Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Γιατί η Ελλάδα;

Αυτός είναι ο τίτλος από βιβλίο της γαλλίδας ελληνίστριας Jacqueline de Romilly με το οποίο επιχειρεί να εξηγήσει γιατί όλα αυτά τα μεγάλα έργα που έχουν ως μοναδικό κριτήρια την εξήγηση της επιθυμίας του Ανθρώπου, το πάθος να εξηγήσουν τη ζωή και να εξυμνήσουν τον άνθρωπο ξεκίνησαν απο τον ελληνικό πολιτισμό. Πώς απο το προσωπικό οι Ελληνες κατάφεραν τότε να πάνε στο καθολικό το οικουμενικό, το ανθρωπιστικό εν τέλει….
Πώς και γιατί τότε η Ελλάδα;
Γιατί τώρα….
Οποιος/α βρεθεί σε τάξη εφήβων θα πρέπει να σκεφτεί κάτι παραπάνω για το μέλλον αυτής της χώρας. Και το λέω αυτό γιατί ενώ η οικονομία βρίσκεται σε κρίση κι ενώ στα πεζοδρόμια γίνονται προληπτικές προσαγωγές η ΠΑΙΔΕΙΑ βράζει στο ζουμί της. Ο Πολιτισμός, το Περιβάλλον και η Παιδεία βράζουν στο ζουμί τους καλύτερα….

Βλέπω παιδιά 11, 12 και μέχρι 18 ετών στοιχημένα σε εξεταστικά κέντρα να έχουν αγωνία για την επιτυχία τους. Μια επιτυχία που στοιχίζει στους ίδιους κόπο – στους γονείς χρήμα –και στους δυο απογοήτευση ή ακόμα μια χαρά με πολλά ερωτηματικά για το μέλλον Γιατί ακόμα κι αυτή, η επιτυχία, ΔΕΝ ΒΓΑΖΕΙ κάπου σίγουρα. Στοιβαγμένα Παιδιά-Στοιβαγμένα Χαρτιά – Στοιβαγμένο ΑΥΡΙΟ.

Αύριο; Τι έχουμε να πούμε για το αύριο σε αυτά τα παιδιά που κάνουν το καλύτερό τους για να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά, ευ ζην, ασφάλεια, μέλλον; Γιατί κάποιοι αγορεύουν σαν να έχουν να κάνουν με εχθρούς….Μήπως σκύψανε πάνω από τα προβλήματα που η δική τους, η δική μας γενιά έχει δημιουργήσει και κληρονομεί σε αυτούς τους νέους ανθρώπους;
Αναρωτιέμαι πάντα αλλά κι αντιδρώ σε όσα ΔΕΝ μου αρέσουν:

Δεν μου αρέσουν τα κρισέντο των πολιτικών. Πολύ έπαρση αντί για απολογία. Πολύ βεβαιότητα χωρίς ερωτηματικά. Ο,τι πιο επικίνδυνο. Λίγη αυτοκριτική και καθόλου σιωπή για αναστοχασμό.
Δεν μου αρέσουν κι οι άσκοποι ενθουσιασμοί, τα παράφορα χειροκροτήματα, τα πρώτα καθίσματα και οι υποκριτικές χαιρετούρες σε αμφιθέατρα…εκεί που η Ελλάδα αναστενάζει.
Δεν μου αρέσουν τα πρότυπα της τηλεόρασης που κανείς δεν συλλαμβάνει κάποιον/α προληπτικά όταν προπαγανδίζουν πρότυπα και life style.
Δεν μου αρέσουν οι βολεμένοι που ενδιαφέρονται για ρόλους.
Δεν μου αρέσουν οι ξερόλες που ειρωνεύονται την πράσινη ανάπτυξη ενώ οι ίδιοι μπαζώνουν και ρυπαίνουν….γνωρίζοντας.
Δεν μου αρέσουν οι ‘αριστεροί’ που διαμαρτύρονται χωρίς να σχεδιάζουν

Κι ακόμα αναρωτιέμαι πώς μπορεί να νοιώθει ένας νέος σήμερα όταν βλέπει την Νίκη της Σαμοθράκης να ζητιανεύει σε ξένα πρωτοσέλιδα; Πώς νοιώθει όταν η χώρα του θεωρείται πιο διεφθαρμένη ακόμα κι από την Μποτσουάνα αλλά κανείς δεν απολογείται γι’ αυτό; Πώς νοιώθει όταν απολύεται ο γονιός του και δανείζεται για να ζήσει; Πώς αισθάνεται όταν οι φίλοι του συνεχίζουν σπουδές ενώ αυτός ψάχνει για δουλειά; Πώς είναι να κάνεις θυσίες χωρίς να αλλάζει η ζωή σου προς το καλύτερο;

Και τελικά ΓΙΑΤΙ η ΕΛΛΑΔΑ όπου κι αν πάω με πληγώνει….;

7 σχόλια:

Nikos Lioliopoulos είπε...

