Το μέλλον των Ανθρωπιστικών Σπουδών

Μεταξύ άλλων, είμαι τυχερή στους φίλους και τις φίλες. Γι' αυτό και οι φιλίες μου έχουν διάρκεια, ένταση, διάλογο, χιούμορ, σεβασμό κι αγάπη. Με κάποιους/ες υπάρχει κάτι ακόμα παραπάνω στο θέμα της επικοινωνίας. Στο πώς βλέπουμε τον κόσμο. Πώς αποφασίζουμε να τον προσεγγίσουμε. Τι δικό μας του αφιερώνουμε...χωρίς λεκτική συμφωνία, χωρίς συνεννόηση...Ετσι! Γιατί απο την αρχή έχουν άλλοι -ή μήπως εμείς κάποτε- αποφασίσει οτι τα πράγματα είναι για εμάς θα είναι έτσι...Μαχητικά, με όραμα, με δισταγμό αλλά και πάθος. Εναν τέτοιο φίλο θέλω να σας παρουσιάσω σήμερα. Δεν είναι Ελληνας. Εχει, όμως, γράψει για την Ελλάδα σε άπταιστα ελληνικά....τον "Μυθολογικό Ατλαντα της Ελλάδας", την "Ευδαίμονα Αρκαδία", το "Ελληνι-Ισπανικό λεξικό", σειρά δημοσιευμάτων, άρθρων, κριτικών και μεταφράσεων σε διεθνή και ελληνικά περιοδικά....Εχει σκηνοθετήσει για την Ελλάδα και το κυριότερο έχει περπατήσει κι έχει αγαπήσει τις γωνιές της. Είναι ο καλός μου φίλος , ο Ισπανός συγγραφέας και ελληνιστής Pedro Olalla κι εδω είναι μια ομιλία που έκανε στο Μεσολόγγι και θέλω να τη μοιραστούμε και να τη σχολιάσουμε....

Οι κριτικές φυσικά είναι ευπρόσδεκτες.....

Φίλοι και φίλες,
Σήμερα, με μονότονη συχνότητα, γίνεται αδιάκοπα λόγος για την «κρίση των Ανθρωπιστικών επιστημών», για την καταδίκη των γνώσεων που χαρακτηρίζονται (ή αποχαρακτηρίζονται) ως «θεωρητικές» ή «φιλοσοφικές» σε έναν κόσμο που θεωρείται ολοένα και πιο πραγματιστικός. Όλοι μιλούν για την περιθωριοποίησή τους στα προγράμματα σπουδών και για το μικρό ενδιαφέρον που ξυπνούν στους νέους. Και εάν αυτή η κατάσταση μπορεί να είναι ανησυχητική, δεν είναι τόσο λόγω της υποτιθέμενης αδιαφορίας των νέων αλλά λόγω των σκοτεινών συμφερόντων από ορισμένες εξουσίες που αποσκοπούν στη μετατροπή αυτών των γνώσεων σε κάτι το πολυτελές και ξένο προς την αγορά.
Πιστεύω ότι η κοινωνία μας οφείλει να πάρει στα σοβαρά τον προβληματισμό για την σπουδαιότητα και την αναγκαιότητα του Ανθρωπισμού. Θα μπορούσαμε να δώσουμε πολλούς λόγους για να υποστηρίξουμε την παρουσία αυτής της στάσης ζωής στον κόσμο, αλλά τώρα θα αναφερθώ μόνο σε έναν που θεωρώ αρκετό για να δικαιολογήσει όλους τους υπόλοιπους. Ο Ανθρωπισμός έχει λόγο για να είναι ουσιώδης στον σύγχρονο κόσμο μας, διότι από τον Ανθρωπισμό εκπηγάζει το ήθος, θεμελιώδες συστατικό της προόδου. Μια πρόοδος χωρίς ήθος θα σήμαινε το χάος. Πιστεύω ότι, για να το αντιληφθούμε, αρκεί να στρέψουμε μια στιγμή το βλέμμα μας προς τα εργοστάσια της Ανατολής, όπου παιδιά-σκλάβοι φτιάχνουν τα αθλητικά παπούτσια Nike, ή προς τις εκτελέσεις της Παρασκευής στην κεντρική πλατεία του Ριάντ, πρωτεύουσας της πάμπλουτης Σαουδικής Αραβίας.
Μια πρόοδος χωρίς ήθος σημαίνει το χάος, και αρμόζει στον Ανθρωπισμό να καλλιεργήσει το ήθος όχι ως δογματική επιβολή αξιών – όποιες κι αν είναι αυτές – αλλά ως κριτική και υπεύθυνη άσκηση της ελευθερίας. Αρμόζει στον Ανθρωπισμό να αποκόψει το ήθος από τους απατηλούς και πολύπλοκους δεσμούς του με την καθεστηκυία ηθική – όποια κι αν είναι αυτή- και να του ξαναδώσει την ιδιότητα του δημιουργικού και ανοιχτού εγχειρήματος, της βαθιά ιδιωτικής και εσωτερικής προσπάθειας· να μας μυήσει και να μας εκπαιδεύσει σε μιαν άσκηση σκέψης που να μας οδηγεί να βρούμε λόγους για να προτιμήσουμε μια συμπεριφορά από μιαν άλλη και να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι λόγοι αυτοί δεν είναι κάτι υπερβατικό, αλλά έμφυτο στον άνθρωπο. Από αυτήν την προσωπική και σταθερή αμφισβήτηση των πάντων, από αυτή την οπτική ελευθερίας, το ήθος είναι ένας αγώνας που πάντα ξαναρχίζει: γι’ αυτό χρειάζεται τον Ανθρωπισμό.
Ξανά και ξανά, ακούμε να επαναλαμβάνεται συνεχώς η κοινοτοπία της «κρίσης αξιών». Δεν υπάρχει τέτοια τραγωδία: το πραγματικά πολύτιμο στις αξίες είναι η αιώνια «κρίσιμη κατάσταση» που τις διακατέχει. Οι αξίες δεν εξαφανίζονται διότι δεν εκπληρώνονται οι καλύτερες προσδοκίες τους, αλλά, μάλλον, διότι ξεχνούμε την ίδια τη προσδοκία. Το πραγματικά ανησυχητικό θα ήταν μια μέρα να αποκτήσουμε την πεποίθηση ότι οι αξίες έχουν πια θριαμβεύσει, ότι έχουν θεμελιωθεί οριστικά ή ότι η ιδανική αυτή κατάσταση υπήρξε στο παρελθόν και ότι τη χάσαμε για πάντα. Γι’ αυτό είναι απαραίτητες οι Ανθρωπιστικές επιστήμες· γι’ αυτό είναι απαραίτητη η ιστορία, η φιλοσοφία, η φιλολογία και οι τέχνες· για να υπερασπιστούμε την κριτική και εποικοδομητική στάση ζωής, για να υπερασπιστούμε τη σκέψη.
Ποιο είναι το πρώτο που σπεύδει να εξαλείψει οποιοδήποτε ολοκληρωτικό καθεστώς; Την ελευθερία σκέψης και έκφρασης. Ποιες θα ήταν, αλήθεια οι προθέσεις ενός συστήματος που θα υπερασπιζόταν τη παύση της καλλιέργειας αυτών των αξιών και στάσεων στα παιδιά και στους ενήλικους; Σε τι είδους Ανθρωπότητα θα επιθυμούσε να κυβερνήσει ένα σύστημα με τάση να περιορίζει προοδευτικά τον ουμανιστικό αυτό χώρο;
Αρνούμενοι τις ανθρωπιστικές επιστήμες, αφήνουμε τον δρόμο ελεύθερο για τον νόμο του πιο ισχυρού, για να διατάζουν οι πιο δυνατοί και οι πιο αδίστακτοι πάνω σε αμαθείς και ανήμπορες μάζες. Αυτή είναι, κατά βάθος, η επιθυμία όσων σήμερα χαράζουν σταθερές δομές εξουσίας για να εμποδίσουν την ανάπτυξη στους λιγότερο ευνοημένους, όσων τροφοδοτούν με υποκρισία μια βιομηχανία όπλων που μετατρέπει τους μεγαλύτερους πόρους του κόσμου σε πλούσια οφέλη για λίγους, όσων αρνούνται την αξιοπρέπεια και τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς τις παραμικρές τύψεις. Αυτή είναι η επιθυμία της επονομαζόμενης Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, του πιο ισχυρού σκοτεινού λόμπυ στον κόσμο, εκείνων που έχουν ως στόχο τους να υπονομεύσουν την αυτονομία και την κυριαρχία όλων των χωρών και να σκλαβώσουν οικονομικά όλη την ανθρωπότητα.
Από τα στοιχεία που δίνει ο ΟΗΕ, βγάζουμε το συμπέρασμα ότι οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες ξεπερνούν κατά είκοσι φορές τα χρήματα που η FAO υπολογίζει ως απαραίτητα για την εξάλειψη της πείνας στον κόσμο· ότι όσα ξοδεύουμε σε στρατούς σε τρεις μέρες θα ήταν αρκετά για να φροντίσουμε τα τρία εκατομμύρια των ανθρώπων που κάθε χρόνο πεθαίνουν από AIDS, κυρίως στην Αφρική. Αλλά, παρ’ όλο το προφανές του πράγματος, ούτε το ένα ούτε το άλλο γίνεται. Αρνούμαστε στη FAO 50 δισεκατομμύρια δολάρια για να απαλλαγούμε από την πείνα και «επενδύουμε» 200 δισεκατομμύρια μόνο για να θέσουμε σε ισχύ τον πόλεμο πετρελαίου στο Ιράκ. Και αν πρέπει να γίνουν περικοπές στον προϋπολογισμό, γίνονται από την εκπαίδευση· και αν πρέπει να γίνουν περικοπές στην εκπαίδευση, γίνονται από τις Ανθρωπιστικές επιστήμες.
Στο μεταξύ, τα παιδιά δουλεύουν ακόμα στα ορυχεία και στα εργοστάσια, οι φτωχές χώρες πληρώνουν τις πλούσιες για αποπληρωμή δανείων επτά φορές περισσότερο από αυτό που δέχονται ως βοήθεια για την ανάπτυξή τους, και μια χούφτα πενήντα εταιρείες διαχειρίζεται μια περιουσία μεγαλύτερη του συνολικού εθνικού προϋπολογισμού εκατόν εξήντα χωρών της γης.
Η ισότητα, η δημοκρατία και η ενεργή ζωή του πολίτη εξακολουθούν να είναι επαναστατικές ιδέες, και όσοι τις υπερασπίζονται σήμερα, όσοι υπερασπίζονται σήμερα την καλλιέργεια του ήθους και των Ανθρωπιστικών επιστημών, υπερασπίζονται χωρίς καμία αμφιβολία την ελευθερία του ανθρώπου, την αξιοπρέπεια άλλων, αγέννητων ακόμη, καθώς και τη μελλοντική τους δυνατότητα να γνωρίσουν έναν αλλιώτικο κόσμο, μια αρμονία διαφορετική από το απλό αποτέλεσμα του εξαναγκασμού και της εξαπάτησης. Γι’ αυτό τον λόγο, έστω και γι’ αυτόν μονάχα, είναι απαραίτητες οι Ανθρωπιστικές επιστήμες.
Ευχαριστώ πολύ.

