Δικαίωμα στο όνειρο...

Κάποιοι λένε οτι 'η κρίση ενδεχομένως να γίνει πρόκληση'. Πράγματι, πέρα απο τη μαζοχιστική ερμηνεία που εμπεριέχει αυτή η εκ των υστέρων διαπίστωση, υπάρχουν και θετικά στην κρίση. Ιδιαίτερα, όταν τα μέτρα θα αρχίσουν να εφαρμόζονται γιατί τώρα...δεν έχουν εφαρμοστεί...κι όταν καθένας θα μπορέσει να συνειδητοποιήσει το τι του αντιστοιχεί -ακόμα και άδικα- στη διαβάθμιση των ευθυνών, όταν ο οικογενειακός προγραμματισμός καταρρεύσει σε τάξεις που, καλώς ή κακώς, σχεδίαζαν με αυτόν...τότε θα μπορέσει να μιλήσει ο σκεπτόμενος Πολίτης και όχι αντ' αυτού οι 'δημοσκοπήσεις'.

Ομως, πριν απο όλα αυτά και, επειδή προέρχομαι απο μια γενιά που κάποτε την απασχολούσε η Πολιτική ως Πράξη, αναρωτιέμαι αν έχουμε σκεφτεί πραγματικά οτι -πέρα απο την οικονομία- το ζήτημα είναι Πολιτικό. Και είναι πολιτικό για έναν και μόνο λόγο: Πόσο μπορούν να ονειρευτούν οι σύγχρονοι νέοι και οι επόμενες γενιές; Γιατί αν, πράγματι, δεν μπορούν να ονειρευτούν, αν δεν μπορούν να σχεδιάσουν με οραματισμό το παρόν και το μέλλον τους, αν νοιώθουν προδομένοι ακόμα και απο τους γονείς τους-έστω κι αν τους χαρτζιλικώνουν ακόμα-αν οι ΙΔΙΟΙ δεν πατάνε στα πόδια τους, έχοντας: Πτυχίο, μεταπτυχιακό και διδακτορικό, αν δεν μπορούν να πληρώσουν για να δούν μια παράσταση, να ταξιδέψουν, να κατοικήσουν σ' ενα δικό τους σπίτι, να έχουν δικό τους προγραμματισμό, να πάρουν θέση χωρίς να φοβούνται οτι θα χάσουν τη δουλειά τους, να έχουν ασφάλεια και αργότερα σύνταξη, να αλλάξουν δουλειές, να δημιουργήσουν, να 'πετάξουν' όπως κάνανε κάποτε οι γονείς τους, να διεκδικήσουν, να δικαιωθούν και να δικαιώσουν, αν είναι στεγνοί απο όνειρα και απο σχέδια για το μέλλον και απλά αρκούνται στη βολή ;;των 700€ , αν οι νέοι μας συντηρήσουν τη διαχειριστική άποψη του πολιτικού συστήματος
τότε αυτές οι γενιές είναι χαμένες.

Τα μέτρα είναι επιβεβλημένα. Τα 'μέτρα στα όνειρα' είναι; Γιατί τώρα, εδώ και κάτι μήνες συζητάμε τα οικονομικά μέτρα ως πανάκεια για την κοινωνία. Βομβαρδιζόμαστε απο επιτηρητές, απο απώλειες -ακόμα και εθνικής κυριαρχίας-, απο λάθη του παρελθόντος και αδυναμίες του παρόντος. Μέτρα, χωρίς ψυχή ΔΕΝ θα βρούν γιατρειά.

Η γιατρειά είναι να χτίσουμε ξανά το δικαίωμα στο όνειρο και, μάλιστα, όχι μόνο των νεότερων αλλά όλων μας. Απο εκεί θα χτίσουμε και τον ρεαλισμό, απο εκεί θα ξαναβρεθούμε. Οσο μπερδεύουμε το ΜΕΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥ με συνταγές ενός πολιτικού συστήματος που αφορά στους λίγους, είναι βέβαιο οτι το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι κάπως τα νούμερα, τους αριθμούς...τους ανθρώπους, όμως, θα τους χάσουμε!

Ο λογαριασμός της παραίτησης...

...και τα δημοσιεύματα καλά κρατούν. Στη βάση πάντα της Ιστορίας...Πρώτα ήταν η Νίκη της Σαμοθράκης που ζητιάνευε και τώρα είναι η Αφροδίτη της Μήλου που σηκώνει το δάκτυλο προκλητικά. Και οι δύο βρίσκονται στο Μουσείο του Λούβρου...αν κάτι λέει κι αυτό. Κληρονομιά ενός παγκόσμιου πολιτισμού; Λαθροχειρία ενός περασμένου μεγαλείου; Κλασική ομορφιά που στολίζει διεθνή Μουσεία;
Τι είναι, τέλος πάντων, ο ελληνικός πολιτισμός για τους Ευρωπαίους;
Αναρωτιέμαι αν θα μας ενέτασσαν στη Δύση, αν δεν είχε υπάρξει ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης για να μαγέψει τον εξορθολογισμό τους. Αναρωτιέμαι, γιατί αφού ήταν δική μας πράγματι κληρονομιά, στο βαθμό που συντηρήσαμε τη γλώσσα μας, γιατί δεν τη διαχειριστήκαμε με τον τρόπο που έπρεπε. ' Η, έστω, γιατί δεν το κάνουμε τώρα.;!

Οσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα κάποιοι άλλοι έφταιγαν, προστάτευαν, σκεφτόντουσαν, έπρατταν, έδιναν εντολές για ΕΜΑΣ...και, κάποιες φορές, είναι τραγελαφικό αλλά: Κάποιοι μας αγαπούσαν και κάποιοι μας εχθρεύονταν. Οχι με τη φυσιολογική σημασία των όρων: αγαπώ-εχθρεύομαι αλλά με την έννοια πάντα του ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΩ 'Η ΔΕΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΩ....
Τα τρίτα πρόσωπα ήταν πάντα στην νεότερη Ελλάδα, ο απο μηχανής Θεός που αποφάσιζε για εμάς...κάτι σαν την αναμονή του ελέους, της φιλευσπλαχνίας, της γενναιοδωρίας, του θείου δώρου και της θείας δίκης. Ετσι, μοιρολατρικά.

Εξού και σήμερα ο λογαρισμός. Δεν θελήσαμε να σταθούμε ποτέ στα ποδάρια μας ξεκάθαρα. Και είχαμε τα φόντα!
Οχι. Ούτε τόσο μικρή χώρα είμαστε -ούτε τόσο λίγοι είμαστε- ούτε τόσο μόνοι είμαστε εθνικά-ούτε οι Τούρκοι μετά απο ένα αιώνα μας φταίνε ακόμα...
Απλά, εμείς οι ίδιοι δεν πιστέψαμε ποτέ στον εαυτό μας πέρα απο μελοδραματισμούς και παλληκαριές της στιγμής. Γι' αυτό και όσοι έφυγαν στο εξωτερικό και έμειναν, έγιναν άξιοι πρεσβευτές μας. Εκεί βρήκαν κανόνες, εκεί είχε νόημα να σταθούν στο 'ύψος των περιστάσεων', εκεί άλλαξαν, συνυπήρξαν, συνεργάστηκαν, μοιράστηκαν, δώσανε πάσα στον διπλανό και έβαλαν γκόλ.

Αντίθετα, εντός, οι ιδεολογικές μεταμορφώσεις απο τον 19ο αιώνα και, μέχρι πρόσφατα, μας κράτησαν καθηλωμένους σε αναγνώσεις που, τις περισσότερες φορές, δεν είχαν νόημα. Για παράδειγμα, η μεταπολίτευση έχει λήξει εδώ και καιρό, οι κομματικοί σχηματισμοί έχουν ξεθωριάσει ή έχουν μετασχηματιστεί σε καθεστηκυία τάξη, τα συλλογικά όργανα δεν λειτουργούν, η Δημοκρατία χρειάζεται εμβάθυνση, το πολιτικό σύστημα θέλει ξεπάτωμα όπως λειτουργεί, η εξωτερική πολιτική χρειάζεται νέα αντιμετώπιση, η Εκπαίδευση είναι διεκπεραιωτική και ανούσια, η εργασία είναι, πλεόν, ζητούμενο, το περιβάλλον δεν έχει κάν αρχίσει να μας απασχολεί στη καθημερινότητά μας και ο Πολίτης απλά δεν συμμετέχει στα Κοινά, αφήνοντας άλλους να αποφασίζουν γι' αυτόν, να κάνουν λάθη και να ξανααποφασίζουν πάλι οι ίδιοι σε μια τετραετία. Και, έτσι, τον λογαριασμό πληρώνουν όλοι οι άλλοι που, πράγματι, με μικρές ενοχές συνέπραξαν τόσο με τη ψήφο τους όσο, κυρίως, με την εξυπηρέτησή τους. Τη προσωπική εξυπηρέτηση. Πολλοί μικροί λογαριασμοί φιάξανε το μεγάλο χρέος. Αλλοτε με συνείδηση, άλλοτε με αδιαφορία κι άλλοτε με παραίτηση. Γιατί δεν τον έφιαξαν μόνο αλλά, δυστυχώς, τον συντήρησαν μεγάλο...αυτοί οι μικροί λογαριασμοί.

Το "μήνυμα" της Δημοκρατίας είναι τυποποιημένο και γενικοποιημένο πανηγυρικά απο το ΜΜΕ. Η Πολιτική είναι κάτι λιγότερο απο τυποποιημένη. Είναι ανύπαρκτη και απαξιωμένη. Πρόσφατα, μάλιστα, αντικαταστάθηκε απο αριθμούς, spreads και ομόλογα. Λές και για όλα αυτά δεν αποφασίζουν άνθρωποι και όλα αυτά δεν αφορούν ανθρώπους αλλά αριθμούς...
Λύση υπάρχει: Να αλλάξουμε εμείς. "Απο το ελάχιστο φθάνεις πιο γρήγορα οπουδήποτε". Οι Ποιητές το ήξεραν και μας το έλεγαν. Εμείς πια δεν έχουμε χρόνο να διαβάζουμε ποίηση, πόσο μάλλον να γράφουμε;;;

Οσο για τους 'διακινητές του ελληνικού πολιτισμού' τύπου focus...Γερμανίας, Λονδίνου κ.λ.π., κάποιοι θα πρέπει να πουν στους εγχώριους καναλάρχες οτι η Πολιτική δεν είναι reality για να αντιμετωπίζεται με κορώνες...και οτι κι αυτοί έχουν συμβάλλει στο χρέος...