Γρανάζι...

Οι 'συζητήσεις' που γίνονται τα τελευταία χρόνια για τη πολιτική διεξάγονται πολύ περισσότερο στα τηλεοπτικά παράθυρα, παρά μέσα στη κοινωνία. Οι άνθρωποι που μιλάνε είναι τόσο αναγνωρίσιμοι για τον κάθε Έλληνα πολίτη που έχει τηλεόραση, σχεδόν όσο και οι κοντινοί του συγγενείς. Αυτοί που ορίζουν τη αρχή, το τέλος, το ύφος αλλά και τον προσανατολισμό της συζήτησης είναι πάντα οι δημοσιογράφοι και και οι καναλάρχες. ΄

Τι γίνεται, όμως, στη κοινωνία; Εκεί οι συζητήσεις εκλείπουν. Κάποτε οι άνθρωποι συζητούσαν στα καφενεία, στα σωματεία, στους συλλόγους, στις συνελεύσεις αλλά και στα κόμματα για τα προβλήματα της καθημερινότητας. Σήμερα, είτε απέχουν είτε πηγαίνουν εκεί γνωρίζοντας ήδη το αποτέλεσμα, τους ομιλητές και τις τοποθετήσεις τους... ακόμα και το τι θα ψηφίσουν, οπότε όσοι έχουν γνώμη δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ζητήσουν τον λόγο.

Γι' αυτό και η δημοκρατία εκλείπει.

Ο Πολίτης δεν ασκείται στην διατύπωση της γνώμης του, στην αντίρρηση με βάση ντοκουμέντα, στη πειθώ, στην αναίρεση της αρχικής του άποψης μέσα απο την ανταλλαγή απόψεων, στην διαθέσιμότητά του να συμμετέχει σε ομάδες εργασίας. Δεν μεταφέρει τα βιώματα και τους προβληματισμούς του απο τη κοινωνία. Δεν αναρωτιέται φωναχτά αφού το ΄έργο' είναι γνωστό σε όλους και απλά επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια.

Το έργο αυτό δεν έχει κανένα συλλογικό ενδιαφέρον!

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι εκπτώσεις του ήθους-δεν θα πώ της ηθικής που εν τέλει είναι του καθενός- είναι πλέον όχι μόνο διαδεδομένες αλλά έχουν γίνει και στερεότυπα...ενδεχομένως και παραδείγματα...Ετσι κάποιοι 'μπερδεύουν' τις διαδικασίες με το σκοπό, τους θεσμούς με τις προσωπικές φιλοξοδίες, τη νομοθεσία με την εξυπηρέτηση, την διαθεσιμότητα με τη σειρά στην καθεστηκυία τάξη των πραγμάτων. Τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα.

Αλλωστε, ό,τι έχουν να πούν...θα το πούν στην τηλεόραση. Εκεί θα απολογηθούν, μέσα απο εκεί θα πάρουν ψήφους κι αναγνώριση.

Επομένως, αυτός ή αυτοί που θέλουν ν' αλλάξουν ουσιαστικά τα πράγματα, που επιχειρούν συνεχώς την ανασυγκρότηση και την 'κάθαρση', την αλλαγή ήθους και ύφους, δεν είναι θεμιτό να κάνουν τα ίδια πράγματα. Οφείλουν και πρέπει να ρισκάρουν ξεκινώντας απο το ίδιο τους το σπίτι λέγοντας αλήθειες κι όχι κατ' αποκοπή ψέμματα που απλά προσαρμόζονται ανα περίπτωση. Ειδάλλως είναι και πάλι απλό. Ο κόσμος θα κρίνει απο την τηλεόραση. Εκεί όπου ο τηλεοπτικός χρόνος είναι πάντα σημαδεμένος όπως τα χαρτιά. Κι εκεί θα αποφασίσει με συνοπτικές διαδικασίες που βάζουν όλους σ' ενα τσουβάλι. Στο ίδιο τσουβάλι που βάζουν οι πολιτικοί τις ψήφους των πολιτών κάθε τέσσερα (περίπου) χρόνια. Αλλωστε, η συλλογή ψήφων είναι περισσότερο μαζική και σύντομη μέσα απο τα κανάλια. Κοστίζει λιγότερο χρόνο με τον Πολίτη και περισσότερο χρήμα. Κι έπειτα μιλάμε για διαφθορά;

Κάποιοι, κυρίως στην αντιπολίτευση (γιατί απο τη ΝΔ δεν περιμένουμε κάτι, τα είπε όλα ο Πρωθυπουργός της απουσίας στη ΔΕΠ, άλλωστε), πρέπει να καταλάβουν οτι η Πολιτική δεν είναι διεκπεραίωση αλλά συλλογιστική με πνεύμα και ουσία που εισπράττεται απο τους Πολίτες και τη συμβίωση μαζί τους. Η ευθύνη είναι μεγάλη τόσο για τον Γιώργο Παπανδρέου όσο και για το κόμμα που επιθυμεί να λέγεται σοσιαλιστικό κίνημα.