tag:blogger.com,1999:blog-70786471808619999522024-02-20T02:30:43.493+02:00ΠολιτικήΚοινωνία-Σκέψεις-Δικαιώματα-Πολιτισμός-Καθημερινότηταtractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.comBlogger247125tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-75257985185178578042010-11-06T15:03:00.002+02:002010-11-06T15:30:38.458+02:00SWELL<div align="justify"><strong><em><span style="color:#ffcc33;"><span style="font-size:180%;">....θα πεί υπόκωφο κύμα</span>. ...</span></em></strong></div><div align="justify">Ενα κύμα πολιτών που επιτέλους μπορεί να αποφασίζει για την τύχη του. Που δεν αφήνει τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του στην τύχη <strong>επαγγελματιών</strong> που ξέχασαν: <strong><em><span style="color:#009900;">Πώς είναι να είσαι Πολίτης</span></em></strong>. Πρόκειται για ένα αυτονόητο κύμα. Βουβό για αρκετά χρόνια, με περιθώρια ανοχής και αντοχής για όσα χρεώνονται οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι που δεν συμμετείχαν με τους ίδιους όρους στον εξαγορασμό και την μεταλλαγή συνειδήσεων. Γι' αυτό, άλλωστε, οι περισσότεροι δεν έχουν φτιάξει περιουσίες, δεν έχουν βολέψει τα παιδιά τους, δεν έχουν καταθέσεις σε τράπεζες, δεν έχουν συμμετάσχει σε θώκους και καρέκλες, δεν μοιράστηκαν τα λάφυρα της μεταπολίτευσης. Ενδεχομένως δανείστηκαν. Ενδεχομένως βρήκαν μια δουλειά να ζήσουν τα παιδία τους αλλά κ. Υπουργέ της κυβέρνησης δεν "τα φάγατε μαζί τους". Δεν είχαν όλοι τις ίδιες βλέπετε με εσάς δυνατότητες πρόσβασης, διαχείρισης, ανάδειξης συγγενών στην πολιτική, διακίνησης ανα πάσα στιγμή στον κόσμο. Βολεύει το "μαζί"! Βολεύει το "όλα"! Βολεύει η επιθετική φρασεολογία! Βολεύουν οι εθνικές εκλογές για να αναλάβουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ την ευθύνη για πράγματα που δεν γνωρίζουμε, δεν φτιάξαμε, δεν αποσιωπήσαμε μαζί... ΟΚ. Η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα. Το γνωρίζουμε αυτό αλλά αυτό δεν σας αθωώνει...</div><div align="justify">Ωστόσο, επιτιθέμενοι είστε εκτεθιμένοι όσο και τα επικοινωνιακά σας τεχνάσματα. Οι λέξεις σηματοδοτούν, οι λέξεις μεταβιβάζονται, καταγράφονται, αντιστέκονται, εξοργίζονται. Οι λέξεις αρχίζουν να σχηματίζουν το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ που παραβλέπετε ηθελημένα και κατ' επανάληψη πριν πο εκλογές.<strong> Τον Πολίτη για τον οποίο τελικά μιλάτε με απαξίωση και φλυαρία αφού υποτιμάτε την νοημοσύνη του.</strong></div><div align="justify"><strong><span style="color:#cc33cc;">Ενα βουβό κύμα απο αιτίες και σημαίνοντα θα αποφανθεί για όσα τόσα χρόνια δεν ομολογούσε. Κι αν δεν αποφανθεί θα αρχίσει να αρθρώνει. </span></strong></div><div align="justify"><strong><span style="color:#cc33cc;">Οι πολιτικές εκκρεμότητες σύντομα θα αρχίσουν να κλείνουν....Οπως και οι καρριέρες σας....<br /></span></div></strong><div align="justify"> </div>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-28691886371663297352010-05-26T21:17:00.004+03:002010-05-27T11:24:19.543+03:00The Greek Idol!!!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihumghmQQXeIbHIqJO45isSw-gKFHCHmwSdvqsv4ZdE2SCHO-4brXpTED4pAhMW7CNBWw9u86TYtJfoOBtbZXv9jDue8Z8SabIcktu3B8JBP3Vw0kvQV0nhu0CKOO2jozpbt_Rl-5dAQ/s1600/enoxos.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5475657651342200082" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: pointer; HEIGHT: 233px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihumghmQQXeIbHIqJO45isSw-gKFHCHmwSdvqsv4ZdE2SCHO-4brXpTED4pAhMW7CNBWw9u86TYtJfoOBtbZXv9jDue8Z8SabIcktu3B8JBP3Vw0kvQV0nhu0CKOO2jozpbt_Rl-5dAQ/s400/enoxos.jpg" border="0" /></a><br /><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span style="FONT-WEIGHT: bold">Φαίνεται οτι αργά ή γρήγορα...μάλλον αργά στην περίπτωσή μας, το νήμα αρχίζει να ξετυλίγεται. Τουλάχιστον για αρχή μιάς και η συνέχεια της αλήθειας για τα σκάνδαλα στην Ελλάδα φαίνεται οτι τις περισσότερες φορές </span><span style="FONT-WEIGHT: bold;font-size:100%;" >διαπλέκεται</span><span style="FONT-WEIGHT: bold"> μέχρι τελικής...πτώσεως! Δηλαδή, μέχρι της απογραφής. </span><br />Το πολιτικό σκηνικό βρίθει απο μίζες-'χορηγίες΄' -'αγαθοεργίες' και κανείς -τουλάχιστον απο αυτούς που εκφωνούν έκπληκτοι τα σκάνδαλα δεν θέτει το ερώτημα: Γιατί;<br />Γιατί το Βατοπέδι; Τελικά ήταν οι αγαθές προθέσεις δυο μοναχών ή μήπως απο αυτή την συνδιαλλαγή θα είχαν κάποιοι τρίτοι όφελος; Ποιοί είναι αυτοί; Εφόσον εμπλέκεται η Εκκλησία και το Αγιο Ορος γιατί δεν αναρωτιώμαστε γιατί η Εκκλησία δεν παίρνει θέση; Γιατί δεν βγαίνει ο 'πολιτικά' όποιος προϊστάμενός της να μας εξηγήσει πώς και γιατί έγιναν όλα αυτά αλλά και γιατί μετά απο αυτά κάποιοι υπο τη σκέπη της παραμένουν κράτος εν κράτει στο Αγιο Ορος; Μήπως ήταν, λοιπόν, σε γνώση των ιθυνόντων της ιεραρχίας όλα αυτά; Πώς ανέχονται να γίνεται τόσος ντόρος για ξέπλυμα χρήματος, παράνομες ανταλλαγές, επισκέψεις σε πολιτικούς για να μεσολαβήσουν, παράκαμψη νομιμότητας, ακριβά αυτοκίνητα που πηγαινοφαίρνουν μοναχούς και μια σειρά άλλων προκλητικών για το κοινό συμφέρον ενεργειών; Γιατί δεν μιλάει η ηγεσία της Εκκλησίας για το Βατοπέδι; Γιατί δεν παίρνει, έστω, το μέρος των καλών προθέσεων των πρωταγωνιστών της υπόθεσης;<br /><br /><br />SIEMENS! Μάλιστα! Τόσο καιρό την ακούμε. Τόσο καιρό την ψυθιρίζουμε αλλά και πάλι κανείς διπλανός σε όλους όσους εμπλέκονται δεν βγάζει άχνα-επίσημα. Περιμένουν να περάσει χρόνος, να καούν 2-3 για να απαλλαγούν οι υπόλοιποι. Να ξεχαστούν τα πράγματα. Να πάμε παρακάτω...βρε αδελφέ. Ακόμα κι αν κάποιοι σπούδασαν τα παιδιά τους κλέβοντας οι Ελληνες πρέπει να πληρώσουν αδρά το τίμημα των παιδιών τους στα φροντηστήρια και στα Πανεπιστήμια (Ελλάδας και εξωτερικού) απο αυτό που δεν έχουν γιατί απλά δεν εισέπραξαν. ' Η μήπως να πληρώσουν απο τα δάνεια που πήραν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Ετσι απλά γιατί αυτοί δεν είχαν χορηγίες, γιατί κανείς δεν τους ξύπνησε ένα πρωι με το τσέκ στο χέρι, γιατί δεν είχαν μπάρμπα στη Βουλή και τρανταχτό όνομα, γιατί δεν ήταν γενιά της μεταπολίτευσης, γιατί έτυχε να απέχουν απο τα κόμματα και απο την πολιτική γενικότερα, γιατί δεν ήσαν τόσο επιτήδιοι ώστε να μπούν σε μια κερδοφόρο δουλειά όπως η πολιτική. Αν το είχαν κάνει, ποιός ξέρει, μπορεί σήμερα να είχαν κι αυτοι καταθέσεις στην Ελβετία, να είχαν σπουδάσει τα παιδιά τους στα καλύτερα αμερικάνικα Πανεπιστήμια, να τους είχαν ανοίξει κερδοφόρες επιχειρήσεις με κεφάλαια έναρξης, να τους είχαν προικήσει με σπίτια στα Βόρεια Προάστια, να...να....ο τροχός δεν σταματάει για το πόσο τελικά μπορούν εύκολα να ξεπουληθούν ιδεολογίες, ανθρωπιά, συλλογικότητα, δημοκρατία....Αλλωστε, αυτοί που διατήρησαν όλες αυτές τις αξίες τι κέρδισαν εκτός απο δεσμεύσεις στις τράπεζες, μειώσεις σε μισθούς, εκπτώσεις σε ασφάλεια, σύνταξη και μια σειρά πραγμάτων που αγωνίστηκαν άλλοι για να τα έχουμε.<br /><br />Οσο για την ανεργία...αυτή έρχεται. Και, δυστυχώς, κανείς μας δεν θαναι τόσο έτοιμος για να μη σπρώξει (γιατί όλα αυτά τα χρόνια μάθαμε να σπρώχνουμε για να επιβιώνουμε), κανείς δεν θαναι τόσο έτοιμος για να υπερασπίσει (γιατί όλοι και κάποιον είχαμε που μας υπεράσπιζει έστω και για λίγο, έστω και για τίποτα το φοβερό αλλά κάποιος...), κανείς δεν θα είναι έτοιμος να υπερβεί τη 'δέσμευσή' του άμεσα (γιατί όλοι κάπου ή σε κάποιον χρωστάμε...τόσα χρόνια πελατειακό σύστημα, βλέπεις), κανείς δεν θάναι τόσο έτοιμος για να αλλάξει (αφού όλοι μας έλεγαν οτι πρέπει να αλλάξουμε αλλά αυτοί δεν άλλαζαν), κανείς δεν θα βγάλει αμέσως τη μάσκα (γιατί έτσι μάθαμε να επιβιώνουμε λέγοντας κατ'αποκοπή ψέμματα), κανείς δεν θάναι έτοιμος-κυρίως- να μοιραστεί την τυρόπιτα που τρώει με τον διπλανό του (γιατί μάθαμε να σκάμε στο φαγητό και να διατυμπανίζουμε το καλό εστιαρόριο που φάγαμε), κανείς δεν θα ακουστεί τόσο δυνατά όσο οι τηλεοράσεις και τα μεσημεριανά (γιατί απλά εθιστίκαμε όλοι στο θέαμα και στον καναπέ με τηλεκοντρόλ στο χέρι)....δεν σταματάει η λίστα, φίλοι μου, αν έχετε μάλιστα την όρεξη μπορείτε να την συνεχίσετε...αν όχι ελπίζω να αναστοχαστείτε...θα μας χρειαστεί ως μαγιά για ένα καλύτερο αύριο -οχι μόνο των δικών μας παιδιών-αλλά και του γείτονά μας! Μαζί! </div>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-4359509010084692172010-05-01T15:45:00.002+03:002010-05-01T15:48:29.294+03:00Ο ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ: ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΟ «ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΟΥ ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΕΝΕΚΕ»<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:85%;"><span style="font-family: verdana,arial,helvetica,sans-serif; font-weight: bold;"><br />της Ελένης Καπετανάκη-Μπριασούλη*<br /><br />Η Ελλάδα βρίσκεται πάλι σε ένα αναπτυξιακό οργασμό, ποτέ δεν σταμάτησε δηλαδή μεταπολεμικά και ιδιαίτερα τα τελευταία 30 χρόνια, πάσχοντας συγχρόνως από ένα διαρκές και αθεράπευτο σύνδρομο στέρησης ανάπτυξης, αειφόρου φυσικά... Και αντιμετωπίζει αυτό το έλλειμμα ανάπτυξης λαμβάνοντας αποφάσεις για το που και πως θα διατεθούν οι κρατικοί και οι Κοινοτικοί πόροι με έναν τρόπο που παραπέμπει στο «πρότυπο του σκουπιδοτενεκέ» (garbage can model).</span></span><br /><br /><span style="font-size:85%;"><span style="font-family: verdana,arial,helvetica,sans-serif;">Το 1972, οι πολιτικοί επιστήμονες Cohen, March, και Olsen <span style="font-size:78%;">[<span style="font-weight: bold;">*</span>]</span> πρότειναν αυτό το πρότυπο για την ανάλυση των αποφάσεων κάθε μορφής πολιτικών οργανισμών που λειτουργούν σε συνθήκες, πολύ συνηθισμένες πια, αμφιταλάντευσης και αχαλίνωτης αμφισημίας, όπου, δηλαδή, γεγονότα και καταστάσεις αντιμετωπίζονται με πολλούς και ποικίλους τρόπους, που συνήθως δεν είναι ταιριαστοί και, συνεπώς, δημιουργούν ασάφεια, σύγχυση και ένταση. Ονόμασαν αυτούς τους οργανισμούς «οργανωμένες αναρχίες» γιατί δεν έχουν συνεκτική δομή και χαρακτηρίζονται από ρευστή συμμετοχή, προβληματικές προτιμήσεις και αδιευκρίνιστη «τεχνολογία». </span></span><br /><br /><span style="font-size:85%;"><span style="font-family: verdana,arial,helvetica,sans-serif;">Ο ρυθμός εναλλαγής, ανανέωσης και μετακίνησης προσώπων από τη μια απόφαση και τη μια υπηρεσία στην άλλη είναι ταχύς. Οι περισσότεροι άνθρωποι συνήθως δεν ξέρουν τι θέλουν. Οι πολιτικοί σχεδόν ποτέ δεν κάνουν ξεκάθαρους τους στόχους τους, οι προτιμήσεις τους είναι απροσδιόριστες, ιδίως όταν δουλεύουν μέσα σε πιεστικά χρονικά περιθώρια, και λειτουργούν με τη λογική του πειραματισμού. <span style="font-weight: bold;">Οι αποφάσεις λαμβάνονται, και μπορεί ακόμα να διευκολύνονται, με αδιαφάνεια</span>. Η «τεχνολογία», οι διαδικασίες με τις οποίες οι οργανισμοί μετατρέπουν τις εισροές πόρων σε προϊόντα, είναι ασαφής. Η απαιτούμενη πληροφορία (π.χ. έρευνα, μελέτες, αναλύσεις) παράγεται αλλά δεν λαμβάνεται υπόψη στις αποφάσεις, ή λαμβάνεται με τρόπο μεροληπτικό. Τα μέλη μιας οργανωμένης αναρχίας μπορεί να γνωρίζουν τα καθήκοντα τους αλλά γνωρίζουν ελάχιστα το πως ταιριάζει η δουλειά τους στο μεγαλύτερο οργανισμό που ανήκουν. Τα όρια ανάμεσα σε δικαιοδοσίες είναι ασαφή και οι διαμάχες ανάμεσα σε διαφορετικά υπουργεία είναι σύνηθες φαινόμενο.</span></span><br /><br /><span style="font-size:85%;"><span style="font-family: verdana,arial,helvetica,sans-serif;">Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον λήψης αποφάσεων <span style="font-weight: bold;">τα προβλήματα, οι λύσεις τους και οι πάσης φύσης εμπλεκόμενοι είναι ασύνδετα μεταξύ τους</span>. Οι αποφάσεις δεν ακολουθούν μια λογική σειρά, από το πρόβλημα στη λύση, όπως θα ήταν αναμενόμενο (εκτός ίσως από περιπτώσεις πολύ σοβαρών προβλημάτων). Σημασία έχει <span style="font-weight: bold;">ποιος</span> δίνει σημασία σε <span style="font-weight: bold;">τι</span> και <span style="font-weight: bold;">πότε</span>, αυτή είναι η λογική, συναρτημένη με το χρόνο, του προτύπου του σκουπιδοτενεκέ. Οι άνθρωποι θεωρούνται λιγότερο ικανοί να επιλέξουν τα ζητήματα που θέλουν να επιλύσουν. Ασχολούνται περισσότερο με την πληθώρα των προβλημάτων που πέφτουν πάνω τους, κυρίως από παράγοντες έξω από τον έλεγχο τους. Η προσοχή που δίνει σ’ ένα θέμα ο λήπτης αποφάσεων είναι συνάρτηση ευκαιριών, μεροληψίας, της τυπικής θέσης του στον οργανισμό ή την κυβέρνηση και του αριθμού των άλλων θεμάτων που ανταγωνίζονται για την προσοχή του.</span></span><br /><br /><span style="font-size:85%;"><span style="font-family: verdana,arial,helvetica,sans-serif;"><span style="font-weight: bold;">Οι λύσεις των προβλημάτων έχουν τη δική τους ζωή</span>, διακριτή από τα προβλήματα για οποία προορίζονται! Συνήθως, προκύπτουν από διάφορα ανεξάρτητα γεγονότα που συμβαίνουν εντός και εκτός του περιβάλλοντος που γεννιέται το πρόβλημα ή που ασχολείται με τη λύση του. Είναι περισσότερο απαντήσεις που ψάχνουν για κατάλληλες ερωτήσεις. Οι εμπλεκόμενοι μπορεί να έχουν τα «αγαπημένα» τους προβλήματα ή τις «αγαπημένες» τους «λύσεις» τις οποίες υποστηρίζουν και προωθούν όταν δοθεί η ευκαιρία, π.χ. όταν μια υπηρεσία κληθεί να πάρει μια απόφαση ή μια πρωτοβουλία. Συνήθως, οι πολιτικοί ή/και οι σύμβουλοι τους ψάχνουν στον «σκουπιδοτενεκέ» για μια κατάλληλη απάντηση, που τη λένε «λύση» και την προωθούν χωρίς αναγκαστικά να γνωρίζουν το πρόβλημα για το οποίο προορίζεται. Ή, ψάχνουν στον«σκουπιδοτενεκέ» να βρουν ένα πρόβλημα για το οποίο έχουν μια έτοιμη λύση. Συμβαίνει, φυσικά, μερικές φορές, προβλήματα και λύσεις να ταιριάζουν! Με άλλα λόγια, το περιβάλλον και οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων μοιάζουν με ένα «σκουπιδοτενεκέ» όπου πετιούνται κι απ’ όπου ανασύρονται προβλήματα και λύσεις αναλόγως των περιστάσεων. </span></span><br /><br /><span style="font-size:85%;"><span style="font-family: verdana,arial,helvetica,sans-serif;">Το αναπτυξιακό γίγνεσθαι στην Ελλάδα των πρόσφατων δεκαετιών, με αποκορύφωμα ίσως την τρέχουσα περίοδο, έχει αρκετές ομοιότητες με το «πρότυπο του σκουπιδοτενεκέ». Παρόλα τα στρατηγικά, φυσικά και πολιτιστικά, πλεονεκτήματα της και τη γενναία χρηματοδότηση από τα Κοινοτικά κονδύλια, η χώρα παραμένει με σημαντικά, αν όχι διογκούμενα, προβλήματα στον αγροτικό τομέα, τον τουρισμό, τη μεταποίηση, τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, την κατάσταση του περιβάλλοντος, την ποιότητα ζωής σε πόλεις και στην ύπαιθρο. Το κυριότερο ίσως πρόβλημα είναι η αδυναμία της μέχρι τώρα να διατηρήσει το φυσικό της κεφάλαιο και να συγκροτήσει το αναγκαίο οικονομικό, κοινωνικό και θεσμικό κεφάλαιο που εγγυάται την αειφορικότητα της ανάπτυξης της. Ιδιαίτερα απογοητευτική είναι η επίδοση της σε θέματα καινοτομίας (το εφόδιο της επιχειρηματικότητας και η βάση της ανταγωνιστικότητας) τη στιγμή που διαθέτει (και εξάγει στο εξωτερικό) δυνατά μυαλά!</span></span><br /><br /><span style="font-size:85%;"><span style="font-family: verdana,arial,helvetica,sans-serif;">Παράλληλα, στη χώρα κυριαρχεί καταιγισμός ανακοινώσεων και εναγώνιων προσπαθειών (με επιδείξεις των πλεονεκτημάτων της εντός και εκτός συνόρων) προσέλκυσης διεθνών, μεγάλων επενδυτών που θα δώσουν λύσεις στα αναπτυξιακά της προβλήματα με μεγάλα, συνήθως εκτός κλίμακας, έργα (διαμετακομιστικά λιμάνια, φράγματα, αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα, τουριστικά και οικιστικά συγκροτήματα, μαρίνες, γήπεδα γκολφ, χιονοδρομικά κέντρα, κ.ά.). Και για να ευοδωθούν οι προσπάθειες αυτές, ο αναπτυξιακός νόμος (Ν. 3299/2004) δίνει γενναίες χρηματοδοτήσεις τόσο για κύριες όσο και για βοηθητικές εγκαταστάσεις (σταθμοί αφαλάτωσης, βιολογικοί καθαρισμοί, κ.λπ.). Η σιωπηλή υπόθεση (γιατί δεν είναι γνωστές οι μελέτες που τα υποστηρίζουν) είναι ότι τα μεγάλα έργα θα έχουν πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα, τα οφέλη θα διαχυθούν στις περιφέρειες όπου γίνονται, το κόστος τους θα είναι μηδαμινό και η χώρα με τις περιφέρειες της θα καταγράψουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.