Είναι πλέον φανερό μέσα από τα πολιτικά αντανακλαστικά ότι η διαφθορά στην Ελλάδα έχει ασυλία. Και, δυστυχώς, η ασυλία δεν αφορά μόνο τις κομματικές κορυφές αλλά και τα μεσαία στελέχη, κυρίως, γιατί αρκετά από αυτά έχουν ακολουθήσει και, συνεχίζουν να ακολουθούν, την τακτική των ‘δασκάλων’ τους. Άλλωστε, μέσα από αυτούς προετοιμάζεται η συνέχεια και επομένως το ‘βάπτισμα’ θεωρείται απαραίτητο. Σε αυτό βοηθά πολύ αποτελεσματικά και η ‘κουλτούρα’ της υποκρισίας και των εκπτώσεων σε θέματα που δεν είναι στενά οικονομικά αλλά και θεσμικά. Η θεωρία, ως γνωστόν, προηγείται της πράξης αλλά και η αμνησία ενθαρρύνεται από την ασυλία και τη παραγραφή.
Η ασυλία, όμως, δεν είναι μια θεωρητική απόφαση που μπορεί κανείς να αποκομίσει παρακολουθώντας τις αντιδράσεις και τις αντεγκλήσεις των πολιτικών στα τηλεοπτικά παράθυρα. Είναι μια νομιμοποιημένη αλήθεια. Κι αυτό γιατί την ίδια στιγμή που ο καθημερινός Πολίτης υπάγεται σε κρίση για πταίσματα και λογοδοτεί στη Δικαιοσύνη, ο πολιτικός παρέχει ασυλία στον ίδιο του τον εαυτό με τη παραγραφή του αδικήματός τους (όποιο κι αν είναι αυτό) ακόμα και μέσα σε 2 χρόνια! Η λογοδοσία και η τιμή είναι πλέον έννοιες που διαχωρίζονται αναλόγως από το κράτος δικαίου, ακόμα κι όταν τα χρήματα που διαχειρίζεται ο εκάστοτε υπουργός δεν έχουν καμία σχέση με τις δόσεις των δανείων και τις οφειλές των Πολιτών. Αυτά προβλέπει το Σύνταγμα της χώρας που ρητώς ορίζει (άρθρο 86) «ότι μόνον η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης για ποινικά αδικήματα κατά την άσκηση των καθηκόντων τους»…και φυσικά προσδιορίζει και τον χρόνο της παραγραφής «μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου βουλευτικής περιόδου»…επομένως ό,τι έγινε-έγινε και ό,τι γίνεται πάει…
Πολλοί είναι αυτοί που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και η ζωή συνεχίζεται. Κάπως έτσι έχει περάσει στον περισσότερο κόσμο η απαξίωση της Πολιτικής και των πολιτικών. Κάπως έτσι η ελληνική κοινωνία έχει συμπεράνει ότι «όλοι είναι ίδιοι». Κάπως έτσι οι συζητήσεις εντός των κομμάτων για το πώς φτάσαμε ως εδώ, δεν έγιναν ποτέ. Ακριβώς γιατί κανείς δεν ήθελε να ξέρει ή γιατί τα περασμένα ήταν και ξεχασμένα…. Όμως, πέρα από τον κυνισμό και την αδιαφορία που η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει το φαινόμενο της διαφθοράς, η δωροδοκία πολιτικών (ανεξαρτήτως μικρών ή μεγάλων δώρων) καταστρέφει το κύρος της δημοκρατίας και αποκλείει τους ικανούς και τίμιους ανθρώπους που έχουν πετύχει στον τομέα τους να αναμειχθούν με τα Κοινά. Κι αυτό είναι το δυστύχημα για τη Δημοκρατία….Τα ερωτήματα είτε αυτά αφορούν στη τιμή της Πολιτικής είτε στην ικανότητα των πολιτικών να επιλύουν τα καθημερινά προβλήματα των Πολιτών παραμένουν. Η υπόθεση Siemens είναι μια ακόμα ευκαιρία από τις τόσες που χάθηκαν ώστε ο πολιτικός κόσμος να έλθει προ των ευθυνών του και να αντιληφθεί ότι το ‘ βόλεμα’ και οι επιπτώσεις δεν αφορούν μόνο στις μεμονωμένες περιπτώσεις πολιτικών αλλά σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Η ‘κουλτούρα’ της υποκρισίας και της παραγραφής αδικημάτων που επισφραγίζουν τη κρίση της μεταπολίτευσης έχουν ως αντίδοτο μια βασική ιδέα: Όλοι είναι ίσοι μπροστά στο νόμο κι όλοι ελέγχονται, κυρίως, για το ‘πόθεν’ ακόμα κι αν το ‘έσχες’ έχει πλέον παραγραφεί…
