Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Τελικά τι μπορούμε;;

Μεταφέρω απο το blog του sxoliasti την παρακάτω έκκληση ενός πατέρα. Τελικά μπορούμε να κάνουμε κάτι όλοι εμείς που γράφουμε, που έχουμε άποψη, που παρακολουθούμε, κρίνουμε, απορρίπτουμε, επιλέγουμε, εκπροσωπούμε; Τι νόημα έχουν όλα αυτά αν τελικά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι όταν αυτό το κάτι φωνάζει, ζητάει, κραυγάζει για να το ακούσουμε; Τι νόημα έχει να λέμε, να λέμε, να λέμε όταν δεν είμαστε σε θέση να αλλάζουμε και να διορθώνουμε; Τι νόημα έχει να λέμε ότι μας ενδιαφέρει να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, όταν ο κόσμος γίνεται χειρότερος κι ολοένα πιο απελπισμένος; Τι νόημα έχει το θέαμα του ενός όταν δεν υπάρχει η ουσία των πολλών; Φίλες και φίλοι, όσοι θέλετε, διαδώστε το κι αν μπορείτε εκεί και όπου είστε ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ!!


"Είμαι πατέρας 3 αγοριών. Ο μικρός μου γυιός, σήμερα 26, είναι στα ναρκωτικά, στην ηρωίνη, από τα 16, από το σχολείο. Κατ' ευθεία στην ηρωίνη, τίποτα άλλο.Είμαστε μιά διαλυμένη οικογένεια, όπου ο πόνος είναι παντού και πάντα, 24 ώρες την ημέρα.Η γυναίκα μου, σε βαριά κατάθλιψη, με χάπια, σχεδόν σε καταστολή. Ο μεγάλος μου γυιός φευγάτος, δική του οικογένεια, δικό του σπίτι, μακρυά από εμάς, μακρυά απ' τον πόνο. Θέλει να βοηθήσει, μα δεν μπορεί. Θέλει να μας βλέπει, μα δεν μπορεί. Οποτε έρχεται στο σπίτι, κοιτάζει τη μάνα του, βάζει τα κλάμματα και φεύγει.Μόνος εγώ, με την βαρειά υποχρέωση να ζήσω. Να αντέξω, γιά φροντίσω όσο μπορώ, τη γυναίκα μου, να υποστηρίξω το γυιό μου. Δεν ξέρω πιά λέξη περιγράφει την καθημερινή προσπάθεια, την γύρα στις γειτονιές ψάχνοντας τα παγκάκια, τις σκοτεινές γωνιές, τα γνωστά στέκια, με μία μονο ελπίδα: "Ας είναι, θεέ μου ζωντανός, τίποτα άλλο".Τρεις φορές σε κώμα, τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Εγώ και το ασθενοφόρο, ούτε ο αδερφός του εκεί, δεν άντεχει, δεν φταίει.Η ζωή -ας την πούμε ζωή- στο σπίτι, διαρκής προφύλαξη, μην κλέψει, μην πουλήσει πράγματα, μην βρεί λεφτά, για τη δόση. Σκοπός της ζωής του είναι μόνο η δόση. Τίποτα άλλο, και με όποιο μέσο. Αγωνία μην τον πιάσουν να εμπορεύεται: 20 χρόνια καταδίκη, φίλος του στο δράμα. Το τεράστιο δίλημμα γιά μένα: Οχι λεφτά, λένε οι γιατροί. Και τι? Αν μείνει χωρίς λεφτά, δεν θα κλέψει, δεν θα εμπορευτεί?4 προγράμμματα απεξάρτησης, κάποια τα άφησε στη μέση, κάποια τα τέλειωσε. Ενθουσιασμός, νομίζαμε ότι τα κατάφερε, και σε λίγες μέρες τα ίδια, πάλι πίσω, πάντα από τον ουρανό στα τάρταρα, πάλι στη χρήση.Εχω κοιτάξει γκρεμούς, έχω βγεί στις άκρες μπαλκονιών πολλές φορές, για δώσω τέλος, γιά να ησυχάσω.Δεν τα κατάφερα, δεν είχα το δικάιωμα να το κάνω. Τι θα άφηνα πίσω? Ποιος θα μάζευε τα απομεινάρια της γυναίκας μου και του γυιού μου. Πως να ξεχάσω την παράκληση της γυναίκας μου, 'το μόνο που σου ζητάω είναι να φύγεις μετά από μένα'. Ειμαι από τους ανθρώπους που δεν έχουν το δικαίωμα, την πολυτέλεια να πεθάνουν, να ησυχάσουν.Γραφω σε σας ζητώντας βοήθεια. Δεν ξέρω από ιντερνετ, παρακάλεσα φίλο να το κάνει. Πριν από λίγες μέρες η Καθημερινή, την Κυριακή η Χώρα, ασχολούνται με το πρόβλημα των ναρκωτικών, και τη μόνη ελπίδα μας πιά, την απελευθέρωση της Μεθαδόνης.Ενώστε τη φωνή σας γιά την απελευθέρωση της διάθεσής της, από Νοσοκομεία, γιατρούς, από οτιδήποτε. Αρκεί να καταργηθούν οι λίστες της ντροπής. Βοηθείστε τα παιδιά μας να ζήσουν σαν άνθρωποι. Βοηθείστε οικογένειες να ξαναβρεθούν, τα παιδιά να μπορούν να βλεπουν πατεράδες χωρίς να ντρέπονται.Αντιγράψτε αυτό το γράμμα, αν νομίζετε ότι θα βοηθήσει η φωνή ενός απελπισμένου πατέρα, αλλάξτε το, γράψτε κάτι δικό σας, στειλετέ το σε άλλους, κάντε κάτι.Εσάς μπορεί να σας ακούσουν, εμάς δεν μας ακούει πιά κανείς. Ουτε κόμματα, ούτε κυβέρνηση.Βοηθείστε μας Ενας Πατέρας"Τι να προσθέσω? Χρειάζεται να προσθέσω κάτι? Θα πω κάτι καλυτερα?Απλά, να ενώσω τη φωνή μου:Βοηθείστε ΟΛΟΙ φίλοι μου! Αντιγράψτε την έκκληση! Αναδημοσιεύστε την! Βοηθείστε!