</span></span><br /><br /><span style="font-size:85%;"><span style="font-family: verdana,arial,helvetica,sans-serif;">Όλα τούτα θα γεννούσαν αισιοδοξία για την επιτυχή και αειφορική επίλυση των αναπτυξιακών προβλημάτων της χώρας αν δεν υπήρχαν δύο σημεία που δημιουργούν προβληματισμό και ερωτήματα. Το πρώτο είναι η <span style="font-weight: bold;">έλλειψη ουσιαστικής δημόσιας συμμετοχής και ο αδιαφανής τρόπος με τον οποίο λαμβάνονται οι αναπτυξιακές αποφάσεις και παρουσιάζονται οι λύσεις</span>. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι τοπικές κοινωνίες μαθαίνουν ξαφνικά μια μέρα, με ανακοινώσεις στον τύπο και απολογισμούς «αναπτυξιακών συνεδρίων», ότι θα γίνει ένα μεγάλο έργο στην περιοχή τους που συνήθως δεν έχει σχέση με τα προβλήματα του τόπου τους όπως τα βιώνουν οι ίδιοι, ή, σε αρκετές περιπτώσεις, είναι λύση για πρόβλημα που δεν έχουν (π.χ. δημιουργία θέσεων εργασίας εκεί που η ανεργία είναι ασήμαντη). Χαρακτηριστικές είναι δηλώσεις του τύπου «επειδή η περιοχή υποβαθμίστηκε από υπερβόσκηση, υπεράντληση και πυρκαγιές, θα γίνει ένα θέρετρο παραθεριστικού τουρισμού Χ (συνήθως ιλιγγιώδους) αριθμού κλινών» ή «επειδή η γεωργία στην περιοχή πάσχει, θα γίνει ένα αγροτουριστικό και παραθεριστικό θέρετρο πολυτελείας Χ κλινών με γήπεδα γκολφ και βιολογικές καλλιέργειες». Φυσικά, η απλή λογική υπαγορεύει άλλες απλούστερες λύσεις των τοπικών προβλημάτων!</span></span><br /><br /><span style="font-size:85%;"><span style="font-family: verdana,arial,helvetica,sans-serif;">Το δεύτερο σημείο είναι η παρατεινόμενη απουσία <span style="font-weight: bold;">δημόσιου σχεδιασμού</span>, περισσότερο γνωστού ως χωροταξικού σχεδιασμού, που θα πρόσφερε το αυτονόητο <span style="font-weight: bold;">πάντρεμα</span> μεταξύ αναπτυξιακών προβλημάτων και (αειφορικών) λύσεων και θα υποστήριζε τη στοχοθετημένη και αιτιολογημένη χρήση κρατικών και Κοινοτικών κονδυλίων που διατίθενται μέσω του αναπτυξιακού νόμου (που δεν είναι γνωστό αν έχει κοστολογηθεί). Απαραίτητες προϋποθέσεις για να εκπληρώσει με επιτυχία αυτές τις δύο, μεταξύ πολλών άλλων, λειτουργίες του ο σχεδιασμός είναι το όραμα και οι συναποφασισμένοι στόχοι, η ευρεία δημόσια συμμετοχή σε όλα τα στάδια του, η επαρκής, δημόσια τεκμηρίωση, ο συντονισμός θεσμικών και διοικητικών δομών, εργαλείων, και διαδικασιών, η διαρκής παρακολούθηση και ο συστηματικός έλεγχος, και πάνω απ’ όλα το ήθος συλλογικής ευθύνης. Δυστυχώς, όμως, την κενή θέση του σχεδιασμού γεμίζουν, αν το απαιτήσουν οι περιστάσεις, ειδικές αποφάσεις για διευκόλυνση επενδύσεων που υπόσχονται (αλλά δεν εξασφαλίζεται) να είναι ωφέλιμες τοπικά και εθνικά. Η θέση του ήθους συλλογικής ευθύνης παραμένει κενή...</span></span><br /><br /><span style="font-size:85%;"><span style="font-family: verdana,arial,helvetica,sans-serif;">Οι παραπάνω διαπιστώσεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αμφιβολίας ότι το αναπτυξιακό έλλειμμα της χώρας αντιμετωπίζεται με οδηγό το «πρότυπο του σκουπιδοτενεκέ». Όμως, τα περιεχόμενα ενός σκουπιδοτενεκέ δεν έχουν παρά ένα τελικό προορισμό, τη χωματερή ...</span></span><br /><br /><span style="font-size:85%;"><span style="font-size:78%;"><span style="font-family: verdana,arial,helvetica,sans-serif; font-weight: bold;">*Ελένη Καπετανάκη-Μπριασούλη, Καθηγήτρια</span></span></span><br /><span style="font-size:85%;"><span style="font-size:78%;"><span style="font-family: verdana,arial,helvetica,sans-serif;">Τμήμα Γεωγραφίας, Πανεπιστήμιο Αιγαίου<br />Δημοσιεύτηκε στο www.ecocrete.gr<br /><br /></span></span></span></div>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-67008157703203891062010-03-20T13:29:00.001+02:002010-03-20T13:31:23.950+02:00Απο το ημερολόγιο μιας άνεργης...<div style="text-align: justify;"><span style="font-weight: bold; color: rgb(153, 51, 153);">Δεν γνωρίζω τον/την συγγραφέα του παρακάτω γράμματος αλλά δημοσιεύεται στα σημερινά ΝΕΑ....Μου άρεσε και το μοιράζομαι μαζί σας....</span><br /><br /><br /><span style="font-style: italic;">Προχθές πήρα το Μετρό για να πάω σε άλλη συνέντευξη. Δεν ξέρω πια πόσες συνεντεύξεις έχω δώσει. Έχω χάσει τον λογαριασμό. Στην έξοδο του Μετρό κάποιοι νεαροί μοίραζαν δωρεάν εφημερίδες. Δεν πήρα, αλλά πρόσεξα τον Μαρξ στο πρωτοσέλιδο. Καημένε Μαρξ, σκέφτηκα, κάποτε είχες πει: «Οιπρολετάριοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους». Τώρα έχουν να χάσουν την τηλεόραση plasma, το ψυγείο, το αυτοκίνητο, το αυθαίρετο και τα ριάλιτι σόου. </span><br /><span style="font-style: italic;"> Δεν θυμώνουν πια με τους καπιταλιστές αλλά με τους μετανάστες. Και όσο πιο πολύ δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις πιστωτικές τους κάρτες τόσο πιο πολύ θέλουν να τσακίσουν τους μετανάστες. Η εργατική τάξη είναι κατακερματισμένη, πετσοκομμένη, σχεδόν αόρατη. Και μαζί της και η εργασία. Στην τηλεόραση βλέπεις τραπεζίτες, μάνατζερ, ειδικούς της αγοράς, μιλάνε όλη την ώρα για ομόλογα και subprimes. Μόνο εργάτες που δουλεύουν δεν βλέπεις. Συμβαίνει κάτι παράξενο. Η λέξη «άνεργος» προκαλεί τρόμο, αλλά ταυτόχρονα η εργασία είναι περιφρονημένη, απαξιωμένη. Ξέρω ότι το Δημόσιο νοσεί αλλά η γελοιοποίηση του δημοσίου υπαλλήλου είναι και αυτό κομμάτι της γελοιοποίησης της εργασίας. Ο ιδανικός εργάτης είναι αυτός που δεν ακούγεται, δεν συζητά με τους συναδέλφους του. Ο ιδανικός εργάτης είναι εκείνος που ζει βουτηγμένος στη μοναξιά του. Κάποτε μιλούσαμε για «ελεύθερο χρόνο». Σήμερα μιλάμε για «κενό χρόνο»: ο χρόνος που μεσολαβεί από την απόλυση μέχρι την εύρεση εργασίας, που κανείς δεν ξέρει πόσο διαρκεί. Εγώ υπάρχω σε αυτόν τον «κενό χρόνο», ανεβαίνω στο ασανσέρ, πάω για συνέντευξη. Αποφασισμένη να μη με ρίξει καμία απόρριψη. Αποφασισμένη να τα καταφέρω...</span></div>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-22028989826205531952010-03-08T19:35:00.003+02:002010-03-08T20:00:20.584+02:00Κάποιος που αρνείται...<div style="text-align: justify;">Τον είχα γνωρίσει κάποτε απο κοντά. Κάποιος φίλος μου διηγήθηκε την ιστορία του, την ίδια ώρα που αυτός έδινε συνέντευξη σε διπλανό τραπέζι.<br />- Ο <span style="font-weight: bold;">Βανούνου</span> μου είπε. Πυρηνικός μηχανικός που συνελήφθη απο την Μοσάντ μεταξύ Λονδίνου και Ρώμης όταν μια πράκτοράς της τον παρέσυρε με μυθιστορηματικό τρόπο....Στη συνέχεια, τον απήγαγαν και τον μετέφεραν πίσω στο Ισραήλ. Δικάστηκε σε 18 χρόνια κάθειρξη και απο αυτά τα 11 ήταν στην απομόνωση. Νόμίζω οτι τώρα έχει γίνει χριστιανός. Αποφυλακίστηκε το 1994 και απαγορεύεται να μιλάει με δημοσιογράφους και μη Ισραηλινούς.<br />-Και τώρα τι κάνει εδώ, ρώτησα.<br /><a href="http://www.google.gr/url?sa=t&source=web&ct=res&cd=1&ved=0CAYQFjAA&url=http%3A%2F%2Fwww.avgi.gr%2FArticleActionshow.action%3FarticleID%3D514457&ei=IDmVS-rrH8TTjAee7dn-Cg&usg=AFQjCNHsqDWYrbEXulOAsGuZLLymxpUyQQ&sig2=x4HSb2wZcPusPigBUGti5w">Ο Βανούνου καθόταν σ' ενα τραπέζι με κάποιον, προφανώς δημοσιογράφο, και μιλούσαν ήσυχα στο Jerusalem Hotel σαν να μη συνέβαινε τίποτα.</a><br />-Προφανώς δίνει συνέντευξη, είπε κι ο φίλος και γέλασε...<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBr3eHxN-YwsbycCJPwD7Ao68JBNWwLf1ysGtpH5SZIc6lzF8I-b7YBAffqeC9NUoJs4WMGtcqm8pQA7L6NMTHjRQtc8vXgWsM7hNO317AiF_POKV-WA3pYiYa5Gbr75v4Exe-xtksnA/s1600-h/2009-12-29t115849z_01_jer01_rtridsp_1_israel-nuclear-vanunu_high.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 227px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBr3eHxN-YwsbycCJPwD7Ao68JBNWwLf1ysGtpH5SZIc6lzF8I-b7YBAffqeC9NUoJs4WMGtcqm8pQA7L6NMTHjRQtc8vXgWsM7hNO317AiF_POKV-WA3pYiYa5Gbr75v4Exe-xtksnA/s320/2009-12-29t115849z_01_jer01_rtridsp_1_israel-nuclear-vanunu_high.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5446322587264344146" border="0" /></a>Εχουν περάσει 3-4 χρόνια απο τότε και σήμερα διαβάζω στα ΝΕΑ:<br /><b>"Για πρώτη φορά στην ιστορία της Νορβηγικής Επιτροπής Νομπέλ, </b> <b>κάποιος διατύπωσε προληπτικά το αίτημα να μην εξεταστεί </b> <b>ενδεχόμενη υποψηφιότητά του για το Νομπέλ Ειρήνης"</b><br />Πρόκειται για τον Ισραηλινό πυρηνικό μηχανικό και αποδιοπομπαίο τράγο του εβραϊκού κράτους Μορντεχάι Βανούνου. Στις 24 Φεβρουαρίου, ο Γκέιρ Λούντεσταντ, ο διευθυντής του Νορβηγικού Ινστιτούτου Νομπέλ και γραμματέας της Νορβηγικής Επιτροπής Νομπέλ, η οποία απονέμει το Νομπέλ Ειρήνης, αποκάλυψε ότι ο Βανούνου ζήτησε με επιστολή του προς την Επιτροπή να μην εξεταστεί ενδεχόμενη πρόταση να είναι υποψήφιος για το βραβείο. Ο Μορντεχάι Βανούνου «μας έγραψε επιστολές φέτος καθώς και πέρυσι, στις οποίες δήλωνε ρητά ότι δεν θέλει να είναι υποψήφιος για το Βραβείο Νομπέλ Ειρήνης. Ο λόγος που εξέθεσε ήταν ότι με το Νομπέλ Ειρήνης έχει τιμηθεί και ο Σιμόν Πέρες, για τον οποίο ισχυρίζεται ότι ήταν ο πατέρας της ισραηλινής ατομικής βόμβας και δεν θέλει να συνδεθεί με οποιονδήποτε τρόπο μαζί του».<br />Από το 1976 ώς το 1985, ο Βανούνου εργάστηκε ως τεχνικός στον ισραηλινό πυρηνικό σταθμό της Ντιμόνα, στην Ερημο Νεγκέβ. Το 1986, σε συνέντευξή του στη βρετανική εφημερίδα «Τhe Sunday Τimes», αποκάλυψε για πρώτη φορά την παράνομη πυρηνική δραστηριότητα της χώρας του. Μια εβδομάδα πριν δημοσιευτεί η συνέντευξη, μια πράκτορας της Μοσάντ τον παρέσυρε από το Λονδίνο στη Ρώμη, απ΄ όπου τον απήγαγαν και τον μετέφεραν στο Ισραήλ. Δικάστηκε μυστικά για προδοσία και καταδικάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες σε ποινή κάθειρξης 18 ετών. Εξ αυτών, τα ένδεκα χρόνια τα πέρασε στην απομόνωση. «Λέω στη Σαμπάκ (η Σιν Μπετ), λέω στη Μοσάντ, "δεν καταφέρατε να με σπάσετε, δεν καταφέρατε να με τρελάνετε". Είμαι υπερήφανος και ευτυχής που έκανα αυτό που έκανα», δήλωσε όταν αποφυλακίστηκε με αναστολή τον Απρίλιο του 2004.<br />Του απαγορεύτηκε να μιλάει με δημοσιογράφους και με οποιονδήποτε μη Ισραηλινό. Του επιβλήθηκαν περιορισμοί στις μετακινήσεις του μέσα στο Ισραήλ και του απαγορεύτηκαν τα ταξίδια στο εξωτερικό. Το 2007 διαπιστώθηκε παραβίαση της αναστολής του και πέρασε άλλους τρεις μήνες στη φυλακή. Το γεγονός ότι ασπάστηκε τον χριστιανισμό, καθώς και το ότι υποστηρίζει τα δικαιώματα των Παλαιστινίων δεν τον κάνουν συμπαθέστερο μεταξύ των συμπατριωτών του.<br />Ακριβώς επειδή ο Σιμόν Πέρες ήταν ο παρασκηνιακός αρχιτέκτονας της ανάπτυξης του πυρηνικού οπλοστασίου του Ισραήλ, γράφει στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Counterpunch» o ανεξάρτητος σχολιαστής Ράνι Αμίρι, ο Βανούνου δεν θέλει να τιμηθεί με το ίδιο βραβείο. Όμως ο Αμίρι υποστηρίζει πως η Επιτροπή του Νομπέλ πρέπει να του το απονείμει παρ΄ όλα αυτά, διότι έπρεπε να το είχε κάνει από πολύν καιρό για την αξιοπρέπεια, την ακεραιότητα και την άρνησή του να συμβιβαστεί.<br /><br /><span style="font-style: italic; font-weight: bold; color: rgb(204, 51, 204);">Ας σημειώθεί οτι το Ισραήλ ουδέποτε έχει παραδεχθεί οτι έχει στην κατοχή του πυρηνικά όπλα. Αρνείται, μάλιστα, να υπογράψει τη συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων και να δεχθεί έλεγχο του σταθμού Ντιμόνα που κατασκευάστηκε στη δεκαετία του 1960 στην έρημο Νεγκέβ με τη βοήθεια της Γαλλίας.</span><br /></div>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-78847809275292174642010-03-06T12:58:00.001+02:002010-03-06T12:58:41.166+02:00Η στάση της κοινωνίας στην κρίση<div style="margin: 1ex;"> <div> <p align="center"><span style="font-family:Times New Roman;font-size:130%;"><b><u>Αρθρο του Ν. Κοτζιά απο τη σημερινή "Αξία"<br /></u></b></span></p> <p align="justify"> <span style="font-family:Times New Roman;font-size:130%;">Η άποψη, ότι ο ελληνικός λαός κατανοεί την αναγκαιότητα των μέτρων και στηρίζει τις επιλογές της ευρωπαϊκής συντηρητικής πλειοψηφίας είναι λανθασμένη. Πρόκειται για συμπέρασμα σε σημαντικό βαθμό αυθαίρετο. Από μια ορισμένη σκοπιά, μάλιστα, αποπροσανατολιστικό για όσους λαμβάνουν δημόσιες αποφάσεις, δηλαδή, προωθούν δεσμευτικές πολιτικές. </span><br /></p> <p align="justify"><span style="font-family:Times New Roman;font-size:130%;"><u>Δημοσκοπήσεις και συντηρητική ευρωπαϊκή πλειοψηφία</u></span></p> <p align="justify"> <span style="font-family:Times New Roman;font-size:130%;">Καταρχάς πρέπει να συμφωνήσουμε ότι οι δημοσκοπήσεις δίνουν τη «φωτογραφία της στιγμής». Ότι δεν είναι σε θέση να καταγράψουν τα υπόγεια ρεύματα και τις δυναμικές που εξελίσσονται ανάμεσα στους πολίτες που συνήθισαν κάποιοι να ονομάζουν ως «σιωπηλή πλειοψηφία». Όπως θα υποστηρίξω δε, στη συνέχεια, το βουβό ποτάμι κάποια στιγμή φτάνει στην στενωπό και δημιουργεί αναταραχές, κύματα, ακόμα και καταρράκτες που στην διάβα τους μπορούν να αποδιοργανώσουν, συχνά τυφλά, κάθε είδους πολιτική. Αυτή, ακριβώς, τη δυναμική, δεν μπορεί να την κατανοήσει η δημοσκοπική προσέγγιση της πολιτικής. Προς το παρόν, επίσης, κυριαρχεί στην δημόσια σφαίρα ο λόγος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που υποστηρίζουν τα μέτρα λιτότητας. Όχι διότι ξαφνικά έγιναν πιο σοφά και κοινωνικά υπεύθυνα από εμάς τους υπόλοιπους, αλλά διότι αυτά είναι τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους καθώς και εκείνων εκ των τραπεζών που διασυνδέονται μαζί τους. Η στήριξη που δίνουν οι προαναφερόμενοι στα μέτρα μονόπλευρης λιτότητας δεν αφορά τόσο στην αναγκαιότητα τους, όσο στον συγκεκριμένο προσανατολισμό τους. Το ίδιο ισχύει και για την υποστήριξη που δίνουν στις επιλογές της Επιτροπής και του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Τέλος, πολλές δημοσκοπήσεις και μέσα μαζικής ενημέρωσης βιάζονται στην εφαρμογή των μέτρων διότι γνωρίζουν ότι ο χρόνος δημιουργεί αντιστάσεις. Ότι μέσα στο χρόνο αυξάνουν οι πιθανότητες να στηριχτούν διαφορετικές πολιτικές εξόδου από την κρίση. Πολιτικές που έχω ήδη περιγράψει σε πολλαπλά κείμενα.</span></p> <p align="justify"> <span style="font-family:Times New Roman;font-size:130%;">Οι κεντρικοί θεσμοί, όμως, της ΕΕ κυριαρχούνται κατά συντριπτική πλειοψηφία από εκπροσώπους συντηρητικών κομμάτων με νεοφιλελεύθερο οικονομικό προσανατολισμό. Δηλαδή, για να μην ξεχνιόμαστε, τα όργανα της ΕΕ δεν είναι κάποια σοφά τεχνοκρατικά, ουδέτερα και αμέτοχα στην κοινωνική πάλη όργανα, αλλά η συντεταγμένη και οργανωμένη σε πλειοψηφία ευρωπαϊκή συντηρητική παράταξη. Ως δε είναι φυσικό, δυστυχώς, αυτή η πλειοψηφία στηρίζει μια πολιτική που μόλις πριν λίγες μήνες απορρίφθηκε από την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού εκλογικού σώματος. </span><br /></p> <p align="justify"><span style="font-family:Times New Roman;font-size:130%;"><u>Που βρίσκεται σήμερα η «ψυχή του πολίτη»;</u></span></p> <p align="justify"> <span style="font-family:Times New Roman;font-size:130%;">Υποστηρίζω ότι ΜΜΕ και δημοσκοπήσεις δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν την πραγματική κατάσταση της συνείδησης των πολιτών και της «λαϊκής ψυχής». Υπάρχουν δύο στοιχεία που δεν τα λαμβάνουν υπόψη τους. Το πρώτο είναι, ότι ο πολίτης έχει φοβηθεί και η ψυχή του έχει μαυρίσει από όσα ακούει. Από τον καθημερινό βομβαρδισμό «μαύρων ειδήσεων» για την οικονομία και ακόμα πιο μαύρων ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης. Όσο μπορώ και έχω εικόνα, σε πολλές μεγάλες επιχειρήσεις και σε υπηρεσίες του δημοσίου, η εργασιακή διαδικασία έχει παραλύσει. Από το πρωί μέχρι το βράδυ οι μισθωτοί προσπαθούν μέσα από συζητήσεις και «διαβουλεύσεις» στον τόπο εργασίας τους να κατανοήσουν τί και πότε θα εφαρμοστεί. Τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στο μέλλον τους και πόσο θα κοπεί το σημερινό εισόδημα και η αυριανή σύνταξή τους. Με τις καθημερινές μαύρες ειδήσεις που ακούει ο πολίτης, τις συνεχείς (άτυχες και πολιτικά ανόητες) διαρροές μερίδας του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, μαυρίζει όλο και περισσότερο η ψυχή του και τον διαπερνά ένα αίσθημα φόβου. Όλη αυτή η εικόνα κάνει πολύ κακό στην ίδια την οικονομία, αφού με αυτή την παράλυση χειροτερεύει και άλλο η κατάστασή της. Ουδέποτε ο φόβος υπήρξε παραγωγικός. Όπως σοφά έχει αναλύσει ο Α.