Η ασυλία, όμως, δεν είναι μια θεωρητική απόφαση που μπορεί κανείς να αποκομίσει παρακολουθώντας τις αντιδράσεις και τις αντεγκλήσεις των πολιτικών στα τηλεοπτικά παράθυρα. Είναι μια νομιμοποιημένη αλήθεια. Κι αυτό γιατί την ίδια στιγμή που ο καθημερινός Πολίτης υπάγεται σε κρίση για πταίσματα και λογοδοτεί στη Δικαιοσύνη, ο πολιτικός παρέχει ασυλία στον ίδιο του τον εαυτό με τη παραγραφή του αδικήματός τους (όποιο κι αν είναι αυτό) ακόμα και μέσα σε 2 χρόνια! Η λογοδοσία και η τιμή είναι πλέον έννοιες που διαχωρίζονται αναλόγως από το κράτος δικαίου, ακόμα κι όταν τα χρήματα που διαχειρίζεται ο εκάστοτε υπουργός δεν έχουν καμία σχέση με τις δόσεις των δανείων και τις οφειλές των Πολιτών. Αυτά προβλέπει το Σύνταγμα της χώρας που ρητώς ορίζει (άρθρο 86) «ότι μόνον η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης για ποινικά αδικήματα κατά την άσκηση των καθηκόντων τους»…και φυσικά προσδιορίζει και τον χρόνο της παραγραφής «μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου βουλευτικής περιόδου»…επομένως ό,τι έγινε-έγινε και ό,τι γίνεται πάει…
Πολλοί είναι αυτοί που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και η ζωή συνεχίζεται. Κάπως έτσι έχει περάσει στον περισσότερο κόσμο η απαξίωση της Πολιτικής και των πολιτικών. Κάπως έτσι η ελληνική κοινωνία έχει συμπεράνει ότι «όλοι είναι ίδιοι». Κάπως έτσι οι συζητήσεις εντός των κομμάτων για το πώς φτάσαμε ως εδώ, δεν έγιναν ποτέ. Ακριβώς γιατί κανείς δεν ήθελε να ξέρει ή γιατί τα περασμένα ήταν και ξεχασμένα…. Όμως, πέρα από τον κυνισμό και την αδιαφορία που η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει το φαινόμενο της διαφθοράς, η δωροδοκία πολιτικών (ανεξαρτήτως μικρών ή μεγάλων δώρων) καταστρέφει το κύρος της δημοκρατίας και αποκλείει τους ικανούς και τίμιους ανθρώπους που έχουν πετύχει στον τομέα τους να αναμειχθούν με τα Κοινά. Κι αυτό είναι το δυστύχημα για τη Δημοκρατία….Τα ερωτήματα είτε αυτά αφορούν στη τιμή της Πολιτικής είτε στην ικανότητα των πολιτικών να επιλύουν τα καθημερινά προβλήματα των Πολιτών παραμένουν. Η υπόθεση Siemens είναι μια ακόμα ευκαιρία από τις τόσες που χάθηκαν ώστε ο πολιτικός κόσμος να έλθει προ των ευθυνών του και να αντιληφθεί ότι το ‘ βόλεμα’ και οι επιπτώσεις δεν αφορούν μόνο στις μεμονωμένες περιπτώσεις πολιτικών αλλά σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Η ‘κουλτούρα’ της υποκρισίας και της παραγραφής αδικημάτων που επισφραγίζουν τη κρίση της μεταπολίτευσης έχουν ως αντίδοτο μια βασική ιδέα: Όλοι είναι ίσοι μπροστά στο νόμο κι όλοι ελέγχονται, κυρίως, για το ‘πόθεν’ ακόμα κι αν το ‘έσχες’ έχει πλέον παραγραφεί…
6 σχόλια:
Kαλημέρα Ελένη, επειδή το θέμα που ανοίγεις είναι μεγάλο και έχει πολλές διαστάσεις, θα καταχραστώ (κυριολεκτικά) του χώρου σου, γιατί θέλω να κάνω μερικές επισημάνσεις που θεωρώ χρήσιμες και τις έκανα και στη σχετική συζήτηση του eforum.
