Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008

Μπετανκούρ



http://www.cosmo.gr/videoPlay.aspx?vID=1788


Απελευθερώθηκε η Μπετανκούρ
Τετάρτη, 02.07.08
Απελευθερώθηκε, ύστερα από έξι χρόνια ομηρίας στα χέρια των Ένοπλων Επαναστατικών Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC), η 44χρονη Γαλλο-κολομβιανή Ίνγκριντ Μπετανκούρ, η οποία υπήρξε υποψήφια για την προεδρία της Κολομβίας και απήχθη τον Φεβρουάριο του 2002. Μαζί με την Μπετανκούρ απελευθερώθηκαν τρεις Αμερικανοί και 11 ακόμα Κολομβιανοί. Ο υπουργός Άμυνας, Χουάν Μανουέλ Σάντος δήλωσε ότι η κατάσταση της υγείας όλων είναι καλή.
Οι FARC που μάχονται τις αρχές της Κολομβίας από το 1964, για την ανατροπή των κυβερνήσεων της Μπογκοτά, ζητούσαν την απελευθέρωση 500 ανταρτών μελών τους σε αντάλλαγμα για τους 39 ομήρους –στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν και οι 15 που απελευθερώθηκαν-
Εκκληση για την απελευθέρωσή της Μπετανκούρ είχαν απευθύνει κάνει αρκετές χώρες του κόσμου ενώ οι κινητοποιήσεις για την απελευθέρωση της ήταν ένα διαρκής αγώνας δρόμου. Πιο πρόσφατος σταθμός, την Τρίτη 1η Ιουνίου –κατά την ανάληψη της ευρωπαϊκής προεδρίας από τη Γαλλία - όταν στην υψηλότερη κορυφή της Ευρώπης στο Λευκό Όρος ομάδα ορειβατών ύψωσαν το πορτρέτο της Μπετανκούρ δίπλα στο πανό άλλη ομάδας για «ενωμένη και οικολογική Ευρώπη».
Πάντως ήδη από τον περασμένο μήνα φαινόταν να σημειώνεται πρόοδος στις διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωση τόσο της Μπετανκούρ όσο και άλλων ομήρων αλλά η διαδικασία τότε χαρακτηριζόταν ως «εξαιρετικά δύσκολη».
Στις 8 Ιουνίου ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ουγκο Τσάβες είχε απευθύνει έκκληση για ειρήνη προς τις Ένοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις της Κολομβίας ζητώντας τους να σταματήσουν το αντάρτικο και να απελευθερώσουν όλους τους ομήρους
Το ίδιο διάστημα οι στρατιωτικές δυνάμεις της χώρας αξιοποιώντας αξιόπιστες πληροφορίες είχαν εντοπίσει τρεις Αμερικανούς ομήρους των FARC. Ωστόσο ο στρατός δεν επενέβη για να μη θέσει τη ζωή τους σε κίνδυνο, όπως εξήγησε ο κολομβιανός υπουργός Άμυνας Χουάν Μανουέλ Σάντος. Ο ίδιος είχε αναφέρει ότι ο στρατός δεν μπόρεσε να αποδείξει την παρουσία ή μη της γαλλοκολομβιανής ομήρου.
Πολιτικοί παρατηρητές εκτιμούσαν ότι ο πρόσφατος θάνατος του ιστορικού ηγέτη της FARC, του μαρξιστή Μανουέλ Μαρουλάντα θα ανοίξει «νέο δρόμο» για την εξεύρεση μιας λύσης στην πολύχρονη διαμάχη.

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

6 σχόλια:

ritsmas είπε...

Ελενη, αυτό το κειμενο το ειχα γραψει το 2002 Ηταν για την Μπετανκουρ..ειμαι συγκινημένη...τοσα χρονια, λες και ειναι δικός μου άνθρωπος..Μια από τις μπροστάρισες των κοινωνιων μας.
σε φιλω ριτς


Hμερομηνία δημοσίευσης: 31-03-02
Προσωπα

Tης Pιτσας Mασουρα

Yπάρχουν φορές που σου είναι αδύνατον να προσπεράσεις κάποιες φωνές, που φτάνουν σε σένα από πολύ μακριά, αλλά που κρύβουν μέσα τους μια περίσσεια δύναμη, αυτήν που εμείς, βυθισμένοι καθώς είμαστε στις μικρές προσωπικές μας αδυναμίες, δεν έχουμε ούτε καν τη διάθεση να αξιολογήσουμε.

