Να μη ξεχάσω οτι...

οτι και μετά τις γιορτές, δυστυχώς, αν δεν συμμετέχω τίποτα δεν αλλάζει για:


για αυτό που ονομάζουμε εμείς 'τρίτο κόσμο'



τους πρόσφυγες


για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την υποκρισία των Αυτοκρατοριών:



για το γρανάζι της καθημερινότητας που κι εγω είμαι εξαρτημένο μέρος του


για τον αποκλεισμό ανθρώπων και την αδιαφορία του 'πολιτισμένου' κόσμου


για τη πραγματική ελευθερία της δικαιοσύνης


για τη τυφλή βία και φυσικά τη τυφλή πολιτική βία


για τα ανθρώπινα δικαιώματα


για την ισόβια δέσμευσή μου σε λογαριασμούς στις τράπεζες και την επίπλαστη οικονομία που συντηρώ πληρώνοντας...ακόμα και τους τραπεζίτες


για τη ρύπανση του περιβάλλοντος


και την αδιαφορία των ιθυνόντων


για τη λάθος εκπαίδευση και προστασία...




για τις χούντες που δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι εξακολουθούν να υπάρχουν παντός καιρού

για τη καταστολή που επιβάλλεται με δολοφονίες


Για ένα καλύτερο κόσμο χωρίς βία που θέλω να δώ και να ζήσω


Να μην εφησυχάζω βλέποντας τηλεόραση...γιατί αυτό απλά δεν είναι τυχαίο...


Καλές γιορτές!
Δείτε: Τι είναι αυτό;

Ευρωπαϊκές Διαβουλεύσεις Πολιτών 2009

Οι "Ευρωπαϊκές Διαβουλεύσεις Πολιτών 2009" (ECC09), είναι μια πρωτοβουλία που σε μεγάλο βαθμό θα στηριχθεί στην ηλεκτρονική διαβούλευση.
Πρόκειται για ένα Πανευρωπαϊκό πρόγραμμα στα πλαίσια του οποίου πολίτες από κάθε μία από τις 27 χώρες μέλη της Ε.Ε. θα έχουν την ευκαιρία να συζητήσουν για το μέλλον της Ευρώπης στην Εθνική Διαβούλευση Πολιτών στην χώρα τους, συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της Ελλάδας. Οι συμμετέχοντες σε αυτόν τον μοναδικό και χωρίς πολιτικές δεσμεύσεις διάλογο θα έχουν την ευκαιρία να ανταλλάξουν απόψεις, να διαμορφώσουν κοινά οράματα για το μέλλον της Ευρώπης και να καταλήξουν σε προτάσεις προς αυτούς που παίρνουν τις πολιτικές αποφάσεις.
Την ευθύνη για την διεξαγωγή του Προγράμματος στην Ελλάδα έχει το Ινστιτούτο Στατιστικής Τεκμηρίωσης Ανάλυσης και Έρευνας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.Αντίστοιχη διαδικασία θα γίνει σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την παρουσία πρωθυπουργών, επιτρόπων και άλλων ηγετών. Η διαδικασία στην Αθήνα θα γίνει ταυτόχρονα με άλλες επτά χώρες της Ένωσης με πανευρωπαϊκή προβολή. Η κατ' αρχήν ημερομηνία διεξαγωγής είναι το διήμερο 14-15 Μαρτίου.
Η ECC09)- θα δώσει σε όλους τους ευρωπαίους πολίτες την ευκαιρία να συμμετάσχουν στην συζήτηση για το πώς μπορεί η ΕΕ να διαμορφώσει το οικονομικό και κοινωνικό μας μέλλον σε έναν παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, λαμβάνοντας μέρος σε μία συζήτηση σε απ' ευθείας σύνδεση στους εθνικούς δικτυακούς τόπους που ξεκίνησαν την λειτουργία τους στις 3 Δεκεμβρίου ταυτόχρονα σε κάθε κράτος-μέλος της Ε.Ε. Αυτό αποτελεί το πρώτο στάδιο μιας διαδικασίας που θα κορυφωθεί με μια σύνοδο κορυφής των Ευρωπαίων πολιτών τον Μάϊο του 2009.
Για τον σκοπό αυτό, όσοι επιθυμούν να συμμετάσχουν μπορούν να επισκεφθούν την εθνική μας ιστοσελίδα.
Επιπροσθέτως, μπορούν να αποστείλουν μια σύντομη πρόταση για συζήτηση (π.χ. γενικές παρατηρήσεις σχετικά με το ερώτημα: Τι πρέπει να κάνει η ΕΕ για να διαμορφώσει το οικονομικό και κοινωνικό μας μέλλον σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον) ή/και να συνεισφέρουν με κάποιες συγκεκριμένες προτάσεις για το οικονομικό και κοινωνικό μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Για οποιαδήποτε διευκρίνιση ή περαιτέρω πληροφορία, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθύνονται στον εκτελεστικό υπεύθυνο του προγράμματος κ. Βαλάντη Μαλέσιο τηλ. 210-8210509, diavoulefsi09@gmail.com)

Η κάλυψη των κοινωνικών κινημάτων απο τα ΜΜΕ*

Δείτε την έρευνα για το παραπάνω σχεδιάγραμμα ΕΔΩ


Όπως θα περίμενε κανείς τα γεγονότα που αναστάτωσαν την Ελλάδα μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου αποτέλεσαν πρώτο θέμα στα κυρίαρχα ΜΜΕ και δη τα τηλεοπτικά.

Η κάλυψη των καναλιών ανέδειξε για ακόμη μια φορά την ανεπάρκεια τους στο να προσφέρουν μια πλήρη, αντικειμενική και ψύχραιμη ενημέρωση.
Αντίθετα, το παραλήρημα των δελτίων ειδήσεων ήταν ανάλογο σε ένταση με τη βία των πιο ακραίων αντιδράσεων που εκδηλώθηκαν στους δρόμους της Αθήνας. Υπακούοντας ως συνήθως στην λογική του ανταγωνισμού, τα τηλεοπτικά κανάλια επιδόθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα σε μια φρενήρη επιδίωξη της τηλεθέασης με ότι αυτή συνεπάγεται.
Το αποτέλεσμα της αδυναμίας των κυρίαρχων ΜΜΕ να κατανοήσουν το εύρος και το βάθος του κοινωνικού κινήματος ήταν σε πολλές περιπτώσεις η συστηματική διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Κάποια από τα χαρακτηριστικά αυτής της διαστρέβλωσης είναι:
- η δραματοποίηση των γεγονότων. Κάθε αναφορά των δημοσιογράφων στα τηλεοπτικά ΜΜΕ συνοδεύεται από σχόλια που αναδεικνύουν τον δήθεν δραματικό χαρακτήρα της πληροφορίας ακόμα και όταν αυτός δεν υπάρχει. Ο τόνος της φωνής, οι παραλληλισμοί και οι εκφράσεις τηλεπαρουσιαστών (πεδίο μάχης, Βηρυτός, πόλεμος, ανυπολόγιστες καταστροφές κτλ.) έχουν σαν αποτέλεσμα την αύξηση της ψυχολογικής έντασης του θεατή και απώτερο στόχο την επίτευξη υψηλής τηλεθέασης.
- η υπερπροβολή των πιο εντυπωσιακών εικόνων όπως αυτές των φωτιών και των συγκρούσεων με αντίστοιχη αποσιώπηση των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας όταν αυτές δεν συνοδεύονταν από καταστροφές. Είναι γνωστό ότι για την τηλεόραση δεν υπάρχει είδηση χωρίς εικόνα και δη εντυπωσιακή. Ως αποτέλεσμα κάθε πρωτοβουλία ή εξέλιξη που δεν είναι “φωτογενής” και δεν υπακούει στα κριτήρια του θεάματος αποκλείεται από τα δελτία ειδήσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που αφορά τα ελληνικά κανάλια είναι η χρήση πλάνων αρχείων με συγκρούσεις, χωρίς αναφορά στην ημερομηνία, τα οποία συνοδεύουν τηλεφωνικές συνδέσεις ή παρεμβάσεις.
- η χρησιμοποίηση λεκτικών στερεοτύπων και ξύλινου λόγου, κάτι που επιτρέπει τις απλουστεύσεις και τον μανιχαϊσμό. Για παράδειγμα η χρήση αρνητικών όρων όπως “κουκουλοφόροι” ή “γνωστοί-άγνωστοι”, σε αντιδιαστολή με θετικούς όρους όπως νέοι ή διαδηλωτές, διευκολύνει την αποσιώπηση ερωτημάτων όπως το γιατί το κοινωνικό κίνημα αναγκάζεται υπό συγκεκριμένες συνθήκες να χρησιμοποιήσει βίαιες μεθόδους διαμαρτυρίας. Η υπεραπλούστευση της κοινωνικής πραγματικότητας που προκύπτει συνοψίζει τα διακυβεύματα σε μια αντιπαλότητα μεταξύ των καλών (καταστηματάρχες, αστυνομικοί, νοικοκυραίοι, αγανακτισμένοι πολίτες) και των κακών (αναρχικοί, χούλιγκανς, βάνδαλοι) και επισφραγίζεται με την δημόσια καταδίκη των τελευταίων.
- η χρησιμοποίηση ρατσιστικών στερεοτύπων, για παράδειγμα σε ότι αφορά τις λεηλασίες μαγαζιών που ακολούθησαν κάποιες διαδηλώσεις.
- η ανισομερής κατανομή του δημόσιου λόγου μεταξύ των διαφόρων μερών, στην προκειμένη περίπτωση της κυβένησης, της αστυνομίας, των νοικοκοιραίων και των διαδηλωτών.
- η εστίαση σε δευτερεύοντα γεγονότα που ενδιαφέρουν περισσότερο τους ίδιους τους δημοσιογράφους παρά το ευρύ κοινό, όπως για παράδειγμα η εμπλοκή του Αλέξη Κούγια στην υπόθεση.
- η αναπαραγωγή της κρατικής προπαγάνδας τουλάχιστον κατά τις πρώτες ώρες και σε ότι αφορούσε τις συνθήκες της δολοφονίας.
Οι Έλληνες πολίτες έχουν διαίσθηση αυτής της μηντιακής πραγματικότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες τις σχετικές έρευνες η τηλεόραση εμφανίζει τους χαμηλότερους δείκτες εμπιστοσύνης από όλα τα ΜΜΕ. Ως αποτέλεσμα πολλοί, κυρίως οι νεότεροι και αυτοί με το υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο, απομακρύνονται σταδιακά από την τηλεόραση αντικαθιστώντας την με το διαδίκτυο και τα νέα μέσα. Σε ακραίες περιπτώσεις η δυσπιστία αυτή γίνεται επιθετικότητα σε βάρος των δημοσιογράφων.
Το γεγονός αυτό καταλήγει σε ένα ενημερωτικό χάσμα μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών ομάδων, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Βέβαια οι τάσεις αυτές δεν είναι αποκλειστικότητα της ελληνικής τηλεόρασης, έστω κι αν τα ειδικά χαρακτηριστικά της τελευταίας τις επιβάρυναν. Η κάλυψη βίαιων εξεγέρσεων και η προβληματική σχέση που αναπτύσσουν τα καθεστηκυία ΜΜΕ γενικότερα με το κοινωνικό κίνημα αποτελεί εδώ και αρκετές δεκαετίες αντικείμενο επιστημονικής ανάλυσης στον τομέα της κοινωνιολογίας, της πολιτικής οικονομίας των ΜΜΕ, της κοινωνικής ψυχολογία μεταξύ άλλων.