Mια "εν θερμώ" αντίδραση όσον αφορά το θεσμικό πλαίσιο των κανόνων περί ασυλίας και περί ευθύνης υπουργών, με αφορμή τη έξαρση του φαινομένου της πολιτικής διαφθοράς, θέλει πολύ προσοχή.
H άποψη μου είναι ότι το "πρόβλημα" δεν βρίσκεται στις πιθανές ελλείψεις στο θεσμικό επίπεδο ή στις σκοπιμότητες ή στην "ανεπάρκεια" του.
Aυτό το θεσμικό πλαίσιο έχει τις ρίζες του σε ένα σύνολο δικαιϊκών κανόνων που δεν αφορούν μόνο αυτό. Είναι ένα ομοιογενές σύνολο που διασφαλίζει άλλα, επίσης σημαντικά, αγαθά όπως η πολιτική πρωτοβουλία, οι δημοκρατικές εγγυήσεις, η ασφάλεια και συνέχεια των δράσεων όσων διαθέτουν νομοθετική εξουσία ή ασκούν εκτελεστικά καθήκοντα. Xρησιμοποίησα και στο παρλελθόν το επίχείρημα της θέσης στην οποία είχε βρεθεί το ΠAΣOK το "βρώμικο 89" όπου τα προφανή ΠOΛΙTΙKA KΙNHTΡA των διώξεων από τον Mητσοτάκη εύρισκαν εμπόδιο σε αυτές τις διατάξεις και σε αντίστοιχες ευτυχώς του Ευρωπαϊκού Kοινοβουλίου (διότι 2 τότε Ευρωβουλευτές αποτελούσαν στόχο της συντηρητικής παράταξης). Ποινικοποιώντας την πολιτική ζωή της χώρας η τότε δεξιά ήθελε να θέσει σε πολιτική ομηρία και την αντιπολίτευση και τους πολίτες.
Γιαυτό νομίζω ότι δεν φταίει ούτε το Σύνταγμα, ούτε ο όποιος σχετικός νόμος. Όπως για κάθε νόμο, η εφαρμογή και αυτών των κανόνων μπορεί να είναι σωστή, λάθος ή καταχρηστική, αλλά γιαυτό φυσικά δεν φταίει ούτε ο νόμος καθ' αυτός ούτε η κατ'επιλογή ερμηνεία της πρόθεσης του νομοθέτη.
Σε καμμιά περίπτωση, η "ασυλία" ή το "προνόμιο", δεν αποτελούν "θετική" μεταχείριση υπέρ του προσώπου του βουλευτή. Ππαρέχουν την απαραίτητη θεσμική θωράκιση του θεσμού και της ιδιότητας που προστατεύουν, για να προστατέψουν έτσι το δημοκρατικό σύστημα.
Τελικά, αντιμετωπίζοντας ένα τέτοιο θέμα με πολιτικό και όχι δημαγωγικό τρόπο, μπορούμε να πούμε ότι η επίκληση της ασυλίας με καταχρηστικό τρόπο από πολιτικούς ή κόμματα κρίνεται πάντοτε στις κάλπες από τους πολίτες και ότι με τις παρούσες συνθήκες ωριμότητας του δικαιϊκού μας συστήματος, υπάρχει OΛO TO AΠAΡAΙTHTO ΠΛAΙΣΙO για τον σεβασμό και την απονομή της δικαιοσύνης.
