Πολιτική ατζέντα και ιεράρχηση πολιτικών
Στην πολιτική σκηνή πραγματώνονται αλλαγές που απαιτούνται προσαρμογές και ανατροπές από την Πολιτική και τους πολιτικούς. Εάν η χώρα δεν λάβει υπόψη της αυτές τις ανάγκες θα αντιμετωπίσει ακόμα περισσότερα προβλήματα με ακόμα ελλιπέστερη προετοιμασία. Η Ελλάδα έχει άμεση ανάγκη να αλλάξει τις θεματικές με τις οποίες απασχολείται δημόσια και να ιεραρχήσει με νέο τρόπο τους πόρους που διαθέτει.
1.Η πολιτική είναι σήμερα πιο δύσκολη
Η πολιτική έχει σήμερα πολλαπλά περισσότερες απαιτήσεις απ’ ότι μετά την μεταπολίτευση. Η εποχή που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μπορούσε να εξαντλήσει το στρατήγημα της πολιτικής με «το ανήκουμε στη δύση» έχει τελειώσει. Η Δύση δεν είναι πια ενιαία, ενώ η ανατολή έπαψε να υφίσταται μονοσήμαντα ως Σοβιετική Ένωση. Η ανατολή βρίσκεται για μας μακρύτερα, στην Ασία και είναι σε ιστορική άνοδο. Ανάλογα, τελειωμένη είναι η εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου μπορούσε να συνδυάσει το γιουγκοσλαβικό πείραμα της αυτοδιαχείρισης, του σουηδικού στόχου της συμμετοχής καθώς και του γαλλικού κεντρικού σχεδιασμού στο τρίπτυχο: αυτοδιαχείριση – συμμετοχή – δημοκρατικός προγραμματισμός και να τεκμηριώσει ένα πρότυπο πολιτικό πρόγραμμα ενός νέου κινήματος. Για όλους έχει τελειώσει η εποχή που η πλούσια διεθνή εμπειρία έδινε επάρκεια γνώσεων και θεωρητικών σχημάτων. Αυτό το αντιλαμβάνονται έντονα και τα κόμματα της αριστεράς, ιδιαίτερα τα κομμουνιστικά που έχουν περιοριστεί, πλέον, σε αμυντικούς αγώνες.
Στην εποχή μας απαιτείται οι πολιτικοί ηγέτες να έχουν σαφή γνώση του παγκόσμιου γίγνεσθαι. Να διαθέτουν μια στρατηγική για το πώς η χώρα θα ανταποκριθεί σε αυτές τις απαιτήσεις. Να απαντούν ριζοσπαστικά και δημοκρατικά για το με ποιο τρόπο το κράτος θα γίνει πιο δημοκρατικό και με μεγαλύτερες χωρητικότητες ώστε να ανταπεξέλθει στις πιέσεις της παγκοσμιοποίησης. Για το πώς, με καλύτερη εκπαίδευση και ορθολογικά σχεδιασμένη έρευνα θα αυξηθεί η παραγωγικότητα της χώρας. Θα καταπολεμηθεί η νέα φτώχια. Ποιες υποδομές απαιτούνται και σε ποια πεδία ώστε να είναι σε θέση να αντιδρά έγκαιρα και αποτελεσματικά. Υποδομές όχι μόνο παλιού τύπου, όπως είναι οι δρόμοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, αλλά πολύ περισσότερα σύγχρονες, όπως είναι τα δίκτυα και οι τηλεπικοινωνίες, οι νέες μορφές οργάνωσης διοίκησης και επιχειρηματικότητας.
Η πολιτική καλείται να απαντήσει πρακτικά για τον τρόπο με τον οποίο η χώρα θα καταλάβει αποτελεσματικά μια εξέχουσα θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας και θα χειριστεί αποτελεσματικά τα εξωτερικά της προβλήματα στον άμεσο περίγυρό της. Να βρει το δρόμο να τελειώνει όσο το δυνατό γρηγορότερα με την μικροπολιτική, το κουτσομπολιό, τις κακιούλες που υποκαθιστούν τα πολύ πιο δύσκολα, όπως την πολιτική ανάλυση, την πολιτική πρόταση, την ικανότητα προώθησης και υλοποίησης στρατηγικών πολιτικών επιλογών.