Σεν, παραγωγικότητα δίνουν η δημοκρατία, οι ελευθερίες, τα αισιόδοξα αισθήματα, όχι ο φόβος. </span></p> <p align="justify"> <span style="font-family:Times New Roman;font-size:130%;">Η παράλυση από τον ειδησεογραφικό βομβαρδισμό και τις «διαρροές» οδηγεί πράγματι σε ακινησία τους πολίτες. Φοβούνται. Δεν γνωρίζουν επακριβώς τι τους περιμένει. Αναμένουν να φτάσει η πρώτη του Απρίλη προκειμένου να καταλάβουν ποια είναι η έκταση της ζημιάς. Όχι της ελληνικής οικονομίας εν γένει, αλλά της τσέπης τους. Αυτό που δεν κατανοούν ορισμένοι, είναι ότι όταν θα φτάσει το πλήρωμα του χρόνου και θα καταλάβουν οι μισθωτοί το πόσα θα λείπουν από τις τσέπες τους, ο φόβος θα παραμεριστεί από την σκληρή πραγματικότητα. Θα σταματήσει η ανησυχία για το άγνωστο. Τα ποσά και οι προοπτικές θα έχουν αποσαφηνιστεί. Η παράλυση θα έχει τελειώσει και θα έρχεται η ώρα της κινητοποίησης. </span></p> <p align="justify"> <span style="font-family:Times New Roman;font-size:130%;">Το δεύτερο στοιχείο, κατά προέκταση, των πιο πάνω, που δεν κατανοούν ορισμένοι που νομίζουν ότι όλα θα γίνουν αποδεκτά ως έχουν, είναι ότι μόλις περάσει η αίσθηση του φόβου και της παράλυσης, μόλις υπάρξει σαφήνεια ποιος χάνει τι, θα έρθει και η ώρα της σύγκρισης. Η ώρα όπου θα είναι σαφές τι θα λείπει από την τσέπη του ενός και τι δεν πληρώνει ο άλλος, εκείνος που θα έπρεπε να πληρώσει αν ζούσαμε σε δίκαιη κοινωνία. Θα γίνει αντιληπτή μέσα στην πράξη η οικονομική πολιτική και ο μονόπλευρος ή όχι χαρακτήρας της. Και τότε θα έρθει η ώρα της αναμέτρησης και της ανατροπής της σημερινής εικόνας. </span><br /></p> <p align="justify"><span style="font-family:Times New Roman;font-size:130%;"><u>Πώς ετοιμάζεται η Πολιτική;</u></span></p> <p align="justify"><span style="font-family:Times New Roman;font-size:130%;">Αν η πολιτική πορευτεί με βάση τις σημερινές δημοσκοπήσεις και δημοσιογραφικές αξιολογήσεις κινδυνεύει να βρεθεί ενώπιον οδυνηρών εκπλήξεων. Διότι μετά το Πάσχα, όταν η Ελλάδα θα έχει συσκεφτεί και διαβουλευτεί με άδειες τις τσέπες πάνω από τον οβελία, θα αρχίσουν οι κοινωνικές αναταράξεις. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στην πολιτική σκηνή του τόπου είναι να φτάσουμε σε αυτές τις αναταράξεις και η κυβέρνηση να είναι απροετοίμαστη να τις αντιμετωπίσει, ενώ η αντιπολίτευση να μην διαθέτει εναλλακτικές προτάσεις γύρο από τις οποίες θα επιδιώξει να κερδίσει συμμαχίες και ρεύματα.</span></p> <p align="justify"> <span style="font-family:Times New Roman;font-size:130%;">Εάν το πολιτικό σύστημα παγιδευτεί σε μια απλουστευτική αντίληψη για το τι θα συμβεί μετά το Πάσχα, κινδυνεύει να είναι απροετοίμαστο. Για να είναι έτοιμο, θα πρέπει επιτέλους να πάψει να σκορπά φόβο στους μισθωτούς και να κάνει καλές εξηγήσεις μαζί τους. Να πει που αρχίζουν και που τελειώνουν τα μέτρα. Ποια θα είναι τα υποστηρικτικά και τι βλέπει να γίνεται και προγραμματίζει να κάνει ώστε να μην πάει η χώρα σε ύφεση και καταλήξει από το σκοτεινό παρόν στο μαύρο μέλλον. Πολύ δε περισσότερο, από τις εξηγήσεις χρειάζονται πράξεις. Δηλαδή, ο λαός δεν θα δείξει καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση αν δεν δει ότι στα νύχια και στα δόντιά της δεν έχει μόνο τη σάρκα των μισθωτών, αλλά πριν από όλα τη σάρκα εκείνων που σε όλες τις περιστάσεις γνωρίζουν να βγάζουν κέρδη από τον «αέρα της λαμογιάς», να εξασφαλίζουν υπερκέρδη για τον εαυτό τους, να φοροδιαφεύγουν και φοροκλέπτουν.</span></p> <p align="justify"> <span style="font-family:Times New Roman;font-size:130%;">Η κυβέρνηση οφείλει να κατανοήσει, ότι μόλις πάψει η παράλυση της αναμονής, θα έρθουν τα πραγματικά δύσκολα για τη χώρα και θα θερίσει ανέμους. Η μία παραλλαγή είναι να υπάρξουν αυθόρμητα ξεσπάσματα των οποίων η κατάληξη είναι στις σημερινές συνθήκες απρόβλεπτη. Μπορεί τα αυθόρμητα ξεσπάσματα να οδηγηθούν σε αδιέξοδα, αλλά σε αυτή την περίπτωση η ελληνική οικονομία θα έχει ήδη πληρώσει μεγάλο τίμημα. Μπορεί, όμως, να οδηγήσουν σε νέου τύπου οργάνωση που θα επιδιώξει να βάλει σε μια κατεύθυνση τις αντιστάσεις της κοινωνίας απέναντι στις νεοφιλελεύθερες επιλογές των Βρυξελλών. </span></p> <p align="justify"> <span style="font-family:Times New Roman;font-size:130%;">Υπάρχει, βέβαια, και μια άλλη προοπτική. Να πάθει η χώρα μετά από ορισμένα κοινωνικά 2ξεσπάσματα συλλογική κατάθλιψη και διάθεση αναχωριτισμού. Σε αυτή την περίπτωση ναι μεν θα «περάσουν» τυπικά τα μέτρα, αλλά στην πραγματικότητα η χώρα θα βουλιάζει στην ύφεση, όχι μόνο εξαιτίας των οικονομικών μέτρων, αλλά, κύρια, λόγω της ατμόσφαιρας παραίτησης που θα κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία. Όμως, η οικονομία δεν μπορεί να ανορθωθεί χωρίς τον παράγοντα εργαζόμενος άνθρωπος. Χωρίς την θέληση, το πείσμα, το ταλέντο και τη δημιουργικότητα των εργαζομένων.</span></p> <p align="justify"> <span style="font-family:Times New Roman;font-size:130%;">Το συμπέρασμα είναι πολύ απλό: η κυβέρνηση οφείλει να δείξει με τα μέτρα που θα λάβει κοινωνική δικαιότητα και όχι κοινωνική αδιαφορία όπως την πιέζουν οι φορείς της νεοσυντηρητικής στρατηγικής. Θα πρέπει να λάβει μέτρα ώστε να μην οδηγήσει την Ελλάδα είτε σε μια συλλογική αναχώρηση στην κατάθλιψη, είτε σε μια τυφλή έκρηξη. Στο χέρι της είναι. <u> </u></span></p> </div> </div>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-57714240958735465112010-03-03T20:41:00.003+02:002010-03-03T21:57:19.847+02:00Γιατί οι ποιητές ήσαν πάντε προφήτες;<pre><br />Κωνσταντίνου Καβάφη: <span style="font-weight: bold; color: rgb(153, 51, 153);">Περιμένοντας τους Βαρβάρους</span><br /><br />-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;<br />Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;<br /><br />-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.<br />Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;<br />Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.<br /><br />-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,<br />και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη<br />στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;<br /><br />-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.<br />Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί<br />τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε<br />για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί<br />τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.<br /><br />-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν<br />σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·<br />γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,<br />και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·<br />γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια<br />μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;<br /><br />Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·<br />και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.<br /><br />-<span style="font-weight: bold;">Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα</span><br /><span style="font-weight: bold;">να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;</span><br /><br />Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·<br />κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία</span><br /><span style="font-weight: bold;">κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).</span><br /><span style="font-weight: bold;">Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,</span><br /><span style="font-weight: bold;">κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;</span><br /><br />Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.<br />Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,<br />και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.</span><br /><span style="font-weight: bold;">Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.</span><br /></pre>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-63756802214727722772010-02-28T11:59:00.006+02:002010-02-28T13:43:06.593+02:00Δικαίωμα στο όνειρο...<div style="text-align: justify;"><span style="font-weight: bold;">Κάποιοι λένε οτι 'η κρίση ενδεχομένως να γίνει πρόκληση'.</span> Πράγματι, πέρα απο τη μαζοχιστική ερμηνεία που εμπεριέχει αυτή <span style="font-style: italic; color: rgb(153, 51, 153);">η εκ των υστέρων </span>διαπίστωση, υπάρχουν και θετικά στην κρίση. Ιδιαίτερα, όταν τα μέτρα θα αρχίσουν να εφαρμόζονται γιατί τώρα...<span style="font-style: italic; color: rgb(204, 51, 204); font-weight: bold;">δ</span><span style="font-style: italic; color: rgb(204, 51, 204); font-weight: bold;">εν έχουν εφαρμοστε</span><span style="font-style: italic; font-weight: bold;"><span style="color: rgb(204, 51, 204);">ί</span>.</span>..κι όταν καθένας θα μπορέσει να συνειδητοποιήσει το τι του αντιστοιχεί -ακόμα και άδικα- στη διαβάθμιση των ευθυνών, όταν ο οικογενειακός προγραμματισμός καταρρεύσει σε τάξεις που, καλώς ή κακώς, σχεδίαζαν με αυτόν...<span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">τ</span><span style="font-weight: bold;">ότε θα μπορέσει να μιλήσει ο σκεπτόμενος Πολίτης και όχι αντ' αυτού οι 'δημοσκοπήσεις'. </span></span><br /><br />Ομως, πριν απο όλα αυτά και, επειδή προέρχομαι απο μια γενιά που κάποτε την απασχολούσε η Πολιτική ως Πράξη, αναρωτιέμαι αν έχουμε σκεφτεί πραγματικά οτι -πέρα απο την οικονομία- <span style="font-weight: bold;">το ζήτημα είναι Πολιτικό</span>. Και είναι πολιτικό για έναν και μόνο λόγο: <span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">Πόσο μπορούν να ονειρευτούν οι σύγχρονοι νέοι και οι επόμενες γενιές; </span></span><span style="font-weight: bold;">Γιατί αν, πράγματι, δεν μπορούν να ονειρευτούν, αν δεν μπορούν να σχεδιάσουν με οραματισμό το παρόν και το μέλλον τους, αν νοιώθουν προδομένοι ακόμα και απο τους γονείς τους-έστω κι αν τους χαρτζιλικώνουν ακόμα-αν οι ΙΔΙΟΙ δεν πατάνε στα πόδια τους, έχοντας: Πτυχίο, μεταπτυχιακό και διδακτορικό, αν δεν μπορούν να πληρώσουν για να δούν μια παράσταση, να ταξιδέψουν, να κατοικήσουν σ' ενα δικό τους σπίτι, να έχουν δικό τους προγραμματισμό, να πάρουν θέση χωρίς να φοβούνται οτι θα χάσουν τη δουλειά τους, να έχουν ασφάλεια και αργότερα σύνταξη, να αλλάξουν δουλειές, να δημιουργήσουν, να 'πετάξουν' όπως κάνανε κάποτε οι γονείς τους, να διεκδικήσουν, να δικαιωθούν και να δικαιώσουν, αν είναι στεγνοί απο όνειρα και απο σχέδια για το μέλλον και απλά αρκούνται στη βολή ;;των 700€ </span>,<span style="font-weight: bold;"> αν οι νέοι μας</span> <span style="font-weight: bold;">συντηρήσουν τη διαχειριστική άποψη του πολιτικού συστήματος </span><br /><span style="font-style: italic; font-weight: bold; color: rgb(204, 51, 204);">τότε αυτές οι γενιές είναι χαμένες. </span><br /><br />Τα μέτρα είναι επιβεβλημένα. Τα 'μέτρα στα όνειρα' είναι; Γιατί τώρα, εδώ και κάτι μήνες συζητάμε τα οικονομικά μέτρα ως πανάκεια για την κοινωνία. Βομβαρδιζόμαστε απο επιτηρητές, απο απώλειες -ακόμα και εθνικής κυριαρχίας-, απο λάθη του παρελθόντος και αδυναμίες του παρόντος.<span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;"> Μέτρα, χωρίς ψυχή ΔΕΝ θα βρούν γιατρειά. </span></span><br /><br />Η γιατρειά είναι να χτίσουμε ξανά το δικαίωμα στο όνειρο και, μάλιστα, όχι μόνο των νεότερων αλλά όλων μας. Απο εκεί θα χτίσουμε και τον ρεαλισμό, απο εκεί θα ξαναβρεθούμε. Οσο μπερδεύουμε το ΜΕΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥ με συνταγές ενός πολιτικού συστήματος που αφορά στους λίγους, είναι βέβαιο οτι το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι <span style="font-style: italic;">κάπως </span>τα νούμερα, τους αριθμούς...<span style="font-weight: bold;">τους ανθρώπους, όμως, θα τους χάσουμε!</span><br /></div>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-61939675647762340302010-02-24T10:23:00.004+02:002010-02-24T11:01:23.366+02:00Ο λογαριασμός της παραίτησης...<div style="text-align: justify;">...και τα δημοσιεύματα καλά κρατούν. Στη βάση πάντα της Ιστορίας...Πρώτα ήταν η Νίκη της Σαμοθράκης που ζητιάνευε και τώρα είναι η Αφροδίτη της Μήλου που σηκώνει το δάκτυλο προκλητικά. Και οι δύο βρίσκονται στο Μουσείο του Λούβρου...αν κάτι λέει κι αυτό. Κληρονομιά ενός παγκόσμιου πολιτισμού; Λαθροχειρία ενός περασμένου μεγαλείου; Κλασική ομορφιά που στολίζει διεθνή Μουσεία;<br /><span style="font-weight: bold;">Τι είναι, τέλος πάντων, ο ελληνικός πολιτισμός για τους Ευρωπαίους;</span><br />Αναρωτιέμαι αν θα μας ενέτασσαν στη Δύση, αν δεν είχε υπάρξει ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης για να μαγέψει τον εξορθολογισμό τους. Αναρωτιέμαι, γιατί αφού ήταν δική μας πράγματι κληρονομιά, στο βαθμό που συντηρήσαμε τη γλώσσα μας, γιατί δεν τη διαχειριστήκαμε με τον τρόπο που έπρεπε. ' Η, έστω, γιατί δεν το κάνουμε τώρα.;!<br /><br />Οσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα κάποιοι άλλοι έφταιγαν, προστάτευαν, σκεφτόντουσαν, έπρατταν, έδιναν εντολές για ΕΜΑΣ...και, κάποιες φορές, είναι τραγελαφικό αλλά: Κάποιοι <span style="font-style: italic; color: rgb(255, 0, 0); font-weight: bold;">μας αγαπούσαν</span> και <span style="font-style: italic; color: rgb(204, 51, 204); font-weight: bold;">κ</span><span style="color: rgb(153, 51, 153); font-style: italic; font-weight: bold;">άποιοι μας εχθρεύονταν</span>. Οχι με τη φυσιολογική σημασία των όρων: αγαπώ-εχθρεύομαι αλλά με την έννοια πάντα του <span style="font-weight: bold;">ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΩ 'Η ΔΕΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΩ....</span><br />Τα τρίτα πρόσωπα ήταν πάντα στην νεότερη Ελλάδα, ο απο μηχανής Θεός που αποφάσιζε για εμάς...κάτι σαν την αναμονή του ελέους, της φιλευσπλαχνίας, της γενναιοδωρίας, του θείου δώρου και της θείας δίκης. Ετσι, μοιρολατρικά.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Εξού και σήμερα ο λογαρισμός.</span> Δεν θελήσαμε να σταθούμε ποτέ στα ποδάρια μας ξεκάθαρα. Και είχαμε τα φόντα!<br />Οχι. Ούτε τόσο μικρή χώρα είμαστε -ούτε τόσο λίγοι είμαστε- ούτε τόσο μόνοι είμαστε εθνικά-ούτε οι Τούρκοι μετά απο ένα αιώνα μας φταίνε ακόμα...<br />Απλά, εμείς οι ίδιοι δεν πιστέψαμε ποτέ στον εαυτό μας πέρα απο μελοδραματισμούς και παλληκαριές της στιγμής. Γι' αυτό και όσοι έφυγαν στο εξωτερικό και έμειναν, έγιναν άξιοι πρεσβευτές μας. Εκεί βρήκαν κανόνες, εκεί είχε νόημα να σταθούν στο 'ύψος των περιστάσεων', εκεί άλλαξαν, συνυπήρξαν, συνεργάστηκαν, μοιράστηκαν, <span style="font-weight: bold; font-style: italic;">δώσανε πάσα στον διπλανό και έβαλαν γκόλ.</span><br /><br />Αντίθετα, εντός, οι ιδεολογικές μεταμορφώσεις απο τον 19ο αιώνα και, μέχρι πρόσφατα, μας κράτησαν καθηλωμένους σε αναγνώσεις που, τις περισσότερες φορές, δεν είχαν νόημα. Για παράδειγμα, η μεταπολίτευση έχει λήξει εδώ και καιρό, οι κομματικοί σχηματισμοί έχουν ξεθωριάσει ή έχουν μετασχηματιστεί σε καθεστηκυία τάξη, τα συλλογικά όργανα δεν λειτουργούν, η Δημοκρατία χρειάζεται εμβάθυνση, το πολιτικό σύστημα θέλει ξεπάτωμα όπως λειτουργεί, η εξωτερική πολιτική χρειάζεται νέα αντιμετώπιση, η Εκπαίδευση είναι διεκπεραιωτική και ανούσια, η εργασία είναι, πλεόν, ζητούμενο, το περιβάλλον δεν έχει κάν αρχίσει να μας απασχολεί στη καθημερινότητά μας και ο Πολίτης απλά δεν συμμετέχει στα Κοινά, αφήνοντας άλλους να αποφασίζουν γι' αυτόν, να κάνουν λάθη και να ξανααποφασίζουν πάλι οι ίδιοι σε μια τετραετία. Και, έτσι, τον λογαριασμό πληρώνουν όλοι οι άλλοι που, πράγματι, με μικρές ενοχές συνέπραξαν τόσο με τη ψήφο τους όσο, κυρίως, με την εξυπηρέτησή τους. Τη προσωπική εξυπηρέτηση. <span style="font-weight: bold;">Πολλοί μικροί λογαριασμοί φιάξανε το μεγάλο χρέος. Αλλοτε με συνείδηση, άλλοτε με αδιαφορία κι άλλοτε με παραίτηση.</span> Γιατί δεν τον έφιαξαν μόνο αλλά, δυστυχώς, τον συντήρησαν μεγάλο...αυτοί οι μικροί λογαριασμοί.<br /><br />Το "μήνυμα" της Δημοκρατίας είναι τυποποιημένο και γενικοποιημένο πανηγυρικά απο το ΜΜΕ. Η Πολιτική είναι κάτι λιγότερο απο τυποποιημένη. Είναι ανύπαρκτη και απαξιωμένη. Πρόσφατα, μάλιστα, αντικαταστάθηκε απο αριθμούς, spreads και ομόλογα. Λές και για όλα αυτά δεν αποφασίζουν άνθρωποι και όλα αυτά δεν αφορούν ανθρώπους αλλά αριθμούς...<br /><span style="font-weight: bold;">Λύση υπάρχει: Να αλλάξουμε εμείς. "Απο το ελάχιστο φθάνεις πιο γρήγορα οπουδήποτε". Οι Ποιητές <span style="font-style: italic;">το ήξεραν και μας το έλεγαν.