Οι αναλύσεις αυτές προκύπτουν ανά κύματα, παίρνοντας αφορμή από γεγονότα κοινωνικής διαμαρτυρίας που σε αρκετές περιπτώσεις παίρνουν τη μορφή βίαιων συγκρούσεων με την αστυνομία ή μεταξύ κοινωνικών ομάδων. Έτσι η παραγωγή σχετικών ερευνών ήταν ιδιαίτερα μεγάλη στις ΗΠΑ μετά την εξέγερση των μαύρων γκέτο που ακολούθησαν την δολοφονία του Martin Luther King το 1968 αλλά και τον ξυλοδαρμό του Rodney King το 1991.
Στην Μεγάλη Βρετανία ανάλογες έρευνες έγιναν μετά τις συγκρούσεις μεταξύ ακροδεξιών και νέων ασιατικής καταγωγής που συγκλόνισαν το Bradford το 2001. Τέλος, στη Γαλλία οι πρώτες ταραχές που τράβηξαν την προσοχή των ΜΜΕ ήταν αυτές του Vaulx-en-Velin το 1990 και βέβαια η εξέγερση των προαστίων του 2005. Σε κάθε περίπτωση η κάλυψη των γεγονότων από τα ΜΜΕ έγινε αντικείμενο επιστημονικής ανάλυσης.
Η διεθνής βιβλιογραφία επί του θέματος έχει λοιπόν περιγράψει τις τάσεις που χαρακτηρίζουν την κάλυψη παρόμοιων γεγονότων από τα ΜΜΕ και έχει αναδείξει τις προβληματικές εκφάνσεις της . Ακολουθεί ένα ενδεικτικό κομμάτι της. Όποια κείμενα διατίθενται αυτούσια στο διαδίκτυο συνοδεύονται κι από τον σχετικό σύνδεσμο.

Eric Macé et Angelina Peralva, Médias et violences urbaines. Débats politiques et construction journalistique, La Documentation française, Paris, 2002

Laurent Béru, “Une campagne de relations publiques dissimulée. Le Monde, le pouvoir politique et les Émeutes urbaines de novembre 2005”, Les Enjeux de l'information et de la Communication, août 2007

Laurent Mucchielli, “Violences urbaines, réactions collectives et représentations de classe chez les jeunes des quartiers relégués de la France des années 1990”, Actuel Marx, 1999, 26, pp. 85-108.
http://laurent.mucchielli.free.fr/violencesurbaines.htm

Fabio La Rocca, “Langage visuel et émeute”, Sociétés, no 94 2006/4, p.19-25

Ksenija Djordjevic, “Violence urbaine: lorsque la presse en parle”, in Henri Boyer (dir.), Stéréotypage, stéréotypes : Média(tisation)s, L'Harmattan, 2007

Anastassia Tsoukala, “Le traitement médiatique de la criminalité étrangère en Europe”, Déviance et Société, Volume 26 2002/1

Daniel J. Myers, “The Diffusion of Collective Violence: Infectiousness, Susceptibility, and Mass Media Networks”, American Journal of Sociology, Volume 106 Number 1 (July 2000): 173–208.

Anne Marie Daniel, “US Media Coverage of the Intifada and American Public Opinion”, in Yahya R. Kamalipour (dir.), The U.S. Media and the Middle East: Image and Perception, Greenwood Publishing Group, 1997

Jackie Smith, John McCarthy, Clark McPhail, Boguslaw Augustyn, “From protest to agenda building: Description bias in media coverage of protest events in Washington, D.C.”, Social Forces, Volume: 79 Number: 4

Ruud Koopmans, “Movements and media: Selection processes and evolutionary dynamics in the public sphere”, Theory and Society, Volume 33, Numbers 3-4 / juin 2004

Diane Frost, “Islamophobia: examining causal links between the media and “race hate” from “below”, International Journal of Sociology and Social Policy, Volume: 28, 11/12, 2008.

Mary S. Mander (dir.), Framing Friction: Media and Social Conflict, University of Illinois Press, Chicago, 1998.

Coverage of Gujarat Riots: Media Debates Its Role, Report of the Workshop on Media Coverage of Communal Conflict Held at Manesar (Haryana), Press Institute of India, April 13-14, 2002.

Benjamin D. Singer, “Mass Media and Communication Processes in the Detroit Riot of 1967”, in Alan Wells (dir.), Mass Media and Society, National Press Books, 1972

Darnell M. Hunt, Screening the Los Angeles "riots": Race, Seeing, and Resistance, Cambridge University Press, Cambridge, 1997

Howard Tumber, Television and the Riots: A Report for the Broadcasting Research Unit of the British Film Institute, BFI, London, 1982

Andrew Hart, The Bristol Riots of 1831 and the Mass Media, University of Oxford, Oxford, 1975

Patrick Champagne, « La vision médiatique », in Bourdieu Pierre (dir.), La misère du monde, Paris, Le Seuil, 1993, pp. 72-74.

*Απο τη βιομηχανία του εφήμερου που μόλις ανακάλυψα... Τα θερμά μου συγχαρητήρια!

Αυτοί που έβλεπαν αλλά βολεύονταν...

Του Λουκα Τσουκαλη*

Οσοι ένιωθαν την αγωνία της νέας γενιάς αντιμέτωπης με μια στρεβλή αγορά εργασίας που λειτουργεί εις βάρος των νεοεισερχόμενων, για εκείνους τουλάχιστον που δεν διαθέτουν τα μέσα και τις προσβάσεις των ολίγων, με υποθηκευμένο το μέλλον και τις προοπτικές να χειροτερεύουν λόγω της επερχόμενης οικονομικής κρίσης...

Οσοι είχαν τη στοιχειώδη ευαισθησία να διακρίνουν την ταχύτατη απαξίωση πολιτικής και πολιτικών σε ένα κομματοκρατούμενο και διεφθαρμένο σύστημα, στο οποίο η αναίδεια και η υποκρισία συναντιούνται πολύ συχνά με την αμάθεια και την ανικανότητα...

Οσοι διέκριναν τις επιπτώσεις μιας διάχυτης κρίσης αξιών σε μια κοινωνία νεόπλουτων με ολοένα και περισσότερους νεόπτωχους, μια κοινωνία συντηρητική όπου πολλοί προσποιούνται τους προοδευτικούς, μερικοί βολεύονται, άλλοι υιοθετούν τον κανόνα της ήσσονος προσπάθειας που έχουν αναγάγει σε ιδεολογία συντεχνίες και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ενώ οι περισσότεροι απλώς ιδιωτεύουν, διαβάζοντας αθλητικές εφημερίδες που χυδαιολογούν και περιοδικά life style που αποκοιμίζουν...

Οσοι ένιωθαν καθημερινά στο πετσί τους τη διογκούμενη ανομία, με ολοένα και περισσότερες εκδηλώσεις βίας, στους δρόμους ως πεζοί ή εποχούμενοι, στα γήπεδα όπου η συντεταγμένη πολιτεία δεν τολμά να έρθει σε αντιπαράθεση με νονούς και χούλιγκαν, αλλά και στα πανεπιστήμια και τα σχολεία όπου τα παιδιά μας από μικρά διδάσκονται στην πράξη μαθήματα πολιτικής αγωγής που διόλου αρμόζουν σε ώριμη δημοκρατία...