ANΘΡΩΠOΙ που να θέλουν να το εφαρμόσουν δεν φαίνεται να υπάρχουν!!
Επειδή στο θέμα αυτό και σε αντίστοιχα που άπτονται θεσμικών ρυθμίσεων, κόμματα, φορείς, αρχηγοί..., τοποθετούνται ακατάπαυστα, διϋλίζοντας τον κώνωπα και καταπίνοντας την κάμηλο, θα προσέθετα ότι σε περιόδους κοινωνικής κρίσης, κρίσης θεσμών, πολιτικής αστάθειας, σύγκρουσης συμφερόντων ποικίλων εξουσιών, η αναγωγή των πραγματικών προβλημάτων σε υποθετικούς "εχθρούς" και ιδιαίτερα στο θεσμικό πλαίσιο (βλέπε και συζήτηση και προτάσεις για δημοψηφίσματα), επαυξάνει την "εντροπία", δηλαδή τον χαοτικό προσανατολισμό των εξελίξεων με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Ιδέες και προτάσεις που αφορούν τους θεσμούς, δεν μπορούν να αποτελούν ούτε πυροτεχνήματα "δημοκρατικής ευαισθησίας", ούτε προσωρινές διεξόδους και συνυπολογισμούς σε "παράπλευρες απώλειες" της πολιτικής καθημερινότητας και διαμάχης.
Στις κρίσιμες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, η ενίσχυση και μετεξέλιξη των θεσμών προστασίας των λειτουργών της πολιτείας με δημιουργικά ανατρεπτικές ιδέες, προϋποθέτει βαθειά μελέτη και εμπεριστατωμένη γνώση όλων των παραγόντων που περιέχονται ή διαμορφώνουν το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο.
Η διατύπωση γενικών προτάσεων, η δαιμονοποίηση θεσμών ή αντιπάλων, οι επιλεκτικές αναφορές σε πρόσωπα ή γεγονότα χωρίς ενδελεχή μελέτη και αξιολόγηση συνεπειών, μπορούν εύκολα να μετατρέψουν την πρόταση "ανατροπής" σε ωρολογιακή βόμβα του ευρύτερου εγχειρήματος της πολιτκής και κοινωνικής ΑΛΛΑΓΗΣ.
Tούτων λεχθέντων, τίποτα δεν εμποδίζει να συμφωνήσω και να αφαρμοσθεί αυτό στο οποίο καταλήγεις: Όλοι είναι ίσοι μπροστά στο νόμο κι όλοι ελέγχονται, κυρίως, για το ‘πόθεν’ ακόμα κι αν το ‘έσχες’ έχει πλέον παραγραφεί…
O οποιοσδήποτε θεσμικός έλεγχος από το αρμόδιο όργανο και τον φυσικό δικαστή (και όχι από πχ τηλεδικαστήριο) δεν πρόκειται παρά να συμβάλλει στην ενίσχυση της εμπιστοσύνης προς την Πολιτική και να αποπέμψει τους επίορκους και υποκριτές.
Πέτρο γειά σου κι ευχαριστώ για το αναλυτικό σχόλιο.