</span> Εμείς πια δεν έχουμε χρόνο να διαβάζουμε ποίηση, πόσο μάλλον να γράφουμε;;;</span><br /><br /><span style="font-style: italic; color: rgb(153, 51, 153); font-weight: bold;">Οσο για τους 'διακινητές του ελληνικού πολιτισμού' τύπου focus...Γερμανίας, Λονδίνου κ.λ.π., κάποιοι θα πρέπει να πουν στους εγχώριους καναλάρχες οτι η Πολιτική δεν είναι reality για να αντιμετωπίζεται με κορώνες...</span><span style="font-weight: bold;">και οτι κι αυτοί έχουν συμβάλλει στο χρέος...</span><br /><br /><br /></div>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-48006688887610011842010-01-15T11:25:00.005+02:002010-01-15T11:46:22.217+02:00Απο κάπου να αρχίσεις...<b>Διαβάζω στα σημερινά ΝΕΑ<br /><br /></b><b>"<a href="http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=4555386">ένα εκατ. ευρώ θα εξοικονομηθούν, στην πρώτη φάση αλλαγών της κυβέρνησης στην ΕΡΤ, με την περικοπή μισθών, </a></b> <a href="http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=4555386"><b>συμβάσεων και την κατάργηση θέσεων. Δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις συνολικά 14 ειδικών συμβούλων του προέδρου </b></a> <b><a href="http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=4555386">της ΕΡΤ, οι μισθοί των οποίων κόστιζαν στην κρατική ραδιοτηλεόραση 1.080.000 ευρώ (μόνον το 2009)" και</a><br /><br /></b><b>"<span style="font-size:85%;"><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">ΑΙΣΘΗΣΗ </span></span></b><span style="font-size:85%;"><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">προκάλεσε η σύγκριση του ύψους των συμβάσεων στελεχών της ΕΡΤ με την ετήσια πρωθυπουργική αποζημίωση που ανέρχεται στις 140.20 ευρώ ετησίως. Ανάμεσά τους και οι συμβάσεις ειδικών συμβούλων που διέρρευσαν, αναπαρήχθησαν από δεκάδες blog, αλλά δεν διαψεύστηκαν από την ΕΡΤ ή το υπουργείο. </span><br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;"> Δημοσιοποιήθηκαν οι ετήσιες απολαβές του τέως προέδρου της Χρήστου Παναγόπουλου (347.659), των δύο εντεταλμένων συμβούλων Κώστα Κέκκη- Πάνου Λουκάκου (256.174 </span><br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;"> και 257.033, αντιστοίχως) και των 14 ειδικών συμβούλων Γιάννη Πευκιανάκη (200.711), Αναστάσιου Σαλεσιώτη (130.773), Φώτη Σιούμπουρα (101.427), Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου (104.400), Βασίλη Βλαχοδημητρόπουλου (121.481), Γιώργου Παπαδόπουλου (128.524), Τζώνυ Καλημέρη (128.472), Στάμου Ζούλα (122.066), Δημήτρη Παπαπαναγιώτου (118.093), Παναγιώτη Χατζή (101.210), Πολυξένης Κούρτη- Θωμοπούλου (98.635), Νίκου Ρίζου (76.943), Μάνου Αντώναρου (84.000) και Ηλία Τανιμανίδη (76.066)"</span><br /></span><b><br /></b><b><br /></b><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size:130%;"><span style="font-size:100%;">Κάτι είναι κι αυτό για να δούμε που πηγαίναν τα έσοδα απο τις κατ' επανάληψη θυσίες του ελληνικού λαού. Και ακόμα περισσότερο για να καταλάβουμε</span> <span style="font-style: italic;font-size:180%;" ><span style="color: rgb(153, 51, 153);">Πώς και Γιατί η Ελλάδα </span></span>έχει γίνει αναξιόπιστη όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά, κυρίως, στο εσωτερικό.</span></b><br /><b>Αυτό απο το οποίο πάσχει περισσότερο απ' όλα η χώρα είναι πλέον το <span style="font-size:180%;"><span style="font-style: italic;">έλλειμμα αλληλεγγύης</span></span> και φυσικά της <span style="font-size:180%;">κοινωνικής συνοχής.</span></b><br /><b><span style="font-size:180%;"><span style="font-size:100%;">Κι αυτό, δυστυχώς, παρά τη καλή πρόθεση της διαβούλεσης μέσω διαδικτύου αλλά και των ανοιχτών διαδικασιών προσλήψεων σε θέσεις ευθύνης μέσω του opengov δεν είναι αρκετό.</span></span></b> Κι αυτό είναι κάτι για να αρχίσεις...αλλά δεν φθάνει για τη πραγματική αλλαγή στην Κοινωνία και δή την ελληνική που πάσχει απο χρόνιες παθήσεις ελλείμματος καλλιέργειας της Δημοκρατίας.<br /></div><b><span style="font-size:180%;"><span style="font-size:100%;"><br /></span></span></b><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:130%;"><b>Η Ελλάδα χρειάζεται άμεσα και επειγόντωνς "πολλαπλασιαστές" εντός της κοινωνίας και για την κοινωνία στην Καθημερινότητα. Χρειάζεται πρόσωπα που επιθυμούν να είναι ενεργοί Πολίτες, χωρίς εκπτώσεις και υπαναχωρήσεις, χωρίς ίδιον όφελος. Χρειάζεται "συζητητές'' με προτάσεις, τεκμήρια, αντιρρήσεις και διάλογο πρόσωπο με πρόσωπο. Το έλλειμμα αλληλεγγύης ενισχύεται και απο το χρόνια παθολογικό πρόβλημα της έλλειψης 'κουλτούρας συνεργασιών' της ελληνικής κοινωνίας κι αυτό δεν καλλιεργείται με απρόσωπες διαδικασίες για ένα μικρό ποσοστό που ασχολείται με το Internet. </b><br /></span></div><b><span style="font-size:100%;"><br /><span style="font-size:130%;">Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.<br /></span><br /><span style="font-size:130%;">Κι αυτό είναι το ζητούμενο για την αναβάθμιση της χώρας. Απλά η οικονομική κρίση είναι μια ευκαιρία για πολύ σοβαρές κοινωνικές υπερβάσεις.</span><br /><br /></span><br /></b>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-88644416857109010972009-12-16T17:23:00.002+02:002009-12-16T17:42:33.994+02:00Γιατί η Ελλάδα;Αυτός είναι ο τίτλος από βιβλίο της γαλλίδας ελληνίστριας <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Jacqueline_de_Romilly">Jacqueline de Romilly </a>με το οποίο επιχειρεί να εξηγήσει γιατί όλα αυτά τα μεγάλα έργα που έχουν ως μοναδικό κριτήρια την εξήγηση της επιθυμίας του Ανθρώπου, το πάθος να εξηγήσουν τη ζωή και να εξυμνήσουν τον άνθρωπο ξεκίνησαν απο τον ελληνικό πολιτισμό. Πώς απο το προσωπικό οι Ελληνες κατάφεραν τότε να πάνε στο καθολικό το οικουμενικό, το ανθρωπιστικό εν τέλει….<br />Πώς και γιατί τότε η Ελλάδα;<br /><em>Γιατί τώρα….</em><br />Οποιος/α βρεθεί σε τάξη εφήβων θα πρέπει να σκεφτεί κάτι παραπάνω για το μέλλον αυτής της χώρας. Και το λέω αυτό γιατί ενώ η οικονομία βρίσκεται σε κρίση κι ενώ στα πεζοδρόμια γίνονται <a href="http://www.tvxs.gr/v27919">προληπτικές προσαγωγές </a>η <a href="http://epignosi.blogspot.com/2009/09/blog-post.html">ΠΑΙΔΕΙΑ </a>βράζει στο ζουμί της. <a href="http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=304754&ct=2">Ο Πολιτισμός, το Περιβάλλον και η Παιδεία βράζουν στο ζουμί τους καλύτερα….<br /></a><br />Βλέπω παιδιά 11, 12 και μέχρι 18 ετών στοιχημένα σε εξεταστικά κέντρα να έχουν αγωνία για την επιτυχία τους. Μια επιτυχία που στοιχίζει στους ίδιους κόπο – στους γονείς χρήμα –και στους δυο απογοήτευση ή ακόμα μια χαρά με πολλά ερωτηματικά για το μέλλον <a href="http://www.enet.gr/online/online_text?c=112&id=5467096,13365592,27412184,35302488,50148824,26313400">Γιατί ακόμα κι αυτή, η επιτυχία, ΔΕΝ ΒΓΑΖΕΙ κάπου σίγουρα. Στοιβαγμένα Παιδιά-Στοιβαγμένα Χαρτιά – Στοιβαγμένο ΑΥΡΙΟ.<br /></a><br />Αύριο; Τι έχουμε να πούμε για το αύριο σε αυτά τα παιδιά που κάνουν το καλύτερό τους για να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά, ευ ζην, ασφάλεια, μέλλον; Γιατί κάποιοι αγορεύουν σαν να έχουν να κάνουν με εχθρούς….<a href="http://g700.blogspot.com/2009/12/blog-post_09.html">Μήπως σκύψανε πάνω από τα προβλήματα που η δική τους, η δική μας γενιά έχει δημιουργήσει και κληρονομεί σε αυτούς τους νέους ανθρώπους</a>;<br />Αναρωτιέμαι πάντα αλλά κι αντιδρώ σε όσα ΔΕΝ μου αρέσουν:<br /><br /><strong><span style="color:#cc33cc;">Δεν μου αρέσουν τα κρισέντο των πολιτικών. Πολύ έπαρση αντί για απολογία. Πολύ βεβαιότητα χωρίς ερωτηματικά. Ο,τι πιο επικίνδυνο. Λίγη αυτοκριτική και καθόλου σιωπή για αναστοχασμό.<br />Δεν μου αρέσουν κι οι άσκοποι ενθουσιασμοί, τα παράφορα χειροκροτήματα, τα πρώτα καθίσματα και οι υποκριτικές χαιρετούρες σε αμφιθέατρα…εκεί που η Ελλάδα αναστενάζει.<br />Δεν μου αρέσουν τα πρότυπα της τηλεόρασης που κανείς δεν συλλαμβάνει κάποιον/α προληπτικά όταν προπαγανδίζουν πρότυπα και life style.<br />Δεν μου αρέσουν οι βολεμένοι που ενδιαφέρονται για ρόλους.<br />Δεν μου αρέσουν οι ξερόλες που ειρωνεύονται την πράσινη ανάπτυξη ενώ οι ίδιοι μπαζώνουν και ρυπαίνουν….γνωρίζοντας.<br />Δεν μου αρέσουν οι ‘αριστεροί’ που διαμαρτύρονται χωρίς να σχεδιάζουν<br /></span></strong><br /><a href="http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&tag=8400&pubid=3320825">Κι ακόμα αναρωτιέμαι πώς μπορεί να νοιώθει ένας νέος σήμερα όταν βλέπει την Νίκη της Σαμοθράκης να ζητιανεύει σε ξένα πρωτοσέλιδα; Πώς νοιώθει όταν η χώρα του θεωρείται πιο διεφθαρμένη ακόμα κι από την Μποτσουάνα αλλά κανείς δεν απολογείται γι’ αυτό; Πώς νοιώθει όταν απολύεται ο γονιός του και δανείζεται για να ζήσει; Πώς αισθάνεται όταν οι φίλοι του συνεχίζουν σπουδές ενώ αυτός ψάχνει για δουλειά; Πώς είναι να κάνεις θυσίες χωρίς να αλλάζει η ζωή σου προς το καλύτερο;<br /><br /></a><strong><span style="font-size:130%;color:#993399;">Και τελικά ΓΙΑΤΙ η ΕΛΛΑΔΑ όπου κι αν πάω με πληγώνει….;<br /></span></strong>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-33572249297614709952009-12-04T23:34:00.001+02:002009-12-04T23:34:56.096+02:00Εξυπνάδες...Παρακολούθησα την ανταλλαγή βολών μεταξύ Προέδρου ΣΥΝ και ΛΑΟΣ και πραγματικά μου έκανε πολύ εντύπωση η δεινή θέση του κ. Καρατζαφέρη. Φαίνεται....<br />Εντάξει ο αρχηγός του ΛΑΟΣ αλλά και οι εκπρόσωποί του αρέσκονται στα ευφυολογήματα<br />και τις εξυπνάδες...ακόμα κι όταν αντιφάσκουν με ηθικά και ηρωικά τσιτάτα που επιλέγουν ενίοτε. Ομως, οι εξυπνάδες είναι στάση ζωής για τους εκπροσώπους του.<br />Μόνο που οι εξυπνάδες δεν κάνουν για την Πολιτική αλλά για τον λαϊκισμό και, ο λαϊκισμός, δεν είναι παρά ντενεκές ξεγάνωτος όπως θα έλεγε κι ένας παλιός κωμικός...όταν μάλιστα επιμένει δεν είναι καν για γέλια αλλά για κλάματα και μετά τα κλάματα είναι απλά για λήθη.<br />Αυτή είναι και η πορεία πλέον του ΛΑΟΣ. Ο κ. Καρατζαφέρης μέσα στον λαϊκισμό και τις εξυπνάδες του το έχει αντιληφθεί γι΄αυτό και επιτίθεται φραστικά υποβαθμίζοντας το Κοινοβούλιο. Η προσωρινότητά του έχει κρατήσει περισσότερο απ' όσο περίμενε κι ο ίδιος. Αυτό είναι μια αλήθεια για την οποία μπορεί να χαίρεται. Ομως, μια δεύτερη αλήθεια που ακυρώνει την πρώτη είναι οτι τώρα πια η Δεξιά έχει εκφραστή και μάλιστα με ευρύτερες συναινέσεις και αποδοχή. Βλέπετε όλα κάποτε έχουν κι ένα τέλος. Και, μάλιστα, όσο πιο γρήγορα το καταλαβαίνει κάποιος τόσο πιο καλά ξέρει και να αποχωρεί....<br />Ο εξυπνάκιας αρχηγός του ΛΑΟΣ καλά θα κάνει να το καταλάβει και να αποχωρήσει εγκαίρως. Ειδάλλως θα κληθεί να λέει ανέκδοτα, όπως όλοι όσοι στο τέλος μιας κουβέντας δεν έχουν τίποτα άλλο να προσθέσουν....tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-84456883847414604632009-11-30T21:37:00.006+02:002009-12-01T10:05:38.149+02:00Είναι νωρίς... αλλά όχι και τόσο αργά!<div style="TEXT-ALIGN: justify">Η εκλογή Σαμαρά ήταν αναμενόμενη. Και τώρα είναι πολύ νωρίς για να μαντέψει ή να κρίνει κάποιος. Είναι νωρίς....αλλά όχι και τόσο αργά!<br /><br />Η ΝΔ έχει, ήδη, διανύσει μια σημαντική πορεία τόσο ως αξιωματική αντιπολίτευση όσο και ως κυβέρνηση. Τόσο ως 'καραμανλικό' κόμμα και όχι τόσο ως 'μητσοτακικό'.... Φάνηκε αυτό, εξάλλου. Ομως, πρώτη φορά θα διανύσει μια πορεία, μετά την μεταπολίτευση, χωρίς κάποιον απο τα παλιά ιδρυτικά της μέλη ή τους διαδόχους του. Κάτι είναι και αυτό. Οπως και να το κάνει κανείς, οι άνθρωποι δεν προσήλθαν τόσο μαζικά στην κάλπη έτσι για βόλτα....<br />Μια ακόμα καινοτομία αυτής της εκλογής είναι οτι ο κ.Σαμαράς είχε αποχωρήσει...και είχε σιωπήσει. Για αρκετά χρόνια ...11-12 αν δεν κάνω λάθος. Και ω! του θαύματος επέστρεψε και σε μέσα σε σύντομο διάστημα έγινε αρχηγός του κόμματος. Χωρίς φθορά αφού δεν ήταν μαζί με τους 'καπεταναίους' για πολύ, χωρίς κόστος αφού δεν 'εμπλεξε΄με τους Βατοπεδινούς...χωρίς μηχανισμό στημένο, τουλάχιστον απο τον ίδιο...δεν προλάβαινε. Εξάλλου υπήρχε έτοιμος. Το κόμμα ήταν και παραμένει μόνο 'καραμανλικό΄κι αυτό φάνηκε γιατί δεν χάθηκε ουσιαστικά καμία πολύτιμη ψήφος απο εκείνους που, χωρίς να ψηφίσουν με παλιά λογική (μηχανισμούς κ.λ.π.) ψήφισαν με προτίμηση...διατυπωμένη και εμπεριστατωμένη απο γεννησιμιού της Νέας Δημοκρατίας.<br /><br />Να δείτε που ο αποχωρών Πρόεδρος, Κωνσταντίνος ο νεώτερος, δεν θα χαθεί.<br />Να δείτε που ο επερχόμενος Πρόεδρος, μπορεί και να εκπλήξει ή να χαθεί...<br />Να δείτε που το τέλος της μεταπολίτυευσης έχει επέλθει και το βιώνουμε αλλά δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα....και να δείτε που σύντομα θα αρχίσουν και πάλι οι δημοσκοπήσεις και τα γκάλοπ και δεν συμμαζεύεται...<br />Να δείτε που τα κόμματα προσφέρονται ακόμα για έρευνα...ειδικά στη μεταβατική τους φάση...<br /><br />Κατά τα άλλα η Ελλάδα χρωστάει...και δεν προβλέπεται να ξεχρεώνει σύντομα. Παρά την απαξίωση της Πολιτικής και των πολιτικών οι Ελληνες ψηφίζουν ακόμα και, μάλιστα, προσέρχονται μαζικά όταν πρόκειται για αρχηγό, αλλά όχι τόσο για Ευρωεκλογές...Τι να πεί κανείς; Πάντα μια ελαφρά σχιζοφρένεια την είχαμε σε αυτή τη χώρα.. Ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει αν ανήκουμε στη Δύση ή την Ανατολή. Ισως γι' αυτό και απο τις Βρυξέλλες λένε να μας κόψουν τον 13ο μισθό μπάς και καταλάβουμε...οτι όσο βλέπουμε τα πράγματα προσωπικά κι όχι συλλογικά τόσο θα κάνουμε λάθος επιλογή στα πρόσωπα που μας κυβερνάνε.<br /><br /></div>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-51976646347212659542009-11-25T23:05:00.002+02:002009-11-25T23:19:54.335+02:00Για πέστε μας, λοιπόν....<div style="text-align: justify;">Η χώρα είναι καταχρεωμένη. Δεν χρειάζεται να πανικοβληθούμε αλλά νομίζω οτι όλοι λίγο-πολύ το γνωρίζουμε. Και δεν το γνωρίζουμε επειδή το λένε τα δελτία ειδήσεων ούτε γιατί το ομολογούν οι ειδήμονες. Το γνωρίζουμε γιατί ξέρουμε τι χρωστά και τι πέρνει ο καθένας για να αποπληρώσει. Και το αυτό γνωρίζουμε και για τον γείτονα κι ας μην κάνουμε και παρέα. Κάποιοι το αποδίδουν στην Κρίση. Μάλιστα. Σωστό κι αυτό. Κάποιοι το αποδίδουν στην προηγούμενη κυβέρνηση. Κάποιοι ενδεχομένως να το αποδώσουν μετά απο καιρό και σε αυτή τη κυβέρνηση.....<br /><br />Αυτό που αναρωτιέμαι είναι γιατί σε αυτή τη χώρα ποτέ δεν αποδόθηκαν οι ένοιχοι στην δικαιοσύνη. Αν κάποιοι, τέλος πάντων, δεν ήξεραν απο ευθύνες αλλά ήθελαν να έχουν θέσεις και να πληρώνονται γι' αυτό ΓΙΑΤΙ δεν αποδίδονται στην δικαιοσύνη και στην κοινωνία τα ονόματά τους για να ξέρουμε τους ενόχους αυτής της κατάστασης. Θα μου πείτε, ίσως: Τι σημασία έχει τώρα πιά...ΕΧΕΙ!!! και ΕΧΕΙ γιατί αυτά τα πρόσωπα μέσα στην ανευθυνότητά τους δεν έχουν καταλάβει ΤΙ ζημιά έχουν προκαλέσει στη χώρα με την αδιαφορία τους, την αμέλειά τους, την κακοδιαχείρισή τους. Αντίθετα θεωρούν τον εαυτό τους μάλλον αδικημένο γιατί κάθησε βουλευτής ή υπουργός κατά τι λιγότερο απο όσο του έπρεπε στον κόσμο ετούτο. Δηλαδή, ενδεχομένως και μια ολόκληρη ζωή!<br /><br />Κάποιοι κάνουμε εύκολη την υπόθεση που λέγεται Πολιτική Ευθύνη σε κάποιους και πολύ απλά είμαστε συνυπεύθυνοι για τις αυθαιρεσίες της διοίκησής τους σε βαθμό ενθάρρυνσης να συνεχίζουν να βάζουν υποψηφιότητα, να θεωρούν τον εαυτό τους ικανό να διαχειριστεί, να κάνουν λάθος και να μην το παραδέχονται....Και τελικά αν η νέα κυβέρνηση θέλει απο κάπου να αρχίσει, πέρα απο την ανοικτή διαβούλευση, πέρα απο τη κοινοποίηση μέσω διαδικτύου των αποφάσεών της, πέρα απο τις καλές προθέσεις για ανοικτές γενικότερα διαδικασίες, πρέπει να διδάξει οτι αυτοί που κυβερνούν έχουν ευθύνη να απολογούνται για τα λάθη τους. Να μάθουμε, λοιπόν, ΠΟΙΟΙ, ΠΟΣΟ και ΓΙΑΤΙ έβλαψαν αυτή τη χώρα με τις αποφάσεις τους. Να σπάσουν αυγά, αγαπητέ Πρωθυπουργέ, με αυτούς που συμπολιτεύσατε...δηλαδή, όσους ο λαός ήδη καταδίκασε με την ψήφο του. Γιατί δεν μας λέτε τι ακριβώς έγινε; Αν το γνωρίζετε εσείς πρέπει να το γνωρίζουμε κι εμείς. Επιτέλους σε αυτή τη χώρα κάποιοι θα πρέπει να ξέρουν οτι η Δημοκρατία ξεκινά με ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ!<br /><br />Στην αντίθετη περίπτωση απλά το έργο θα συνεχιστεί χωρίς δίδαγμα και για τους επόμενους. Τόσο απλά!!!<br /></div>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-54015115336478406352009-11-18T22:31:00.003+02:002009-11-18T22:35:38.816+02:00Συνεχίζεται...