Άλλοι πολιτικοί
Στην Ελλάδα έχουμε όχι μία Enron, αλλά πολλαπλές. Μόνο που δεν συμβαίνει τίποτα σε βάρος τους. Σε αντίθεση με την καρδιά του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, όπου κάθε επιχειρηματίας που θέτει τον εαυτό τους εκτός κανόνων πιθανότατα να καταλήξει στη φυλακή και να κλείσει η εταιρεία του, στη χώρα μας, προκειμένου να εξυπηρετηθεί εκτός κανόνων ο ένας και άλλος, είναι δυνατό να καταργηθούν όλες οι συμφωνίες, κανόνες, νόμοι. Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε καν ένας καπιταλισμός της προκοπής. Πολλοί πολιτικοί δεν εκφράζουν «Απλά και εν γένει» αντιλήψεις για την καλύτερη λειτουργία του συστήματος, ή ακόμα καλύτερα, για την υπέρβασή του, αλλά αποτελούν υπηρέτες ιδιωτικών επιλογών.
Η χώρα έχει ανάγκη πολιτικούς τίμιους, προοδευτικούς με γνώση του σύγχρονου κόσμου, των δυνατοτήτων και προοπτικών της Ελλάδας στα πλαίσιά του. Δυστυχώς, οι λίγοι πολιτικοί που διαθέτει η χώρα με τέτοια χαρακτηριστικά έχουν γίνει αντικείμενο επιθέσεων κάτω από τη μέση, μέχρι και χλευασμού. Στην Ελλάδα, πολλοί ισχυροί αντιλαμβάνονται την πολιτική όχι ως μια προσπάθεια εν γένει ενδυνάμωσης του συστήματος από το οποίο αντλούν ισχύ, αλλά ατομικής τους ισχύος, ακόμα και αν αυτό θα κοστίσει στη χώρα συνολικά.
Στην Ελλάδα ορισμένοι θέλουν να επιβάλουν τον κανόνα της υποταγής της πολιτικής σε δημοσκοπήσεις. Να υποκατασταθούν οι εκλογές με δημοσκοπήσεις. Η δημοκρατία με ερωτηματολόγια ειδικής κοπής. Όμως, η πολιτική είναι κάτι το πολύ σημαντικότερο και ευρύτερο από απαντήσεις σε ειδικά διαρθρωμένα ερωτηματολόγια και μάλιστα τηλεφωνικά. Οφείλει να έχει πολύ ευρύτερες στοχεύσεις. Και για αυτό δεν έχει ανάγκη πολιτικών που απλά επιλέγουν να προσαρμόζονται στις απαιτήσεις των δημοσκόπων. Πρέπει δε να παρατηρήσουμε ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που μια δημοσκόπηση παίζει επί ημέρες και μάλιστα και από «αντίπαλα» μέσα – κανάλια από εκείνα που την παρήγγειλαν. Φαινόμενο μοναδικό, το οποίο «καταστρατηγεί» ακόμα και τους «κανόνες της αγοράς» (πρωτοφανή αγάπη για τις έρευνες των «ανταγωνιστών», μοναδική στον παγκόσμιο καπιταλισμό!).
Η χώρα έχει προβλήματα. Η πολιτική δεν παράγει πολλές ιδέες, ενώ οι έντιμοι πολιτικοί που ταυτόχρονα έχουν μια αίσθηση του τι συμβαίνει διεθνώς και τι οφείλει να πράξει η χώρα είναι λίγοι και γίνονται πολλαπλές προσπάθειες να ελεγχθούν, απαξιωθούν, υποτιμηθούν. Η μάχη για την αυτονομία της πολιτικής και των πολιτικών, δεν είναι μόνο ένα ηθικό ζήτημα, αλλά και ένα Πολιτικό – κοινωνικό. Ποιοι πολιτικοί ορίζουν τι, προς όφελος τίνος και με ποια επιλογή / προοπτική είναι κεντρικό και θεμελιακό ζήτημα. Η Ελλάδα έχει ανάγκη πολιτικών που επιλέγουν την εξυπηρέτηση του τόπου με γνώση, επιμονή, κουράγιο, διάθεση προσφοράς. Πολιτικούς που αντιλαμβάνονται την πολιτική με όρους κοινωνικής ευθύνης, και όχι ως κυνικές πράξεις άμεσης εμπορικής ανταλλαγής.
