People have the power

H Patty Smith
Υπήρξε πάντα μια δυναμική παρουσία στα live της, τραγουδώντας και ψάλλοντας τους στίχους της με μία ανεκπαίδευτη αλλά ωστόσο εκπληκτική φωνή. Η μουσική της αντιμετωπίστηκε ως το πιο συναρπαστικό μίγμα rock και ποίησης. Οι κυκλοφορίες της είχαν μία αίσθηση αυτοσχεδιασμού και αλληλεπίδρασης από τη free jazz, αν και παρέμειναν σταθερά ριζωμένες στο θορυβώδες, πρωτόγονο rock n' roll των τριών ακόρντων. Η μουσική της Patti Smith και το γενικότερο έργο της άσκησε μεγάλη επιρροή στο punk κίνημα, τόσο στη Νέα Υόρκη όσο και στην Αγγλία, ανάμεσα σε σύγχρονους και συνεχιστές της. Την τρίτη και τελευταία ημέρα του Rockwave (Πέμπτη 10 Ιουλίου) θα βρίσκεται μεταξύ των άλλων -Manu Chao και Radio Bemba Sound System, Locomondo, Schooligans present 7 Schoolwave bands- σε μια πολλά υποσχόμενη εμφάνιση.
Σε συνέντευξή της, μιλάει για μια στάση ζωής που τίθεται ανοιχτά ενάντια στις διακρίσεις, την παγκοσμιοποίηση, την πολιτική.

Πόσο δύσκολο ήταν να ξεκινήσετε την καριέρα σας και να κερδίσετε σεβασμό στη Νέα Υόρκη;
Ήταν αρκετά δύσκολο, αλλά όχι τόσο όσο για τον οποιοδήποτε καλλιτέχνη που ξεκινούσε τότε. Έρχομαι από πολύ φτωχή οικογένεια και ήξερα πάρα πολύ καλά τι σημαίνει να αγωνίζεσαι για κάτι καθημερινά. Είναι καλό να αγωνίζεσαι όμως... να κερδίζεις πράγματα από αυτή την πάλη. Επιπλέον, μου άρεσε η Νέα Υόρκη. Ήταν πολύ δεκτική και φιλική προς τους νέους καλλιτέχνες, και ήταν και φτηνά να μένει κάποιος εκεί. Όχι σαν τώρα!

Στην πορεία σας έχετε γνωρίσει πολλούς σημαντικούς ανθρώπους των τεχνών και του πνεύματος. Πόσο σας επηρέασαν;
Α, υπήρξα πάρα πολύ τυχερή που έχω γνωρίσει όλους αυτούς τους ανθρώπους... τον Burroughs, τον Ginsberg, τον Dylan, τον Nader τον Δαλάι Λάμα και πολλούς άλλους... Έχουν καταφέρει τόσα πολλά, και έχουν συνδυάσει την τέχνη, την πολιτική, και την πνευματικότητα. Είναι όλοι τόσο δραστήριοι, ανθρωποκεντρικοί και πειθαρχημένοι... Έμαθα πάρα πολλά από τον καθένα ξεχωριστά.

Μιας και αναφερθήκατε στην πολιτική, πιστεύετε ότι οι καλλιτέχνες έχουν κάποιο χρέος να συμμετέχουν ενεργά, πχ: να κατεβαίνουν υποψήφιοι στις εκλογές;
Θα κατέβαινα και εγώ η ίδια με τον κόμμα των οικολόγων, αλλά τελικά κέρδισε η αφοσίωσή μου στην τέχνη. Πιστεύω πως οι καλλιτέχνες πρέπει να μιλάνε, να ακούγονται... ειδικά αυτή την εποχή, με τους χειρισμούς του Μπούς πχ: στον πόλεμο του Ιράκ... είναι μεγαλύτερη η ανάγκη. Η κυβέρνησή του και ο ίδιος είναι τόσο διεφθαρμένοι που χρησιμοποίησαν την 11η Σεπτέμβρη για να κάνουν τον κόσμο να φοβάται να μιλήσει και να εκφραστεί ελεύθερα. Είναι καθήκον μας να μη σιωπούμε...

Δηλαδή, έχει ακόμα τη δύναμη ο λαός;
Πάντα την είχε! Το θέμα είναι να τους πολεμήσουμε με τον μεγάλο μας αριθμό. Με το να πάμε στις κάλπες και να τους καταψηφίσουμε. Δυστυχώς, ο λαός έχει ξεχάσει πως έχει αυτή τη δύναμη. Νομίζουν πως τη δύναμη την έχει η κυβέρνηση. Πρέπει να τους το θυμίζει κάποιος. Είναι καθήκον του κάθε καλλιτέχνη να το κάνει αυτό. Μόνο αν αφυπνιστεί ο λαός μπορεί να υπάρξει αλλαγή.

Για να κλείσουμε τη συνέντευξη, έχετε κάποια «λόγια σοφίας» απ' όλα αυτά τα χρόνια εμπειριών;
(Γελάει κάπως αμήχανα) Η ζωή μπορεί να είναι πολύ σκληρή. Έχω χάσει τον άντρα μου, τον αδελφό μου, τους γονείς μου, τον πιανίστα μου, και άλλους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους. Από την άλλη, η ζωή είναι και πολύ όμορφη. Υπάρχει η τέχνη, τα παιδιά, η επικοινωνία -ακόμα και με 'σένα τώρα που μιλάμε. Πρέπει να απολαμβάνουμε τη ζωή μας γιατί είναι πολύτιμη. Οι νέοι πρέπει να το καταλάβουν αυτό-ξέρω πως είναι δύσκολο... Πρέπει να φροντίζεις τον εαυτό σου και να βρεις μια ισορροπία. Πέρασα τα 60 και θέλω να κάνω τόσα πολλά πράγματα, αλλά μπορώ να τα κάνω επειδή φροντίζω-και φρόντιζα- τον εαυτό μου. Είναι τόσοι πολλοί που χαράμισαν τον εαυτό τους τόσο άδικα. Πρέπει να φροντίζεις το σώμα σου και το πνεύμα σου και να κρατάς το μυαλό σου ανοιχτό!
Συνέντευξη στον Αρη Δούκα απο το περιοδικό του πολιτισμού
--------------------------------------------------------------------------------

Η Πολιτική ως αισθητική...

Ποτέ δεν τελειώνουν τα σχόλια για τη Πολιτική...ποτέ και οι κρίσεις. Αν είχαμε και περισσότερη εμβάθυνση στους δημοκρατικούς θεσμούς κι αν σεβόμαστε τους αγώνες όσων προηγήθηκαν για να υπάρχει Δημοκρατία...ίσως σήμερα δεν θα μιλούσαμε για "βρώμικη Πολιτική". Είναι αλήθεια βρώμικη ή μήπως οι πολιτικοί την έκαναν έτσι; Κι αν τελικά έχουν ξεχαστεί πολλοί απο αυτούς μέσα στην καθ' έξη συμπεριφορά του επαγγελματία πολιτικού μήπως...η αποκαθήλωσή τους θα έπρεπε να αρχίσει απο τον Πολιτισμό.;

Γιατί μη ξεχνάμε οτι η Αισθητική στη Πολιτική είναι σημειολογία και απο αυτή τη σημειολογία δημιουργούνται αρχικά συνειρμοί και στη συνέχεια πρότυπα συμπεριφοράς κι ακόμα πιο επίκαιρα αποδείξεις.... Ακριβώς γιατί η 'χρυσόσκονη' της εξουσίας κάποτε πέφτει στους ώμους και τινάζεται σαν να μην υπήρξε ποτέ...κανείς δεν θυμάται τις δημόσιες συγκεντρώσεις και τα 'πανηγύρια' όπου τα αισθητικά κριτήρια ήταν απλά προσαρμοσμένα στην ευκαιριακή συλλογή ψήφων...κάτι σαν 'αρπαχτές'. Ακόμα και τώρα -σε 'καιρό ειρήνης' αφού δεν υπάρχουν άμεσα εκλογές-οι επισκέψεις των πρωτοκλασσάτων κομματικών εκπροσώπων είθισται να γίνονται αυθημερόν. Ετσι διεκπεραιωτικά ταλαιπωρείται η σημειολογία και οι λέξεις όπως: συμμετοχή, παρέμβαση, ενημέρωση, συνέντευξη τύπου, επισκέψεις σε εργασιακούς κι άλλους χώρους, διανομή φυλλαδίων απο 10-11:00. Και μετά; Μετά επιστροφή στο "κλεινόν άστυ" τις περισσότερες φορές ως κλείσιμο άλλης μιάς υποχρέωσης...έτσι "αστικά και καθώς πρέπει"