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbZsWgcVqrr1zeWK6xlvCNE2TMsAi_mBS09X59rq2u8f6UQ29NMJnHWY0mG8n4R-kG_NId_GqQUESI5DVDioEM4UBX6hJ1KIIIh4CBxBgIZerY82R9L-HrqcD-shAKt3O45HuxzCjAoA/s1600/palaistini.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 212px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbZsWgcVqrr1zeWK6xlvCNE2TMsAi_mBS09X59rq2u8f6UQ29NMJnHWY0mG8n4R-kG_NId_GqQUESI5DVDioEM4UBX6hJ1KIIIh4CBxBgIZerY82R9L-HrqcD-shAKt3O45HuxzCjAoA/s320/palaistini.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5405544594448825890" border="0" /></a><br /><h4 class="generic-h4">ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: <b>Κίττυ Ξενάκη απο τα Νέα, 18.11.2009<br /></b></h4><div style="text-align: justify;"><b>Ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος συνεχίζει την περιοδεία </b> <b>του στην Ασία, μία κρίση δεκαετιών σε μια άλλη περιοχή </b> <b>του πλανήτη απειλεί να βγει ξανά εκτός ελέγχου. </b><br /><br />Απογοητευμένοι με τον Ομπάμα, οι Παλαιστίνιοι διερευνούν λύσεις απελπισίας και οι αναλυτές προειδοποιούν πως η απελπισία μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε νέο ξέσπασμα βίας στη Μέση Ανατολή.<br /><br />Τις τελευταίες ημέρες, η παλαιστινιακή πλευρά μοιάζει να παίζει εναλλάξ το χαρτί της μονομερούς διακήρυξης παλαιστινιακού κράτους στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, με την Ανατολική Ιερουσαλήμ για πρωτεύουσα, και το χαρτί της λύσης ενός ενιαίου διεθνικού κράτους στο οποίο αναπόφευκτα, δεδομένου του μεγαλύτερου ποσοστού γεννήσεων μεταξύ των Αράβων, οι Εβραίοι θα καταστούν σύντομα μειοψηφία.<br /><br />Την Κυριακή, Παλαιστίνιοι αξιωματούχοι δήλωσαν πως σκοπεύουν να στραφούν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ προκειμένου να εξασφαλίσουν διεθνή υποστήριξη για τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Η δήλωση αυτή έγινε δεκτή με απειλές από το Ισραήλ, προειδοποιήσεις από Αμερικανούς γερουσιαστές πως οι ΗΠΑ θα ασκήσουν βέτο και αμήχανη συμπάθεια από την Ε.Ε.: «Μακάρι να ήμασταν σε θέση να αναγνωρίσουμε ένα παλαιστινιακό κράτος, πρώτα όμως πρέπει να υπάρξει ένα παλαιστινιακό κράτος. Νομίζω λοιπόν πως όλα αυτά είναι λίγο πρόωρα» δήλωσε χθες ο υπουργός Εξωτερικών της προεδρεύουσας Σουηδίας Καρλ Μπιλτ.<br /><br />«Με τις εποικιστικές τους δραστηριότητες, οι Ισραηλινοί δεν αφήνουν άλλο περιθώριο πέραν της λύσης του ενός κράτους», επανέλαβε χθες ο επικεφαλής διαπραγματευτής των Παλαιστινίων Σαέμπ Ερεκάτ, την ώρα η επιτροπή σχεδιασμού της Ιερουσαλήμ κατέθετε σχέδιο για την ανέγερση 900 νέων οικιστικών μονάδων πλάι σε μια ήδη υπάρχουσα εβραϊκή συνοικία στην Ανατολική Ιερουσαλήμ.<br /><br />Το ευαίσθητο ζήτημα των εβραϊκών οικισμών, η άρνηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου να δεχθεί κάτι περισσότερο από έναν μερικό περιορισμό της επέκτασής τους στη Δυτική Όχθη, αλλά κυρίως η αλλαγή στάσης της Ουάσιγκτον, που αξιώνει πλέον την έναρξη ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων χωρίς προϋποθέσεις, έχουν οδηγήσει το Μεσανατολικό σε νέο αδιέξοδο και έχουν βάλει την Παλαιστινιακή Αρχή σε μια διαδικασία άσκησης πίεσης με κάθε τρόπο. «Είτε θα υπάρξει επανάληψη των διαπραγματεύσεων, κάτι που προϋποθέτει αμερικανική πρωτοβουλία», προειδοποιεί ο Τζορτζ Τζιάκαμαν, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Μπιρζεΐτ κοντά στη Ραμάλα, «ή θα υπάρξει πολιτικό κενό, που είναι επικίνδυνο διότι το πιθανότερο είναι ότι θα καλυφθεί κάποια στιγμή από τη βία».<br /></div>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-78673640290660333872009-11-12T14:09:00.010+02:002009-11-14T11:36:16.949+02:00Η τέχνη της Πολιτικής<div align="justify"></div><div align="justify"><strong> άρθρο Ν. Κοτζιά, συγγραφέα και Καθηγητή Τμ. Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Πανεπιστημίου Πειραιώς.<br /><br />Ορος επιτυχίας στην πολιτική είναι η Πολιτική<br /></strong></div><div align="justify"><strong></strong> </div><div align="justify"></div><div align="justify"><strong></strong></div><div align="justify"></div><br /><p align="justify"><span style=";font-family:Times New Roman;font-size:130%;" >1. <b>Η πολιτική</b> είναι τέχνη και επιστήμη. Πρέπει να στηρίζεται σε ένα <b>σχέδιο </b> και σε ένα <b>πρόγραμμα</b> υλοποίησης του. Το πρόγραμμα δεν είναι δόγμα. Χρειάζεται να είναι ευέλικτο, ικανό να προσαρμόζεται με ρεαλισμό στις υπάρχουσες συνθήκες, χωρίς, όμως, να υποκλίνεται σε αυτές και χωρίς να χάνει το όραμα από τα μάτιά του. Αυτό που ασφαλώς<b> δεν</b> μπορεί να είναι η πολιτική, είναι μια απλή «<b>τεχνική</b>» ή ένα παρακολούθημα <b>δημοσκοπήσεων</b> (λέγε με Καραμανλή).</span></p> <p align="justify"><span style=";font-family:Times New Roman;font-size:130%;" > </span></p> <p align="justify"><span style=";font-family:Times New Roman;font-size:130%;" >2. Πολιτική είναι η πράξη που επηρεάζει τα αποτελέσματα των επιλογών της, <b>παράγοντας το ορθό και όχι το αρεστό</b>. Η πολιτική <b> δεν</b> ανάγεται σε <b>επικοινωνία</b> και πολύ λιγότερο σε <b>μικροπολιτική</b>. Αυτό ας το σκεφτούν καλά εκείνοι που επιδιώκουν να διαβάλουν τους γύροω τους. Διότι με αυτό τον τρόπο μπορεί να νομίζουν ότι λύνουν τα προσωπικά προβλήματά τους, αλλά σίγουρα δεν λύνουν τα ζητήματα της χώρας και της κοινωνίας. </span><br /></p> <p align="justify"><span style=";font-family:Times New Roman;font-size:130%;" >3. Η πολιτική απαιτεί ένα ειδικό σετ εργαλείων και μεθόδων. Αυτά τα αντλεί από τις <b>διδαχές της επιστήμης της πολιτικής, από την πείρα τρίτων χωρών καθώς και από την ίδια την ιστορία</b>. Αν μάλιστα, <b>η πολιτική ως επιστήμη δεθεί με την τέχνη</b> (και όπως είπαμε όχι με την τεχνική), τότε σημαίνει ότι διαθέτει και τα κατάλληλα ένστικτα και την απαιτούμενη διαίσθηση. Αυτά τα προσόντα<b> δεν</b> τα διαθέτουν, επί παραδείγματι, ακόμα και καλοί <b>τεχνοκράτες </b> και ασφαλώς δεν τα κατέχουν εκείνοι που είναι οι <b>επαρχιώτες </b> (με τη μεταφορική έννοια) <b>της μεγάλης πολιτικής</b>. Η πολιτική πρέπει να έχει συνοχή και να μην σπάει σε επιμέρους μέτρα, διαδικασίες ή σε λεγόμενα χάπενινγκ. Η ΝΔ κυβέρνησε χωρίς συνοχή, αποσπασματικά και προς όφελος των λίγων. Η σημερινή κυβέρνηση δείχνει τη διάθεση να κυβερνήσει με γνώμονα και τις ανάγκες των πολλών, ιδιαίτερα των κατατρεγμένων και αυτό είναι καλό, αρκεί να μην μείνει σε ημίμετρα. Ακόμα, όμως, δεν έχει αποκτήσει στην πολιτική της την απαιτούμενη συνοχή, ορίζοντα και ρυθμό. </span><br /></p> <p align="justify"><span style=";font-family:Times New Roman;font-size:130%;" >4. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, η πολιτική υποφέρει από σειρά ασυμμετριών. Αυτές οφείλονται κύρια στην εμφάνιση νέων παικτών στην πολιτική σκηνή, την ικανότητα της τεχνολογίας να διαχέεται μέσα στον χρόνο με επιταχυνόμενους ρυθμούς καθώς και στην δυνατότητα των αγορών να παγκοσμιοποιούνται και να υποσκάπτουν το εθνικό κράτος και τις δημοκρατικά οργανωμένες κοινωνίες. Για να μπορέσει να ανταπεξέλθει η (δημοκρατική) πολιτική σε αυτές τις πιέσεις θα πρέπει να καταβάλει μεγάλες προσπάθειες.<b> Να δώσει τη μάχη ως ένας στρατός σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης</b>. Εκείνοι που είναι <b> μικροί</b> για τέτοια καθήκοντα θα πρέπει να περιοριστούν. Και σίγουρα μικροί έναντι των σημερινών δυσκολιών είναι όσοι ασχολούνται με «διαρροές πληροφοριών» (και τους γνωρίζει η πιάτσα, ουδέν κρυπτώ υπό τον ήλιο) όταν η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση παρατεταμένης και πολυεπίπεδης κρίσης. Στην πολιτική, οι άνθρωποι οφείλουν <b>να μετρούν τον εαυτό τους με το πρόβλημα</b> και<b> όχι</b> <b>με</b> το πόσο νομίζουν ότι είναι το μπόι του<b> παραδίπλα</b>. </span><br /></p> <p align="justify"><span style=";font-family:Times New Roman;font-size:130%;" >5. Σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, η πολιτική οφείλει να <b>βρει μεθόδους διαχείρισης που θα είναι τόσο δημοκρατικοί, όσο και χρονικά έγκαιροι</b>. Η κυβέρνηση Κ.Καραμανλή δεν έκανε ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Η σημερινή τείνει να χάσει τον χρονικό ορίζοντα και να ανάγει διαδικασίες σε αυτοσκοπό και όχι σε υπηρέτη της πολιτικής. Οφείλει να επιταχύνει.</span><br /></p> <p align="justify"><span style=";font-family:Times New Roman;font-size:130%;" >6. Σε μια εποχή κρίσης, η πολιτική πρέπει να είναι σε θέση μάχης. Να διατάσσει με επάρκεια και έγκαιρα <b>το σύνολο των δυνάμεών</b> της. <b>Δεν</b> μπορεί να λειτουργεί με <b>παρέες,</b> ούτε με <b>προκαταλήψεις</b>. Οφείλει να αποκτά αυτοπεποίθηση σε κάθε επιτυχία της, και η σημερινή κυβέρνηση έχει αρκετές για το μικρό χρονικό διάστημα που κυβερνά. Οφείλει, όμως, και να διακρίνει όσο το δυνατό πιο γρήγορα τα <b>λάθη</b> και να τα<b> διορθώνει</b> αποφασιστικά, χωρίς να ντρέπεται. Η έγκαιρη διάγνωση των προβλημάτων απαιτεί <b>ανθρώπους με θάρρος γνώμης</b>, με εσωτερικές αντιστάσεις και με την διάθεση -αυτό που ονομάζεται στην κεντρική Ευρώπη σε κάθε περίοδο μεγάλων μεταρρυθμίσεων και αλλαγών ως «<b>το κουράγιο του πολίτη</b>»- να λέει την αλήθεια. Διότι<b> η αλήθεια</b> είναι στην πολιτική παραγωγική δύναμη. </span><br /></p> <p align="justify"><span style=";font-family:Times New Roman;font-size:130%;" >7. Σε μια εποχή κρίσης της χώρας και υποχώρησης των θέσεών της, που είναι, ταυτόχρονα, εποχή μεγάλων αλλαγών, η Ελλάδα δεν μπορεί να πορεύεται με τις συνταγές προηγούμενων περιόδων. Από <b>το παρελθόν</b> οφείλει και πρέπει κανείς να <b>διδάσκεται</b>. <b> Δεν</b> πρέπει, όμως, να <b>εγκλωβίζεται</b> σε αυτό. Σήμερα που <b>αλλάζει ο κόσμος</b> απαιτείται μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική η οποία, επί παραδείγματι, δεν θα υποτάσσεται στα όρια που θέτουν εκείνοι που δεν έχουν διάθεση να τα κρατήσουν. Ανάλογα, οι καταστάσεις σήμερα διαφέρουν από εκείνη της δεκαετίας του ενενήντα όταν «φτιάχτηκε» το Ελσίνκι. Οι ΗΠΑ δεν είναι πια ο μοναδικός «άρχοντας» του πλανήτη και η Τουρκία συμμετέχει στους G20 γεγονός που τις δίνει λόγο σε ένα επίπεδο «ανώτερο» και της ίδιας της ΕΕ στην οποία θέλει να ενταχθεί. Πρόκειται για <b>αλλαγές</b> που όποιος δεν τις λάβει υπόψη του θα τις πληρώσει ακριβά, όπως δείχνω στο νέο μου βιβλίο που κυκλοφορεί το Πάσχα του 2010. Όποιος δεν τις πάρει υπόψη του και προσπαθήσει να επαναλάβει πετυχημένες συνταγές από το παρελθόν θα μετατραπεί σε αυτό που εδώ και χρόνια ονομάζω ως «φυλακισμένος της ιστορίας». </span><br /></p> <p align="justify"><span style=";font-family:Times New Roman;font-size:130%;" >8. Σε μια εποχή κρίσης και πολλών αδιεξόδων για τη χώρα, η <b>Πολιτική οφείλει να είναι τολμηρή και όχι συντηρητική</b>. Να διαθέτει <b>υπομονή</b>, δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα όταν δεν είναι ακόμα έτοιμη, οφείλει, όμως, να ετοιμάζεται ώστε να δείξει τις ικανές επιλογές της έγκυρα και πειστικά. Χρειάζεται σχέδιο το οποίο θα δίνει συνοχή και συνέχεια στις επιμέρους πολιτικές, αλλά, ταυτόχρονα, θα εξασφαλίζει τις απαραίτητες <b>συμμαχίες</b> για την υλοποίησή της. Είναι αστείο να νομίζει κανείς ότι αυτές οι συμμαχίες θα φτιαχτούν μέσα από επικοινωνιακά τρυκ του τύπου «ο τάδε συνομιλεί ή βλέπει τον δείνα». Κάτι τέτοιο δείχνει αντιλήψεις που δεν έχουν καταλάβει πώς φτιάχνονται συμμαχίες και πώς διασφαλίζονται συνεργασίες. Μάλιστα, αν αυτός ο «τάδα» διακατέχεται από προκαταλήψεις απέναντι σε αυτούς με τους οποίους οφείλει να συνομιλήσει, ή έστω παριστάνει ότι συνομιλεί, τότε είναι σίγουρο ότι θα επιλέξει λάθος συνομιλητή, για λάθος θέμα και λάθος στιγμή. Θα αποδειχτεί, ότι σε αυτή την περίπτωση, ο σκοπός του είναι η «εικόνα της επικοινωνίας» και όχι η ουσία της πολιτικής. </span><br /></p> <p align="justify"><span style=";font-family:Times New Roman;font-size:130%;" >9. Σε περίοδο κρίσης χρειάζεται <b>στην ομάδα</b> που δρα στο κέντρο της πολιτικής διαβούλευσης και της λήψης δεσμευτικών αποφάσεων να υπάρχει <b>αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη</b>. Όποιος νομίζει ότι μπορεί να παρακάμψει μια τέτοια αναγκαιότητα, θα δυστυχήσει υποχρεωνόμενος να γνωρίσει πολλούς <b>Βρούτους</b>. Η πολιτική, γνωρίζουμε, στηρίζεται σε σχέσεις εμπιστοσύνης. Όποιος πουλά θα πουληθεί, έστω και αν τα πρόσωπα που τον υφίστανται διαφέρουν από εκείνα από τα οποία θα υποστεί ότι θα υποστεί. </span></p> <p align="justify"> <span style=";font-family:Times New Roman;font-size:130%;" >Η πολιτική είναι ένα πολύ σοβαρό πράγμα για να το αφήνει κανείς σε ερασιτέχνες και <b>ανθρώπους μωρών φιλοδοξιών</b> που δεν μπορούν να ενδιαφέρουν την κοινωνία. Απαιτεί πρόσωπα που οι φιλοδοξίες τους δεν αρχίζουν και τελειώνουν στον εαυτούλη τους, αλλά στο πώς θα υπηρετήσουν την κοινωνία, την πατρίδα. Που υποτάσσουν το είναι τους σε αυτή την απαίτηση. Διαφορετικά ας πάνε σπίτι τους, ιδιαίτερα σε μια τόσο δύσκολη περίοδο. Και δεν μπορεί παρά να ανησυχεί κανείς να βλέπει όλους αυτούς που λοιδορούσαν σε βάρος συγκεκριμένων πολιτικών και πολιτικών επιλογών να παριστάνουν σήμερα τους «Ηρακλείς» του στέμματος και να εξαρτάται η εικόνα της πολιτικής από τον σε πιο βαθμό οι χθεσινοι υβριστές είναι οι σημερινοί αυλοκόλακες.</span><br /></p> <p align="justify"><span style=";font-family:Times New Roman;font-size:130%;" >10. <b>Η πολιτική απαιτεί</b> από τους πολιτικούς να διασφαλίζουν την <b>αυτονομία</b> τους, ακόμα και την ψυχική, έναντι επιμέρους συμφερόντων. Να επιθυμούν <b>να κάνουν μεγάλα και σπουδαία και όχι να αποκτούν σπουδαίες δημόσιες θέσεις για το θεαθήνα</b>ι. Να νιώθουν ότι ανήκουν σε μια ομάδα <b>που σκοπό έχει</b> να καλυτερεύσει τη ζωή των πολιτών. Να εξασφαλίσει την αναβάθμιση της χώρας και να επιτρέψει στους πολίτες να <b>συμμετάσχουν στην πολιτική με χαμόγελα</b> φωτεινά. Να νιώσουν <b>ότι αξίζει</b> τον κόπο να ζει κανείς για υποθέσεις που ξεπερνούν τα νεοφιλελεύθερης υφής «εγώ». Ώστε να αποκτήσουν <b>ως φιλοσοφία τους την φιλοσοφία της ιστορικής αισιοδοξίας και να αντικρίζουν τα πιο δύσκολα προβλήματα με ελπίδα</b>.</span></p> <p align="justify"><span style=";font-family:Times New Roman;font-size:130%;" ><b><u> </u></b></span></p><br /><br /><div align="justify"> </div><div align="justify"></div><div align="justify">Το άρθρο δημοσιεύεται στην ΑΞΙΑ του Σαββάτου, 14.11.2009</div>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-35141721070588558932009-11-10T23:53:00.003+02:002009-11-10T23:55:00.076+02:00Καθρέφτες<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWPGdvH-haq2UDeI9jZ2RY7xvyNFlAT69X5OR3CJL1tm_jwc7D_jnGIl8nO0GKIt9L9agSEibMXEOXaLdSlwU0lkF0_UhF1VveG38KEg0BuFRImFABxJiLtLhrNE-05PlXY-OT6dNHxg/s1600-h/gamos1.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 250px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWPGdvH-haq2UDeI9jZ2RY7xvyNFlAT69X5OR3CJL1tm_jwc7D_jnGIl8nO0GKIt9L9agSEibMXEOXaLdSlwU0lkF0_UhF1VveG38KEg0BuFRImFABxJiLtLhrNE-05PlXY-OT6dNHxg/s320/gamos1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402596593200107202" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;"><span style=";font-family:";font-size:100%;" >...και βέβαια η δυναμική είσοδος Σαμαρά είναι σαν έτοιμη απο καιρό.</span><br /><br /><span style=";font-family:";font-size:100%;" ><a href="http://gournelou.blogspot.com/2009/05/blog-post.html">Ακόμα κι εγώ την είχα προβλέψει....</a> και φυσικά αυτό θα έχει αντίκτυπο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό. </span><span style=";font-family:Times New Roman;font-size:100%;" > Η ιστορία συνηθίζει να εκδικείται αυτούς που δεν βλέπουν πέρα της μύτης τους</span><span style=";font-family:";font-size:12;" ><span style="font-size:100%;">. Τα πράγματα είναι πάντα δυναμικά και αυτό που έχει αξία στην Πολιτική είναι να μπορείς να προβλέπεις έγκαιρα ακόμα και τις ανατροπές. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θυμίζει τη σημερινή κυβέρνηση πριν απο 2 χρόνια ακριβώς. Με τη μόνη διαφορά οτι ο απερχόμενος Πρόεδρός της ΝΔ αφήνει πίσω του μια ανομολόγητη ακόμα αλήθεια απο τους επίδοξους συνεχιστές του: οτι πέρα απο τη παγκόσμια κρίση ευθύνεται κι ο ίδιος για όλα όσα έχουν συμβεί στην οικονομία της χώρας. Είναι εντυπωσιακό αλλά μόνο ένα δεξιό κόμμα...