3. Αλλαγή πολιτικής θεματολογίας
Η πολιτική, πνευματική, κοινωνική, οικονομική ηγεσία αυτού του τόπου οφείλει να συμβάλλει ώστε να μετακινηθεί η χώρα από τα χαζοχαρούμενα και τα σκάνδαλα όπου έχει εμπλέξει τα τελευταία χρόνια, στα μεγάλα προβλήματα, όπως του τύπου της οικονομίας που θέλουμε να αναπτύξουμε, της προστασίας του περιβάλλοντος, της ποιοτικής εκπαίδευσης και της οργάνωσης της έρευνας, της ανανέωσης και παραπέρα εκδημοκρατισμού των θεσμών, της ορθολογικής λειτουργίας της αγοράς και των σχέσεών της με το δημόσιο, Δεν μπορεί η χώρα να ασχολείται μονοσήμαντα με την διαφθορά, και μάλιστα με τη μεθόδευση της συγκάλυψης της.
Το διεθνές περιβάλλον αλλάζει και η Ελλάδα οφείλει να εξετάσει τον τρόπο προσαρμογής της σε αυτό, αλλά και τον δρόμο με τον οποίο θα το επηρέασε όσο μπορεί πιο αποτελεσματικά. Να επανεξετάσει την παρουσία της στα Βαλκάνια, την Ευρωπαϊκή της πολιτική και τις σχέσεις της με την Τουρκία. Να καταγράψει τους νέους κινδύνους, τις επιπτώσεις των παγκόσμιων προβλημάτων για την ίδια, τις νέες δυνατότητες που οφείλει να δημιουργήσει για λογαριασμό της σε αυτά τα πλαίσια.
Η χώρα δεν διαθέτει επάρκεια θεσμών και κανόνων προκειμένου να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Και όχι μόνο αυτό. Οι κανόνες που υπάρχουν δεν εφαρμόζονται. Επί παραδείγματι, τα πεζοδρόμια που είναι για τους πεζούς γίνονται τόπος κίνησης δίτροχων και παρκαρίσματος αυτοκινήτων. Ανάλογα και χειρότερα, δεν συλλαμβάνεται ο πρώτος που παρανομεί, εκείνος που προωθεί την ενεργητική διαφθορά. Συνολικά, είναι απαραίτητο η χώρα να αλλάξει ατζέντα και να ασχοληθεί με εκείνα τα ζητήματα που καθορίζουν τον πλούτο και την ευμάρεια των πολιτών της, την δικαιότατα στη διανομή του, την παραγωγική αξιοποίησή του σε πλαίσια δημοκρατικά και σύγχρονα.
4. Αλλαγή ιεραρχήσεων
Η αλλαγή θεματολογίας για τη χώρα οφείλει να συμβαδίζει με μια νέα ιεράρχηση, στόχων, σκοπών, συγκέντρωσης και χρησιμοποίησης μέσων. Εφόσον η χώρα καταλήξει ότι προέχουν η έρευνα και η παιδεία θα πρέπει ανάλογα να αυξηθούν οι δαπάνες για αυτούς τους τομείς και ιδιαίτερα οι μισθοί των εργαζομένων. Δεν είναι δυνατό δάσκαλος να παίρνει κάτω των 1000 ευρώ, επίκουρος καθηγητής με σπουδές στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου να έχει καθαρό μισθό 1400 ευρώ και, αντίθετα ο τάδε αναπληρωματικός ποδοσφαιριστής ή μπασκετμπολίστας να λαμβάνει μισθό χίλιες φορές μεγαλύτερο. Δεν μπορεί οι μισθοί σε ένα σωματείο να είναι περισσότεροι από το κόστος λειτουργίας ενός πανεπιστημίου. Δεν μπορεί η μεταγραφή ενός παίκτη να κοστίζει περισσότερο απ’ ότι τα έξοδα ενός σημαντικού ερευνητικού κέντρου. Κάποιος μπορεί να μας πει ότι οι μισθοί αυτοί είναι του ιδιωτικού τομέα και εφόσον εκείνος κρίνει ότι τον συμφέρουν δικαιούται και να τα δίνει. Θα μπορούσα να δηλώσω ακόμα και σύμφωνος, αρκεί να μην υπήρχαν δημόσιες επιδοτήσεις για τις εγκαταστάσεις αυτών των ιδιωτικών σωματείων, να μην δινόντουσαν φοροαπαλλαγές και ιδιαίτερα να μην υπήρχαν ευεργετικοί νόμοι για τις αθλητικές εταιρείες που δεν τα καταφέρνουν. Τα ίδια ισχύουν και για πολλά μέσα. Διότι όταν άμεσα ή έμμεσα το κράτος επιδοτεί ιδιωτικές εταιρείες που δαπανούν τα προαναφερθέντα ποσά, τότε επιδοτεί παράλογα εισοδήματα και αποσύρει χρήματα από τους τομείς των λογικών αναγκών.
