Λέγε με Μιχάλη,

Με αφορμή τα 2 πολύ καλά άρθρα του Γ. Καπλάνι στα Νέα «Η ψήφος και τα δάκρυα»(13.11.2007) & «Όταν μιλάς ελληνικά σε κοιτούν σαν εξωγήινο»(17-18.11.2007), δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ ότι τα ΜΜΕ έχουν και θετικό ρόλο, μεταξύ άλλων, στη κοινωνία. Το κακό είναι ότι αυτό δεν έχει πολύ τηλεθέαση και δεν πουλάει….Κι όμως, υπάρχουν πολλά θέματα που αυτή τη στιγμή έχουν ανάγκη υποστήριξης μέσα στην ελληνική κοινωνία που θέλει μάλιστα να λέγεται: ανθρώπινη, σύγχρονη, αξιοβίωτη. Και τα ΜΜΕ θα μπορούσαν να συμβάλλουν πολύ θετικά σε αυτή τη διαδρομή. Ο Καπλάνι είναι μια εξαιρετική περίπτωση δημιουργού. Και το λέω αυτό, όχι μόνο για τη συγγραφική δουλειά του αλλά, κυρίως για την ανάδειξη των κοινωνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες. Παίρνει τη ‘μειονεκτική’ θέση των μεταναστών και τη κάνει πλεονεκτική, όντας ο ίδιος μετανάστης που έχει δημιουργήσει και συνεχίζει να το κάνει προς όφελος κι άλλων. Το τελευταίο έχει περισσότερη σημασία από το πρώτο γιατί πολλές φορές όταν δίνεις σου επιστρέφει κι αυτό έχει περισσότερη αξία από το να παίρνεις. Φυσικά μειονεκτική η θέση των μεταναστών δεν είναι. Απλά η πλειοψηφία που είμαστε οι υπόλοιποι την κάνει τέτοια.
Στο πρώτο άρθρο του ο Καπλάνι μεταφέρει τη συγκίνηση των μεταναστών για το αυτονόητο. Γιατί μετά από τόσα χρόνια παραμονής στην Ελλάδα τους δόθηκε η δυνατότητα(παρά τρίχα να πω η χάρις…) να ψηφίσουν. Μετανάστες της πρώτης γενιάς, παιδιά μεταναστών, γενιά της λάντζας και των υπηρετριών, γενιά χωρίς πραγματική πατρίδα, χωρίς ταυτότητα, γενιά που διακρίνεται από τους ντόπιους με κάθε τρόπο. Όπως ο hip-hop Μιχάλης που από 9 χρόνων μιλάει μόνο ελληνικά αν και παιδί μεταναστών από τη Νιγηρία. Του είπαν: «Φίλε μου εσύ είσαι ξένος»…και φυσικά ταυτόχρονα είσαι και μαύρος….
Έτσι, λοιπόν, κάποιοι από αυτούς τους ξένους, έγχρωμους ή όχι, ψήφισαν σ’ ένα ελληνικό κόμμα και, μάλιστα, συγκινήθηκαν. Δεν είναι λογικό; Κάποιος τους έδωσε την ευκαιρία και οι ευκαιρίες στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, δυστυχώς για τους μετανάστες και δυστυχώς και για τους ντόπιους, είναι λίγες. Στη χώρα όπου το αυτονόητο γίνεται παράκληση, ‘γλείψιμο’, τηλέφωνο στο μέσο, οικογενειακή υπόθεση ή κομματική εξυπηρέτηση, το να ψηφίσει ένας μετανάστης που γεννήθηκε ή μένει εδώ πάνω από 10 χρόνια είναι εξαίρεση στον κανόνα. Σ ‘ αυτές τις ευκαιρίες ίσως θα πρέπει να βασιστεί η επόμενη μέρα για μας στο ΠΑΣΟΚ. Όμως, αλήθεια. Πώς φτιάχνεις ανθρωπιά σήμερα;