ίσως και ένα ακραίο αριστερό <b>ΔΕΝ ΜΙΛΑ για τα αίτια της ήττας, δεν κάνει κριτική στα λάθη του, δεν δίνει την ευκαιρία σχηματισμού πολιτικού λόγου εντός του. Γιατί πέρα απο τα πρόσωπα αυτό που πρέπει να αναδεικνυεται πάντα μέσα απο τις περιόδους κρίσεις είναι νέες μορφές διαβούλευσης και λογοδοσίας. Αλλωστε τα πρόσωπα είναι φορείς απόψεων και πολιτικών επιλογών.</b></span></span><br /><br /><span style=";font-family:";font-size:12;" ><span style="font-size:100%;">Η πολιτική της διεκπεραίωσης σε στύλ πρωτοκόλλου φυσικά είναι μια χρόνια ασθένεια του πολιτικού συστήματος και η κατ' αποκοπήν αλήθεια μια ακόμα τακτική του τα τελευταία ...δεν θυμάμαι, αλλά, πολλά χρόνια. Η επικοινωνία του φαίνεσθαι αλλά όχι του είναι, επίσης, είναι μια άλλη τακτική που δεσμεύει αντι να απελευθερώνει, που καθυστερεί αντί να ανατρέπει, που καθηλώνει αντί να τρέχει για την αυριανή ημέρα.</span></span><br /><br /><span style=";font-family:";font-size:12;" ><span style="font-size:100%;">Με αυτές τις συνθήκες ίσως τελικά αυτοί που δικαιώνονται να είναι οι ψιθυριστές. Απλά γιατί αυτοί κουβεντιάζουν ό,τι οι υπόλοιποι θάβουν. Κι αυτό που θάβεται επιμελώς στην ΝΔ είναι η ανικανότητα του πρώην Προέδρου της και η αποτυχία των περισσότερων στελεχών της να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, στο ύψος της γενναιοδωρίας ενός λαού που ξέρει να δίνει ευκαιρίες αλλά φυσικά και να παίρνει!</span></span><br /><br /><span style=";font-family:";font-size:12;" ><span style="font-size:100%;">Τα χαρακτηριστικά της ήττας της ΝΔ δεν είναι τυχαία. Είναι σημάδια των καιρών και ως τέτοια ΠΡΕΠΕΙ να τα λαμβάνουμε υπόψη για το μέλλον. Γιατί ο ενασχολούμενος με τη Πολιτική, αυτό που λέμε πολιτικό όν, είναι τελικά αυτός που βλέπει μπροστά. Και το μπροστά εμπεριέχει πράξη και σκληρή δουλειά -όχι στα κόμματα- αλλά στην κοινωνία.</span></span></div>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-26977036959608349902009-11-07T18:39:00.008+02:002009-11-07T19:24:53.989+02:00Απο την Ελλη στην Κωνσταντίνα...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF8rsR3mysiyTdiGDTyeD5KKpoPvGqYfnBFH3HgDlIQamrX5OZ1Lf3vegM1FzDl1RlyUFEkZViwSLtUMVL_69w6jyjzA7hiZGeHNDvjo4S6WL5ELqyVHPGLEOPckdViG1qOpJVT1U0jQ/s1600-h/ellipapa.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 255px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF8rsR3mysiyTdiGDTyeD5KKpoPvGqYfnBFH3HgDlIQamrX5OZ1Lf3vegM1FzDl1RlyUFEkZViwSLtUMVL_69w6jyjzA7hiZGeHNDvjo4S6WL5ELqyVHPGLEOPckdViG1qOpJVT1U0jQ/s320/ellipapa.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401409492446200098" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: justify;">Παρακολούθησα την τελευταία συνέντευξη της Ελλης Παππα στον Μανώλη Κοττάκη (ΕΤ1).<br />Μια γλυκειά, θαρραλέα κι ασυμβίβαστη γυναίκα της αριστεράς που με τον τρόπο της είπε όλα όσα σκεφτόμαστε αλλά δεν τα εννοούμε για να τα κάνουμε πράξεις. <span style="font-weight: bold;">Η διαφορά είναι οτι εκείνη τα εννοούσε.</span><br /><br />Δεν ξέρω αν την ευνόησε η εποχή της, οι αγώνες της αριστεράς, η προσωπικότητά της, η οικογένεια, η γνωριμία με τον Μπακογιάννη, η φυλακή, ο θάνατος, η Ζωή εν τέλει....αλλά αναρωτιέμαι τι θα ήταν το σημαντικό σήμερα που θα μπορούσε να εμπνεύσει μια τόσο ίδια ή παράλληλη έστω, διαδρομή. Βλέπω τόσους συμβιβασμούς και τόση μικρότητα γύρω που είχε δίκιο η κα Ελλη....το χρήμα μόνο έχει σημασία! Τόσο απλά.<br /><br />Ακόμα και αυτή η διαστρέβλωση των συλλογικοτήτων, του παραγοντισμού, της αμετροέπειας, αυτό το μπέρδεμα του ηθικού με το νόμιμο, του συνηθισμένου με το τίποτα καλλιεργείται εξαιτίας του χρήματος. Γιατί δεν είναι απλά να καταφέρει κάποιος/α να πρωταγωνιστήσει. Πίσω απο αυτό είναι σαφές οτι περιμένει το χρήμα...Εξού και η βιομηχανία που αναπαράγει με τόση ευκολία top mondel και ex factor...<br /><br />Τι έχουν χάσει οι άνθρωποι; Το κυριότερο. Το πιο ανθρώπινο! <span style="font-weight: bold;">Να ζούν μαζί! </span>Εχουν ξεχάσει πώς είναι να ζείς μαζί και <span style="font-style: italic; color: rgb(153, 51, 153);">σπρώχνονται</span>....<br /><br />Απο την Ελλη στην Κωνσταντίνα φαίνεται να μεσολαβεί<br />ένας αι<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbsEXuTNQy1sYmyoSBqs17b9FiPFthu3u9N77y2CIPae2MIrFYHBeJyz3i3RVBNLygYsAoOwDuSjB193VUn26xBpVbnqVIUhPI2RsY_FjsUa8-nLylHJkkxgGaOGvhlUW8a8_LXwBGLQ/s1600-h/ContentSegment_12827116$W2000_H0_R0_P0_S1_V0$Png.png"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 320px; height: 141px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbsEXuTNQy1sYmyoSBqs17b9FiPFthu3u9N77y2CIPae2MIrFYHBeJyz3i3RVBNLygYsAoOwDuSjB193VUn26xBpVbnqVIUhPI2RsY_FjsUa8-nLylHJkkxgGaOGvhlUW8a8_LXwBGLQ/s320/ContentSegment_12827116$W2000_H0_R0_P0_S1_V0$Png.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5401408727979705090" border="0" /></a>ώνας...κι όμως οι εξαιρέσεις σαν την<br /><a href="http://digital.tanea.gr/"> Κούνεβα</a><br />φαίνεται ακόμα ότι μπορούν να εμπνέουν, να κατανοούν και να θυσιάζουν για τις ιδέες τους και την έγνοια τους για τον διπλανό ακόμα και τη ζωή τους. Αυτό που έστειλε την Ελλη φυλακή τότε, έχει αφήσει μισότυφλη την Κωνσταντίνα σήμερα. Εκείνο που την έκανε τότε να αψηφήσει τον φόβο είναι εκείνο που κάνει την Κωνσταντίνα να αψηφά τον φόβο σήμερα. Είναι αυτό που έλεγε η Ελλη:<br /><span style="font-weight: bold;">Αυτό το να ζούν οι άνθρωποι <span style="font-size:130%;">μαζί</span> ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ!</span><br /></div><br /><a href="http://www.google.gr/url?sa=t&source=web&ct=res&cd=2&ved=0CAkQFjAB&url=http%3A%2F%2Fwww.megatv.com%2Fr.asp%3Fcatid%3D14693&rct=j&q=mega+%CE%B8%CE%95%CE%9F%CE%94%CE%A9%CE%A1%CE%91%CE%9A%CE%97%CE%A3+%CE%9A%CE%9F%CE%A5%CE%9D%CE%95%CE%92%CE%91&ei=8Kn1Ss-oDdW2jAfN5_WcDg&usg=AFQjCNEPPyU3sg8NTEA_YCFSOmCdd7WzQg&sig2=jcEdsh4wuQFobpMk9XWajA">Η Κωνσταντίνα Κούνεβα μιλάει αύριο το βράδ, 23:15 στους "άλλους πρωταγωνιστές" του Σ. Θεοδωράκη στο MEGA</a>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-81906761598721119252009-11-04T22:11:00.005+02:002009-11-04T22:17:38.956+02:00Η χρήση των αντιθέτων και ο μεγάλος Δάσκαλος Λεβί- Στρος<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaU48D99dRwtt1nv7Nm-bDYxzZLyFFlRwVimV2eO1jBSTrPCVSbUiUcRdFowHrYXktdSRvEo-z_r-i9kmqCLtya91YDUhKUQlgWRj-U5X9wzO1x_YCup1tJEfOp5w0in9tkey4X62fqg/s1600-h/stros.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 188px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaU48D99dRwtt1nv7Nm-bDYxzZLyFFlRwVimV2eO1jBSTrPCVSbUiUcRdFowHrYXktdSRvEo-z_r-i9kmqCLtya91YDUhKUQlgWRj-U5X9wzO1x_YCup1tJEfOp5w0in9tkey4X62fqg/s320/stros.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5400344521532904610" border="0" /></a>Tο πρωί της περασμένης Δευτέρας η Γαλλία έχασε έναν από τους σπουδαιότερους διανοουμένους της και ο κόσμος τον κορυφαίο ανθρωπολόγο του. Ο <i>Κλοντ</i> <i>Λεβί-Στρος</i>, θεμελιωτής του στρουκτουραλισμού, πέθανε στο Παρίσι πλήρης ημερών, στα 100 του χρόνια.<br /><div style="text-align: justify;"><br />Για τον Κλοντ Λεβί-Στρος πρωτάκουσα την περίοδο της δικτατορίας από τον αείμνηστο <i>Γιώργο Μουρέλο</i> , καθηγητή Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ο οποίος υπήρξε προσωπικός του φίλος. Αργότερα είχαμε την τύχη να διαβάσουμε στα ελληνικά το magnum opus του Λεβί-Στρος «Η άγρια σκέψη», μεταφρασμένο θαυμάσια από τη μαθήτριά του <i>Αλκη Κυριακίδου </i><i>Νέστορος</i>, η οποία πέθανε πρόωρα χτυπημένη από την επάρατο.<br /><br />Ο Λεβί-Στρος ανήκε στις προσωπικότητες που μόνο θαυμασμό προκαλούν. Οι οφειλές των νεότερων γάλλων διανοουμένων αλλά και των συγχρόνων του είναι τεράστιες και αποτελούν θέμα έρευνας που θα συνεχίζεται για πολλά χρόνια. Ο <i>Φουκό,</i> λόγου χάρη, προϋποθέτει τον Λεβί-Στρος, όπως άλλωστε και ο <i>Ντεριντά</i> . Μόνον ο <i>Σαρτρ</i>, ο οποίος δεν ανεχόταν κανέναν ο οποίος αμφισβητούσε με το έργο και την παρουσία του τον μύθο του, συγκρούστηκε ανοικτά με τον Λεβί-Στρος. Σήμερα ο Σαρτρ δεν επηρεάζει πλέον σχεδόν κανέναν, όχι όμως και ο Λεβί-Στρος, ο μαρξισμός του οποίου δένεται αράγιστα με τον στρουκτουραλισμό και τη χρήση γλωσσικών προτύπων για την ερμηνεία των μύθων, την ανάλυση των αντιθέτων και τη σχέση των πολιτισμικών προτύπων με τη ζωή στις πρωτόγονες κοινωνίες. Ουδείς πριν από αυτόν θα μπορούσε έστω και να διανοηθεί ότι υπάρχει οργανική σχέση ανάμεσα στο παραμύθι της Σταχτοπούτας και στους μύθους των Ινδιάνων της Αμερικής.<br /><br />Περισσότερες από τρεις δεκαετίες πέρασε ο Λεβί-Στρος μελετώντας από κοντά τη ζωή και τη συμπεριφορά των φυλών του Αμαζονίου και των Ινδιάνων της Αμερικής προκειμένου να διατυπώσει τις απόψεις του για τον πολιτισμό και τις νοητικές λειτουργίες και να τις συνδέσει με τα ζητήματα της Ιστορίας και των κοινωνικών αλλαγών.<br /><br />O Λεβί-Στρος δεν ήταν όμως μόνο σπουδαίος επιστήμονας αλλά και εξαίρετος αφηγητής. Αλλωστε στο ευρύτερο κοινό έγινε γνωστός με το βιβλίο του «Θλιβεροί Τροπικοί», ένα θαυμάσιο οδοιπορικό στον χώρο και στον χρόνο, όπου κατέγραφε τις εμπειρίες των ετών που πέρασε αυτοεξόριστος, τις σκέψεις του για τη ζωή, τον κόσμο και την τέχνη καθώς και τον τρόπο με τον οποίον προσέγγιζε και ανέλυε τη ζωή των φυλών στον Αμαζόνιο.<br /><br />Η ανάλυση των σταθερών δομών του μύθου, που εκφράζεται με πλήθος παραλλαγών, υπήρξε η μεγάλη επανάσταση στην κοινωνική ανθρωπολογία.<br /><br />Η αριστοτεχνική χρήση των αντιθέτων στην ανθρωπολογία ήταν επίσης κάτι νέο. Η καθιέρωση, για παράδειγμα, της ιδέας των μητρικών δομών από τον <b>Τσόμσκι </b>(η δυνατότητα, δηλαδή, να χρησιμοποιεί κανείς σωστά τη μητρική του γλώσσα χωρίς να ανακαλεί τον κανόνα) οφείλει πολλά στον ΛεβίΣτρος. Δεν είναι ακόμη τυχαίο ότι ο ήρεμος πεσιμισμός του δεν τον επηρέασε στις προσπάθειές του να θεμελιωθεί η κοινωνική ανθρωπολογία ως επιστήμη, αρχικώς στη Γαλλία και στη συνέχεια στον υπόλοιπο κόσμο.<br /><br />Ούτε το ότι ενέπνευσε τους υπερρεαλιστές, αφού θεωρούσε ότι το ανθρώπινο γένος δεν είχε κανένα δικαίωμα να απολαμβάνει μια ιδιαίτερη θέση στον κόσμο, υποστηρίζοντας πως, κατακερματίζοντας μέσα στους αιώνες τόσες δομές, θα έφθανε στο σημείο να τις καταστήσει ανίκανες να συγκροτήσουν ένα οργανικό σύνολο και ως εκ τούτου το γένος αυτό είναι προορισμένο να αυτοκαταστραφεί.<br /><br />Θ υμούμαι τώρα τι μου είχε πει ο <i>Νικόλαος Κάλας </i>στη Νέα Υόρκη απαντώντας στην απορία μου γιατί θεωρούσε τον Λεβί-Στρος σημαντικότερο από μια πρώτης γραμμής αμερικανίδα ανθρωπολόγο, τη <i>Μάργκαρετ Μιντ</i> , στην οποία επιπλέον ο Κάλας όφειλε πολλά: <i>«Δεν υπάρχει θέμα </i> <i>σύγκρισης. Η Μιντ ήταν σπουδαία </i> <i>γυναίκα, αλλά ο Στρος έφτιαξε </i> <i>ένα σύστημα αρραγές. Ηταν ο </i> <i>πρώτος που συνέδεσε την ανθρωπολογία</i> <i>με την τέχνη, δημιουργώντας</i> <i>μια νέα μυθολογία για </i> <i>τον 20ό αιώνα». </i><br /><br /><span class="mesotitlos">Σημάδεψε την κουλτούρα του 20ού αιώνα</span><br /><span class="mesotitlos"></span><br /><b>Ο Κλοντ Λεβί-Στρος γεννήθηκε στις Βρυξέλλες </b> <b>το 1908. Σπούδασε νομικά και φιλοσοφία στη </b> <b>Σορβόννη, εργάστηκε για ένα διάστημα στη </b> <b>μέση εκπαίδευση και το 1935 ταξίδεψε στη Βραζιλία,</b> <b>όπου έζησε ως το 1939 διεξάγοντας τις </b> <b>πρώτες εθνογραφικές έρευνές του. Το 1939, </b> <b>με το ξέσπασμα του Β </b>Δ <b>Παγκοσμίου Πολέμου, </b> <b>επέστρεψε στη Γαλλία για να πάρει μέρος στον </b> <b>πόλεμο αλλά μετά την παράδοσή της στους Γερμανούς</b> <b>ο εβραίος Λεβί-Στρος εκπατρίστηκε και, </b> <b>όπως πολλοί άλλοι γάλλοι διανοούμενοι, κατέληξε</b> <b>στη Νέα Υόρκη. Εκεί συνδέθηκε με τον </b> <b>γλωσσολόγο </b><b><i>Γιάκομπσον</i></b><b>, εκείνος όμως που </b> <b>επέδρασε στη σκέψη του ήταν ένας άλλος σημαντικός</b> <b>ανθρωπολόγος, ο </b><b><i>Φραντς Μπόας</i></b><b>. Στο </b> <b>Παρίσι ο Στρος επέστρεψε το 1948, χρονιά κατά</b> <b>την οποία έλαβε και το διδακτορικό του από </b> <b>τη Σορβόννη. Το ακαδημαϊκό και συγγραφικό </b> <b>του έργο είναι τεράστιο. Οταν, το 1971, η Γαλλική</b> <b>Ακαδημία τον εξέλεγε μέλος της, δεν έπραττε</b> <b>παρά το αυτονόητο. Να επιβραβεύσει, δηλαδή,</b> <b>ένα έργο που σημάδεψε την εποχή του, </b> <b>τη σκέψη των συγχρόνων του, την επιστημονική</b> <b>έρευνα και την κουλτούρα στο σύνολό της. </b><br /><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(153, 51, 153);">άρθρο απο το ΒΗΜΑ, 4.11.2009 ΤΟΥ Α.ΒΙΣΤΩΝΙΤΗ</span><br /></div><span class="mesotitlos"><br /></span>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-91314159032220989522009-10-30T15:11:00.008+02:002009-10-30T15:27:02.748+02:00Γλυκύ μου Εαρ....<div align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrgtBmN7T7iCRj2RHpr7gwPdoaeqel0f6EQvPzwp3QJBNH_c87tCEDuDPNRDgX8gxX75fbTu_gAJ1qL8cXcPCP4T04kwQywWI_jj7tTRSwejmcCbM9kFrS9Pn6HMPYpR4UMJel61-dxQ/s1600-h/meta_tafi5.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398382580145359906" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; CURSOR: hand; HEIGHT: 200px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrgtBmN7T7iCRj2RHpr7gwPdoaeqel0f6EQvPzwp3QJBNH_c87tCEDuDPNRDgX8gxX75fbTu_gAJ1qL8cXcPCP4T04kwQywWI_jj7tTRSwejmcCbM9kFrS9Pn6HMPYpR4UMJel61-dxQ/s320/meta_tafi5.jpg" border="0" /></a> Στο κοιμητήριο του Άγιο Παντελεήμονα έγινε χθες το μεσημέρι η ταφή της οικογένειας που ξεκληρίστηκε από το ναυάγιο, αφού πνίγηκαν η μητέρα και τα τρία ανήλικα παιδιά της, ενώ αγνοείται ο 33χρονος πατέρας. Στην τελετή παρευρέθηκαν όλοι οι επιζήσαντες από το τραγικό ναυάγιο, για να αποχαιρετήσουν τους ανθρώπους με τους οποίους ξεκίνησαν μαζί αυτό το ταξίδι για τη νέα ζωή, που κατέληξε σε εφιάλτη.Τραγική φιγούρα ο 14χρονος που έχασε μάνα και αδελφή μέσα στη θάλασσά, ενώ αγνοείται και ο εξάχρονος αδελφός του. Η ταφή της μητέρας και της αδελφής του θα γίνει σήμερα, εκείνος όμως έκλαιγε με λυγμούς για τα τρία παιδιά και τη γυναίκα με τους οποίους δυο μέρες πριν βρισκόταν στην ίδια βάρκα, και χάθηκαν όπως χάθηκαν και οι δικοί του συγγενείς. Ο πατέρας του βρίσκεται στο Ιράν μαζί με έναν ακόμη μικρότερο αδελφό του. Είχαν ξεκινήσει όλοι μαζί από το Αφγανιστάν, στη διαδρομή όμως χάθηκαν. Ήδη οι ανθρωπιστικές οργανώσεις στη Μυτιλήνη έχουν ξεκινήσει διαδικασίες προκειμένου ο 14χρονος να επιστρέψει κοντά στον πατέρα και τον αδελφό του. Και από εκεί, όμως, θα πρέπει να ξεκινήσουν ξανά το ταξίδι της αναζήτησης μιας νέας πατρίδας, αφού η ιρανική κυβέρνηση έχει δώσει τελεσίγραφο σε όλους τους μετανάστες να εγκαταλείψουν το συντομότερο τη χώρα. <div><div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398381743745259218" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 240px; CURSOR: hand; HEIGHT: 320px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFv5XhRRUvz783lAfrJZ3M2QqkHP2bJWlAR2nCCI6w2SCR-qYF02IqB1QSMRESpr3bgVOiw4FqBQvhRUpbYnkY2iXGU_UkDgAJ-piCMj61Jom7UPEt6p0Obvo9xDJdIijY08jzgBvQsA/s320/metan_tafi7.jpg" border="0" /> <div align="justify">Ήρθε ένας πατέρας…Από τη Γερμανία έφθασε στη Μυτιλήνη ο πατέρας μια άλλης οικογένειας από την οποία χάθηκαν η μητέρα και η κόρη. Ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί να πιστέψει την τραγωδία που βρήκε την οικογένειά του. Είχε εγκατασταθεί στη Γερμανία και ξεκίνησε τις διαδικασίες για να πάρει τη γυναίκα και το παιδί του κοντά του με το νόμιμο τρόπο, όμως διαπίστωσε ότι θα χρειάζονταν χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία και ένας κυκεώνας γραφειοκρατίας που μπορεί να μην είχε και κανένα αποτέλεσμα. Έτσι επέλεξε τον πιο «σύντομο» δρόμο, μέσω των δουλεμπορικών κυκλωμάτων της Τουρκίας. Η γυναίκα και το παιδί του ήταν μέσα στη μοιραία βάρκα και όταν θα έφθαναν στη Μυτιλήνη, θα πήγαιναν στην Αθήνα και από εκεί θα πήγαιναν κοντά του στη Γερμανία. Η μοίρα, όμως, είχε άλλα σχέδια. Ήρθε χθες για να πάρει τις σορούς της γυναίκας και των παιδιών του και να τις κηδέψει στη Γερμανία ή πίσω στην πατρίδα τους το Αφγανιστάν.Στο κοιμητήριο του Αγίου Παντελεήμονα για το τελευταίο αντίο ήταν χθες όλοι εκεί. Όλοι όσοι έζησαν την τραγωδία της περασμένης Τρίτης. Μια μητέρα με το περίπου ενός έτους παιδί στην αγκαλιά της, και το σύζυγό της, κατάφεραν να επιζήσουν. Δεν μπορεί να πιστέψει την περιπέτεια που έζησε, δεν μπορεί να ξεχάσει τις εφιαλτικές στιγμές, τη μάχη για επιβίωση και τους ανθρώπους δίπλα της που είδε να χάνονται. Κρατώντας το παιδί της στην αγκαλιά της, βρέθηκε στον Άγιο Παντελεήμονα για να αποχαιρετήσει τους ανθρώπους που χάθηκαν.