να προσθεσω ενα μικρο προβληματισμο στο συγγκλονιστικο σου αρθρο?
Εχει παρατηρησει κανεις οτι οι εξεγερμένοι με ή χωρις εισαγωγικά των Δεκεμβριων, ειναι κατα κανονα παιδια ως προσφατα βολεμενων και ευνοουμενων; Μηπως η κοινωνια των 2 τριτων που φτιαξαν για την πάρτη τους καταρρέει? Και γιατι τοτε να κλάψω;....
Τι ειχαμε-τι χασαμε...

vradipous είπε...

Αποφεύγω να γράψω , διαβάζω, ακούω, βλέπω δεν έχει νόημα πιά ... Είχα κι έχω κάποιες διαταραχές στον ύπνο κάποιος με συμβούλεψε να δώ έναν ψυχίατρο , τον είδα χθές βράδυ στη πόλη της Μυτιλήνης , απλώς μιλήσαμε χρειάζεσαι μου είπε βοήθεια , έχεις κατάθλιψη χωρίς εσύ να ευθύνεσαι για κάτι απλά βλέπεις τα πράγματα όπως κοιτάς τη γή από αεροπλάνο δε σου κρύβεται τίποτα . ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ... Γιατί από το 146 π.χ. δεν υπάρχει πλέον Ελλάδα , φοβάμαι ότι θα κάνω ζημιά στον εαυτό μου , δε νοιώθω καλά , τα μάτια μου είναι γεμάτα δάκρυα δυσκολεύομαι να γράψω .. ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ γιατί λέω εμείς κι όχι εγώ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ... αλλά ίσως πάρω μαζί μου κι άλλους σχετικούς και άσχετους , λαμόγια σοσιαλιστές κι αριστερούς , δημοκράτες και φασίστες Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων

vradipous είπε...

Με συγχωρείς που σ΄ενοχλώ αλλά άκουσε με
Συγκροτούμε ατομικές ουτοπίες για να αντισταθούμε στη συνεχή καλλιέργεια της ανασφάλειας και του φόβου από μια σειρά πολιτικών και επιχειρηματιών οι οποίοι ελέγχουν με τη σειρά τους τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προβάλλοντας και προετοιμάζοντας αποκλειστικά την ωφέλεια των προσωπικών τους συμφερόντων.
Τελικά οι πολιτικοί κυβερνούν ή οι οικονομικοί παράγοντες ? Οι πολιτικοί λένε εμείς όπως λ.χ. ο Γιωργάκης με τον άλλον τον Παπακωνσταντίνου οι τραπεζίτες δε λένε τίποτα γελάνε γιατί αυτοί κυβερνούν.
Σου προτείνω
ΡΕΥΣΤΟΙ ΚΑΙΡΟΙ
Ζιγκμουντ Μπάουμαν
Εκδόσεις Μεταίχμιο
Με συγχωρείς....

tractatus είπε...

Νίκο συγνώμη για την αργοπορημένη απάντηση.
Παρά τα ταξικά ζητήματα που θέτεις...προσωπικά για μένα η πρόοδος εμπεριέχει μόνο στοιχεία θετικά και όχι εντεκδίκησης...οπότε ακόμα κι αν ισχύει αυτό που γράφεις εμένα για τους νέους-κάθε νέο- με κόπτει το καλύτερο αύριό του ανεξάρτητα απο την οικονομική κατάστασή του. Είναι βέβαια αυτονόητο οτι για περιπτώσεις που οι νέοι αντιμετωπίζονται άνισα είμαι απέναντι...αυτό όμως το άνισα αφορά και τις δύο πλευρές. Η κοινωνία δεν εκδικείται-συνεργάζεται...
Καλές γιορτές!

tractatus είπε...

vradipous καλοσώρισες!
Καταρχάς μη φοβάσαι την κατάθλιψη...λίγο-πολύ πολύς κόσμος την έχει απλά δεν το γνωρίζει...είναι, άλλωστε, μια συνηθισμένη ασθένεια της εποχής....
Φυσικά και οι έχοντες είναι που παίζουν το πρώτο βιολί στα όσα συμβαίνουν και φυσικά το Γιατί η Ελλάδα έχει πίσω μια ολόκληρη 'φιλοσοφία' ...και δεν είμαι γενικά καχύποπτη αλλά η ενορχήστρωση είναι πλέον φανερή.
Θα ψαξω το βιβλίο...και να γράφεις...δεν ενοχλείς καθόλου...:)

ritsmas είπε...

Πού είσαι εσύ κυρά μου ; ευχές και από εδω. νασαι καλά με τα παιδάκια σου φιλια

katerina είπε...

Καλη χρονιά, να είναι όμορφη, γλυκειά, δημιουργική, τρυφερή.

Να είσαι καλά Ελένη μου, κάθε καλό σε σένα και στοςυ ανθρώπους σου