«Mε κίνδυνο της ζωής της, κήρυξε τον πόλεμο στα καρτέλ των ναρκωτικών και στο βρώμικο χρήμα που διαφθείρει την πολιτική ζωή της πατρίδας της, της Kολομβίας». Mε αυτόν τον πλάγιο τίτλο, το γαλλικό περιοδικό «Nουβέλ Oμπσερβατέρ», αφιερώνει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στην Iνγκριντ Mπετανκούρ, μια 40χρονη γυναίκα, που από τη θέση της γερουσιαστού της Kολομβίας, επιχειρεί καθημερινά τη δική της υπέρβαση για χάρη των παιδιών της πατρίδας της. Kαι μόνο γι’ αυτό, νομίζω ότι της αξίζει ένα φευγαλέο πορτρέτο, με αφορμή και το βιβλίο της που ήδη κυκλοφορεί στην Eλλάδα με τον τίτλο «Mε τη φλόγα στην καρδιά» (εκδόσεις Ωκεανίδα). Γιατί, πολλές φορές μέσα στη δίνη των μεγάλων γεγονότων, της κοσμογονίας που συντελείται γύρω μας, τον εγωκεντρισμό των μεγάλων δυνάμεων, τα υψηλά δείγματα υποταγής των λαών, λησμονούμε πως τα μεγάλα πράγματα συντίθενται τελικά από τις πράξεις ανθρώπων, άγνωστων στο ευρύ κοινό.

H γαλλική «Λιμπερασιόν», αναφερόμενη στην Iνγκριντ Mπετανκούρ γράφει για την Aλίκη στη χώρα του εφιάλτη. «H Aλίκη που πέφτει σε μια τρύπα και που αναζητεί τρόπους να βγει στην επιφάνεια». H Iνγκριντ είχε πατέρα τον Γκαμπριέλ Mπετανκούρ, παλιό υπουργό Παιδείας της Kολομβίας και στη συνέχεια πρεσβευτή της χώρας του στην Oυνέσκο. Στο πανέμορφο και κοσμοπολίτικο σπίτι τους, περνούσαν ώρες ατέλειωτες, κουβεντιάζοντας ο Πάμπλο Nερούδα, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Mαρκές, ο Φερνάντο Mποτέρο, ο Mιγκουέλ Aστουριάς και πολλοί άλλοι αγωνιστές - συγγραφείς και διανοούμενοι, που με τα λόγια τους πότιζαν σταγόνα σταγόνα το διψασμένο πνεύμα μιας νεαρής γυναίκας που ακόμη και σήμερα φλέγεται ολόκληρη από ιδανικά.

Yποψήφια βουλευτίνα το 1994, η Mπετανκούρ αλώνιζε τους δρόμους της πρωτεύουσας Mπογκοτά, μιλώντας φωναχτά για το έιτζ της Kολομβίας, τη μάστιγα των ναρκωτικών. Kαι ορκιζόταν ξανά και ξανά. Kαι δεσμευόταν ξανά και ξανά. Oταν μπορούσε, μοίραζε προφυλακτικά, το σύμβολο της προεκλογικής της καμπάνιας, έξω από τα σούπερ-μάρκετ. H άγνωστη παιδίσκη του χθες γινόταν αιφνιδίως εθνικό κεφάλαιο. Tην καλούσαν σε τηλεοπτικές εκπομπές και εκείνη, χείμαρρος ευφράδειας και νεανικού θράσους, αναφερόταν σε ονόματα ύποπτων για διακίνηση ναρκωτικών. Yπόπτων στην κυβέρνηση, στα κόμματα, στις μεγάλες δημόσιες υπηρεσίες. Γνώριζε και δεν δίστασε να το φωνάξει, ότι τα χρήματα της προεκλογικής εκστρατείας του προέδρου Σαμπέρ (φίλου της μητέρας της) προέρχονταν όλα από τους αδελφούς Pοντίγκες, τα αφεντικά του καρτέλ του Kαλί! Kι υστερα, η γυναίκα που ωρίμαζε μέσα από τη βιαιότητα του χρήματος έστησε το δικό της κόμμα. Tο ονόμασε Oξυγόνο. Σύμβολο της εκστρατείας της: μια μάσκα προστατευτική της ατμοσφαιρικής ρύπανσης και ένα μπαλόνι οξυγόνου. Eξελέγη και μάλιστα πρώτη τη σειρά, για να γράψει κάποια εφημερίδα: Aν ο Mπολιβάρ ήθελε να χρίσει διάδοχό του στους αγώνες του, τότε σίγουρα θα διάλεγε την Iνκγριντ.

