Και μετά το δικομματισμό, τι και με τι;

Με αφορμή τη προϊούσα φθορά του δικομματισμού, όπως συνεχώς επιβεβαιώνουν οι δημοσκοπήσεις, πλανώνται αρκετά ερωτήματα:
-Υπάρχει πράγματι αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού και ανάγκη διαμόρφωσης μιας εναλλακτικής πρότασης;

Κι αν ναι, ποια είναι αυτή η πρόταση; Τι περιέχει; Είναι μια ανάγκη που θα προκύψει μόνο από την υποχώρηση του δικομματισμού ή τη διάσπαση των δύο μεγάλων κομμάτων; Θα έχει να κάνει με το ηγετικό προφίλ, την ηλικία, τη μόρφωση, τη φήμη ή το πολιτικό υπόβαθρο; Υπάρχει συγκεκριμένη ιδεολογικοπολιτική πρόταση; Η μήπως ένας νέος "εθνικός στόχος" που θα προσδιορίζει τα χαρακτηριστικά μιάς αμιγούς πολιτικής ομάδας;

-Μήπως πρόκειται για συγκυριακή διαμαρτυρία που απλά θα αλλάξει πρόσκαιρα το πολιτικό σκηνικό; Μήπως είναι μόδα, όπως αναρωτήθηκε κεντρικό πρόσωπο της «ανανεωτικής» πτέρυγας του ΣΥΝ;

-Και, τελικά, αυτό που θα προκύψει μέσα από τις διαρροές του δύο μεγάλων κομμάτων, θα είναι πράγματι το αντίπαλο δέος ενάντια στη διαφθορά και τη διαπλοκή; Τι εγγυάται τελικά ότι τα νέα πολυκομματικά σχήματα που θα προκύψουν θα είναι μια υγιής απάντηση στην αποτυχία του δικομματισμού να εκφράσει το πολιτικό σύστημα;

-Ποια είναι τελικά τα κινηματικά χαρακτηριστικά που θα αναδείξουν και θα συνενώσουν νέες δυνάμεις πολιτών που θα αναλάβουν την έξοδο από τη κρίση, έχοντας, ωστόσο, πρόταση εναλλακτικής μορφής εξουσίας και όχι απλής διαμαρτυρίας ή καταγγελίας;

Πώς φτάσαμε ως εδώ;

Είναι ένας φαύλος κύκλος: Πρώτα είναι το εκλέγεσθαι και μετά, αφού γίνει αυτό, είναι το εκλέγειν. Λογικά η σειρά θα έπρεπε να είναι αντίστροφη αλλά δεν είναι . Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτός που θέλει να εκλεγεί πρέπει να έχει λεφτά, προσβάσεις στον τύπο, συνδικαλιστική θητεία, ενδεχομένως ένα όνομα γνωστής οικογενείας, να είναι γνωστός ηθοποιός, πρωταθλητής ή τέλος πάντων να έχει μια γερή συγγένεια εξ αγχιστείας. Κάποια από αυτά, αν όχι όλα, τα χαρακτηριστικά καλείται να έχει κάποιος για να κατέβει στην αρένα. Γιατί περί αρένας πρόκειται όταν τα περισσότερα από αυτά τα χαρακτηριστικά δεν εξασφαλίζουν απαραίτητα και την ικανότητά του να εκπροσωπεί και να διαχειρίζεται εξουσία….Πολλοί μάλιστα από τους υποψηφίους, τυγχάνει να μην έχουν εργαστεί εδώ και πολλά χρόνια και, να ‘απασχολούνται’ με αποσπάσεις άλλοτε σε κομματικές κι άλλοτε σε θεσμικές θέσεις. Η εργασία με ωράριο, αν ποτέ υπήρχε, είναι κάτι που ανήκει στο απώτερο παρελθόν. Είναι έτοιμοι επαγγελματίες της πολιτικής αλλά χωρίς επάγγελμα.

Με όλα αυτά ή με κάποια από αυτά ο πολίτης αποφασίζει να εκλέξει λέγοντας ότι «γνωρίζει τον υποψήφιο»!!! άλλοτε γιατί ήταν γιος ή κόρη του τάδε, άλλοτε γιατί ήταν καλός σε ιατρικά ή νομικά θέματα, άλλοτε γιατί τον έχει δει πολλές φορές πρωτοσέλιδο ή στην τηλεόραση κι άλλοτε γιατί κάποτε ο ίδιος ή ο πατέρας του τον είχε βοηθήσει να βγάλει μια άδεια….

Η ερώτηση είναι: Είναι όλα αυτά κριτήρια για να εμπιστευτείς κάποιον στα Κοινά;

Τι βλέπουμε σήμερα εξαιτίας όλων αυτών των κριτηρίων; Ένα φαύλο κύκλο. Πολιτικούς αναμεμειγμένους και υποχρεωμένους σε δημοσιογράφους, εκδότες φιλικά διακείμενους σε πολιτικούς, χρήματα που αλλάζουν χέρια, διαφημίσεις, τηλεδικαστήρια και ανθρωποφαγία, τηλεθεάσεις, πρωτοσέλιδα προσωπικές στιγμές, dvd, εκπομπές υποστήριξης, επεξηγήσεις, η Ευελπίδων, αυτοκτονίες, πτώσεις, εκπτώσεις....απαξίωση. Πώς φτάσαμε ως εδώ, λοιπόν;

Μέσα από τις επιλογές μιας κοινωνίας που ψηφίζει θέαμα, "σπέρμα, χρήμα και αίμα", όπως θάλεγε ο Κοτσιάς. Είναι πολύ απλό.

Από εκεί και πέρα η δήλωση του πρώην πρωταθλητή: «Τύχη αγαθή ικανότητος ένεκα και ήθους αμέμπτου καλής παιδείας άμα», σας θυμίζει κάτι; Πάμε απο την αρχή τον κύκλο;!

Αναζητείται Συλλογική Αυτοσυνειδησία

Είναι αλήθεια ότι αυτό από το οποίο πάσχουμε σαν χώρα είναι το συλλογικό.
Μας λείπει η συλλογική αυτοσυνειδησία ως λαού και γι’ αυτό σε καιρούς ειρήνης γινόμαστε 10 κομμάτια. Φαίνεται, όμως, ότι πλέον έχουμε εθιστεί στο άθλημα:
« Ο καθένας μόνος του κι όλοι μαζί αλλά χώρια» γιατί δεν εξηγείται αλλιώς όταν ακόμα και στη κρίση πια, ακόμα και στην απαξίωση των πάντων, Είμαστε Χώρια...

Κι όμως τελικά κι αυτό εξηγείται αν το σκεφτούμε κάπως βαθύτερα:
Κανείς δεν μας επιβράβευσε στο σχολείο. Κανείς δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα μαζί μας. Κανείς δεν ξεχώρισε το ταλέντο ή τη κλίση μας. Κανείς δεν μας είπε ότι είμαστε ασφαλείς κι επομένως μπορούμε να συνεργαστούμε. Μάθαμε, λοιπόν, να σπρώχνουμε...

