Στους παλιούς συντρόφους...

Άρα τι κοινό έχουν οι Επαναστάσεις με την Άνοιξη; Η μήπως οι Επαναστάτες με τους Ποιητές;
Ίσως εκείνη τη γνωστή ουτοπία, «ν’ αλλάξουμε τον κόσμο». Ορόσημό της, ο μεγάλος επαναστάτης, Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Ο ποιητής της επανάστασης.
Η εικόνα του Τσε, ο ταξιδιώτης που ποτέ δεν έφθανε στον προορισμό του, το φάντασμα εκείνο που ακόμα και σήμερα η προσωπίδα του συμβολίζει το ιδεώδες ενός ρομαντικού θανάτου μέσα στη δόξα. Το αθάνατο. Το πόστερ που ενσωματώνει η νεανική φαντασία, ο έφηβος, αυτός που παλεύει το αδύνατο, ο ρομαντικός μα και πολιτικά ορθός, αυτός που είναι και σκληρός όπως ο Ποιητής. Εκείνος που ξεσηκώνει το λαό.
Η εικόνα του Τσε ξανά στις πορείες, τη Πρωτομαγιά. Ο κόσμος που μαζεύει λουλούδια, στολίζει τις πόρτες στεφάνια. Η ελαφρότητα και το καθήκον. Το ασφαλιστικό, τα κόμματα, η Τ.V., η Παλαιστίνη, ο Γιασέρ Αραφάτ, το Νόμπελ, ο ξεσηκωμός…της Άνοιξης.
Σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, η σύγχυση του συνδυασμού των αδυνάτων. Η νηστεία και τα fast food.
Ε, λοιπόν, ας πει κάποιος στα παιδιά πώς όλα αυτά κάποτε δεν έμοιαζαν, δεν ήσαν ένα. Πώς μια φορά κι ένα καιρό το λίκνο του ήρωα ξεκινούσε από το πάθος, τη συγκίνηση, την έκπληξη και κυρίως, το όραμα. Ας πει κάποιος στους νέους πώς η αμφισβήτηση ξεκινούσε από το δύσκολο και το ανορθόδοξο, το ορμητικό αλλά και το συντροφικό. Πώς η πλήξη της συμβατικής νιότης ξεπερνιόταν με «καρδιές λάβρες, καθώς μπαλόνια, που το μοιραίο τους ποτέ δεν αποφεύγουν, χωρίς να ξέρουν το γιατί, πάντοτε λένε: Εμπρός!»(Σάρλ Μποντλέρ. Τα άνθη του κακού) και ας πει, επίσης, κάποιος στις μητέρες σήμερα ότι στους δύσκολους καιρούς η Σέλια δε λα Σέρνα, μητέρα του Τσε έγραφε στον γιο της: «Δεν είναι η μαμά αυτή που μιλά, είναι μια γηραιά κυρία που ευελπιστεί να δει ολόκληρο τον κόσμο προσηλυτισμένο στο σοσιαλισμό. Αν για οποιοδήποτε λόγο έχουν κλείσει οι δρόμοι για σένα στην Κούβα, υπάρχει στην Αλγερία ένας κύριος Μπεν Μπελά που θα σε ευγνωμονούσε αν του οργάνωνες την οικονομία εκεί…Ναι, θα ήσουν πάντα ένας ξένος. Μοιάζει να είναι το παντοτινό σου πεπρωμένο»(Απρίλιος 1965).
Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, γιατρός, πλανόδιος φωτογράφος, επαναστάτης, σύμβολο, ποιητής του ακατόρθωτου ξεκίνησε μ’ ένα ποδήλατο να γυρίσει την Λατινική Αμερική, ξεκίνησε μ’ ένα όραμα ν’ αλλάξει τον κόσμο. Αυτό ήταν πάντα το «όχημά» του. Αυτό που τον έφερνε πάντα σε τόπους, ξένους ως προς τη πατρίδα αλλά γηγενείς ως προς την ανθρωπιά και τα ιδανικά. Το σκαλοπάτι δηλαδή εκείνο που μας εξυψώνει και μας κάνει καλύτερους. Το αίσθημα εκείνο που διατηρεί το πέρασμά μας από τη ζωή, όχι σαν νοσταλγία αλλά σαν «πράξη ορατή» που περνάει στον απέναντι κόσμο ως αντίβαρο ετούτης της ζωής, της ανεκπλήρωτης.
Ας αποκαταστήσουμε τους ήρωές μας δίχως συμβολισμούς και ημερομηνίες που παραμένουν στα ημερολόγια ως χρέη. Ας διατηρήσουμε την αίγλη των αδιάφθορων πριν οδηγηθούμε σε μια από τα ίδια, όπως βολεύονται οι πολιτικοί και τα γκάλοπ, ας σώσουμε τους μοναχικούς ταξιδιώτες και τους ποιητές από το μάρκετινγ και την αναπαραγωγή τους σε μπλουζάκια ή τουλάχιστον αφού επιμένουμε στην κοινοτοπία, ας μην πνίγουμε άλλο το δυσεύρετο εκείνο είδος των εξαιρέσεων. Άλλωστε αυτοί πάντα δημιουργούσαν την ιστορία.

«Αγαπημένη μου Ιλντίτα…Θυμήσου ότι μένουν ακόμα πολλά χρόνια αγώνα κι όταν θα γίνεις μεγάλη, θα παίξεις κι εσύ το ρόλο σου. Στο μεταξύ πρέπει να προετοιμάζεσαι, να είσαι πολύ επαναστατική, πράγμα που στην ηλικία σου σημαίνει να διαβάζεις πολύ, όσο πιο πολύ γίνεται. Και να είσαι πάντα έτοιμη να υπερασπίζεσαι τις δίκαιες υποθέσεις. Ο μπαμπάς.(Γράμμα του Τσε στην κόρη του).