητα. Και χρειάζεται να την απαιτήσουμε από την αριστερά. Όταν δειλιάζει η αριστερά, η δεξιά εμφανίζεται σαν συντηρητική, ακόμη και κεντρώα. Όταν είναι τολμηρή η αριστερά και θέτει τις αρχές της της αλληλεγγύης και δικαιοσύνης με σθένος, η δεξιά εμφανίζεται όπως ήταν πάντοτε, επιθετική ενάντια στην ελευθερία, την ισότητα και την αξιοπρέπεια του καθενός. Και κάτι τελευταίο, πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι η αριστερά στην καλύτερη των περιπτώσεων κυβερνά, αλλά την εξουσία συνεχίζουν να την έχουν αυτοί που την έχουν συνήθως, αυτοί που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα ώστε να συνεχίσουν να έχουν τα προνόμιά τους.
Κι ακόμη ένα πράγμα. Πέρα από όλο αυτό που είναι το πολιτικό στοίχημα, υπάρχει μια ιδεολογική δέσμευση, αυτή που λέει ότι δεν μπορεί να είναι κάποιος αριστερός και να είναι φαλλοκράτης ή ρατσιστής ή ομοφοβικός. Δεν μπορεί να είσαι αριστερός και να μην έχεις μια δέσμευση με την κοινωνική δικαιοσύνη, με το στοίχημα για την κοινωνική επένδυση, για τις δημόσιες πολιτικές, για την αναγνώριση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, για την οικουμενικότητα των δικαιωμάτων. Γι’ αυτό στην Ισπανία ήταν οι κυβερνήσεις της αριστεράς αυτές που κατασκεύασαν τους τέσσερις πυλώνες της ευημερίας: της δημόσιας υγείας, της δημόσιας παιδείας, της επέκτασης των συντάξεων και τώρα το Εθνικό σύστημα δημόσιας στήριξης που παραχωρεί το δικαίωμα σε κάθε Ισπανό, σε κάθε Ισπανίδα, για να μπορεί να απαιτεί, για να ζητάει από το Κράτος να τους φροντίζει και να τους παρέχει καταφύγιο όταν συναντούν δυσκολίες.
Παύλος Χατζόπουλος: Αυτή η ατζέντα συναντά και πολλές αντιδράσεις στην Ευρώπη και γίνεται δύσκολο να υλοποιηθεί στην πράξη σε πολλές χώρες όπως η Ελλάδα. Θεωρείται ότι πρέπει να μεταφερθεί στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για προωθηθεί πιο αποτελεσματικά;
Pedro Zerolo: Φυσικά και πρέπει. Πάντα είναι δυνατόν να μετατραπεί ο Ευρωπαϊκός χώρος σε έναν χώρο κοινωνικό, αλληλέγγυο, να χτιστεί μια Ευρώπη με αξίες. Και τώρα πλησιάζουν οι Ευρωπαϊκές εκλογές. Είναι πολύ σημαντικό να είναι προοδευτικής πλειοψηφίας το Ευρωκοινοβούλιο, να έχει αριστερή πλειοψηφία, γιατί τώρα υπερισχύει η δεξιά, κατά πολύ. Και γι’ αυτό τώρα πρέπει να διαλέξουμε. Την Ευρώπη την χτίζεις εσύ κι εγώ. Και πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στην Ευρώπη του Μπερλουσκόνι ή την Ευρώπη του Θαπατέρο. Μεταξύ μιας Ευρώπης ηθικής και μιας Ευρώπης παθητικής. Τώρα είναι η στιγμή και δεν υπάρχει δικαιολογία και καταλαβαίνω γιατί πάντα συμμετείχα στα κινήματα των πολιτών, έχω πιστέψει στις επαναστάσεις από μέσα γιατί το δημοκρατικό σύστημα πάντα μπορεί να βελτιωθεί, σου δίνει τις δυνατότητες για μια αλλαγή. Στην Ισπανία έχουμε κάνει μια αλλαγή τεράστια, ιστορική. Κι εκεί υπήρξε σημαντική η γενναιότητα του Θαπατέρο, μιας αριστερής πλειοψηφίας, αλλά βασικά, σε τελευταία ανάλυση, η αλλαγή έγινε γιατί εξασκήθηκε ένα δικαίωμα, που στοίχισε πολύ μέχρι να επιτευχθεί. Πάρα πολύ. Είναι το δικαίωμα της ψήφου. Μια ψήφος για κάθε άντρα. Μια ψήφος για κάθε γυναίκα. Αυτό στοίχισε πάρα πολύ. Και μερικές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο κόστισε να κατακτήσουμε το δικαίωμα που θα χρειαζόταν να εξασκήσουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα. Οι πολίτες μπορούν να κάνουν τα πράγματα να αλλάξουν. Οι πολίτες ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις. Μπορούν να το κάνουν όσες φορές θέλουν.
