Σπάμε πλάκα;

Εχουμε χιούμορ στην Ελλάδα. Αυτό είναι αλήθεια. Και το χιούμορ επαληθεύεται, κυρίως, μέσα απο τον αυτοσαρκασμό. Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό ο αυτοσαρκασμός μάς έγινε χόμπυ. Φυσικά η ζωή -με ή χωρίς αυτοσαρκασμό- συνεχίζεται και, το χειρότερο, είναι οτι παρά τα γέλια δεν αλλάζει και κάτι σημαντικό τόσο στη δική μας καθημερινότητα όσο και στη καθημερινότητα του πολιτικού σκηνικού.

Σειρά απο δημόσιες σχέσεις...Παρουσιάσεις βιβλίων πρώην νεοφιλελεύθερων υπουργών σε πρώην αριστερούς ή πρώην αριστερών σε νυν υπουργούς, ανταλλαγές φιλοφρονήσεων, φιλικές προσφωνήσεις, κοινές έξοδοι, τραπεζώματα και τυχαίες συναντήσεις σε γνωστά καφέ του κέντρου, συζητήσεις μεταξύ 'τυρίου και αχλαδίου', τόσο φυσικά και κομψευόμενα όλα που είναι να απορείς πώς και γιατί αυτή η χώρα δεν προοδεύει με τόση συναίνεση!!!

Είναι να απορείς πώς και γιατί μάθαμε να καταπίνουμε την μια μετά την άλλη τις εκπτώσεις του πολιτικού συστήματος, πώς αντιστρέψαμε τον πολιτικό διάλογο σε χειραψία δίχως νόημα και σε προειλημμένες αποφάσεις δίχως εμάς αλλά για εμάς. Είναι να απορείς πώς το αυτόητο έγινε ζητούμενο και πώς ο λαϊκισμός και η άγνοια επιλέχθηκαν ως προσόντα για θέσεις ευθύνης. Πώς και ποιοί αποφάσισαν οτι θα πεθάνουν επάνω στη 'σκηνή του Κοινοβουλίου' απλά και μόνο γιατί σπάνε ρεκόρ στις εμφανίσεις τους στη τηλεόραση ομιλώντας επι παντός επιστητού ακόμα και στα μεσημερινά κους-κους...φθάνει να 'βγαίνουν' για να βγαίνουν. Ποιοί και τελικά πόσοι με τη ψήφο τους χρίζουν σε κάθε εκλογική δοκιμασία όλους αυτούς τους επαρμένους ως εκπροσώπους τους για θέματα που όχι μόνο δεν τα κατέχουν αλλά το σπουδαιότερο -δεν ενδιαφέρονται να μάθουν!

Τέλος(;), είναι να απορείς πόσο εύκολα με τα γέλια ΞΕΧΝΑΜΕ τα κλάματα κι έτσι όταν έρχεται η ώρα είμαστε μονότονα επαναληπτικοί στο λάθος. Μάλλον μας αρέσει ως λαός να σπάμε πλάκα...δεν εξηγείται αλλιώς.
:)