Είναι δύσκολο, πράγματι, στη ζωή να κάνεις υπερβάσεις και, μάλιστα, μέσα από αυτές να επαναπροσδιορίζεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα। Η δυσκολία βρίσκεται στο κόστος, στο ‘ξεβόλεμα’ και, κυρίως, στο θάρρος ν’ αντιμετωπίζεις τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται μοιραία στη ζωή που συνεχίζεται। Έτσι είναι και στην Πολιτική।
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι, αφού η Πολιτική είναι ένα από τα πολυτιμότερα εργαλεία βελτίωσης της καθημερινότητας του Πολίτη; Ακόμα κι αν σήμερα την αμφισβητούμε πολύ περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, ακόμα κι αν την απαξιώνουμε μαζί με τους εκπροσώπους της, ακόμα κι αν τη προσπερνάμε γιατί έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε, η Πολιτική και οι εκπρόσωποί της είναι αυτοί που αποφασίζουν για μας στο σύνολό μας। Η Πολιτεία και ο Πολίτης είναι αλληλένδετοι κρίκοι της καθημερινότητάς μας και δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τη σχέση μεταξύ τους, όπως εξάλλου, δε μπορούμε να παραβλέψουμε ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί μέσα από τους οποίους εκφράζεται ο Πολίτης, στην καλύτερη των περιπτώσεων σήμερα, υπολειτουργούν। «Και δυστυχώς, στον σημερινό κόσμο, στη μεταψυχροπολεμική εποχή, λέξεις όπως ‘σοσιαλισμός’ και ‘δημοκρατία’, έχουν χάσει αρκετή από τη σημασία τους. Εάν η Σοβιετική Ένωση δυσφήμησε τη λέξη ‘σοσιαλισμός’, σήμερα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δυσφημεί τη λέξη ‘δημοκρατία’»। (Γ।Α।Παπανδρέου στην 7η Ετήσια Διεθνή Συνάντηση εκπροσώπων ΜΚΟ στη Γλασκώβη, 26।5।2007)।
Είναι αλήθεια ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί και η Πολιτική γίνονται έρμαια στα χέρια ανθρώπων που έχουν δύναμη, χρήμα, τρόπο και όνομα…Τα ΜΜΕ συγκεντρώνονται στα χέρια των λίγων και κατευθύνουν τα πρόσωπα, τις ιδέες αλλά και τον τρόπο σκέψης των Πολιτών। Έτσι οι πολιτικοί μετατρέπονται σε δέκτες (αντί για πομποί πολιτικής σκέψης και προτάσεων)μιας φθηνής τηλεθέασης που αναπαράγει απογοήτευση και αναξιοπρέπεια। Αυτή η ‘ανεκτικότητα’ μπροστά στην εξαθλίωση και τον κυνισμό ‘εκπαιδεύει’ το κοινό και τους εκπροσώπους του σε μια πολύ επικίνδυνη επιφάνεια της λειτουργίας της Δημοκρατίας που επιδρά αναλόγως σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας αλλά και στα ίδια τα κόμματα। Αυτή η παθητικότητα, η σιωπή των Πολιτών πρέπει να σπάσει εάν θέλουμε η κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή μας να εκπροσωπεί τα πραγματικά προβλήματα κι όχι τις ψευδεπίγραφες πολιτικές και τα τσιτάτα।
Τα κόμματα και επομένως και το ΠΑΣΟΚ, σήμερα ως αντιπολίτευση και αύριο ως Κυβέρνηση οφείλει να διακρίνει τις νέες πραγματικότητες που διαμορφώνονται μέσα στη κοινωνία και να τολμά την υπέρβαση των στενών κομματικών του ορίων। Γι’ αυτό και οι πολιτικές του θα πρέπει να ενσωματώνουν ένα σύνολο νέων θεσμών και λειτουργιών που θα αφορούν:
-Στην εμπιστοσύνη της κοινωνίας απέναντι στους κρατικούς θεσμούς που πρέπει να υπηρετούν όλους τους πολίτες,
-στην αξιολόγηση ανθρώπων, λειτουργιών και συστημάτων που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον,
-στη διαφάνεια ως προϋπόθεση άσκησης κάθε πολιτικής και μέτρου,
-στην ποιότητα ως ένα σύνολο προδιαγραφών, κανόνων και δεικτών με βάση τα οποία ορίζονται κα περιγράφονται υπηρεσίες και αγαθά του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα,
-στη συμμετοχή ως κεντρικό άξονα του νέου μοντέλου Διακυβέρνησης που βασίζεται στην οργανωμένη διαβούλευση και την τεκμηριωμένη απόφαση και τέλος
- στη λογοδοσία όλων όσων ασκούν εξουσία και διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα।
Αντίθετα, η κατ’ εξακολούθηση στείρα αντιπαράθεση των κομματικών εκπροσώπων στα παράθυρα της TV βοηθά στη διατύπωση ότι «Όλοι είναι ίδιοι» και συντηρεί μια βολική αλλά ψεύτικη πραγματικότητα που για ν’ αλλάξει θέλει θυσίες εκατέρωθεν, τόσο από τους πολιτικούς όσο και από τους πολίτες.