Η χώρα, λοιπόν, έχει ανάγκη να αλλάξει την ατζέντα της και να ασχοληθεί με τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει, ενώ, ταυτόχρονα, οφείλει να ιεραρχήσει διαφορετικά την στήριξη που παρέχει στον ένα ή άλλο τομέα.
(Άρθρο του Ν. Κοτζιά απο τη σημερινή "Αξία"). Οι υπογραμίσεις ανήκουσν στον συγγρραφέα.
6 σχόλια:
Απο τον Στέργιο
Αλλαγή; Τι αλλαγή;
Για να πω την αλήθεια για άλλη μια φορά απογοητεύτηκα με τον Ν.Κ.
Τι ακριβώς λέει; Ότι είμαστε μια «ενιαία χώρα» με ίδια συμφέροντα όλοι και όχι χώρα τάξεων και στρωμάτων με αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα; Ποια πολιτική να ασκήσουμε αυτή που κόβει μεροκάματο και ισχυροποιεί τις εταιρείες για… ισχυρή ιδιωτική υγεία, ιδιωτική πρωτοβουλία, ιδιωτική τηλεφωνία …για «ισχυρή Ελλάδα» των «εθνικών» πολυεθνικών ή αυτή που βάζει φόρους στα κέρδη για να έχουμε δημόσια υγεία και παιδεία;
Γιατί μιλάει για τη χώρα σαν να είναι αποκομμένη από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τον διεθνή καπιταλισμό; Αυτός που παίζει στα δάχτυλα την «παγκοσμιοποίηση» θα πιστέψω τώρα ότι τη «ξέχασε»; Και μας θυμίζει την «εθνική πολιτική» σαν να είμαστε νησίδα; Πρέπει ένας «δογματικός και καθυστερημένος» μαρξιστής να του θυμίσει ότι η χώρα σήμερα δεν αναλύεται χωρίς να τη θέσουμε ως συνάρτηση ενός κινούμενου παγκόσμιου καπιταλιστικού ιστού; Τώρα μάλιστα που το χρηματιστήριο κατέχεται κατά 52% από ξένους και οι άμεσες εξαγωγές κεφαλαίων είναι μεγαλύτερες των εισροών θα μιλάμε για εθνική πολιτική;
Και γιατί αναρωτιέται γιατί ασχολούμαστε με τις μίζες και όχι με τα προβλήματα; Το ξεπούλημα της χώρας μέσω της μίζας δεν είναι θέμα; Να φύγουμε κουκουλώνοντας (αυτό δυστυχώς θα γίνει στο τέλος) προς νέες πολιτικές και νέες μίζες;
Ποιος του είπε ότι δεν υπάρχουν νέες ιδέες; Δεν υπάρχουν μόνο για τη κυρίαρχη πολιτική με την έννοια ότι αναζητά μια ιδέα που θα αυξάνει τα κέρδη απομυζώντας το λαό δια μέσου της «ελεύθερης αγοράς» και ταυτόχρονα θα αυξάνει η ευημερία των αφαιμαζομένων! Θέλει να περάσουμε την άρχουσα τάξη από το βούρκο της κρίσης χωρίς να την αγγίξει, εμείς στο πάτο της λάσπης και αυτή στα χέρια ψηλά πάνω από το βούρκο… τι θαυμάσια ιδέα! Ε, ναι τέτοια ιδέα δεν υπάρχει. Αν όμως πει να αναστρέψουμε τη πολιτική μετατρέποντας τον υπερβάλλοντα ιδιωτικό πλούτο σε δημόσιο μέσω των φόρων (κλασσικό καπιταλιστικό μέτρο σε ώρες κρίσης) τότε γιατί λέει ότι δεν υπάρχει ιδέα για τα μέτρα των αστικών κομμάτων; Απλά «τα κάνουν πάνω τους» όταν είναι να μιλήσουν για φόρο στο κεφάλαιο και μετά λένε «δεν υπάρχουν ιδέες»!!! Για να μη πω για πολύ πιο προχωρημένες ιδέες κοινωνικοποίησης των βασικών τομέων της οικονομίας και της