Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Ο λογαριασμός της παραίτησης...

...και τα δημοσιεύματα καλά κρατούν. Στη βάση πάντα της Ιστορίας...Πρώτα ήταν η Νίκη της Σαμοθράκης που ζητιάνευε και τώρα είναι η Αφροδίτη της Μήλου που σηκώνει το δάκτυλο προκλητικά. Και οι δύο βρίσκονται στο Μουσείο του Λούβρου...αν κάτι λέει κι αυτό. Κληρονομιά ενός παγκόσμιου πολιτισμού; Λαθροχειρία ενός περασμένου μεγαλείου; Κλασική ομορφιά που στολίζει διεθνή Μουσεία;
Τι είναι, τέλος πάντων, ο ελληνικός πολιτισμός για τους Ευρωπαίους;
Αναρωτιέμαι αν θα μας ενέτασσαν στη Δύση, αν δεν είχε υπάρξει ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης για να μαγέψει τον εξορθολογισμό τους. Αναρωτιέμαι, γιατί αφού ήταν δική μας πράγματι κληρονομιά, στο βαθμό που συντηρήσαμε τη γλώσσα μας, γιατί δεν τη διαχειριστήκαμε με τον τρόπο που έπρεπε. ' Η, έστω, γιατί δεν το κάνουμε τώρα.;!

Οσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα κάποιοι άλλοι έφταιγαν, προστάτευαν, σκεφτόντουσαν, έπρατταν, έδιναν εντολές για ΕΜΑΣ...και, κάποιες φορές, είναι τραγελαφικό αλλά: Κάποιοι μας αγαπούσαν και κάποιοι μας εχθρεύονταν. Οχι με τη φυσιολογική σημασία των όρων: αγαπώ-εχθρεύομαι αλλά με την έννοια πάντα του ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΩ 'Η ΔΕΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΩ....
Τα τρίτα πρόσωπα ήταν πάντα στην νεότερη Ελλάδα, ο απο μηχανής Θεός που αποφάσιζε για εμάς...κάτι σαν την αναμονή του ελέους, της φιλευσπλαχνίας, της γενναιοδωρίας, του θείου δώρου και της θείας δίκης. Ετσι, μοιρολατρικά.

Εξού και σήμερα ο λογαρισμός. Δεν θελήσαμε να σταθούμε ποτέ στα ποδάρια μας ξεκάθαρα. Και είχαμε τα φόντα!
Οχι. Ούτε τόσο μικρή χώρα είμαστε -ούτε τόσο λίγοι είμαστε- ούτε τόσο μόνοι είμαστε εθνικά-ούτε οι Τούρκοι μετά απο ένα αιώνα μας φταίνε ακόμα...
Απλά, εμείς οι ίδιοι δεν πιστέψαμε ποτέ στον εαυτό μας πέρα απο μελοδραματισμούς και παλληκαριές της στιγμής. Γι' αυτό και όσοι έφυγαν στο εξωτερικό και έμειναν, έγιναν άξιοι πρεσβευτές μας. Εκεί βρήκαν κανόνες, εκεί είχε νόημα να σταθούν στο 'ύψος των περιστάσεων', εκεί άλλαξαν, συνυπήρξαν, συνεργάστηκαν, μοιράστηκαν, δώσανε πάσα στον διπλανό και έβαλαν γκόλ.