«Oνειρεύομαι ότι καποια μέρα θα υπάρξει στην Kολομβία μια αληθινή δημοκρατία. Oλοι μού λένε πως είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί το όνειρό μου. Aλλά έχω πλήρη συνείδηση του κινδύνου και δεν πρόκειται να υποχωρήσω. Θα φτάσω ώς το τέλος», Iνγκριντ Mπετανκούρ. Προφανώς και υπάρχουν ακόμη άνθρωποι. Aνθρωποι ωραίοι, άνθρωποι δυνατοί, με την ταπεινότητα που ταιριάζει στις σημαντικές πράξεις. Kι εμείς;

Eμείς θα πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι ολοένα και σπανιότερος γίνεται ο τύπος του στοχαστικού ανθρώπου που μπορεί χωρίς εξάρτηση και χωρίς υποταγή σε τυφλές σκοπιμότητες να τοποθετεί και να κρίνει τις ιδέες, τα ρεύματα, τα περιστατικά

O πρόεδρος Mπους, με αφορμή τη διάσκεψη του OHE για την Aναπτυξη, περιόδευσε την περασμένη εβδομάδα σε μερικές χώρες της Λατινικής Aμερικής. Tαξίδι-αστραπή, είπαν, και φυσικά χωρίς ούτε ρανίδα πολιτικής σημασίας, αφού στο Περού, την Kολομβία, τη Bενεζουέλα, το κεφάλι του φιδιού που σφίγγει όλο και πιο πολύ τους πολίτες τους, μοιάζει πλέον τεράστιο, με την απαίσια γλώσσα του να καγχάζει κάθε φορά που εγκλωβίζει ένα καινούργιο θύμα. Σ’ αυτές τις χώρες, κατά καιρούς δημιουργούνται μεγάλοι ή μικροί επαναστατικοί πυρήνες, ανταρτικές ομάδες, που ενώ διατυμπανίζουν προς τα έξω ότι μάχονται για την εξάλειψη της διαφθοράς και των ναρκωτικών είναι οι ίδιες οι οποίες προσφεύγουν σ’ αυτό το μέσον ή δωροδοκούν με αυτόν τον τρόπο τους φτωχούς αγρότες για να τους μετατρέπουν σε πειθήνια όργανά τους.

Στη διάσκεψη του OHE για την Aνάπτυξη, στο Mοντερέι του Mεξικού, για μια ακομη φορά, διακρίθηκε η ένδεια του πολιτικού λόγου τόσο των πλούσιων όσο και των φτωχών χωρών. Για μια ακόμη φορά ετέθησαν φθαρμένα διλήμματα και σκέψεις ξεπερασμένες από τον χρόνο και τον ορυμαγδό των δυνατών εξελίξεων, για μια ακόμη φορά δεν αναφέρθηκε το παραμικρό για τη σκοτεινή θητεία των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών στις χώρες της Λατινικής Aμερικής στις προηγούμενες δεκαετίες και την ποδηγέτηση ολόκληρων πολιτικών ομάδων. Oπως για μια ακόμη φορά, το φάσμα της ανέχειας αυτών των λαών, αλλά και των άλλων του Tρίτου Kόσμου, απλώθηκε απειλητικό, σαν τον Mεθαγαλινάριο, το φανταστικό τεράστιο ον που χρησιμοποιεί ο Oυμπέρτο Eκο στο «Mπαουντολίνο»

