Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

"Αμα το έργο σου αξίζει, οι άνθρωποι θα το βρούν και θα στο φέρουν πίσω..."

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία που μου διηγήθηκε ένας πολύ καλός μου φίλος ζωγράφος, 86 χρονών. Ο Μ.Κ. είναι μια φυσιογνωμία απο αυτές που τείνουν να εκλείψουν στις μέρες μας. Η ζωή του είναι μυθιστορηματική και ευελπιστούμε σύντομα να γίνει κα αυτοβιογραφία.

Ο φίλος μου, λοιπόν, ο Μ.Κ. τη δεκαετία του 40 πήγε στο Παρίσι μετά απο μια εντελώς ανορθόδοξη πορεία και διαδρομή (μέσω Παλαιστίνης έφυγε στη Ν.Αφρική κι απο εκεί με πλοίο στη Αγγλία για να καταλήξει στο Παρίσι). Εφθασε στη Πόλη του φωτός πιστεύοντας ότι η ζωγραφική του θα ήταν άμεσα αναγνωρίσμιμη και ότι σύντομα θα μπορούσε να ζει κάνοντας το ζωγράφο. Σύντομα κατάλαβε ότι απλά στο Παρίσι όλοι ήσαν καλλιτέχνες και επομένως κανείς δεν τον περίμενε...! Η καρριέρα έπρεπε να χτιστεί βήμα - βήμα.

Εκανε αρκετή παρέα με άλλους ζωγράφους, γλύπτες, ποιητές κ.λ.π. που ήσαν εν τω γίγνεσθαι όπως κι αυτός, μιάς κι έμενε σ' ενα κοινόβιο. Εκεί γνώρισε ένα ηλικιωμένο γλύπτη που αργότερα έγινε πολύ γνωστός...Πήγε, λοιπόν, σε αυτόν και του είπε: Δάσκαλε τι να κάνω; Δεν βλέπω να τα καταφέρνω...όλοι είναι καλλιτέχνες εδώ, δεν με ξέρει κανείς...

Ο γλύπτης του απάντησε:
-Βλέπεις αυτές τις πέτρες έξω στο δρόμο;(εννοούσε αυτές που είναι στα πλακώστροτα).
Θα πάς θα βγάλεις μερικές απο δαύτες (γλύπτης ήταν) και θα της σμιλεύσεις. Θα φιάξεις ένα έργο, όποιο θέλεις και, μόλις δείς ότι έφιαξες κάτι που σου αρέσει θα το κλείσεις στην ντουλάπα για 1 μήνα. Μετά απο 1 μήνα θα το βγάλεις και θα το προχωρήσεις όσο νομίζεις και αφού σιγουρευτείς ότι είσαι ευχαριστημένος, θα το βάλεις πάλι στην ντουλάπα για 3 μήνες. Μετά τους 3 μήνες θα το βγάλεις, θα κάνεις πάλι ό,τι νομίζεις έτσι ώστε να είσαι ικανοποιημένος απο το έργο σου και μετά έτσι όπως θα είναι θα το πάρεις και θα πάς να το πετάξεις στο Σηκουάνα.
-Τι λές δάσκαλε, τόσο καιρό θα το δουλεύω για να το πετάξω;
-Αμα το έργο σου αξίζει, οι άνθρωποι θα το βρούν και θα στο φέρουν πίσω!!


Κι επειδή κάναμε πολλές συζητήσεις για την TV, για την αριστερά, για το ΠΑΣΟΚ, για τον νέο αρχηγό του ΣΥΝ και για ένα σωρό άλλα στην ελληνική πραγματικότητα....τα σχόλια είναι δικά σας.

26 σχόλια:

Trifon Triantafillidis είπε...

tractatus τι εννοείς;;;

Να πετάξουμε τον Παπανδρέου και τον Τσίπρα στον Σηκουάνα για να δούμε αν κανείς μας τους φέρει πίσω;

Δεν είναι κάπως τολμηρή η πρόταση;

Ο χρόνος κρίνει τα πάντα δεν έχει καθόλου άδικο ο φίλος σου, καμμιά φορά δυστυχώς εμείς είμαστε υποχρεωμένοι κρίνουμε πριν απ' αυτόν, και τότε μπορεί να τα κάνουμε μούσκεμα.

tractatus είπε...