Δεν είπε κανείς να γίνει καποια αντίδραση "εν θερμώ" στο θεσμικό πλαίσιο αλλά...Πέτρο μου, ένα θεσμικό πλαίσιο που "κερνάει και πίνει" δεν είναι υγιές. Δεν είναι δυνατόν να θεσμοθετούν οι βουλευτές παραγραφή των όποιων αδικημάτων τους μέσα σε 2 χρόνια όταν ο Πολίτης κινδυνεύει να μπει μέσα για 2 δόσεις δανείου ή γιατί χρωστάει στην εφορία. Απο την άλλη μεριά....θα πρέπει βέβαια να δούμε ποιοί θεσμοθετούν και πόση σχέση έχουν ή γνώση με ανάλογα θέματα...ή πώς υπογράφουν...ή πώς ψηφίζουν...κι αυτό πίστεψέ με δεν είναι καθόλου ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής. Αυτό απο το οποίο πάσχουμε σήμερα είναι σαφώς το ΠΟΙΟΙ τελικά λειτουργούν τους θεσμούς αλλά θα πρέπει να διασφαλίσουμε οτι αυτοί που θα τους διαχειρίζονται θα πρέπει να τηρούν κανόνες κι όχι να ερμηνεύουν αναλόγως ή να απολαμβάνουν ασυλίας για ο,τι τους αφορά.....
Το παράδειγμα του "βρώμικου 89" βλέπεις δεν εμποδίστηκε για συκοφαντία και αποδυνάμωση της Πολιτικής και των πολιτικών εκείνης της περιόδου...Θαρρείς δλδ ότι δεν έχει αφήσει κατάλοιπα; Αυτό πληρώνουμε ακόμα και σήμερα ως παρακμή της μεταπολίτευσης....απο τότε είχε αρχίσει άλλωστε.....η κατηφόρα.
Γι' αυτό, Πέτρο μου, χρειάζονται άμεσα ΚΑΝΟΝΕΣ και απολογισμός και λογοδοσία...πρέπει όλοι να μπορούν να αποδείξουν την αλήθεια τους και όχι να την κατασκευάζουν ανάλογα με τα συμφέροντα και τη θέση τους...και το άρθρο 86 του συντάγματος είναι κατασκευή για μένα και φυσικά πρέπει να αλλάξει: Ολοι είμαστε ίσοι μπροστά στο νόμο....Στην Ελλάδα ο,τι μπορεί να ερμηνευτεί...τυγχάνει να παρευρμηνεύεται...Πώς γίνεται αυτό, άραγε;Γι' αυτό και είναι θέμα κανόνων. Βλέπε τι έγινε με τις ποσοστώσεις εντός του κόμματος...καταστρατήγηση αλλά εξαιτίας της ανοχής και της παραγραφής....εξαιτίας οτι δεν έγινε η σωστή συζήτηση την κατάλληλη στιγμή κι έτσι όλα ερμηνεύτηκαν αναλόγως.
Οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ εκπαιδεύονται κι αποδίδουν ανάλογα με την εκπαίδευση...δεν είναι πάντα στη διακριτική τους ευκαίρια το πώς θα δράσουν γι' αυτό και ο συμπεριφορές των λαών δεν μοιάζουν μεταξύ τους σε αρκετά πράγματα...απο τον πολιτισμό μέχρι και την πολιτική...απο τα ήθη και τα έθιμα μέχρι τον εργασιακό χώρο.
Τώρα για το ποιός είναι φυσικός δικαστής είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση...γιατί αν εννοείς τον κόσμο που ψηφίζει θα επανέλθω στην εκπαίδευση και τους κανόνες...αν εννοείς τη δικαιοσύνη...πές μου πότε απολογήθηκε κι εκείνη τόσο για το χρονικό διάστημα που λογοδοτεί με κυρώσεις βέβαια και τι απέγινε σε λάθος αποφάσεις της...νομίζω οτι ούτε συγνώμη δεν άκουσε ποτέ...κι επι τη ευκαιρία ...πώς μας προέκυψε το βούλευμα για την έξοδο της Τσέκου είναι ένα παράδειγμα...
Χαιρετώ :)
Απο τον Στέργιο
Τι να πει κανείς; Νομίζω η ανάρτηση και το πρώτο σχόλιο εξαντλούν σε σημαντικό βαθμό το θέμα. Η εκτατικές προσθέσεις για τέρατα και σημεία δεν έχουν να προσφέρουν περισσότερα.
Όταν δεν θέλει η πολιτική ηγεσία να δράσει κατά της διαφθοράς επικαλείται τα νομικά κολλήματα. Δεν τους πιστεύω παρ’ ότι αναγνωρίζω ότι υπάρχουν.