H Mπετανκούρ, στα 40 της χρόνια, μιλάει άφοβα για τον θάνατο. «H σχέση μου με τον θάνατο, λέει, είναι η σχέση που μπορεί να έχει μαζί του ο σχοινοβάτης: κάνουμε και ο ένας και ο άλλος μια επικίνδυνη δουλειά, μετράμε τους κινδύνους της, η αγάπη μας όμως για την τελειότητα βγαίνει καθε φορά πιο δυνατή από το φόβο».(Mε τη Φλόγα στην Kαρδιά).

Aλλά, η Mπετανκούρ είναι η μονάδα, αν και πιστεύω ότι σ’ εκείνες τις ρημαγμένες χώρες των επαναστατικών κινημάτων, της διαφθοράς και του ατέλειωτου καταναγκασμού του ανθρώπου, θα υπάρχουν κι άλλες Mπετανκούρ. Aπλώς, ο φακός της δημοσιότητας δεν τις έχει ανακαλύψει, ή δεν έχει ακόμη εκτυπώσει το φιλμ.

ritsmas είπε...

Συγγνωμη για το μακρυνάρι, αλλα δεν ηξερα τεχνικά πώς να στο στειλω
ριτς

tractatus είπε...

Ρίτσα μου σ' ευχαριστώ για το πολύ ανθρώπινο κέίμενό σου....όπως τα περισσότερα άλλωστε...:)
Ξεχωρίζω τη μελαγχολική νότα που στην πατρίδα μας έχει πλέον πάρει τη βεβαιότητα μάστιγας: "Eμείς θα πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι ολοένα και σπανιότερος γίνεται ο τύπος του στοχαστικού ανθρώπου που μπορεί χωρίς εξάρτηση και χωρίς υποταγή σε τυφλές σκοπιμότητες να τοποθετεί και να κρίνει τις ιδέες, τα ρεύματα, τα περιστατικά"....
Μελαγχολική διαπίστωση όσο και πραγματική για να δίνει αφορμές αναστοχασμού. Και σίγουρα κι εκεί αλλά και εδώ καθημερινές γυναίκες, γυναίκες που δίνουν πολύπλευρες μάχες για την επιβίωση αλλά και τη προστασία των ίδιων και των παιδιών τους είναι αφανείς ηρωίδες ενός κόσμου που αντί για αξίες εισπράττει καχυποψία, μιζέρια και κυνισμό...αναρωτιέμαι πότε θα περάσουμε τον σκόπελο...η Μετανκούρ ήταν μια φωτεινή εξαίρεση που συμβολίζει αυτές τις φωνες που ακόμα κι αν είναι μακρυά δεν μας αφήνει αδιάφορους.


Και πάλι σ' ευχαριστώ
σε φιλώ
Ελένη

tractatus είπε...

Απο τον Στέργιο

Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό!

Πολύ ωραία ιστορία απελευθέρωσης για να είναι αληθινή. Ίσως κάποτε μάθουμε την αλήθεια από τη CIA, τις ισραηλινές υπηρεσίες, ή τις χώρες του Τσάβες και του Ουρίμπε. Κάτι δεν μου πάει…

Δεν είναι απλά ανθρώπινη ιστορία που αυτή όλοι την καταλαβαίνουμε και όλοι πονάμε. Είναι και πολιτική ιστορία με άγνωστες προεκτάσεις.

Όλοι ήξεραν ότι εδώ και καιρό γινόταν ένα μυστικό πάρε - δώσε με τους αντάρτες για την απελευθέρωση της Μπεντακούρ. Τι έγινε; Την παρέδωσαν χωρίς αντάλλαγμα; Την «απελευθέρωσαν» οι άλλοι με κόλπο; Δόθηκαν «άλλα» ανταλλάγματα; Ο Τσάβες τι ρόλο έπαιξε αφού ξέρουμε τι σχέσεις έχει με ΗΠΑ και Κολομβία;