Η ομιλία έγινε σε άπταιστα ελληνικά...

Γιορτινά...ευχαριστώ σας...!

>

Τα 'νέα' μας...όπως ήταν πάντα, άλλωστε γιατι να το κρύψουμε;!

Καημένο ΠΑΣΟΚ!
Απογοητεύει τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, η εικόνα που αναδεικνύεται ότι υπάρχει στο εσωτερικό του στη Λέσβο

Γράφει η ΠΕΛΛΗ ΓΙΑΚΟΥΜΗ απο το Κυριακάτικο ΕΜΠΡΟΣ
17/5/2008
Τραυματισμένο για μια ακόμη φορά, με γκρίνιες και υπόγειες συγκρούσεις οδηγείται αύριο, Κυριακή, στις κάλπες το ΠΑΣΟΚ για τις εκλογές ανάδειξης των νέων οργάνων του. Η κίνηση Βατού να καταγγείλει τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν από την απερχόμενη Νομαρχιακή Επιτροπή στάθηκε η αφορμή ν’ ανοίξει «νέος κύκλος αίματος» στους κόλπους του, δεδομένου ότι επανέφερε τις μνήμες της αδιάφορης στάσης της Χαριλάου Τρικούπη απέναντι στις φωνές της βάσης, ό,τι και αν αυτές υποστηρίζουν. Η απόφαση του Γιάννη Βατού ν’ αποσύρει τελικά την υποψηφιότητα που είχε καταθέσει κεντρικά στην ΕΚΑΠ για τη θέση του γραμματέα της ΝΕ, «παρέσυρε» χθες και άλλα επτά υποψήφια μέλη που έκαναν γνωστό κυριολεκτικά στο παρά πέντε -την ώρα που τυπώνονταν τα ψηφοδέλτια των εκλογών- ότι δεν θα συμμετάσχουν τελικά στις εκλογές. Όσο και αν στελέχη της Ν.Ε. προσπαθούσαν να υποβαθμίσουν χθες το γεγονός, αποδίδοντάς το σε «μια συνήθη τακτική που παρατηρείται σε πολλές εκλογικές αναμετρήσεις», το βέβαιο είναι ότι οι μαζική αυτή αποχώρηση υποψηφίων που η υποψηφιότητά τους μάλιστα σηματοδοτεί διαμαρτυρία κορυφαίων στελεχών, στιγμάτισε για μια ακόμη φορά την εκλογική διαδικασία στο ΠΑΣΟΚ.

Ο Γιάννης Βατός με επιστολή διαμαρτυρίας του προς την ΕΚΑΠ την περασμένη Δευτέρα, είχε διαμαρτυρηθεί για το γεγονός ότι δεν πραγματοποιήθηκε Νομαρχιακή Συνέλευση όπως προβλέπει η εγκύκλιος του ΠΑΣΟΚ. «Ζητήσαμε δηλαδή το αυτονόητο κάθε δημοκρατικής διαδικασίας» ανέφερε χαρακτηριστικά προχθές σε γραπτή δήλωσή του ο κ. Βατός. Ο ίδιος εξηγεί ότι στη νομαρχιακή συνέλευση «θα ενημερώνονταν τα μέλη για τη νέα εγκύκλιο, η οποία μεταξύ άλλων θέτει για πρώτη φορά ζητήματα ασυμβίβαστου για όσους κατέχουν κι άλλες πολιτικές θέσεις (έμμισθες ή όχι). Επιπλέον, μας δινόταν η δυνατότητα να κουβεντιάσουμε πολιτικά, να κοιταχτούμε στα μάτια και ν’ ακούσουμε τις δεσμεύσεις των υποψηφίων για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στην οργάνωση του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου εμείς οι ίδιοι να πείσουμε την κοινωνία ότι έχουμε αλλάξει».
«Με αυτό τον τρόπο - συνεχίζει στην ίδια δήλωση ο κ. Βατός - ελπίζαμε ότι θα μπορούσαμε ν’ ανατρέψουμε το κατεστημένο γνωστών και διαχρονικών μηχανισμών και παραγόντων, οι οποίοι σε κάθε εκλογική διαδικασία τριγυρίζουν στους διαδρόμους, μοιράζουν οφίτσια, καρέκλες και ό,τι παλιατζούρα υπάρχει στο κόμμα. Πρόκειται για τους ίδιους που με αυτήν την νοοτροπία επιθυμούν τη Δευτέρα στις 19 Μαΐου να είναι και πάλι οι κυρίαρχοι του «παιχνιδιού», στέλνοντας οριστικά κάθε διαφορετική, προοδευτική φωνή ενεργού πολίτη, στο σπίτι!».
Καταλήγοντας, ο ίδιος σημειώνει μεταξύ άλλων ότι «μέσα από την απουσία του δημοκρατικού διαλόγου αναβάλλεται και πάλι η λογοδοσία και η αυτοκριτική, γεγονός που ισοδυναμεί με παραίτηση από τις αρχές του λαϊκού μας κινήματος και ενός κόσμου με αξίες που θέλουμε να υπηρετούμε. Με αυτά τα δεδομένα αρνούμαστε να διεκδικήσουμε “καρέκλες” χωρίς πολιτικό αντίκρισμα και να συμμετάσχουμε στις επερχόμενες εκλογές της 18ης Μαΐου. Θα προτιμήσουμε για μια ακόμα φορά οι ελπίδες μας να πάρουν αναβολή (άραγε μέχρι πότε;) από το να γίνουμε άλλοθι μιας δήθεν δημοκρατικής διαδικασίας».