Κι έτσι τώρα είμαστε πάλι μόνοι. Γιατί, αν είχαμε από τα μικράτα μας ένα Μπράβο βρε παιδί μου, γι’ αυτό το ‘κατιτί’ που ξεχωρίζουμε ίσως να ξέραμε να παίζουμε μπάλα. Ίσως να ήμασταν ομάδα.

Το ΠΑΣΟΚ δοκιμάζεται, όπως δοκιμάζεται και ο δικομματισμός, η αριστερά, η κοινωνία, οι ηγέτες, όλοι μας ως Πολίτες. Διαφωνεί σε αυτό κανείς;

Μάλλον Ναι. Διαφωνεί κάποιος που βιάζεται για να διαφωνήσει. Κάποιος που, ακριβώς, μη έχοντας ως προτεραιότητα το συλλογικό αλλά το ατομικό, θέλει να ξεχωρίσει και, μάλιστα ξεχωρίζοντας. Γι’ αυτό και το timing που κάθε φορά αποφασίζει ότι είναι διαφορετικός είναι τουλάχιστον άστοχο. Συμπίπτει με δύσκολες χρονικά ημερομηνίες και επιδιώκει επιθετικούς συμβολισμούς, στον τόπο και στον χρόνο.
Είναι άστοχο για μια ακόμα φορά να προτάσσεται το ατομικό έναντι του συλλογικού.
Οι καιροί ζητάνε παράδειγμα και αυτό δεν γίνεται με το να σηκώνεις πρώτος το χέρι όταν όλα ζητάνε επιτακτικά Να Αλλάξεις.

Κι από την ήττα μαθαίνουμε. Κι απο το ελάχιστο...Κι αυτό αφορά όλους. Ένθεν -εκείθεν. Τωρινούς και μελλοντικούς Αρχηγούς….

Ποιός παίζει με τη νοημοσύνη μας;

Με κούρασε αυτό το κρυφτό που παίζεται στους περισσότερους χώρους άλλοτε σέρνοντας dvd απο το ένα ξενοδοχείο στο άλλο, άλλοτε σέρνοντας μαύρες πλαστικές σακούλες σε ταμεία κι άλλοτε σέρνοντας τις πολιτικές διαφοροποιήσεις απο τον όμιλο στο ρεύμα και τούμπαλιν.

Μα γιατί κάποιοι υποτιμούν τη νοημοσύνη του κόσμου; Ποιός είπε ότι επειδή καθόμαστε ώρες μπροστά στα '΄δελτία ειδήσεων" και συμμετέχουμε σε σικέ συζητήσεις ως παρατηρητές, δεν έχουμε άποψη και, μάλιστα, πιο αποκαλυπτική ακόμα κι απο τα ρεπορτάζ των δημοσιογράφων;

Ποιός παίζει με τη νοημοσύνη μας;

Μήπως κάποιοι θεωρούν ότι επειδή κατέχουν ακαδημαϊκή γνώση, παιδεία και βήμα(με γειά τους και χαρά τους!) δικαιούται να διαμορφώνουν και να προετοιμάζουν ένα νέο σκηνικό ερήμην μας; Κι εξηγούμαι: Ποιός πιστεύει ότι κάτω απο αυτές τις συνθήκες και μόλις τελείωσε μια εσωκομματική διαδικασία με θέμα την ανάληψη αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ, οι συνθήκες είναι ώριμες για ακαδημαϊκή συζήτηση και, μάλιστα με καθοδηγητή ένα εκ των υποψηφίων; Δηλαδή, σκεφτείτε τι θα γινόταν, αν όποιος δεν γινόταν αρχηγός εντός 3 μηνών άνοιγε κι έναν όμιλο ...'προβληματισμού'. Μήπως αυτό θα ήταν ένα ακόμα πρόβλημα απο τη στιγμή που οι καιροί είναι δυσμενείς για την πολιτική; Οι καιροί δεν είναι καιροί ειρήνης. Είναι καιροί που θέλουν αχθοφόρους της πολιτικής εντός της κοινωνίας και ένας ακόμα διαχωρισμός- ε! δεν χωράει. Είναι μικροαστικές πολυτέλειες και δήθεν όλα αυτά.

Οσοι δεν το καταλαβαίνουν, δεν έχουν παρά να αφουγκραστούν όσο γρηγορότερα γίνεται τα πραγματικά προβλήματα του τόπου όχι ως ελίτ αλλά ανάμεσά μας αλλιώς Να πούν σύντομα και ευθαρσώς τα Πράγματα με τ΄όνομά τους...σύντομα, όμως, γιατί το καζάνι που λέγεται κοινωνία βράζει κι έχει απαιτήσεις απ' όλους μας.

Αρκετά μας σέρνουν οι σακούλες και τα dvd...

Συμβαίνει τώρα και είναι δίπλα μας...!

Βρήκα απο το blog της΄Ρίτσας Μασούρα' και το post 'η αλογόμυγα της Μ.Ανατολής' το blog της Mona Elfara

και το παρακάτω γράμμα. Διαβάστε το για να καταλάβετε ότι όλα αυτά συμβαίνουν δίπλα μας...

Great news thanks to my occupier electricity is back !!!!!!!!!!!!!!!!!

thanks to the Israeli occupationnow after 36 hours of cut of the electricity in my flat,

i will be ableto wash my cloths

to have my shower

to use the electrical elevator

to buy breadmy daughter can do her home work ,

i can watch television and loudly shout :

long live Mr. Bush and israel for this big blessing electricity , in Gazaand i donot need to worry about 1.5 million population , who live under this cruel seige , wher ewe donot have cement to build our homes or our graves ,

wher emy patients die daily due to lack of proper treatment in Gaza and donot have accesability to furthur treatment abroad bcse of borders closure .

no need to worry about lack of diffrent sorts of medications inside

our hospitals

no need to worry about increasing number of children , who suffer of malnutritiondue to lack of proper food ,

as an outcome of povertyno need to worry about increasing number of women and children who suffer of postraumatic stress disorders,no need to feel of insecurity,

inside or outside my home ,

as the isreali raids continue againstGaza.

no need to worry about my restriction of movement , and inability to travel , even to the west bank (last week one of my fiends in the WB ,passed away , and i could not go to pay my last look and say goodbye )

i am too greedy person and nagging too ,

i should be happy and content ,in my beatiful big cage , and welcome electricity and be very gratfull to my occupierwith lots of love , from Mona who lives in the 21st century and under occupation !!!!!!!!!!!!!!!!