Οσοι μπορούσαν να ξεφύγουν από την τηλεοπτική αποχαύνωση που καλλιεργούν τα περισσότερα κανάλια και να συνειδητοποιήσουν έτσι τις επιπτώσεις του έντονου λαϊκισμού που αυτά εκπέμπουν, ενός λαϊκισμού πασπαλεισμένου με μπόλικη υστερία και μεγάλες δόσεις τρομολαγνείας, που με τη σειρά τους αναπαράγονται και καθορίζουν το λεγόμενο δημόσιο διάλογο... Και όσοι τέλος είχαν την ικανότητα και το κουράγιο να συνταιριάξουν τα πολλά κομμάτια του σύνθετου παζλ της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, σίγουρα έβλεπαν μπροστά τους τα σημάδια της κρίσης που πύκνωναν, αν και μπορεί να μην ήθελαν οι ίδιοι να πιστέψουν την εικόνα που διαγραφόταν, ακόμη λιγότερο να την περιγράψουν δημόσια. Γιατί οι περισσότεροι, λόγω ηλικίας, είχαν μνήμες από την εποχή πριν τη μεταπολίτευση, που θέλαν να ξορκίσουν μιλώντας σήμερα για την ποιότητα της δημοκρατίας, την ευρωστία των θεσμών και την εξαφάνιση του παρακράτους, ή ακόμη για τον «εξευρωπαϊσμό» της χώρας. Αλλωστε, ανθρώπινη είναι και η αδυναμία να μπερδεύουμε τις επιθυμίες μας με την πραγματικότητα, ακόμη περισσότερο σε μια χώρα όπου από μικρά παιδιά προσπαθούμε με δυσκολία (και κάποιες εμφανείς τάσεις σχιζοφρένειας) να συμβιβάσουμε το ένδοξο παρελθόν και την αγιογραφία των προγόνων που διδασκόμαστε με μια ενίοτε πολύ μίζερη σύγχρονη πραγματικότητα.

Μεμονωμένες παρέμειναν, ως επί το πλείστον, οι φωνές αυτών που είχαν κάτι το ουσιαστικό να πουν και να προτείνουν, με αντίστοιχο μικρό αντίκτυπο στα δημόσια πράγματα της χώρας - στην καλύτερη των περιπτώσεων, κάποια υποδόρια επιρροή στη διαμόρφωση μέρους της κοινής γνώμης. Γιατί τα οργανωμένα κόμματα, ομάδες και συμφέροντα, μαζί με την πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με άλλα συνήθως ασχολούνταν, πρωτίστως με το μοίρασμα της πίτας. Οι λίγες ατομικές εξαιρέσεις δεν αλλάζουν τον κανόνα.

Και έτσι οι πιο πολλοί δεν είδαν ούτε άκουσαν την κρίση να έρχεται, και σήμερα ακόμη δυσκολεύονται να αποδεχθούν ότι η κρίση αυτή δεν έχει απλά συγκυριακό χαρακτήρα αλλά ότι οι ρίζες της προχωράνε βαθιά στον τρόπο λειτουργίας θεσμών και πολιτικού συστήματος, καθώς και της κοινωνίας γενικότερα. Αυτοί που πιστεύουν ότι η λύση στην κρίση που βιώνουμε θα προέλθει απλά και μόνον από την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, είναι, φοβάμαι, βαθιά νυχτωμένοι - ή, το πιο πιθανό, μιλάνε από συμφέρον.

* Ο κ. Λ. Τσούκαλης είναι πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ.

ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ

ΣΤΙΣ 19/12 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Δέκα μέρες συμπληρώθηκαν από την δολοφονία του 15χρονου μαθητή, Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό στο κέντρο της Αθήνας. Ο ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι και η νεολαία, καθημερινά βγαίνουν στον δρόμο και φωνάζουν ότι αυτό το έγκλημα δεν θα ξεχαστεί εύκολα. Αυτές τις μέρες, το δίκιο βρίσκεται στους δρόμους, στον αγώνα και την εξέγερση μιας ολόκληρης γενιάς. Οι μαθητές, οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι μετανάστες βγαίνουμε στον δρόμο ενάντια στην δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, ενάντια σε τόσες άλλες που προηγήθηκαν (μετανάστης στην Πέτρου Ράλλη, γυναίκα στην Λευκίμη και άλλες) αλλά και ενάντια στην πολιτική που δολοφονεί εμάς και τα όνειρα μας καθημερινά: στα σχολεία – εξεταστικά κάτεργα, στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ της Αγοράς, στο παρόν και το μέλλον της ανεργίας ή στην καλύτερη περίπτωση των μισθών πείνας των 600 Ευρώ.Δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε. Για τον Αλέξη, για όλους όσους «έφυγαν», αλλά και για μας που είμαστε εδώ. Σε κάθε γειτονιά, σε κάθε σχολείο και σχολή σε κάθε χώρο δουλειάς. Για να τιμωρηθούν οι ένοχοι, για να ανοίξει ο δρόμος για την κατάκτηση όσων δικαιούμαστε.Στα πλαίσια αυτά διοργανώνουμε μεγάλη συναυλία:· ενάντια στην κρατική καταστολή· αλληλεγγύης στην εξέγερση της νεολαίας.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ

1. ΓΕΩΡΓΙΑ ΒΕΛΗΒΑΣΑΚΗ
2. PRODACTIVE
3. ΔΙΝΗ
4. ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ
5. ΑΕΡΑ ΠΑΤΕΡΑ
6. SEMEN OF THE SUN
7. ΑΝΑΦΛΕΞΗ
8. ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΠΕΠΛΑ
9. ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΒΕΤΤΑ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
10. ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
11. DENIAL WAITS
12. ΣΟΦΙΑ ΒΟΣΣΟΥ
13. ΔΩΡΟΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ
14. ΜΑΡΙΑ ΛΟΥΚΑ
15. ΑΛΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ
16. ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑΣ
17. DOMENICA
18. ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ - ΘΕΜΗΣ ΚΑΡΑΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ
19. MISUSE
20. MODREC
21. CINEKOD
22. ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ
23. TING/ TANG
24. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΗΤΑ
25. ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ
26. ΣΤΑΘΗΣ ΔΡΟΓΩΣΗΣ
27. ΔΡΑΜΑΜΙΝΗ
28. ΖΑΚ ΣΤΕΦΑΝΟΥ
29. ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ
30. ΜΑΝΩΛΗΣ ΦΑΜΕΛΛΟΣ
31. ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ
32. ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΙ
33. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ
34. ΖΩΡΖ ΠΙΛΑΛΙ & ΕΛΕΛΕΥ
35. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ - ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
36. ΑΝΝΑ GOULA
37. THE EARTHBOUND
38. THE LOST BODIES
39. 3 WAY PLANE
40. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΙΧΑΛΟΣ - ΓΕΩΡΓΙΑ ΝΤΑΓΑΚΗ
41. CUBE
42. ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
43. ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
44. FOOL IN THE BOY
45. BARCODE
46. DEUS X MACHINA
47. ΤΑΚΗΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ & Ο ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ ΘΙΑΣΟΣ
48. ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΤΣΑΚΝΗΣ
49. ΧΑΪΝΗΔΕΣ
50. ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ
51. ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ
52. ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ
53. NIGHT ON EARTH
54. ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΟΥΛΗΣ
55. ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΕΠΗΣ
56. LOCOMONDO
57. CHUCHO
58. Η ΟΜΑΔΑ ΚΡΟΥΣΤΩΝ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΕΤΣΟΒΕΙΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ
ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΣΙΛΑΤΟ
59. ZEN GARDEN
60. ΔΑΝΑΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
61. ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗΣ
62. SKA BANGIES
63. MIΓMA

64. FUNBRA CAR

περισσότερα απο το blog του Αντώνη Μ. "Ασματα και Μιάσματα"

Απο ποιούς κινδυνεύουμε;

Το 'ανθρώπινο δυναμικό' της αστυνομίας θα πρέπει να έχει υπόψη του οτι πληρώνεται για να προστατεύει τους Ελληνες Πολίτες. Στην αντίθετη περίπτωση, θα πρέπει άμεσα να απολύεται και να δικάζεται για παράβαση καθήκοντος...
Δείτε, πώς κάποιοι ένστολοι και ένοπλοι θεωρούν ότι έχουν τη δυνατότητα να συμπεριφέρονται σε ανυπεράσπιστους πολίτες, μόνο γιατί αυτοί είναι ένοπλοι και όργανα της τάξης. Η μαρτυρία είναι ενός Βρετανού επιχειρηματία που ζεί στην Αθήνα, κάπου στο γκάζι και τη περασμένη Κυριακή μετά τα μεσάνυχτα έβαλε βόλτα το σκύλο του στη γειτονιά πριν πέσει για ύπνο. Ο ίδιος κατήγγειλε στο BBC το γεγονός ότι έγινε μάρτυρας μιάς απρόκλητης και αδικαιολόγητα βίαιης συμπεριφοράς εκ μέρους της Ελληνικής Αστυνομίας.
Στα σημερινά ΝΕΑ απο τη Κίττυ Ξενάκη

O Βρετανός επιχειρηματίας ζήτησε να μη δημοσιευτούν τα στοιχεία του. Αφηγήθηκε ωστόσο στο ΒΒC με λεπτομέρειες τις απίστευτες σκηνές που εκτυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια του. Καθώς περπατούσε στο Γκάζι με τον σκύλο του, έπεσε πάνω σε μια «ως επί το πλείστον ειρηνική» διαδήλωση διαμαρτυρίας για τον θάνατο του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικά πυρά. Αποφάσισε να ακολουθήσει. Η ατμόσφαιρα, εξήγησε, ήταν «σχεδόν καρναβαλική», οι διαδηλωτές φώναζαν συνθήματα και καλούσαν τους νέους που διασκέδαζαν εκείνη την ώρα στα μπαρ της περιοχής να αφήσουν κάτω τα ποτά τους και να ενωθούν μαζί τους.