κοινωνίας. Αυτές οι (αριστερές) ιδέες θάβονται και μετά λένε δεν υπάρχουν! Μπορεί η Αριστερά να βρίσκεται σε κρίση του υποκειμενικού παράγοντα και της διατύπωσης σύγχρονων οραμάτων επίλυσης των κυρίαρχων αντιθέσεων αλλά αυτοί όταν λένε ότι «δεν έχει ιδέες» εννοούν ιδέες που θα λύνει τα προβλήματα των πολυεθνικών χωρίς αυτές να χάσουν τίποτα! Δεν πονάνε γιατί δεν μπορεί να διατυπώσει ένα όραμα ανατροπής του εκμεταλλευτικού συστήματος. Να ξέρουμε τι λέμε δηλαδή.
Τι εννοεί όταν λέει να επανεξετάσει η χώρα τη πολιτική στα Βαλκάνια; Να πάρει πίσω τα κεφάλαια (σιγά μη μπορεί…) που όρμισαν και εξαγόρασαν τα πάντα σαν μικροί πιασμένοι ιμπεριαλιστές ή να λύσουν το όνομα των Σκοπίων; Ξέρετε πόσο το κεφάλαιο κόπτεται για το όνομα; Όσο κόπτεται που οι μισθοί στη Βουλγαρία και τα Σκόπια ξευτελίζουν τον άνθρωπο.
Τι θα πει ότι ένας ποδοσφαιριστής έχει μισθό χίλιες φορές ανώτερο από έναν καθηγητή; Τι ζητάει δηλαδή να εφαρμόσουμε «ηθικιστική οικονομία» σε συνθήκες ανέγγιχτης ελεύθερης αγοράς γιατί φοβόμαστε να πούμε ποιος μετέτρεψε τον αθλητισμό σε εμπόρευμα - και όχι μόνο - των μεγαλοκεφαλαιούχων; Τώρα που οι φόροι που δεν μπήκαν στα κέρδη μετατράπηκαν σε κεφάλαιο των ΠΑΕ γιατί ρίχνουμε δάκρυ; Και μη μου πείτε ότι ο λαός κατέβασε το μισθό του καθηγητή και ανέβασε το μισθό του ποδοσφαιριστή; Αν είναι έτσι στο τέλος θα πιστέψω ότι και τον 500πλάσιο «μισθό» των μάνατζερ τον ανέβασαν οι μαζόχες εργαζόμενοι που θέλουν να έχουν ακριβούς μάνατζερ ικανούς να τους κόβουν τους μισθούς και να τους απολύουν.
Ποιος του είπε ότι στις ΗΠΑ βρίσκουν τους εγκληματίες;;;; Ούτε τους απλούς δολοφόνους δεν πιάνουν (εκατοντάδες δολοφονίες καθημερινώς όχι σαν την φτωχή σε… φόνους Ελλάδα) όχι που θα πιάσουν τους μεγάλους. Αυτούς που πιάνουν είναι μόνο εκείνοι που ξέφυγαν από το σιωπηρό νόμο της διαφθοράς και εκθέτουν την γενική διαφθορά. Άλλωστε το μεγαλύτερο εμπόριο ναρκωτικών, όπλων και παράνομων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων από τις ΗΠΑ γίνεται. Πρόσφατα το Ιράκ εκχώρησε (χωρίς καμία μίζα παρακαλώ) τις πηγές πετρελαίου σε αμερικανικές εταιρείες. Και τα συμβόλαια των αμερικανικών εταιρειών γίνονται χωρίς… μίζα. Και οι υποκλοπές εταιρικών προτάσεων ευρωπαϊκών εταιρειών μέσω του ΕΣΕΛΟΝ που έδιναν τεράστιες αγορές κρατικών προμηθειών ανά την υφήλιο στις αμερικάνικες εταιρείες, ήταν εντελώς τυχαίες… στη χώρα του γνήσιου καπιταλισμού όλα είναι καθαρά σαν τον… καπιταλισμό! Άκου τώρα να θέλει ο Ν.Κ. έναν «καπιταλισμό της προκοπής»! Ποιας προκοπής;
Εγώ σε ένα συμφωνώ με τον Ν.Κ., ότι χρειάζεται αλλαγή. Αλλά τι αλλαγή; Αυτός τουλάχιστον πέρα από ηθικές ή ηθικίστικες κορώνες δεν έβγαλε άχνα.