…Και γιατί «Πολις», μετά το «Βρώμικο» ’89 δεν ήρθε το ’93 που η δίωξη Μητσοτάκη που μετατράπηκε σε πανηγυρική απαλλαγή και συμπλήρωσε το πολιτικό σκηνικό της αλληλοασυλίας; Από την εποχή που η Αριστερά απαιτούσε την ασυλία για να πάψουν οι καθαιρέσεις των αριστερών βουλευτών με γελοίες κατηγορίες «συκοφαντίας του Βασιλιά» ή «ύβρεων των Θείων» μέχρι την εποχή της ασυλίας των μιζαδόρων η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Η συζήτηση για το νομικό πλαίσιο της ασυλίας μου θυμίζει τη συζήτηση για το πανεπιστημιακό άσυλο. Καθόμουν και παρακολουθούσα να μπαινοβγαίνουν στο Πολυτεχνείο τα ύποπτα άτομα που εύκολα εντοπίζονταν αλλά καμιά παρεμπόδιση πριν και καμιά σύλληψη μετά ένα μέτρο έξω από την πύλη. Μετά όλοι οδύρονταν ότι τους εμπόδιζε το άσυλο!!!
Και σήμερα η Τοσίτσα είναι γεμάτη εμπόρους ναρκωτικών. Τους βλέπω κάθε μέρα λόγω δουλειάς. Έρχονται και απέναντι στις στάσεις των λεωφορείων. Κανένας δεν του ενοχλεί παρ ότι βλέπω τα άτομα της Ασφάλειας γύρω γύρω. Αύριο θα έχουμε καταγγελία ότι το άσυλο προστατεύει τους εμπόρους…. Το έχουμε ακούσει ήδη από τον Πρύτανη της Κρήτης.
Ας μη παιδευόμαστε. Καταλήγουμε και πάλι στο δικό σας συμπέρασμα. Δεν υπάρχει πολιτική βούληση. Και δυστυχώς δεν υπάρχει και αξιόλογη λαϊκή οργή να τους πνίξει. Όλα τα άλλα είναι προφάσεις.
Στέργιος
Στέργιο θα συμφωνήσω με τον ρεαλισμό σου. Κι αν έθιξα το θέμα του Συντάγματος είναι γιατί πιστεύω οτι πρέπει κάποιοι κανόνες να υπάρξουν, τέτοιοι που να προστατέυουν αυτό το είδους που εξελίσσεται μαζι με την εξουσίας το είδος δλδ της λαμογιάς και της υφαρπαγής που φυσικά υπάρχει και σε άλλους χώρους αλλά εκεί δεν νομοθετεί, δεν καταλήγει πάντα επίορκος, δεν καταχράται του τίτλου και δεν εξαγοράζει...ίσως ο κακός επιχειρηματίας μόνο να μοιάζει με αυτό το είδος (αυτός που πατάει επι πτωμάτων όπως λέγαμε)....και μια και τόφερε η κουβέντα φαίνεται οτι ο κ. Βγενόπουλος έπεισε το ακροατήριο...ίσως τους αντιμετώπσισε αφ' υψηλού...αλήθεια τι έγινε με τις μηνύσεις του;)
Η κουλτούρα που περιγράφεις εδράζεται σε μια άλλη νοοτροπία (πολύ πιο επικίνδυνη): είναι η κουλτούρα του ανεπάγγελτου πολιτικού!
Όταν οι περισσότεροι σημερινοί πολιτικοί δεν είναι άξιοι να ασκήσουν κάποιο επάγγελμα, βλέπουν τη μονιμότητα της βουλευτικής τους ιδιότητας ως μέσο βιοπορισμού.
Άρα, θα κάνουν τα πάντα για να εξασφαλίσουν για πάντα την επανεκλογή τους. Από εκεί ξεκινούν όλα!
πολύ σωστό Ikor!!!
Δημοσίευση σχολίου