«Η ομάδα των διαδηλωτών ήταν περίπου 600 άτομα, ανέβαινε την Πειραιώς, όταν άρχισαν να φτάνουν κλούβες με άνδρες των ΜΑΤ, οι οποίοι αναπτύχθηκαν μπροστά και πίσω από τους διαδηλωτές, καθώς και στους πλαϊνούς δρόμους», αφηγήθηκε ο Βρετανός. «Κάποια στιγμή, αφού η πλειονότητα των διαδηλωτών είχε προσπεράσει έναν από αυτούς τους πλαϊνούς δρόμους, μια ομάδα ανδρών των ΜΑΤ επιτέθηκαν και απομόνωσαν περίπου 15 άνδρες και γυναίκες στη σκοτεινή είσοδο ενός καταστήματος, στη γωνία.

«Καμία αντίσταση»
Την ώρα που οι διαδηλωτές σήκωναν τα χέρια στο κεφάλι, δείχνοντας πως δεν είχαν σκοπό να προβάλουν αντίσταση, οι αστυνομικοί άρχισαν να τους χτυπούν με τα κλομπ, απειλώντας τους με χειρότερα. Τις γυναίκες τις έδεσαν μαζί με χειροπέδες, τους άνδρες τους γύμνωναν και τους έψαχναν. Κοντά τους έσπευσαν και άλλοι αστυνομικοί, ώστε να εμποδίσουν τους περαστικούς να γίνουν μάρτυρες των όσων συνέβαιναν. Τέσσερις 20άρηδες που περνούσαν- ήταν σαφές πως δεν είχαν καμία σχέση με τη διαδήλωση- δέχθηκαν επίθεση. Καθώς απομακρύνονταν, έναν άνδρας των ΜΑΤ έτρεξε πίσω από τον έναν και τον χτύπησε στην πλάτη, κάνοντας χυδαία σχόλια για το μέγεθός του... Με το που στράφηκε ο νεαρός, ο αστυνομικός άρχισε να τον χτυπά με το κλομπ του, τον χτύπησε στο κεφάλι και στο πλάι του προσώπου».

Μόλις έλαβε αυτήν την καταγγελία, το ΒΒC ζήτησε το σχόλιο της ΕΛ.ΑΣ. Όπως αναφέρει, αφού πρώτα δήλωσε άγνοια, επέστρεψε έπειτα από δέκα λεπτά το τηλεφώνημα αρνούμενη κατηγορηματικά ότι έγινε χρήση βίας. «Το περιστατικό συνέβη αργά τη νύχτα του Σαββάτου», δήλωσε στο ΒΒC εκπρόσωπος της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης. Μια ομάδα ατόμων κινούνταν στην Πειραιώς. Άρχισαν να προκαλούν ταραχές και να σπάνε κοντά στο υπουργείο Εργασίας. Αναπτύχθηκαν τρεις διμοιρίες των ΜΑΤ, συνολικά 60 άνδρες, οι οποίοι προχώρησαν σε 51 συλλήψεις παρουσία της τηλεοπτικής κάμερας... Εάν είχε συμβεί κάτι σαν αυτά που περιέγραψε ο μάρτυράς σας, τα μέσα ενημέρωσης δεν θα είχαν χάσει την ευκαιρία να το μαγνητοσκοπήσουν, καθώς είναι ακριβώς το είδος αυτών που ψάχνουν. Στη συγκεκριμένη τοποθεσία, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να χάσουν ένα τέτοιο περιστατικό». Κατόπιν αυτού, το ΒΒC ήρθε ξανά σε επαφή με τον Βρετανό επιχειρηματία: «Δεν είδα κανέναν κάμεραμαν εκεί. Και δεν μπορώ να πιστέψω ότι συνέλαβαν 50 άτομα. Η εντύπωση που είχα ήταν πως δεν γινόταν κανένα σοβαρό επεισόδιο μέχρι που έφτασε η αστυνομία». Ο Βρετανός αναγνώρισε πως «υπήρχαν στοιχεία που ήθελαν να προκαλέσουν φασαρίες. Είδα να σπάνε κάνα-δυο ΑΤΜ και κάμερες κλειστού κυκλώματος στον δρόμο, είδα και κάποιες πέτρες να εκσφενδονίζονται. Άλλοι όμως προσπαθούσαν να τους σταματήσουν. Και τελικά, οι ειρηνικοί διαδηλωτές κατέληξαν να φάνε το ξύλο».

«Θα σας σκοτώσουμε»
Ο επιχειρηματίας, που μιλάει ελληνικά, υποστήριξε πως άκουσε τους αστυνομικούς να λένε στους συλληφθέντες: «Σας έχουμε στο χέρι τώρα. Είστε έξω από τα πανεπιστήμιά σας τώρα. Θα σας σκοτώσουμε». Την ίδια εκδοχή των πραγμάτων αφηγήθηκε στο ΒΒC και μια άλλη διαδηλώτρια, σχεδόν αυτολεξεί. «Αυτός που περπατούσε μπροστά μου χτυπήθηκε με κλομπ, το ίδιο και αυτός που με ακολουθούσε. Εγώ λιποθύμησα και δεν με χτύπησαν. Είχα πανικοβληθεί. Όποιος κινούνταν χτυπήθηκε. Όποιος μιλούσε χτυπήθηκε. Ένας αστυνομικός συνέχισε να περπατά μπροστά μας ουρλιάζοντας ύβρεις. “Θα σας σκοτώσουμε”, έλεγε. Ήταν πολύ τρομακτικό».


Για του λόγου το αληθές υπέστην παρόμοια συμπεριφορά σε ειρηνική διαδήλωση που ακολούθησα μαζί με άλλους τη Δευτέρα, 8.12.2008 στο κέντρο της Αθήνας. Θα μπορούσα να είχα μείνει στην τόπο εάν αποφάσιζαν μετά το άνανδρο χτύπημα στο γόνατο να μου έριχναν και 2-3 κλομπιές απο πάνω. Ισως με λυπήθηκαν γιατί μου έφυγαν γυαλιά και έπεσα στο πεζοδρόμιο πάνω σε σπασμένες βιτρίνες. Ωστόσο, το έκαναν στον διπλανό μου που κατάφερε να ξεφύγει με ένα καρούμπαλο στο κεφάλι για μια εβδομάδα. Τα στοιχεία μας φυσικά είναι διαθέσιμα σε όποιον ενδιαφερθεί και τα δικά μου εφόσον εδώ μέσα γράφω επώνυμα.

Ο τρόπος που 'ερευνούν' τους νέους είθισται τις περισσότερες φορές να είναι απο προσβλητικός μέχρι τρομοκρατικός και απειλητικός. Στη μικρή δε κοινωνία είναι ακόμα περισσότερο οδυνηρός όταν ένας έφηβος (φυσικά και ενήλικος) να στηθεί στον τοίχο εν μέσω περαστικών με τα χέρια πίσω απο το κεφάλι για απλή εξακρύβωση. Το ίδιο και την ώρα που επιβιβάζεται ή αποβιβάζεται απο το πλοίο που κινδυνεύει ακόμα και να χάσει εξαιτίας της καθυστέρησης. Τα 'όργανα της τάξης' θα πρέπει να καταλάβουν οτι είναι εντεταλμένοι να προφυλάσσουν και όχι να εκβιάζουν τους πολίτες και πάνω απ' όλα οτι θα πρέπει να σέβονται τους πολίτες και τη διαφορετικότητά τους είτε πρόκειται για μετανάστες είτε για εναλλακτικά ντυμένους νέους. Είτε δηλαδή τους αρέσει είτε όχι κάτι που δεν προκαλεί παρά μόνο τα δικά τους, προσωπικά, στερεότυπα. Δεν είναι εκεί για να κρίνουν την ηθική των άλλων όταν αυτή φυσικά δεν απειλεί. Γι' αυτό και η πρόσληψη και η εκπαίδευση των αστυνομικών δεν είναι παρόμοια με άλλους κλάδους του δημοσίου.

Κι αυτό το τελευταίο είναι που πρέπει να ληφθεί σοβαρά όταν φυσικά επαναλειτουργήσει το κράτος.

Δείτε, επίσης, το video απο το Πρόχειρο Τετράδιο

Αλλά και τις φωτογραφίες του Γ. Κελεσίδη που δημοσιεύθηκαν στο Reuters ( απο το blog της Βάλια Κάλντα )



O κος της φωτογραφίας είναι ο Αντώνης Καρράς, πρώτος γραμματέας ΝΕ του ΠΑΣΟΚ στην Α' Αθήνας στα δύσκολα χρόνια που είναι παρών σε όλους τους αγώνες της νεολαίας στο δρόμο και όχι στα γραφεία σχεδιασμού. Είναι ήδη 79 χρονών και μοναδικό του όπλο είναι η αξιοπρέπειά του και ο έντιμος αγώνας στη πράξη. Είναι ο ίδιος που συγκεντρώνει τα χαρτιά των αιτούντων άσυλο αλλά κι εκείνος που έχει ακόμα το μεγαλείο να σηκώνεται για να κάτσουν οι σύντροφοί του σε συνέδρια όταν αυτοί δεν έχουν θέση....

Κουραμπιέδες και μελομακάρονα...

