Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Απο το ημερολόγιο μιας άνεργης...

Δεν γνωρίζω τον/την συγγραφέα του παρακάτω γράμματος αλλά δημοσιεύεται στα σημερινά ΝΕΑ....Μου άρεσε και το μοιράζομαι μαζί σας....


Προχθές πήρα το Μετρό για να πάω σε άλλη συνέντευξη. Δεν ξέρω πια πόσες συνεντεύξεις έχω δώσει. Έχω χάσει τον λογαριασμό. Στην έξοδο του Μετρό κάποιοι νεαροί μοίραζαν δωρεάν εφημερίδες. Δεν πήρα, αλλά πρόσεξα τον Μαρξ στο πρωτοσέλιδο. Καημένε Μαρξ, σκέφτηκα, κάποτε είχες πει: «Οιπρολετάριοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους». Τώρα έχουν να χάσουν την τηλεόραση plasma, το ψυγείο, το αυτοκίνητο, το αυθαίρετο και τα ριάλιτι σόου.
Δεν θυμώνουν πια με τους καπιταλιστές αλλά με τους μετανάστες. Και όσο πιο πολύ δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις πιστωτικές τους κάρτες τόσο πιο πολύ θέλουν να τσακίσουν τους μετανάστες. Η εργατική τάξη είναι κατακερματισμένη, πετσοκομμένη, σχεδόν αόρατη. Και μαζί της και η εργασία. Στην τηλεόραση βλέπεις τραπεζίτες, μάνατζερ, ειδικούς της αγοράς, μιλάνε όλη την ώρα για ομόλογα και subprimes. Μόνο εργάτες που δουλεύουν δεν βλέπεις. Συμβαίνει κάτι παράξενο. Η λέξη «άνεργος» προκαλεί τρόμο, αλλά ταυτόχρονα η εργασία είναι περιφρονημένη, απαξιωμένη. Ξέρω ότι το Δημόσιο νοσεί αλλά η γελοιοποίηση του δημοσίου υπαλλήλου είναι και αυτό κομμάτι της γελοιοποίησης της εργασίας. Ο ιδανικός εργάτης είναι αυτός που δεν ακούγεται, δεν συζητά με τους συναδέλφους του. Ο ιδανικός εργάτης είναι εκείνος που ζει βουτηγμένος στη μοναξιά του. Κάποτε μιλούσαμε για «ελεύθερο χρόνο». Σήμερα μιλάμε για «κενό χρόνο»: ο χρόνος που μεσολαβεί από την απόλυση μέχρι την εύρεση εργασίας, που κανείς δεν ξέρει πόσο διαρκεί. Εγώ υπάρχω σε αυτόν τον «κενό χρόνο», ανεβαίνω στο ασανσέρ, πάω για συνέντευξη. Αποφασισμένη να μη με ρίξει καμία απόρριψη. Αποφασισμένη να τα καταφέρω...

14 σχόλια:

αντωνης είπε...

Βρισκομενος και εγω εδω και 8 μηνες σε αυτο τον "κενο χρονο", οπως πολυ ευστοχα το λεει η κοπελλα στο κειμενο που μας παρεθεσες, απλα να πω οτι ειναι πολυ πολυ δυσκολη η κατασταση. Και προσωπικα δεν βρισκω καμια χειροπιαστη ελπιδα να πιαστω...

Ανώνυμος είπε...

Αντώνη δεν το ήξερα.
Ελπίδα είναι η αξία σου.
Άκου έναν φίλο "αξίζω για αυτό που είμαι και όχι για όπως νομίζω ότι θέλουν οι όποιοι άλλοι να με βλέπουν.."
Έχω υπάρξει για πολλούς μήνες άνεργος- ευτυχώς ανάμεσα σε περιστασιακές εργασίες μέχρι να βρω μόνιμη απασχόληση. Δεν έχει τύχει να χάσω μια μόνιμη δουλειά. Φοβάμαι ότι αυτό θα είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της ανεργίας...

αντωνης είπε...

Καπ Κουμ, ευχαριστω για τα πολυ ομορφα λογια σου.
Αλλά δυστυχως σημερα ειναι συνηθισμενο να μην επιβραβευονται οι αξιες.

Εδω εφτασε ανθρωπος που συζητουσαμε να με επικρινει χωρις καμια αιδω γιατι δεν ειμαι μεσα στα κυκλωματα (και εννοουσε τα πολιτικαντικα κυκλωματα που παντα βολευουν τους δικους τους). Και να μου λεει μεσες ακρες οτι αν δεν μπω, δεν θα δω προκοπη.
Πως δεν του ορμησα, ακομα δεν το εχω κατανοησει.

tractatus είπε...