Παύλος Χατζόπουλος: Αλλά εντός των Ευρωπαίων σοσιαλιστών υπάρχουν σεξιστικές τάσεις που φέρνουν εμπόδια στα δικαιώματα των γυναικών, ομοφοβικές τάσεις που φέρνουν εμπόδια στα δικαιώματα LGBT, ρατσιστικές τάσεις που φέρνουν εμπόδια στα δικαιώματα των μεταναστών. Είναι τόσο συμπαγής η Ευρωπαϊκ’ή σοσιαλδημοκρατία, ώστε να μπορούμε να πούμε πώς μια σοσιαλιστική Ευρώπη θα μπορέσει να προωθήσει αυτή την ατζέντα;
Pedro Zerolo: Υπάρχει ο Socrates στην Πορτογαλία, ο Gordon Brown στη Μςεγάλη Βρετανία, και μια γυναίκα λεσβία στην Ισλανδία, που μόλις κέρδισε τις εκλογές. Αλλά δεν υπάρχουν και πολλοί ακόμη. Ο φαλλοκρατισμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο ομοφοβία υπάρχουν εγκάρσια, πάνω και κάτω, στην αριστερά και στη δεξιά, η αριστερά όμως έχει μια ιδεολογική δέσμευση. Δεν μπορείς να ανήκεις στην αριστερά και να είσαι φαλλοκράτης, η ρατσιστής, η ομοφοβικός, αυτό είναι ενάντια της φύση της ιδεολογικά. Δεν επιτρέπεται. Αυτή είναι η δέσμευση που καλείται κάποιος να αναλάβει για να θεωρείται αριστερός. Είναι διαφορετικό πράγμα να μην την αναλάβει κανείς, ή να γραφτεί σε ένα πολιτικό κόμμα, όπως θα γραφόταν και σε μια ομάδα ποδοσφαίρου. Όμως η ιδεολογική δέσμευση υπάρχει, υπάρχει η ιδεολογία, κι αυτή η ιδεολογία είναι η μηχανή για να ταχθείς με γενναιότητα υπέρ της αλλαγής. Αυτή είναι η διαφορά. Φυσικά όμως κι έχουν υπάρξει δείγματα φαλλοκρατισμού στη δεξιά και στην αριστερά. Ας δούμε όμως τώρα το θετικό, αυτό που συνέβη στην Ισπανία. Εγώ είμαι αισιόδοξος, από τη φύση μου. Είμαι, οφείλω να είμαι, γιατί στην καλύτερη των περιπτώσεων, η αριστερά θα κυβερνήσει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, η αριστερά θα κυβερνήσει, αλλά την εξουσία συνεχίζουν να την έχουν αυτοί που την είχαν πάντα, που δε θέλουν αλλάξει τίποτα, κι αυτή η εξουσία συνεχίζει να είναι φαλλοκρατική, να κάνει διακρίσεις, να στιγματίζει…γι’ αυτό ας δούμε την θετική πλευρά.
Υποθέτω ότι αυτό είναι ένα προοδευτικό μέσο, και μερικές φορές επαναστατώ, γιατί μερικές φορές, δεν έχουμε κατά νου πως, για παράδειγμα, η επίτευξη της ισότητας μεταξύ γυναικών και αντρών σε χώρες όπως η Ισπανία ή ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου υπήρξαν επαναστατικές. Ήταν μια ειρηνική επανάσταση, φτάσαμε με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσαμε να φτάσουμε, έχοντας πείσει τους πολίτες και τις ομάδες διεκδίκησης δικαιωμάτων. Πάντα υπάρχει η δυνατότητα αλλαγής, αυτή είναι η δημοκρατία, πρέπει να πιστέψουμε σε αυτήν, ειδάλλως θα νικήσουν αυτοί που κερδίζουν συνήθως. Αν δεν πιστέψουμε στη δημοκρατία, αν δεν πιστέψουμε στο δικαίωμα ψήφου, αν δεν πιστέψουμε στους θεσμούς, αν δεν πιστέψουμε στα πολιτικά κόμματα, αν δεν πιστέψουμε στα συνδικάτα, αν δεν πιστέψουμε πώς όλα αυτά μπορούν να βελτιωθούν, τότε δεν μπορύμε να κερδίσουμε κάτι. Γιατί τα συνδικάτα και τα πολιτικά κόμματα είναι γεμάτα από ανθρώπινα όντα, και οι άνθρωποι είμαστε όντα περίπλοκα, και σαν περίπλοκα, πλούσια σε αποχρώσεις όντα, δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα μας. Στην Ισπανία το έχουμε καταφέρει, έχουμε καταφέρει πολλά πράγματα. Η Ισπανία ποτέ, στη διάρκεια της Ιστορίας της, δεν είχε φτάσει στην ώρα της στο ραντεβού με την ισότητα. Και τώρα το έχουμε κατορθώσει. Γι’ αυτό ας φανούμε αισιόδοξοι, γιατί οι συνήθεις ύποπτοι θέλουν να είμαστε απαισιόδοξοι, να θεωρούμε ότι τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν ποτέ, ενώ φυσικά και αλλάζουν. Οι γυναίκες μέχρι πριν από πολύ λίγο ήταν εντελώς περιθωριοποιημένες κι οργανώθηκαν οι ίδιες από μόνες τους, μέσω του φεμινισμού. Ήταν μια ιστορική αλλαγή που συνέβη σχετικά σε λίγο χρόνο. Οπότε πάντα είναι πιθανός ένας άλλος κόσμος, πάντα είναι δυνατόν να τον υλοποιήσουμε. Μου αρέσουν οι επαναστάσεις από μέσα, χρησιμοποιώντας τους μηχανισμούς που μας δίνουν τα συστήματα, που πάντα έχουν περιθώρια βελτίωσης, για να αλλάξουν τα πράγματα.