Φαίνεται επίκαιρο το 'γλυκό'...όσο επίκαιρη είναι μια γερασμένη εξουσία πολιτικών που εδώ και 2 δεκαετίες δείχνουν να έχουν αποκτήσει επαγγελματική στέγη στη Βουλή των Ελλήνων. Χωρίς δεύτερη σκέψη επιδιώκουν την επανεκλογή τους κάθε φορά με τους ίδιους όρους ενός συστήματος διακυβέρνησης που είναι αποστασιοποιημένο απο τις ίδιες του τις θεσμικές λειτουργίες αλλά το χειρότερο...είναι αποσπασμένο απο την ίδια τη κοινωνία. Πώς αλλιώς αφού εδώ και χρόνια λειτουργεί βάσει ρόλων και έργων γνωστού ρεπερτορίου. Με τον καιρό έμαθαν μιαν άλλη, ξύλινη γλώσσα που την εκπέμπτουν τα γνωστά ΜΜΕ. Τόσο ξύλινη που ηχεί στα αυτιά μας ως επαναλαμβανόμενο αλαλάζον κύμβαλο και μας κουφαίνει...μας ακινητοποιεί...μας καθηλώνει. Κάπως έτσι έχουμε γίνει συνένοχοι διαρκείας σ' ενα έγκλημα που συντελείται εξ αμελείας και σε συνέχειες...

Ετσι το "mea culpa" του ηθικού αυτουργού εκλαμβάνεται ως μαγκιά ή μήπως ως επίλυση; Δηλαδή, μετά απο την ανάληψη ευθυνών τι μπορεί να περιμένει κανείς; Κουραμπιέδες και μελομακάρονα, λοιπόν! Για να συνεχιστεί το πάρτυ Χριστουγέννων βρε παιδιά. Πώς αλλιώς θα πάμε ήσυχοι για γιορτές και ξεσαλώματα στα πολυτελή ρεβεγιόν της μικροαστικής μας ευπρέπειας;

Πάμε σε ανασχηματισμό για να μάθουμε πώς μέσα απο την ανακύκλωση φθαρμένων υλικών με μια δόση νεότερων συντηρείται το ψέμμα. Πάμε σε μέτρα ενίσχυσης υπέρ των νοικοκυραίων για να τύχουμε και πάλι 'φιλοδωρήματος' και να ξεχάσουμε -έστω προσωρινά- ότι δεν υπάρχει κράτος. Πάμε σε δημοσκοπήσεις για να μάθουμε να είμαστε κυβέρνηση...ίσως και σωτήρες. Πάμε στον 'εξοστρακισμό' για να ανακαλύψουμε τι σημαίνει ασφάλεια υπέρ του πολίτη και απαλλαγή αστυνομικού οργάνου κατ' επανάληψη. Οσο για τη ζαρντινιέρα....ακόμα θυμάμαι τη βοήθεια που ζητούσε απελπισμένα ο Κύπριος φοιτητής. Κι ο πνευματικός; Πόσα πορίσματα θέλετε για το Βατοπέδι; Πάρτε 5 για να έχετε...

Κατά τα άλλα οι νεαροί 'εισβολείς' στη ΝΕΤ ήταν το πρόβλημα του κ. Παναγόπουλου. Πόσο καιρό έχει να δεί πρόγραμμα της ΕΡΤ3; Βγάζουν μάτι οι ειδήσεις...Οσο για τα παράθυρα...έλα βρε παιδιά...κουβέντα να γίνεται. Είναι ανάγκη να τα πιστεύουμε κι όλα;
Μέχρι και ο Σαρκοζί υποδεικνύει οτι σε "μια δημοκρατία δεν αποφασίζει ο δρόμος". Και τότε ποιός αποφασίζει κε Σαρκοζί; Ενα διαλυμένο κράτος, μήπως; Μήπως εξαιτίας των δρόμων δεν πήρατε πίσω τις μεταρρυθμίσεις σας στην Παιδεία; Μήπως κάποτε, εξαιτίας των δρόμων άλλαξαν πράγματα στη χώρα σας;

Εμάς πάντως θα μας σώσει ένα φωταγωγημένο δένδρο στο κέντρο της Αθήνας. Αντε και μερικά πυροτεχνήματα. Το καρουσέλ, οι βιτρίνες της Ερμού με είδη πολυτελείας. η περαντζάδα σ' ενα ήσυχο, 'πολιτισμένο' περιβάλλον όπου η βαρβαρότητα του κέδρους κρύβεται πίσω απο τα στολίδα του δένδρου μας. Ετσι για να ξεχάσουμε για λίγο τις δόσεις, τις κλωτσιές, τα δρακρυγόνα, τις συλλήψεις, τους τραμπούκους, τα κουκουλώματα, τα culpa του μαγεμένου πρωθυπουργού, το χαρτζιλίκι και το χτύπημα στη πλάτη ..."Ελα καϋμένε...πώς κάνεις έτσι; Γιορτές έρχονται. Φάε κανένα κουραμπιέ!"

Ενα κείμενο όχι σαν όλα τα άλλα...

Απο το blog της Ρίτσας Μασούρα.