Σημειολογία και Πολιτική

Φαίνεται περισπούδαστος ο τίτλος, αλλά ξέρετε, δεν είναι. Είναι μια απλή καθημερινή παρατήρηση όπου υπάρχουν, κινούνται, παίρνουν θέση οι άνθρωποι. Από το τραπέζι εργασίας μέχρι το τραπέζι διασκέδασης. Σε όλες τις στάσεις τους(σωματικές και θεσμικές) οι άνθρωποι εκφράζουν, καταγράφουν, ξεχωρίζουν για κάτι. Κάτι που κουβαλάνε εξαιτίας όσων προϋπήρξαν στη ζωή τους, έστω και για μια φορά.

Έτσι έχουμε εκείνους που πάντα κάθονται στις πρώτες θέσεις εθιμοτυπικά, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει πλέον λόγος, είναι πάντα συντονιστές σε συζητήσεις, ακόμα κι όταν δεν κατέχουν το θέμα, είναι Πρόεδροι σε πάνελ, ακόμα κι όταν το πάνελ δεν υπάρχει εξαιτίας διαρροών σε διαδρόμους, είναι εσαεί σύνεδροι και, μάλιστα, εκλεγμένοι, ακόμα κι όταν δεν πατάνε στις συνεδριάσεις, είναι πάντα συμ-μέτοχοι, συν-διαμορφωτές, ακόμα κι όταν δεν ήταν παρόντες στη ψηφοφορία, είναι εκεί γιατί πρέπει να είναι και όχι γιατί πιστεύουν ότι κάτι θα γίνει επειδή είναι.

Κι είναι και οι άλλοι: Αυτοί που τους δίνουν το βήμα να το κάνουν. Αυτοί που χειροκροτάνε όταν στο τέλος οι θέσεις είναι πλέον κατειλημμένες και γεμάτες και όταν όλα έχουν ‘αποφασιστεί’.


Ας δοκιμάσουμε να δούμε από ποια μεριά κοιτάμε τον εαυτό μας; Αυτό είναι κάτι. Οταν γίνεται με ειλικρίνεια, φυσικά...

Το 'ωραίο' πλιάτσικο των ρόλων!

Ανέκαθεν το ΠΑΣΟΚ ήταν μια μικρογραφία της κοινωνίας. Και ως μικρογραφία μπορούσε να επικαλείται τόσο τον κινηματικό χαρακτήρα των απαρχών του για αλλαγές στην ελληνική κοινωνία όσο και τον τρόπο λειτουργίας του εσωκομματικά.

Το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε πολλά χρόνια. Και άλλαξε:Τόσο στην εκπροσώπηση της κοινωνίας εσωκομματικά όσο και στον τρόπο λειτουργίας λήψης αποφάσεων, προώθησης προσώπων, καθημερινής δράσης και επικοινωνίας των μελών του με τους Πολίτες. Ισως να προχώρησε ακόμα παραπάνω απο μια απλή μεταλλαγή...φοβάμαι μήπως ξεχάστηκε. Και ξέχασε.

Οι προτάσεις του Μ.Ανδρουλάκη για διάλογο μιλούν για αλλαγές εις τριπλούν.

Ωστόσο, εκκρεμεί ένα πολύ μεγάλο ερώτημα. Πώς τα πρόσωπα που θα αναλάβουν την υλοποίηση και την επικοινωνία των προτάσεων θα χαίρουν εμπιστοσύνης απο την κοινωνία; Πώς θα επιστρέψει η πολιτική αφύπνιση στους πολίτες όταν δεν εμπιστεύονται και, καλώς κατά την άποψή μου, όσους εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τις ίδιες παλιές 'καλές' συνταγές της παρέας, των κολλητών, των γραμμών και των εξυπηρετήσεων.

Αλλαγή σημαίνει: Αλλάζω πρώτα εγώ και επομένως αλλάζω μ' εναν τρόπο που δεν φαίνεται μόνο αλλά είναι δημοκρατικός. Ο δρόμος της αυτονομίας και της δράσης για το συλλογικό ήταν και παραμένει πρόκληση τόσο για την πατρίδα όσο και για τον σοσιαλισμό. Ειδάλλως αυτό το 'ωραίο' πλιάτσικο των ρόλων θα επισκιάζει πάντα ακόμα και τις όποιες καλές προθέσεις υπάρχουν και που τελικά ίσως να οδηγούν σ' αδιέξοδο μόνο και μόνο γιατί δεν φθάνουν....

Ενα εύλογο ερώτημα

Μήπως κάποιος θα πρέπει να απαντήσει στο εύλογο ερώτημα: Γιατί είναι με συνοπτικές διαδικασίες η κα Τσέκου στη φυλακή και όχι όλοι όσων ακούγονται τα ονόματα περί εξαγοράς, εκβιασμών και διαμεσολάβισης;
Αυτό είναι το κράτος δικαίου;
Οι πολίτες που σήμερα δεν ανησυχούν αύριο μπορεί να είναι στη θέση της 'κατηγορουμένης' συνοπτικά, φιλήσυχα και αθόρυβα. Το έχουμε σκεφτεί αυτό;

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ!!

New Page 1

Το ΦΟΡΟΥΜ ΔΙΑΛΟΓΟΥ και ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ (eforum.gr), είναι μια πρωτοβουλία ΠΟΛΙΤΩΝ στα πλαίσια του ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ του ΠΑΣΟΚ. Είναι μια ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ πρωτοβουλία, σε συνέχεια της πρόσκλησης του Πρόεδρου του ΠΑΣΟΚ για κατάθεση απόψεων, ιδεών, για διάλογο, για ενεργή συμμετοχή.Το ΦΟΡΟΥΜ είναι ΑΝΟΙΧΤΟ σε όλους όσους συμμερίζονται την πεποίθηση ότι ΟΙ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ για μια ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ, ΔΙΚΑΙΗ, ΑΝΟΙΧΤΗ, για μια ΖΩΗ με ΠΟΙΟΤΗΤΑ, ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, είναι ΩΡΙΜΕΣ και απαιτούν την συμβολή του καθενός και όλων μαζί σε μια διαδικασία κατάθεσης εμπειριών, προσφοράς ιδεών, και συμμετοχής. Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από το διαδίκτυο, από μιά ομάδα ενεργών "ακτιβιστών" που σαν φίλοι, μέλη, στελέχη του ΠΑΣΟΚ ή απλά σαν ενεργοί πολίτες, διαθέτουν ατομικά ή ομαδικά "μπλογκ". Ωστόσο, η πρωτοβουλία ανήκει σε ΟΛΟΥΣ εσάς που θέλετε να "μιλήσετε". Που πιστεύετε οτι έχετε να πείτε κάτι χρήσιμο ή σπουδαίο. Τα κείμενα της συζήτησης θα προωθηθούν με κάθε τρόπο στο ΣΥΝΕΔΡΙΟ του ΠΑΣΟΚ καθώς και σε όσους περισσότερους πολίτες μέσω του διαδικτύου ή άλλων μέσου επικοινωνίας. Θα χρησιμοποιήσουμε τις δυνατότητες του διαδικτύου για να διευρύνουμε και να εμπλουτίσουμε τον διάλογο, είμαστε όμως ανοιχτοί και σε εσάς που δεν διαθέτετε την πρόσβαση, τις τεχνικές γνώσεις ή τον εξοπλισμό για αυτό. Συμμετέχετε στον διάλογο και τις συζητήσεις που αφορούν την ΠΟΛΙΤΙΚΗ, την ΚΟΙΝΩΝΙΑ, τον ΡΟΛΟ των ΠΟΛΙΤΩΝ, τις ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ που φέρνουν την ΑΛΛΑΓΗ.ΓΙΝΕ Η ΑΛΛΑΓΗ που θέλεις να δεις στην Ελλάδα....

