ΜΕΤΑ...

Ολοι συζητάμε αυτές τις ημέρες τα γεγονότα στην Αθήνα και αλλού. Δεν ξέρω, όμως, πόσο κι αν ακούμε πραγματικά τις φωνές των νέων που ανέλαβαν τελικά την ευθύνη να αμφισβητήσουν μια καθ' όλα ανάξια κυβέρνηση κι ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα για το οποίο κανείς δεν μιλάει. Πώς, δηλαδή, συμμετέχει ο πολίτης στις αποφάσεις, πώς εκλέγει εκπροσώπους, πώς οι εκπρόσωποι εκλέγονται, τι χρήμα απαιτείται για να εκλεγούν, απο που το βρίσκουν, πώς λειτουρούν οι φορείς, υπάρχειι διάλογος στα συλλογικά όργανα, ποιοί μιλούν επι παντός επιστητού αντ' αυτού (του Ελληνα Πολίτη), ποιός νοιάζεται, ακόμα κι αυτή τη στιγμή, όχι για το αν θα αντικαταστήσει την αποτυχία (!) αλλά αν θα επανεφέρει το διάλογο στη Πολιτική. Μας ενδιαφέρει να πάψει η υποκριτική συμπεριφορά των δημοσιογράφων και των πολιτικών που απλά ο ένας μιλάει επάνω στον άλλο μετρώντας κέρδη και νούμερα σε δημοσκοπήσεις; Θέλουμε μια κοινωνία και επομένως και μια πολιτική που έχει στόχο τον Ανθρωπο κι όχι το χρήμα και την ευδαιμονία του μέσα απο το χρήμα; Θέλουμε ρομπότ του ανταγωνισμού ή μια ανθρώπινη αλληλέγγυη κοινωνία με θέση για τον καθένα και τη καθεμία; Ποιός είναι ο ρόλος της αστυνομίας; Να προστατεύει ή να εκδικείται; Φθάσαμε να επανασυζητάμε τα αυτονόητα...ακριβώς γιατί τόσα χρόνια ΔΕΝ ΣΥΖΗΤΑΜΕ. Και δεν αφήνουμε και τους νέους να συζητάνε... να συζητάνε με κανόνες, με γνώση, με ενθουσιασμό, με όνειρα, ενάντια στην αδικία, ενάντια στη βαρβαρότητα (ακόμα και τη φραστική), ενάντια στην άγνοια. Κι έτσι οι νέοι είναι ενάντια ενός συστήματος -πολλές φορές- χωρίς διακρίσεις και χωρίς διακύβευμα.

Οχι δεν είμαστε ευνομούμενη Πολιτεία αφού οι άγραφοι νόμοι είναι αυτό που περνάει...αφού κανείς δεν τιμωρείται γιατί κλέβει...απο πολιτικούς μέχρι μοναχούς. Οχι δεν είμαστε ευνομούμενη κοινωνία αφού η δημόσια ασφάλεια είναι πρώτα πλιάτσικο απέναντι σε ανυπεράσπιστους πολίτες. Οχι δεν είμαστε ευνομούμενη Πολιτεία όταν ο η ασφάλεια καταλύεται απο δολοφονίες, ξύλο και φυλακίσεις πολιτών που αποδεδειγμένα δεν απείλησαν ζωές και δεν προκάλεσαν φθορές. Οχι δεν είμαστε ευνομούμενη Πολιτεία όταν ο αστυνομικός κάνει τον ψευτόμαγκα γιατί κρατάειι όπλο και κρύβεται πίσω απο την μάσκα. Οπως δεν είμαστε ευνομούμενη πολιτεία όταν κυκλοφορεί ανάμεσά μας χωρίς καμία σοβαρή ποινή.

Και φυσικά την ίδια ώρα δεν καίμε, δεν σπάμε, δεν κλέβουμε για να αποδείξουμε το δίκιο μας. Ομως, απο κάπου πρέπει να αρχίσουμε.

Με δεδομένη τη θολούρα της άγνοιας των όρων και των 'θέλω' κινδυνεύουμε απο ένα είδος 'εμφύλιου πολέμου' τόσο για τα όσα ζητάμε όσο κι απο τον τρόπο που τα ζητάμε. Και οι περισσότεροι έχουμε συνηγορήσει για να καταλήξουμε σε αυτό.

Είναι καιρός να μάθουμε να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους κι όχι απλά να διαιωνίζουμε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα. Είναι καιρός όσοι βλέπουμε τα αδιέξοδα να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε φωνή παντού...να αφήσουμε τον καναπέ της παρατήρησης και τη καταμέτρηση των 'πέναλτυ' και των 'φάουλ'. Είναι καιρός να πάψουμε να ακολουθούμε ως μάζα που ψηφίζει ανάλογα με το πόσο συχνά βλέπουμε στην τηλεόραση ...χατζιαβάτες και λιμοκοντόρους, γκλαμουράτες κυριούλες που αρέσκονται στο βάθρο ή χαρτογιακάδες που περιφέρονται με άνεση σε διαδρόμους μη τηρώντας καν τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους. Είναι καιρός να πούμε στους 'ευατούληδες' και πρώτα απ' όλα στους δικούς μας οτι ψάχνουμε για κράτος με κανόνες και θεσμούς και όχι για 'παρακράτος' με κοτσαμπάσηδες που τους στήνουμε αγάλματα και τους επανεκλέγουμε. Είναι καιρός να απαιτήσουμε ενημέρωση και όχι προσωπικές απόψεις αντικρουόμενων συμφερόντων. Είναι καιρός να πάψουμε να μεταθέτουμε ευθύνες. Η αλήθεια είναι οτι η ιστορία αργεί να εξελιχθεί γι' αυτό και οι αλλαγές και οι κατακτήσεις δεν γίνονται απο τη μια μέρα στην άλλη. Ομως, κάπως, ΕΜΕΙΣ μέσα απο τη καθημερινότητά μας είμαστε οι διαμορφωτές της γι' αυτό και πρέπει ν΄αρχίσουμε και πάλι να κουβεντιάζουμε...Να κερδίσουμε το χαμένο χρόνο μιάς παθητικής σύμπραξης στη κατάλυση της Δημοκρατίας...όχι πίσω απο τους νέους αλλά μαζί τους. Να αναλάβουμε την ευθύνη για όλα όσα ξεχάσαμε και σε όσα ξεχαστήκαμε. Να δώσουμε μια πραγματικά άλλη πρόταση για το μέλλον χωρίς να μας συνεπαίρνει το 'γυαλί' και ο ναρκισσισμός. Μπορούμε;

Τα Χριστούγεννα θα περάσουν...η πραγματική ζωή, όμως, όχι....