Στιχομυθία ανάμεσα σε δύο γυναίκες, ηλικίας 26 έως 30 ετών σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας την επομένη της Μαύρης Δευτέρας: «Α, δεν σου είπα, χθες την ώρα που έκαιγαν τη Σκουφά, είδα κάτι τσάντες στο… τάδε κατάστημα, πάνω από 2.500 η μία. Μια κίνηση να ’κανα, θα ’ρπαζα κάνα δυο. Ετσι για το κέφι μου. Τι λες εσύ; Και γιατί δεν το ’κανες, λέει η άλλη γυναίκα. Ποιος θα σε έβλεπε και στο κάτω κάτω ποιος νοιάζεται για το τι κάνεις εσύ…»!!! Ενα στιγμιαίο κενό στην Ιστορία, ένας στιγμιαίος κενός περιεχόμενου διάλογος, δύο περαστικές γυναίκες που όμως συμπληρώνουν με τις σκέψεις τους τα κενά της Ιστορίας.
Περπατώ στο κέντρο της πόλης κι απορώ. Σηκώνω το βλέμμα προς τα πυρπολημένα κτίρια και αισθάνομαι δέος. Κοιτάζω την ακινητοποιημένη ζωή και αναζητώ τρόπους να την κάνω να κινηθεί προς τα εμπρός. Κάποιος δίπλα μου βρίζει φωναχτά. Μια ηλικιωμένη γυναίκα σταυροκοπιέται. Ενας καλοντυμένος νεαρός επιταχύνει το βήμα του, σαν να θέλει να διώξει μακριά την εικόνα. Ενας έφηβος στη γωνία έχει σηκώσει το κινητό του στο ύψος των σκοτεινιασμένων κτιρίων και φωτογραφίζει. Το κλικ της φωτογραφίας. Το κλικ της διαρκούς μνήμης. Χωρίς τους πρωταγωνιστές της προηγούμενης νύχτας. Αυτοί… ξεκουράζονται! Βαδίζω στον κεντρικό δρόμο της πόλης, λίγο πριν τα νέα επεισόδια της Τρίτης. Απόγνωση, ίσως και φόβος και θυμός. Το βλέμμα μου διασταυρώνεται με το βλέμμα άλλων ανθρώπων. Διακρίνω τα ίδια συναισθήματα και παρότι είναι απλώς μια ιδέα, τα πρόσωπα των συμπολιτών μου μου θυμίζουν εκείνα των Νεοϋορκέζων μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Ναι, δεν είναι συγκρίσιμα τα γεγονότα. Αλλά όπως κι εκεί, έτσι κι εδώ δοκιμάζονται οι αντοχές της δημοκρατίας. Του πολιτεύματος στο όνομα του οποίου ομνύουν οι περισσότεροι λαοί του κόσμου, για την έλευση και τη διασφάλιση του οποίου έχει χυθεί αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων παντού στην Υφήλιο.
Ας μην εθελοτυφλούμε. Η δημοκρατία στήθηκε ξανά στο απόσπασμα. Το βόλι του αστυνομικού δεν έπληξε μόνο την καρδιά του Αλέξανδρου. Διαπέρασε το σώμα του και καρφώθηκε κατ’ ευθείαν στην καρδιά της δημοκρατίας. Οχι τυχαία και φυσικά όχι από το πουθενά. Στοχευμένα! Σε κλάσματα δευτερολέπτου, η συντεταγμένη πολιτεία τινάχτηκε στον αέρα, αποκαλύπτοντας το τεράστιο κενό εξουσίας για το οποίο δεν φέρουν ευθύνη μόνον οι πολιτικοί, αλλά και ο κάθε ένας πολίτης από εμάς χωριστά. Ολοι γνωρίζουμε ότι τα τελευταία χρόνια ζούσαμε στην κόψη του ξυραφιού, ή μάλλον ζούσαμε σε μια εικονική πραγματικότητα, την οποία ο πολιτικός κόσμος από τη μια και ο συνδικαλιστικός από την άλλη πάσχιζαν να μας την παρουσιάσουν ως πραγματική. Εκαστος για τους δικούς του προφανείς λόγους. Ολοι γνωρίζουμε ότι δεν αναζητούσαμε την ελευθερία του ατόμου, αλλά την ασυδοσία του ατόμου. Είχαμε προ καιρού ξεπεράσει τα όρια της εφικτής ελευθερίας και θεωρούσαμε αναφαίρετο δικαίωμά μας να κάνουμε ό,τι θέλουμε, όπως το θέλουμε, χωρίς να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν, συγχαίροντας μάλιστα τους εαυτούς μας και τους μέντορές μας.
Ο νόμος και η εφαρμογή του αφορούσαν πάντα τον διπλανό μας, ποτέ εμάς τους ίδιους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων κι όταν οι αρχές επιχειρούσαν να τον εφαρμόσουν –δηλαδή να πράξουν το αυτονόητο– εμείς εξοργιζόμαστε, γιατί ο νόμος ήταν επικυριαρχικός και έθιγε τα ατομικά μας συμφέροντα. Οταν οι αρχές παρέμεναν αδρανείς, εμείς εξοργιζόμαστε και πάλι, γιατί στα μάτια μας το κράτος φάνταζε απελπιστικά αναποτελεσματικό. Και ποτέ, μα ποτέ δεν βρήκαμε τη δύναμη ή τη θέληση να συζητήσουμε στα αρμόδια όργανα τι τελικά θέλουμε: περισσότερο ή λιγότερο κράτος; Κι αν είναι το πρώτο, με ποια μορφή; Μήπως επικυριαρχική; Κι αν είναι το δεύτερο, με ποια μορφή; Μήπως του απλού παρατηρητή; Ομως και οι δύο πολιτικές φιλοσοφίες (γιατί περί αυτού πρόκειται) προϋποθέτουν ώριμους πολίτες, συνειδητοποιημένους ανθρώπους που γνωρίζουν καλά τις προϋποθέσεις και τους κανόνες λειτουργίας του ενός ή του άλλου συστήματος. Πόσο ώριμοι είμαστε ως κοινωνία, ωστόσο, όταν επιτρέπουμε σε μια χούφτα γνωστούς αγνώστους να πυρπολούν τις πόλεις που μας άντεξαν; Περί ωριμότητας, λοιπόν, ο λόγος…
Χρόνια τώρα μεγαλώνουμε τα παιδιά μας (όχι όλοι, οι γενικεύσεις πληγώνουν), διδάσκοντάς τα την επιθετικότητα, την αρπαγή, την απώλεια του μέτρου, τον υπερκαταναλωτισμό και τον παράνομο πλουτισμό. Τα μαθαίνουμε από νωρίς να μισούν αυτούς που έχουν κάτι παραπάνω από μας, περνώντας τους το μήνυμα ότι θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε μέσο, παράνομο ή μη, προκειμένου να φτάσουν να αποκτήσουν το παραπάνω του διπλανού τους. Χρόνια τώρα δεν τα διδάσκουμε στοιχειώδεις κανόνες ηθικής συμπεριφοράς, δεν συζητάμε μαζί τους τις ραγδαίες, παγκόσμιες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές, τα διαφορετικά ενδεχόμενα, την ανάγκη αλλαγής πλεύσης ενδεχομένως, αλλά τα κρατάμε σε μια ιδιόμορφη γυάλα, από την οποία μόλις βγουν, μοιάζουν με ψάρια έξω από τα νερά τους. Χρόνια τώρα επιτρέψαμε στην τηλεόραση να μας υποκαταστήσει ως γονείς, αφήσαμε τις διάφορες κυρίες και κυρίους των μεσημεριανών κουτσομπολίστικων εκπομπών να αναλάβουν «εκπαιδευτικό» ρόλο, θεωρήσαμε ότι καλώς τα βραδινά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων παράγουν πολιτική και πιστέψαμε ότι τα παιδιά μας από μόνα τους κάποια στιγμή μεγαλώνοντας θα πάρουν τον… σωστό τον δρόμο. Ναι, ναι, σπεύδω και γενικεύω την εικόνα. Δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου, αλλά γίνομαι εκ των πραγμάτων εμφατική.
Λένε πως τόσα χρόνια η κοινωνία έβραζε και τώρα πληρώνουμε τα έργα και τις ημέρες μιας 35ετίας άκριτης προσέγγισης των πραγμάτων που αντί να προάγει το ήθος επιβράβευσε τον αμοραλισμό. Πολλοί στήνουν ανδρείκελα μπροστά τους και ασχημονούν. Τα βάζουν με τον καπιταλισμό, τα βάζουν με την παγκοσμιοποίηση, φταίει ο Μπους, ο Σαρκοζί, η Ε.Ε. κι ύστερα επιστρέφουν και πετροβολούν μια ανίκανη και αναποτελεσματική κυβέρνηση. Επιπόλαιες κινήσεις και πράξεις. Ομως ποτέ δεν σκύβουν μέσα τους. Δεν ψάχνουν για το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Γιατί ήταν η δική μας ανοχή και η δική μας αδιάφορη στάση που μας οδήγησε σ’ αυτή την έκρηξη βίας, ακόμη κι αν είναι υποκινούμενη, όπως θέλουν να μας πουν κάποιοι. Τώρα περιμένουμε από τα δικά μας παιδιά, για τα οποία το μέλλον διαγράφεται θολό, να μας ξελασπώσουν, ξεχνώντας ίσως ότι σε περιόδους μεγάλων κρίσεων παράγονται τα μεγαλύτερα λάθη.
Αν κάτι μας λείπει σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο της ζωής μας είναι οι ιδέες για τον άνθρωπο. Στόχος κάθε πολιτικής είναι η αναζήτηση ιδεών που θα αποβαίνουν προς όφελος της ευταξίας και της ευνομίας των κοινωνιών, εντός των ορίων της υπαρκτής δημοκρατίας, η οποία έχει μεν ατέλειες, αλλά πάντα διατηρεί το δικαίωμα να δείχνει τους πολιτικά υπεύθυνους των όποιων παρεγκλίσεων. Κι αυτό ας μην το ξεχνάμε ποτέ. Γιατί ακόμη κι αν γιορτάσουμε κάποια στιγμή με φωτοχυσίες το φαντασμαγορικό τέλος ενός πολιτικού οικοδήματος, θα πρέπει να θυμόμαστε –όπως λέει ο Βαλερί– ότι η πολιτική βρίσκει πάντα μια ευγενική διατύπωση που επιτρέπει τις πιο άτιμες διαδικασίες.
rits
Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 14-12-2008
Για τον Αλέξη…

ΜΕΤΑ...

Ολοι συζητάμε αυτές τις ημέρες τα γεγονότα στην Αθήνα και αλλού. Δεν ξέρω, όμως, πόσο κι αν ακούμε πραγματικά τις φωνές των νέων που ανέλαβαν τελικά την ευθύνη να αμφισβητήσουν μια καθ' όλα ανάξια κυβέρνηση κι ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα για το οποίο κανείς δεν μιλάει. Πώς, δηλαδή, συμμετέχει ο πολίτης στις αποφάσεις, πώς εκλέγει εκπροσώπους, πώς οι εκπρόσωποι εκλέγονται, τι χρήμα απαιτείται για να εκλεγούν, απο που το βρίσκουν, πώς λειτουρούν οι φορείς, υπάρχειι διάλογος στα συλλογικά όργανα, ποιοί μιλούν επι παντός επιστητού αντ' αυτού (του Ελληνα Πολίτη), ποιός νοιάζεται, ακόμα κι αυτή τη στιγμή, όχι για το αν θα αντικαταστήσει την αποτυχία (!) αλλά αν θα επανεφέρει το διάλογο στη Πολιτική. Μας ενδιαφέρει να πάψει η υποκριτική συμπεριφορά των δημοσιογράφων και των πολιτικών που απλά ο ένας μιλάει επάνω στον άλλο μετρώντας κέρδη και νούμερα σε δημοσκοπήσεις; Θέλουμε μια κοινωνία και επομένως και μια πολιτική που έχει στόχο τον Ανθρωπο κι όχι το χρήμα και την ευδαιμονία του μέσα απο το χρήμα; Θέλουμε ρομπότ του ανταγωνισμού ή μια ανθρώπινη αλληλέγγυη κοινωνία με θέση για τον καθένα και τη καθεμία; Ποιός είναι ο ρόλος της αστυνομίας; Να προστατεύει ή να εκδικείται; Φθάσαμε να επανασυζητάμε τα αυτονόητα...ακριβώς γιατί τόσα χρόνια ΔΕΝ ΣΥΖΗΤΑΜΕ. Και δεν αφήνουμε και τους νέους να συζητάνε... να συζητάνε με κανόνες, με γνώση, με ενθουσιασμό, με όνειρα, ενάντια στην αδικία, ενάντια στη βαρβαρότητα (ακόμα και τη φραστική), ενάντια στην άγνοια. Κι έτσι οι νέοι είναι ενάντια ενός συστήματος -πολλές φορές- χωρίς διακρίσεις και χωρίς διακύβευμα.

Οχι δεν είμαστε ευνομούμενη Πολιτεία αφού οι άγραφοι νόμοι είναι αυτό που περνάει...αφού κανείς δεν τιμωρείται γιατί κλέβει...απο πολιτικούς μέχρι μοναχούς. Οχι δεν είμαστε ευνομούμενη κοινωνία αφού η δημόσια ασφάλεια είναι πρώτα πλιάτσικο απέναντι σε ανυπεράσπιστους πολίτες. Οχι δεν είμαστε ευνομούμενη Πολιτεία όταν ο η ασφάλεια καταλύεται απο δολοφονίες, ξύλο και φυλακίσεις πολιτών που αποδεδειγμένα δεν απείλησαν ζωές και δεν προκάλεσαν φθορές. Οχι δεν είμαστε ευνομούμενη Πολιτεία όταν ο αστυνομικός κάνει τον ψευτόμαγκα γιατί κρατάειι όπλο και κρύβεται πίσω απο την μάσκα. Οπως δεν είμαστε ευνομούμενη πολιτεία όταν κυκλοφορεί ανάμεσά μας χωρίς καμία σοβαρή ποινή.

Και φυσικά την ίδια ώρα δεν καίμε, δεν σπάμε, δεν κλέβουμε για να αποδείξουμε το δίκιο μας. Ομως, απο κάπου πρέπει να αρχίσουμε.

