ΜΑΡΤΥΡΙΑ

«Δεν έχω σκοπό να πω ακόμα μια δραματική ιστορία. Θέλω μόνο να πω την αλήθεια για όσα συμβαίνουν στη Γάζα. Εκεί η ζωή ενός Ισραηλινού αντιστοιχεί στις ζωές 500 Παλαιστινίων. Πεθαίνει ένας Εβραίος και μαθαίνεις τα πάντα για τη ζωή του και την οικογένειά του. Πεθαίνουν Παλαιστίνιοι και είναι απλώς νούμερα. Αυτή είναι η πραγματικότητα... άρθρο απο τα σημερινά ΝΕΑ (επιμέλεια Γ. Αράπογλου)

Είμαι ο Σαΐντ Μοσλέ. Γεννήθηκα στην Μπέιτ Χανούν. Είμαι 15 χρονών. Έχω άλλα δέκα αδέρφια που αυτή τη στιγμή βρίσκονται στη Γάζα. Εγώ είμαι ο μεγαλύτερος. Έχω μέρες να μάθω νέα τους. Και ανησυχώ όλο και περισσότερο για την τύχη τους.
Πήγαινα με τον πατέρα και τον θείο μου στο χωράφι όταν τραυματίστηκα. Όλα ήταν αρχικά ήρεμα και δεν φαινόταν να υπάρχει κίνδυνος.
Ξαφνικά, ένα ισραηλινό τανκ μάς χτύπησε. Δεν προειδοποίησε, απλά έριξε κατευθείαν επάνω μας. Αργότερα είπαν πως είχαν πληροφορίες ότι στο χωριό μας υπήρχαν μαχητές της Χαμάς και ήθελαν να χτυπήσουν αυτούς. Πάντα έτσι λένε.
Είχα χτυπηθεί πολύ άσχημα. Έχασα το πόδι μου, ενώ είχα σοβαρές πληγές και σε όλο το υπόλοιπο σώμα. Οι γιατροί πίστευαν πως δεν θα τα καταφέρω.
Στάθηκα πολύ τυχερός, όταν έπειτα από λίγες μέρες έφτασαν στην περιοχή τα καΐκια του “Free Gaza”. Με πήραν μαζί τους στην επιστροφή για την Κύπρο. Με “φυγάδευσαν” για να μου δώσουν μια ευκαιρία να ζήσω. Από τότε με φωνάζουν “πειρατή”. Στην Κύπρο με ανέλαβαν οι Εθελοντές Γιατροί, στους οποίους χρωστάω πολλά και μου υποσχέθηκαν πως θα με βοηθήσουν να τα καταφέρω. Έπειτα από πολλές συνεννοήσεις και συμφωνίες, αποφασίστηκε να μεταφερθώ στην Ελλάδα για να κάνω τη θεραπεία και να προσπαθήσω να βάλω τεχνητό μέλος.
Είμαι εδώ ήδη 4 μήνες. Σε λίγες μέρες θα φύγω πάλι για την Κύπρο, όπου θα μείνω μέχρι ο οργανισμός μου να αποδεχθεί το καινούργιο μέλος. Ίσως πάρει λίγο χρόνο γιατί είμαι ακόμα στην ανάπτυξη και θα χρειαστούν πολλές θεραπείες, που ίσως πάρουν 2-3 χρόνια.
Θα χρειαστούν ενέργειες για να μπορέσει ο πατέρας μου Χαλίντ, που δεν έχει φύγει από το πλευρό μου όλο αυτό το διάστημα, να βρει κάποια δουλειά, ώστε να στείλει λίγα χρήματα πίσω στη μητέρα μου που είναι μόνη της με τα αδέρφια μου.
Ανυπομονώ να γυρίσω πίσω. Θέλω να ζήσω όπως κάθε οικογένεια εκεί. Ζούσαμε χρόνια χωρίς πόλεμο και τώρα μου λείπει το σπίτι. Θέλω να συμμετάσχω σε αυτόν τον πόλεμο. Τα ΜΜΕ ξύπνησαν μόνο για λίγες μέρες και δεν έδειξαν την πραγματική εικόνα.
Μιλούν για αποκλεισμό. Όταν λέμε “αποκλεισμός”, όμως, δεν εννοούμε μόνο ότι απαγορεύονται τα όπλα. Δεν περνά ούτε ιατροφαρμακευτική βοήθεια, υλικά υποδομής, ούτε γιατροί. Τους κρατούν μέρες στα σύνορα μέχρι να τους αφήσουν να περάσουν.
Πεθαίνουν εκατοντάδες άνθρωποι καθημερινά. Εγώ στάθηκα πολύ τυχερός γιατί θα μπορούσα να μείνω εκεί αποκλεισμένος για χρόνια. Σήμερα, υπάρχουν 6.000 τραυματίες, ακρωτηριασμένοι που έχουν ανάγκη, αλλά κανένας δεν ασχολείται σοβαρά.
Παρ΄ όλα αυτά, ούτε εγώ και η οικογένειά μου ούτε κανένας δεν θέλει να φύγει. Το μόνο που θέλουμε είναι να έχουμε ένα δικό μας ανεξάρτητο κράτος. Το Ισραήλ, όμως, έχει στόχο τον αφανισμό των Παλαιστινίων.
Αναρωτιέμαι. Η Γερμανία δικάστηκε για τα εγκλήματά της. Θα δικαστεί ποτέ και το Ισραήλ; Μιλάει για εκεχειρία, αλλά ποτέ δεν την εφάρμοσε. Πάντα σε περιόδους εκεχειρίας είχαμε θανάτους και βομβαρδισμούς. Οι ΗΠΑ, η Ευρώπη, θα το καταδικάσουν άραγε ποτέ; Απορώ για ένα πράγμα. Πού είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν συμβαίνουν όλα αυτά τόσα χρόνια στη Γάζα; Πού είναι οι διεθνείς οργανώσεις;