16 σχόλια:

Στέλιος είπε...

@ελένη: αυτά είναι τα πραγματικά δράματα και οι προκλήσεις για την πολιτική μας ζωή. και όμως εμείς καθόμαστε και αναλωνόμαστε με το τί όνομα θα πάρουν τα σκόπια και αν ο χριστόδουλος άφησε παρακαταθήκη και ποιά!

tractatus είπε...

συμφωνώ σ.μ. αλλά πρέπει να βρούμε άμεσα τρόπους να προβάλουμε και να λύσουμε αυτά τα δράματα κι όχι να θεωρούμε ότι επειδή συμβαίνουν στους άλλους δεν θα συμβούν και σ' εμάς και απλά να γυρίζουμε πλάτη το βράδυ...

Ναπoλέων είπε...

Φίλτατη συναγωνίστρια,
τό περάσαμε κι εμείς στην οικογένεια, πριν 14 χρόνια για 10 χρόνια... Τώρα φαίνεται να τέλειωσε.
Δεν ξέρω αν τα προγράμματα μεθαδόνης είναι αποτελεσματικά. Πολλοί ειδικοί διαφωνούν.
Η κα Μάτσα π.χ., που τήν είχα γνωρίσει προσωπικά τότε.

Δεν βλέπω κάτι ιδιαίτερο, που να μπορούμε να κάνουμε ατομικά. Είναι πολύ μεγάλη η πληγή για να αντιμετωπιστεί σε ατομικό ή έστω συλλογικό επίπεδο πλην της κλίμακας της κοινωνίας συνολικά(και της πολιτικής φυσικά).

Ας συνεχίσουμε τον αγώνα εκεί ΚΑΙ για τα ναρκωτικά.
Τον αγώνα για μιά ανθρώπινη ζωή ενάντια στις "τέλειες απολαύσεις" και τις παραπλήσιες παπαριές.