Με δεδομένη τη θολούρα της άγνοιας των όρων και των 'θέλω' κινδυνεύουμε απο ένα είδος 'εμφύλιου πολέμου' τόσο για τα όσα ζητάμε όσο κι απο τον τρόπο που τα ζητάμε. Και οι περισσότεροι έχουμε συνηγορήσει για να καταλήξουμε σε αυτό.

Είναι καιρός να μάθουμε να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους κι όχι απλά να διαιωνίζουμε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα. Είναι καιρός όσοι βλέπουμε τα αδιέξοδα να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε φωνή παντού...να αφήσουμε τον καναπέ της παρατήρησης και τη καταμέτρηση των 'πέναλτυ' και των 'φάουλ'. Είναι καιρός να πάψουμε να ακολουθούμε ως μάζα που ψηφίζει ανάλογα με το πόσο συχνά βλέπουμε στην τηλεόραση ...χατζιαβάτες και λιμοκοντόρους, γκλαμουράτες κυριούλες που αρέσκονται στο βάθρο ή χαρτογιακάδες που περιφέρονται με άνεση σε διαδρόμους μη τηρώντας καν τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους. Είναι καιρός να πούμε στους 'ευατούληδες' και πρώτα απ' όλα στους δικούς μας οτι ψάχνουμε για κράτος με κανόνες και θεσμούς και όχι για 'παρακράτος' με κοτσαμπάσηδες που τους στήνουμε αγάλματα και τους επανεκλέγουμε. Είναι καιρός να απαιτήσουμε ενημέρωση και όχι προσωπικές απόψεις αντικρουόμενων συμφερόντων. Είναι καιρός να πάψουμε να μεταθέτουμε ευθύνες. Η αλήθεια είναι οτι η ιστορία αργεί να εξελιχθεί γι' αυτό και οι αλλαγές και οι κατακτήσεις δεν γίνονται απο τη μια μέρα στην άλλη. Ομως, κάπως, ΕΜΕΙΣ μέσα απο τη καθημερινότητά μας είμαστε οι διαμορφωτές της γι' αυτό και πρέπει ν΄αρχίσουμε και πάλι να κουβεντιάζουμε...Να κερδίσουμε το χαμένο χρόνο μιάς παθητικής σύμπραξης στη κατάλυση της Δημοκρατίας...όχι πίσω απο τους νέους αλλά μαζί τους. Να αναλάβουμε την ευθύνη για όλα όσα ξεχάσαμε και σε όσα ξεχαστήκαμε. Να δώσουμε μια πραγματικά άλλη πρόταση για το μέλλον χωρίς να μας συνεπαίρνει το 'γυαλί' και ο ναρκισσισμός. Μπορούμε;

Τα Χριστούγεννα θα περάσουν...η πραγματική ζωή, όμως, όχι....

Καλωσόρισμα ή αντίο;

Ένα σημαντικό διεθνές δημοσιογραφικό συνέδριο, με θέμα «Μέσα Ενημέρωσης και μετανάστες: Καλωσόρισμα ή αντίο;», πραγματοποιήθηκε από την περασμένη Παρασκευή έως και το Σαββάτο στην Πάτρα, από τον εκεί δήμο, την Ένωση Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Πελοποννήσου, Ηπείρου και Νήσων (ΕΣΗΕΠΗΝ), στα πλαίσια του Προγράμματος «Διαπολιτισμικών Πόλεων», δικτύου, στο οποίο είναι ενταγμένος ο δήμος Πατρέων. Το Συνέδριο πραγματοποιήθηκε δεδομένου του οξύτατου προβλήματος που έχει δημιουργηθεί στην Αχαϊκή πρωτεύουσα - πύλη εξόδου της Ελλάδας από μεγάλο αριθμό προσφύγων, κυρίως από το Αφγανιστάν και τη Σομαλία, που συνωστίζονται εκεί σε μια προσπάθεια να βγουν εκτός Ελλάδας και να φτάσουν στην Ιταλία. Ο αριθμός αυτών των ανθρώπων φτάνει και τις 4.000 και τα προβλήματα που δημιουργούνται στην εκεί κοινωνία, αλλά και γενικότερα η διερεύνηση του φαινομένου, αποτέλεσε την αφορμή για την πραγματοποίηση του πραγματικά ενδιαφέροντος Συνεδρίου, στο οποίο εισηγητής ήταν και ο αρχισυντάκτης του «Ε», Στρατής Μπαλάσκας.

Ο ρόλος-«κλειδί» των τοπικών ΜΜΕ στην υποδοχή των μεταναστών αναλύθηκε σε μια από τις ενότητες του Συνεδρίου. Ο διάλογος έγινε έντονος σε ορισμένα σημεία, καθώς αναδύθηκαν αντιθέσεις σχετικά με τη θεσμική δυνατότητα που έχει ο δημοσιογράφος να αποτελεί μέρος της είδησης, και όχι μόνο να την καταγράφει.
Κινηματογραφική ήταν η εισήγηση του Στρατή Μπαλάσκα, που προέβαλε το γνωστό βίντεο όπου εμφανίζεται τουρκικό σκάφος με λιμενικούς να μεταφέρουν μετανάστες στην ελληνική πλευρά! Η προβολή είχε ιδιαίτερη σημασία, αφού στην Πάτρα κυρίαρχο θέμα ήταν η εξάρθρωση κυκλώματος ανδρών του Ελληνικού Λιμενικού Σώματος, που περνούσε πρόσφυγες στην Ιταλία. Αποκαλυπτικό και το φωτογραφικό υλικό που χρησιμοποίησε με τους πρόσφυγες, που καταλήγουν στην Πάτρα, να περνούν στη Λέσβο με φουσκωτές βάρκες και κάθε λογής πλεούμενα. «Ένα νησί με ακτές σπαρμένες βάρκες…» Παρουσίασε επίσης εικόνες από την υποδοχή και τη φιλοξενία τους στο κλειστού τύπου Κέντρο του νησιού. Αντί επιλόγου, και θέλοντας να απαντήσει στο ερώτημα αν ο δημοσιογράφος πρέπει να καταγράφει ή να παρεμβαίνει, ο Στρατής Μπαλάσκας προτίμησε τη θύμηση. «Θυμάται τους χιλιάδες πρόσφυγες της μικρασιατικής ρωμιοσύνης. Και συμμετέχει στην προσπάθεια υποδοχής, περίθαλψης και προπάντων την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων του σήμερα.»

Στη Ρόδο
Πρωτογενές υλικό για το Μεταναστευτικό, από ένα άλλο ακριτικό σημείο της Ελλάδας, τη Ρόδο, έδωσε ο Λουκάς Μαστής, αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Ροδιακή». Μίλησε για τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης, αφού δεν μπορεί να μιλά κανείς για φιλοξενία σε εγκαταλελειμμένα σχολεία, δεδομένου ότι δεν υπάρχει οργανωμένος χώρος φιλοξενίας. Σημείωσε, πάντως, ότι οι νησιώτες είναι ανεκτικοί αλλά και πως ό,τι και να κάνουν δεν είναι αρκετό, αφού η κατάσταση ξεπερνά τα όρια των δυνατοτήτων τους. Ο Λ. Μαστής αναφέρθηκε σε δύο περιπτώσεις θετικής συμπεριφοράς τοπικών φορέων έναντι των μεταναστών. Η πρώτη είχε πρωταγωνιστή το δήμαρχο Λέρου, Τιμόθεο Κοττάκη, ο οποίος ζήτησε συμβολικά, στην πρόσφατη συνεδρίαση της ΚΕΔΚΕ να αποφασιστεί η διάθεση του 5% των δημοτικών εσόδων για τις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Η δεύτερη αφορούσε στο μητροπολίτη Λέρου, Καλύμνου και Αστυπάλαιας, Παΐσιο, ο οποίος τέλεσε την ταφή της ηλικιωμένης μουσουλμάνας μετανάστριας.

… και στην Πάτρα
Ο διευθυντής σύνταξης, τέλος, της εφημερίδας «Πελοπόννησος», ξεκίνησε την ομιλία του με το γνωστό ανέκδοτο που έχει πρωταγωνιστή το Χότζα. Δύο αντίδικοι που «έχουν δίκιο», όπως «δίκιο έχει» και αυτός που επισημαίνει την αντίφαση του Χότζα ως δικαστή… Στην περίπτωση του τοπικού Τύπου, οι αναγνώστες περιμένουν ή απαιτούν από την εφημερίδα που αγοράζουν καθένας και κάτι διαφορετικό. «Στην περίπτωση των μεταναστών είναι αλήθεια ότι ο τοπικός Τύπος βραχυκύκλωσε εξ αιτίας του πλήθους των καλωδίων που περίμεναν να ηλεκτροδοτηθούν από τις στήλες του…», σημείωσε. Πώς γίνεται να έχουν όλοι δίκιο;
«Οι τοπικές πολιτικές αρχές κατηγορούνται γιατί δεν κάνουν σταθμό υποδοχής σε περιοχή, για την οποία όμως κανείς δε συναινεί, και όλοι έχουν δίκιο, ενώ οι ίδιες διατείνονται ότι ο σταθμός θα φέρει κι άλλους πρόσφυγες στην Πάτρα κι έχουν δίκιο, ενώ οι ανθρωπιστικές οργανώσεις κραυγάζουν ότι οι άνθρωποι αυτοί κάπου πρέπει να μένουν, και έχουν δίκιο. Άνθρωποι οι οποίοι δεν μπορούν να πάνε μπροστά, δεν μπορούν να πάνε πίσω αλλά και δεν μπορούν να μείνουν εκεί που βρίσκονται…» Δίκιο όμως έχει και ο Τύπος: «Τα έχει γράψει όλα, δεν έχει τίποτα άλλο να πει, αλλά όλοι περιμένουν κάτι παραπάνω να γράψει, και έχουν δίκιο…»