...και άλλες αποσύρσεις
Μετά την απόσυρση της υποψηφιότητας Βατού, χθες, άλλοι επτά υποψήφιοι ακολούθησαν την ίδια στάση, θέλοντας να στείλουν σαφές μήνυμα στα κεντρικά όργανα του κόμματος. Συγκεκριμένα, από τη Νομαρχιακή Επιτροπή απέσυραν τις υποψηφιότητές τους οι Σωτήρης Μαρινάτος και Κώστας Μπλάνης, Αμβαζά - Καπετανάκη Στέλλα και Ευσταθίου Παναγιώτης (σ.σ.: το όνομα του τελευταίου δεν είχε ανακοινωθεί από τη Ν.Ε. και προφανώς είχε θέσει την υποψηφιότητά του στην ΕΚΑΠ). Από την Περιφερειακή Επιτροπή απέσυραν τις υποψηφιότητές τους οι Βασίλης Ξυπτεράς, Σουβατζής Ευστράτιος και Ρεντετάκος Μιλτιάδης.
Σε γραπτή κοινή δήλωσή τους ο Σωτήρης Μαρινάτος και ο Βασίλης Ξυπτεράς εξηγούν και τους λόγους της απόφασής τους να αποσυρθούν από τις εκλογές:
«Την προσεχή Κυριακή θα διεξαχθούν οι εκλογικές διαδικασίες ανάδειξης των νέων Οργάνων του ΠΑΣΟΚ.
Στη δύσκολη αυτή καμπή του Κινήματος, οι εκλογές αυτές πρέπει να έχουν σκοπό την ενότητα και την ανασυγκρότησή του. Τα τελευταία γεγονότα μας αναγκάζουν να αποσύρουμε τις υποψηφιότητές μας απ’ τα όργανα του Κινήματος, επειδή οραματιζόμαστε μια πολιτική διαδικασία που θα αφορά όλο το ΠΑΣΟΚ και θα συμμετέχει όλο το ΠΑΣΟΚ».
Κοινή δήλωση με την οποία εξηγούν τους λόγους για τους οποίους αποσύρουν τις υποψηφιότητές τους εξέδωσαν επίσης η Αμβαζά - Καπετανάκη Στέλλα και ο Ευσταθίου Παναγιώτης.
«Στην περίοδο που διανύουμε, όπου καταπατούνται ασφαλιστικά δικαιώματα εργαζομένων, γκρεμίζεται το κοινωνικό κράτος προς όφελος μεγάλων οικονομικών συμφερόντων από μια ανίκανη - ανάλγητη - συντηρητική Δεξιά κυβέρνηση, θα περίμενε κανείς η παράταξή μας, το ΠΑΣΟΚ ν’ αντιμετώπιζε με υπευθυνότητα και ευαισθησία τις εσωτερικές εκλογικές διαδικασίες, ώστε να αναδειχτούν πολιτικά όργανα που θα εκπροσωπούν όλο το ΠΑΣΟΚ με συνιστώσες τη συμμετοχικότητα, την ανανέωση, τη διαφάνεια. Όργανα για να ανταποκριθούν στις πολιτικές μάχες που έρχονται.» αναφέρουν χαρακτηριστικά στη γραπτή δήλωσή τους τα δυο μέλη του ΠΑΣΟΚ
Και συνεχίζουν υποστηρίζοντας ότι «Αντ’ αυτού, οι υπεύθυνοι των “κεντρικών” για τη Λέσβο που όπως πάντα, έχουν μάθει “να τα λένε” μόνο με συγκεκριμένους τοπικούς παράγοντες, αδιαφόρησαν προκλητικά για τις δημοκρατικές διαδικασίες που εφαρμόσθηκαν σε όλη την Ελλάδα, έλαμψαν δια της απουσίας τους και περιφρόνησαν τις ενστάσεις συντρόφων, με αποτέλεσμα ν’ αποσυρθούν και να μη μετέχουν στην εκλογική διαδικασία. Κατόπιν τούτου, αποσύρουμε κι εμείς τις υποψηφιότητές μας για λόγους δεοντολογίας και συντροφικής αλληλεγγύης...».
«...Δεν αντιδικούμε με τους υπόλοιπους συντρόφους μας που θα είναι υποψήφιοι - αναφέρουν σε άλλο σημείο. Εξάλλου, δεν είναι αυτοί υπεύθυνοι για το χρόνιο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ στη Λέσβο. Μαζί τους θα δώσουμε αγώνες για περισσότερη συμμετοχή και διαφάνεια. Για να παραμερίσουμε τα προσωπικά συμφέροντα και να δώσουμε χώρο στην πολιτική».
Και καταλήγουν αναφέροντας ότι «θέτουμε τον εαυτό μας -υποψήφιο ή όχι- σε μια άλλη πολιτική διαδικασία, που θ’ αφορά όλο το ΠΑΣΟΚ και στην οποία θα συμμετέχει όλο το ΠΑΣΟΚ».

Στις φιλενάδες....You are wonderful tonight

Ονομαστικά και ουσιαστικά αφιερώνω και μοιράζομαι με την κατερίνα, τη Ρίτσα, τη Μαριάννα, τη γητεύτρια τη Μερόπη αλλά και όλες όσες κατά καιρούς συναντιώμαστε εδω μέσα ή έχουμε συναντηθεί αλλού, περιστασιακά ή κατ' εξακολούθηση, κατ' επιλογή ή απο συνήθεια, για εκείνες που ξέρουν να διαβάζουν και να ξεχωρίζουν απο τα σχόλια χαμόγελα, χαρακτήρες, ταλέντα, αντιφάσεις, ανθρωπίλα που δεν σταματάει όσο ζούμε και αισθανόμαστε Ομορφες με τον τρόπο μας η καθεμία χωριστά. Αφιερωμένο φιλενάδες και νάστε πάντα καλά κι ερωτευμένες....άνοιξη γάρ...:)

Διαφορετικότητα, Διακρίσεις και Δημοκρατία

Ο άνθρωπος προσπαθώντας να κατανοήσει το περιβάλλον που τον περιστοιχίζει καταφεύγει σε ταξινομήσεις και ομαδοποιήσεις. Έτσι συχνά διαχωρίζει και τους ανθρώπους σε ποικίλες κατηγορίες με κριτήρια όπως, η εθνικότητα, το χρώμα, η θρησκεία κ.λ.π. Ωστόσο, αυτός ο διαχωρισμός σε κατηγόριες και ομάδες, πολλές φορές, γίνεται αφορμή για διακρίσεις που δημιουργούν την απιξένωση μειονοτήτων μέσα από την ‘ηγεμονία’ της πλειονότητας. Παρά ταύτα, μια ‘υγιής’ δημοκρατία θα έπρεπε να σέβεται τα δικαιώματα της μειονότητας, αναγνωρίζοντας τη διαφορετικότητα και δημιουργώντας ένα περιβάλλον που θα στεγάζει αντί να περιθάλπει το ‘μη κοινό’.
Ενας σημαντικός παράγοντας αυτής της άρνησης ή αδιαφορίας προς τη διαφορετικότητα είναι η τάση του ανθρώπου να αποφεύγει να εισέλθει σε ένα είδος ψυχολογικής αστάθειας που μπορεί να οφείλεται στην παρουσία ‘μη κοινών’ χαρακτηριστικών από το μέσο όρο μιάς κοινωνίας. Ωστόσο, άνθρωποι που θέλουν να ονομάζονται ‘κοινοί’ θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι αυτό προσβάλει και υποτιμά την ανθρώπινη ύπαρξη, μιάς και κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και κατ’ επέκταση μοναδικός.
Ένα παράδειγμα έλλειψης σεβασμού των δικαιωμάτων της διαφορετικότητας έχουν υποστεί άνθρωποι που θέλουμε εμείς ‘ οι κοινοί’ να ονομάζουμε ως ‘άτομα με ειδικές ανάγκες’. Αυτός, όμως ο όρος αντικατοπτρίζει κατά ένα μεγάλο μέρος την αδιαφορία και την άρνηση της πλειονότητας να αποδεχτεί τη μοναδικότητα ατόμων που έχουν διαφορετικές ανάγκες από το μέσο όρο μιάς κοινωνίας. Τα ‘άτομα με διαφορετικές ανάγκες’ από τις συνήθεις θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται όπως όλοι οι άνθρωποι με σεβασμό και αποδοχή των ιδιαιτεροτήτων τους. Είναι προφανές ότι τα άτομα αυτά δεν ψάχνουν για συμπάθεια και οίκτο από τους συνανθρώπους τους. Αντίθετα διεκδικούν ένα κατάλληλο περιβάλλον, διαμορφωμένο με βάση τις δικές τους ανάγκες ακριβώς για να συνυπάρξουν και να συνεισφέρουν σ’ ένα κοινό πλαίσιο συμβίωσης και επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο.
Δυστυχώς, στο λεξιλόγιο του ελληνικού μοντέλου δημοκρατίας ο σεβασμός της διαφορετικότητας είναι σχεδόν άγνωστος. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τον αποκλεισμό των ‘μη κοινών’ ανθρώπων που καταπονούνται τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά από την αδιαφορία και το έλλειμμα αποδοχής τόσο της Πολιτείας όσο και των ίδιων των πολιτών που τους αντιμετωπίζουν σαν μια εστία προβλήματος που χρήζει, στην καλύτερη περίπτωση, περίθαλψης. Κλείνοντας το θέμα που εμείς αναγνωρίζουμε ως ‘πρόβλημα’ σε αυτούς τους ανθρώπους θα πάψει να υπάρχει από τη στιγμή που θα ενταχθούν στη κοινωνία με ίσους όρους. Ως τότε θα παραμείνει ‘πρόβλημα’ μίας και εμείς το αντιμετωπίζουμε και το ορίζουμε με αυτόν τον τρόπο.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε απο τον Γιάννη Ζούπη(τελειόφοιτο φοιτητή Τμ. Ψυχολογίας στο Metropolitan University του Λονδίνου) στην εφημερίδα "ΚΥΨΕΛΗ" της Μυτιλήνης