Θέλουμε να δείξουμε πως ο παλαιστινιακός λαός υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Έχω την ελπίδα πως κάποια μέρα θα ελευθερωθούμε και θα ιδρυθεί το παλαιστινιακό κράτος.
Το τελευταίο που θέλουμε είναι να μας λυπάται ο κόσμος. Δεν χρειαζόμαστε οικονομική υποστήριξη, δεν είναι μόνο λεφτά. Υπάρχουν ευρωπαϊκές χώρες που υποστηρίζουν τον αγώνα μας, αλλά, δυστυχώς, ό,τι και να κάνουν οι λαοί, στο τέλος είναι θέμα πολιτικής. Οι άνθρωποι που κατέβηκαν με το “Free Gaza” δεν ήρθαν για διακοπές. Είδαν την καταστροφή και τον θάνατο με τα μάτια τους. Είναι οι πιο κατάλληλοι να δώσουν το μήνυμα για το τι ακριβώς επικρατεί στη Γάζα. Μακάρι να γινόταν όλος ο κόσμος σαν όλους αυτούς που υποστηρίζουν τον λαό της Παλαιστίνης.

Θα ήθελα κάποτε να εξασκήσω ένα επάγγελμα τέτοιο, ώστε να βοηθήσω όσο το δυνατόν περισσότερο τον παλαιστινιακό λαό. Έχω, όμως, ένα όνειρο. Θέλω να γίνω γιατρός και να βοηθήσω τους τραυματίες να ξαναβρούν τη ζωή τους, να κάνω ανάπηρους να περπατήσουν ξανά, να κάνω ανθρώπους που έχουν χάσει την ελπίδα να χτίσουν μια καινούργια ζωή. Να ειδικευτώ και να βοηθήσω τον λαό εκεί κάτω που υποφέρει. Θέλων να συμμετάσχω σε αυτόν τον δρόμο και να ξαναδώσω την ελπίδα στους ανθρώπους που την έχουν χάσει"

«Πολεμάμε με έναν στρατό που δεν σέβεται τίποτα. Μπαίνουν με τα όπλα σπίτια μας, καταστρέφουν ό,τι βρουν, σκορπούν τις προμήθειές μας και μας απειλούν πως θα μας εξοντώσουν αν βοηθήσουμε τη Χαμάς. Εκείνη την ώρα δεν τολμάς να μιλήσεις γιατί φοβάσαι για την οικογένειά σου, όμως μέσa μου έχω τόσο θυμό, τόση οργή...

Όλους αυτούς τους μήνες που είμαι μακριά, το μυαλό μου δεν φεύγει από κοντά τους. Η γυναίκα μου είναι μόνη της με δέκα παιδιά και κάθε στιγμή που περνάει ανησυχώ περισσότερο για την τύχη τους. Έχω πάθει κατάθλιψη σκεπτόμενος όσα συμβαίνουν εκεί, χωρίς καν να μπορώ να επικοινωνήσω για πολλές μέρες, να μάθω αν ζούν, τι κάνοι οι άλλοι συγγενείς, αν χτυπήθηκε το χωριό.

Μπροστά στο παιδί όμως δεν το δείχνω καθόλου. Εκεί χαμογελώ και βλέπω την προσπάθειά του. Όσα και να συμβαίνουν μέσα μου δεν αφήνω κανέναν να τα “διαβάσει”.
Μας πρότειναν να φέρουμε όλη την οικογένειά μας και να ζήσουμε στην Ελλάδα, όπου οι συνθήκες θα είναι καλύτερες. Κανένας μας δεν θέλει. Θέλουμε να ζήσουμε όπως όλες οι άλλες οικογένειες εκεί. Εκεί είναι η ζωή μας, η ιστορία μας. Δεν θα την εγκαταλείψουμε όσο κι αν θέλουν να μας αναγκάσουν να το κάνουμε

Έχουμε, όμως, ακόμα την ελπίδα. Ο Σαΐντ Μοσλέ είναι Παλαιστίνιος που τραυματίστηκε στη Γάζα και νοσηλεύεται το τελευταίο διάστημα στην Αθήνα. Μαζί του βρίσκεται ο πατέρας του Χαλίντ.

.