Πάλι προσωποποιήσεις; Για έργο μιλήσαμε τρύφωνα δεν μιλήσαμε για ανθρώπους...εγώ δεν είμαι μάνα κανενός απο αυτούς που αναφέρεις...

Τολμηρή η πρόταση; ποιός σου είπε ότι κάνεις ομελέττα αν δεν σπάσεις αυγά...;;;

Ο χρόνος...ο χρόνος είναι κάτι απροσδιόριστο αλλά το μόνο που γνωρίζουμε ...απο τότε μέχρι τότε, λέμε. Κρίνουμε πριν και μετά απο αυτόν ακριβώς γιατί για τον καθένα ο χρόνος μετρά διαφορετικά...

Elias είπε...

Εξαιρετική ιστορία και χρησιμότατη! Οπως σχολίασα και σε ένα post μου, tractatus,δεν νομίζω οτι είναι προσταγή το να παρακινώ σε ανάλυση θέσεων(μιλώ για Αρανίτση)...Συγχώρεσε με για το παρακινητικό πνεύμα γραφής,αλλά μου βγαίνει ενίοτε.

tractatus είπε...

elias την ιστορία την διηγήθηκα χωρίς παραίνεση. Κι αυτό γιατί φυσικά ο καθένας μπορεί να την θεωρήσει απο χρήσιμη έως άχρηστη...
χαίρομαι που σ'εσένα συνέβη το πρώτο κι έτσι το μοιραστήκαμε...

OnWine είπε...

Tractatus καλημέρα,

Ξέρω πόσο σπαστικό είναι να σε παραπέμπουν σε άλλο blog στο μέσο συζήτησης, αλλά, σε παρακαλώ, πήγαινε στο blog του Ναπολέοντα, να δείς τι έγραψε ο νέος που λέγαμε χτές... αν μπορείς γράψε και σχόλιο... εγώ δεν μπόρεσα. Νομίζω ότι τα είπε όλα... Μιά και καλή... γιά ΟΛΑ οσα συζητάγαμε χθές.

OnWine είπε...

...και γιά να επανορθώσω...

Κάποτε, σε ανύποπτο χρόνο, σου είχα πει (σε ερώτημά σου αν αξίζει τον κόπο να προσπαθεί κανείς κλπ., κλπ) ότι πιστεύω βαθειά ότι, οποιος κανει με φανατική τελειότητα αυτό που έχει αποφασίσει να κάνει, δεν χάνεται ποτέ.

Ερχεσαι σήμερα, με το ιστορία που αναφέρεις, να επιβεβαιώσεις αυτά που λέγαμε τότε.

Είχα σκοπό να γράψω κάτι σχετικό (όχι σχετικό-ακριβώς το ίδιο θέμα) αλλά με πρόλαβες. Και έτσι θα μου
παραχωρήσεις το χώρο (θες δε θές- πραγματική βία εδώ!) να πω την δική μου, σημερινή ιστορία, που επιβεβαιώνει τα όσα γράφεις σήμερα.

Πηγαίνω τακτικά στην Τσαγκαράδα στο Πήλιο, είναι η μεγάλη μου αγάπη. Το χωριό (σύντομα θα αφιερώσω μιά ανάρτηση σχετική με αυτό- δεν θα πω πολλά εδώ), μαγευτικό, βουτηγμένο στο πηλειορίτικο πράσινο, λόγο υψομέτρου και κλίματος, έχει πολύ περιορισμένη τουριστική περίοδο: ουσιαστικά οι πολλοί ξενώνες του γεμίζουν από μέσα ιουλίου μέχρι τέλος Αυγούστου, και κατά τις γορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα κλπ. Είναι δε κορεσμένο το χωριό από ξενώνες εδώ και πολύ καιρό.

Κάτω από το σπίτι φίλου που συνηθως φιλοξενούμαι, πρίν από 3 χρόνια, άρχισε κάποιος να κτίζει πάνω σε δυό παλιά ερείπια. Αλλά πως να κτίζει! Με τον παλιό, παραδοσιακό τρόπο, πέτρα-πέτρα, με "το χέρι" που λένε, με πραγματικό "φανατισμό" στην παράδοση. Αρχιτέκτονας ων (σε σπουδές), πήγα και έμαθα τι έκανε, ποιός ήταν.