Κάπως έτσι αντιμετωπίζεται, λοιπόν, η ακρίβεια, το ασφαλιστικό, η ανεργία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και βάλε....κάπως έτσι αντιμετωπίζεται ο Πολιτισμός και κάπως έτσι η Πολιτική 'σημειολογεί' και 'επιχειρηματολογεί' στην καθημερινότητά μας...μοιάζει φυσικά αρκετά με τα τηλεοπτικά παράθυρα και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Εξάλλου ποιός νοιάζεται για "ευ πολιτεύεσθαι"...όταν περνάει η ώρα;

Και συνεχίζω με ένα πολύ καλό άρθρο του συγγραφέα Κώστα Λογαρά απο τα ΝΕΑ (25.5.2008)

"Πόσο ψηλά ή χαμηλά βάζει κανείς τον πήχυ των προσωπικών επιλογών του είναι δική του υπόθεση κι αν δεν έχει επιπτώσεις πάνω μας, δεν πέφτει λόγος σε κανέναν. Ωστόσο, η παρουσία των πολιτικών προσώπων σε δημόσιες συγκεντρώσεις είναι πράγμα διαφορετικό. Δηλώνει με απόλυτη σαφήνεια τη συμπαράσταση στους στόχους της εκδήλωσης και την εκτίμηση στην εξέχουσα persona του κοινωνικού, ας πούμε, γεγονότος. Σ΄ αυτά είναι μανούλες οι πολιτικοί. Οσμίζονται τι βλάπτει το συμφέρον τους, τι αντιστρατεύεται την «ιδεολογία τους» και φροντίζουν να γίνει η απουσία τους απολύτως αισθητή. Όταν πρόκειται για εκδηλώσεις που απαιτούν κριτήρια αισθητικά ή προϋποθέτουν ελάχιστο επίπεδο πολιτιστικό, τότε ο πήχυς κατεβαίνει τόσο χαμηλά που τον βλέπεις να σέρνεται στο πάτωμα"

Τι μπορεί, λοιπόν, να φανερώνει η προσέλευση εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού- της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά και του Κοινοβουλίου (πρώην) -, στη συναυλία μιας αοιδού πανηγυρτζούς; Πολλά, κατά τη γνώμη μου: ότι πιθανόν δεν ενοχλούνται από το αγοραίο γούστο· ότι τα αισθητικά τους κριτήρια είναι ίσως από ανύπαρκτα έως ατροφικά· ότι γι΄ αυτούς είναι ένα γεγονός ανώδυνο, μάλλον, και αμελητέο (ενώ εξανίστανται, αίφνης, και αγανακτούν για την ανεπίτρεπτη εμφάνιση ή τις χαμηλές επιδόσεις της ποδοσφαιρικής ομάδας τους - εδώ τα κριτήρια είναι σμιλεμένα και απαιτητικά). Όχι, όχι, δεν παριστάνω τον ελεγκτή καμιάς αισθητικής ορθότητας, αλλά πιστεύω ότι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι, με την παρουσία τους, επικροτούν αυτομάτως ένα καθεστώς της φτήνιας και το νομιμοποιούν. Συμμετέχοντας (αλλά με το κύρος των θεσμών και το ύφος της εξουσίας τους) στην «πολιτιστική»καζούρα, την απαλλάσσουν από το φαιδρό της περιεχόμενο και την εδραιώνουν ως επίσημη έκφραση. Το ότι δεν μπορούν, καίτοι υψηλά ιστάμενοι, να μετρήσουν το πολιτιστικό κόστος και να αξιολογήσουν την καλλιτεχνική απαξίωση, είναι δηλωτικό ενός πνευματικού ελλείμματος. Και αυτή η υστέρηση αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, μείζον πολιτικό πρόβλημα. Το θέμα ενδιαφέρει στον βαθμό που αυτοί οι άνθρωποι παίρνουν αποφάσεις για τη δική μας τύχη: προάγουν θεσμικά μέτρα για τούτο ή για τ΄ άλλο, επηρεάζουν την καθημερινή μας ζωή, ψηφίζουν νόμους που ορίζουν τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Άραγε με ποιο πνευματικό εκτόπισμα; Με κοσμοαντίληψη διαμορφωμένη από τι; και σμιλεμένη πώς; απλώς διερωτώμαι. Και τελικά, διάβολε, ποια πολιτιστική πολιτική να περιμένεις από εκείνους που, από την κεντρική πλατεία- πρώτο τραπέζι πίστα-, εκστασιάζονται με την αισθητική τής κ. Θώδη; Αλίμονο, η έκπτωση του πολιτικού και κοινωνικού βίου είναι απολύτως συναφής με την υποβάθμισητου πολιτιστικού επιπέδου. Κι αυτό, δεν θέλησαν ποτέ να το δουνοι κρατούντες. Γι΄ αυτό και η συμμετοχή των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων στη διοίκηση και στους θεσμούς (που αποτέλεσε αναμφισβήτητα κατάκτηση από το ΄81 και μετά) δεν συνοδεύτηκε από παράλληλη προσπάθεια για πολιτιστική αναβάθμιση και ουσιαστική εκπαιδευτική πολιτική. Έτσι, στην εξουσία ανέβηκαν άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτιστική παραγωγή. Εννοώ, δεν εκτιμούν ούτε εκείνους που παράγουν το πολιτιστικό αγαθό ούτε τη δημιουργία καθαυτή. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που η αισθητική δεν έχει ενσωματωθείστην καθημερινή πραγματικότηταως αξία και παράγοντας ποιότητας ζωής. Ελάχιστοι πολιτικοί- στα δάχτυλα μετριούνται ενδιαφέρθηκαν πραγματικά, από τη μεταπολίτευση και δώθε, για την καλλιτεχνική δημιουργία. Οι περισσότεροι, ανέκαθεν, ξινίζουν μούτρα και αποστρέφονται τις «ελιτίστικες» αυτές ενασχολήσεις. Έτσι είναι, παραγκωνίζει κανείς ό,τι αγνοεί. Επομένως, από τους «λαπάδες» του κ. Κούβελα φτάσαμε στην αποθέωση τηςευτέλειας και της χλεύης ως επίσημης «καλλιτεχνικής» έκφρασης. Με όχημα τις Πανελλήνιες Τηλεοπτικές Σχολές και με τις ευλογίες αδιάφορων και απροσδιόνυσων πολιτικών".

Ριμέϊκ

Είχα αποφασίσει οτι δεν θα ασχοληθώ με τις τελευταίες πολιτικές (;) εξελίξεις...ακριβώς γιατί αυτό το ερωτηματικό με έκανε να πιστεύω οτι δεν επρόκειτο για πολιτικές αλλά για επιχειρηματικές. Δηλαδή αυτό που τυγχάνει να είναι σήμερα η Πολιτική και οι εκπρόσωποί της...Αυτό που με πολύ ευκολία και κυνισμό ξεστομίζει ο Πολίτης λέγοντας ότι "η πολιτική είναι βρώμικη". Αλήθεια, όμως, πώς φτάσαμε ως εδώ γιατί τίποτα δεν τυγχάνει όταν κάτι καταλήγει να είναι 'βρώμικο'....

Αυτό, λοιπόν, που με εντυπωσιάζει ακόμα -ίσως γιατί δεν έχω ακόμα γίνει τόσο κυνική- είναι οτι οι περισσότεροι απ' όσους έχουν αναμειχθεί (κι εννοώ αυτούς που συνεργάστηκαν με όσους ακούγονται και όχι μόνο) παριστάνουν υποκριτικά ότι το θέμα δεν τους αφορά...ξεχνώντας οτι πέρα απο τα πρόσωπα που κατονομάζονται και θα ακολουθήσουν, υπάρχουν θεσμοί, συνεργασίες, φιλίες, ανταλλαγές, αναγνωρίσιμοι τρόποι και φυσικά σιωπές που όλα αυτά τα χρόνια της εξουσίας και όχι μόνον ...δεν μπορεί παρά να στηρίζονταν στο χρήμα. Κάνουν πώς ξεχνάνε ότι απο την εκλογή και τα χρήματα που 'υποθηκεύει' σε πακέτα εκδοτών και 'δώρα' ο υποψήφιος μέχρι και τη καρέκλα του που κάποια στιγμή ανταλλάσσει με μια άλλη, καλύτερη καρέκλα....το χρήμα είναι εντελώς απαραίτητο για να κερδίσουν.