Σημειώσεις για τη φτώχεια

της Σώτης Τριανταφύλλου απο το Athens Voice, 8.5.2008

Όταν δίνω τροφή στους φτωχούς με χαρακτηρίζουν άγιο. Όταν ρωτώ γιατί οι φτωχοί δεν έχουν τροφή με χαρακτηρίζουν κομουνιστή. Τι φταίει για την καινούργια επισιτιστική κρίση και την εξάπλωση της φτώχειας στον κόσμο: το Διεθνές Nομισματικό Tαμείο και η Παγκόσμια Tράπεζα· αυτοί φταίνε. Διότι, χορηγώντας τεράστια δάνεια σε υπανάπτυκτες χώρες, τις χαρτζιλικώνουν διατηρώντας καθεστώς υποτέλειας και αποθαρρύνοντας την παραγωγή προϊόντων πρώτης ανάγκης. Tο ζήτημα δεν είναι να ταΐσεις έναν πεινασμένο με ένα ψάρι· το ζήτημα είναι να του μάθεις να ψαρεύει. Kι έπειτα, να τον αφήσεις στην ησυχία του. Oι ανεπτυγμένες χώρες πλουτίζουν πουλώντας προϊόντα που τους στοιχίζουν λίγο σε υψηλές τιμές και αγοράζοντας προϊόντα που στοιχίζουν πολύ σε χαμηλές τιμές. Aυτή η ανισορροπία του εμπορίου διευρύνει το χάσμα ανάμεσα σ’ εκείνη την κοινωνική τάξη που κάνει δυο αφρόλουτρα την ημέρα και στους πληθυσμούς που διανύουν δέκα χιλιόμετρα για μια σταγόνα νερό. Φαίνεται ακραίο αλλά συμβαίνει: το Διεθνές Nομισματικό Tαμείο και η Παγκόσμια Tράπεζα απαιτούν από τις υπανάπτυκτες χώρες να μειώσουν τις ήδη ελαχιστοποιημένες δαπάνες τους για την υγεία, την παιδεία και την ανάπτυξη ώστε να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Πράγματι οι διεθνείς αυτοί οργανισμοί παρέχουν «βοήθεια». Yπό όρους. Ποιοι είναι αυτοί οι όροι: η εξαφάνιση του κράτους από την οικονομία, οι ιδιωτικοποιήσεις, ο εξευτελισμός του εγχωρίου νομίσματος, η μείωση των επιτοκίων, η κατάργηση κανονισμών και περιορισμών (π.χ. οικολογικού χαρακτήρα) ώστε να προσελκύονται ευκολότερα οι ξένοι επενδυτές. Tο αποτέλεσμα είναι η εκροή κεφαλαίου που καταλήγει στο σπείραμα της οικονομικής πτώσης: οι υπανάπτυκτες χώρες εξάγουν φτηνά αγαθά (καφέ, βαμβάκι, ζάχαρη, ξυλεία) και εισάγουν ακριβά προϊόντα (μηχανήματα, αυτοκίνητα, φάρμακα). Πάνω από πενήντα χώρες εξαρτώνται από την εξαγωγή ενός, δύο και τριών μόνον βασικών αγαθών, ακολουθώντας τις «συμβουλές» των διεθνών οργανισμών. Tο ελληνικό παράδειγμα της εποχής πριν από το 1974 ίσως να αρκεί: μια υπανάπτυκτη χώρα που παράγει ελιές, σταφίδες και λάδι· ένα αγγλικό προτεκτοράτο στο οποίο η αποικιοκρατική πολιτική δεν έχει καν την εξυπνάδα να τονώσει την τοπική οικονομία. Nα τι συνέβη προσφάτως στη Σενεγάλη η οποία πείστηκε να καλλιεργήσει καρύδια: Πήρε δάνειο· όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά· τη μιμήθηκαν άλλες αφρικανικές χώρες· η τιμή των καρυδιών άρχισε να κατρακυλάει· επιβλήθηκαν «δομικές προσαρμογές» ώστε να μειωθούν τα έξοδα παραγωγής· τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν άσχημα· η παραγωγή καρυδιών αναπτύχθηκε στις HΠA και κατέκτησε την παγκόσμια αγορά· το μαύρο φίδι έφαγε τα σενεγαλέζικα καρύδια. Tο Nομισματικό Tαμείο είπε: «Aφού δεν έχετε ψωμί, φάτε καρύδια».Tι άλλο κάνουν οι προαναφερθέντες οργανισμοί, δηλαδή, κυρίως, οι HΠA: προσπαθούν να εγκαταστήσουν τις «βρόμικες βιομηχανίες» στις αφρικανικές χώρες: «Aφού [οι Aφρικανοί] θα πεθάνουν έτσι κι αλλιώς πριν από τα σαράντα», γράφει ο Laurence Summers, στο “Let Them Eat Air Pollution”, «δεν θα προλάβουν να πάθουν καρκίνο του προστάτη από τη μόλυνση». Eπίσης, δεν θα πεθάνουν από την παχυσαρκία, την κατανάλωση σακχάρου και προϊόντων fast-food (παρόλο που τους πασάρουν τρόφιμα με απαγορευμένα συντηρητικά: δοκιμάστε να φάτε παγωτό στο Hooters του Nαϊρόμπι). H «κατασκευή» του καταναλωτή στις ανεπτυγμένες χώρες –η ανάδειξη ειδών πολυτελείας σε είδη πρώτης ανάγκης, η αγορά «άχρηστων» αντικειμένων (διακοσμητικών, gadgets κτλ), η άνθηση της «παιδικής αγοράς»– έχει συνέπειες σε όλο τον κόσμο: ο τρόπος με τον οποίον καταναλώνουμε (και σπαταλάμε) συντελεί στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος, τη φτώχεια και την πείνα, καθώς και στην «άνοδο» της παχυσαρκίας σε επίπεδα αντίστοιχα της επίσημης φτώχειας. «Kάποιος πρέπει να πληρώσει» για τις υπερβολές των προνομιούχων τάξεων. H εντατική καλλιέργεια καπνού, η έξαλλη εκτροφή βοοειδών (το δάσος του Aμαζονίου αποψιλώνεται για να μετατραπεί σε βοσκοτόπι) ώστε να προωθείται κρέας στις αλυσίδες των φασφουντάδικων, καθώς και οι μαζικές εξαγωγές μπανάνας από χώρες που χρειάζονται τις μπανάνες για να τραφούν οι ίδιες, αποτελούν απλά παραδείγματα της παγκόσμιας δυσαρμονίας. Oι ανεπτυγμένες χώρες, δηλαδή περίπου το 1/5 του πληθυσμού της γης, καταναλώνουν το 58% της ενέργειας και το 84% του χαρτιού· επιπλέον, κατέχουν το 87% των τροχοφόρων: οι οικονομίες τους –οι οποίες ευνοούν (λιγότερο ή περισσότερο) το 40-50% του πληθυσμού– βασίζονται στο «χαράμισμα» όχι μόνον πρώτων υλών αλλά και κεφαλαίου και ανθρώπινου δυναμικού και περιβαλλοντικών πόρων. Στην πραγματικότητα, αν υπήρχε οικονομική δημοκρατία που να εξαλείφει την ανεργία, οι εργαζόμενοι στη Δύση και στην Iαπωνία θα εργάζονταν λιγότερο, θα μοιράζονταν τα αγαθά με τον υπόλοιπο κόσμο και θα παρήγαγαν λιγότερα σκουπίδια. Eξάλλου, το ετήσιο κόστος της γραφειοκρατίας στην Παγκόσμια Tράπεζα θα μπορούσε, αν διοχετευόταν στην παιδεία και στις υποδομές να σώσει μια αφρικανική χώρα από τον αναλφαβητισμό και το οικονομικό χάος: οι υπάλληλοι της Π. T. που ζουν στη Zάμπια έχουν ετήσιο μισθό γύρω στα 100.000 δολάρια, ενώ εισπράττουν 25.000 δολάρια ετήσια αποζημίωση (για τη «δυσμενή» τους μετάθεση), χώρια τις επιχορηγήσεις για επιπλωμένη κατοικία, για τις μετακινήσεις τους κτλ. Έξω από την έπαυλή τους εκατομμύρια άνθρωποι υποσιτίζονται και πεθαίνουν από καθαρή αμέλεια. Δεν υπάρχουν εργοστάσια, δεν υπάρχουν οργανωμένες φυτείες, δεν υπάρχουν σχολεία, δεν υπάρχουν νοσοκομεία· στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν σπίτια. Eπιπροσθέτως, η φτώχεια υποδαυλίζει τις έριδες μεταξύ των φυλών και τη διαφθορά. Aν οι ένοπλες συγκρούσεις συνέβαιναν στην Eυρώπη, θα θεωρούνταν τρίτος παγκόσμιος πόλεμος και οι ανεπτυγμένες χώρες θα έσπευδαν να μεσολαβήσουν: αλλά, «η Aφρική», όπως σημειώνει τον Nοέμβριο του 1999 στο εβδομαδιαίο του δελτίο το Kέντρο Πληροφοριών Άμυνας, «έχει γίνει μια ελκυστική και επικερδής χωματερή για τα έθνη και τους βιομηχάνους όπλων που θέλουν να απαλλαγούν από όσα οπλικά συστήματα ξεπεράστηκαν μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου και εξ αιτίας των νέων τεχνολογιών». Στους εμφυλίους πολέμους και στις γενοκτονίες που εκτυλίσσονται στον Tρίτο Kόσμο καταναλώνονται τα απούλητα προϊόντα του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος του Πρώτου Kόσμου. Έτσι κι αλλιώς, εκτός από τις σπάνιες περιπτώσεις των θρησκευτικών και φεουδαλικών συρράξεων, οι πόλεμοι γίνονται για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, οφείλονται στην οικονομική αντιζηλία και αποτελούν την ιδανική αγορά των όπλων.Oι διεθνείς οργανισμοί φταίνε ακόμα και για ό,τι χαρακτηρίζεται ως «υπερπληθυσμός», μολονότι δεν «φταίει» ο υπερπληθυσμός για τη φτώχεια και την πείνα. O «υπερπληθυσμός» εντείνει τα επιφαινόμενα (όχι τις αιτίες) και, παράλληλα, επιδεινώνει την κατάσταση του επιβάλλοντος. Tο Παρίσι είναι πολύ πιο πυκνοκατοικημένο από το Nαϊρόμπι: ωστόσο, το Nαϊρόμπι αντιμετωπίζει μεγαλύτερο πρόβλημα φτώχειας· η Bρετανία είναι μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες χώρες στον κόσμο (μόνον τρεις φορές περισσότερο από το Mπαγκλαντές)· όσο για τη Pωσία, που μαστίζεται από τη φτώχεια, είναι η πιο αραιοκατοικημένη. Oι μαλθουσιανοί υπεραπλουστεύουν το πρόβλημα της φτώχειας αποδίδοντάς το στη θεωρία των αριθμών –«πολλά στόματα, λίγη τροφή»– και κατηγορώντας τα ίδια τα θύματα, διότι αναπαράγονται ανεξέλεγκτα. Πράγματι η «ανεξέλεγκτη» αναπαραγωγή είναι γνώρισμα των υπανάπτυκτων κοινωνιών (η Iνδία παρουσιάζει γεννητικότητα 12%: οι Iνδοί αυξάνονται κατά 77 εκατομμύρια το χρόνο), αλλά, η μαλθουσιανική ανάλυση, εκτός του ότι δεν προτείνει λύσεις στο πρόβλημα της φτώχειας, επιβαρύνεται από ρατσιστικές και ευγονικές υποδηλώσεις: Oι μαύροι πολλαπλασιάζονται γοργότερα από τους λευκούς, άρα κινδυνεύει η λευκή φυλή κτλ. Mια πιο ανθρωπιστική και επιστημονική εκδοχή του μαλθουσιανισμού θα έπρεπε να λαμβάνει υπόψη ότι η αύξηση του πληθυσμού δυσχεραίνει τη διαχείριση των πολιτών κάτω από τις δεδομένες συνθήκες της υπο-παραγωγής και αποβιομηχάνισης. Tο Nομισματικό Tαμείο και η Παγκόσμια Tράπεζα, αν και υποτίθεται ότι ενδιαφέρονται για τη «διαχείριση» αυτή, δεν έχουν προβεί σε κανένα μέτρο υπέρ της ενημέρωσης και της αντισύλληψης των πληθυσμών του Tρίτου Kόσμου. Aπό την πλευρά τους, οι μετα-αποικιακές μπανανίες εμφορούνται από την παράλογη ιδέα ότι η αύξηση του τοπικού πληθυσμού συνεπάγεται ισχυρότερη παρουσία μέσα στον κόσμο («Aυτό δεν συμβαίνει στην περίπτωση της Iνδίας;» ρωτούν. H απάντηση είναι όχι. H Iνδία κατέχει τη θέση που κατέχει για διαφορετικούς λόγους). Kοντολογίς, η αύξηση του πληθυσμού δεν επιφέρει, από μόνη της, οικουμενική φτώχεια, περιβαλλοντική καταστροφή και πολιτικές αναταραχές, συντελεί όμως σε όλα αυτά.Kανείς δεν προτείνει μαγικές απαντήσεις, ούτε θαυμαστές μεθόδους αντιμετώπισης της φτώχειας στον κόσμο. Παρ’ όλ’ αυτά, η παλιά, ορθολογιστική σκέψη πρέπει να θεωρείται ακόμα έγκυρη: δεν υπάρχουν «φτωχές» χώρες· υπάρχουν λανθασμένες και εγκληματικές πολιτικές (για παράδειγμα, η Nιγηρία, μια από τις πιο πεινασμένες χώρες στην Aφρική παράγει πετρέλαιο, το οποίο εκμεταλλεύονται η Mobil, η Chevron, η Shell, η Elf και η Agip), όπως υπάρχουν εγκληματικά ήθη. H λύση δεν είναι η ελεημοσύνη, ούτε η ψευτο-καταδεχτική και συγκαταβατική στάση του λευκού ανθρώπου που θεωρεί ότι τα προβλήματα «είναι αλλού». Tα προβλήματα είναι παντού: η φτώχεια εξαπλώνεται σαν επιδημία· όλα εξαρτώνται από το πού στέκεσαι πάνω στη γη. O βασικός στόχος της παγκόσμιας πολιτικής είναι ένας πειθήνιος, καταναλωτικός όχλος που να φοβάται κάποιον διηνεκή εχθρό· κάποτε αυτός ο εχθρός είναι ο αλλόθρησκος, κάποτε ο εξωγήινος, κάποτε το στοιχειό του μπουκαλιού.