Με έκπληξη πληροφορήθηκα ότι ένα ζευγάρι από την Αθήνα, λάτρεις του Πηλίου, ο Φιλαρετος και η γυναίκα του, αγόρασαν τα ερείπια, πήραν επιδότηση από την ΕΕ και ξεκίνησαν να κάνουν το μεράκι τους: Ξενώνα στην Τσαγκαράδα.

Είχα τις επιφυλάξεις μου και τις είπα (ε.. δεν θα τις έλεγα... με ξέρεις...): Κορεσμός, μικρή τουριστική περίοδος, αλλά και τεράστιο κόστος, έτσι όπως έκτιζαν. Χαμογέλασαν, και μου απάντησαν (με την σεμνότητα που δικρίνει και τους δύο) "εμείς κάνουμε το κέφι μας, εκπληρώνουμε το πάθος μας, το όνειρό μας". Οι ντόπιοι γέλαγαν: Τι κάμει ετούτος ο μ... ήταν η επωδός. Που παέι ξυπόλυτος στα αγκάθια... Μόνο ο φίλος μου, που έχει σπίτι ακριβώς από πάνω από τον ξενώνα χαιρόταν: Ωραίο κτίσμα, σεβασμός στην παράδοση... θα κλείσει κάποια στιγμή- πώς να "βγεί"-, και κάποιος ιδιώτης θα το πάρει, θα γλιτώσουμε από τον ξενώνα...

Αμ δέ! Προς επιβεβαίωση της ανάρτησής σου, εγένετο ξενώνας! Και τι ξενώνας! Και λειτούργησε! Οχι μόνο την "σαιζόν"... αλλά και κάθε Σαββατοκύριακο το χειμώνα, όταν τίποτε άλλο δεν λειτουργεί στην Τσαγκαράδα, η "Αμανίτα" είναι ανοικτή, ΓΕΜΑΤΗ! Προς λύσσα των ντόπιων και ανταγωνιστών. Και με τα ακριβώτερα δωμάτια της περιοχής. Αλλά.... εδώ είναι το μεγάλο αλλά, η ειδοποιός διαφορά:

Με φιλοξενία που δεν υπάρχει αλλού πουθενά! Με πρωινό που δεν το βρίσκεις στα καλύτερα ξενοδοχεία 5 αστέρων των μεγαλουπόλεων, με ντόπια υλικά, από τα χέρια του ζευγαριού: ντόπιες μαρμελάδες, πίττες από ντόπια χόρτα, τηγανίτες, τυρόπιτες, φρούτα, αυγά,... μέχρι και σπεντζοφάι (το πρωί!). Και πέρα από αυτό: βραδυές γευσιγνωσίας των φαγητών του Πηλίου. Εκδρομές στα τοπικά αξιοθέατα... και ότι άλλο βάλει ο νους σας.

Τις προάλλες, δισέλιδο αφιέρωμα στο "Βήμα" γιά την Αμανίτα. Σχολια στο Internet, συστάσεις από παντού!

Σας παραθέτω απόσπασμα κριτικής, που είναι 100% πραγματική:

"Η προσπάθειά των ιδιοκτητών είναι, η διαμονή στον Ξενώνα ΑΜΑΝΙΤΑ να είναι μια πραγματική ‘εμπειρία Πηλίου’. Να
γίνει δηλαδή αφορμή η επίσκεψη για τη γνωριμία του επισκέπτη με το μαγευτικό περιβάλλον, τη θάλασσα ή το δάσος, τις δραστηριότητες της περιοχής, αλλά και την γευστική κουλτούρα του Πηλίου. Και τα καταφέρνουν μια χαρά!
Φιλοδοξούν να προσφέρουν αυθεντική Πηλιορείτικη φιλοξενία, γαστρονομική ξενάγηση στις γεύσεις του ‘Γλυκού Βουνού’, περιηγήσεις στα δάση των Κενταύρων και συλλογή καρπών, σεμινάρια μανιταρογνωσίας και μανιταροφαγίας, γνωριμία με τη σμαραγδένια παραλία της Φακίστρας και θεματικά Σαββατοκύριακα με πολλές εκπλήξεις"

Φιλοδοξούν να προσφέρουν... Αυτή η φράση τα λέει όλα...