Η ΑΛΛΑΓΗ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ!

http://www.almalibre13.wordpress.com/

http://www.chouvi.blogspot.com/

http://www.divaynne.wordpress.com/

http://www.krogias.blogspot.com/

http://www.notebook84.blogspot.com/

http://www.okorinthios.blogspot.com/

http://www.papanotas.wordpress.com/

http://www.proxeirotetradio.blogspot.com/

http://www.thelonapo.blogspot.com/

http://www.politis.net/

http://www.221.gr/

http://www.4gap.org/

Το θέαμα του πολιτεύματος

H τέχνη χειραγώγησης του πολιτικού συστήματος εγκαινιάστηκε στις ΗΠΑ αλλά πλέον είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο και διάχυτο μηχανισμό εικόνων και ιδεών που παράγει και ρυθμίζει τον δημόσιο λόγο και τη κοινή γνώμη, χρησιμοποιώντας ως κύριο όπλο το θέαμα.

Ένα θέαμα που καταφέρνει να αφανίζει κάθε ενδιαφέρον για συλλογικότητα και επικοινωνία –περιορίζοντας το άτομο στο υποκείμενό του μπροστά σε βιντεοκάμερες που αποφασίζουν γι' αυτό χωρίς αυτό - από τον τρόπο που θα φάει ή θα ντυθεί μέχρι τον τρόπο που θα σκεφτεί.

Είναι αλήθεια ότι έχουν προυπάρξει άλλοι πολυάριθμοι μηχανισμοί διαμόρφωσης κοινής γνώμης αρκετά πριν τα ΜΜΕ και, κυρίως, τη τηλεόραση. Η διαφορά έγκειται στα εργαλεία που χρησιμοποιούν τα σύγχρονα ΜΜΕ και εκεί δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Όπως λέει ο Debord, στην κοινωνία του θεάματος μόνο αυτό που φαίνεται υπάρχει, και τα μεγάλα media έχουν κατά κάποιον τρόπο τον μονοπωλιακό έλεγχο της εικόνας που παρουσιάζεται στον γενικό πληθυσμό.

Γι’ αυτό και ο προεκλογικός λόγος εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στο φαίνεσθαι των υποψηφίων, στον σωστό συγχρονισμό και την κυκλοφορία των εικόνων αυτών που συνδυάζουν το προφίλ με τη προβολή. Κι αυτό έχει τίμημα. Υλικό και ηθικό. Και φυσικά, οι γνώστες του συστήματος το γνωρίζουν καλά και γι’ αυτό διαπραγματεύονται αναλόγως.

Σας θυμίζει κάτι που τρέχει;

Επομένως, οι πολιτικοί λειτουργούν ή τους λειτουργούν ως διασημότητες και οι πολιτικές εκστρατείες ως διαφημίσεις. Ο πολιτικός λόγος είναι ‘μπαράζ’ αντεγκλήσεων και η πολιτική συμμετοχή περιορίζεται σε αναλώσιμο είδος.

Είναι τόσο πρόσφατα όλα αυτά. Από την εποχή που ο Hobbes αντιλήφθηκε ότι για αποτελεσματική κυριάρχηση «το Πάθος στο οποίο πρέπει να υπολογίζει κανείς είναι ο Φόβος». Γι’ αυτό και το θέαμα, μολονότι, μοιάζει απολαυστικό και αθώο, δημιουργεί ‘πρότυπα’ και προκαταλήψεις και, καταφέρνει να δημιουργεί χειροκροτητές, μιμητές αλλά το κυριότερο- φοβισμένους ανθρώπους που δεν μπορούν να ορθώσουν το ανάστημά τους.

Το θέαμα του μικρού αλλά συχνού τίποτα τείνει να γίνει εθισμός που μας κοιτάει από τη κλειδαρότρυπα…

Η Παλαιστίνη - Τα ανθρώπινα δικαιώματα και η στάση της διεθνούς κοινότητας απέναντι στον παλαιστινιακό λαό εκτός πρωτοκόλλου.

Στο προηγούμενο post μίλησα για συντηρητισμό. Ο συντηρητισμός εμπεριέχει κι ένα είδος υποκρισίας γιατί 'κρατάει τα προσχήματα'. Επιλέγει εθιμοτυπικές οδούς πιστεύοντας ότι 'ρίχνοντας στάχτες στα μάτια' θα σταθεί στο ύψος των πριστάσεων. Γι' αυτό και επιλέγει μια σειρά απο διαδικασίες χωρίς περιεχόμενο αλλά με επικοινωνιακά αποτελέσματα. Αυτό γίνεται ήδη αρκετά τόσο εντός όσο και εκτός ευρωπαίκών χωρών. Γίνεται στις διεθνείς σχέσεις. Γίνεται στα fora εργασίας των διεθνών κέντρων όπου τις περισσότερες φορές αναπαράγονται προειλημμένες αποφάσεις. Το τίποτα εμφανίζεται ως κάτι. Το έτοιμο ως απόρροια διαδικασιών. Το επικοινωνιακό ως αποτέλεσμα. Αυτές τις ημέρες ο άμερικανός Πρόεδρος επισκέπτεται εθιμοτυπικά, όπως όλοι καταλαβαίνουμε και γνωρίζουμε, τη Παλαιστίνη. Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας ένα κείμενο που έγραψα για τη Παλαιστίνη μετά απο μια σύντομη και καθόλου εθιμοτυπική επίσκεψή μου εκεί.

............................................................................................................................................