Στέργιος
Στέργιο θα συμφωνήσουμε οτι πράγματι χρειάζεται αλλαγή του πολιτικού σκηνικού αλλά το θέμα είναι ποιά αλλαγή θέλουμε...έχεις δίκιο.
Ομως,νομίζω οτι τον αδικείς όταν λές οτι δεν μιλάει για τη προσφηλή του...παγκοσμιοποίηση...αφού λέει:
"Η πολιτική καλείται να απαντήσει πρακτικά για τον τρόπο με τον οποίο η χώρα θα καταλάβει αποτελεσματικά μια εξέχουσα θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας και θα χειριστεί αποτελεσματικά τα εξωτερικά της προβλήματα στον άμεσο περίγυρό της"
Το άρθρο του, κατά την άποψή μου, προσπαθεί να δώσει έναυσμα για αλλαγή συζήτησης όχι για να κουκουλωθεί η διαφθορά αλλά γιατί παράλληλα στην Ελλάδα οταν συζητάμε ένα θέμα δεν συζητάμε τίποτα άλλο και τα προβλήματα τρέχουν και κάποια στιγμή θα είμαστε εκτεθειμένοι...
Και βέβαια και μέσα απο άλλα άρθρα του κατ' εξοχήν λέει οτι υπάρχουν και ιδέες και άνθρωποι που με την υπάρχουσα πολιτική τακτικά (και τη διαφθορά προφανώς) βρίσκονται στο περιθώριο ενώ και ταλέντα έχουν και διάθεση αλλά απογοητεύονται όταν βλέπουν πόσο βρώμικα λειτουργεί το σύστημα.
Πράγματι δεν γνωρίζω με ποιούς τρόπους προτείνει οικονομικά την προσέγγιση στα Βαλκάνια αλλά ανέκαθεν η περιοχή είχε και έχει περιθώριο συνεργασιών όπως η Σκανδιναβία για παράδειγμα και νομίζω οτι αυτό εννοεί και όχι την επέκταση της καπιταλιστικής πολιτικής...άλλωστε, αυτή την κάνει με όποιο τρόπο μπορεί η Ρωσία σήμερα ίσως γιατί έχει μάθει να δρά με τον τρόπο της ως αυτοκρατορία...
Τώρα για τους μισθούς καθηγητή και ποδοσφαιριστή έχει δίκιο και δεν καταλαβαίνω γιατί αρνείσαι για να αρνηθείς κι αυτό. Δλδ εσύ είσαι υπέρ των εκατομμυρίων που εισπράττουν οι ποδοσφαιριστές..συμφωνείτα απλά είσαι οργισμένος γιατί βλέπεις οτι πάλι μέσα απο τις καπιταλιστικές συνήθειες έχει συμβεί κι αυτό...Ομως, ακόμα και στον καπιταλισμό υπάρχουν κάποιες αξιακές προτεραιότητες κάποιοι κανόνες βρε παιδί, κάποιος τρόπος να ελεγχθεί, να τιμωρηθεί κάποιος...υπάρχει Στέργιο άλλο αν γενικότερα η πολιτική είναι μονόπλευρη υπέρ των πολλών....
Τέλος, για τις ΗΠΑ είναι αλήθεια οτι το σύστημα σε κάνει κυμά...αλλά αφού σε κάνει κυμά μπορεί και να σε αναγνωρίσει ως μια σημαντική μονάδα και να σε υπηρετήσει με τη σειρά του ακριβώς γιατί σε έχει ανάγκη...αυτό δλδ που κάνει ο καπιταλισμός πράγματι αλλά μήπως και ο κομμουνισμός αυτό δεν έκανε στην ΕΣΣΔ;
Απο τον Στέργιο
Διευκρινίζω
Αναγνωρίζω πως η συντομία των κειμένων ίσως και η φρασεολογία μου με κάνει να μη γίνομαι κατανοητός.