Επισκεφτήτε το http://www.amanita.gr . Επισκεφτείτε τον ξενώνα! Τηλεφωνείστε στον Φιλάρετο και κλείστε δωμάτιο!

Γιατί πρέπει να επιβραβεύουμε (με πράξεις, όχι λόγια) αυτούς που έχουν το πάθος της τελειότητας, αυτούς που προσπαθούν... Και κατ' αντιδιαστολή, να τιμωρούμε την πλαστική μαρμελάδα, το βρώμικο δωμάτιο, την απομίμηση του
παραδοσιακού, την κακογουστιά... και κυρίως την μιζέρια... αυτό το ελληνικότατο "δεν βαριέσαι...", την ριζωμένη πεποίθηση ότι "αυτά δεν είναι γιά μας", ή τις προσπάθειες που στοχεύουν στο να "αγκιστρώσουμε" τομν πελάτη και μετά...

Ναι, ΝΑΙ κάνω διαφήμιση! Γιατί το αξίζουν! Οπως το αξίζουν ελάχιστες -δυστυχώς- προσπάθειες στη μίζερη χώρα μας.

Γιατί δίνουν τον αέρα της αισιοδοξίας, φουσκώνουν τα πανιά όσων επιδιώκουν την τελειότητα... Που επιβραβεύεται ΠΑΝΤΑ, και ΠΑΝΤΟΥ! Που δεν χάνεται ΠΟΤΕ, ακόμα και στον πάτο του Σηκουάνα, ακόμα και στο χωριουδάκι του Πηλίου.


-----------------
Υ.γ. Ο φίλος μου (αυτός που δεν τον ήθελε στη γειτονιά) φιλοξενεί πάντα κάποιο ζευγάρι εκεί -αν και έχει χώρο στο σπίτι του- γιά να έχει την δικαιολογία να πηγαίνει γιά πρωινό!

Grammateas είπε...

Για να επαναφέρω το ζήτημα του χρόνου σε ρεαλιστική βάση, δυστυχώς για εμάς δεν είναι ατελείωτος. Έχει όρια. και επίσης έχουμε προσδοκίες που μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο μέσω του γενικότερου καλού. Επειδή είμαστε ασήμαντοι και μικροί. Ως πότε θα περιμένουμε το χρόνο να μας τα φέρει. Όταν τελειώνει η υπομονή τί κάνουμε; Τα παρατάμε ή...

tractatus είπε...

grammatea μου όντως το επανέφερες το θέμα...αλλά είμαστε κι άλλοι στη παρέα και συζητάμε γενικά για το μεράκι και για το πώς τελικά "αμα αξίζει κάτι, οι άνθρωποι θα το βρούν και θα το φέρουν" κι αυτό στην ουσία είναι η απάντηση σε αυτό που λες....
Sxoliasti πολυ καλό το παράδειγμα. Θα επισκεφτώ ηλεκτρονικά τον ξενώνα και ίσως, ποιός ξέρει, κάποια στιγμή και δια ζώσης...είδες άμα αξίζει κάτι...απλά πρέπει να το πιστέψεις πρώτα εσύ και πολλοί να σε 'σταυρώσουν'....

ikor είπε...

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

...έλεγε ο Καβάφης το 1911. Γιατί; Γιατί στην Ιθάκη που επιλέγεις να πας πρέπει να φτάσεις...

πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Ο χρόνος grammatea προφανώς είναι πεπερασμένος. Αλλά αν τον έχεις αξιοποιήσει για περιπέτεια και γνώση μέχρι να αναλάβεις μια ευθύνη, νομίζω ότι μετά λειτουργεί υπέρ σου!