Αντίθετα, εντός, οι ιδεολογικές μεταμορφώσεις απο τον 19ο αιώνα και, μέχρι πρόσφατα, μας κράτησαν καθηλωμένους σε αναγνώσεις που, τις περισσότερες φορές, δεν είχαν νόημα. Για παράδειγμα, η μεταπολίτευση έχει λήξει εδώ και καιρό, οι κομματικοί σχηματισμοί έχουν ξεθωριάσει ή έχουν μετασχηματιστεί σε καθεστηκυία τάξη, τα συλλογικά όργανα δεν λειτουργούν, η Δημοκρατία χρειάζεται εμβάθυνση, το πολιτικό σύστημα θέλει ξεπάτωμα όπως λειτουργεί, η εξωτερική πολιτική χρειάζεται νέα αντιμετώπιση, η Εκπαίδευση είναι διεκπεραιωτική και ανούσια, η εργασία είναι, πλεόν, ζητούμενο, το περιβάλλον δεν έχει κάν αρχίσει να μας απασχολεί στη καθημερινότητά μας και ο Πολίτης απλά δεν συμμετέχει στα Κοινά, αφήνοντας άλλους να αποφασίζουν γι' αυτόν, να κάνουν λάθη και να ξανααποφασίζουν πάλι οι ίδιοι σε μια τετραετία. Και, έτσι, τον λογαριασμό πληρώνουν όλοι οι άλλοι που, πράγματι, με μικρές ενοχές συνέπραξαν τόσο με τη ψήφο τους όσο, κυρίως, με την εξυπηρέτησή τους. Τη προσωπική εξυπηρέτηση. Πολλοί μικροί λογαριασμοί φιάξανε το μεγάλο χρέος. Αλλοτε με συνείδηση, άλλοτε με αδιαφορία κι άλλοτε με παραίτηση. Γιατί δεν τον έφιαξαν μόνο αλλά, δυστυχώς, τον συντήρησαν μεγάλο...αυτοί οι μικροί λογαριασμοί.

Το "μήνυμα" της Δημοκρατίας είναι τυποποιημένο και γενικοποιημένο πανηγυρικά απο το ΜΜΕ. Η Πολιτική είναι κάτι λιγότερο απο τυποποιημένη. Είναι ανύπαρκτη και απαξιωμένη. Πρόσφατα, μάλιστα, αντικαταστάθηκε απο αριθμούς, spreads και ομόλογα. Λές και για όλα αυτά δεν αποφασίζουν άνθρωποι και όλα αυτά δεν αφορούν ανθρώπους αλλά αριθμούς...
Λύση υπάρχει: Να αλλάξουμε εμείς. "Απο το ελάχιστο φθάνεις πιο γρήγορα οπουδήποτε". Οι Ποιητές το ήξεραν και μας το έλεγαν. Εμείς πια δεν έχουμε χρόνο να διαβάζουμε ποίηση, πόσο μάλλον να γράφουμε;;;

Οσο για τους 'διακινητές του ελληνικού πολιτισμού' τύπου focus...Γερμανίας, Λονδίνου κ.λ.π., κάποιοι θα πρέπει να πουν στους εγχώριους καναλάρχες οτι η Πολιτική δεν είναι reality για να αντιμετωπίζεται με κορώνες...και οτι κι αυτοί έχουν συμβάλλει στο χρέος...


5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το μοντέλα δυτικόφιλος- αντιδυτικός και η εναλλαγή τους ήταν η παγίδα της καθήλωσης από τον εμφύλιο και μετά. Νομίζω ότι ιδεολογικά πρέπει να ξαναγυρίσουμε στην γενιά του '30 (με τις εμεπιρίες του τώρα) και από κει να ξαναπιάσουμε το νήμα..

tractatus είπε...

Πολύ πιο πίσω πάει το πράγμα πίστεψέ με. Στο πώς στήθηκε ως περιφερειακή χώρα η Ελλάδα, στη δομή του κοινωνικού ιστού που αναμείχθηκε μεταξύ "επήλυδων" και "γηγενών", στο εκπαιδευτικό σύστημα, στην ιδεολογική ταυτότητα και στις μετακινήσεις απο ύπαιθρο προς την πόλη. Ο κοινωνικός ιστός και ταυτόχρονα η 'προστασία' απο τους δυτικούς σε με υποανάπτυκτη χώρα έχει χαράξει πάνω απο έναν αιώνα τη νοοτροπία αλλά και τον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν οι άλλοι. Η Μικρασιατική καταστροφή, οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι, ο εμφύλιος κ.α. δεν είναι παρά τα συμπτώματα μιάς εξ αρχής ταυτοποίησης του ελληνικού έθνους με 'προβληματική περιοχή' στο χάρτη...

ΑΕΡΑΚΙ είπε...