Διευκρινίζω.
Η φράση του Ν.Κ για τη παγκοσμιοποίηση είναι «ουδέτερη» με απόκλιση προς απολογιτισμό στη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και όχι θέση. Όλοι θα μπορούσαν να την έχουν. Το ερώτημα είναι, μάχη κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης ή «αξιοποίηση» των νόμων της ελεύθερης παγκόσμιας αγοράς για να γίνουμε και εμείς καλοί παγκόσμιοι καπιταλιστές; (λέει:… η χώρα θα καταλάβει αποτελεσματικά μια εξέχουσα θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας…). Εγώ μένω με την απορία τι ακριβώς προτείνει; Δεν θέλω να συμφωνεί μαζί μου θέλω να ξέρω τι λέει.
Για τα Βαλκάνια ήμουν σαφής: αναρωτιόμουν τι λέει αυτός όχι τι αντιλαμβανόμαστε εσύ και γω Ελένη. Γιατί δεν αποκλείεται να πει εννοούσα τη συνεργασία των λαών ή τη συνεργασία των τραπεζών… δυο τελείως αντίθετα πράγματα αλλά εγώ τι να κάνω όταν δεν δίνει δείγμα γραφής; Ήθελα ακόμα να παίξω λίγο γιατί εγώ ξέρω τι εννοεί αλλά δεν είναι της ώρας.
Και πάλι, με τους ποδοσφαιριστές εγώ έκανα «χαμογελαστή» αλλά σαφή νύξη σε ό,τι δεν έκανε αυτός. Είπα: «Τώρα που οι φόροι που δεν μπήκαν στα κέρδη και μετατράπηκαν σε κεφάλαιο των ΠΑΕ γιατί ρίχνουμε δάκρυ;» Άρα ο δρόμος υπάρχει και είναι άκρως καπιταλιστικός όχι τίποτα σοσιαλιστικός. Προς τι η έκπληξη αδυναμίας μπροστά στους μισθούς των ποδοσφαιριστών που είναι πρώην αφορολόγητα κέρδη και πρώην ιδρώτας του εργαζόμενου που έκλεψαν και τον μεταβίβασαν στις ΠΑΕ; Φυσικά δεν εννοούσα μόνο τους φόρους αλλά ολόκληρη άλλη πολιτική. Αυτή τη πολιτική δεν άρθρωσε. Μη ρωτάς αν είμαι υπέρ των μισθών των ποδοσφαιριστών. Τους θεωρώ χαρισμένα (εμμέσως κλεμμένα) κέρδη των καπιταλιστών.
Επίσης αναφέρω: «Αν όμως πει να αναστρέψουμε τη πολιτική μετατρέποντας τον υπερβάλλοντα ιδιωτικό πλούτο σε δημόσιο μέσω των φόρων (κλασσικό καπιταλιστικό μέτρο σε ώρες κρίσης) τότε γιατί λέει ότι δεν υπάρχει ιδέα για τα μέτρα των αστικών κομμάτων»; Δυστυχώς δεν είδα στον Ν.Κ. ούτε αυτή τη θέση που είναι εντός του συστήματος και διορθώνει κάποιες σκληρές αδικίες. Άρα πιστεύω ακράδαντα στη βελτίωση και εντός του συστήματος και μπορώ να μετρήσω τα ποτάμια αίματος που χύθηκαν για τις βελτιώσεις αυτές που τελικά είναι κατακτήσεις του λαού μας και όχι των κομμάτων… μη ρωτάς λοιπό ούτε αν πιστεύω στη βελτίωση, φυσικά και πιστεύω.