Η μεσανατολική σύγκρουση είναι σίγουρα ένα από τα πιο περίπλοκα και πιο σύνθετα διεθνή ζητήματα που κληρονόμησε ο 21ος αιώνας. Κι αυτό είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω βιωματικά πηγαίνοντας για μια εβδομάδα στην Παλαιστίνη όπου συνάντησα εκπροσώπους των παλαιστινιακών κομμάτων και υπεύθυνους ακτιβιστικών οργανώσεων και ΜΚΟ. Το Παλαιστινιακό είναι ο κύριος πυρήνας του Μεσανατολικού ζητήματος αλλά ταυτόχρονα παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί εκεί διαδραματίζονται φαινόμενα που επηρεάζουν τις σύγχρονες εξελίξεις. Η εξάπλωση των ισλαμιστικών οργανώσεων, οι “ανθρώπινες βόμβες”, η αόρατη τρομοκρατία που πλανάται στο δυτικό κόσμο, οι θρησκευτικές διαμάχες, τα τείχη που ενώ αλλού πέφτουν-εκεί οικοδομούνται καθημερινά, η Ιδεολογία της Κατοχής, η συνεχής παραβίαση διεθνών αποφάσεων, η εκλογή εντός ριζοσπαστικού κόμματος όπως η Χαμάς, ο κίνδυνος εμφυλίου πολέμου, η ανέφικτη λύση δύο κρατών αλλά πάνω απ’ όλα η αδιάφορη στάση του Δυτικού κόσμου και των Αραβικών Κρατών, είναι φαινόμενα που αναμφισβήτητα επηρεάζουν τις διεθνείς εξελίξεις. Για όλα αυτά μας πληροφορούν καθημερινά τα διεθνή και ελληνικά ΜΜΕ, κυρίως μέσα από τις δηλώσεις των ιθυνόντων, των ανταποκριτών και τις αποφάσεις των κυβερνήσεων. Υπάρχει, ωστόσο, και μια άλλη πραγματικότητα που έχει να κάνει με την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων που ζουν κυριολεκτικά «εντοιχισμένοι» στα ίδια τους τα εδάφη, χωρίς δουλειά, χωρίς μόρφωση, χωρίς στέγη και χωρίς την ελευθερία να μετακινηθούν από το ένα χωριό στο άλλο.
Το ταξίδι στην Παλαιστίνη ήταν για μένα μια έκπληξη κι αυτό γιατί, πέρα από τα όσα και όσους γνώρισα από κοντά, συνειδητοποίησα τη διαφορά του να ζει κάποιος σε Δημοκρατία και να μην παραβιάζεται η ελευθερία του σε καθημερινή βάση. Προσωπικά, πέρα από την ανάκριση που υπέστην στο αεροδρόμιο και μια σχετική παρακολούθηση για λόγους ασφάλειας, διαπίστωσα τις συνθήκες διαβίωσης των Παλαιστινίων που ελέγχονται, περιθωριοποιούνται και αποδυναμώνονται καθημερινά, για τους ίδιους λόγους(λόγους ασφαλείας) και με περισσότερη βέβαια επιμονή από το Ισραήλ. Η λέξη ‘security’ (ασφάλεια) είναι βαρύνουσας σημασίας και οι ένοπλοι αστυνομικοί και στρατιωτικοί που κυκλοφορούν με άνεση ανάμεσα στους πολίτες δεν ανταποκρίνονται σε ερωτήσεις τύπου τουριστικών πληροφοριών, αφού ο ρόλος τους είναι ο έλεγχος τρομοκρατικών ενεργειών και μόνο. Είναι γνωστό ότι μετά την εκλογή της Χαμάς, η διεθνής κοινότητα έχει επιβάλλει οικονομικές κυρώσεις ενάντια στην Παλαιστινιακή κυβέρνηση και ήδη ο παλαιστινιακός λαός έχει αρχίσει να ζει, εκτός από φυλακισμένος και σε συνθήκες μεγάλης ένδειας. Το τελευταίο διάστημα γίνεται προσπάθεια των παλαιστινιακών κομμάτων να δημιουργήσουν Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας αλλά οι παρεμβάσεις «τρίτων» φαίνεται να κερδίζουν περισσότερο έδαφος από τις διαπραγματεύσεις, με αποτέλεσμα κανείς να μην μπορεί να δει τον χρόνο επίτευξης μίας τέτοιας συμφωνίας. Η κατάσταση δεν είναι καθόλου καλή και κάποιοι μιλούν για εμφύλιο. Από την άλλη μεριά η ύπαρξη των ΜΚΟ (περίπου 90 τοπικές και διεθνείς οργανώσεις) δεν φαίνεται να βοηθά στην επίλυση του προβλήματος αλλά αντίθετα να συμβάλλει περισσότερο στη διαιώνιση μίας κατάστασης Κατοχής από τους Ισραηλινούς κι αυτό γιατί πολλοί από τους Παλαιστίνιους που εργάζονται σε τοπικές ΜΚΟ εφησυχάζουν και αδιαφορούν για το πολιτικό ζήτημα. Η ανεργία και οι συνθήκες ανέχειας δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια και αυτοί που βολεύονται είναι ανθρώπινο να επιδιώκουν να συνεχίζουν να βολεύονται, ακόμα και σε βάρος ενός ιδεολογικο-πολιτικού αγώνα, όπως είναι το Παλαιστινιακό.
Είναι αλήθεια πώς οι δηλώσεις της Χαμάς για μη αναγνώριση του Ισραηλινού Κράτους τροφοδοτεί τη διεθνή άρνηση για οικονομική και ηθική στήριξη του Παλαιστινιακού λαού. Είναι, όμως, επίσης αλήθεια ότι αυτή η κατάσταση βολεύει τους Ισραηλινούς προκειμένου να διατηρούν αδιάλλακτη στάση απέναντι στους Παλαιστινίους και να συνεχίζουν την καταπάτηση διεθνών αποφάσεων αλλά και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και μια τρίτη αλήθεια είναι ότι τα πολιτικά «παιχνίδια» των ισχυρών από τη μία και η παθητικότητα των λαών από την άλλη μπορούν να προκαλέσουν ή να υποθάλψουν ανθρώπινα εγκλήματα και γι’ αυτό η συμπάθεια και η φιλανθρωπία απέναντι σε όσους αδικούνται δεν φθάνει. Είμαι σίγουρη ότι ένα άρθρο δεν φθάνει-μια πληροφορία δεν λύνει και, κυρίως, ένα ταξίδι και μια διαπίστωση δεν αλλάζει μια κατάσταση. Όλα αυτά, όμως, μπορεί και να συμβάλλουν θετικά ώστε να συντηρείται το ενδιαφέρον για την περιοχή που, αν μη τι άλλο, για μας τους Έλληνες είναι πολύ κοντά. Είναι αυτονόητο ότι η επίλυση του προβλήματος θα έλθει όταν οι δύο κοινωνίες-ισραηλινή και παλαιστινιακή- συνυπάρξουν ειρηνικά ως ανεξάρτητα κράτη που περικλείονται από ασφαλή και αναγνωρισμένα σύνορα. Όσο για την καθημερινή ζωή των ανθρώπων, αυτή θα πρέπει να προστατεύεται και όχι να φρουρείται, να συνυπάρχει με τη διαφορετικότητα κι όχι να αποκόπτεται βίαια με την επίκληση ρατσιστικών και πολιτισμικών στοιχείων. Σε όλα αυτά η διεθνής κοινότητα πρέπει να έχει λόγο και να υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα όχι κάθε 10 του Δεκέμβρη αλλά καθημερινά με τις πράξεις της και την προσφορά της.