Σήμερα διάβασα αυτό.Σου το στέλνω μήπως και καταφέρουμε να κάνουμε την υπέρβαση στη σύγχυση των "παρόντων" καιρών, με νηφαλιότητα και καθαρό λογισμό :
" Το να μην έχεις ελπίδες δε σημαίνει απελπισία. Απλώς ξέρεις ότι το πεπρωμένο σου ανήκει στις πράξεις σου. Με τα χρόνια μάθαμε ότι δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα από τους άλλους.
Αυτό που έχουμε είναι αυτό που κρατήσαμε κι όχι αυτό που μας έδωσαν.
Ο ελληνισμός ανάθρεψε τον ουμανισμό που αποτελεί τα βάθη της ευρωπαϊκής συνείδησης.
Και τώρα αυτές τις μέρες ανακαλύπτουμε την πραγματικότητα ενός οράματος που ανήκει στη σκέψη μας.
Κι αν δεχόμαστε καθημερινά πιέσεις είναι μόνο και μόνο γιατί ανήκουμε ήδη σ΄αυτή την πραγματικότητα. Όσο κι αν προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν με τις φοβίες του καθενός, ξέρουμε ότι το ευρωπαϊκό μας μέλλον μας ανήκει, όχι επειδή το κλέψαμε ή το αγοράσαμε, μα γιατί είναι η κληρονομιά μας. Εξ αρχής περιέχει δικά μας στοιχεία, όπως η μέρα τον ήλιο. Αυτό τον ήλιο που κατάφερε να επιζήσει ακόμα και στους σκοτεινούς αιώνες. Αυτό τον ήλιο, το νοητό, που δεν έπαψε να λάμπει. Αυτό είναι που φωτίζει την πατρίδα μας. Κι αν υπάρχει ακόμα μια σκιά πάνω της εδώ και μερικά χρόνια θα περάσει κι αυτή όπως φεύγουν οι συννεφιασμένες Κυριακές.
Ποτέ μας δεν κατεβάσαμε τα χέρια μας και δεν έχουμε καν το δικαίωμα να το κάνουμε τώρα, διότι το μέλλον της πατρίδας μας είναι και το μέλλον των παιδιών μας. Κι εκείνα θέλουν να πιούν μόνο φως, μόνο έτσι θα ζήσουν ελεύθερα την ειρήνη που θα τους χαρίσουμε.
Κι αν τρώει κάθε μέρα το σαράκι μερικούς από μας, κι άλλοι κλαίνε σκεφτόμενοι τη νοσταλγία του παρελθόντος, πρέπει να μη ξεχάσουμε όλοι μας ότι και η γέννα προκαλεί πόνους κι ότι τα παιδιά μας είναι οι εικόνες του παρελθόντος μέσα στο μέλλον. Στα μάτια των παιδιών μας θα υπάρχει πάντα το βλέμμα των προγόνων μας. Η πραγματικότητα του μέλλοντος είναι το όραμα του παρελθόντος.
Κι εμείς τώρα δαμέ, σ΄αυτές τις κρίσιμες ημέρες ζούμε το παρόν, εκείνο το μοναδικό κρίκο που αλλάζει κάθε μέρα για να δημιουργήσει την αλυσίδα του χρόνου. Αυτό τον κρίκο πρέπει να κρατήσουμε γερά στα χέρια μας όπως οι παλιοί κρατούσαν το χώμα τους, όπως οι νέοι θα κρατούν την ειρήνη μας. Είμαστε υπεύθυνοι για όλους μπροστά σε όλα. Γι΄αυτό αυτές τις μέρες που αντιστεκόμαστε στις άδικες και ύπουλες πιέσεις, πρέπει να κρατήσουμε γερά. Κι όταν λέμε δεν ξεχνώ, πρέπει να σκεφτόμαστε δεν ξεχνώ το μέλλον μας. "
ΛΥΓΕΡΟΣ Ν. 10/11/2002

tractatus είπε...

Καλωσόρισες αεράκι...τι όμορφο όνομα!
Ομορφο κείμενο...φαντάζομαι του κ. Λυγερού απο Καθημερινή.
Εγω πάντως εμέννω: Περιμένω περισσότερα απο εμάς τους Ελληνες και πολύ λιγότερα απο τα εξωτερικά στοιχεία. Ετσι κι αλλιώς οι εξαρτήσεις μου ήσαν πάντα ανυπόφορες. Καλό είναι να αρχίσουμε απο εμάς.

osr είπε...

Συνέλευση 800 και πλέον ελληνικών, κυπριακών blogs, ειδησεογραφικά portals και μμεξαπάτησης ελληνικά, κυπριακά και ξένα
http://synelefsi.blogspot.com/