α-α-ε
Ν.

mania είπε...

tractatus μου,
συμφωνώ ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι ένα μείζον πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία. Και λυπάμαι που το λέω το θεωρώ ότι στη μεγάλη του πλειοψηφία είναι ένα πρόβλημα που ταλαιπωρεί τα θύματα του εφ' όρου ζωής.
συμφωνώ με τον # Ναπολέων στο ότι το πρόβλημα της μεθαδόνης δεν μπορεί να λυθεί σε επίπεδο μπλογκ. Και να πω την αλήθεια δεν ξέρω αν είναι ένα αποτελεσματικό όπλο στον πόλεμο κατά των ναρκωτικών.

tractatus είπε...

Πράγματι τέτοια ζητήματα φίλοι Ναπολέοντα και μάνια αντιμετωπίζονται δραστικά και με πολιτική βούληση. Ωστόσο, όταν κάποιος ζητάει την βοήθειά σου για να ακουστεί, αφού δεν ακούγεται, δεν έχεις παρά να του την προσφέρεις...νομίζω.
Γνωρίζοντας ότι, ακόμα κι αν δεν γίνει κάτι που είναι το πιο πιθανό, μπορεί να ακουστεί...

KitsosMitsos είπε...

Και όμως συμβαίνουν και δυστυχώς όχι μόνο στις ταινίες...

Με Παρρησία είπε...

Στη δεκαετία του 90, το πρόγραμμα αποκατάστασης με μεθαδόνη μπήκε και στη χώρα μας και εφαρμόστηκε μέσω του ΟΚΑΝΑ. Πολλοί εναπόθεσαν τις ελπίδες τους σε αυτό για την καταπολέμηση της μάστιγας. Σήμερα κανείς δεν τρέφει αυταπάτες. Μολονότι η αποτυχία του προγράμματος είναι κοινό μυστικό, συνεχίζουν να δημιουργούνται νέες («ακριβές και δυσκίνητες», τις χαρακτηρίζουν οι ειδικοί) μονάδες χορήγησης των υποκατάστατων, κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, ενώ οι περισσότερες περιοχές της χώρας παραμένουν μέχρι και σήμερα ακάλυπτες. «Τα κέντρα αυτά θησαυρίζουν με αναξιόπιστες θεραπευτικές προσεγγίσεις» . «Για κάθε χρήστη παίρνουν 10.000 ευρώ. Καρπώνονται την απόγνωση των οικογενειών. Ωστόσο, ακόμα και όταν υπάρχουν αποφάσεις που τα κρίνουν παράνομα, τα κέντρα αυτά δεν κλείνουν. Κάτι συμβαίνει...». Έχει σημασία να δούμε ποιός τα λέει αυτά , η κ. Μένη Μαλλιώρη επίκουρη καθηγήτρια ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και προσέξτε ΠΡΩΗΝ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΟΚΑΝΑ. Τι χρείαν έχομεν μαρτύρων φίλοι μου ? Δείτε τι συμβαίνει με τις Μ.Κ.Ο. [Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις] . Μου φαίνεται ότι έχει πλέον σαπίσει και το κόκκαλο..

Ανώνυμος είπε...

Ελένη, ο άνθρωπος αυτός όπως περιγράφεται είναι μια τέτοια περίπτωση που θα μπορούσε να δοκιμάσει ένα πρόγραμμα μεθαδόνης ή άλλου υποκαταστάτου. Και λέω είναι μια τέτοια περίπτωση, γιατί άρκετοί νομίζουν ότι τα υποκατάστατα κάνουν για όλες τις περιπτώσεις εξάρτησης..
Δυστυχώς, το θέμα με τα υποκατατάστατα δεν είναι τόσο απλό... (Από την αρχή λέω ότι δεν είμαι κατά, φτάνει να υπάρχει το σωστό πλαίσιο). Δεν έχουν μια μαγική δύναμη..
Το σωστό πλαίσιο, θα εξασφαλίσει ακόμα και την δυνατότητα, όχι μόνο της απεξάρτησης, αλλά ακόμα και της ασφαλούς συντήρησης του χρήστη (δηλαδή να παίρνει το υποκατάστατο εφ' όρου ζωής)...
Αλλά δυστυχώς το σωστό πλαίσιο σημαίνει θεραπευτική ομάδα, σημαίνει αρκετοί άνθρωποι να ασχολούνται με έναν χρήστη και το περιβάλλον του.
Δεν είναι το ζήτημα να μοιράζουμε χωρίς όρους υποκατάστατα, γιατί έτσι κι αλλιώς μεγάλη θνησιμότητα υπάρχει και εντός της χαμηλής ποιότητας προγράμματων υποκαταστάτων.
Είτε "στεγνά", είτε με υποκατάστατα η ποιοτική θεραπεία της εξάρτησης κοστίζει...

Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, αλλά απαιτείται πολιτική βούληση για επαρκή ποιοτικά προγράμματα απεξάρτησης όλων των τύπων γιατί υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, αλλά κυρίως για μακροπρόθεσμη πρόληψη, διότι οι ψυχολογικές διαταραχές και όχι μόνο η εξάρτηση γίνόνται σιγά -σιγά ένα καίριο κοινωνικό πρόβλημα.

NdN είπε...

Καλησπέρα Ελένη,

Είναι πράγματι κάτι πολύ λυπηρό ένας νέος άνθρωπος να είναι μπλεγμένος με τα ναρκωτικά. Δεν είναι μόνο το δράμα που περνάει ο ίδιος, αλλά κυρίως τα αγαπημένα του πρόσωπα. Εχω δει και εγώ τέτοιες περιπτώσεις στις γειτονιές που μεγάλωσα.

Δεν είμαι ειδικός στα υποκατάστατα και ειδικά στη μεθαδόνη, αλλά δεν νομίζω ότι το πρόβλημα λύνεται με το να μοιράζουμε χωρίς όρους υποκατάστατα ναρκωτικών.

Δυστυχώς το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι τέτοιο που δεν λύνεται εύκολα, γιατί χρειάζεται χρήματα και εξειδικευμένο προσωπικό, αλλά κυρίως καλή συμπεριφορά απέναντι στους χρήστες από όλους μας. Ωστόσο, ο χρήστης αντιμετωπίζεται ως εγκληματίας, ή ως εν δυνάμει εγκληματίας.

tzonakos είπε...

Eιναι ενα δράμα, μια τραγωδία που δεν θα ήθελα ποτέ να ζήσω.
Το γράμμα θα το αναδημοσιεύσω άμεσα όπου μπορώ και στη συνέχεια και στο μπλόγκ μου, οχι για να δοθεί λύση αλλα για να ακουστεί κάποια φωνούλα και αφυπνιστούμε όλοι.
Η αποτυχία των προγραμμάτων μεθαδόνης φαίνεται οτι ειναι φανερή.
Και η απελπισία οικογενειών αβάσταχτη .
Εχω δει άνθρωπο και οικογένεια σε τέτοια σχεδόν κατάσταση και δεν ξέρω αν μπορώ να βοηθήσω αυτον η τον άλλον αλλα μπορώ να φωνάξω κατα των ναρτκωτικών, να μην φτάσει δηλαδη κανεις σε αυτην την κατάσταση.

Με Παρρησία είπε...

Ελένη δε σε προσφώνησα , με συγχωρείς.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ..
Ελένη ,μου φαίνεται ότι κλαίμε ένα πεθαμένο , κρίμα το παλληκάρι , τι δράμα που περνά και τέτοια.
Εδώ είναι το θέμα καθαρά πολιτικό και δυστυχώς οι περισσότεροι πολιτικοί χώροι σήμερα τρέφουν κάτι σαν εχθρότητα προς το κεφάλαιο ναρκωτικά κάτι σαν να τους χαλάει το Image ενα πράμα. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν ... για μια νέα , αισιόδοξη πολιτικό , ε ?