Γιατί στη ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα...

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΔΗΜΟΣ ΜΟΣΧΑΤΟΥ
Τηλ.Κέντρο:213 20 19 600 FAX 210 9416154
Γραφείο τύπου: Γ. Ιωαννίδης 6977784893
Επικοινωνώ, παίζω, δημιουργώ…
Ζω με νόημα

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ

Επειδή, μία μέρα μόνο δε φτάνει…

Η 26η Ιουνίου έχει οριστεί ως Παγκόσμια Ημέρα κατά των ναρκωτικών και της παράνομης διακίνησής τους. Επειδή όμως μία μέρα στο χρόνο δεν είναι αρκετή, ο Δήμος Μοσχάτου και το Κέντρο Πρόληψης “Σταθμός” των Δήμων Καλλιθέας-Μοσχάτου-Ταύρου, διοργανώνουν ένα εναλλακτικό διήμερο εκδηλώσεων κατά των ναρκωτικών, σε συνεργασία με κοινότητες και θεραπευτικά προγράμματα απεξάρτησης της Αττικής, με στόχο, μέσα από την πολιτιστική δημιουργία να ενημερωθεί και να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 9 Μαΐου , ώρα 19.00-22.00 και το Σάββατο 10 Μαΐου, ώρες 11.00 – 14.00 & 19.00-23.00, στην Πλατεία Μεταμορφώσεως στο Μοσχάτο (πλησίον Ηλεκτρικού σταθμού). Στο διήμερο συμμετέχουν τα θεραπευτικά προγράμματα του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕ.ΘΕ.Α.): ΝΟΣΤΟΣ, ΕΞΑΝΤΑΣ, ΣΤΡΟΦΗ, ΔΙΑΒΑΣΗ και MOSAIC, η μονάδα εφήβων ΑΤΡΑΠΟΣ-Ο.ΚΑ.ΝΑ., το Εξειδικευμένο Κέντρο Κοινωνικής & Επαγγελματικής Ένταξης (ΕΚΚΕΕ)- Ο.ΚΑ.ΝΑ., το Τμήμα Εφαρμογών Πρόληψης- Ο.ΚΑ.ΝΑ, η μονάδα απεξάρτησης 18 ΑΝΩ-ΨΝΑ και το Πρόγραμμα αντιμετώπισης της εξάρτησης ΘΗΣΕΑΣ.

Η εκδήλωση περιλαμβάνει καλλιτεχνικές και πολιτιστικές δημιουργίες των ίδιων των μελών που συμμετέχουν στις κοινότητες σε διάφορους τομείς τέχνης όπως μουσική, ζωγραφική, φωτογραφία, κόσμημα και κατασκευές. Το Σάββατο, 10 Μαΐου στις 19.00 – 23.00 θα πραγματοποιηθεί συναυλία στα πλαίσια των εκδηλώσεων, με ροκ μουσική, ελληνική και ξένη, από τα συγκροτήματα “MAZA-X” (MOSAIC) και “Οι Άτεχνοι” (ΘΗΣΕΑΣ).