Ακούστηκαν όλα αυτά για το κέντρο...η Χ. Τρικούπη, η Ριγγίλης κ.λ.π... Μα πώς θα συντηρηθούν όλα αυτά τα βουλευτικά και τοπικά γραφεία, αγαπητοί μου;

-Πώς θα συντηρηθεί ο μηχανισμός και η μοιρασιά;

-Πώς θα εξασφαλίσουμε τις παρέες μας και τους συγγενείς μας; Για ποιό λόγο σπουδάσαμε τα παιδιά μας σε τόσο ακριβά σχολεία και τους δώσαμε τόσα πτυχία;

-Πώς θα αποκτήσουμε 4Χ4 και σπίτι με πισίνα; Εξοχικό; Σκάφος;

-Αλήθεια, πώς θα κάνουμε διακοπές σε μέρη απάτητα για τους απλούς μισθωτούς ή τους νέους με πρώτο μισθό τα 700€;

-Πώς θα διασκεδάσουμε τη βαρεμάρα μιάς ρουτίνας αστικής τάξης χωρίς ουσιαστικά ενδιαφέροντα;

-Πώς θα συντηρήσουμε την ελίτ, τελικά;

Ο χρόνος που αφιερώνεται στην Πολιτική δεν είναι παρά μια συνηθισμένη δημοσιοϋπαλληλική εργασία όπου ο ένας με τον άλλον, ανεξαρτήτως κομμάτων πολλές φορές, θα συγκρίνουμε όλα αυτά τα αγαθά που με την ψήφο του ελληνικού λαού δικαιούμαστε εμείς περισσότερο απο όλους τους άλλους.

-Αλήθεια γιατί τα δικαιούνται αυτοί περισσότερο απο τους άλλους;

-Χρειάζονται ή όχι αποδείξεις τόσο για το πώς φτάσανε μέρχι εδω οικονομικά ή όχι; -Χρειάζονται αποδείξεις αν τελικά είναι αποτελεσματικοί γι' αυτό το οποίο τους εκλέξαμε ή όχι; -Κι αν όλα αυτά δοκιμάζονται στις εκλογές...τότε μήπως σε όλα αυτά συνδράμει και ο Πολίτης με την ανοχή του ή την εξαγορά του;

Και φτάνουμε στο σήμερα. Σταυρόλεξο: Ποιός, πότε, που και γιατί πήρε τόσα πολλά λεφτά. Δεν έχει νόημα να πώ το πόσα....τα λεφτά είναι πολλά. Και το χειρότερο...αυτοί που γνώριζαν είναι πολλοί, επίσης. Γιατί μπορεί να μη γνώριζαν το συγκεκριμένο αλλά γνώριζαν 'τι είθισται'. Και μάλιστα το είχαν αποδεχθεί ως φυσιολογικό...γιατί και οι ίδιοι ίσως είχαν δεχτεί απο άλλους επιχειρηματίες χρήματα κι μπορεί μετά τα επέστρεψαν κατακυρώνοντας έργα στους ίδιους τους δωρητές τους....Απο τη πεζοδρόμηση και τη φωταγωγία των δρόμων, μέχρι τις εργολαβίες κτιρίων...απο την ανάθεση εργολαβιών μέχρι και κατακύρωση διαγωνισμών, απο φωτογραφίες θέσεων μέχρι διορισμούς...Τόσο απλά. Γιατί στη ζωή όλα είναι δανεικά και κυρίως η 'φτώχεια' στη δύσκολη στιγμή....η γενναιοδωρία που γίνεται φιλοδώρημα. Η επιτυχία που γίνεται συνδιαλλαγή.

Αναρωτιέμαι αν το θέμα θα απασχολεί τα δελτία ειδήσεων και, κατά προέκταση, και τους πολίτες αυτής της χώρας και την μεθεπόμενη εβοδμάδα όταν ο κατάλογος θα κλείσει...φυσικά προσωρινά. Κάποιο άλλο θέμα θα αναδυθεί και θα προβληματίσει και πάλι χωρίς κανείς να μάθει τι απέγινε στο τέλος...ας μην απαριθμήσω πόσα ξεχάσαμε και σας κουράσω. Αλλωστε, όλοι λίγο-πολύ σε αυτή τη χώρα ζούμε...ακόμα κι αν οι πόλεις μας έχουν τόση απόσταση ποτέ άλλοτε δεν ήσαν τόσο κοντά...Απλά γιατί αυτά όλα 'είθισται' να συμβαίνουν με την ανοχή μας...

Να ξαναχτίσουν τη ζωή τους...

Του Αntonio Guterres*

Έπειτα από πέντε χρόνια σταθερούς μείωσης, ο αριθμός των προσφύγων και των εσωτερικά εκτοπισμένων αυξήθηκε για δεύτερη συνεχή χρονιά το 2007, φτάνοντας συνολικά τα 37,4 εκατ.- περίπου 11,4 εκατ. πρόσφυγες εκτός της πατρίδας τους, τα υπόλοιπα 26 εκατ. εσωτερικά εκτοπισμένοι. Και υπάρχουν δυσοίωνα σημάδια ότι στο μέλλον θα δούμε ακόμα περισσότερους ανθρώπους να ξεριζώνονται.
Τα προειδοποιητικά σημάδια είναι εμφανή εδώ, στα σύνορα Κένυας- Σομαλίας: σχεδόν 200.000 Σομαλοί έχουν αναζητήσει καταφύγιο στο διαρκώς επεκτεινόμενο σύμπλεγμα του Προσφυγικού Καταυλισμού Ντανταάμπ εξαιτίας της φαινομενικά ατέρμονης εμφύλιας διαμάχης στην πατρίδα τους. Και συνεχίζουν να έρχονται- 20.000 μόνο από τον Ιανουάριο.
Στον σημερινό κόσμο, ο ξεριζωμός είναι ένα φαινόμενο πολύ πιο περίπλοκο από ό,τι το 1951, όταν ιδρύθηκε η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Πολλά από τα εμπόδια στην ανθρώπινη κινητικότητα έχουν πλέον αρθεί και νέα, επαναλαμβανόμενα μοτίβα μετακινήσεων έχουν αναδυθεί. Μπορεί οι συγκρούσεις να υποκινούνται από πολιτικά ζητήματα, σε ένα βαθύτερο επίπεδο όμως, είναι επίσης πιθανό να οφείλονται στην οικονομική κακοδιαχείριση, την κακή διακυβέρνηση και πλήθος άλλων παραγόντων, ανάμεσά τους και τον εκφυλισμό που προκαλεί στο περιβάλλον η κλιματική αλλαγή. Οι ακραίες αυξήσεις των τιμών παράγουν αστάθεια και συγκρούσεις σε πολλές περιοχές, με τον κίνδυνο πυροδότησης περισσότερων εκτοπισμών. Η ακραία ένδεια είναι από μόνη της ένας εκλυτικός παράγοντας συγκρούσεων. H διαφοροποίηση ανάμεσα στον πρόσφυγα που δικαιούται προστασία και στον μη πρόσφυγα γίνεται όλο και πιο νεφελώδης. Υπάρχει λοιπόν επείγουσα ανάγκη να βρει η διεθνής κοινότητα τρόπους να αντιμετωπίσει τα ολοένα και πιο περίπλοκα γενεσιουργά αίτια του εκτοπισμού συντονισμένα και αποτελεσματικά.
Πρέπει επίσης να βρεθούν πλαίσια δράσης τα οποία θα διασφαλίσουν ότι η διεθνής κοινότητα μετέρχεται όλα τα διαθέσιμα εργαλεία- οικονομική βοήθεια, εμπόριο, διπλωματία, ασφάλεια και αρωγή- που μπορούν να οδηγήσουν διαλυμένες χώρες στη βιώσιμη σταθερότητα.
Στο μεταξύ, η πρόσβαση σε μια αποτελεσματική διαδικασία ασύλου και η δίκαιη αντιμετώπιση των αιτούντων άσυλο και των προσφύγων παραμένουν επιτακτική ανάγκη. Γίνονται όμως όλο και πιο δύσκολες σε πολλές χώρες, ανάμεσά τους και οι χώρες εκείνες στις οποίες οι προσπάθειες ελέγχου της παράνομης μετανάστευσης δεν καταφέρνουν να κάνουν τον πρέποντα διαχωρισμό ανάμεσα στους ανθρώπους που επιλέγουν να μετακινηθούν και εκείνους που τρέπονται σε φυγή. Πάρα πολύ συχνά, πρόσφυγες που αναζητούν ασφάλεια απωθούνται στα σύνορα κατά ευθεία παράβαση της Σύμβασης του 1951 για τους Πρόσφυγες. Παρ΄ ότι οι κυβερνήσεις έχουν δικαίωμα να ελέγχουν τα σύνορά τους, παρόμοιοι έλεγχοι θα έπρεπε να λαμβάνουν υπ΄ όψιν τα δικαιώματα προστασίας των προσφύγων. Οι πρόσφυγες επιδεικνύουν εκπληκτικό θάρρος και εγκαρτέρηση ξεπερνώντας τεράστια εμπόδια προκειμένου να ξαναχτίσουν τη ζωή τους. Βοηθώντας τους να λάβουν την προστασία που δικαιούνται βοηθάμε τους εαυτούς μας, διότι τα δικαιώματα των προσφύγων είναι ανθρώπινα δικαιώματα- δικαιώματα που ανήκουν σε όλους.