</div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398381648807086402" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; CURSOR: hand; HEIGHT: 200px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZa_B2ypP6iBS_59xc2Cz4vQZUFlYdDnyx1UrUNdRYywYsApddpEiPXybckoZPhS2oX00-Tn_4_0aLjZDrxw-Jxl00-4E4EmMvIa-_yw_ERP851YkFrHyDbaMu3tfnKhFSp5WRHmxQ4A/s320/metan_tafi2.jpg" border="0" /> <div align="justify">Το τελετουργικό Πρώτα έγινε η ταφή των τριών παιδιών και τελευταίας της μητέρας. Για κάθε έναν ακολουθούνταν το ίδιο τελετουργικό. Οι σοροί ήταν τυλιγμένοι σε ένα λευκό σεντόνι, από πάνω τοποθετούνταν ένα άλλο ύφασμα και ακούγοταν οι ευχές και τα λόγια του αποχαιρετισμού για κάθε νεκρό.Στη συνέχεια τοποθετούνταν μερικά κομμάτια μάρμαρο πάνω από τους νεκρούς και σκέπαζαν τους τάφους με χώμα. Σε μια πλακίτσα οι επιζήσαντες έγραφαν τα ονόματά τους. Ό,τι γνώριζε ο καθένας, ό,τι πρόλαβε να γνωρίζει στο ταξίδι μερικών ωρών που βρέθηκαν μαζί από τα παράλια της Τουρκίας μέχρι τις ακτές της Λέσβου. Ένα κομμάτι ύφασμα ένωνε την πάνω με την κάτω πλευρά του τάφου και ένα λευκό τριαντάφυλλο πάνω από κάθε μνήμα. Η τελετή κράτησε συνολικά δυο ώρες περίπου.Σήμερα θα πραγματοποιηθεί η ταφή της μητέρας και τους αδελφής του 14χρονου Αφγανού που σώθηκε από το ναυάγιο.Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις βρίσκονται στο πλευρό των εννιά επιζώντων του τραγικού ατυχήματος και καταβάλλεται προσπάθεια να τους παρασχεθεί κάθε δυνατή βοήθεια και υποστήριξη μέχρι να φύγουν από το νησί. Όλοι τους παραμένουν στο ξενοδοχείο «Ζαΐρα» με ευθύνη της νομαρχίας.</div><br /><a href="http://www.emprosnet.gr/">Απο την εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της Π. Γιακουμή</a><br /><br /><br /><div align="justify"></div></div></div><br /></div>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-31044930455805854112009-10-28T11:35:00.005+02:002009-10-29T23:43:39.713+02:00Οι πατρίδες των άλλων...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguhWJwCAQidZlpbV13QJediu4RaMGw0HWDBkXsu6_o4D5C6Pn8_cVZv_gk1i-dPXvNqDwbGEdHoqM3Y4nLbvtDOeSeoGBV1cDku1d4XFf1tUu49bEKv8ZRRipoVkZPTh9YLtQRREG2iQ/s1600-h/Afisa.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 226px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguhWJwCAQidZlpbV13QJediu4RaMGw0HWDBkXsu6_o4D5C6Pn8_cVZv_gk1i-dPXvNqDwbGEdHoqM3Y4nLbvtDOeSeoGBV1cDku1d4XFf1tUu49bEKv8ZRRipoVkZPTh9YLtQRREG2iQ/s320/Afisa.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398140805058299442" border="0" /></a>Αναρωτιόμουν πώς τελικά το δικαίωμα στη ζωή ή ακόμα και σε μια καλύτερη ζωή μπορεί να χαρακτηριστεί "λαθραίο" ... Και το λέω αυτό γιατί πράγματι με πολύ ευκολία οι άνθρωποι που μετακινούνται διεκδικώντας το απο μια χώρα στην άλλη διατηρώντας παράλληλα την ελπίδα μιάς καλύτερης ζωής ή ακόμα της απλής επιβίωσης λέγονται "λαθρομετανάστες"! Μήπως, δηλαδή, οι άλλοι, όλοι εμείς, οι καθ' όλα νόμιμοι πολίτες, εάν βρισκόμασταν στην θέση τους, δεν θα κάναμε ακριβώς το ίδιο που κάνουν αυτοί; ' Η μήπως έχουμε τη ψευδαίσθηση οτι οι χώρες που βρίσκονται σε συνεχή εμπόλεμη δράση αποφασίζουν εντελώς μόνες για τη τύχη των πολιτών τους και όχι με τη συνέργεια ημών των 'νομίμων' που είτε πέρνουμε θέση είτε απλά σιωπούμε μέσα στη δική μας βολή ή ανάγκη.<br /><div style="text-align: justify;"><br /><a href="http://www.google.gr/url?sa=t&source=web&oi=news_result&ct=res&cd=1&ved=0CAcQqQIwAA&url=http%3A%2F%2Fwww.tovima.gr%2Fdefault.asp%3Fpid%3D2%26ct%3D1%26artId%3D296138&rct=j&q=%CE%9D%CE%B5%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%AF+%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%82+%CE%9C%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B7&ei=bRToStuaAcvX-QbV-bCABw&usg=AFQjCNEKIum1Mrb_MFZTxY_v3yx9RJwSyg&sig2=HwQTOuYp94l6RSy_g1anww">Μόλις χθές 5 παιδιά και τρείς γυναίκες ανασύρθηκαν νεκροί στη περιοχή Ακρωτήριο Κόρακα στη Μυτιλήνη. </a>Η 'τύχη' τους ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη μέσα απο τις πολιτικές της ίδιας τους της πατρίδας αλλά και όλων όσων ανέχονται <span style="font-style: italic;">τις πατρίδες των άλλων</span>.... Γιατί οι πατρίδες των άλλων δεν μπορεί παρά να είναι και δικές μας πατρίδες σε θέματα που αφορούν ανθρώπινα δικαιώματα, ειδικά σήμερα, που ο παγκόσμιος χάρτης διαγράφεται τόσο εγγύς όσο ποτέ άλλοτε....Δεν μπορεί, λοιπόν, το εμπόριο να είναι 'κοινό' αλλά η ανθρώπινη ζωή να είναι χώρια. Δεν μπορεί το δικαίωμα να επιβιώνεις να αφορά μόνο εμάς κι όχι τους συνανθρώπους μας. Η ελευθερία δεν είναι ένα επιμεριστικά διαθέσιμο δικαίωμα. Το παιδί του άλλου δεν παύει να είναι ΠΑΙΔΙ!<br /><br />Στη Μυτιλήνη τα δύο μεγάλα κόμματα δεν έχουν ποτέ ασχοληθεί σοβαρά με αυτό που λέγεται "χώρος υποδοχής". Π<a href="http://www.google.gr/url?sa=t&source=web&ct=res&cd=1&ved=0CAYQFjAA&url=http%3A%2F%2Fwww.emprosnet.gr%2FCurrent%2F%3FEntityID%3D513c258f-99da-469a-ba1c-acc635979b4e&rct=j&q=%CE%BE%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%B4%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%8C%CF%82+%CE%9C%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B7+%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF+%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%87%CE%AE%CF%82+17%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%82&ei=hxPoSpn8BIXR-Qbe9K37Bg&usg=AFQjCNFvyR-yTuxlVdVfelnoASMuh3afpA&sig2=B_RrWiOTwkQbIib9hRTFww">ρόσφατα μόνον, ο νέος υφυπουργός της κυβέρνησης, κ. Σ. Βούγιας επισκέφθηκε τη ΠΑΓΑΝΗ. Λίγες ώρες αργότερα ξέσπασε νέα εξέγερση και αστυνομικοί εμφανίστηκαν να έχουν χτυπήσει 17χρονο Αφγανό. </a>Τι αποδεικνύει αυτό; Απλά οτι η δουλειά για αλλαγή νοοτροπίας στην αντιμετώπιση ΚΑΙ στα θέματα "υποδοχής" μεταναστών δεν αλλάζει μόνο με επισκέψεις. Θέλει δουλειά μέσα στην Κοινωνία και συμμετοχή του Πολίτη. Αμφιβάλλω αν τα κόμματα πράγματι μπορούν να συμβάλλουν προς αυτή τη κατεύθυνση όταν η νοοτροπία της πλειοψηφίας των στελεχών μπορεί και να εμφορείται απο τέτοιου είδους νοοτροπίες....γιατί, αν όχι, πώς δικαιολογείται η ανοχή μιάς τέτοιας κατάστασης. Ακόμα και τα μικρότερα κόμματα δεν παίρνουν σαφείς θέσεις ή αν θέλετε δεν πράττουν σαφείς δράσεις. Δεν χρειάζεται πάντα να συνοδεύεσαι απο τον φακό για να αποδεικνύεις το ενδιαφέρον σου, ούτε κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος να εμφανίζεσαι εκ των υστέρων. Τα Δελτία Τύπου δεν είναι άλλοθι.<br /><br />Τι να κάνουμε; Να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο ενοχλώντας τόσο τους ιθύνοντες όσο και τον τύπο. Με αιτίες και όχι με αφορμές. Με θέσεις κι όχι με ανακοινώσεις. Σταθερά κι όχι περαστικά έξω απο τα κλουβιά των μεταναστών. Δεν είναι λαθραίοι...αναγκάζονται να μην έχουν χαρτιά. Ισως να μην ήταν πάντα έτσι...στο δρόμο για αναζήτηση. Κάποτε μπορεί να είχαν ένα σπίτι, να πήγαιναν σχολείο και να είχαν μια οικογένεια. Να ξυπνούσαν κάθε πρωι για δουλειά, να πήγαιναν επισκέψεις σε φίλους, να τηρούσαν τα ήθη και τα έθιμά τους όπως κι εμείς. Να ζούσαν με ταυτότητα.<br /><br />Οι πατρίδες των άλλων παραμένουν πατρίδες ακόμα κι όταν ο άλλος ξενιτεύεται. Ισως, μάλιστα, όταν επιστρέφει γιατί κανείς δεν θέλει να λείπει για πάντα, να φέρνει πίσω μαζί του και μια μικρή καλή ανάμνηση απο τη φιλοξενία που κάποιοι του πρόσφεραν για να μη χάσει την αξιοπρέπειά του.<br /></div>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-3823151986829279062009-10-21T23:53:00.003+03:002009-10-22T00:03:34.612+03:00Οι κίνδυνοι της ενδοσκόπησης στο blogging<strong>Μία συνέντευξη του <a href="http://laudanum.net/geert/biography.shtml">Greert Lovink</a><br /></strong><strong>sτον Παύλο Χατζόπουλο για το <em>Re-public</em></strong> <p><code><br /></code></p><div style="text-align: justify;"><strong>Παύλος Χατζόπουλος:</strong> Είναι τα wikis το αντίθετο των blogs; Η δημιουργία μιας συλλογικής ευφυΐας ενάντια στον σολιψισμό;</div><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><code><br /></code><strong>Geert Lovink:</strong> Είναι ενδιαφέρον που τοποθετείτε τα blogs και τα wikis ως ανταγωνιστικούς παίκτες. Συνήθως, μέσα στην τρέλα του Web 2.0, blogs, wikis και ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης παρουσιάζονται ως συμπληρωματικές εφαρμογές. Η αλήθεια είναι ότι ο πολιτισμός των blogs, όπως υφίσταται αυτή τη στιγμή, εξυπηρετεί την ιδέα ‘είμαι το μόνο μυαλό που υπάρχει’. Στη μελέτη μου <a href="http://www.networkcultures.org/geert/2006/03/24/blogging-the-nihilist-impulse/" onclick="javascript:urchinTracker('/outbound/www.networkcultures.org/geert/2006/03/24/blogging-the-nihilist-impulse/?ref=/?cat=57');">‘Blogging, the Nihilist Impulse’</a> (Μπλόγκινγκ, η Μηδενιστική Παρόρμηση), αναλύω τη μπλογκοσφαίρα ως ιδιαίτερα ενδοσκοπική. Τα blogs αναδιαμορφώνουν τη μεταμοντέρνα τεχνολογική υποκειμενικότητα με τρόπο που δεν έχει ακόμη πλήρως ερευνηθεί. Γιατί; Επειδή το αποτέλεσμα θα ήταν εντελώς βαρετό. Γεγονός είναι ότι τα περισσότερα blogs έχουν διάρκεια ζωής δύο μηνών και συνεισφέρουν ελάχιστα στον φιλελεύθερο μύθο της εποχής μας που διακηρύσσει ότι οι bloggers είναι ‘πολίτες δημοσιογράφοι’. Είναι μια θλιβερή κατάσταση, ιδίως για την πρώτη και δεύτερη γενιά bloggers που πίστεψαν στη μεταξύ τους διασύνδεση και αλληλογραφία. Ωστόσο, από το 2004 η συνεργατική ατμόσφαιρα εξαφανίστηκε από την μπλογκοσφαίρα. Οι αρχικές αξίες χάθηκαν και η μπλογκοσφαίρα έγινε θορυβώδης και αυτό-διαφημιζόμενη.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><code><br /></code>Απομένει να δούμε κατά πόσον τα wikis θα ανακτήσουν τη χαμένη ‘συλλογική ευφυΐα’. Το blogging έγινε πρόγραμμα αυτό-αναφοράς. Εάν αφήσουμε απέξω <a href="http://markschmitt.typepad.com/decembrist/2005/01/the_wikipedia_d.html" onclick="javascript:urchinTracker('/outbound/markschmitt.typepad.com/decembrist/2005/01/the_wikipedia_d.html?ref=/?cat=57');">τη συζήτηση για τη Wikipedia</a>, τα wikis χρησιμεύουν περισσότερο ως εργαλείο και είναι πιο ανοιχτά από το μάλλον περιοριστικό λογισμικό blog που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι άνθρωποι. Πέραν τούτου, είναι προφανές ότι τόσο τα blogs όσο και τα wikis δυσκολεύονται να συμπεριλάβουν στην εικόνα τον ανταγωνιστή τους. Με τον ίδιο τρόπο που δεν συνδέεις το blog σου με τον εχθρό σου, δεν θέλεις ο ανταγωνιστής σου ή αυτός που σε απειλεί να σε αναστατώνει. Αυτό είναι γενικό πρόβλημα της έννοιας της ‘συλλογικής ευφυΐας’ που προέκυψε από την εκστατική κουλτούρα της δεκαετίας του 1990 των διαφόρων ηλιθίων που συζητούν, φυσικά, αλλά πάντα στο πλαίσιο να πετύχουν συναίνεση σε ένα πρόγραμμα που μοιράζονται από κοινού. Στην πραγματική ζωή, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν διαθέτουν ένα τέτοιο πρόγραμμα για να δουλέψουν σ’ αυτό. Μπορούμε μόνο να συζητήσουμε τη φύση των blogs και wikis μέσα σε περιορισμένα κοινωνικά δίκτυα και επομένως να συμφιλιωθούμε ξανά με την περιορισμένη εγκυρότητα της γνώσης και της ηθικής του.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><code><br /></code><strong>Π.Χ.:</strong> Με ποιο τρόπο η διάδοση των ηλεκτρονικών συνεργατικών μεθόδων επιδρά στην πολιτική υποκειμενικότητα; Σηματοδοτεί μήπως ότι οι πολλοί γίνονται πολιτικά υποκείμενα;</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><code><br /></code><strong>G.L.:</strong> Είναι ίσως γνωστό ότι δεν υπερεκτιμώ το ρόλο των νέων τεχνολογιών των μέσων επικοινωνίας στην άνοδο πολιτικών σχηματισμών. Τα τακτικά μέσα επικοινωνίας μπορούν να παίξουν έναν ενδιαφέροντα, επικουρικό ρόλο στην καθημερινή ζωή των κοινωνικών κινημάτων. Ωστόσο, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σε σχέση με τις προσδοκίες ότι τα δικτυακά γκάτζετς μπορούν αιφνιδίως να δημιουργήσουν δυσαρέσκεια κι ύστερα να μετατρέψουν αυτή την απειλητική και ανατρεπτική δυναμική σε κάποια μορφή οργάνωσης. Οφείλουμε να είμαστε συγκρατημένοι και να εκφραζόμαστε ευθαρσώς ενάντια σε όλες τις σχεδόν τεχνο-ντετερμινιστικές προσδοκίες που μας απομακρύνουν απλώς από τα πιο συναφή ζητήματα. Εμείς, οι καλλιτέχνες, οι ακτιβιστές και οι κριτικοί πρέπει να πούμε σταματήστε μια για πάντα! Η αλήθεια είναι ότι μελετάμε τη νομοθεσία για τα Μέσα Επικοινωνίας, ότι προσπαθούμε να εφεύρουμε εναλλακτική διασύνδεση και λογισμικό, να αναπτύξουμε εναλλακτικό περιεχόμενο, να στήσουμε blogs και wikis για κάθε είδους αγώνα, αλλά εμείς οι εργαζόμενοι στην τεχνολογία καλούμαστε να λύσουμε τα μεγάλα πολιτικά προβλήματα της εποχής μας. Πρέπει να προωθήσουμε μια νέα ταπεινότητα στα μέσα επικοινωνίας. Είναι αλήθεια ότι τα (νέα) μέσα επικοινωνίας μπορούν να συμβάλουν σε μια λύση αλλά δεν μπορούμε να προσδοκούμε πάρα πολλά από τα δίκτυα και την επικοινωνία. Από τη στιγμή που οι πολλοί είναι έξω στους δρόμους, ναι, μπορούν να κάνουν την καλύτερη χρήση <a href="http://www.smartmobs.com/" onclick="javascript:urchinTracker('/outbound/www.smartmobs.com/?ref=/?cat=57');">των τεχνολογιών του έξυπνου όχλου</a> (smart mob), αλλά πρέπει να επιμείνουμε πως όταν πρόκειται για αλλαγή, η πολιτική και η εξουσία είναι οι πρωταγωνιστές.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><code><br /></code><strong>Π.Χ.:</strong> Ποια είναι σήμερα η σχέση ανάμεσα στα δίκτυα ελεύθερης συνεργασίας και τους παραδοσιακούς θεσμούς;</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><code><br /></code><strong>G.L.: </strong>Είναι ακόμη νωρίς, αλλά είναι η αλλαγή είναι ορατή, ιδίως στον κόσμο των εταιριών. Οι πολιτιστικοί θεσμοί, ο εκπαιδευτικός τομέας και οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις υστερούν, αλλά αποτελεί μάλλον έκπληξη καθώς η πρωτοπορία έχει μπει στο παιχνίδι εδώ και πολύ καιρό. Οι μάχες στις καλλιτεχνικές σχολές και τον πολιτιστικό τομέα είναι θλιβερές, καθώς υπάρχει πραγματική αντίσταση, κυρίως απ’ την πλευρά της κυρίαρχης γενιάς των ‘μπέιμπι μπούμερς’, να τα παρατήσουμε και να δεχτούμε την ευχάριστη πλευρά, το σχιζο-παραγωγικό στοιχείο των τεχνολογιών της δικτύωσης. Είναι θέμα ελέγχου και καχυποψίας, αν δείτε, για παράδειγμα, πώς οι παρανοϊκοί γραφειοκράτες και τα ηλίθια εκτελεστικά όργανά τους αντιδρούν στην άνοδο των wifi δικτύων. Μεταχειρίζονται τους χρήστες σαν εγκληματίες, εάν όχι τρομοκράτες. Ορισμένα τμήματα του επιχειρηματικού κόσμου είναι πιο ανοιχτά. Λυπάμαι που το λέω αυτό, ιδίως επειδή προτίθενται να πειραματιστούν για να δουν πώς μπορούν να αποσπάσουν αξία από τη μπλογκοσφαίρα και τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό σημαίνει, εν μέρει, μελέτη των κανόνων σύμφωνα με τους οποίους η εφαρμογή του Web 2.0 έγινε και μπορεί να προσελκύσει εκατομμύρια χρήστες.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><code><br /></code>Τα δίκτυα ελεύθερης συνεργασίας δεν αποτελούν απειλή για τους παραδοσιακούς θεσμούς, γιατί δεν έχουν πόρους. Το γεγονός ότι είναι περιθωριακά, μη ορατά, θα μπορούσε να αποτελεί μυθική πηγή, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Αν εξαιρέσουμε τους συμμετέχοντες, για τους οποίους το παιχνίδι, blog ή δίκτυο, έχει εξαιρετική σημασία, η ελεύθερη συνεργασία στοχεύει στη διανεμημένη εξουσία. Δεν εννοώ ότι η εξουσία ως τέτοια εξαφανίζεται, αλλά υπάρχει σίγουρα μια μεταβολή, από το επίσημο στο ανεπίσημο, από τις υπεύθυνες δομές σε μια εθελοντική, προσωρινή διασύνδεση. Πρέπει να συμφιλιωθούμε ξανά με το γεγονός ότι αυτή η δομή υπονομεύει το κατεστημένο αλλά όχι μέσω αναγνωρίσιμων μορφών αντίστασης. Συχνά, το στοιχείο ‘αντί’ λείπει. Αυτό είναι που κάνει τους παραδοσιακούς, μη αναθεωρημένους αριστερούς τόσο καχύποπτους, καθώς αυτά τα δίκτυα κάνουν απλώς τη δουλειά τους και δεν προσαρμόζονται στη μια ή την άλλη ιδεολογία, είτε είναι νεοφιλελεύθερη είτε αυτόνομη μαρξιστική. Η αοριστία τους ξεφεύγει από οποιαδήποτε προσπάθεια αποδόμησης της πρόθεσή τους, είτε ως πρωτο-καπιταλιστικής είτε ως ανατρεπτικής.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><code><br /></code><strong>Π.