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΩ, ΠΑΙΖΩ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΩ…ΖΩ ΜΕ ΝΟΗΜΑ…ΓΙΑΤΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΔΙΕΞΟΔΑ…

Υπάρχουν και ΄χρήσιμες' καταστροφές;;;;

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ( απο το in.gr, 8.5.2008):

Ανησυχία επικρατεί στη διεθνή κοινότητα από την καθυστέρηση του στρατιωτικού καθεστώτος της Μιανμάρ να επιτρέψει την είσοδο ανθρωπιστικής βοήθειας στη χώρα μετά τον καταστροφικό κυκλώνα. Αεροπλάνα του ΟΗΕ παραμένουν καθηλωμένα περιμένοντας το στρατιωτικό καθεστώς να τους δώσει άδεια, την ώρα που οι συνθήκες διαβίωσης στη Μιανμάρ παραμένουν τραγικές.
Ο Πόλ Ρίσλεϊ, εκπρόσωπος του Παγκόσμιου Προγράμματος Τροφίμων του ΟΗΕ (WFP) στην Μπανγκόκ δήλωσε ότι η κυβέρνηση δεν έχει δώσει ακόμα το «πράσινο φως» για την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας. Τρία αεροπλάνα με 50 τόνους μπισκότα υψηλής θερμιδικής αξίας παραμένουν καθηλωμένα στο Ντουμπάι, το Μπανγκλαντές και την Ταϊλάνδη.
Ο Π.Ρίσλεϊ δήλωσε στο Associated Press ότι το WFP βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τη χούντα προκειμένου να λάβει άδεια, αλλά ότι δεν υπάρχει απάντηση από τους στρατιωτικούς.
«Είναι πολύ απογοητευτικό το γεγονός ότι καθυστερεί η απαραίτητη βοήθεια σε τρόφιμα» πρόσθεσε.
Στο μεταξύ, η Κίνα, σύμμαχος της Μιανμάρ, εξέφρασε την ελπίδα να συνεργαστεί το στρατιωτικό καθεστώς με τη διεθνή κοινότητα.«Ελπίζουμε η Μιανμάρ να συνεργαστεί με την διεθνή κοινότητα και να ξεπεράσει σύντομα την καταστροφή» δήλωσε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Τσιν Γκανγκ.
Αργά το βράδυ της Τετάρτης η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις δήλωσε ότι η Μιανμάρ πρέπει να επιτρέψει την διεθνή κοινότητα να βοηθήσει.
«Αυτό θα έπρεπε να είναι ένα απλό θέμα. Δεν πρόκειται για πολιτική, πρόκειται για μια ανθρωπιστική κρίση» δήλωσε.
Λίγο αργότερα, Αμερικανός αξιωματούχος στην πρεσβεία της Μπανγκοκ δήλωσε ότι η χούντα έδωσε το πράσινο φως να προσγειωθεί στη χώρα τουλάχιστον ένα μεταγωγικό αεροσκάφος που θα μεταφέρει είδη πρώτης ανάγκης στους επιζώντες.
Τραγική είναι εξάλλου η κατάσταση στη Μιανμάρ. Αμερικανίδα διπλωμάτης που επικαλέστηκε μέλη ομάδων διάσωσης εξέφρασε την Τετάρτη τον φόβο ότι ο αριθμός των θυμάτων θα φτάσει τις 100.000. Την ίδια στιγμή τοπικός αξιωματούχος έκανε λόγο στο Γαλλικό Πρακτορείο για 80.000 νεκρούς σε μία μόνο περιφέρεια.
Τα επίσημα στοιχεία μιλούν για 22.980 νεκρούς και 42.119 αγνοούμενους.
Αλλά και για όσους επέζησαν από την καταστροφή η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Απεσταλμένος του BBC στα νότια της χώρας περιγράφει σκηνές φρίκης: οι ζωντανοί περιβάλλονται από πτώματα, ενώ δεν διαθέτουν καταφύγιο και τροφή.
Παρά τη σποραδική επανέναρξη της ηλεκτροδότησης σε τμήματα της Ρανγκούν και την ελαφρά πτώση των τιμών σε βενζίνη και τρόφιμα, η κατάσταση εξακολουθεί να παραμένει τραγική.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να ηρεμήσει τα πνεύματα, καλώντας τους κατοίκους να μην πιστεύουν τις φήμες που μιλούν για λεηλασίες, έναν δεύτερο κυκλώνα, ή ακόμα και ένα σεισμό στην περιοχή.

Και τελικά χρειάστηκε μια καταστροφή με 15.000 νεκρούς και 30.000 αγνοούμενους για να ακουστεί στον κόσμο αυτό, αυτό και αυτό. Οπως σχεδόν πάντα οι άνθρωποι κινητοποιούνται για τον διπλανό τους μόνο όταν τα πράγματα φτάσουν στα άκρα. Κι έτσι μόλις σήμερα κάποιοι έμαθαν οτι στη Βιρμανία υπάρχει στρατιωτική χούντα εδώ και 45 χρόνια(1962)!!!! Δηλαδή ακόμα πριν κι απο την ελληνική χούντα....! Ελάχιστοι γνώριζαν οτι το 1989 όταν οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν η χούντα της Μιανμάρ εκτέλεσε 3000 ανθρώπους και επέβαλε τον στρατιωτικό νόμο. Καθώς το καθεστώς έχει αποκόψει την Βιρμανία από τον υπόλοιπο κόσμο, η μετάδοση των τελευταίων ειδήσεων από το εσωτερικό της χώρας έχει γίνει πολύ δύσκολη, έως αδύνατη. Μια πνοή ήταν τα social media και τα blogs, τα οποία μετέδιδαν κατά εκατοντάδες το τι γίνεται με την εξέγερση. Όλα αυτά μέχρι σήμερα, οπότε και -εντελώς τυχαία- το ίντερνετ έχει περιορισμούς στην χώρα για “τεχνικούς λόγους”. Έτσι οι bloggers είναι αδύνατον να επισκεφθούν άλλα blogs και να γράψουν στα δικά τους. Η μετάδοση ειδήσεων γίνεται πλέον με πολύ δυσκολία.

Σήμερα με αφορμές τις φυσικές καταστροφές και τους θανάτους τα δελτία ειδήσεων μεταδίδουν:

«Ακόμη δεν μπορεί να υπολογισθεί το μέγεθος της καταστροφής που προκάλεσε ο κυκλώνας Ναργκίς στη Βιρμανία» γράφει η γερμανική Tageszeitung για τον καταστροφικό κυκλώνα και επισημαίνει: «παρά την καταστροφή η στρατιωτική χούντα εμμένει στο δημοψήφισμα για το νέο σύνταγμα που έχει προγραμματισθεί για το Σάββατο.

Η αναβολή της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος είναι αναγκαία.
Γιατί; Διότι αυτή τη στιγμή προηγείται η παροχή άμεσης βοήθειας προς τους πληγέντες από τον κυκλώνα και δεύτερον δεν είναι δυνατόν να υπάρξει σε τέτοιες συνθήκες αξιόπιστη εκλογική διαδικασία.
Όπου δεν υπάρχει πια ούτε ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε πόσιμο νερό, ούτε συγκοινωνιακό δίκτυο δεν μπορεί να διεξαχθεί κανενός είδους ψηφοφορία.»

Ποιος θα είναι τελικά ο κερδισμένος από τον κυκλώνα η χούντα ή ο λαός;

«Φαίνεται ότι η κυβέρνηση της Μιανμάρ είναι αποφασισμένη, παρά τη βιβλική καταστροφή που υπέστη ο λαός της, να κάνει το δημοψήφισμα: είναι σκάνδαλο» σημειώνουν οι βρετανικοί The Times:
«Η διεθνής κοινότητα οφείλει να πράξει τα αδύνατα δυνατά για να βοηθήσει τον λαό αυτής της χώρας.»

«Ενδέχεται ο κυκλώνας Ναργκίς που προκάλεσε χιλιάδες νεκρούς και τεράστιες καταστροφές να αποδειχθεί χρήσιμος» υποστηρίζει η ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera:
«Οι εικόνες από την καταστροφή παρουσιάζονται ήδη στις ΗΠΑ μαζί με μια πλειάδα ηθοποιών του Χόλυγουντ που επιθυμούν να διαφωτίσουν την αμερικανική κοινή γνώμη για την πολιτική κατάσταση στην Βιρμανία. Στόχος τους η αναζωπύρωση νέου κύματος διαδηλώσεων εντός και εκτός της χώρας.»

Η Ανθρωπογεωγραφία των νέων συσχετισμών

Ολόκληρο το άρθρο του Ν. Κοτζιά που δημοσιεύεται σήμερα, 3.5.2008, στην εφημερίδα "Αξία" με θέμα: Που είναι οι δεξαμενές ψήφων;