Υπερβολική η «παγκόσμια συγκίνηση» βλέπω που δεν δικαιολογείται. Πέρα από τους πραγματικούς φίλους της Μπ., ποιοι πανηγυρίζουν και γιατί;;; σίγουρα θα ξεπεταχτεί και ο Μπους να πανηγυρίζει αν δεν το έκανε ήδη! Για τους δικούς του αιχμαλώτους που απήγαγαν οι υπηρεσίες του και βασανίζουν καθημερινά στο Γκουαντάναμο ούτε κουβέντα. Και τα άλλα μέσα ενημέρωσης ούτε κουβέντα για τους αντάρτες και το απλό αντάλλαγμα που ζητούσαν: την απελευθέρωση των κρατουμένων ανταρτών που κανένας δεν μπορεί να πιστέψει ότι δεν έχουν υποστεί τα βασανιστήρια της αρκούδας στις φυλακές που εποπτεύουν οι βασανιστές της CIA. Κουβέντα και για τους στόχους του αντάρτικου λες και αυτοί γεννηθήκαν έτσι για να πολεμούν χωρίς λόγο της κεντρική κυβέρνηση της Μπογκοτά!!! Κουβέντα και για τις ναρκοκυβερνήσεις αυτές.

Είδα με χαρά ότι η Μπ. Δεν ήταν ταλαιπωρημένη, βασανισμένη και ετοιμοθάνατη όπως μας κούφαναν. Να έχουν με τον ίδιο τρόπο οι απελευθερωτές της τους κρατούμενους αντάρτες ή τους τρώει μαύρο σκοτάδι. Και είναι δυνατόν πιστεύουμε ότι για την Μπ. πρέπει να φωνάζουμε να μη βασανιστεί (σωστά) αλλά να μη γυρίζουμε ούτε ένα κλικ αριστερά για εκείνους που βασανίζονται στη χώρα της;;;;

Πιστεύω ότι η Μπ. δεν θα παρασυρθεί από τις σειρήνες και δεν θα δηλώνει σε σιριαλ και κατά δόσεις για τα «φρικτά βασανιστήρια» που καθημερινά της έκαναν εκτός και αν της έκαναν πραγματικά πράγμα που δυσκολεύομαι να πιστέψω. Να μη ξευτελιστεί όπως εκείνη η αμερικανίδα «ηρωίδα» που «έπεσε» στα χέρια των βασανιστών ανταρτών της Βαγδάτης και αποκαλύφθηκε στο τέλος ότι όλα ήταν ένα ψέμα για προπαγανδιστικούς λόγους.

Φοβάμαι τις ιστορίες δακρύων που χύνουν τα μέσα ενημέρωσης τα οποία δεν χύνουν κανένα δάκρυ για τους βασανισμένους που δεν ταιριάζουν στη προπαγάνδα τους. Χαίρομαι που έληξε ένα ανθρώπινο δράμα μιας γυναίκας με δημοκρατικές ιδέες. Λυπάμαι για όσους δεν έχουν την ίδια τύχη και κρατούνται από τους απελευθερωτές της βασανιζόμενοι και αδίκως. Ίσως η ίδια να θυμηθεί ότι το δικό της δράμα είναι η προέκταση του δράματος των άλλων και να μη τους ξεχάσει. Στη δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρχουν βασανιζόμενοι δικαίων κα βασανιζόμενοι αδίκως. Έχοντας υποστεί και ‘γω τα βασανιστήρια της αρκούδας σε πολύ νεαρότερη ηλικία από την Μπ. Ξέρω καλά να μη ξεχωρίζω τους βασανιζόμενους.

Στέργιος

tractatus είπε...