Το άρθρο του Αντόνιο Γκουτέρες, του Ύπατου Αρμοστή του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, δημοσιεύεται στην Ελλάδα κατ΄ αποκλειστικότητα από «ΤΑ ΝΕΑ»

Εξαιτίας...

Η καλή φίλη συνοστιολόγος ανέβασε ένα εξαιρετικό κείμενο...με τίτλο: "Amsterdam: έτσι, χωρίς πρόγραμμα"

Θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας για όσους δεν το διαβάσατε....Είναι ένα κείμενο που με εκφράζει απόλυτα και ταιριάζει στη συγκυρία.... Ρίτσα σ' ευχαριστώ!

Ο ανθρώπινος τύπος της ωραίας εποχής ανήκει πια στη δικαιοδοσία του παρελθόντος. Το ίδιο και ο αγαπημένος Jacques Brel. Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα πλάθεται ένας άλλος τύπος. Δεν ξέρουμε όλοι εξίσου καλά το πρόσωπο του, γι αυτό και εικάζουμε. Το σίγουρο όμως είναι ότι εμφανίζεται περισσότερο αδιάλλακτος και περισσότερο απολυταρχικός. Ναι, ο καινούργιος άνθρωπος που δεν αντέχει τίποτα το μαυρόασπρο, βυθίζεται στο ατελείωτο διαυγές χρώμα, δεν νοσταλγεί κανένα κομμάτι του παρελθόντος, κι ας είναι αυτό το πιο σπουδαίο παρελθόν. Επιλέγει την ταχύτητα, το διαζύγιο με την Ιστορία, τα σπάει με την ιδέα ενός κισμέτ , αγνοεί ότι υπάρχει και θλίψη γύρω του, ότι κάποιος μπορεί να μην αντέχει αυτούς τους ρυθμούς κι ότι ζαλίζεται να τον θωρεί. Δεν ξέρει τίποτα για τους συμβολισμούς του Παρισιού , του ιμπρεσιονισμού, τον ενοχλούν οι ντανταϊστές και ο,τιδήποτε του θυμίζει παρελθοντική τέχνη, προτιμάει να μοιάζει με έναν σύγχρονο δούκα που πίνει τη βότκα του μέσα από τη γόβα μιας ρωσίδας χορεύτριας από αυτές που χρόνια τώρα κατακλύζουν τη χώρα, μιμούμενες στιγμιαία χορεύτριες του Μαξίμ.
Για όσους δεν κατάλαβαν, αυτό είναι ένα καθημερινό κομμάτι της επιταχυνσης της Ιστορίας. Γι αυτό και ανέβασα εναν Μπρελ. Θα μπορούσα να το πω τροχοπέδη, χάριν αστεϊσμού βεβαίως.

Τέλος εποχής...

"Αυτό που προετοιμάζει τους ανθρώπους

για την ολοκληρωτική εξουσία είναι η αποξένωση"

Χάννα Αρεντ, 1951.

...και η απουσία απο τη Πολιτική (με ότι αυτό συμπεριλαμβάνει) ακόμα κι αν αυτό φαίνεται πολύ μακρυνό εξαιτίας της γεωγραφικής απόστασης. Ο κόσμος είναι ανθρώπινο δυναμικό γι' αυτό και διαμαρτύρεται, απεργεί, προβληματίζεται πολιτικά, πληρώνει χωρίς να εισπράττει ο ίδιος αλλά οι πολυεθνικές, οι τράπεζες και οι ασφάλειες, αναζητά το δικαίωμα στην ελευθερία και τη διάθεση, ελπίζει, στοχάζεται, προσφέρει εθελοντικά, συνεργάζεται και δημιουργεί.

Ολα αυτή σημαίνουν Πολιτική.

Η έκκληση του Κ.Μάρξ (1843) για "αμείλικτη κριτική σε καθετί που υπάρχει" φαίνεται να είναι πιο επιτακτική και σημαντική στη σύγχρονη εποχή. Και προς αυτή τη κατεύθυνση θα πρέπει να στραφεί το ενδιαφέρον των Πολιτών, αν θέλουν αποτέλεσμα. Η κριτική και η συμμετοχή είναι η αρχή όχι μόνο για προβληματισμό αλλά και για τη δράση μέσα στην κοινωνία.

Είναι αλήθεια οτι το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών αλλά και των κομματικών μηχανισμών αποτελεί πλέον μια καθεστηκυία τάξη που, τις περισσότερες φορές, είναι ανίκανη να αντιδράσει αποτελεσματικά υπέρ του Πολίτη αναγνωρίζοντας αρχικά τα προβλήματα της καθημερινότητάς του. Μιάς καθημερινότητας όπου οι ίδιοι οι πολιτικοί έχουν απομακρυνθεί εδώ και καιρό και που απλά διαχειρίζονται με όρους αγοράς κάθε φορά στις εκλογικές δοκιμασίες. Οι 'μεσάζοντες της πολιτικής' στην ουσία έχουν διαβρώσει με τη στάση τους ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που αποδέχεται την καθοδήγηση και την υπόδειξη ευχαρίστως άλλοτε μέσω της 'υποχρέωσης' κι άλλοτε μέσω της 'αναγνωρισιμότητας' που επιβάλλουν τα ΜΜΕ.

Το ενδιαφέρον των Πολιτών για τα Κοινά κι όχι κατ' ανάγκη με τη συμμετοχή τους στο υπάρχον σύστημα, είναι η μόνη διέξοδος απο τη κρίση. Ενδιαφέρον με γνώση και κρίση που να ξεπερνά τη τεριμμένη μορφή της αντιπροσώπευσης σε θεσμούς που λειτουργούν υπο τη μορφή "συντεχνίας". Κι αυτό γιατί ήδη η τεράστια οικονομική -κοινωνική -πολιτική -οικολογική και πολιτιστική κρίση που αντιμετωπίζει ο πλανήτης μας εξαιτίας των ανοιχτών αγορών και της συγκέντρωσης της δύναμης στα χέρια των ελίτ, έχει δυστυχώς, συμπληρωθεί πολλές φορές απο το πολιτικό σύστημα της 'αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας' που αντί να προστατεύει τα συμφέροντα των Πολιτών, συντηρεί τις ανισότητες.

Η σοσιαλδημοκρατία (όπως ανάγεται στον Ε. Μπερνστάιν στις αρχές του 20ου αιώνα) φαίνεται οτι δεν πρότεινε εναλλακτικές λύσεις που να ξεπερνούν τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος στο βαθμό τόσο της συντήρησής του όσο και της εξάπλωσής του παγκόσμια. Επιπρόσθετα το θέμα της "ασφάλειας" είναι ένα θέμα μετά τις 11 Σεπτεμβρίου έχει διαστρεβλώσει τις έννοιες της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στο όνομα των οποίων καταγράφονται νέοι είδους ρατσισμοί, διακρίσων, εξοντώσεων ανθρώπων, φυλακίσεις ακόμα και πόλεμοι.

"Η δημοκρατία έχει γίνει ένα άθλημα για θεατές, στο οποίο το ευρύ κοινό επιλέγει την "ομάδα" του ανάμεσα σε ανταγωνιζόμενες ομάδες ειδικών"1

Παρ' όλα αυτά η ανάγκη και στην Ελλάδα για ένα ανανεωμένο ριζοσπαστικό κίνημα είναι πλέον ορατή, ακριβώς γιατί ο Πολίτης μπορεί να μάθει και να επιλέξει. Μπορεί να προσπεράσει και να ακυρώσει. Να ενδυναμώσει και να σχηματίσει. Ολα αυτά μέσα απο υγιείς δυνάμεις που απελευθερώνονται έστω και με αργούς ρυθμούς τόσο απο την υποκρισία και τον συντηριτισμό μιάς γραφικής νομενκλατούρας που είναι εμφανής σε τοπικό και εθνικό επίπεδο όσο και μιάς νεάς τάξης επαγγελματιών γραφειοκρατών (προερχόμενων απο το management του life style, του ΜΜΕ και του κέρδους) που επαγγέλονται το 'νέο' χωρίς ίχνος πολιτικής κουλτούρας και βιωμάτων...έχοντας τη πεποίθηση οτι είναι καλύτεροι επαγγελματίες απο τους πρώτους. Είδη, που ακόμα και στις μικρές κοινωνίες ('μικρογραφία' των μεγάλων) εμφανίζονται ως συνεχιστές ονομάτων και επαγγελμάτων.