Κεντρικό ερώτημα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι από πού θα αντλήσει ένα κόμμα ψήφους προκειμένου να ενισχυθεί εκλογικά και στις περιπτώσεις των μεγάλων κομμάτων προκειμένου να αποκτήσει τη δυνατότητα να κυβερνήσει. Στο ερώτημα αυτό, υπάρχουν σειρά βασικών απαντήσεων από τις οποίες οι δύο πρώτες είναι πλέον προφανείς και προβάλλονται συστηματικά από τους αναλυτές, ενώ οι επόμενες δύο αναφέρονται περισσότερο στο περιθώριο. Και, όμως, οι τελευταίες είναι συχνά οι σημαντικότερες.
Πρώτη απάντηση: Σύγκλιση στο κέντρο
Η πρώτη απάντηση είναι η πλέον παραδοσιακή και επίμονη στην Ελλάδα. Προσβλέπει στη μετακίνηση των μεγάλων κομμάτων προς το κέντρο. Θεωρείται, δηλαδή, ότι τα δύο μεγάλα κόμματα διαχωρίζονται ως προς το ένα άκρο τους (προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά) και τείνουν να συμπέσουν, δηλαδή διεκδικήσουν, ως προς το άλλο άκρο τους, το κέντρο. Σύμφωνα με αυτόν τον τρόπο ανάγνωσης, τα μεγάλα κόμματα δεν μπορούν να αποσπάσουν μεταξύ τους ψηφοφόρους που κοιτάνε προς τα άκρα και κατά προέκταση το μεταξύ τους παιχνίδι γίνεται στο κέντρο. Με βάση αυτή τη λογική τα δύο μεγάλα κόμματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, επεδίωξαν τα τελευταία χρόνια να καλύψουν το πολιτικό κέντρο, ή αλλιώς, να καταλάβουν τον κοινωνικό μεσαίο χώρο. Η επιδίωξη αυτή, έχει στις σημερινές συνθήκες αρνητικές συνέπειες ιδιαίτερα για το ΠΑΣΟΚ. Και αυτό διότι
Πρώτον, η διαφορά της Ελλάδας σε σχέση με άλλες χώρες είναι ότι λόγω της σύγχρονης ιστορίας και ιδιαίτερα της χούντας, τα κόμματα που είναι δεξιά από τη ΝΔ δεν είναι επαρκώς ελκυστικά προκειμένου να της αποσπάσουν ψήφους, ενώ αντίθετα, τα κόμματα που είναι αριστερότερα του ΠΑΣΟΚ είναι περισσότερο ελκυστικά για τους ψηφοφόρους του τελευταίου. Κατά συνέπεια τυχόν μετακίνηση προς το κέντρο, πλην συγκυριακών καταστάσεων, δύναται να έχει μεγαλύτερο κόστος για το ΠΑΣΟΚ παρά για τη ΝΔ.
Δεύτερον, τείνοντας και τα δύο κόμματα προς το κέντρο, υποβαθμίζονται οι διαχωριστικές τους γραμμές. Αυτό είναι ένα πλεονέκτημα για εκείνον που κυβερνά (ΝΔ) και όχι για εκείνον που κάνει αντιπολίτευση. Επιπλέον, λόγο των κυβερνητικών αμαρτιών του ΠΑΣΟΚ κατά το παρελθόν, μια τέτοια σύγκλιση τις υπενθυμίζει συνεχώς. Δυσκολεύει, δηλαδή, την ανάδειξη των προοδευτικών πλευρών διακυβέρνησής του και υπενθυμίζει τις δεξιόστροφες στις μνήμες του εκλογικού σώματος.
Τρίτον, λόγο της ιστορίας, η έννοια Δεξιά είναι περισσότερο φορτισμένη απ’ ό,τι εκείνη της αριστεράς (για αυτό εξάλλου ισχύει ο πρώτος παράγοντας που αναφέραμε). Κάθε μετακίνηση προς το πολιτικό κέντρο θεωρείται ένα καλό «άλλοθι» για τη δεξιά, ενώ για το ΠΑΣΟΚ δημιουργεί εσωτερικά προβλήματα. Ο βαθμός συσπείρωσης των δραστήριων μελών του μειώνεται σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι εκείνος της ΝΔ.
Τέταρτο και όχι ήσσονος σημασίας είναι το γεγονός ότι οι έννοιες πολιτικό κέντρο και κοινωνικά μεσαίος χώρος δεν συμπίπτουν παρά μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Σήμερα, που η παγκοσμιοποίηση πιέζει τους όρους ύπαρξης, επιβίωσης και αναπαραγωγής των μεσαίων στρωμάτων στην Ελλάδα, τα τελευταία ριζοσπαστικοποιούνται ταχύτερα απ’ ό,τι στη δεκαετία του ενενήντα όταν χάρη στα προγράμματα της ΕΕ προσδοκούσαν «ήρεμες ημέρες». Όταν, όμως, μετακινούνται τα μεσαία στρώματα προς τα αριστερά, η πολιτική σύγκλισης προς τα κεντροδεξιά αποτελεί για κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ πράξη πολιτικής αυτοκτονίας. Αν δε, δεν καλυφθούν από κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ (στο όνομα της μετακίνησης προς το κέντρο) μπορεί να φτάσουν μέχρι και την ακροδεξιά.
Τέλος, ας σημειώσουμε, ότι όταν το βιοτικό επίπεδο των μισθωτών και των μεσαίων στρωμάτων συμπιέζεται προς τα κάτω, τότε ακόμα και το ονομαζόμενο κέντρο τείνει να ριζοσπαστικοποιηθεί. Το «κέντρο», λοιπόν, δεν είναι μια αμετάβλητη σταθερά, αλλά προσδιορίζεται πάντα ως προς τους άξονες αριστερά και δεξιά. Κατά συνέπεια σε συνθήκες όπως τις σημερινές, ακόμα και το νοητό κέντρο κερδίζεται με πιο αριστερές πολιτικές απ’ ό,τι πριν μία δεκαετία.

Δεύτερη απάντηση: Μετακίνηση προς τα άκρα
Πολλοί που απορρίπτουν την σύγκληση στο κέντρο, θεωρούν ότι όταν οι συνθήκες προκαλούν ριζοσπαστικοποίηση, είτε ενεργητική, είτε παθητική (απογοήτευση και απόρριψη της πολιτικής εν γένει), τότε δυναμώνουν σε ένα βαθμό τα κόμματα που κινούνται πιο δεξιά ή αριστερά από τον δικομματισμό. Σε αυτή την περίπτωση προτείνεται να ακολουθήσουν και τα μεγάλα κόμματα πολωτικές στρατηγικές. Αντί της σύγκλισης στο κέντρο να μετακινηθούν προς τις πολιτικές των μικρών κομμάτων που κερδίζουν. Όμως, και αυτή η επιλογή που εμπεριέχει ορθά στοιχεία, όταν ακολουθηθεί με ακρότητες μπορεί να οδηγήσει σε σωρεία λαθών και αυτό διότι:
Πρώτον, οι δυνάμεις που κινούνται αριστερότερα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι στο σύνολο του πολιτικού συστήματος ένα σημαντικό μέγεθος. Μπορεί, βέβαια, να είναι κρίσιμου μεγέθους. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι ψηφοφόροι μετακινούνται προς τα κόμματα της αριστεράς για άλλους λόγους από ό,τι θα ήθελαν οι ηγεσίες των τελευταίων. Κατά κανόνα δεν μετακινούνται προκειμένου να συγκροτηθεί κάποια μεγάλη αριστερά ενάντια στο ΠΑΣΟΚ. Στην πραγματικότητα μετακινούνται προκειμένου να πιεστεί το ΠΑΣΟΚ σε άλλου είδους διακυβέρνησης και με διαφορετικές δυνάμεις και πρόσωπα.
Δεύτερον, δεν είναι ριζοσπαστικό, σύγχρονο και αριστερό ότι λέγεται και εκφέρεται ως προγραμματικός λόγος από τα κόμματα που αυτοτοποθετούνται αριστερότερα του ΠΑΣΟΚ. Συχνά τα τελευταία διατρέχονται από συντηρητισμό, πολιτική χαρακωμάτων και υπεράσπισης του προϋπάρχοντος. Η αξιολόγηση αυτή δεν αναιρεί καθόλου το γεγονός ότι η λειτουργία τους είναι απαραίτητη στη χώρα, ως υπερασπιστές αδικημένων κοινωνικών ομάδων. Όμως, με κανένα τρόπο δεν αποτελούν, τουλάχιστον σήμερα, εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις για τον κόσμο της εργασίας και του πνεύματος. Περισσότερο αποτελούν εν δυνάμει συμμαχικές δυνάμεις με συγκεκριμένες δυνατότητες.
Τρίτον, το πιο τολμηρό και ριζοσπαστικό τμήμα της αριστεράς, ο Συνασπισμός, δεν προσελκύει εξαιτίας των λύσεων που προτείνει. Προσελκύει διότι προσέγγισε με τρόπο ριζοσπαστικά κάποια από τα ζητήματα κλειδιά της ελληνικής κοινωνίας και αποκάλυψε σε ορισμένες περιπτώσεις χωρίς καθωσπρεπισμούς το προσωπείο της ΝΔ. Έθιξε ζητήματα και θεματικές που οφείλει να θέσει και το ΠΑΣΟΚ με μεγαλύτερο βάρος.
Από πλευράς του ΠΑΣΟΚ, η όποια μετακίνηση προς αυτές τις θεματικές και μεθόδους οφείλει να γίνεται με τρόπο που να διευκολύνει την κατάκτηση των υπό μεγάλη πίεση ευρισκόμενων μεσαίων στρωμάτων. Να οργανώνει τη συμμαχία των περιθωριοποιημένων και των μισθωτών -που υφίστανται μεγάλη επίθεση- με το σύνολο των ταλαντούχων που υπάρχουν σε όλα τα δυναμικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Στόχος να δημιουργηθεί το μεγάλο μπλοκ των καταπιεσμένων και δυναμικών στρωμάτων της χώρας που θα βγάλουν τη χώρα από τα αδιέξοδά της.
3. Η μεγάλη δεξαμενή είναι εκτός πολιτικής γεωγραφίας
Σε κάθε εκλογή υπάρχουν δύο σημαντικές ομάδες ψηφοφόρων που είναι μεγαλύτερες του όποιου (νοητού η μεταφυσικού) πολιτικού κέντρου και οι οποίες ουσιαστικά αποφασίζουν για το εκλογικό αποτέλεσμα.
Η πρώτη ομάδα είναι οι νέες γενιές ψηφοφόρων. Πέρα απ’ όσα τμήματα της νεολαίας έχουν ήδη ενταχθεί ή συνταχθεί με τους υπάρχοντες κομματικούς μηχανισμούς, το υπόλοιπο καταγράφεται κατά κανόνα είτε ως μια αντισυντηρητική ριζοσπαστική δύναμη, είτε ως ένα ρεύμα του οποίου έχει πέσει το ηθικό, αφού δεν διακρίνει να υπάρχουν προοπτικές για αυτό στην κοινωνία και προσμονές στην πολιτική. Συχνά δε, όχι μόνο απορρίπτει την τρέχουσα πολιτική συμπεριφορά κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, αλλά υιοθετεί και μια κυνική αντίληψη για την πολιτική. Σ’ αυτά τα τμήματα της νεολαίας, το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά οφείλουν να δώσουν προσδοκίες και να αποκαταστήσουν με λόγο και πράξη το νόημα της πολιτικής συμμετοχής και το νόημα της πολιτικής δράσης. Με μια τέτοια επιλογή, οι νέοι ψηφοφόροι ανεξάρτητα από την υπάρχουσα πολιτική γεωγραφία μπορούν να εμπλουτίσουν και ριζοσπατικοποιήσουν την πολιτική σκηνή.
Η τελευταία ομάδα ανάμεσα στους ψηφοφόρους είναι εκείνοι που επιλέγουν συνειδητά να ψηφίσουν άκυρο, να ρίξουν λευκό ή και να απέχουν. Οι δημοσκοπήσεις και οι συντηρητικοί αναλυτές δεν ασχολούνται με αυτές τις ομάδες. Όμως, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Αυτό το εξαιρετικά μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος είναι σε περιόδους ως τις σημερινές βαθύτατα απογοητευμένες και ταυτόχρονα πολιτικοποιημένες. Έχουν εγκαταλείψει κατά κανόνα το ΠΑΣΟΚ, από το οποίο είναι δυσαρεστημένες, αλλά δεν θέλουν να ψηφίσουν άλλο κόμμα. ‘Η είναι βαθιά απογοητευμένες από το υπάρχον πολιτικό σύστημα συνολικά. Με τις θεωρίες περί μεσαίου χώρου έχουν χαθεί από την οπτική του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης το οποίο οφείλει να τους πείσει ότι οι λόγοι για τους οποίους απογοητεύτηκαν τα τελευταία χρόνια δεν ισχύουν, πλέον, και αξίζει να επαναδραστηριοποιηθούν. Όμως, κάτι τέτοιο απαιτεί διαφορετικές συμπεριφορές από την αντιπολίτευση και πολιτικές προτάσεις που να απευθύνονται σε αυτά τα ιδιόμορφα πολιτικοποιημένα τμήματα. Έναν λόγο που να πείθει ότι αξίζει μια νέα αρχή, μια επανασύνδεση με την πολιτική σκηνή και μια επαναδραστηριοποίηση. Μπορεί κάτι τέτοιο να είναι δύσκολο, αλλά σίγουρα οδηγεί σε συνδυασμό με όσα είπαμε για τις προηγούμενες ομάδες, πολιτικό κέντρο, κάλυψη προς τα αριστερά, προσέλκυση της νεολαίας, υπέρβασης της απογοήτευσης και του κυνισμού έναντι της πολιτικής, σε μια εκλογική νίκη.