Αγαπητέ Στέργιο οι επιφυλάξεις σου δεν είναι καθόλου άδικες. Ωστόσο, πέρα απο τα σενάρια που μπορεί και κάποιο απο αυτά να είναι αληθινό, η απελευθέρωση έγινε. Και όπως σε όλες τις επιτυχίες η 'διαχειριση' της Μπ. αλλά και ο χρόνος θα αποδείξουν αν υπήρξε κι άλλη ανάμειξη. Πόσο κάποιοι το εκμεταλλεύτηκαν, πόσο σκηνοθετημένο υπήρξε, αν έγιναν συναλλαγές κ.λ.π.
Είναι σωστή η επισήμανσή σου οτι για τους υπόλοιπους αμερικανούς κρρατούμενους δεν έγινε καμια νυξη τουλάχιστον δημοσιογραφικά....
Δεν ξέρω αν αυτό συνέβη επειδή η Μπ. ήταν περισσότερο προβεβλημένη περίπτωση και όπως ξέρεις μετράει και πουλάει περισσότερο...
Τέλος, για το αν ήταν ή όχι ταλαιπωρημένη, επέτρεψέ μου να σου πώ, οτι δεν χρειάζεται κάποιος να έχει βασανιστεί σωματικά και να καταρρέει για να αποδειχθεί η όποια ψυχολογική βία του έχει ασκηθεί. Τα 6,5 χρόνια κράτησης μιάς μητέρας μακριά απο τα παιδιά της στη ζούγκλα και σε συνθήκες που οπωσδήποτε δεν θα ήσαν και μέσα σε μια φυσιολογική καθημερινότητα αυτό τουλάχιστον μπορούν να το εξασφαλίσουν....και η ψυχολογική βία, αγαπητέ μου Στέργιο, με όλο το σεβασμό, δεν είναι αμελητέα...δεν χρειάζεται όλοι να περνάνε τα ίδια για να αποδείξουν οτι υποφέρουν....:)

tractatus είπε...

Απο Στέργιο...έστω και με καθυστέρηση το αναρτώ μιάς και δεν το είχα αντιληφθεί έγκαιρα...

Ρώτα έναν πολιτικό κρατούμενο…

… εντάξει Ελένη τα ευκόλως εννοούμενα για τα ψυχικά βασανιστήρια, φυσικά, παραλείπονται διότι μόνο την υποκρισία των ΜΜΕ ήθελα να επισημάνω όχι να πω τι είναι βασανιστήριο.

Ρώτα έναν πολιτικό κρατούμενο μιας μόνο νύχτας χωρίς να ξέρει αν θα ζει αύριο. Θα σου πει καλά τι εστί ψυχικό βασανιστήριο που σε εξοντώνει λεπτό το λεπτό. Δεν χρειάζεται καμιά άλλη ανάλυση. Και μη νομίσεις ποτέ ότι είναι ποιητική εφεύρεση το άσπρισμα των μαλλιών σε μια νύχτα. Όποιος το δει ή το ζήσει θα τον κατατρέχει ως σύνδρομο ανισορροπίας και ανασφάλειας σε όλη τη ζωή και φυσικά δεν τελειώνει με την λήξη της απειλής. Άστα να πάνε. Το τι σύνδρομα θα έχει πλέον η Μπ. μόνο αυτή ξέρει. Εξίσου το ίδιο και οι θαμμένοι άτυχοι βασανισμένοι των αρχών και των παρακρατικών της Κολομβίας. Αλήθεια, ξέρουμε τι πραγματικά γίνεται στη Κολομβία;;;;

Όταν είπα για τους «άλλους κρατούμενους» εννοούσα τους αντάρτες κρατούμενους που τους λιανίζουν, τους εκτελούν ή τους «εξαφανίζουν» δεκαετίες τώρα οι αρχές της Κολομβίας… ποιος μιλάει και ποιος ξέρει γι’ αυτούς; Μόνο η «παραστρατημένη» και «άτακτη» κόρη της άρχουσας τάξης της Κολομβίας υπάρχει; (κάποιοι της τάξης της χάρηκαν πολύ με την απαγωγή και καθόλου με την απελευθέρωση…). Γιατί να μη πούμε για την Μπ.; Γιατί όμως να μη πούμε και για τους άλλους; Έλα όμως που θα μείνω με το ερώτημα γιατί κανένας δεν θα καταδεχτεί να απολογηθεί για ένα έγκλημα σιωπής που θεωρεί ιδεολογική συνέπεια στις… «αξίες» του αλήστου μνήμης «ελεύθερου Κόσμου»!

Εγώ αναμένω τις εξελίξεις μετά το σβήσιμο των φώτων. Τότε να τα ξαναπούμε.

Στέργιος