Χ.: </strong>Όλη αυτή η υπερβολική δημοσιότητα για τα νέα ηλεκτρονικά συνεργατικά εργαλεία πηγάζει από την τάση τους ενάντια στις μη ιεραρχικές δομές;</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><code><br /></code><strong>G.L.: </strong>Η υπερβολική δημοσιότητα για το <a href="http://www.oreillynet.com/pub/a/oreilly/tim/news/2005/09/30/what-is-web-20.html" onclick="javascript:urchinTracker('/outbound/www.oreillynet.com/pub/a/oreilly/tim/news/2005/09/30/what-is-web-20.html?ref=/?cat=57');">Web 2.0</a> και το <a href="http://www.youtube.com/" onclick="javascript:urchinTracker('/outbound/www.youtube.com/?ref=/?cat=57');">YouTube</a> ειδικότερα καθοδηγείται από τα παραδοσιακά μέσα επικοινωνίας που πανικοβάλλονται και αισθάνονται την ανάγκη να προλάβουν να επανακτήσουν τον έλεγχο. Η υπερβολική δημοσιότητα δεν είναι χαρακτηριστικό του Ίντερνετ. Οι συστάσεις είναι (και μπορούν να προκαλέσουν εκατομμύρια χτυπήματα), όπως και η εισδοχή (ειδήσεων). Η αξιολόγηση, επίσης. Όλα αυτά τα φαινόμενα δεν οδηγούν σε υπερβολική δημοσιότητα αλλά σε διασκορπισμένες μάζες ή (ηλεκτρονικά) πλήθη, όπως αποκαλούνται στις μέρες μας. Όπως και στο παρελθόν, τα πλήθη συγκεντρώνονται, και μετά, γρήγορα, εξαφανίζονται ξανά. Έχω εκπαιδευτεί στην ψυχολογία της μάζας και δεν εγκατέλειψα ποτέ αυτό το πεδίο, μολονότι δεν υφίσταται πια στον ακαδημαϊκό κόσμο. Μέσω του Βίλχελμ Ράιχ είναι ένα <a href="http://www.nickcooper.com/mass.htm" onclick="javascript:urchinTracker('/outbound/www.nickcooper.com/mass.htm?ref=/?cat=57');">επιστημονικό αντικείμενο συνδεδεμένο με την άνοδο του φασισμού</a>, αλλά κάποτε αποτελούσε γενική γνώση που εφαρμοζόταν σε όλα τα είδη των κοινωνικών, ιστορικών και πολιτικών συμβάντων. Η ψυχολογία της μάζας εμφανίστηκε στο τέλος του 19ου αιώνα και εξαφανίστηκε στη δεκαετία του 1980, κυρίως λόγω της ανόδου των μέσων επικοινωνίας και των επικοινωνιακών σπουδών. Τώρα έχει έρθει η ώρα για την επιστροφή της ψυχολογίας της μάζας, για το απλό γεγονός ότι τα μέσα επικοινωνίας γίνονται κοινωνικά, χαρακτηρίζονται ως ‘συμμετοχικός πολιτισμός’ και επομένως πρέπει να μελετηθούν οι υποκείμενες δυναμικές.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><code><br /></code>Τα πλήθη αναπτύσσονται οργανικά και είναι αόρατα μέχρι τη στιγμή που προκαλούν θόρυβο. Αυτό εννοείτε με το μη ιεραρχικό; Ίσως η μη ιεραρχική φύση στην οποία αναφερθήκατε να είναι η λιγότερο κατανοητή και πιο δύσκολη πτυχή της δικτύωσης. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να μην την υμνούμε, καθώς είναι προφανές ότι αποτρέπει τους ανθρώπους από βαθύτερους, βιώσιμους δεσμούς και παρεμποδίζει τις προσπάθειες οργάνωσης της δυσαρέσκειας. Η ρευστότητά της είναι καλή για λίγο, αλλά έπειτα αποκαλύπτεται ως μη δέσμευση, που τροφοδοτεί ακόμη περισσότερο μια νοοτροπία φυγής.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><code><br /></code><strong>Π.Χ.: </strong>Είναι οι wiki κοινότητες ‘οργανωμένα δίκτυα’ στη δράση; Ή τουλάχιστον έχουν τη δυνατότητα να γίνουν;</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><code><br /></code><strong>G.L.: </strong> Τα wiki νεφελώματα θα μπορούσαν δυνητικά να εξελιχθούν σε μια άλλη κοινωνική μορφή, αλλά μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν στοιχεία για μια τέτοια υπόθεση. Αυτό που τα wikis καταφέρνουν να κάνουν είναι να βοηθούν διεσπαρμένες ομάδες στο έργο της επιμέλειας. Όσο μικρότερη είναι η κοινότητα, τόσο πιο μικρές είναι οι προθεσμίες και τόσο καλύτερα μπορεί ένα wiki να χρησιμοποιηθεί. Όσο περισσότερες προσδοκίες προβάλλουμε για μια τέτοια εφαρμογή, τόσο προδικάζουμε την αποτυχία της. Αντί να κάνουμε υποθέσεις για τις δυνατότητές της, είναι καλύτερα να καθίσουμε λίγο ήσυχα, να μη μιλάμε και να παρατηρήσουμε τα wikis σε δράση. Η θέση μου είναι ότι τα wikis καθρεφτίζουν έναν πολιτισμό πραγματιστικής μη δέσμευσης. Πρόκειται για μια ανάμιξη χαμηλής έντασης. Δεν αναφέρομαι σε έλλειψη ενδιαφέροντος, μη δέσμευση, απολιτική αντιμετώπιση και άλλες παρόμοιες κατηγορίες. Κάποιος επιμελείται, προσθέτει, διαγράφει, αλλάζει ένα κείμενο και μετά σταματά. Είναι ώρα να σηκωθεί, να πιει έναν καφέ, να καπνίσει ένα τσιγάρο, να μιλήσει στο τηλέφωνο ή να κουβεντιάσει και να ξαναγυρίσει μπροστά στην οθόνη. Τα wikis λειτουργούν σε τέτοια ανεπίσημα, επί μέρους, με παράλληλες διαδικασίες περιβάλλοντα. </p>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-6080239110687226182009-10-18T22:35:00.002+03:002009-10-18T22:39:02.766+03:00Μπορούμε ακόμα να ασκούμε κριτική στην καταναλωτική κοινωνία;<div style="text-align: justify;"><br />του Πιέρ-Αντρέ Ταγκιέφ*<br /><br />Στη δεκαετία του 1960, η πρωτοποριακή κριτική σκέψη, είτε νεομαρξιστική είτε ελευθεριακή, πρόκρινε την καταγγελία της «καταναλωτικής κοινωνίας» που υποτίθεται ότι ενσωμάτωνε τα άτομα ως παθητικούς καταναλωτές στην εμπορευματική κοινωνία, αποπολιτικοποιώντας τα και κάνοντάς τους πλύση εγκεφάλου, διαμέσου ενός πελώριου συστήματος γοητείας και διαφθοράς των πνευμάτων. </div><p style="text-align: justify;"> Η νέα ιδέα μιας υποδούλωσης μέσα στην και από την ευμάρεια διαδόθηκε στο πεδίο των διανοουμένων. Οι νεομαρξιστές θεωρητικοί της «αλλοτρίωσης» τής προσέδωσαν τα ευγενή φιλοσοφικά της διαπιστευτήρια. Η καταναλωτική προσταγή έγινε ο πρωταρχικός στόχος της κριτικής σκέψης, τροφοδοτούμενης από την αμφισβήτηση των αναρίθμητων «επίπλαστων αναγκών» που δημιουργούνται από το εμπορευματικό σύστημα. Η διανοητική εξέγερση κατά του «Συστήματος» στόχευε πριν απ' όλα την ομοιογενοποιητική ισχύ που του αποδιδόταν και την αύξουσα τεχνητότητα της ζωής που προϋπέθετε. Η επιβαλλόμενη ομοιογενοποίηση από μια ανώδυνη συμβολική βία, κατ' εικόνα της νέας σεξουαλικής καταπίεσης με φιλελεύθερο ή διαλλακτικό πρόσωπο, ιδού τι ήταν αυτό που εμφανιζόταν να σφραγίζει την ανάδυση ενός νέου ολοκληρωτισμού, την ομοιογενοποιητική ποδηγέτηση που προσιδίαζε στις «προηγμένες βιομηχανικές κοινωνίες». Ο φιλόσοφος-κοινωνιολόγος Ανρί Λεφέβρ κατάγγελλε «τη διευθυνόμενη γραφειοκρατική κοινωνία της κατανάλωσης» που εικόνιζε το αλα γαλλικά κράτος-πρόνοιας. </p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"> Η«αμφισβήτηση» των ριζοσπαστών διαμαρτυρόμενων έστρεφε τα βέλη της προς ένα σύνολο «αναγωγών» στιγματιζόμενων ως ακρωτηριασμών, εκπτωχεύσεων ή μη συνειδητών στερήσεων. Αλυσιδωτές «καταναλωτιστικές» αναγωγές: Ο άνθρωπος ανάγεται στην καταναλωτική του όρεξη, η ευτυχία στην κατανάλωση νέων πάντα αντικειμένων, η κουλτούρα στην κατανάλωση στανταρισμένων προϊόντων, σε ψυχαγωγικά θεάματα προσφερόμενα από την «κοινωνία του θεάματος» λιτανικά καταγγελλόμενης από τον Γκι Ντεμπόρ και τους οπαδούς του. Από εδώ απέρρεε και η ανάλυση του «μονοδιάστατου ανθρώπου» από τον Χέρμπερτ Μαρκούζε, που πάραυτα συνεχίστηκε από την «αμφισβητησιακή γενιά» που αναγνωριζόταν μέσα σε αυτό το «εναλλακτικό» κράμα απαισιοδοξίας και ουτοπισμού (η σωτηρία διαμέσου των νέων, των μη Δυτικών, των γυναικών, των περιθωριακών). Η κριτική ανάλυση της «πολιτισμικής βιομηχανίας», σύμφωνα με την έκφραση που εισήγαγε ο Τέοντορ Αντόρνο, επιβλήθηκε ως ένα από τα πρωταρχικά θεωρητικά εργαλεία αυτής της «μεγάλης άρνησης» που εξαγγέλθηκε έναντι της «καταναλωτικής κοινωνίας». </p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"> Αυτό το κίνημα της «ριζοσπαστικής» κριτικής σκέψης κορυφώθηκε τον Μάη του '68. Εντούτοις, κάτω από τις προβαλλόμενες γιορταστικές διεκδικήσεις διαφαίνονταν ορισμένα αιτήματα λιτότητας και ολιγαρκούς βίου, φέροντας σε πρώτη σειρά το πνεύμα ισότητας και συνεργατικότητας στο εσωτερικό μικρών αυτόνομων ομάδων, των οποίων «ο κοινοτικός βίος», εκτός των ορίων του «Συστήματος» (μισθωτή εργασία, τριαδική οικογένεια, εθνικό συναίσθημα), συνιστούσε μια απόπειρα πραγματοποίησης στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Οταν όμως οι ουτοπίες εκπληρώνονται, αδράχνονται αναπόφευκτα από το διαστροφικό αποτέλεσμα. Οι ουτοπικές «κοινότητες» διαλύθηκαν, σαρωμένες από την ελκτική ισχύ του «Συστήματος» (πρώτα το χρήμα). Ανθρωπολογική εκδίκηση της καπιταλιστικής κοινωνίας. </p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"> Οι «αμφισβητίες» του '68, μεγάλοι καταναλωτές ουτοπιών, σε μεγάλο αριθμό ενσωματώθηκαν στο «Σύστημα» τη δεκαετία του 1970 και κατέλαβαν θέσεις εξουσίας, πράγμα που μπορούσε να κάνει κάποιον να πιστέψει ότι θα το άλλαζαν από τα μέσα. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Η «καταναλωτική κοινωνία» πέτυχε να ενσωματώσει τις πιο αδιάλλακτες κριτικές τους και να εξουδετερώσει τους πιο αδυσώπητους εχθρούς της, ωθώντας αυτούς τους τελευταίους στην κόλαση της τρομοκρατικής δράσης ή της εξτρεμιστικής εγκληματικότητας («Αμεση Δράση»). Ενισχύθηκε μάλιστα μέσω της εξάσκησης της ιδιότητάς της να αφομοιώνει σε όλα τα επίπεδα το ετερογενές, το παραβατικό, το ανυπότακτο, το εξεγερμένο. Εμβληματικό διαλογικό αποτέλεσμα, η έκφραση «πολιτισμική βιομηχανία» έχασε την κριτική της φορά που είχε στις αριστερίστικες χρήσεις της για να μεταλλαχθεί σε κοινότοπο περιγραφικό όρο της διοικητικής και διαχειριστικής γλώσσας. </p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"> Η περιφρονημένη και μισητή «καταναλωτική κοινωνία» έγινε τεράστια επιδοτούμενη επιχείρηση, κρατική υπόθεση. Η εξομάλυνση επιταχύνθηκε μέχρι του να χαθεί κάθε νόημα στην αντίθεση Αριστερά-Δεξιά: από δρόμους που κανείς δεν περίμενε, η Αριστερά πέρασε ασυναίσθητα στο στρατόπεδο της συντήρησης και της υπεράσπισης του status quo («υπεράσπιση των κεκτημένων»), ενώ η Δεξιά ταυτοποιούνταν με αγαλλίαση σε αυτό της αλλαγής («όλα είναι εφικτά»). Ο σοσιαλισμός έπαψε να δρα ως μυστικό που συνεγείρει τις ψυχές, για να μην είναι πλέον παρά μια μετριοπαθής τεχνική αναδιανομής του πλούτου που επιτρέπει σε επαγγελματίες δημαγωγούς να κερδίζουν τις εκλογές. Βέβαια, η Αριστερά παραμένει μία φίρμα, αλλά η ιδεολογική της «αξία» είναι σε πτώση. Γιατί η πίστη ότι η σωτηρία θα έλθει μέσω της αναδιανομής, τελευταίο απομεινάρι της σοσιαλιστικής ουτοπίας, αντικαταστάθηκε από τη λυτρωτική πίστη στη «ρύθμιση», που εκθειάζεται από τη Δεξιά και την Αριστερά ταυτόχρονα. </p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"> Παρ' όλα αυτά, μπορεί κανείς να φανταστεί, χωρίς να γελάσει, την ανάδυση ενός μαζικού μαχητικού ενθουσιασμού υπέρ της «παγκόσμιας ρύθμισης»; Κάτι ακόμα πιο σημαντικό: Στις δεκαετίες 1990 και 2000, ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ακροαριστερά και ακροδεξιά εξαλείφθηκε στο επίπεδο του λόγου, στο εξής τα δύο άκρα επικοινωνούν στο μίσος κατά του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, της «ιμπεριαλιστικής Δύσης», της υπό «σιωνιστικό» έλεγχο Αμερικής και βέβαια του Ισραήλ. Αυτό το νέο στρατόπεδο της ριζοσπαστικής αμφισβήτησης, συσπειρώνοντας τους ανατρεπτικούς και τους επαναστάτες κάθε διανοητικής προέλευσης, εκτρέπεται ενίοτε σε τρομακτικές συμμαχίες με τους ισλαμιστικούς κύκλους, οι οποίοι υποδέχθηκαν και επανερμήνευσαν την παλιά κληρονομιά του μαρξοειδούς τριτοκοσμισμού. </p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"> Ο συνολικός απολογισμός για τη γαλλική κοινωνία μπορεί να συνοψιστεί από μια απλή διαπίστωση, θριαμβευτικά διατυπωμένη, στα τέλη Σεπτεμβρίου 2009, από μια δημοσιογραφική ανακοίνωση: «Τα νοικοκυριά καταναλώνουν τρεις φορές περισσότερο από ό,τι πριν πενήντα χρόνια». Πράγματι, αυτό είναι το αποτέλεσμα επίσημης μελέτης για την κατανάλωση των Γάλλων μεταξύ 1960 και 2007. Εκεί, μαθαίνουμε ότι τα γαλλικά νοικοκυριά καταναλώνουν περισσότερο, αλλά διαφορετικά: ξοδεύουν λιγότερα για τη διατροφή τους ή την ένδυσή τους και περισσότερα για την κατοικία τους, τις μετακινήσεις τους, την επικοινωνία τους, την υγεία τους και την «ψυχαγωγία» τους (όρος που τείνει να υποκαταστήσει την στα αζήτητα λέξη «κουλτούρα»). Βέβαια, οι καταναλωτές δεν θέτουν ερωτήσεις, αλλά ξέρουν να απαντούν τουλάχιστον σε μία: «Τι να επιλέξω;». Η «φιλοεπιλεκτική» ιδεολογία είναι η αυθόρμητη ιδεολογία των γνωστικών καταναλωτών. Στο εξής, ο καταναλωτισμός είναι μέσα σε όλα τα μυαλά, η αμφισβητησιακή ουτοπία των '60ς κατέφυγε στο υπερ-περιθωριακό δίκτυο των οπαδών της «αποανάπτυξης». Εξού και το συναινετικό δημοσιογραφικό σχόλιο: «Η κατανάλωση παραμένει ο μοχλός της οικονομίας μας». </p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"> Αποφύγαμε συνεπώς τα χειρότερα: Οι πολίτες μεταμορφώθηκαν όλοι σε καταναλωτές. Οι μόνες συγκρούσεις που πραγματικά τούς αντιπαραθέτουν σχετίζονται με την ανισότητα της πρόσβασής τους στα καταναλωτικά αγαθά. Πράγματι, η επιθυμία, ο φθόνος και η μνησικακία είναι πάθη που αντιστέκονται σε όλες τις ιστορικές ανατροπές. Η εξισωτιστική/καταναλωτιστική επαγρύπνηση πήρε τα πρωτεία από την αντιφασιστική επαγρύπνηση. Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από τη διάγνωση εκείνων, οι οποίοι σκέπτονται τη μετανεωτερικότητα ως «τέλος των μεγάλων αφηγήσεων»: Μια ακραία εξατομίκευση. </p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"> Από τη στιγμή που απελευθερώνονται των απελευθερωτικών μετα-αφηγήσεων του ανθρωπίνου είδους, οι Γάλλοι αντιπρόσωποι αυτού του τελευταίου δεν έχουν παρά να γίνουν συνδρομητές στο «60 εκατομμύρια καταναλωτές» («Το περιοδικό που ξαναδίνει την εξουσία στους καταναλωτές»). Ο τόσο αιτούμενος από τον Αριστοτέλη «αγαθός βίος» βρήκε τον τελικό του ορισμό: το «καλώς καταναλίσκειν» όλοι μαζί, με ισότητα ή σχεδόν με ισότητα. Αυτή είναι η άψυχη καρδιά της μεταμοντέρνας φρόνησης. Μένει να δούμε αν αυτή η υποβοηθούμενη ευτυχία θα αντισταθεί στα υποτιθέμενα προβλεπτά αποτελέσματα της κλιματικής υπερθέρμανσης όσο και στα βιαστικά μέτρα που λαμβάνονται για να την καταπολεμήσουν. Το μέλλον της ευτυχίας παραμένει αβέβαιο. </p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"> Μετάφραση: Ανδρέας Πανταζόπουλος </p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"> * Ο Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ είναι φιλόσοφος, ιστορικός των ιδεών και πολιτειολόγος, διευθυντής ερευνών στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών στο Παρίσι (CEVIPOF/CNRS). Το άρθρο δημοσιεύθηκε στη γαλλική εφημερίδα Le Figaro, 8/10/2009 απο<span style="font-style: italic;"> τη σημερινή Ελευθεροτυπία </span></p>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-31544574989860463362009-10-14T23:15:00.004+03:002009-10-14T23:33:55.293+03:00ΦΥΣΑΕΙ...!!!<div style="text-align: justify;">Οπως και να το κάνουμε η νέα κυβέρνηση φαίνεται να φυσάει απο την πρώτη εβδομάδα. Παρά το γεγονός οτι, κατά τη προσωπική μου άποψη, τα πράγματα αλλάζουν "απο τα κάτω" ίσως η εποχή της επικοινωνίας να αλλάζει τα πράγματα κι "απο τα πάνω". Και το λέω αυτό γιατί, πολλές φορές, ο κόσμος χωμένος μέσα στη κυνικότητά του και την απομάκρυνσή του απο τα Κοινά χρειάζεται μια σκουντιά, ένα σπρώξιμο βρε αδελφέ οτι: Να! ξέρεις δεν είναι όλοι ίδιοι κι ότι κάποιοι τελικά σκέφτονται και πάρα πέρα απο τον μικρό εαυτό τους και την καρέκλα τους. Ξέρω...ξέρω!!! Πολλοί θα πείτε οτι είναι νωρίς...Κι εγω πιστεύω οτι είναι νωρίς πράγματι. Αλλά, όπως και να το κάνουμε ένας αέρας αισιοδοξίας υπάρχει. Ειδικά κάθε φορά που βλέπουμε να τηρούνται με συνέπεια πράγματα που μέχρι πριν δεν τα πολυπιστεύαμε μαθημένοι απο τα ψέμματα και την ανικανότητα να συνδυάζουν οι πολιτικοί μας έργα και πράξεις.<br />Κι όμως κάτι πάει να γίνει μετά απο τόσα χρόνια απραξίας. Και να δείς που ακόμα και η Παπαρήγα κινδυνεύει αντί ξυπνάει όπως επιθυμεί τις λαϊκές μάζες να θεωρείται πιά κι απο αυτές σχεδόν γραφική....<br />Τα πράγματα τελικά δεν αλλάζουν απο τη μια στιγμή στην άλλη. Αλλά αλλάζουν.<br />"Οταν το έργο αξίζει ο κόσμος θα το βρεί και θα στο φέρει πίσω".....<br /></div>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7078647180861999952.post-16648071294031025852009-10-05T01:49:00.001+03:002009-10-05T01:53:27.571+03:00ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ!!!<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/RQB3o0k6B5Q&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/RQB3o0k6B5Q&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>tractatushttp://www.blogger.com/profile/00256323296746634041noreply@blogger.com2