Σπάζοντας τη σιωπή

Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί αλλά ένα σύννεφο συντηρητισμού έχει σκεπάσει τη χώρα. Και, δυστυχώς, δεν προέρχεται μόνο από τη πολιτική του κυβερνώντος κόμματος που, έτσι ή αλλιώς εκφράζεται από τον συντηρητισμό, αλλά διαπνέει και τους περισσότερους που συμμετέχουν με κάποιο τρόπο στη διαμόρφωση του πολιτικού στη χώρα. Το βλέπουμε στον τρόπο που επιβάλλονται τα πρόσωπα. Από ποιους; Πρώτα από τα ΜΜΕ που τα ‘χρίζουν’ ως α ν α γ ν ω ρ ί σ ι μ α με κανόνες marketing κι επομένως με το κατάλληλο συνολάκι(δεν εννοώ μόνο τα ρούχα) και στη συνέχεια τους ‘υιοθετεί’ η μεγαλύτερη μερίδα της κοινωνίας, λέγοντας: «Αυτόν τον ξέρω, τον γνωρίζω, τον έχω δει στην τηλεόραση». Με αυτό το κριτήριο ο κόσμος ψηφίζει! Αν δεν είναι συντηρητικό αυτό, τότε τι είναι συντηρητικό;

Έχετε παρακολουθήσει πώς οργανώνονται οι συζητήσεις; Με ποιο τρόπο βγαίνουν οι εκπροσωπήσεις σε θεσμικά όργανα; Σε ποιους επιτρέπεται να ‘κάνουν παιχνίδι’ και ποιοι τελικά επικρατούν; Ποιοι μπορούν εύκολα να έχουν πρόσβαση σε κάποιον/ους και ποιοι αποκλείονται με ελαφρά τη καρδία; Σε ποιους συγχωρείται ο αυταρχισμός, το λάθος, η οίηση και η περιαυτολογία; Μα σε εκείνους που έχουν ρόλους και μηχανισμούς….

Όλες οι πόρτες ανοίγουν σ’ εκείνους που είναι εντός του συστήματος αλλά με τους όρους του συστήματος. Σε εκείνους που σκύβουν κι εκείνους που ‘συνεργάζονται’ με το σύστημα. Σε αυτούς που έχουν μάθει πολύ καλά να τηρούν το πρωτόκολλο και να ασπάζονται τους έχοντες και κατέχοντες. Σε όσους κάνουν εκπτώσεις στη συνείδησή τους...και, μάλιστα, το ξεχνούν σύντομα.

Δεν είναι έτσι; Μπορείτε να το διαπιστώσετε τόσο εύκολα…..
Από το να δείτε την αντίδραση του κόσμου απέναντι σε 'αξιωματούχους', από το να ζητήσετε ένα απλό ραντεβού με 'ανωτέρους', από το να φέρετε αντίρρηση σ’ έναν ‘άρχοντα’ του τόπου, από το να διεκδικήσετε τον ίδιο ζωτικό χώρο με κάποιον που είναι ο …. 'αναγνωρίσιμος' και επομένως ο χώρος του ανήκει ex officio.

Αυτά κι ένα σωρό άλλα στερεοτυπικά και μικροαστικά σημεία του συντηρητισμού σκεπάζουν τη χώρα. Κάθε μέρα και στις συμπεριφορές των περισσότερων ανθρώπων. Είναι δίπλα μας, στη δουλειά μας, στο σπίτι μας, στη γειτονιά μας, στο κόμμα μας.
Πώς μπορούμε να τα αλλάξουμε; Πώς μπορούμε να ξεχωρίσουμε(ακόμα και να επιβιώσουμε) για τη πρωτοτυπία μας και την εργατικότητά μας, τη θέση μας, τη διαφορετική φωνή με άποψη, τον αυθομητισμό, τις γνώσεις μας, το ταλέντο και τη δημιουργηκότητά μας κι όχι γιατί συμβιβαστήκαμε με το κατεστημένο; Πώς μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο να μιλήσει με τη δική του φωνή κι όχι του φερέφωνου;

Ισως, σπάζοντας πρώτοι τη σιωπή....

ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ-ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΗΝ

Εδώ και μέρες κυκλοφορεί στα blogs η παρακάτω ανακοίνωση που είναι πραγματικότητα। Επειδή μέσω των blogs υπάρχει και η δυνατότητα της διάχυσης πληροφοριών, ας δημιουργήσουμε μια ακόμα ευκαιρία να ακουστεί η παράκληση της κυρίας Πλέσσα Ειρήνης:

ΒΟΗΘΕΙΑ.ΣΑΣ ΕΚΛΙΠΑΡΩ ΣΑΝ ΜΑΝΑ. ΣΤΙΣ 17-2-2007 ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗ ΘΕΡΙΣΟΣ ΚΟΝΔΥΛΑΚΗ 30 ΩΡΑ 17 ΚΑΙ 15 ΕΓΙΝΕ ΕΝΑ ΤΡΟΜΕΡΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΜΕ ΝΕΚΡΟ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ ΕΝΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ 23 ΕΤΩΝ. ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΟ JEEP ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΣ STOP ΠΑΡΕΣΥΡΕ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ. ΠΕΘΑΝΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΚΑΠΟΙΟ ΑΛΛΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ. ΜΟΛΟΝΟΤΙ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙΡΟΣ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΝ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΚΑΛΕΣΤΕ ΣΤΟ 2102029145 ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ. ΣΤΕΙΛΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ Ο ΕΝΟΧΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΘΟΥΝ ΑΛΛΕΣ ΑΔΙΚΕΣ ΨΥΧΕΣ.".

Ίσως κάποιος αναγνώστης σας να μπορέσει να βοηθήσει. Η οικογένεια έχει δυο e-mail, επικοινωνίας στα οποία μπορείτε, επίσης, να στείλετε πληροφορίες. blessinho@yahoo.gr και marakimata@yahoo.gr.Όποιος γνωρίζει κάτι, ας επικοινωνήσει άμεσα!

Η προσπάθεια ξεκίνησε απο το blog του Παναγιώτη Παπαχατζή "πρόχειρο τετράδιο" εδώ και μέρες και διαδίδεται συνεχώς. Ας συνεχίσουμε τη προσπάθεια.....

Κι όμως, η γή γυρίζει....

Κλείσαμε δύο εβδομάδες περίπου… στο ίδιο έργο θεατές।

Οι πρωταγωνιστές; Ένας πρώην ΓΓ υπουργείου, μια υπάλληλος με σύμβαση που ήθελε να μονιμοποιηθεί, δικηγόροι- πολλοί δικηγόροι- που εξηγούν ο καθένας με διαφορετικό τρόπο κι από άλλη πλευρά(το μαύρο-άσπρο), εάν είχε ή όχι αυτός, αυτή, ο άλλος το δικαίωμα(οι μεταφραστές του έργου) και οι πολιτικοί, πολλοί πολιτικοί: Πολιτικοί που αποκρύβουν, που εξαφανίζονται ή εμφανίζονται, νέοι εθνοσωτήρες και τιμητές των πάντων...ηθικοί πολιτικοί, πολιτικοί συντάκτες, πολιτικά πρόσωπα, παρουσιαστές σε πρωϊνάδικα κ.α. επι παντός επιστητού 'ειδήμονες'...πρόσθέστε μόνοι σας...