Σε κάθε περίπτωση, αν θέλετε να προσθέσετε κάτι, για όλα όσα με ρωτήσατε, το στοίχημα του Θαπατέρο, για το Κράτος ευημερίας, τις Δημόσιες πολιτικές, τις κοινωνικές πολιτικές, την κοινωνική επένδυση, την αναγνώριση των δικαιωμάτων για τους ομοφυλόφιλους άντρες και γυναίκες και τους τρανσέξουαλ, νομίζω ότι η μεγάλη αλλαγή που πραγματοποιήθηκε στην Ισπανία, αυτό που καταδεικνύει ένα πριν κι ένα μετά, αυτό που έκανε την Ισπανία να μπει προετοιμασμένη στον εικοστό πρώτο αιώνα, υπήρξε το στοίχημα για την ισότητα μεταξύ αντρών και γυναικών, το στοίχημα για τις πολιτικές με προοπτική το φύλο, της συμφιλίωσης μεταξύ εργασιακής και οικογενειακής ζωής των γυναικών και των αντρών και η πλήρης νομοθεσία για την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας. Για μένα, η μεγαλύτερη τομή της κυβέρνησης Θαπατέρο ήταν η αντιμετώπιση του φεμινιστικού ζητήματος.
Καρίνα Λάμψα: Μετά από όλα αυτά που έχουν επιτευχθεί στην Ισπανία, υπάρχει μια νέα γενιά δικαιωμάτων;
Pedro Zerolo: Για να δούμε, λοιπόν, ο Θαπατέρο στοιχημάτισε υπέρ της ποικιλίας, το στοίχημα υπέρ της διαφορετικότητας που είναι στενά συνδεδεμένο με την αριστερά. Μιλήσαμε ήδη για το δημόσιο σύστημα ευημερίας. Η αληθινή δύναμη μιας χώρας βρίσκεται στην αναγνώριση της ποικιλίας της. Επιπλέον, η Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το έδαφος που συγκεντρώνει τη μεγαλύτερη ποικιλία ανά τετραγωνικό μέτρο παγκοσμίως. Και Ευρωπαϊκή Ένωση είναι και η Ελλάδα και η Ισπανία. Όταν αναγνωρίζουμε τη διαφορετικότητα, αναγνωρίζουμε την αξιοπρέπεια της κάθε γυναίκας και του κάθε άντρα που ζει σε μια συγκεκριμένη χώρα. Το μεγάλο στοίχημα του εικοστού πρώτου αιώνα, το μεγάλο στοίχημα της Ισπανίας τώρα είναι η διαχείριση της διαφορετικότητας. Η Ισπανία θα έχει τον πιο προχωρημένο νόμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του κόσμου ίσως για τη διαχείριση της διαφορετικότητας. Θα λέγεται Νόμος για την ισότητα στη μεταχείριση κι ενάντια στη διάκριση. Ένας νόμος που θα αλλάξει για πρώτη φορά στη ΕΕ όλες τις ντιρεκτίβες των πολιτικών ενάντια στις διακρίσεις. Ο νόμος θα ενσωματώνει όλες τις ντιρεκτίβες που καταψήφισε η Ευρωπαϊκή δεξιά στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ε λοιπόν αυτές οι οδηγίες θα μεταφερθούν στην Ισπανία για να εγγυηθούν την ισότητα στη μεταχείριση, την ισότητα στο σεβασμό, την ισότητα των ευκαιριών όχι μόνο στην εργασία, αλλά και σχετικά με την πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες και να εφαρμοστούν στο Κράτος όλοι οι μηχανισμοί για τον αγώνα ενάντια σε κάθε είδος διάκρισης.
Αυτά είναι στην πραγματικότητα τα δικαιώματα των πολιτών, δεν είναι μια ατζέντα καινούριων δικαιωμάτων, είναι η αναγνώριση των δικαιωμάτων των πολιτών. Είναι η αναγνώριση της διαφορετικότητας σε μια χώρα. Η Ισπανία έκανε κάτι που λίγες χώρες στον κόσμο έχουν κάνει. Σε τριάντα χρόνια δημοκρατίας έχει αποκεντρώσει το Κράτος δυο φορές για να βρίσκονται οι υπηρεσίες πιο κοντά στους πολίτες, έχει αναγνωρίσει τις διαφορετικές ταυτότητες των διαφορετικών λαών που αποτελούν την Ισπανία και την αξιοπρέπεια όσων γυναικών κι ανδρών ζουν σ’ αυτή. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα και το κλειδί του άλματος που έκανε η Ισπανία στον εικοστό πρώτο αιώνα…