Φίλοι μου,
τα πράγματα όπως εξελίσσονταιφοβαμαι οτι δεν θα έχοην καν λόγια παρηγοριάς σε λίγο...και το λέω αυτό γιατί ο άνθρωπος, όπως είναι γνωστό, αγριεύει όταν το ένστικτο της επιβίωσης του δεν ικανοποιείται...και μιλάμε πλέον και γι' αυτό: απλά να επιβιώσει. Η εποχή θα φανερώσει, δυστυχώς, πολλές αντιφάσεις και ανισότητες και η μόνη μου...σχεδόν παράλογη ελπίδα...είναι μήπως 'βρεθούμε' ξανά ως άνθρωποι...ως αλληλεγγύη και όχι ως ανθρωπόμορφα ζώα που θα τρώει ο ένας τον άλλον για να ζήσει.
Η επιστολή της κοπέλλας αναφέρεται στους μετανάστες...και δεν έχει άδικο. Πάντα σε δύσκολους καιρούς οι άνθρωποι ανακάλυπταν 'αποδιοπομπαίους τράγους' ανεξαιρέτως και αδιακρίτως, δυστυχώς. Γιατί ο άνθρωπος είναι και επιθετικός, είναι και βίαιος, είναι και λίγος...μόνη μου παρηγοριά μήπως και υπερβούμε ως κοινωνία το λίγο μας...αλλά κρατώ μικρό καλάθι...

Αντώνη, το ήξερα οτι είσαι άνεργος γιατί είχα διαβάσει στο blog σου οτι ψάχνεις για δουλειά αλλά νόμιζα οτι κάτι θα είχες βρεί.
Νομίζω οτι πλέον θα πρέπει να κάνουμε όχι ένα site για τους νέους των 700€ αλλά για το κίνημα των ανέργων και δεν το λέω καθόλου αστεία...Νομίζω οτι θα πρέπει να το σκεφτούμε. Να καταθέτουμε εκεί όλοι όσοι θέλουμε τις εμπειρίες μας για όσα ως άνεργοι ή ακόμα και ως συγγενείς ανέργων αντιμετωπίζουμε, να καταγγέλουμε, να προτείνουμε...τι λές;

Ανώνυμος είπε...

συμφωνώ με την ιδέα της Ελένης για το blog της ανεργίας

αντωνης είπε...

Γενικοτερα πιστευω οτι λειπει κατι που να ασχολειται συνολικα με το θεμα της εργασιας.
Οχι μονο με την ανεργια, αλλά και με τις εργασιακες σχεσεις κτλ κτλ.

Γιατι και οι εργαζομενοι τραβανε ζορια σημερα, εγω τους παρομοιαζω με "δουλοπαροικους".

tractatus είπε...

Αντώνη έχεις απόλυτο δίκιο. Η σχέση μεταξύ εργασίας και ανεργίας είναι αμφίπλευρη και ευκόλως, σήμερα, αντιστρέψιμη. Συμφωνείς με την ιδέα για blog? Μπορούμε εκεί να αναρτούμε άρθρα γύρω απο το εργασιακό ειδικών με το θέμα αλλά κυρίως, απόψεις, εμπειρίες εργαζομένων ακόμα και καταγγελιών εφόσον αυτό είναι εφικτό, προτάσεις, θέσεις κ.λ.π. Εφόσον συμφωνεί και ο καπκουμ είμαστε 3 αλλά είμαι σίγουρη οτι θα βρούμε κι άλλους και γιατί όχι και απο το G700. Τι λές; Να μιλήσουμε αρχικά στο email και μετά στο τηλέφωνο;

αντωνης είπε...

Ελενη ναι, ας τα πουμε μεσω του mail.

Καλημερα.

tractatus είπε...

Αντώνη σου έγραψα...τσέκαρε το mailbox σου για να είμαστε σίγουροι οτι το έλαβες...
Ε.

αντωνης είπε...

Δεν εχει ερθει κατι.
Που το εστειλες; Ξαναστειλτο εδω:
antonisgio@gmail.com

ritsmas είπε...

Πού είσαι Ελενάκι μου ; Ανεβασα το ποστ στο φεις απόψε. Καλη Ανάσταση και καλο Πάσχα σου ευχομαι...φιλια

Eύη Καφούρου Αλιπράντη είπε...

πολύ σωστά τα λέει η κοπελιά. και όσοι βρήκαμε, τους κυνηγάμε για να μας πληρώσουν... απελπισία δεν είναι;

tractatus είπε...

Ρίτσα μου καλησπέρα. Μόλις επέστρεψα. Σου έστειλα μήνυμα αλλά έλεγε οτι 'εστάλη'...δεν ξέρω αν 'παραδόθηκε'. Θα σα πάρω να μιλήσουμε. πολύ καλή πρωτοβουλία για την μητέρα απο το αφγανιστάν η προβολή στο Φιλίπ. Σκέφτομαι να κάνουμε κάτι τέτοιο και στη Μυτιλήνη....Πολλές ευχές και θέλω πολύ να τα πούμε..:)))))

tractatus είπε...

Γειά σου Εύν απο το όμορφο και αγαπημένο νησί της Πάρου. Θα τα λέμε κι ελπίζω ως πολίτες και να κάνουμε κάτι παραπάνω για το θέμα της εργασίας. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό αλλά εδώ είμαστε ακόμα χειρότερα γιατί έχουμε εκπαιδευτεί...χωρίς κανόνες, σεβασμό και αξιοπιστία.....δυστυχώς.