Αναρωτιέμαι μήπως ξεχάσαμε-νε ότι όλα αυτά είναι συμπτώματα του πολιτικού προβλήματος, της απουσίας της πολιτικής απο την καθημερινότητα του Πολίτη και τα ουσιαστικά προβλήματα που τον απασχολούν; Μήπως κάνουν συνειδητα μοντάζ στη καθημερινότητά μας και απαλλάσσονται πασών κατηγοριών;

Τίποτα δεν έχει τελειώσει, τίποτα δεν άλλαξε, για τίποτε δεν βρέθηκε η λύση ώστε οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ να είναι ευχαριστημένοι. Γι’ αυτό κι εμείς εδώ στην άκρια της Ελλάδας παραμένουμε, οι ΜΗ προνομιούχοι Έλληνες, αυτοί που τα παιδιά τους είναι άνεργα ή αμείβονται με μισθούς πείνας, που αναμένουν λύσεις για το ασφαλιστικό, τις συγκοινωνίες των νησιών και το λουκέτο στην Ο.Α.., περιμένουμε καλύτερη παιδεία, ελέγχους στην ακρίβεια, ελέγχους στα καρτέλ, περιμένουμε να ζωντανέψει η ύπαιθρος και να μπουν σε εφαρμογή σύντομα εναλλακτικές πρακτικές για το περιβάλλον.

Παραμένουμε και Π ε ρ ι μ έ ν ο υ μ ε...

Γιατί η περιφέρεια περισσότερο από αλλού; Μα γιατί κάποιοι από το κέντρο θα έπρεπε να καταλάβουν ΤΩΡΑ-ΧΘΕΣ ότι, η πολιτική δεν γίνεται δια αποστάσεως και με ασκήσεις επί χάρτου από τα κεντρικά κομματικά γραφεία ούτε με επισκέψεις στα προάστεια. ...

Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη.

Οι εκλογές δεν αρχίζουν στο παραπέντε αλλά από την επομένη μέρα των εκλογών, ανεξαρτήτως αποτελέσματος। Κάποιος πρέπει να τους πει ότι κανείς ΔΕΝ πρέπει να αισθάνεται ''βολεμένος'' έχοντας κάνει καριέρα στην πολιτική κι εξασφαλίζοντας σύνταξη, ότι η Πολιτική είναι λειτούργημα, υποχρέωση και όχι μια «βρώμικη υπόθεση»। Κάποιοι πρέπει να καταλάβουν ότι δεν πρέπει να υποτιμούν άλλο τον Έλληνα και την Ελληνίδα ψηφοφόρο। Πρέπει να τον πείθουν για να τους επιλέξει...κι ακόμα περισσότερο πρέπει να πείσουν τον νέο και τη νέα γιατί αυτοί νοιάζονται για το μέλλον τους περισσότερο απ' τον καθένα। Κάποιοι, επιτέλους, πρέπει να καταλάβουν ότι η επίσκεψη στην επαρχία δεν είναι κοινωνική υποχρέωση για να κλείσουμε τα μάτια όσων παραπονιούνται αλλά δράση συστηματική και επικοινωνία από χωριό σε χωριό και από πόρτα σε πόρτα.

Και καταλήγω με την παρότρυνση του Ν. Κοτζιά, από το post του ‘Θέλω να πω μια γνώμη’: «Εθνικός ναρκισσισμός και παγκόσμιες αλλαγές» ή όπως θα έλεγα εγώ: «Γιατί θα χάσουμε ένα τραίνο που δεν θα ξαναπεράσει…»

Η Ελλάδα πρέπει να ξυπνήσει. Οφείλει να ξυπνήσει. Και θα την ξυπνήσουμε.

Αφορμές και σκέψεις για την Πολιτική...

Είναι δύσκολο, πράγματι, στη ζωή να κάνεις υπερβάσεις και, μάλιστα, μέσα από αυτές να επαναπροσδιορίζεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα। Η δυσκολία βρίσκεται στο κόστος, στο ‘ξεβόλεμα’ και, κυρίως, στο θάρρος ν’ αντιμετωπίζεις τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται μοιραία στη ζωή που συνεχίζεται। Έτσι είναι και στην Πολιτική।

Πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι, αφού η Πολιτική είναι ένα από τα πολυτιμότερα εργαλεία βελτίωσης της καθημερινότητας του Πολίτη; Ακόμα κι αν σήμερα την αμφισβητούμε πολύ περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, ακόμα κι αν την απαξιώνουμε μαζί με τους εκπροσώπους της, ακόμα κι αν τη προσπερνάμε γιατί έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε, η Πολιτική και οι εκπρόσωποί της είναι αυτοί που αποφασίζουν για μας στο σύνολό μας। Η Πολιτεία και ο Πολίτης είναι αλληλένδετοι κρίκοι της καθημερινότητάς μας και δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τη σχέση μεταξύ τους, όπως εξάλλου, δε μπορούμε να παραβλέψουμε ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί μέσα από τους οποίους εκφράζεται ο Πολίτης, στην καλύτερη των περιπτώσεων σήμερα, υπολειτουργούν। «Και δυστυχώς, στον σημερινό κόσμο, στη μεταψυχροπολεμική εποχή, λέξεις όπως ‘σοσιαλισμός’ και ‘δημοκρατία’, έχουν χάσει αρκετή από τη σημασία τους. Εάν η Σοβιετική Ένωση δυσφήμησε τη λέξη ‘σοσιαλισμός’, σήμερα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δυσφημεί τη λέξη ‘δημοκρατία’»। (Γ।Α।Παπανδρέου στην 7η Ετήσια Διεθνή Συνάντηση εκπροσώπων ΜΚΟ στη Γλασκώβη, 26।5।2007)।

Είναι αλήθεια ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί και η Πολιτική γίνονται έρμαια στα χέρια ανθρώπων που έχουν δύναμη, χρήμα, τρόπο και όνομα…Τα ΜΜΕ συγκεντρώνονται στα χέρια των λίγων και κατευθύνουν τα πρόσωπα, τις ιδέες αλλά και τον τρόπο σκέψης των Πολιτών। Έτσι οι πολιτικοί μετατρέπονται σε δέκτες (αντί για πομποί πολιτικής σκέψης και προτάσεων)μιας φθηνής τηλεθέασης που αναπαράγει απογοήτευση και αναξιοπρέπεια। Αυτή η ‘ανεκτικότητα’ μπροστά στην εξαθλίωση και τον κυνισμό ‘εκπαιδεύει’ το κοινό και τους εκπροσώπους του σε μια πολύ επικίνδυνη επιφάνεια της λειτουργίας της Δημοκρατίας που επιδρά αναλόγως σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας αλλά και στα ίδια τα κόμματα। Αυτή η παθητικότητα, η σιωπή των Πολιτών πρέπει να σπάσει εάν θέλουμε η κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή μας να εκπροσωπεί τα πραγματικά προβλήματα κι όχι τις ψευδεπίγραφες πολιτικές και τα τσιτάτα।