Στους παλιούς συντρόφους...

Άρα τι κοινό έχουν οι Επαναστάσεις με την Άνοιξη; Η μήπως οι Επαναστάτες με τους Ποιητές;
Ίσως εκείνη τη γνωστή ουτοπία, «ν’ αλλάξουμε τον κόσμο». Ορόσημό της, ο μεγάλος επαναστάτης, Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Ο ποιητής της επανάστασης.
Η εικόνα του Τσε, ο ταξιδιώτης που ποτέ δεν έφθανε στον προορισμό του, το φάντασμα εκείνο που ακόμα και σήμερα η προσωπίδα του συμβολίζει το ιδεώδες ενός ρομαντικού θανάτου μέσα στη δόξα. Το αθάνατο. Το πόστερ που ενσωματώνει η νεανική φαντασία, ο έφηβος, αυτός που παλεύει το αδύνατο, ο ρομαντικός μα και πολιτικά ορθός, αυτός που είναι και σκληρός όπως ο Ποιητής. Εκείνος που ξεσηκώνει το λαό.
Η εικόνα του Τσε ξανά στις πορείες, τη Πρωτομαγιά. Ο κόσμος που μαζεύει λουλούδια, στολίζει τις πόρτες στεφάνια. Η ελαφρότητα και το καθήκον. Το ασφαλιστικό, τα κόμματα, η Τ.V., η Παλαιστίνη, ο Γιασέρ Αραφάτ, το Νόμπελ, ο ξεσηκωμός…της Άνοιξης.
Σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, η σύγχυση του συνδυασμού των αδυνάτων. Η νηστεία και τα fast food.
Ε, λοιπόν, ας πει κάποιος στα παιδιά πώς όλα αυτά κάποτε δεν έμοιαζαν, δεν ήσαν ένα. Πώς μια φορά κι ένα καιρό το λίκνο του ήρωα ξεκινούσε από το πάθος, τη συγκίνηση, την έκπληξη και κυρίως, το όραμα. Ας πει κάποιος στους νέους πώς η αμφισβήτηση ξεκινούσε από το δύσκολο και το ανορθόδοξο, το ορμητικό αλλά και το συντροφικό. Πώς η πλήξη της συμβατικής νιότης ξεπερνιόταν με «καρδιές λάβρες, καθώς μπαλόνια, που το μοιραίο τους ποτέ δεν αποφεύγουν, χωρίς να ξέρουν το γιατί, πάντοτε λένε: Εμπρός!»(Σάρλ Μποντλέρ. Τα άνθη του κακού) και ας πει, επίσης, κάποιος στις μητέρες σήμερα ότι στους δύσκολους καιρούς η Σέλια δε λα Σέρνα, μητέρα του Τσε έγραφε στον γιο της: «Δεν είναι η μαμά αυτή που μιλά, είναι μια γηραιά κυρία που ευελπιστεί να δει ολόκληρο τον κόσμο προσηλυτισμένο στο σοσιαλισμό. Αν για οποιοδήποτε λόγο έχουν κλείσει οι δρόμοι για σένα στην Κούβα, υπάρχει στην Αλγερία ένας κύριος Μπεν Μπελά που θα σε ευγνωμονούσε αν του οργάνωνες την οικονομία εκεί…Ναι, θα ήσουν πάντα ένας ξένος. Μοιάζει να είναι το παντοτινό σου πεπρωμένο»(Απρίλιος 1965).
Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, γιατρός, πλανόδιος φωτογράφος, επαναστάτης, σύμβολο, ποιητής του ακατόρθωτου ξεκίνησε μ’ ένα ποδήλατο να γυρίσει την Λατινική Αμερική, ξεκίνησε μ’ ένα όραμα ν’ αλλάξει τον κόσμο. Αυτό ήταν πάντα το «όχημά» του. Αυτό που τον έφερνε πάντα σε τόπους, ξένους ως προς τη πατρίδα αλλά γηγενείς ως προς την ανθρωπιά και τα ιδανικά. Το σκαλοπάτι δηλαδή εκείνο που μας εξυψώνει και μας κάνει καλύτερους. Το αίσθημα εκείνο που διατηρεί το πέρασμά μας από τη ζωή, όχι σαν νοσταλγία αλλά σαν «πράξη ορατή» που περνάει στον απέναντι κόσμο ως αντίβαρο ετούτης της ζωής, της ανεκπλήρωτης.
Ας αποκαταστήσουμε τους ήρωές μας δίχως συμβολισμούς και ημερομηνίες που παραμένουν στα ημερολόγια ως χρέη. Ας διατηρήσουμε την αίγλη των αδιάφθορων πριν οδηγηθούμε σε μια από τα ίδια, όπως βολεύονται οι πολιτικοί και τα γκάλοπ, ας σώσουμε τους μοναχικούς ταξιδιώτες και τους ποιητές από το μάρκετινγ και την αναπαραγωγή τους σε μπλουζάκια ή τουλάχιστον αφού επιμένουμε στην κοινοτοπία, ας μην πνίγουμε άλλο το δυσεύρετο εκείνο είδος των εξαιρέσεων. Άλλωστε αυτοί πάντα δημιουργούσαν την ιστορία.

«Αγαπημένη μου Ιλντίτα…Θυμήσου ότι μένουν ακόμα πολλά χρόνια αγώνα κι όταν θα γίνεις μεγάλη, θα παίξεις κι εσύ το ρόλο σου. Στο μεταξύ πρέπει να προετοιμάζεσαι, να είσαι πολύ επαναστατική, πράγμα που στην ηλικία σου σημαίνει να διαβάζεις πολύ, όσο πιο πολύ γίνεται. Και να είσαι πάντα έτοιμη να υπερασπίζεσαι τις δίκαιες υποθέσεις. Ο μπαμπάς.(Γράμμα του Τσε στην κόρη του).