Γι' αυτό συμφωνώ με την tractatus: ό,τι αξίζει λάμπει! Ακόμα και μέσα στις λάσπες. (Η μεγάλη κουβέντα βέβαια σήμερα είναι "τι αξίζει;")

sxoliasti, το παράδειγμα και ο ξενώνας είναι πολύ καβαφικά και πολύ μου άρεσαν. Οι άνθρωποι αυτοί αισθάνονται σήμερα γεμάτοι, όχι επειδή γεμίζει με μηδενικά ο τραπεζικός τους λογαριασμός, αλλά επειδή η Ιθάκη τους (να φτιάξουν έναν παραδοσιακό ξενώνα) τους έδωσε ένα εξαιρετικό ταξίδι!

tractatus είπε...

ikor είναι το ταξίδι και είναι και η τύχη, είναι και ο,τι αν κάνεις τελικά κάτι χωρίς να περιμένεις, μπορεί και να σου συμβεί χωρίς να το προκαλέσεις...ΕΣΥ απλά πρέπει να είσαι ευχαριστημένος πριν το παραδώσεις στα κύματα...γιατί πολλές φορές αυτό που φιάχνουμε το κάνουμε ασυνείδητα και για τους άλλους...αλλά χωρίς να προσμένουμε ανταπόδοση...τυχη αγαθή

mania είπε...

Αυτό που ήθελε να πει ο σοφός γλύπτης είναι νομίζω ότι να μην έχεις άγχος και προσμονή για τις δημιουργίες σου. Κάνε τις και πέταξε τις στο ....γιαλό (κάνε το καλό και πέταξε το στο γιαλό).
Αν αξίζουν (όπως και οι καλωσύνες) θα έλθουν να σε βρουν. Εσύ έχε τις πεταμένες, χωρίς προσδοκίες.....

mania είπε...

tractatus μου
ξέχασα να σου πω ότι μου άρεσε πολύ το ιστολόγιο σου και το έβαλα στα αγαπημένα μου

tractatus είπε...

mania μου σε ευχαριστώ. Και πράγματι αυτό ήθελε να πει ο σοφός γλύπτης "χαράξου κάπου με όλο σου το είναι και μετά σφήσου με γενναιοδωρία"...αν αξίζει οι άνθρωποι θα το βρούν...:)

OnWine είπε...

Ikor, είναι ακριβώς αυτό που περιγράφεις. Μεράκι. Τα χρήματα, γιά να συνεχιστεί το μεράκι... Ωραία λέξη (από το αρχ. ίμερος «πόθος», *(ι)μεράκι > μεράκι».)... και σπάνιο.

Tractatus: επί τέλους μιά συζήτηση έξω από την πολιτική, αριστερά...τα ίδια και τα ίδια..

tractatus είπε...

ασε ρε σχολιαστή...τα θέλει ο κ....σ σου κι εσένα με την αριστερά. Κάνεις πρώτα τη μπηχτή και μετά...όλα τα ίδια και τα ίδια...αφού διασκεδάζεις να κάνεις μονίμως το δικηγόρο του διαβόλου...αλλά πρόσεξε έτσι δεν χτίζονται απόψεις και, κυρίως, δεν κερδίζονται συναγωνιστές...

OnWine είπε...

Δεν καταλαβαίνω σε τι απαντάς.

Ειλικρινά λυπάμαι γιά την απάντησή σου. Αν απαντάς εδώ γιά τα γραφόμενα στο Blog της Κατερίνας, έχεις μπλέξει τα blogs.

Λυπάμαι πολύ.

Ανώνυμος είπε...

ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΣ ΡΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΚΑΙ ΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ...

ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΤΟΥς ΤΑΚΤΙΚΙΣΜΟΥΣ...
ΚΑΙ Ας ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.

Αλήθεια μπορούμε εδώ να βάλουμε τα πράγματα κάτω χωρίς φόβο και πάθος... και σκοπιμότητες..

Ψήφοι δύσκολα μαζεύοναται από δω μεσα...

Έγραψα κι εγώ κάτι για τον Τιπρο- αντιτσιπρισμό σήμερα...

ritsmas είπε...

Προφανώς αυτός που δουλεύει σωστά , με κέφι και με πείσμα , θα τα καταφέρει. Μόνο που μπορεί να του πάρει καιρό για να ανέβει στο λόφο και να δει τον κάμπο από κάτω.
ριτς

Ναπoλέων είπε...