Τα κόμματα και επομένως και το ΠΑΣΟΚ, σήμερα ως αντιπολίτευση και αύριο ως Κυβέρνηση οφείλει να διακρίνει τις νέες πραγματικότητες που διαμορφώνονται μέσα στη κοινωνία και να τολμά την υπέρβαση των στενών κομματικών του ορίων। Γι’ αυτό και οι πολιτικές του θα πρέπει να ενσωματώνουν ένα σύνολο νέων θεσμών και λειτουργιών που θα αφορούν:

-Στην εμπιστοσύνη της κοινωνίας απέναντι στους κρατικούς θεσμούς που πρέπει να υπηρετούν όλους τους πολίτες,

-στην αξιολόγηση ανθρώπων, λειτουργιών και συστημάτων που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον,

-στη διαφάνεια ως προϋπόθεση άσκησης κάθε πολιτικής και μέτρου,

-στην ποιότητα ως ένα σύνολο προδιαγραφών, κανόνων και δεικτών με βάση τα οποία ορίζονται κα περιγράφονται υπηρεσίες και αγαθά του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα,

-στη συμμετοχή ως κεντρικό άξονα του νέου μοντέλου Διακυβέρνησης που βασίζεται στην οργανωμένη διαβούλευση και την τεκμηριωμένη απόφαση και τέλος

- στη λογοδοσία όλων όσων ασκούν εξουσία και διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα।

Αντίθετα, η κατ’ εξακολούθηση στείρα αντιπαράθεση των κομματικών εκπροσώπων στα παράθυρα της TV βοηθά στη διατύπωση ότι «Όλοι είναι ίδιοι» και συντηρεί μια βολική αλλά ψεύτικη πραγματικότητα που για ν’ αλλάξει θέλει θυσίες εκατέρωθεν, τόσο από τους πολιτικούς όσο και από τους πολίτες.

Η συνομωσία της σιωπής

Αναρωτιέμαι μήπως κάποιος θα έπρεπε τελικά να ευχαριστήσει τη συμβασιούχο υπάλληλο του Υπουργείου Πολιτισμού που, με αφορμή την …προσπάθειά της να μονιμοποιηθεί, κατάφερε να αρχίσουν να συζητιόνται οικονομικά σκάνδαλα και ατασθαλίες στη διαχείριση κονδυλίων του εν λόγω Υπουργείου। Αναζητείται κάποιος που θα σπάσει τα προσχήματα και την υποκρισία που διέπει το πολιτειακό μας (παρά τρίχα να πω πελατειακό…)σύστημα και θα κατονομάσει τους πραγματικούς ενόχους। Αυτούς που έχουν τη δυνατότητα να εκβιάζουν πραγματικά εξαιτίας της θέσης τους, να καθυστερούν, να κρύβουν, να αποκόπτουν και να παραποιούν την αλήθεια με τρόπο εμφανή αλλά παράλληλα ανεκτικό τόσο από τους υπόλοιπους που συν-διοικούν όσο και από εκείνους που ακόμα τους ανέχονται να διοικούν।

Αυτή η αδυναμία να κατονομάσεις τους ενόχους, τους ‘λίγους’, αυτούς που απαιτούν την σιωπή σου παραβιάζοντας καθημερινά το αυτονόητο τείνει να γίνει, δυστυχώς, έξη και στάση ζωής και ίσως, με ευκολία και πολύ σύντομα φοβάμαι, ν’ αντικαταστήσει τη συνείδησή μας। Η μήπως έγινε ήδη αυτό; Οι στατιστικές λένε ότι είμαστε δεύτεροι στη διαφθορά μετά απο μια αφρικανική χώρα που δεν θυμάμαι...

Αλήθεια, πόσο έτοιμοι είμαστε ν’ αλλάξουμε; Πόσο διαθέσιμοι είμαστε να διαταράξουμε τη ‘κοινή ησυχία’ μας, ν’ απαλλαχθούμε από τον καθωσπρεπισμό και τη βολή, τη θυσία του προσωπικού οφέλους, του μη συμβιβασμού και, τελικά, την αποκάλυψη εκείνου που πραγματικά πιστεύουμε. Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Είναι πολιτικό! Έχει να κάνει με την καθημερινότητά μας… κι αυτή δεν αστειεύεται όταν την παραποιούμε ή τη διαστρεβλώνουμε για να την προσπεράσουμε εξ απαλών ονύχων. Κάποια στιγμή θα επιστρέψει μεταμορφωμένη σε χίλιους ρόλους και με χίλιους τρόπους που δεν είχαμε προβλέψει για να μας βγάλει εμφατικά τη γλώσσα.

Οι διαπιστώσεις είναι εύκολες, κυρίως, όταν οι άνθρωποι εκτίθενται ή όταν μετέχουν σε συλλογικές διαδικασίες. Το βλέπουμε πολύ συχνά στα τηλεοπτικά πάνελ, στις ομιλίες από καθ’ έδρας, στα στημένα τραπέζια (από εκείνα του διαλόγου μέχρι εκείνα της διασκέδασης), στις εξ αποστάσεως επικοινωνίες, στις έκπληκτες δηλώσεις των γειτόνων που υπογραμμίζουν πόσο αμέτοχοι ήσαν στο έγκλημα της διπλανής πόρτας…Η «συνομωσία της σιωπής» που υποθάλπει η ανύπαρκτη «κοινωνία των πολιτών», με ελάχιστες εξαιρέσεις, συνήθως παριστάνει ότι αγνοεί και γι’ αυτό δεν παίρνει θέση την ώρα της κρίσης, όπως τώρα που, με την ανοχή μας κάποιοι εξακολουθούν να συγκαλύπτουν ενώ εμείς κάνουμε ζάπινγκ στα τηλεοπτικά κανάλια.

Είναι εύκολο να κρύβεις την αλήθεια. Είναι εύκολο να χαϊδεύεις αυτιά. Είναι εύκολο να παίζεις ρόλους εκ του ασφαλούς. Όμως πόσο εύκολο είναι όταν πραγματικά γνωρίζεις, να προσποιείσαι ότι δεν ξέρεις;


Επιφανής ή άσημος- αυτό είναι εντελώς αδιάφορο-, το ανθρώπινο φορτίο το κουβαλάς πάντα…(Γκαίτε)