Η «οργή» μου ήταν γιατί ξέρω καλά πως για ότι έλεγα ο Ν.Κ. ήταν γνώστης και από αριστερά και από τα δεξιά αλλά πέρασε το άρθρο χωρίς να θέλει να «βραχεί». Ε, δεν γίνεται έτσι σοβαρή πολιτική γιατί στο τέλος και πάλι θα μας λένε ότι δεν εννοούσαν αυτό αλλά το άλλο ανάλογα αν βρίσκονται στην κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση. Επίσης σχολίαζα πειραχτικά την αδυναμία του να θίξει μια αρχή της Συνθήκης του Μάαστριχτ για την οικονομική πολιτική (η οποία επαναλαμβάνεται σιδερένια σε όλες τις κατοπινές Συνθήκες) που απαγορεύει την χάραξη «σχεδιασμένης οικονομικής πολιτικής» και επιτρέπει μόνο την πολιτική της «άκρως ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς». Άχνα δεν βγάζουν για το αν τολμούν να αντιταχθούν έστω λεκτικά σε αυτό. Αλλά τι ρωτάω αφού πρόσφατα το ΠΑΣΟΚ ξαναψήφισε φαρδιά πλατιά την ίδια ακριβώς αρχή (άρθρο 3) στη Νέα Συνθήκη που απέρριψαν οι Ιρλανδοί.
Ελένη, η κριτική μου ήταν ένα είδος απαίτησης για ποιοτικό άρθρο από έναν άνθρωπο που γνωρίζω ότι έχει την ικανότητα να το κάνει και τσαντίζομαι που αναλώνεται χάριν μικρών κομματικών μαχών. Μπορεί να προσφέρει δεκαπλάσια αλλά…
Στέργιος
Καλησπέρα Ελένη. Δεν υπάρχει κάτι στο οποίο θα διαφωνήσω, αλλά όπως πάντα ο Κοτζιάς τα παρουσιαζει θεωρητικά. Αν καθίσω εγώ να γράψω ένα θεωρητικό κείμενο, δεν νομίζω να υστερεί σε τίποτα. Το ζητούμενο ξεκινάει στο πως θα γίνουν αυτά που περιγράφει. Το δύσκολο δεν είναι το να βρεθεί η λύση, αλλά το να γίνειτο λεγόμενο implementation. H απλουστευμένη απάντηση, «θα το κάνουν οι πολίτες μέσω το εκλογών, της συμμετοχής τους στη διαδικασία, κτλ» δεν είναι σωστή ή καλύτερα δεν είναι εφαρμόσιμη. Γι αυτό Ελένη μου δεν μου αρέσει να σχολιάζω θεωρητικά κείμενα. Μου αρέσει όμως να κρίνω εφαρμόσιμες προτάσεις. Δυστυχώς ο Κοτζιάς στα άρθρα του έχει ελάχιστες από δαύτες.
Στέργιο μάλλον συμφωνείς με τον Ndn....Το θέμα είναι οτι ξέρεις και τον Κοτζιά κι επομένως να είσαι σίγουρος οτι πάντα επανέρχεται με τις παρατηρήσεις που έχω την εντύπωση οτι τις λαμβάνει υπόψη. Κατά βάθος καταλαβαίνω οτι τον εκτιμάς θεωρητικά αλλά περιμένεις πρόταση και έχεις δίκιο. Φυσικά όταν μια περίοδος είναι μεταβατική κι εσύ είσαι εν μέρει και 'ξένο σώμα' σε αυτό το γιγνεσθαι καταλαβαίνεις οτι ίσως να μην υπάρχουν σαφείς προτάσεις. Δεν ξέρω τι έκανε παλαιότερα ο ΝΚ σε αυτό το πρακτικό κομμάτι...ίσως εσύ ξέρεις καλύτερα...ίσως στην Πεσινέ ή το Λαύριο να ήσασταν μαζί...ποιός ξέρει...:)
ndn το δύσκολο είναι όχι τόσο τι να προτείνεις αλλά να κάνεις την τολμηρή αρχή και μάλιστα μετά απο 5 χρόνια φθοράς. Δεν είναι και το ευκολότερο...αλλά κάποτε πρέπει να τολμάμε εάν θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα...μέσα απο τη δουλειά θα βγούν πρακτικές λύσεις και προτάσεις... προς το παρόν Νίκο μου, νομίζω οτι όλοι θεωρητικολογούν σε αυτό το χώρο (αν όχι όλοι-ΟΚ οι περισσότεροι) οπότε ο ΝΚ τουλάχιστον παραμένει στο αντικείμενό του :)
Δημοσίευση σχολίου