Ναπολέοντα συμφωνώ μαζί σου , προσγειωμένο σε βλέπω στο θέμα αυτό κι έτσι πρέπει νάναι ο καθένας μας ούτε ευχολόγια , ούτε αφορισμούς .

tractatus είπε...

ndn, παρρησία, καπιταλιστικό κουμμούνι & τζονάκο
η συζήτηση αυτή νομίζω ότι αξίζει πιο ολοκληρωμένεης προσέγγισης και χαίρομαι για το πραγματικό ενδιαφέρον όλων σας. Γι' αυτό το προτείνω ως επόμενο θέμα είτε στους φακέλλους, είτε ως θεματική ενότητα στην οποία θα συμμετέχουμε όσοι επιθυμούμε και όπου ο καθένας θα καταθέτει προτάσεις και ντοκουμέντα. Ισως εκεί να μπορούμε να προσκαλούμε και κάποιον συζητητή που να ξέρει καλύτερα τα θέματα. Τι λέτε;

tzonakos είπε...

Μου αρέσει, δεν διαφωνώ, απλά δεν ξέρω πολλά για το θέμα.
Καλη πρόταση.

Ανώνυμος είπε...

Ελένη, συμφωνώ κι εγώ να είναι το επόμενο θέμα στους φακέλους.
Και να προσκαλέσουμε και τον Σχολιαστή και το Ναπολέοντα και τη Μάνια και τον/την παρρησία
και όλα τα παιδιά που ενδιαφέρθηκαν.
Τα ναρκωτικά "ραγίζουν" την εικόνα του "όμορφου κόσμου αγγελικά πλασμένου",αλλά κανείς τυχαία δεν γίνεται συστηματικός χρήστης.Τα ναρκωτικά είναι η κορφή του παγόβουνου των ψυχο-κοινωνικών προβλήματων της δυτικής κοινωνίας που κινδεύει να βυθίσει τον αμέριμνο και αλλαζονικό κόσμο της πολιτικής...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΛΛΙΑΣ είπε...

Μεγαλώνω παιδιά και μπορώ να κατανοήσω καλύτερα αυτόν τον πατέρα. Μπορεί να μην υπάρχει στην οικογένειά μου το πρόβλημα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με αφορά.
Κι εγώ δεν ξέρω πολλά για την μεθαδόνη και την αποτελεσματικότητά της στην απεξάρτηση. Φαντάζομαι ότι δρα "κατά περίπτωση" κι αυτό προφανώς πρέπει να το κρίνει κάποιος γιατρός.
Όμως το αίτημα για εύκολη πρόσβαση των εξαρτημένων ατόμων στην μεθαδόνη είναι θεμιτό.
Και τέλος - τέλος νομίζω ότι η απελπισία αυτού το πατέρα αν μην τι άλλο, αξίζει την στήριξή μας.

Ανώνυμος είπε...

Καλοί φίλοι, όσοι τόσο πρόθυμα θέλετε να βοηθήστε τον τραγικό πατέρα και την οικογένεια του γράμματος, αλλά και όσοι είχατε την ευαισθησία να το αναδημοσιεύσετε:

Δυστυχώς, ούτε εγώ εχω περισσότερα στοιχεία (ονομα, διεύθυνση κλπ). Απλά, έφτασε πρώτα στο blog μου. Στείλτε σαν σχόλια ότι σχετικό link, πληροφορία κλπ., και πιστεύω ότι η πατέρας θα διαβάσει τα σχετικά με την βοήθεια.

Αλλά, νομίζω, το ποιό σημαντικό είναι η αναδημοσίευση του γραμματος. Οποιος έχει πρόσβαση σε ΜΜΕ, ας στείλει εκεί το γραμμα.

Οσο μεγαλύτερη προβολή, φίλοι μου, όσο μεγαλύτερη η πίεση, τόσο πιθανότερο είναι η κοινωνία να αντιδράσει, οι αρχές και οι αρμόδιοι να αντιδράσουν κάποτε στο δράμα των ναρκωτικών.

Και κάτι ακόμα: Δεν νομίζω ότι είναι η στιγμή να κρίνουμε το αν η απελευθέρωση της χορήγησης μεθαδόνης είναι σωστή η οχι. Το θέμα είναι να βοηθήσουμε, να αναμεταδώσουμε την έκκληση, να ασκήσουμε πίεση.