Το τέλος εποχής που αυτή τη στιγμή διαφαίνεται σε πολιτικό επίπεδο θα απελευθερώσει σύντομα ριζοσπαστικές δυνάμεις της κοινωνίας δίνοντας έμφαση στο κοινωνικό και όχι στο ατομικό, στο διάλογο και όχι στις υποκειμενιστικές παρεκκλίσεις, στον εντοπισμό των πραγματικών προκλήσεων για την αλλαγή κι όχι των απλών διαπιστώσεων ή της διαμαρτυρίας που ξεχνιέται την επόμενη ημέρα και, τέλος, στην οικοδόμηση στρατηγικών μετάβασης απέναντι στον καπιταλισμό αλλά και τη καθεστηκύια τάξη των ιεραρχιών των κομματικών μηχανισμών που ουσιαστικά διαχειρίζονται απο κοινού τη διαιώνισή του.

{1}. Τάκης Φωτόπουλος, Παγκοσμιοποιημένος Καπιταλισμός, Εκλειψη της Αρσιτεράς και Περιεκτική Δημοκρατία, εκδ. Κουκκίδα, Αθήνα 2008, σ.322

Επίκαιρος σχολιασμός....

"Είναι προτιμότερο να ζείς όπως σκέφτεσαι

παρά να σκέφτεσαι όπως ζείς"

Γ.Σεφέρης

ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΕ ...ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΟ!!

ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ "ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΕ"

"Παράθυρο" επικοινωνίας στο διαδίκτυο από τους μαθητές του Άη Στράτη06.06.2008

- Με τη βοήθεια του καθηγητή τους Χρ. Στεφάνου έφτιαξαν ένα ιστολόγιο, μέσω του οποίου προβάλλουν τις δραστηριότητές τους και τον τόπο τους και επικοινωνούν με άλλους μαθητές απ' την υπόλοιπη Ελλάδα -->Η καλή διάθεση και η όρεξη για δημιουργία οδήγησαν μια ομάδα μαθητών από το Γυμνάσιο του Αγίου Ευστρατίου, στο να φτιάξουν ένα ιστολόγιο, ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο δηλαδή, όπου περιγράφουν την καθημερινότητά τους και τις ομορφιές του τόπου τους. Η επιθυμία τους να προβάλλουν το νησί τους σε άλλους ανθρώπους, μετέτρεψε τη δημιουργικότητά τους σε δίαυλο επικοινωνίας με κόσμο από όλη την Ελλάδα.«Είμαστε, ο Νίκος, η Βιβή, ο Αγαπητός, ο Νίκος, η Δέσποινα και ελπίζουμε να μην ξεχάσαμε κανέναν ή καμία... Φτιάχνουμε αυτή την σελίδα γιατί θέλουμε κι εμείς από το μακρινό και απομονωμένο νησάκι μας, τον Άη Στράτη, να σας δείχνουμε τις φωτογραφίες μας και να γράφουμε κομματάκια από την ζωή μας». Αυτή είναι η εισαγωγή της σελίδας των παιδιών που με αγάπη μεταφέρουν στο διαδίκτυο καταστάσεις από την καθημερινή τους ζωή, πράγματα που τους κάνουν εντύπωση, εκδηλώσεις που διοργανώνουν και πολλά ακόμα. Η ομάδα λέγεται "Χαμογελάστε", και στόχο έχει να προσφέρει χαμόγελο μέσα από τη δουλειά της. Μία ακόμα διέξοδοςΣτην προσπάθεια των παιδιών για τη δημιουργία του συγκεκριμένου ιστολόγιου, συνέβαλε ιδιαίτερα και ο καθηγητής Χημείας του Γυμνασίου της περιοχής, κ. Χρήστος Στεφάνου. «Εγώ απλά τους έδωσα τα μέσα να κάνουν αυτό που έκαναν. Η δραστηριότητα αυτή ξεκίνησε με σκοπό την έκφραση των παιδιών. Είναι άλλωστε μία πολύ καλή διέξοδος, αν αναλογιστεί κανείς ότι στο μικρό νησί μας, των 200 κατοίκων, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνει κανείς. Ωστόσο η αγάπη των παιδιών γι' αυτό που κάνουν, έχει ως αποτέλεσμα και την πολύ καλή προβολή του νησιού μας», σημείωσε στα "ΑΙ.Ν." ο κ. Στεφάνου. Μία από τις μαθήτριες που είναι ενεργό μέλος της ομάδας που έφτιαξε το ιστολόγιο είναι η Δέσποινα Κουτρούλη, η οποία φάνηκε πολύ ευχαριστημένη από αυτό που κάνει. «Ασχολούμαι χρόνια με τη φωτογραφία. Είναι κάτι που μου αρέσει πολύ. Δεν ήταν λοιπόν δύσκολο να πω το ναι. Αυτό που μας αρέσει επίσης πολύ είναι να σχολιάζουμε ό,τι βλέπουμε και προκαλεί την εντύπωσή μας. Κι όχι μόνο να το σχολιάζουμε, αλλά και να το κάνουμε ευρύτερα γνωστό, ώστε όσοι δεν γνωρίζουν το μικρό νησί μας και τις ομορφιές του να το μάθουν, μέσα από τα κείμενα και τις φωτογραφίες μας», τόνισε η Δέσποινα. Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι "Χαμογελάστε" είναι ιδιαίτερα δραστήριοι και πολλές φορές οι ίδιοι δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μια καλή φωτογραφία κι ένα σχόλιο.Θερινό ΣινεμάΜε την επίσημη έναρξη του καλοκαιριού τα παιδιά, στα πλαίσια της διασκέδασής τους στο νησί, έφτιαξαν το θερινό κινηματογράφο "Σινέ-Μπούμπ(ου)να". Πρόκειται για ένα υπαίθριο σινεμά που το έφτιαξαν οι "Χαμογελάστε!" μαζί με άλλους καθηγητές, στο οποίο βλέπουν συχνά ταινίες.

Συντάκτης: Έφη'>http://www.aiolikanea.gr/news/authors.php?
author=6598">Έφη Στραβοσκούφη