@ Φίλτατη
συναγωνίστρια,
ωραιότατη η ιστορία σου. Κάπου στο μυαλό μου είναι καταχωνιασμένες κι άλλες παρόμοιες, με ανάλογο νόημα, εξ ίσου ωραίες, αυτή όμως έχει την ιδιαίτερη χάρη να είναι αληθινή, να αναφέρεται σε πραγματικά πρόσωπα, να μην είναι μυθοπλασία.
Καί....
1. Επαναφέρω την αρχική μου πρόταση. Ξέρεις εσύ ποιά... {Την έβαλα μιά φορά στο ντουλάπι, περίμενα, την ξαναβάζω τώρα πάλι στο ντουλάπι. Εν καιρώ θα την ξαναβγάλω για να την ρίξω στο Σηκουάνα, εκτός αν στο μεταξύ...}
2. Χαμογέλασα με μιά παρατήρηση ότι επιτέλους βλέπουμε μια ανάρτηση που δεν έχει σχέση με την Αριστερά ή την πολιτική... Χαμογέλασα γιατί νομίζω πως είναι ΚΑΙ εξόχως πολιτική ΚΑΙ ιδιαιτέρως αριστερή! Θα τήν δείς μεταφερμένη ως νόημα στο δικό μου άρθρο «για μιά αριστερή Αριστερά».
3. Νά 'σαι πάντα καλά, δυναμική, παραγωγική, γεμάτη ιδέες για να μάς γεμίζεις κι εμάς...

@ Sxoliastis
Πόσο κάνει δηλαδή ένα μοναχικό δωμάτιο;
Έτσι για να δω, αν μπορεί να τό αντέξει το βαλάντιο ενός μη πλουτίσαντος εργολάβου.

@ grammateas
«Όταν τελειώνει η υπομονή τί κάνουμε; Τα παρατάμε ή...»
Ποτέ δεν τά παρατάμε! Απλώς βρίσκουμε κι άλλη υπομονή έχοντας πάντοτε κατά νου το μπρεχτικό:
«Άκου να δείς, είτε φταίς είτε όχι, σαν δεν μπορείς άλλο να παλαίψεις, θα πεθάνεις».

@ ikor
Παρακάτω πάντως λέει...
«Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες...
...δεν θα τους βρείς,
αν δεν τούς κουβανείς μέσ' την ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τούς στήνει εμπρός σου»

που τό έχω μετασχηματίσει στο:
Σκότωσε τον φασίστα μέσα σου
πρίν προλάβει να σέ υποδουλώσει.


@ mania
Ό,τι ακριβώς λές, τό έχω υποβάλει στους Αντι-διαφθορικούς {"πάτα" την εικόνα δεξιά επάνω στο μπλόγκ της Τractatus για να βγείς εκεί} ως modus Vivendi.
Πολύ συμπλέουμε...

@ καπιταλ. ΚΟΥΜΜΟΥΝΙ
Κούκλε μου εσύ!
Έρχομαι από κεί αμέσως μετά.

@ ritsmas
Σε έχω ξαναρωτήσει {με φαξ στην ΚΑΘ.} με τον Χρήστο το Μασσούρα (του Άγγελου και της Κατίνας) έχεις κάποια σχέση/συγγένεια;

Καλημέρα σ΄όλους! Για σήμερα πιά.

Είναι και 13, έχει και κρύο, έχει και Γενική Απεργία, έχει και σεμνότητα-ταπεινότητα... Όλα μαζεμένα...

tractatus είπε...

sxoliasti απαντάω σε αυτό ακριβώς

"Tractatus: επί τέλους μιά συζήτηση έξω από την πολιτική, αριστερά...τα ίδια και τα ίδια.."

είναι δικό σου και το έγραψες πιο πάνω και δεν κατάλαβα γιατί τα ευκόλως εννοούμενα δεν τα καταλαβαίνεις και λυπάσαι....μήπως θέλεις να λυπάσαι;

tractatus είπε...

kapkoum βεβαίως θα σε επισκεφτώ συντόμως αλλά τώρα θα πάω στην πορεία και μετά τα λέμε...
Ναπολέοντα το ίδιο ισχύει και για εσέ που φυσικά θα επισκεφτώ.
Καλή επιτυχία στην απεργία και καλά αποτελέσματα...αμήν που λένε!

gpapoul είπε...