Απαντήσεις σε ερωτήματα
«Το πρόβλημα θα διαιωνίζεται»

Μεροληπτική κοινωνία ή μεροληπτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης; Τι κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση; Γιατί φεύγουν οι μετανάστες από τον τόπο τους; Απαντήσεις σε ορισμένα από τα κρίσιμα ερωτήματα έδωσαν οι εισηγητές άλλης μιας ενότητας, με θέμα τη διαφορετικότητα και τα μέσα ενημέρωσης. «Το πρόβλημα για τα ΜΜΕ δεν είναι η μεροληψία. Είναι η απλοϊκότητα…» Την άποψη αυτή εξέφρασε ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης. Παρατήρησε ότι «έχουν παραιτηθεί από τη βασική αποστολή τους, που είναι να εξηγούν στους αναγνώστες τι συμβαίνει…». Έκανε μια άλλη ανάγνωση των αυστηρών μέτρων που υιοθετεί η Ευρωπαϊκή Ένωση για να φρενάρει το μεταναστευτικό κύμα που δέχεται, χρησιμοποιώντας τις σκέψεις ενός Γερμανού που ανήκει στο χώρο της Αριστεράς. Και που θέλει να εμποδίζεται η μεσαία τάξη, και τα «καλά μυαλά» των χωρών αυτών, να τις εγκαταλείψουν. Γιατί, αν φύγουν, θα υποθηκεύσουν το μέλλον των πατρίδων τους. Η Ελλάδα και η Ευρώπη πρέπει να εμποδίσουν να χαθεί το μέλλον αυτών των χωρών…
Στις δυσκολίες του Τύπου να αντιμετωπίσει τα ζητήματα μετανάστευσης αναφέρθηκε ο διευθυντής των «Νέων», Παντελής Καψής, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι ξενοφοβικές απόψεις μπορεί να συναντήσει κανείς από «Δεξιά μέχρι Αριστερά». Τι πρέπει να κάνουν τα ΜΜΕ;
«Καλά τη δουλειά τους. Να μεταφέρουν την πραγματικότητα όπως είναι.» Δεν αισθάνεται αισιόδοξος για το Μεταναστευτικό στο μέλλον («θα διαιωνίζεται»), αλλά σημείωσε ότι η κοινωνία μπορεί να το διαχειρίζεται με ανθρωπιά και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. Είπε ότι το ζητούμενο είναι να περάσουμε σε μια πολυπολιτισμική χώρα. «Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική και αποδεκτή λύση…», υποστήριξε και τόνισε ότι χρειάζεται οργανωμένος διάλογος για να υπάρξει αποτέλεσμα.
Ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, τέλος, Σταύρος Λαμπρινίδης αναφέρθηκε στην έμφαση που δίνεται στην καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης και η οποία δίνει την αίσθηση ότι πρόκειται για κάτι εν δυνάμει επικίνδυνο. Μίλησε ακόμα για τα 40 εκατομμύρια των μεταναστών που ζουν σήμερα στην Ε.Ε. και τους οποίους αδυνατεί να διαχειριστεί. Ένας υπάλληλος της Ε.Ε. χειρίζεται το «28ο» μέλος της και τα χρήματα που αναλογούν στη διαχείριση του συγκεκριμένου ζητήματος είναι ένα ευρώ ανά μετανάστη.

Συγκλονιστικές μαρτυρίες
«Δεν ξαναβούτηξα σε θάλασσα…»

Το κλίμα φορτίστηκε στις εργασίες του Διεθνούς Συνεδρίου χθες το μεσημέρι, όταν στο βήμα ανέβηκαν η Μόνικα - Αθηνά Μπέλλο και ο Αμάν Ναζαρί για να ζητήσουν από το ακροατήριο και την Πολιτεία το αυτονόητο.

Ο Αμάν ήρθε από το Αφγανιστάν και ζει στην Πάτρα. Είναι μεταφραστής και συνεργάζεται με τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό. Αποφάσισε να μιλήσει στο Συνέδριο, βλέποντας τις φωτογραφίες που παρουσίασε ο Στρατής Μπαλάσκας. Με χέρια και φωνή τρεμάμενα θυμήθηκε τη διαδρομή που έκανε ο ίδιος μέχρι την Πάτρα, αλλά και την τραυματική εμπειρία που του άφησε η μάχη με τα κύματα για να περάσει από την Τουρκία στη Μυτιλήνη. Από τότε δεν μπορεί να πλησιάσει τη θάλασσα… Δύο φορές το προσπάθησε, χωρίς επιτυχία.
Συγκλονιστική και η Μόνικα - Αθηνά Μπέλλο, που γεννήθηκε και ζει στην Ελλάδα. Αλλά η χώρα της δεν της έχει καν εκδώσει πιστοποιητικό γέννησης. Η παραμονή της στην Ελλάδα για φέτος είναι εξασφαλισμένη, αλλά δεν ξέρει αν αυτό θα συνεχιστεί και την επόμενη χρονιά. Κι αν την απελάσουν; «Θα πάω σε μια χώρα που δε γνωρίζω καν την κουλτούρα της…» Ζήτησε από τους δημοσιογράφους που μετείχαν στο Συνέδριο να αναφέρουν την καταγωγή των μεταναστών και των προσφύγων και να μην τους χαρακτηρίζουν γενικά και αόριστα με τον όρο «αλλοδαποί».
Η Μόνικα - Αθηνά είναι φοιτήτρια στην Πάτρα, εθελόντρια του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, με συμμετοχή σε διασώσεις από φυσικές καταστροφές κ.ά., αλλά δυστυχώς «αυτό δε σημαίνει τίποτα γι’ αυτό το κράτος». Αγαπά την Ελλάδα που την πληγώνει. Δεν ξέρει αν θα συνεχίσει να δίνει αυτή την άνιση μάχη, και για πόσο.
Ζήτησε μόνο ένα πράγμα από τα ΜΜΕ: «Αν θέλετε να γίνετε οι ήρωες της καθημερινότητάς μας, βοηθήστε να ακουστεί η φωνή μας εκεί που πρέπει, με τον τρόπο που πρέπει…»

Η σκληρή πραγματικότητα του προσφυγικού προβλήματος στην Ελλάδα
Πού πάνε οι πρόσφυγες φεύγοντας από τη Μυτιλήνη

Άναυδοι έχουν μείνει οι μετέχοντες στο Διεθνές Δημοσιογραφικό Συνέδριο από την έκταση του προσφυγικού προβλήματος, κατά την επίσκεψή τους στον εξαθλιωμένο καταυλισμό. Η επίσκεψη έγινε στο πλαίσιο εργαστηρίου του συνεδρίου.
Η εικόνα σοκάρισε Έλληνες. Αν και στην πραγματικότητα είναι η καθημερινή κατάσταση που επικρατεί στον καταυλισμό της Πάτρας και την οποία έχουν καταγράψει επί σειρά ετών τοπικά, εθνικά και διεθνή ΜΜΕ. Εκατοντάδες προσωπικές ιστορίες, που ξεκινούν από τα βάθη της Ασίας, περνούν με τη συνδρομή δουλεμπόρων στην Ελλάδα και στην πλειοψηφία τους στη Μυτιλήνη, με προορισμό χώρες της βόρειας Ευρώπης.
Στην πλειοψηφία τους, οι δημοσιογράφοι που έλαβαν μέρος στο Συνέδριο, αν και εξοικειωμένοι με τέτοια θέματα, ήρθαν στην Πάτρα προετοιμασμένοι για να δουν στοιχεία του φαινομένου που υφίσταται. Δεν ήταν ίσως προετοιμασμένοι να βρουν και να επισκεφτούν έναν εξαθλιωμένο καταυλισμό μέσα στον αστικό ιστό της Πάτρας.
Τα σχόλια για τον καταυλισμό ποικίλα. Μια Νορβηγίδα δημοσιογράφος σχολίαζε ότι είναι άθλιος, αποτελεί ντροπή και χωρίς να γνωρίζει σε ποιον φορέα ανήκε η ευθύνη, εξέφρασε την άποψη ότι θα πρέπει να γκρεμιστεί. Δημοσιογράφος από τη γαλλική Λυών υποστήριζε ότι δε συνιστά πρόβλημα και ανέφερε ότι η κατάσταση δεν είναι τόσο τραγική, όσο αυτή που επικρατεί στις παραγκουπόλεις της παράκτιας ζώνης της Ισπανίας.

Ήρθαν σχεδόν 200
Αυξήθηκε και πάλι ο αριθμός των αφίξεων προσφύγων και παράνομων μεταναστών από τα απέναντι τουρκικά παράλια, αφού μόνο το τελευταίο τριήμερο υπολογίζεται ότι αποβιβάστηκαν σε διάφορα σημεία της Λέσβου περίπου 200 άτομα.
Ειδικότερα, από την Παρασκευή μέχρι και την Κυριακή αστυνομικοί συνέλαβαν συνολικά 177 άτομα, σε διάφορα σημεία του νησιού. Άλλα δέκα άτομα εντόπισαν λιμενικοί μέσα στη θάλασσα, την Παρασκευή, και το Σάββατο στο λιμάνι της Μυτιλήνης και τη θαλάσσια περιοχή «Πετεινός», ανοιχτά της Εφταλούς. Ανάμεσά τους ήταν δυο γυναίκες και πέντε παιδιά.
Χθες ο αριθμός των παράνομων μεταναστών στο Κέντρο Υποδοχής της Παγανής ήταν 460 άτομα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΜΠΡΟΣ 2.12.2008