Περι συμμαχιών και αυτοδυναμίας...η συνέχεια μιάς συζήτησης

Η θεμελιακή διαφορά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ – παραδοσιακής αριστεράς
Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να εκφράσει τα δυναμικά στρώματα της κοινωνίας σε συνδυασμό με τα αποκλεισμένα από τον κοινωνικό πλούτο στρώματα. Οφείλει και μπορεί να ακολουθήσει μια πολιτική κοινωνικής ευαισθησίας, καθώς και διασφάλισης κοινωνικών – δημόσιων αγαθών για όλους τους πολίτες. Αντίθετα, η ΝΔ εκφράζει πριν απ’ όλα τα συμφέροντα των ολίγων, ειδικά όσων πεινάνε για όλο και περισσότερα μεγάλα εισοδήματα και περιουσία. Αντίθετα από τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς, το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να περιοριστεί στο να εκφράζει την διαμαρτυρία και την απόγνωση των καταφρονεμένων. Οφείλει να τους δώσει προοπτικές, με ένα συνολικό πολιτικό – κυβερνητικό σχέδιο το οποίο θα υλοποιηθεί και με τη συμβολή των δυναμικών στρωμάτων της κοινωνίας.
Το ΠΑΣΟΚ αντίθετα με τα κόμματα του κέντρου και της παραδοσιακής αριστεράς, προκειμένου να πορευτεί νικηφόρα, οφείλει να εκφράζει μια μεγάλη συμμαχική πλειοψηφία διαφορετικών κοινωνικών ομάδων με στόχο την κοινωνικά πιο δίκαιη και πολιτικά πιο ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα. Απ’ αυτή τη σκοπιά η φιλολογία αν το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα του μεσαίου χώρου ή όχι, είναι παραπλανητική. Διότι το ΠΑΣΟΚ ασφαλώς και είναι κόμμα που εκφράζει τα δυναμικά μεσαία στρώματα, αλλά δεν εκφράζει μόνο αυτά! Αλλιώς θα ήταν ένα μικρό ενδιάμεσο κόμμα, όπως είναι τα φιλελεύθερα κόμματα σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Εκφράζει τη συμμαχία των δυναμικών στρωμάτων με τους αποκλεισμένους. Συμμαχία που είναι ο ισχυρότερος μοχλός δημοκρατικής ανάπτυξης αλλαγής της Ελλάδας προς όφελος της ελληνικής κοινωνίας. Είναι ένας πλειοψηφικός μοχλός, θεμέλιο για κάθε εκλογική νίκη.
2. Η σχέση κοινωνικών συμμαχιών και πολιτικής αυτοδυναμίας
Η πλειοψηφία του πληθυσμού εκφράζεται συχνά με διαφορετικούς τρόπους. Μπορεί να εκφραστεί με την αυτοδυναμία ενός κόμματος που θα συγκροτήσει δική του κυβέρνηση. Με την εκλογική νίκη ενός κόμματος που θα συνοδεύεται με μια μετεκλογική συνεργασία με άλλες προοδευτικές δυνάμεις. Τέλος, μπορεί να είναι προϊόν μιας προεκλογικής συνεργασίας δύο ή περισσοτέρων κομμάτων. Απ’ αυτές τις παραλλαγές είναι λογικό να υποστηρίζει το ΠΑΣΟΚ την εκλογική του νίκη, γιατί όχι και την κοινοβουλευτική του αυτοδυναμία. Κάτι τέτοιο είναι εξίσου λογικό με την απάντηση ενός εργαζομένου ότι ανάμεσα στο να ζει με το νοίκι ή να έχει δική του κατοικία και μάλιστα χωρίς καν χρέη, προτιμά το δεύτερο. Βέβαια, άμεσα προκύπτει το ερώτημα αν μια τέτοια επιλογή είναι αποκλειστικά θέμα δικής του απόφασης και βούλησης ή όχι; Ανάλογα, για το ΠΑΣΟΚ η αυτοδυναμία είναι το καλύτερο σενάριο. Όμως αυτό δεν μπορεί να προκύψει μόνο και μόνο επειδή διατυπώνεται μια τέτοια προτίμηση. Για να επιτευχθεί ένας τέτοιος στόχος απαιτείται προηγούμενα να υλοποιηθούν σημαντικές προϋποθέσεις σε στρατηγικά – πολιτικά πλαίσια και να υπάρξουν πετυχημένοι χειρισμοί. Διαφορετικά, η αυτοδυναμία που είναι συχνά στόχος αυτονόητος για τους οπαδούς ενός μεγάλου κόμματος, μπορεί να μετατραπεί σε παγίδα και να δράσει ως μπούμερανγκ. Ιδιαίτερα αν εγκαταλειφθεί στο όνομα της κάθε άλλη πολιτική πρόταση και επιλογή. Σε μια τέτοια περίπτωση το πιθανότερο είναι στις σημερινές συνθήκες η στεντόρεια διακήρυξη της αυτοδυναμίας να μην συμβαδίζει με την επίτευξή της, αλλά ούτε και με τον στόχο της απομάκρυνσης της ΝΔ από την κυβέρνηση. Δηλαδή, το επιχείρημα της αυτοδυναμίας μπορεί να μετατραπεί από εργαλείο κατάκτησης της κυβερνητικής εξουσίας σε άλλοθι προκάλυμμα άλλων στόχων που να μην έχουν να κάνουν τόσο με την άμεση απομάκρυνση της ΝΔ από την εξουσία όσο με άλλες σκοπιμότητες.
Ας θέσουμε το θέμα διαφορετικά: Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να κατακτήσει την αυτοδυναμία δείχνοντας την ίδια αλαζονεία που οδήγησε το εκλογικό σώμα να το απομακρύνει από την κυβέρνηση; Μπορεί να υπάρξει προοπτικά αυτοδυναμία από ένα ΠΑΣΟΚ που δεν δείχνει να κατανοεί τους λόγους που ένα τμήμα των δημοσκοπικά εκδηλωνούμενων θέλει να συνεργαστεί αυτό το κόμμα με άλλες αντιδεξιές δυνάμεις;
Καμία κοινωνική δύναμη δεν θέλει την αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ ως αυτοσκοπό. Ο κόσμος δεν επιθυμεί και δεν δίνει στο ΠΑΣΟΚ αυτοδυναμία για να ικανοποιήσει στελεχικούς εγωισμούς. Σημαντικό κομμάτι αυτού του κόσμου δεν πιστεύει ότι η ταμπέλα της αυτοδυναμίας είναι εξ’ ορισμού το μαγικό ραβδί λύσης κάθε προβλήματος στην πολιτική, στην κοινωνία. Ούτε πιστεύει ότι από μόνη της η αυτοδυναμία μπορεί να υποκαταστήσει ένα δημοκρατικό - προοδευτικό πρόγραμμα και την αναγκαία ανανέωση σε πρόσωπα. Αυτό που κύρια επιθυμεί αυτό το κομμάτι του εκλογικού σώματος, είναι η όσο το δυνατό ευρύτερη ήττα της ΝΔ. Να υπάρξει δε, η μέγιστη δυνατή στράτευση δυνάμεων για την υλοποίηση ενός πολιτικού προγράμματος που να ανατρέπει όσα συνέβηκαν σε βάρος του τα τελευταία χρόνια. Για αυτό, προκειμένου να είναι πειστικό το όποιο επιχείρημα υπέρ της αυτοδυναμίας, πρέπει να προκύπτει η τελευταία ως ανάγκη της κοινωνίας. Να προκύπτει μέσα από την εμπειρία των ίδιων των πολιτών ότι μπορεί να γίνει το μέσο για την υλοποίηση μιας άλλης πολιτικής.
3. Ο Α.Παπανδρέου εχθρός της πολιτικής των συμμαχιών;
Η συνεχής επιμονή στην αυτοδυναμία, χωρίς να συνοδεύεται με την αποδοχή ότι υπάρχουν και άλλες δυνάμεις που μπορούν να συμβάλλουν στην πτώση της ΝΔ, διώχνει και δεν προσελκύει δυνάμεις υποστήριξης στο ΠΑΣΟΚ. Μήπως είναι τυχαίο ότι ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, «ακραίος» θιασώτης της αυτοδυναμίας, όταν οι συνθήκες άλλαζαν, όταν η χώρα βρισκόταν μπροστά σε κινδύνους επεξεργάστηκε με σταθερότητα και πρότεινε πολιτικές συμμαχιών; Πολιτικές συμμαχιών σε επίπεδο κοινωνίας (εκείνη των «μη προνομιούχων»), σε επίπεδο πολιτικής-κοινωνικής δράσης (με την «Εθνική Λαϊκή Ενότητα»), αλλά και σε ορισμένες περιπτώσεις άμεσης πολιτικής συνεργασίας με την Αριστερά. Συνεργασία που υπήρξε πολυεπίπεδη και πολύπλευρη. Συγκροτήθηκε συχνά στο επίπεδο των μαζικών οργανώσεων και της τοπικής κοινωνίας, αλλά και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ουδέποτε η σκέψη του Α.Παπανδρέου δεν ήταν τόσο φτωχή ώστε να μην κατανοεί την διαλεκτική ανάγκη μια εκλογική νίκη να συνδυάζεται με μια πολιτική προώθησης συμμαχιών.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα την υστερότερη εκ των προτάσεων πολιτικής συμμαχίας του Α.Παπανδρέου προς την αριστερά. Θέλω, δηλαδή, να επαναφέρω στη μνήμη μας το βρώμικο 1989. Τότε ο Α.Παπανδρέου πρότεινε στην αριστερά την άμεση συνεργασία με όλους τους τρόπους και την από κοινού συγκρότηση κυβέρνησης. Ήταν αυτή η πρόταση δείγμα αδυναμίας του Α.Παπανδρέου ή στάση ευθύνης προκειμένου να αποτραπεί μια νεοδημοκρατική διακυβέρνηση του τόπου; Ήταν μια στάση αδυναμίας ή μια επιλογή ευθύνης ενάντια σε μια ΝΔ που υπό τον Κ.Μητσοτάκη δεν ήταν σε θέση να κατανοήσει τις αλλαγές που έγιναν στον Κόσμο και ειδικότερα στα Βαλκάνια; Μίας ΝΔ που ήθελε να ξεπουλήσει τις επιχειρήσεις δημόσιων αγαθών και να περιορίσει τα κοινωνικά δικαιώματα. Ή μήπως θα έπρεπε ο Α.Παπανδρέου στο όνομα της αυτοδυναμίας να μην κάνει προτάσεις άμεσης διεξόδου από την τότε κρίση. Και μήπως αποδείχτηκε ότι οι πολιτικές προτάσεις που έκανε, ο διάλογος που αναζήτησε με άλλα πολιτικά κόμματα υπήρξε απλά μια «παρακλητική» στάση εκ μέρους του ή μια ορθή πολιτική επιλογή; Μήπως τελικά η αριστερά που νόμιζε ότι θα πάρει και τα «βρακιά» του ΠΑΣΟΚ με την τότε άρνηση της να συνεργαστεί μαζί του βγήκε κερδισμένη; Ποιος πλήρωσε, τελικά, την επίδειξη αλαζονείας απέναντι στους πολίτες; Εκείνος που πρόβαλε συνεπείς λύσεις απομάκρυνσης της Δεξιάς από την κυβερνητική εξουσία ή κάποιοι που κατηγορούσαν τον Ανδρέα γιατί δίπλα στην πολιτική της αυτοδυναμίας είχε επεξεργαστεί και άλλες συνοδευτικές, αλλά και εναλλακτικές πολιτικές;
Στις σημερινές συνθήκες, ο συνδυασμός που προτείνεται για την δημοκρατική παράταξη, νίκη στις εκλογές με προώθηση συγκρότησης των ευρύτερων δυνατών προοδευτικών συμμαχιών, έχει μια ισχυρή εσωτερική λογική. Ανταποκρίνεται στις ανάγκες των κοινωνικών δυνάμεων της χώρας, του ίδιου του μέλλοντος της Ελλάδας. Υποστηρίζει τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις επερχόμενες εκλογές σε συνδυασμό με τις ευρύτερες δυνατές πολιτικές συνεργασίες. Συνεργασίες με ανένταχτους, με διαμαρτυρόμενους που κάνουν χρήση της λευκής και άκυρης ψήφου, που απέχουν από τις εκλογές, με την αριστερά, με οικολογικά κινήσεις και κινήματα προάσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Δηλαδή, μιας πολιτικής που να συνδυάζει τον στόχο της εκλογικής νίκης ενός κόμματος με τη μέγιστη δυνατή συγκέντρωση σε προγραμματική βάση ριζοσπαστικών και άλλων αντιδεξιών δυνάμεων ώστε να υλοποιηθεί ένα προοδευτικό πρόγραμμα ωφέλιμο και αναγκαίο για το μέλλον της χώρας.