το πρώτο σχόλιο του sxoliastis ενσάρκωσε το νόημα του κειμένου....

katerina είπε...

Ηρθα και εγώ να βρώ γαλήνη στην ιστορία σου (πολύ καλή) και έπεσα πάλι στο όνομα μου.
Τέλος. Σήμερα, αυριο, ερωτευόμαστε ή ξαναερωτευόμαστε.
Και αμα μας αρέσει και πολύ, παραμένουμε ερωτευμένοι. Και μετα, καλέ μου Τρύφωνα, πάνε όλοι όχι Σηκουάνα, Αμαζόνιο. Αμα, πια.
Υ.Γ. Αυριο θα μπώ σε όλα τα blogs των συχωριανών και θέλω καρδούλες, λουλουδάκια και άλλα δαιμόνια. Μην πετύχω πάλι κανέναν Παπανδρέου, Βενιζέλο, Τσίπρα ή θεος φυλάξοι την Αλέκα. Αυριο αποτοξίνωση. Αυριο νηστεία και προσευχή.Αυριο μεγάλη η χάρη του..

Ναπoλέων είπε...

Tσ....τσ...τσ..τσ.τσ

14 Φλεβάρη... Του Αγίου ...Υακίνθου!

Για όσους δεν τό θυμούνται:
Ως και σ' αυτό πήγε «να βάλει χέρι» o αείμνηστος Χριστόδουλος.
Είχε πεί ότι οι Ορθόδοξοι, αφού δεν έχουν άγιο Βαλεντίνο (βλέπετε κι άγιοι είναι ...ιδιοκτησία των δογμάτων...) πρέπει να γιορτάζουν τον Έρωτα κάποτε τον Ιούλιο, που είναι του Αγίου Υακίνθου.
Δεν ξέρω τί "ερωτική αμαρτία" είχε διαπράξει ο εν λόγω...
Αλλά για να τόν προτείνει ο Χριστόδουλος, κάτι θα είχε κάνει και δαύτος, δεν μπορεί...

Κατά τα λοιπά...
Καρδούλες, καρδούλες, καρδούλες μου
Πολύ σάς αγαπώ.(*)

αγάπη-αφοπλισμός-ειρήνη
Ναπολέων

--------
(*) Όχι μόνον σήμερα! Συνέχεια...

tractatus είπε...

gpapoul συμφωνώ μαζί σου για το πρώτο σχόλιο του σχολιαστή. Η ιστοσελίδα πάντως για τον ξενώνα δείχνει ένα πολύ όμορφο ξενώνα πράγματι.
katerina μου...κάποιοι δεν μπορούν να ξεφύγουν απο τη γοητεία του ματιού σου και σε 'κουβαλάνε' παντού...καλό αυτό πάντως. Χαρούμενη η παρέμβασή σου αλλά δεν με πολυσυνεπέρνουν τούτες οι γιορτούλες των ...δυτικών(εγώ κρατώ και λίγο ανατολή), οπότε μπορεί αν έχω όρεξη ν'ανεβάσω τίποτα ποιητικό με νόημα ...αλλά καρδούλες....δεν θα πάρω...;)))))
Ναπολεών, βρε παιδί μου ο Λουδοβίκος των Ανωγείων το είχε πει...κατόπιν συνεννοήσεως μετά της Νατάσας...δεν ήξερα και για τον Χριστόδουλο...τώρα ήλθε κι έδεσε αυτή η δυτική γιορτούλα...

Ανώνυμος είπε...

Anyway εγώ προτείνω να γιορτάζουμε τον έρωτα του αγίου Σολωμόντος, που εκτός από ερωτιάρης ήταν και σοφός και βασιλιάς και πέθανε γέρος...
Τι στο καλό Δυτικοί και Ανατολικοί έχουμε πάθει.
Είπαμε είναι ο Έρωτας μαρτύριο...
Ε, αφού είπαμε να τον γιορτάζουμε μια μέρα ας μην επιλέξουμε μάρτυρα..
Επίσης θα την έσπαγα στους εθνικιστές διαλέγοντας ακόμα και σήμερα έναν Εβραίο..