Αρθρο του Ν. Κοτζιά απο τη σημερινή "Αξία" (7.6.2008)

ΠΑΣΟΚ και "μεσαίος χώρος"

Μεταλλαγές στο ΠΑΣΟΚ και Προβλήματα κοινωνικής συνεργασίας
Οι συνεργασίες που οργανώνουν τα κόμματα, πραγματώνονται σε δύο επίπεδα, στο κοινωνικό και στο πολιτικό. Το κοινωνικό αφορά τις δυνάμεις που θέλει ένα κόμμα να εκφράσει, και στο βαθμό, βέβαια, που το πετυχαίνει. Σε πολιτικό επίπεδο οφείλει να προωθεί αυτή την πολιτική διττά, τόσο με τις πολιτικές και το πρόγραμμα που προτείνει, όσο και με τη στάση που κρατά απέναντι σε άλλα κόμματα.
1. Οι κοινωνικές αλλαγές και οι νέοι φτωχοί
Το ΠΑΣΟΚ χαρακτήρισε τον εαυτό του ως κόμμα των «μη προνομιούχων». Στη βάση αυτής της κοινωνικής αναγωγής του, επεδίωξε να εκφράσει τα μεσαία και μισθωτά στρώματα της πόλης και του χωριού. Πέτυχε με τα κινήματα που στήριξε και την πολιτική που ακολούθησε ως κυβέρνηση στη δεκαετία του ογδόντα, ιδιαίτερα στην πρώτη τετραετία, να ενσωματώσει σε μεγάλο βαθμό αυτά τα στρώματα στον συνολικότερο κοινωνικό ιστό της χώρας. Η επιτυχία του συνοδεύτηκε από δύο νέες διαφοροποιήσεις. Πρώτον, προσδέθηκε, ιδιαίτερα στα χρόνια διακυβέρνησης Σημίτη, με εκείνα τα δυναμικά τμήματα των μη προνομιούχων και των πλουσίων μεσαίων στρωμάτων, που έδειξαν δυναμικότητα και προσαρμοστικότητα στις νέες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης. Τα τμήματα αυτά του πληθυσμού, καθώς και μερίδες του μεγάλου κεφαλαίου στήριξαν το εγχείρημα του εκσυγχρονισμού, μόνο που αυτό το εγχείρημα δεν συνοδεύτηκε από επάρκεια δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων.
Δεύτερον, στο βαθμό που οι παλιοί μη προνομιούχοι διαφοροποιούνταν ανάμεσα σε εκείνους που «πετύχαιναν» στα πλαίσια της αρχικής ενσωμάτωσης και αργότερα του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος και σε εκείνους που εξακολουθούσαν να παραμένουν «μη προνομιούχοι» σε νέες συνθήκες, το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση έτεινε να διασφαλίζει περισσότερο τις ανάγκες των πρώτων, παρά των δευτέρων. Και αυτό, διότι η πλειοψηφία των «μη προνομιούχων» της δεκαετίας του εβδομήντα και ογδόντα έτεινε να ενταχθεί στην πρώτη ομάδα, ενώ η δεύτερη γινόταν σχετικά μικρότερη. Μέσα απ’ αυτή τη σκοπιά μπορεί να κατανοηθεί γιατί το εγχείρημα του εκσυγχρονισμού έτεινε να είναι περισσότερο εκσυγχρονισμός του συστήματος, παρά δημοκρατικός και κοινωνικά δίκαιος εκσυγχρονισμός.
Ο συσχετισμός ανάμεσα στις δύο ομάδες που είχαν διασπαστεί οι «μη προνομιούχοι» τη δεκαετία του ογδόντα, ανατράπηκε στη δεκαετία του ενενήντα. Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η πολιτική επικράτηση της παγκοσμιοποίησης η οποία είχε μορφοποιηθεί ως μια νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και η άνοδος των κρατών της Ασίας, ιδιαίτερα της Κίνας και της Ινδίας, πίεζαν τα μεσαία στρώματα στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Η πίεση ήταν σχετικά ισχυρότερη στην κοινωνία μας, που δεν ήθελε να κατανοήσει ότι είχαμε μπει στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και ότι υπήρχαν εναλλακτικές δυνατότητες αντιμετώπισής της. Πεισματικά η ελληνική αριστερά και οι περισσότεροι διανοούμενοι που στρατεύονται μαζί της, αρνήθηκαν την παρουσία της παγκοσμιοποίησης και της ανάγκης ενεργούς δημοκρατικής πολιτικής αντιμετώπισής της. Στο ίδιο μοτίβο, μεγάλα τμήματα της ΝΔ, αλλά και αρκετοί στο ΠΑΣΟΚ παρίσταναν ως να μην είχαμε εισέλθει σε μια νέα φάση, και κατά προέκταση αρνιόνταν πεισματικά να αντιμετωπίσουν την παγκοσμιοποίηση και να διαμορφώσουν στρατηγικές της υπέρβασης της νεοφιλελεύθερης μορφοποίησής της. Αυτές οι αρνήσεις, στην πραγματικότητα άγνοια, τις πληρώνουμε μέχρι σήμερα.
Η μη αντιμετώπιση της νεοφιλελεύθερα μορφοποιημένης παγκοσμιοποίησης στην Ελλάδα, είτε διότι βόλευε (δεξιά) είτε διότι απλά καταδικαζόταν με μεγάλα λόγια χωρίς πρακτικές υπέρβασής της (αριστερά) είχε ως αποτέλεσμα το σχετικό φτώχεμα των μεσαίων στρωμάτων που είχαν αναζωογονηθεί στη διάρκεια της περιόδου του εκσυγχρονισμού. Δίπλα στα τμήματα των παλιών μη προνομιούχων προστέθηκαν καινούργια. Χαρακτηριστικό τους ήταν ότι κοινωνικά χειροτερεύει η κατάστασή τους. Η επερχόμενη δομική κρίση δεν έκανε μόνο τους φτωχούς φτωχότερους, αλλά συμπίεζε προς τα κάτω και μεσαία στρώματα.
2. Η αντιμετώπιση των αποκλεισμένων
Η παγκοσμιοποίηση τη στήριξη και την υποστήριξη από μια προοδευτική πολιτική στα δυναμικά, ταλαντούχα κοινωνικά στρώματα. Σε άτομα που διακρίνονται για τις ικανότητες τους. Τέτοιοι υπάρχουν τόσο μεταξύ των μισθωτά εργαζομένων, όσο και ανάμεσα στους μεσαίους, της υπαίθρου και της πόλης, αλλά και μεγαλύτερους επιχειρηματίες. Εξάλλου, δεν είναι όλοι από τους τελευταίους κρατικοδίαιτοι. Ταυτόχρονα έχουν δημιουργηθεί σήμερα σειρά από κοινωνικά γκέτο στα οποία είναι εγκλωβισμένοι άνθρωποι με δυνατότητες, φαντασία, ταλέντο. Μόνο που δεν έχουν ευκαιρίες να αποδείξουν τις ικανότητές τους. Μια πολιτική σταθερής και συνεπούς προσέλκυσή τους σε ένα ριζοσπαστικό, κοινωνικό αναπτυξιακό μοντέλο θα προσθέσει στη χώρα παραγωγική δύναμη.
Η ικανότητα του ΠΑΣΟΚ, όπως και κάθε κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικό - δημοκρατικό, θα αποδειχτεί στο κατά πόσο θα μπορέσει να προωθήσει μια συμμαχία, σε δημοκρατικά πλαίσια, ανάμεσα στους δυναμικά δραστήριους και τους αποκλεισμένους. Συμμαχία που θα μεγιστοποιήσει τις δυνατότητες της χώρας και, ταυτόχρονα, θα συνδυάζει την ριζοσπαστική ανάπτυξη στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης με μια κοινωνικά δίκαιη πολιτική. Αυτές οι δύο πολιτικές αποτελούν το υπόβαθρο διερεύνησης των κατακτήσεων των εργαζομένων και εμβάθυνσης της δημοκρατίας της χώρας. Εμβάθυνση που απαιτεί συγκεκριμένα μέτρα στην οργάνωση της διοίκησης και της χωροταξίας της Ελλάδας, στη λειτουργία των θεσμών και στη διασφάλιση του δημοκρατικού ελέγχου τους.
Το ζητούμενο προκειμένου να υπάρξει μια τέτοια συμμαχία είναι οι ταλαντούχοι και δυναμικοί να κατανοήσουν το όφελος για τη χώρα από την δημιουργία ενός δικτύου προστασίας των αποκλεισμένων και προσέλκυσής τους προς τα πάνω, προς περισσότερες ευκαιρίες και δυνατότητες. Το ζητούμενο είναι οι αποκλεισμένοι να μην περιοριστούν σε μια διαμαρτυρία, συχνά ατελέσφορη αν όχι και τυφλή. Αλλά να επιδιώξουν να στηριχτούν από δημοκρατικές δυναμικές και ριζοσπαστικά ταλαντούχες δυνάμεις προκειμένου να εξέλθουν του τοίχους αποκλεισμού και όχι προκειμένου αυτό το τοίχος να γίνεται κάποιες στιγμές «απλά» πιο ανεκτό.
3. Μια κοινωνική στρατηγική
Είναι φανερό, ότι το πρόβλημα για το ΠΑΣΟΚ δεν είναι, όπως προβάλλεται, από πολλές πλευρές αν θα πάει με το «κοινωνικό κέντρο» ή, αντίθετα, με το «κοινωνικό περιθώριο» αλλά πως θα οργανώσει δημοκρατικά την συμμαχία ανάμεσα σε αυτά τα δύο τμήματα. Ο δημοκρατισμός που απαιτείται στην οργάνωση αυτής της συμμαχίας και ο στόχος εισόδου των κοινωνικά αποκλεισμένων, προς όφελος της χώρας συνολικά, στο κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι είναι οι δύο ακρογωνιαίες διαφορές μιας προοδευτικής πολιτικής με την Νέα Δημοκρατία. Από την άλλη, το γεγονός ότι η δημοκρατική παράταξη δεν υπερασπίζεται απλά τα «περιθωριοποιημένα» στρώματα, αλλά επιδιώκει να δώσει προοπτικές και τα μέσα για να συμμετέχουν στις διαδικασίες ανάπτυξης, είναι αυτό που το διαχωρίζει από έναν ακροαριστερό λόγο που απλά υπερασπίζεται αυτό που κατακτήθηκε χθες, αλλά δεν έχει κατανοήσει, ίσως ούτε καν αντιληφθεί, τις νέες συνθήκες εντός των οποίων διαμορφώνεται το «κοινωνικό περιθώριο», η νέα φτώχεια και οι «σύγχρονοι» αποκλεισμοί.
Το ΠΑΣΟΚ της εποχής του χωρίς επιθέτου εκσυγχρονισμού, πρόσβλεπε κύρια στα δυναμικά στρώματα, που δεν είναι ακόμα επαρκή στην Ελλάδα, ενώ προς τους αποκλεισμένους απευθυνόταν με στοχοπροσηλωμένα μέτρα, ειδικές δράσεις και μέτρα περιορισμένου χαρακτήρα. Περισσότερο πρόσβλεπε, συχνά χωρίς επιτυχία, στην ανακούφιση τους, παρά στην προσέλκυσή τους εκτός των τειχών αποκλεισμού. Δηλαδή, δεν πρόσβλεπε σε μια συνολική κοινωνική στρατηγική και πολιτική συμμαχιών, αλλά «απλά» σε μια πολιτική επιμέρους ανακούφισης ορισμένων στρωμάτων, και αυτό συχνά χωρίς επιτυχία, ακριβώς διότι η πολιτική του ήταν αποσπασματική.
Όμως, οι πλειοψηφίες δεν φτιάχνονται με αποκλειστικό γνώμονα κάποιο «μεσαίο χώρο» που προσδιορίζεται κάθε φορά κατά το δοκούν. Η επίκληση αυτού του χώρου γίνεται συχνά λανθασμένα. Υπονοείται η μεγάλη μάζα των μεσαίων στρωμάτων, στην καλύτερη περίπτωση, αλλά δεν εξετάζεται επακριβώς η κάθε φορά κατάστασή τους. Αν είναι σε άνοδο ή σε πτώση, αν συσσωρεύουν πλούτο και διαθέτουν κοινωνική κινητικότητα ή αποδομούνται και συμπαρασύρονται στην φτώχεια, ή αν είναι παρούσες και οι δύο τάσεις πια είναι η ισχύς της κάθε μίας και πιο το συνδυασμένο πολιτικό τους αποτέλεσμα. Αλλά το κυριότερο, αυτός ο «μεσαίος χώρος» εμφανίζεται ως ο μοναδικός κοινωνικός χώρος και πολιτικά, ακόμα χειρότερα, ως ο μοναδικά ενδιαφέρων χώρος. Με αυτό τον τρόπο πιέζονται τα κόμματα του δικομματισμού προς σύγκλιση και άρση των διαχωριστικών γραμμών, κάτι που πληρώνει περισσότερο το ΠΑΣΟΚ και λιγότερο η ΝΔ, αλλά και παραίτησης από κάθε πολιτικής συμμαχιών στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων, αναγκών, δυνατοτήτων και προοπτικών.
Στην πραγματικότητα, όπως και αν προσδιορίζεται αυτός ο «μεσαίος χώρος» το ερώτημα που παραμένει είναι, αν αυτός είναι ένας χώρος του οποίου γίνεται η επίκληση προκειμένου να θολωθούν τα νερά για πολιτικές που εξυπηρετούν τους λίγους, ή εντάσσεται αυτή η επίκληση σε μια πολιτική συμμαχιών εξυπηρέτησης της πλειοψηφίας των ελλήνων πολιτών.

Αρθρο του Ν. Κοτζιά απο την Αξία(31.5.2008)

Πάμε ξανά....καλοκαιράκι!

Ολα τα πήρε το καλοκαίρι

τ'αγριο μαλλί σου στην τρικυμία

το ραντεβού μας η ώρα μια

Ολα τα πήρε το καλοκαίρι

τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι

την εκκλησούλα με το καντήλι

Ολα τα πήρε το καλοκαίρι

με τα μισόλογα τα σβησμένα

τα καραβόπανα τα σχισμένα

Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια

ολα τα πήρε τα πήγε πέρα

τους όρκους που έτρεμας στον αέρα

Ολα τα πήρε το καλοκαίρι

κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι

Ο. Ελύτης